ΓΗ ΕΝΔΕΙΑΣ - FRANCIS GIAUQUE

 

Ευχαριστώ για την αγάπη που μου αρνηθήκατε
για τον κορεσμό που ποτέ δεν μου χαρίσατε
για την αφθονία που δε γνώρισα
ευχαριστώ για τις νύχτες της περιπλάνησης
και της αποκτήνωσης στο αλκοόλ
ευχαριστώ για τη φρίκη της αρρώστιας
ευχαριστώ για τα ύπουλα χαμόγελα
τις κοροϊδίες
τους σαρκασμούς
την περιφρόνηση
το μίσος
την αδιαφορία
ευχαριστώ για τις ψεύτικες ομολογίες
για τα ζητιανεμένα χάδια
για τις  πτώσεις μέσα στον ωκεανό της νύχτας
ευχαριστώ για τις πάντοτε κλειστές πόρτες
ευχαριστώ για τα μάτια που γίναν γυάλινα από τα δάκρυα
ευχαριστώ για το πληγωμένο στόμα 
που ποτέ πια δε θ’ ανοίξει για μια ομολογία
ευχαριστώ για τα χωρισμένα χέρια
που έχασαν το δρόμο των χαδιών
ευχαριστώ για τη γαλήνη
που ποτέ δεν έρχεται 
ευχαριστώ για όλους εκείνους πούναι έρμαια
στο αρχιπέλαγος της απελπισίας
ευχαριστώ για τα μάτια σου
καθρέφτη της ένδειας μου
ευχαριστώ για τους ρόγχους και για τις κραυγές
που ξεριζώνονται απ’ το στόμα των βασανισμένων
ευχαριστώ για το θάνατο
που ρίχνει τα ράσα του
πάνω στους ώμους του άρρωστου παιδιού
ευχαριστώ για τις υποσχέσεις
που ποτέ δεν κρατήσατε
για την τρυφερότητα που αποκρούσατε
ευχαριστώ για τους σύντροφους της κλινικής
που αυτοκτόνησαν
ευχαριστώ για κείνους που περιπλανιούνται 
μεσ’ στον άνεμο του τρόμου
ευχαριστώ για τους παρίες
που χάνονται στα μύχια της απόγνωσης
ευχαριστώ για τις μέρες του μαρτυρίου
ευχαριστώ για την απαγορευμένη όαση
τη σκιά και τη νύχτα
ξοδεμένες απλόχερα
ευχαριστώ για τις φτυσιές
για τη μεγαλοψυχία που περιγελάσατε
ευχαριστώ για την άσπονδη κατάρα
που βαραίνει απάνω μου
όπως και σε τόσους άλλους
μαζί με σένα
όχι χωρίς εσένα
εσύ πια δεν υπάρχεις
όψεις σκιερές
μεσ’ στην αγκαλιά των πεθαμένων δέντρων
των σάπιων κορμών
των πανύψηλων πηγών
όπου η αυγή πορνεύεται
για να ζητιανέψει λίγο  φως

να ξαναφεύγω μόνος
χωρίς αυτούς
χωρίς εσένα
εσένα που
εσένα όπου
εσένα όταν
μνήμη εξασθενημένη
μεσ’ στα τρίσβαθα του πανικού

χρειάστηκε νάβρω καταφύγιο
πέρα από το θάνατο
στης νύχτας μέσα στις σελίδες
όπου ακόμα γράφονται 
από ποια κοροϊδία κανείς δεν ξέρει
ονόματα που δε γίνεται να λησμονηθούν
όχι ονόματα
πληγές
ομολογίες ξεριζωμένες
στην κοιλιά της γης
ο χρόνος μιας δαγκωματιάς
ενός σπασμού
μιας ακρωτηριασμένης ευφροσύνης
έπειτα η φυγή
να σιωπώ
να πετρώνω
να εντοιχίζομαι
να γίνομαι μούμια
μέσα στη σιωπή αμμολόφων
όπου σβήνουν τ’ αχνοχαραγμένα
ονόματα απ’ εκείνες που αγάπησα
και που έφυγαν πολύ γρήγορα
αφήνοντας πίσω τους να σέρνεται
μια αόριστη διεύθυνση να συμβολίζει
τη χώρα που δε θα φτάσω ποτέ
αφήνεσαι γλιστράς ανάμεσα στα φύκια
σ’ ένα κόσμο ήσυχο πια
όμως η γαλήνη δεν υπάρχει
η γαλήνη ποτέ πουθενά δεν υπάρχει
ούτε στο κλειστό δωμάτιο
ούτε στο ξέστρωτο κρεβάτι
που ξάφνου μοιάζει με παγίδα
όπου ο θάνατος μαζεύει τα κομμάτια 
της ελεεινής σκακιέρας του

να σκίζω τη φλούδα της απόγνωσης
να ξεσφίγγω το μάγγανο της παγωνιάς
να διασκορπίζω τη σκιά
ή να σκάβω στα έγκατα της μουσκεμένης γης
που ανεβαίνει να με βρει
από το μυχό της  νύχτας

δε θέλεις πια 
δε μπορείς πια 
να περνάς τον καιρό σου
απωθώντας
κοροϊδεύοντας
σκίζοντας
περιφρονώντας
ξεριζώνοντας
φτερνοκοπώντας
σφάζοντας
μισώντας
δε μπορείς πια να περνάς τον καιρό σου φωνασκώντας
με την ηλίθια επιμονή
εκείνου που νομίζει ακόμη ότι τον ακούνε

Μετάφραση Βαγγέλης Κάσσος