Υπάρχουν θεάματα στα οποία συνεργάζονται όλες οι υλικές μεγαλοπρέπειες τις οποίες διαθέτει ο άνθρωπος. Έθνη δούλων και δυτών πήγαν να ψάξουν στην άμμο των θαλασσών, στα σπλάχνα των βράχων, αυτά τα μαργαριτάρια και αυτά τα διαμάντια που καλλωπίζουν τους θεατές. Αυτοί οι θησαυροί, που μεταβιβάσθηκαν από κληρονομιά σε κληρονομιά, άστραψαν σ' όλα τα εστεμμένα μέτωπα και αν έπαιρναν το λόγο θα έλεγαν την πιο αληθινή ανθρώπινη ιστορία. Δεν γνωρίζουν τους πόνους και τις χαρές των μεγάλων, όπως και των μικρών; Τους μετέφεραν παντού: τους φόρεσαν με αλαζονεία στις γιορτές, τους πήγαν με απελπισία στον τοκογλύφο, τους άρπαξαν μέσα στο αίμα και το πλιάτσικο, τους μετέφεραν στα αριστουργήματα της τέχνης για να διατηρηθούν. Μ' εξαίρεση το μαργαριτάρι της Κλεοπάτρας, κανένα τους δεν χάθηκε. Οι Μεγάλοι, οι Ευτυχείς είναι εδώ συγκεντρωμένοι και βλέπουν να στέφεται ένας βασιλιάς του οποίου ο ιματισμός είναι προϊόν του μόχθου των ανθρώπων, αλλά που στη δόξα του είναι ντυμένος με μια πορφύρα λιγότερο τέλεια από εκείνη ενός απλού λουλουδιού των αγρών. Αυτές τις λαμπρές γιορτές του φωτός, που περιβάλλονται από μουσική όπου προσπαθεί να ηχήσει ο λόγος του Ανθρώπου, όλους αυτούς τους θριάμβους του χεριού του, μια σκέψη, ένα αίσθημα τους συνθλίβει. Το Πνεύμα μπορεί να συγκεντρώσει γύρω από τον άνθρωπο και μέσα στον άνθρωπο τα πιο ζωηρά φώτα, να τον κάνει ν' ακούσει τις πιο μελωδικές αρμονίες, να καθίσει πάνω στα σύννεφα ακτινοβόλων αστερισμών τους οποίους ρωτά . Η Καρδιά μπορεί ακόμα περισσότερα! Ο άνθρωπος μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπος μ' ένα μόνον πλάσμα, να βρει ότι μια μόνον λέξη, ένα μόνον βλέμμα περιέχουν ένα φορτίο πολύ βαρύ για να το κουβαλήσει, με μια τόσο φωτεινή λάμψη, μ' έναν τόσο διαπεραστικό ήχο, που υποκύπτει και γονατίζει. Οι πραγματικές λαμπρότητες δεν βρίσκονται στα πράγματα, βρίσκονται σε μας τους ίδιους. Για τον επιστήμονα, ένα μυστικό της επιστήμης δεν είναι ένας ολόκληρος κόσμος θαυμάτων; Οι σάλπιγγες της Δύναμης, τα μπριγιάντια του Πλούτου, η μουσική της Χαράς, μια τεράστια συρροή ανθρώπων συνοδεύουν τη γιορτή του; Όχι, αυτός πηγαίνει σε κάποιο σκοτεινό κρησφύγετο, όπου συχνά ένας χλομός και βασανισμένος άνθρωπος του λέει μια μόνον λέξη στο αυτί. Αυτή η λέξη, σαν δάδα που πετιέται σ' ένα υπόγειο, του φωτίζει τις Επιστήμες. Όλες οι ανθρώπινες ιδέες, ντυμένες τις πιο ελκυστικές μορφές τις οποίες έχει εφεύρει το Μυστήριο περικύκλωναν έναν τυφλό καθισμένο στη λάσπη στην άκρη ενός δρόμου. Οι τρεις κόσμοι, ο Φυσικός, ο Πνευματικός και ο Θείος, μ' όλες τους τις σφαίρες, αποκαλύπτονταν σ' έναν φτωχό Φλωρεντίνο εξόριστο: βάδιζε συνοδευόμενος από τους Μακάριους και τους Πενθούντες, από εκείνους που προσεύχονταν και από εκείνους που φώναζαν, από αγγέλους και κολασμένους. Όταν ο απεσταλμένος του Θεού, που ήξερε τα πάντα και μπορούσε τα πάντα, εμφανίσθηκε σε τρεις από τους μαθητές του, ήταν ένα βράδυ, στο κοινό τραπέζι του πιο φτωχικού πανδοχείου. Εκείνη την στιγμή έλαμψε το φως, συνέτριψε τις Υλικές Μορφές, φώτισε τις Πνευματικές Ιδιότητες, τον είδαν μέσα στη δόξα του και η γη μόλις κρατιόταν κάτω από τα πόδια τους σαν ένα σανδάλι που έχει λυθεί.
Honore de Balzac
Σεραφίτα
Μετάφραση Ελένη Αστερίου
Εκδόσεις Πεμπτουσία 1992
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου