.

Όποιος φοβάται τον θάνατο είναι ήδη νεκρός.
Όποιος θέλει για μια στιγμή η ζωή του να ανήκει μόνο σ' αυτόν, που θέλει για μια στιγμή να είναι πεπεισμένος για όσα κάνει, πρέπει να αδράξει το παρόν.
Πρέπει να αντιμετωπίζει τα πάντα στο παρόν ως τελικά, σαν να ήταν βέβαιο ότι θα ακολουθήσει αμέσως ο θάνατος.
Και πρέπει μετά στο σκοτάδι να δημιουργήσει ζωή. Ζωή μέσα από τον εαυτό του.
Carlo Michelstaedter, La Persuasione e la Rettorica

Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2020

Από τα ψηλά βουνά: επωδή - Friedrich Nietzsche



Ω μεσημέρι της ζωής! Ω γιορτή! Ω καλοκαιριάτικε κήπε! Περιμένω με ανήσυχη ευτυχία, στέκομαι και βλέπω και περιμένω - πού είστε, φίλοι; Εσάς περιμένω, έτοιμος μέρα νύχτα. Ελάτε τώρα! Είναι ώρα! Είναι ώρα!

Δεν άλλαξε σήμερα για σας το γκρίζο του ο παγετώνας με τριαντάφυλλα; Το ρυάκι σάς γυρεύει· κι ο άνεμος και τα σύννεφα στριμώχνονται στον ουρανό, λαχταρώντας να δουν από ψηλά τον ερχομό σας.

Για σας ετοίμασα το τραπέζι μου στο μεγαλύτερο ύψος - ποιος ζει τόσο κοντά στα άστρα όσο εγώ και ποιος τόσο κοντά στα βάθη της αβύσσου; Το βασίλειό μου - έφτασε ποτέ βασίλειο τόσο μακριά; Και το μέλι μου - ποιος το γεύτηκε;

Να σας, φίλοι! - Αλίμονο, δεν ήρθατε για μένα; Διατάζεστε, παραξενεύεστε - αχ, καλύτερα να αγανακτούσατε! Εγώ - δεν είμαι πια; Άλλαξα χέρι, βήμα, πρόσωπο; Και η είμαι, φίλοι - δεν είμαι;

Είμαι άλλος; Και ξένος προς τον εαυτό μου; Κάποιος που δραπέτευσε από τον εαυτό του; Ένας παλαιστής που κατέβαλε τον εαυτό του πάρα πολλές φορές; Που έστρεψε τη δύναμή του ενάντια στον εαυτό του πάρα πολλές φορές, που λαβώθηκε και ανακόπηκε από την ίδια του τη νίκη;

Έψαξα εκεί που ο αέρας είναι πιο τσουχτερός; Έμαθα να κατοικώ εκεί όπου δεν κατοικεί κανένας, στην ερημιά που ζει η πολική αρκούδα, ξέμαθα τον άνθρωπο και τον θεό, την κατάρα και την προσευχή; Έγινα φάντασμα που περιπλανιέται στους παγετώνες;

- Παλιοί φίλοι! Πόσο ωχροί φαίνεστε, πόσο γεμάτοι αγάπη και τρόμο! Όχι, φύγετε! Μην οργίζεστε! Εδώ για σας δεν είναι: εδώ, σ' αυτήν την μακρινή περιοχή των πάγων και των βράχων - εδώ πρέπει να 'ναι κανείς κυνηγός και αγριοκάτσικο.

Κακός κυνηγός έγινα! - Δείτε πόσο τεντωμένο είναι το τόξο μου! Εκείνος που τέντωσε αυτό το τόξο ήταν ο δυνατότερος: αλλά το βέλος, αχ, κανένα βέλος δεν είναι τόσο επικίνδυνο όσο αυτό - μακριά! Φύγετε! Για το καλό σας! . . .

Γυρίζετε πίσω; - Ω καρδιά, στάθηκες καλά, οι ελπίδες έμειναν δυνατές: τώρα κράτα τις πύλες σου ανοιχτές για καινούριους φίλους! Άσε τους παλιούς! Άσε τις αναμνήσεις! Αν ήσουν κάποτε νέα - τώρα είσαι νεότερη!

Εκείνο που μας ένωνε κάποτε, ο δεσμός μιας ελπίδας - ποιος μπορεί ακόμη να διαβάσει τα σημάδια που χάραξε η αγάπη κάποτε εκεί, σημάδια που τώρα ξεθώριασαν και σβήστηκαν; Είναι σαν περγαμηνή - ξεθωριασμένη, καψαλισμένη - που το χέρι φοβάται να την πιάσει.

Όχι πια φίλοι, αλλά - πώς να τους ονομάσω; - Μόνο φαντάσματα φίλων που χτυπούν τη νύχτα την καρδιά και το παράθυρό μου, που με κοιτούν και λένε: «Ήμασταν κάποτε φίλοι;» - τι μαραμένα λόγια, που κάποτε ευωδίαζαν σαν τριαντάφυλλο!

Ω λαχτάρα της νιότης, που παρανόησες τον εαυτό σου! Εκείνοι που εγώ λαχταρούσα, εκείνοι που νόμισαν πως άλλαξαν και έγιναν σαν κι εμένα - το ότι γέρασαν είναι αυτό που τους έδιωξε: μόνον εκείνος που αλλάζει παραμένει όμοιος μ' εμένα.

Ω μεσημέρι της ζωής! Ω δεύτερη νιότη! Ω καλοκαιριάτικε κήπε! Περιμένω με ανήσυχη ευτυχία, στέκομαι και βλέπω και περιμένω. Φίλους περιμένω, έτοιμος μέρα νύχτα, καινούριους φίλους! Ελάτε! Είναι ώρα! Είναι ώρα!

Τούτο το τραγούδι τέλειωσε - η γλυκιά κραυγή του πόθου πέθανε πάνω στα χείλη: ένας μάγος το έκανε, ο φίλος στην κατάλληλη στιγμή, ο μεσημεριάτικος φίλος - όχι! μη ρωτάτε ποιος είναι - το μεσημέρι έγινε, το μεσημέρι έγινε ο ένας δύο . . .

Τώρα, σίγουροι για τη νίκη, γιορτάζουμε τη γιορτή των γιορτών: ο φίλος Ζαρατούστρα ήρθε, ο φιλοξενούμενος των φιλοξενουμένων! Τώρα γελάει ο κόσμος, η μαύρη αυλαία σκίζεται, η μέρα του γάμου ήρθε για το φως και το σκοτάδι…




Friedrich Nietzsche
ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΖΗΣΗΣ ΣΑΡΙΚΑΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΝΗΣΙΔΕΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια: