Το Άσμα του Ναρκίσσου – ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΑΝΑΓΡΑΣ

Υπό τας δροσεράς σκιάς, παρά τας μινυριζούσας πηγάς και το παραρρέον ρεύμα, ο λευκός νάρκισσος ορθοί το λιγυρόν του στέλεχος και κατοπτρίζει ως άλλοτε την κομψήν κεφαλήν.

Κοσμήσατε με νάρκισσον τα στήθη σας. Είνε το σύμβολον της αιωνίας νεότητος.

Απέθανε νέος!

***

Αι αβραί στεφάναι του κλίνουσιν αύθισ επί των πρασίνων στελεχών, και ο χρυσούς του οφθαλμός ψάλλει το χαίρε εις τον κόσμον.

Ως άλλοτε εις τας όχθας του πατρώου Κηφισσού, εράται του ιδίου κάλλους και φθίνει επ’ αυτώ.

Ας ψάλλωμεν τον Νάρκισσον…

Απέθανε νέος!

***

Υπό την αντικρύ συστάδα, η Ηχώ περιαλγής τείνει το ους εναγώνιον, προσέχουσα εις τα ψιθυρίσματα του δάσους.

Πλην εκείνος πλέον δεν απαντά.

ο Κηφισσός εκοίμισε περίλυπος το τέκνον των ερώτων του, και τα σιωπηλά ύδατα φυλάττουσι ζηλότυπα το μυστικόν.

Ο Νάρκισσος ηράσθη και απέθανε.

Ευτυχείς όσοι, ως αυτός, φίλτατοι εις τας ωραίας και τους θεούς, θνήσκουσι νέοι.

***

Εκ των ιμέρων του αρμονικού κορμού ετράφησαν  τα λευκά πέταλα, το άρωμα του σβεσθέντος έρωτος εχύθη επ’ αυτών, και η ωχρά του κεφαλή έκλινε πάλιν επί το ύδωρ.

***

Ας ψάλλωμεν τον Νάρκισσον.

Εις την παραίσθησιν του ονείρου του, αγαπά έτι και αναμένει… Δεν ημαύρωσαν τα ιδεώδη του ύλης απέχθεια, ούτε κόρου απόγνωσις  και γήρατος ρυτίδες!

Εις την επάνθησιν της θεοειδούς ήβης του, έκλεισε τα λαμπρά βλέμματα, και εζήτησεν αλλαχού ιδανικά και ελπίδας.

Είνε το άσμα της αιωνίας παρθενίας και αγνότητος…

Ας ψάλλωμεν το άσμα του Ναρκίσσου!…

***

Οι χειμώνες εναλλάσσουσι τα φθινόπωρα, τα φθινόπωρα εναλλάσσουσι τα φρύγη του θέρους, κ’ εκείνος αιωνίως ερά και ποθεί…

Οι ανθήρες της καρδίας του προτείνονται πάντοτε ανυπόμονοι, και τα παρθενικά πέταλα υποστρώνουσι πάντοτε τας λευκάς αρμονίας των, ετοιμάζοντα μάτην νυμφικάς παστάδας.

Αλλ’ ο Υμεναίος δεν τονίζει επιθαλάμια δι’ αυτόν!

***

Παρά τας όχθας του πατρικού Κηφισσού ο περικαλλής έφηβος πλανάται περιώδυνος, κύπτων πάντοτε επί την ιδίαν μορφήν.

Δεν θα παύση ποτέ αγαπών και στενάζων!

Τα ωχρά άνθη ταλαντεύουσιν άνωθεν των σιωπηλών υδάτων τας στεφάνας των, και υπό τας μυστικάς συστάδας η Ηχώ καλεί γοερά…

***

Κοσμήσατε τα στήθη σας με Νάρκισσον!

Το άσμα του είνε γλυκύ και τρυφερόν!

Ας ψάλλωμεν το άσμα του Ναρκίσσου!