Άλλ’ ας έλθωμε στή συνάντησι τού Γκουρτζιέφ μέ τον Δερβίση τής Μπουχάρας: Έτυχε ό έκ Καισαρείας Έλλην Γεώργιος Γεωργιάδης ή Γκουρτζιέφ νά συναντήση στά πολλά του τά ταξείδια, έναν Δερβίσην, πού ώνομαζότανε Χατζή Ζεφίρ Μπόγκα - Έδδίν. Καί ο δερβίσης αυτός άρχισε νά τού μιλά περί τού Θεμελιώδους Νόμου τής Έβδομάδος, πού τον είχαν βαθειά μελετήσει 2 Κινέζοι, προερχόμενοι καί καταγόμενοι άπό τήν ’Ατλαντίδα. Μερικά αποσπάσματα τής όλης διδασκαλίας τών σοφών Ατλαντίνων έχουν διασωθεί σέ έναν μικρόν αριθμόν μεμυημένων τής Κεντρικής ’Ασίας. Ή μιά γενεά τά παραδίνει στήν επιγιγνομένη γενεά, καί έτσι έφθασαν ίσα μέ τή σημερινή μας εποχή.
Πρέπει τώρα νά έχη ύπ’ όψιν του ό ’Αναγνώστης, πώς οί Λεμούριοι, είχαν μαύρο χρώμα. Καί οί σημερινοί Νέγροι είναι τά υπολείμματα καί οί άπόγονοι τών Λεμουρίων. "Οπως οί ’Ατλαντίνοι ήσαν κίτρινοι, καί άπόγονοι αυτών είναι οί σημερινοί Κινέζοι καί Γιαπωνέζοι. Οί ’Αρχαίοι Κινέζοι κατείχαν πάμπολα μυστικά καί επιστήμες τών Άτλαντίνων, όπως οί άναφερόμενοι ανωτέρω 2 Κινέζοι, πού ήσαν αδελφοί, καί άπό τούς πρώτους Βασιλείς τής Κίνας.
Μιλώντας λοιπόν μέ τον Δερβίση αυτό, μού προέτεινε νά πάμε σέ έναν άλλο Δερβίση (διηγείται ο Γεώργιος Γεωργιάδης στο βιβλίο του), στενό του φίλο, πού κατείχε πέρα γιά πέρα τήν άρχαία αυτή Κινεζική Επιστήμη. Μού προσέθεσε, πώς ό φίλος του αυτός έμενε στήν Άνω Μπουχάρα, μακρυά από τούς άλλους ανθρώπους καί ενησχολείτο μέ μερικά πειράματα γύρω άπό τήν Επιστήμη αυτή. Δέχθηκα μέ χαρά τήν πρότασί του, καί ξεκινήσαμε νά συναντήσωμε τό σοφό Ντερβίση. Ύστερα από πολυήμερη πορεία φθάσαμε σέ ένα στενό μεταξύ τών βουνών τής υψηλής εκείνης περιοχής. Καί τότε ό Δερβίσης μέ παρεκάλεσε νά τόν βοηθήσω ν’ ανασηκώση μιά πλάκα. Καί όταν τήν άνασηκώσαμε, από κάτω φάνηκε μιά τρύπα, από τήν οποία έβγαιναν δυό σιδερένια ραβδιά. Ό Δερβίσης συνένωσε τά 2 ραβδιά καί πρόσεξε νά άκούση.
Σέ λίγο άκούσθηκε ένας ήχος, καί ό Δερβίσης άρχισε νά μιλά σέ μιάν άγνωστη γιά μένα γλώσσα. Καί, όταν τέλειωσε τήν ομιλία, ξαναβάλαμε στή θέσι της τήν πλάκα. Καί προχωρήσαμε. Ύστερα από περπάτημα αρκετών λεπτών, σταματήσαμε μπροστά σέ έναν βράχο όπου ό Χατζής Ζεφίρ Μπόγκα Έδδίν μέ εντεταμένη τήν προσοχή φαινόντανε σά νά περίμενε κάτι. 'Οπότε, ξαφνικά, ή πελώρια πέτρα, πού βρισκόντανε μπροστά μας άνοιξε καί απεκάλυψε τό στόμιο ενός σπηλαίου. Μπήκαμε μέσα καί αρχίσαμε νά προχωρούμε. Μέ κατάπληξί μου είδα πώς ό διάδρομος τοΰ σπηλαίου φωτιζόντανε αλληλοδιαδοχικώς μέ αεριόφως καί μέ ηλεκτρισμό, καί δέν μπορούσα νά καταλάβω πώς, σέ κείνη τήν απρόσιτη περιοχή τοϋ υψιπέδου εκείνου, μπορούσαν νά υπάρχουν τά μέσα εκείνα τοϋ πολιτισμού καί τής ευμαρείας! Απέφυγα όμως νά ζητήσω εξηγήσεις. Σέ λίγο είδαμε νά έρχεται ένας σεβάσμιος γέροντας, πού, μετά τήν ανταλλαγή τών συνηθισμένων χαιρετισμών δεξιώσεως, άρχισε νά μάς όδηγή στά ενδότερα τού μυστηριώδους σπηλαίου. Αψηλός τό ανάστημα, ήτο εξαιρετικά λιγνός. Τό επιβλητικό αυτό πρόσωπο ήτανε ακριβώς ο σοφός Δερβίσης, περί του οποίου μου είχε μιλήσει ό Χατζής Ζεφίρ Μπόγκα Έδδίν, καί ωνομαζότανε Χατζή Ασβάτ Τρούβ.
Ενώ εξακολουθούσε μιλώντας, μάς ώδήγησε μέσα σέ ένα μικρό τμήμα του σπηλαίου του, όπου καί οί τρεις μας καθήσαμε κατά γής απάνω στον κετσέ ή ψάθα, πού ήταν στρωμένο απάνω στο πάτωμα, καί, ενώ μιλούσαμε, τρώγαμε καί από τό κρύο ρύζι, πού ονομάζεται «Πιλάφι Σίλα», πού κατασκευάζεται σύμφωνα μέ τήν εγχώρια μαγειρική. Είχε φέρει τό πιλάφι αυτό ο επιβλητικός εκείνος πρεσβύτης από τό γειτονικό δωμάτιο.
Καί κατά τό γεύμα εκείνο, ό φίλος μου Δερβίσης τόν κατετόπισε περί του ενδιαφέροντος πού έτρεφα, σχετικά μέ τόν Θεμελιώδη Νόμο τής Έβδομάδος ή «Όκταήχου» ή οκταφωνίας ή «οκτάβας». ’Από τις ερωτήσεις, πού μού έθεσε καί από όσα μού είπε, κατάλαβα πώς ο σοφός εκείνος γέροντας είχε περάσει χρόνια ολόκληρα μελετώντας τά μυστήρια τής Έβδομάδος, καί πώς εσυνόδευε τή θεωρία μέ τήν πράξι! Συνήγαγα περαιτέρω τό συμπέρασμα, πώς είχε φθάσει σέ καταπληκτικά αποτελέσματα.
Δέν μπορούσα νά καταλάβω, πώς αυτός ό Δερβίσης κατώρθωσε νά φθάση σέ τόση εκπληκτική σοφία. Καί τόν παρεκάλεσα νά μέ ένημερώση σχετικώς. Καί άρχισε νά μοϋ μιλή σχετικά μέ τις δονήσεις, κυμάνσεις, παλμούς, κύματα, συχνότητες γενικώς. Καί όταν αρχίσαμε νά μιλούμε για τήν οκταφωνία ή «οκτάβα», ο Χατζή Ασβάτ Τρούβ μου εξήγησε άτι ακριβώς ή μελέτη τών Νόμων τών δονήσεων τού ήχου, τον ωδήγησε στή γενικώτερη μελέτη τών Μυστηρίων τού Θεμελιώδους Νόμου τής 'Εβδομάδος, καί στή μελέτη αυτή έκτοτε είχε αφιερώσει ολόκληρη τή ζωή του. Έθεώρησε όμως καλό να μάς δώση τις ακόλουθες πληροφορίες, σχετικά μέ τήν προηγούμενη ζωή του:
«Προτού νά εισέλθω είς τήν ’Αδελφότητα τών Δερβίσιδων, ειδικευόμην εις τήν κατασκευήν εγχόρδων μουσικών οργάνων, τά γνωστά είς τήν ’Ανατολήν, όπως τά «σαγιάζ», «τάρ», «κιαμαντσά», «ζιμπάλ». ’Αλλά καί μετά τήν εισδοχήν μου εις τό Τάγμα τών Δερβισών αφιέρωνα τον ελεύθερόν μου χρόνον είς τήν κατασκευήν μουσικών οργάνων διά τούς Δερβίσιδες. Καί έμελέτων διαρκώς τούς νόμους τών δονήσεων.
«Μίαν ημέραν ο Ηγούμενος μέ προσκάλεσε καί μού είπε: «Κατά τήν περίοδον, πού ήμουν άπλοΰς άκόμη Δερβίσης, παρετήρησα, ότι όταν εψάλλοντο τά άσματα, ταύτα επενήργουν επί τών ψυχών διαφοροτρόπως δι’ έκαστον άτομον ενώ εδώ δεν συμβαίνει αυτό. Πού πρέπει ν’ άποδοθή τοΰτο; Σύ, πού ειδικεύεσαι είς τά μουσικά όργανα, θά είσαι ίσως είς θέσιν νά λύσης αυτό το σοβαρόν πρόβλημα.
«Επηκολούθησε συζήτησις καί έρευνα εκ τής οποίας άπεδείχθη, ότι είς τον Τεκκέ ή Μουσουλμανικόν Μοναστήρι, όπου έμαθήτευεν ώς απλούς Δερβίσης ό Ηγούμενος ή Σεΐχης, μεταχειρίζοντο, εκτός τού τυμπάνου καί έγχορδα όργανα. Ενώ είς τό Τάγμα, πού υπηρέτουν, αί αυταί Ιεραί μελωδίαι εψάλλοντο μόνον μέ πνευστικά όργανα, μέ έγχορδα τοιούτα. ’Αλλά προέκυψε δεύτερον πρός έπίλυσιν πρόβλημα: δεν υπήρχον μεταξύ των Δερβίσιδων εκείνου τού Τεκκέ αρκετοί μουσικοί έγχορδων οργάνων. Μού εδόθη τότε εντολή να κατασκευάσω όργανα αυτομάτου παιξίματος.
«Η πρότασις μού ήρεσε. Κατεσκεύασα ένα σύνηθες «ζιμπάλ» και τή συνεργασία τού φίλου μου Δερβίσου Κερμπαλάϊ – Αζίζ - Νουαράν, κατεσκεύασα ένα όργανον με πλήκτρα, ανταποκρινόμενον προς την επιθυμίαν του Σεΐχου. Όταν ήρχίσαμεν νά προσαρμόζωμεν τας χορδάς, ήρχισα νά διαπιστώ τούς Νόμους, τούς διέποντας τας δονήσεις. Εγνώριζα, ότι τό ήμισυ μιας χορδής δίδει τό διπλάσιον των δονήσεων ολοκλήρου τής χορδής, του αυτού όγκου και πυκνότητος. Επί τη βάσει τού θεμελιώδους τούτου Νόμου, ετόνισα όλας τάς χορδας κατά το 1/8 τού ήχου ή φωνής. Και τότε παρετήρησα, ότι μόνον ενίοτε ο ως άνω θεμελιώδης νόμος, καθ’ όν ο αριθμός των δονήσεων είναι αντιστρόφως ανάλογος του μήκους της χορδής, επιτυγχάνεται η διά πασών αρμονική συμφωνία.
«Και δια την λύσιν του προκύψαντος προβλήματος αφιέρωσα έκτοτε όλην μου την προσοχήν.
Μετά τας εξηγήσεις αυτάς, ο Χατζής Ασβάτ Τρουβ προσέθεσεν:
«Με τον φίλον μου Κερμπαλάι Αζίζ – Νουαράν ηρχίσαμεν μελετώντες όλας τάς υφισταμένας επί της Γης θεωρίας, που διά μέσου των αιώνων εγένοντο από τούς κατά καιρούς σοφούς: Εμελετήσαμεν την θεωρίαν των Ασσυρίων καί τού μεγάλου Ασσυρίου Μελμανάς. Καί τήν Αραβικήν θεωρίαν τού περιφήμου Σελνεχέζ Αβάζ, και την Ελληνικήν, του Πυθαγόρου, καθώς καί όλας φυσικά τάς Κινεζικάς θεωρίας. Καί κατεσκεύασαν όργανα και συσκευάς ομοίας πρός τάς υπό των διαφόρων αυτών σοφών κατασκευασθείσας. Καί κατεσκευάσαμεν ένα όργανον τελειοποιημένον, το οποίον καί χρησιμεύει σήμερον διά τα πειράματά του. Πού ωνομάζετο υπ’ αυτού το «μονόχορδον», καί πού εβάπτισα εγώ σήμερον, μέ τήν προσθήκην, πού επέφερα επ’ αυτού, Vibrosho ή όργανο τών δονήσεων ή κραδασμών».
«Όταν περαιτέρω εξέφρασα τήν κατάπληξίν μου διότι ο μυστηριώδης αυτός Χατζής κατείχε το τελειότατον επί τής Γης όργανον καταμετρήσεων τών δονήσεων, ο άγιος αυτός άνθρωπος μου εξήγεσεν:
« Δυστυχώς διά τούς Ευρωπαίους δέν έχουν κατανοήσει ότι τόν ήχον δέν προκαλούν μόνον τα συνήθη φυσικά αίτια εις τάς σειρήνας αλλά καί απλή ροή αέρος. Επειδή λοιπόν η σειρήνα, πού οι Ευρωπαίοι μεταχειρίζονται, διά τήν καταμέτρησιν τών δονήσεων ηχεί μόνον λόγω τής ροής τού αέρος καί όχι από τάς φυσικάς δονήσεις, κατανοείται ευκόλως ότι ο ακριβής αριθμός ουδέποτε δύναται δι’ αυτών τών σειρήνων να επιτευχθή...
«Καί ότι πράγματι ο ήχος δύναται να προκληθή υπό δύο αιτίων: δηλ. από τάς φυσικάς κοσμικάς δονήσεις καί απλούστατα από τήν ροην του αερος, θά σάς τό αποδείξω εμπράκτως, διότι το γεγονός αυτό ενέχει πρωταρχικήν σημασίαν καί σπουδαιότητα.
Και λέγων ταύτα ο άγιος αυτός καί πάνσοφος γέρων έφερεν έξωθεν μιά γλάστρα μέ ένα δενδρύλλιον έν πλήρει ανθίσει. Την ετοποθέτησεν εις το κέντρον τού δωματίου καί εκάθισε πλησίον του «μονόχορδου» του κοσμοξακουσμένου Πυθαγόρου! Καί στρεφόμενος πρός ημάς είπεν:
- Θα παραγάγω τώρα πέντε διαφόρους ήχους. Παρακαλείσθε νά παρακολουθήτε τά άνθη τού δενδρυλλίου και το ωρολόγιόν σας, διά νά διαπιστώσητε εις πόσον χρονικόν διάστημα εξακολουθούν παιζόμενοι οι ήχοι.
Καί τότε ήρχισε εμφυσών αέραν μέ ένα φυσερόν, εις τό μονόχορδον μέσω καταλλήλων σωλήνων. Καί τό μονόχορδον ήρχισε να παράγη μονότονον μελωδίαν πέντε τόνων. Η μονότονος αυτή μελωδία διήρκεσε 10 λεπτά και όχι μόνον άπεμνημονεύσαμεν τούς αριθμούς των δονήσεων διά τού αρμοδίου δονησεο-μέτρου, αλλά καί αυτοί οί 5 τονοι ενετυπώθησαν άνεξιτήλως εις τήν ηχητικήν μας μνήμην.
Όταν ο Χατζής έτελείωσε τήν μονότονον μελωδίαν μέ τούς 5 εκείνους τόνους, τά άνθη τής γλάστρας παρέμειναν άθικτα καί ήνθιζον ζωηρά, όπως και πρότερον.
’Ακολούθως ο Χατζής μετεκινήθη από τό μονόχορδον καί επλησίασε το εν τή αιθούση κλειδοκύμβαλον. Συνέστησε νά προσέχωμεν το δονησεόμετρον καί ήρχισε τά πλήττη τά αντίστοιχα πλήκτρα τού κλειδοκύμβαλου, που παρήγον τούς αυτούς 5 τόνους τής αυτής μονοτόνου μελωδίας. Καί πάλιν τό δονησεόμετρον έδείκνυε τούς αυτούς αριθμούς δονήσεων. Μόλις είχον περάσει 5 λεπτά. Καί, κατόπιν σχετικής υποδείξεως τού Χατζή, εστρέψαμεν τό βλέμμα πρός τό δενδρύλλιον: παρετηρήσαμεν, ότι τά άνθη ήρχισαν αισθητότατα νά μαραίνωνται εις το τέλος δέ των 10 λεπτών μέσα εις τήν γλάστραν παρέμεναν μόνον οι ξηραμένοι κορμοί τού δενδρυλλίου! Καί στρεφόμενος προς ήμας ο πάνσοφος γέρων έξηκολούθησεν:
- Ως με κατέπεισαν αί παρατηρήσεις καί πειράματά μου, υπάρχουν 2 είδη δονήσεων έν τω Σύμπαντι: δηλ. «αί δημιουργικοί δονήσεις» και αί «τής ρύμης δονήσεις». Καί ως τά πειράματα μου με έπεισαν, αι κάλλισται χορδαί διά τήν παραγωγήν «δημιουργικών δονήσεων» είναι αί κατασκευαζόμεναι από ένα καλώς καθωρισμένον μέταλλον ή από τά έντερα αίγός. ’Αλλά αί από άλλα υλικά κατασκευαζόμεναι χορδαί δέν έχουν αυτήν τήν δημιουργικήν ιδιότητα. Αι εκ τοιούτων υλικών παραγόμεναι δονήσεις, αί παραγόμεναι από τήν ροήν τού αερος είναι «δονήσεις ρύμης». Εις τήν περίπτωσιν ταύτην οί ήχοι παράγονται από έκείνας τάς δονήσεις, πού προκύπτουν από τήν μηχανικήν δράσιν τής ρύμης, πού προκαλείται από αυτάς καί από τήν τριβήν τού αέρος, πού απορρέει εκείθεν.
– Καί τώρα θά σάς αποδείξω, τί δύναται κανείς γνωρίζων τήν έπιστήμην τών δονήσεων νά έπιτελέση. Καί λέγων ταΰτα έσηκώθη καί προσεκόμισε φάκελλον, χάρτην καί μολυβδοκόνδυλον. Έπί τού προσκομισθέντος χάρτου έγραψε κάτι, έκρέμασε τον φάκελλον εις ένα άγκιστρον, κρεμώμενον από τού κέντρου τής οροφής καί ήρχισε νά πλήττει τά πλήκτρα τού μεγάλου κλειδοκυμβάλου, όπόθεν ήρχισε νά έκπέμπεται μία μονότονος καί πάλιν μελωδία. Αυτήν όμως τήν φοράν επανελαμβάνοντο δύο ήχοι τής κατωτάτης οκτάβας μονίμως. Μετ’ ολίγον διεπίστωσα ότι ό φίλος μου Δερβίσης Χατζής Μπόγκα Έδδίν ήρχισε νά δεικνύη εμφανέστατα σημεία ταραχής, δεν ήδύνατο νά συγκρατηθή καί τό αριστερόν του πόδι ήρχισε νά κινήται σπασμωδικώς. Άργότερον ήρχισε νά τρίβη τό αριστερό του πόδι καί ήτο πρόδηλον, ότι ήλγει από τούς μορφασμούς τού προσώπου του. 'Ο όίγιος πάνσοφος γέρων δεν έδιδε προσοχήν εις τήν ανησυχίαν ταύτην τού Δερβίσου άλλ’ έξηκολούθει πλήττων τά πλήκτρα τού κλειδοκυμβάλου. 'Όταν έτελείωσε, αποτεινόμενος πρός με, είπεν:
– Φίλε τού φίλου μου' πάρε, σέ παρακαλώ, τον φάκελλον καί άνάγνωσε τό περιεχόμενόν του. Τούτο είχεν ως ακολούθως: «Εις έκαστον εξ υμών, από τάς παραγομένας δονήσεις έπί τής δεξιάς σας κνήμης δυόμισυ εκατοστόμετρα κάτω από τό γόνυ καί 1,25 εκατοστόμετρα πρός τά αριστερά τού μέσου τής κνήμης θά έχη δημιουργηθεί ένας πυώδης οδυνηρός όγκος.
Όταν τον άνέγνωσα, παρεκλήθημεν από τον σεβάσμιον γέροντα νά έξετάσωμεν τό καθωριζόμενον μέρος τού ποδός μας. Πράγματι ούτως είχεν! Καί, επειδή ο Δερβίσης Χατζής Μπόγκα - Έδδίν ύπέφερεν, ο πάνσοφος γέρων είπεν:
– Είναι καιρός, φίλε μου, νά παύσης τυραννούμενος από τον πόνον. Καί ταύτα λέγων, ήρχισε πλήττων τά πλήκτρα τού κλειδοκυμβάλου: αυτήν τήν φοράν παρήγαγε τούς ήχους δύο μόνον φωνών ή νοτών. Ο εις ήχος ειλημμένος από μίαν από τάς ύψηλάς οκτάβας' καί ό άλλος, από τάς χαμηλοτέρας, πάντοτε αλληλοδιαδόχως' καί όταν ήρχισε παίζων τό κλειδοκύμβαλον, σχεδόν έφώναξεν:
– Καί τώρα, χάρις εις τάς δονήσεις, τάς παραγομένας από τούς ήχους τού μεγάλου κλειδοκυμβάλου, άλλ’ αυτήν τήν φοράν όχι κακοεργούς, αλλά αγαθοεργούς, ας καταπαύσουν οί πόνοι τού πιστού μου φίλου!
Πράγματι δεν είχον ακόμη διαρρεύσει πέντε λεπτά καί τό πρόσωπον τού Δερβίσου έπανέλαβε τήν συνήθη γαλήνιον έμφάνισιν καί άπό τον πελώριον όγκον, τον πυώδη καί οδυνηρόν, δεν είχεν άπομείνει έστω καί τό έλάχιστον ίχνος.
Αύτά τά καταπληκτικά ευρίσκει κανείς σχετικώς πρός τήν θεραπείαν τοΰ Καρκίνου (μεταξύ τόσον άλλων συγκλονιστικών επιστημονικών πληροφοριών και αποκαλύψεων, εις τό σύγγραμμα τού πανσόφου Έλληνος Γκουρτζιέφ: τά υποδεικνυόμενα παρουσιάζουν τήν Αρχαίαν Ελλάδα υπό τήν πραγματικήν της μορφήν, και όχι τήν παρερμηνευθείσαν υπό τών κατά καιρούς σοφών Ελληνιστών: ο Ύπατος Θεός της ’Αρχαίας Ελλάδος είναι ο ΑΠΟΛΛΩΝ καί ο ΕΡΜΗΣ. Καί υπεράνω αυτών: Ζεύς ό Υψιβρεμέτης, μέ τον Κεραυνόν, τό Πρώτον Κινούν, η Πηγή πάσης Ένεργείας, Κινήσεως, Δονήσεως καί ή Ήρα ή χρυσοπέδιλος: Καί όπισθεν καί πέραν αυτών ή Κρυφιόμυστος Σιγή, ο Θείος Γνόφος, ο... Ύπνος, ο Άναξ πάντων τε Θεών, πάντων τ’ ανθρώπων!
Αντώνιος Φ. Χαλάς
ΓΚΟΥΡΤΖΙΕΦ [ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ]
Εν Αθήναις, τη 8η Ιανουάριου 1961
Πώλησις: I. Δ. ΚΟΛΛΑΡΟΣ & Σία Α.Ε. - Οδός Σταδίου 38 - Αθήναι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου