ΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΕΤΡΟ - William Shakespeare

(ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ – ΣΚΗΝΗ 1)

ΔΟΥΚΑΣ:         Ώστε έτσι, ελπίζεις χάρη από τον κύριο Άγγελο;

ΚΛΑΥΔΙΟΣ:     Το μόνο γιατρικό του δύστυχου είν' η ελπίδα:

                         ελπίζω στη ζωή κι είμαι έτοιμος για θάνατο.

ΔΟΥΚΑΣ:         Πίστευε απόλυτα στο θάνατο: η ζωή κι ο θάνατος

                        γίνονται τότε πιο γλυκά. Για τη ζωή

                        να σκέφτεσαι έτσι: αν σε χάσω, χάνω κάτι

                        που μόνον οι τρελοί το θέλουν. Μια πνοή είσαι

                        σκλάβα σε κάθε ουράνια επιρροή, που κάνει

                        την κατοικία σου τούτη που 'σαι μέσα να λυπάται

                        κάθε στιγμή. Είσαι μάλλον μπαίγνιο του θανάτου,

                        που όσο πασκίζεις να τον αποφύγεις, τόσο

                        και προς αυτόν τραβάς. Δεν είσαι ευγενικιά,

                        γιατί όλα τα καλά σου και οι βολές σου είχαν

                        βυζάστρα ταπεινή. Γενναία δεν είσαι διόλου:

                        φοβάσαι τη λιγνή απαλή δαγκάνα από 'να δόλιο

                        σκουλήκι. Η πιο καλή σου ανάπαψη είναι ο ύπνος

                        κι αυτόν συχνά τον προκαλείς. Σαν άξεστος φοβάσαι

                        τον θάνατο, που τίποτα δεν είναι παραπάνω.

                        Δεν είσαι η ίδια εσύ, γιατί σε αποτελούν

                        χιλιάδες μόρια, γέννημα της σκόνης. Ευτυχής

                        δεν είσαι. Γιατί πάντα επιθυμείς ό,τι δεν έχεις

                        κι ότι έχεις το ξεχνάς. Δεν είσαι σταθερή

                        γιατ' η όψη σου όλο αλλάζει αλλόκοτα, με το φεγγάρι.

                        Αν έχεις πλούτο είσαι φτωχιά, γιατί σαν γάιδαρος,

                        που η ράχη του λυγίζει φορτωμένη μέταλλο,

                        πας έναν δρόμο το βαρύ σου βιος κι ο θάνατος

                        σε ξεφορτώνει. Φίλο ούτ' ένανε δεν έχεις,

                        γιατί τα ίδια σου σπλάχνα που σε λεν πατέρα,

                        το χύμα απ' τα νεφρά σου τα ίδια, βλαστημάνε

                        αθριτικά, καταρροές, δερματικά, που δε σε

                         ξεκάνουν γλήγορα. Δε χαίρεσαι ούτε νιάτα

                         ούτε γεράματα, παρά κάτι σαν ύπνο

                         μετά το φαΐ, που και τα δυο τα βλέπεις όνειρο.

                         Γιατί όλη η νιότη σου η ευλογημένη, σαν να γέρασε,

                         ζητάει ελεημοσύνη απ' τα παράλυτα γεράματα.

                         Κι αν έχεις πλούσια γερατειά σου λείπει η θέρμη,

                         το νεύρο, ο έρωτας, το κάλλος για να κάνει

                         ευχάριστα τα πλούτη σου. Τι άλλο μένει

                         σ' αυτό που λέμε ζωή; Κι ωστόσο αυτή η ζωή

                         μέσα της κρύβει χίλιους θάνατους. Μα εμείς

                         φοβόμαστε το θάνατο που ισοπεδώνει

                        όλες αυτές τις ανισότητες.

ΚΛΑΥΔΙΟΣ:     Τα ταπεινά μου ευχαριστώ. Ζητώντας τη ζωή

                         σαν να ζητάω τον θάνατο. Κι όταν ζητάω τον θάνατο

                        βρίσκω ζωή: ας γίνει ό,τι γίνει.

William Shakespeare

ΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΕΤΡΟ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΩΤΑΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ