Το γιαταγάνι – Tom Robbins

 

Όταν κάποιος ζει μια «δραστήρια» ζωή, όπως ο Γουίγκς, όταν κάποιος έχει στόχους, ιδανικά, ένα σκοπό για να μάχεται, αυτό το άτομο ενοχλείται, όταν η σκέψη του αποσπάται, παροδικά, από αυτό το βαρύ γιαταγάνι που κρέμεται από μια τρίχα ποντικού ακριβώς πάνω από το κεφάλι του. Εμείς, ο καθένας μας, έχουμε ένα εισιτήριο για το ταξίδι, κι αν το ταξίδι είναι ενδιαφέρον (αν δεν είναι, το φταίξιμο είναι μονάχα δικό μας), τότε απολαμβάνουμε το τοπίο (πόσο γρήγορα περνάει και χάνεται!), αλληλενεργούμε με τους συνταξιδιώτες μας, επισκεπτόμαστε συχνά τις τουαλέτες και βαγκόν – ρεστοράν αλλά σπάνια σηκώνουμε το εισιτήριό μας στο φως όπου μπορούμε να διαβάσουμε καθαρά τον πολύ απλά διατυπωμένο προορισμό του: Την Άβυσσο.

Ωστόσο, όσο κι αν το αγνοούμε με τα καθημερινά μας πάρε – δώσε, το γεγονός του επικείμενου θανάτου μας υπάρχει πάντα, πίσω από τις κουρτίνες, ή για να ‘μαστε πιο ακριβέστεροι, σαν το πετραδάκι μέσα στο παπούτσι μας που ποτέ δεν μπορούμε να αποτινάξουμε εντελώς. Αν κάποιος ζει μια θρησκευόμενη ζωή μπορεί να εκλογικεύσει την πτώση του μέσα στην άβυσσο. Αν έχει κάποια αίσθηση του χιούμορ (και το χιούμορ, το σωστό χιούμορ, είναι ανώτερο από οποιαδήποτε θρησκευτική επινόηση), μπορεί να ελαχιστοποιήσει την απειλή του θανάτου με την ειρωνεία και τα ευφυολογήματα. Αλλά, αλίμονο, το φάντασμα είναι πανταχού παρόν, νύχτα και μέρα, μέρα και νύχτα, μουτζουρώνοντας με την γκρίζα κιμωλία του ό,τι κι αν κάνουμε. Και τα περισσότερα απ’ όσα κάνουμε, ασυναίσθητα, έμμεσα, τα κάνουμε για ν’ αποφύγουμε τη σκέψη του θανάτου, ή για να γίνουμε τόσο απαραίτητοι με τα επιτεύγματά μας ώστε να διστάσει ο θάνατος να μας πάρει, ή για να εξασφαλίσουμε πως, όταν πέσει τελικά το γιαταγάνι, θα συνεχίσουμε να «υπάρχουμε» στην μνήμη των τυχερών που είναι ακόμα ζωντανοί.

Tom Robbins
Το άρωμα του ονείρου
Μετάφραση Γιάννης Κωστόπουλος
Εκδόσεις Aquarius 1984