Προμηθεύς Λυόμενος [Chorus of Spirits] - Percy Bysshe Shelley

Από τα πολύ παλιά τα χρόνια 
οδηγοί και φύλακες ευγενικοί είμαστε
της ουρανόπεμπτης θνητής ζωής.
Κι αναπνέουμε χωρίς  αηδία την ατμόσφαιρα
της ανθρώπινης σκέψης.
Κι είναι θολή και υγρή και γκρίζα,
σαν μέρα που ξολόθρεψε η καταιγίδα,
ταξιδιώτισσα πάνω από αναλαμπές που σβήνουν.
Και είναι λαμπρή
σαν τους ουρανούς τους ασυννέφιαστους
σαν τα ποτάμια τα απάνεμα,
σαν το σιωπηρό και γαλήνιο νερό.
Σαν τα πουλιά στον άνεμο,
σαν τα ψάρια στο κύμα,
οι σκέψεις του ανθρώπινου νου
αιωρούνται πάνω απ’  τον τάφο.
Εκεί φτιάχνουμε την υγρή μας φωλιά.
Ταξιδεύοντας σαν σύννεφα αχαλίνωτοι
μέσα στο στοιχείο του απείρου.

From unremembered ages we
Gentle guides and guardians be
Of heaven-oppressed mortality;
And we breathe and sicken not
The atmosphere of human thought:
Be it dim, and dank, and gray,
Like a storm-extinguished day,
Travelled o’er by dying gleams;
Be it bright as all between
Cloudless skies and windless streams,
Silent liquid and serene;
As the birds within the wind,
As the fish within the wave,
As the thoughts of man’s own mind
Float thro’ all above the grave;
We make there our liquid lair.
Voyaging cloudlike and unpent
Thro’ the boundless element.