(Αποσπάσματα όπως ακούστηκαν στην – πολύ ιδιαίτερη – ταινία του σκηνοθέτη Edson Oda, Nine Days)
Have you ever reckon'd the earth much?
Spend this day And night with me
And you shall possess the origin
Of all poems
I...
I celebrate myself
And sing myself
And what I assume you shall assume
For every atom belonging to me
As good belongs to you
I loafe and invite my soul
I lean and I loafe at my ease
Observing a spear
Of summer grass
My tongue
Every atom of my blood
Born here
From parents born here
And their parents the same
As their parents the same
I, now 37 years old And in perfect health begin
Hoping to cease not till death
The smoke of my breath Echoes
Ripples
Buzz'd whispers
Love-root
Silk-thread
Crotch and vine
My inspiration and respiration
The passing of air and blood
Through my lungs
The sound of the belch'd words of my voice
Loos'd to the eddies of the wind
A few light kisses
A few embraces
The reaching around of arms
The play of the light
And shade on the trees
As the supple boughs wag
The delight alone
Or the rush of the streets
Or along the fields and hill-sides
The feeling of health
The full-noon trill
The song of me
Rising from bed and greeting the sun
Hey, sun
Sun
Sun, sun, sun
Sun, sun, sun
Sun, sun
The last scud of sun holds back for me
It flings my likeness after the rest
And as true as any on the shadow'd wilds
It coaxes me to the vapor And the dusk
I depart as air
I effuse my flesh in eddies
And drift it in lacy jags
And to die
Is different
Than any one supposed And luckier
I bequeath myself to the dirt
To grow from the grass I love
If you want me again
Look for me under your boot-soles
You will hardly know who I am Or what I mean
But I shall be good health
To you nevertheless
Failing to fetch me at first
Keep encouraged
Missing me one place
Search another
I stop someplace
Waiting for you
Thank you.
********
Σου φαίνεται πολύ πλατιά η γη;
Μείνε αυτή τη μέρα
και τη νύχτα μαζί μου
και θα γίνει δική σου η πηγή
όλων των ποιημάτων.
Υμνώ τον εαυτό μου
και τραγουδώ τον εαυτό μου
Και ό,τι παραδέχομαι κι εσύ θα το παραδεχτείς.
Γιατί κάθε μόριο που μου ανήκει, ανήκει και σ’ εσένα.
Την ψυχή μου αβίαστα καλώ,
σκύβω αβίαστα και νωχελικά
εστιάζοντας σε μία λόγχη
θερινής χλόης,
η γλώσσα μου,
κάθε μόριο από το αίμα μου.
Γεννημένος εδώ
από γονείς γεννημένους εδώ,
όπως κι οι γονείς τους, όπως κι οι γονείς των γονιών τους.
Στα τριάντα εφτά μου χρόνια και με υγεία τέλεια ξεκινώ
ελπίζοντας να μη σταματήσω μέχρι τον θάνατό μου.
Ο αχνός της ίδιας της ανάσας μου,
αντίλαλοι,
σιγανά βουίσματα
ρίζα του έρωτα
μεταξωτή κλωστή,
διχάλα και κληματαριά.
Εκπνοή και εισπνοή,
το διάβα του αίματος και του αέρα
μέσα στα πνευμόνια μου.
Ο ήχος της φωνής μου
που εξαπολύει τις λέξεις μου μέσα στους στροβιλισμούς του ανέμου.
Λίγα ανάλαφρα φιλιά,
λίγα αγκαλιάσματα,
μπράτσα περασμένα γύρω από ώμους,
το παιχνίδισμα του φωτός
και της σκιάς στα δέντρα καθώς δονούνται τα λυγερά κλαδιά.
Η τέρψη στη μοναξιά
μέσα στον πυρετό των δρόμων
ή πέρα σε λιβάδια και σε λοφοπλαγιές,
Η αίσθηση της υγείας,
οι τρίλιες του καταμεσήμερου
το τραγούδι του εαυτού μου
καθώς σηκώνομαι από το κρεβάτι για να προϋπαντήσω τον ήλιο.
Γεια σου, ήλιε.
ήλιε, ήλιε ήλιε...
Η τελευταία ουριοδρόμηση της μέρας με περιμένει,
εκσφενδονίζει τη μορφή μου στα εναπομείναντα
κι αληθινά σαν εκείνα στις ισκιωμένες ερημιές
με παρασύρει στην άχνη
και τη σκοτεινιά.
Απέρχομαι σαν τον αέρα.
Σκορπίζω το σώμα μου στους στροβίλους,
και το παρασύρω σε δαντελωτές αιχμές βράχων.
Το να πεθαίνεις
είναι διαφορετικό
από αυτό που φανταζόταν ο καθένας,
και πιο καλότυχο.
Κληροδοτώ τον εαυτό μου στο χώμα να φυτρώσω από τη χλόη που αγαπώ.
Αν με θέλεις πάλι
ψάξε με κάτω από τα πέλματα των παπουτσιών σου.
Δύσκολα θα μάθεις ποιος είμαι ή τι εννοώ,
Αλλά για σένα θα είμαι πλησμονή υγείας παρόλα αυτά.
Αν αποτύχεις να με βρεις στην αρχή, μην αποθαρρύνεσαι.
Αν με χάσεις σε κάποιο σημείο,
ψάξε σε άλλο.
Σταματώ κάπου
και σε περιμένω.
Σε ευχαριστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου