...Εκ των ανωτέρω αναπτύξεων διαπιστώσαμεν ότι το επίκεντρον πάσης γνώσεως και πάσης σοφίας, το κυρίως Έργον του επί της Γης ενσαρκωμένου ατόμου, είναι ο Άνθρωπος. «Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος». Δια της εμπεριστατωμένης γνώσεως του ανθρώπου, δυνάμεθα, βάσει του Νόμου της Αναλογίας, να γνωρίσωμεν τόσον τον Κόσμον, όσον και αυτόν τον Θεόν. Εκ τούτου συνάγεται η τεραστία σημασία την οποίαν έχει ο άνθρωπος μέσα στη Φύσιν, αποτελών τον συνδετικόν κρίκον μεταξύ Ουρανού και Γης, μεταξύ Θεού και Δημιουργίας. Δια του ανθρώπου δημιουργείται ο πολιτισμός, τόσον ο υλικός, όσον και ο πνευματικός, είναι άρα ο φορεύς του Πολιτισμού εν γένει. Χάρις εις τον άνθρωπον εδημιουργήθησαν αι Τέχναι και αι Επιστήμαι, αι οποίαι συνέβαλλον τόσον εις την βελτίωσιν της Φύσεως, όσον και των συνθηκών διαβιώσεως αυτού, αλλά και τα πνευματικά επιτεύγματα τα οποία εξύψωσαν τον άνθρωπον εις υπερτάτας σφαίρας.
Η αληθής πρόοδος του ανθρώπου σχετίζεται με την πραγματικήν εξέλιξιν των πνευματικών αξιών και με την επέκτασιν της ελευθερίας του, όχι δε απλώς με την τελειοποίησιν ή πολλαπλασιασμόν των εργαλείων του και την αθώαν εκμετάλλευσιν των πόρων της Φύσεως δι’ εγωιστικούς σκοπούς, επί τω τέλει της αυξήσεως της υλικής του ευμάρειας και ανέσεως. Η καλοπέρασις, η εύκολη ζωή, η ευμάρεια, δεν φαίνεται να είναι και τόσον συντελεστικαί εις την πνευματικήν εξέλιξιν, το αυτό δε δύναται δυστυχώς να λεχθή και δια την υπέρ το μέτρον δυσπραγίαν, δια την στέρησιν των μέσων διαβιώσεως. Ούτε η αφθονία, αλλ’ ούτε και η στέρησις των μέσων διαβιώσεως. Ούτε η αφθονία, αλλ’ ούτε και η στέρησις αφήνουν τον άνθρωπον απερίσπαστον δια ν’ ακολουθήση τον δρόμον του και να επιτύχη του σκοπού του επί της Γης, που είναι η ανάκτησις της ελευθερίας του, ήτις ισοδυναμεί προς την Γνώσιν, την ισχύν και την ηθικήν Τελειοποίησιν. Ο πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος, δεν είναι δούλος της Φύσεως και των δυνάμεών της, ούτε το αδύναμον παίγνιον των νόμων του Μοιραίου και του Πεπρωμένου, ακόμη όμως ολιγώτερον των ιδίων του παθών, ελαττωμάτων και ατελειών.
Ο Εσωτερισμός αποδίδει βασικήν και κεντρικήν σημασίαν εις τον παράγοντα Άνθρωπος και δια τούτο μελετά την φύσιν του και τας δυνατότητας εξελίξεως καθ’ όλον το πλάτος και το μήκος. Ο Εσωτερισμός δεν αντιλαμβάνεται τον άνθρωπον ούτε ως κυρίαρχον και εξουσίας του Σύμπαντος, ούτε όμως και ως κόκκον άμμου ανάξιον σημασίας. Εάν περιβάλλωμεν δια συνθετικού βλέμματος και δια φωτισμένου νου, τους γενικωτέρους νόμους και εκδηλώσεις της Φύσεως, θα διαπιστώσωμεν ότι ο Άνθρωπος αποτελεί ένα σταθμόν χαρακτηριστικόν εις την Δημιουργίαν, πλην όμως ούτε την αρχήν, αλλ’ ούτε και το τέρμα της καθ’ όλου εξελίξεως της ζωής. Προ αυτού υπάρχουν ατελέστερα πλάσματα, τα ζώα, τα φυτά, τα ορυκτά, υπέρ αυτόν όμως ζουν και ενεργούν ωσαύτως υπέρτερα, αγνότερα, σοφώτερα όντα αυτού.
Κύριον έργον, κατά ταύτα και σκοπός του Ανθρώπου επί της Γης είναι: Πρώτον η γνώσις του ιδίου του εαυτού, του αγνώστου τούτου όντος. Δεύτερον της Φύσεως και η ακριβής τήρησις και εκτίμησις της θέσεως του ανθρώπου εν τη Δημιουργία. Τρίτον η διερεύνησις των σχέσεων αυτού μετά των άλλων όντων, επί τω τέλει αρμονικής και αναγωγικής δι’ όλους συνεργασίας. Τα τρία ταύτα έργα του ανθρώπου, αντιπροσωπεύουν ισαρίθμους δραστηριότητας, ας είπωμεν Επιστήμας, αι τρεις δε αυταί Επιστήμαι, αποτελούν την καθολικήν Επιστήμην του Ανθρώπου. Η πρώτη θα ηδύνατο να ονομασθή Ανθρωποσοφία, η δευτέρα Κοσμοσοφία και η τρίτη συνθετική ή εσωτερική Κοινωνιολογία. Αι τρεις αυταί επί μέρους Επιστήμαι, δεν πρέπει να θεωρηθούν ως «ειδικότητες» κατά την σημερινήν έννοιαν, αλλ’ ως τρία κεφάλαια αλληλένδετα και αδιάσπαστα της μοναδικής και καθολικής Επιστήμης του Ανθρώπου.
Η γνώσις του Ανθρώπου δεν δύναται να επιτευχθή εάν εκ παραλλήλου δεν αντλήσωμεν διδάγματα από την Φύσιν και τον Κόσμον, ουδέ σκοπόν θα είχεν η τοιαύτη μελέτη, εάν δεν εφαρμόζοντο τα συναχθέντα πορίσματα επί των ανθρωπίνων συγκροτημάτων και κοινωνιών.
ΠΕΤΡΟΣ ΓΡΑΒΙΓΓΕΡ
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΠΑΡΟΝ ΜΕΛΛΟΝ
ΣΥΜΒΟΛΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΜΥΗΤΙΚΗΝ ΑΓΩΓΗΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΣΦΙΓΓΟΣ 084
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΜΕΛΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου