Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΗΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ – ALEXANDER HISLOP

Τα περιστατικά που συνοδεύουν τη γιορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου, δείχνουν ακόμη περισσότερο την κακότητα και τη βλασφημία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, αν μάλιστα λάβουμε υπόψη ότι η αυτή η γιορτή δεν καθιερώθηκε το Μεσαίωνα, αλλά τρεις αιώνες μετά τη θρησκευτική μεταρρύθμιση, το «φωτισμένο» δέκατο ένατο αιώνα. Το σκεπτικό πάνω στο οποίο στηρίχθηκε η καθιέρωση της γιορτής αυτής είναι ότι η Παρθένος Μαρία δεν υπέστη αποσύνθεση, δεν έλιωσε στη γη, αλλά «ψυχή τε και σώματι» αναλήφθηκε στους ουρανούς, και τώρα έχει περιβληθεί με κάθε εξουσία στον ουρανό και στη γη. Αυτό το «πιστεύω», χωρίς ντροπή, διακηρύχθηκε ενώπιον του Βρετανικού κοινού σε μια ποιμαντορική εγκύκλιο του παπικού Αρχιεπισκόπου του Δουβλίνου, και έχει λάβει τώρα τη σφραγίδα του παπικού αλάθητου, εφόσον ενσωματώθηκε στη βλάσφημη, επίσης, εγκύκλιο που διακηρύσσει την «Άμωμη Σύλληψη» της Παρθένου Μαρίας. Είναι αδύνατο όμως να βρουν οι ιερείς του Ρωμαιοκαθολικισμού ένα επιχείρημα στη Γραφή που να υποστηρίζει αυτή τη διδασκαλία. Αλλά το Βαβυλωνιακό θρησκευτικό σύστημα, ο μύθος ήταν ήδη έτοιμος για άμεση χρήση. Οι ιερείς της Βαβυλώνας δίδασκαν ότι ο Βάκχος κατέβηκε στην κόλαση, διέσωσε τη μητέρα του από τις καταχθόνιες δυνάμεις, και τη μετέφερε θριαμβευτικά μαζί του στους ουρανούς(139). Αυτός ο μύθος διαδόθηκε παντού όπου επικράτησε το Βαβυλωνιακό σύστημα. Και, συνεπώς, σήμερα ακόμα, οι Κινέζοι, όπως έκαναν πριν από πολλά χρόνια, τελούν μια γιορτή προς τιμή μιας Μητέρας την οποία ο γιος της διέσωσε από την εξουσία του θανάτου και του τάφου.

Η γιορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου, στη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, γίνεται την 15η Αυγούστου. Η Κινέζικη γιορτή, που βασίζεται σε παρόμοιο θρύλο, και την γιορτάζουν με φαναράκια και κεριά, όπως την αναφέρει ο Σερ Τζ. Φ. Ντέιβιτς, σε μια γραφική αφήγησή του για την Κίνα, γίνεται, επίσης, το μήνα Αύγουστο(140).

Όταν, λοιπόν η μητέρα του ειδωλολατρικού Μεσσία κατέληξε να γιορτάζεται ως «Αναληφθείσα», τότε κάτω απ'οτο όνομα της «Περιστεράς»(141), λατρεύτηκε και σαν ενσάρκωση του Πνεύματος του Θεού, με τον οποίο ταυτίστηκε. Μ' αυτή την ιδιότητα θεωρήθηκε η πηγή κάθε αγιότητας, και μεγάλη «ΕΞΑΓΝΙΣΤΡΙΑ» και, βέβαια, ήταν γνωστή η ίδια σαν «Παρθένος» μητέρα, «ΑΣΠΙΛΗ ΚΑΙ ΑΜΟΛΥΝΤΗ»(142). Η θεά Περσεφόνη, (υπήρχε μια Βαβυλώνια θεά που αρχικά ήταν ξεχωριστή, αλλά στη συνέχεια ταυτίστηκε μ' αυτή) και γιορταζόταν ως μητέρα του πρώτου Βάκχου, και ήταν γνωστή σαν «τιμημένη σύζυγος του Πλούτωνα». Αυτή, επίσης, αναφέρεται στους «Ορφικούς ύμνους», σαν:

«Σύντροφος των εποχών, ουσία λαμπρή, παγκυρίαρχη ΠΑΡΘΕΝΟΣ που φέρνει ουράνιο φως»(143).

Όποιος και αν έγραψε αυτούς τους ύμνους, όσο πιο πολύ τους εξετάζουμε τόσο περισσότερο γίνεται φανερό, όταν συγκριθούν με το αρχαίο δόγμα της Κλασικής Ελλάδας, ότι οι συγγραφείς των ύμνων κατανόησαν και απόλυτα απεδέχθηκαν την πραγματική θεολογία της ειδωλολατρείας. Ότι τότε η Περσεφόνη λατρευόταν στην ειδωλολατρική Ελλάδα και ήταν σ' όλους γνωστή σαν γυναίκα του Πλούτωνα, του θεού του Άδη, κι είχε, επίσης, το όνομα «Αγία Παρθένος», το επιβεβαιώνει ο Παυσανίας στην περιγραφή του Καρνάσιου άλσους: «Υπάρχουν εκεί αγάλματα του Καρνείου Απόλλωνος και της Αγνής («Αγίας Παρθένου»), καθώς και ένας Ερμής που κρατάει κριάρι. Το όνομα Αγνή («Αγία Παρθένος») είναι επίκληση της Κόρης της Δήμητρος»(144).

Η καθαρότητα αυτής της «Αγίας Παρθένου» ή Αγνής δεν ήταν μόνο στο ότι δεν διέπραξε πραγματικό αμάρτημα, αλλά και διότι ειδικά διακρίθηκε για την «άμωμη σύλληψη». Ο Πρόκλος λέει σχετικά: «Ονομάζεται Κόρη για την καθαρότητα της ύπαρξής της και για την ΑΜΟΛΥΝΤΗ υπερβατικότητα στη ΓΕΝΝΗΣΗ»(145).

Πρέπει, λοιπόν, να μένουν έκθαμβοι οι άνθρωποι σ' αυτή την παπική εγκύκλιο; Πραγματικός λόγος απορίας δεν υπάρχει. Απλώς η μίμηση του ειδωλολατρικού δόγματος, που προηγουμένως υιοθετήθηκε, και ενσωματώθηκε στο πλήρες θρησκευτικό σύστημα της καθολικής Ρώμης με όλες τις συνέπειές του οδήγησε σ' εκείνο το ψήφισμα σύμφωνα με το οποίο η Μαντόνα της Ρώμης επίσημα ανακηρύχθηκε, με όλη τη σημασία του όρου, απολύτως «ΑΣΠΙΛΗ».

Μετά από όλα αυτά, είναι δυνατόν να αμφιβάλουμε ότι η Μαντόνα της Ρώμης, με το βρέφος στην αγκαλιά της, και η Μαντόνα της Βαβυλώνας δεν είναι η μια και αυτή θεά; Είναι πασίγνωστο ότι η Ρωμαιοκαθολική Μαντόνα λατρεύεται σαν θεά, και μάλιστα, είναι το υπέρτατο αντικείμενο λατρείας. Δε θα επαναστατήσουν, λοιπόν, οι χριστιανοί της Αγγλίας στην ιδέα της περαιτέρω υποστήριξης αυτής της τερατώδους Βαβυλωνιακής ειδωλολατρείας; Ποια χριστιανική περιφέρεια θα μπορούσε ν' ανέχεται ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπός της να ψηφίζει ώστε τα χρήματα αυτού του Προτεσταντικού έθνους να σπαταλούνται για τη στήριξη μιας τόσο βλάσφημης ειδωλολατρείας;(146) Ο Λόγος του Θεού, με τους πιο έντονους και τρομερούς χαρακτηρισμούς δεν έχει καταδικάσει τη Βαβυλώνα και στην Καινή Διαθήκη; Και δεν έχει ταυτόχρονα διακηρυχθεί, ότι όλοι αυτοί που συμμετέχουν στα αμαρτήματα της Βαβυλώνας, θα είναι, επίσης, συμμέτοχοι και στις πληγές της; (Αποκάλυψη ιη' 4).

Η εποχή της ειδωλολατρείας θεωρήθηκε από πολλούς, συγκριτικά, ελαφρή και ασήμαντη. Αλλά ο Θεός του ουρανού δεν τη θεωρεί έτσι. Ποια είναι από τις δέκα εντολές εκείνη που περιφρουρείται με τις πιο αυστηρές και τρομερές κυρώσεις; Είναι η δεύτερη: «Μη κάμης εις σεαυτόν είδωλον, μηδέ ομοίωμα τινός, όσα είναι εν τω ουρανώ άνω, ή όσα είναι εν τη γη κάτω, ή όσα είναι εν τοις ύδασιν υποκάτω της γης. Μη προσκυνήσης αυτά, μηδέ λατρεύσης αυτά. Διότι εγώ Ιεχωβά ο θεός σου είμαι θεός ζηλότυπος, ανταποδίδων τας αμαρτίας των πατέρων επί τα τέκνα, έως τρίτης και τετάρτης γενεάς των μισούντων με». (Δευτερονόμιο ε' 8-9). Αυτά τα λόγια βγήκαν ακριβώς από τα χείλη του Θεού και γράφτηκαν με το δάκτυλο του Θεού στις λίθινες πλάκες: όχι μόνο σαν οδηγία προς το σπέρμα του Αβραάμ, αλλά για όλες τις φυλές και γενεές της ανθρωπότητας. Καμμιά άλλη εντολή δεν εμπεριέχει τόσο μεγάλη απειλή όσο αυτή. Αν, λοιπόν, από τη μια ο Θεός απειλούσε να τιμωρήσει το ΑΜΑΡΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ Τ' ΑΛΛΑ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΑ, και αν από την άλλη βρίσκουμε ότι αυτή η αυστηρότατη απειλή πιέζει κάθε έθνος, ενώ αυτό το αμάρτημα της ειδωλολατρείας «κράζει» εναντίον μας μέχρι τα ουράνια, δε θα έπρεπε, άραγε, να καταστεί θέμα σοβαρής έρευνας, που ανάμεσα σε όλα τ' άλλα αμαρτήματα, που και πολλά είναι και μεγάλα, αυτό σχηματίζει «την εμπροσθοφυλακή των αμαρτιών και άστοχων ενεργειών μας;» Τι συμβαίνει όμως κι εμείς προσκυνάμε άψυχα πράγματα; Κι όμως αν εμείς, άσχετα αν ισχυριζόμαστε το αντίθετο, ενθαρρύνουμε, και υιοθετούμε, και συντηρούμε την ίδια εκείνη ειδωλολατρεία, που ο Θεός τόσο τρομερά απείλησε με καταστροφή στο ξέσπασμα της οργής Του, η ενοχή μας, αντί να μετριαστεί, μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο διαπράττοντας έτσι, ένα σοβαρό αμάρτημα κατά του πατρός των φώτων. Τα γεγονότα είναι φανερά στους ανθρώπους. Είναι πασίγνωστο ότι από το 1845 η αντιχριστιανική ειδωλολατρεία ενσωματώθηκε στο Αγγλικό Σύνταγμα μ' έναν τρόπο που ποτέ προηγούμενα δεν είχε συμβεί. Είναι, εξίσου, πασίγνωστο ότι από τότε το έθνος αυτό έχει πληγεί με διαδοχικές κρίσεις. Θα έπρεπε, όμως, να θεωρούμε αυτή τη σύμπτωση των διαδοχικών κρίσεων εντελώς τυχαία; Δε θα έπρεπε μάλλον στις κρίσεις αυτές να δούμε την εκπλήρωση της απειλής που διακηρύχθηκε από το Θεό στην Αποκάλυψη; Τη στιγμή αυτή είναι έντονα σοβαρό και επείγον το θέμα. Αν το αμάρτημά μας της ειδωλολατρείας δεν αναγνωριστεί σ' εθνική έκταση, αν με μετάνοια δεν ομολογηθεί, αν δεν απαλλαγούμε από αυτό, αν, αντίθετα, συνεχίσουμε να το αυξάνουμε, αν για πρώτη φορά τώρα από την εποχή της Επανάστασης, ενώ τόσο φανερά εξαρτιόμαστε από το Θεό των μαχών για την επιτυχία των όπλων μας, εμείς τον αψηφούμε ολοσχερώς στέλνοντας ειδωλολάτρες ιερείς στα στρατόπεδά μας, παρόλο που έχουμε εθνικές θρησκευτικές γιορτές, και άπειρες μέρες νηστείας και προσευχής, όλα είναι μάταια γιατί δεν τα εισακούει ο Θεός. Ίσως μας εξασφαλίσουν κάποια πρόσκαιρη ανάπαυλα αλλά πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι «ο θυμός του Κυρίου δε θα αποτραπεί, το χέρι Του θα παραμένει για μας ακόμη απειλητικό»(147).

__________________

139.ΑΠΟΛΛΟΔΩΡΟΣ, βιβλ. Γ',κεφ.5,σ.266. Είδαμε ότι η μεγάλη θεά που λατρευόταν στη Βαβυλώνα ως «Μητέρα», στην πραγματικότητα, ήταν η σύζυγος του Νίνου του μεγάλου θεού, του αρχετύπου του Βάκχου. Σε αρμονία με αυτό βρίσκουμε μια παρόμοια ιστορία που ειπώθηκε για την Αριάδνη, τη σύζυγο του Βάκχου, όπως φημολογείται για τη Σεμέλη, τη μητέρα του. «Η αμφίεση της Θέτιδας λέει ο Μπράυαντ (τομ.Β,σ.99), περιείχε μια απεικόνιση μερικών σημαντικών επιτευγμάτων των πρώτων χρόνων και μια λεπτομερειακή αφήγηση της αποθέωσης της Αριάδνης, η οποία περιγράφεται, όποια και αν θα μπορούσε να είναι η ερμηνεία ότι μεταφέρθηκε στον ουρανό από τον Βάκχο.

Μια παρόμοια ιστορία αφηγούνται για την Αλκμήνη, τη μητέρα του Έλληνα Ηρακλή, που ήταν εντελώς διαφορετικός, όπως είδαμε, από τον παλαιό Ηρακλή, και ήταν απλώς μια από τις μορφές του Βάκχου, διότι ήταν «μέγας οινοπότης», και τα «Ηράκλεια κύπελα» είναι παροιμιώδη. - (MULLER, Dorians, (Δωριείς) τομ. Α', σ. 462).

Λοιπόν η μητέρα αυτού του Ηρακλή, λένε πως είχε αναστηθεί. «Ο Ζευς», (ο πατέρας του Ηρακλή) λέει ο Μύλλερ, «σήκωσε την Αλκμήνη από τους νεκρούς και την οδήγησε στα νησιά των μακαρίων, σαν σύζυγο του Ραδάμανθυ» (Radamanthus). (Στο ίδιο, σ. 443).

140.China (Κίνα) τομ. Α', σ. 354,355.

141.Βλ.σ. 105.

142 ΠΡΟΚΛΟΣ, στο έργο του TAYLOR, Note upon Jamblichus (Σημειώσεις πάνω στον Ιάμβλιχο),σ.136.

143.Ορφικοί Ύμνοι, 28ος, σ. 109. Οι ύμνοι αυτοί θεωρούνται από μερικούς σαν σύνθεση των Νεοπλατωνικών, μετά τους χριστιανικούς χρόνους, και φημολογείται ότι οι Νεοπλατωνικοί διαστρέβλωσαν το γνήσιο δόγμα των προγενεστέρων τους. Εγώ το αμφισβητώ αυτό. Εν πάση περιπτώσει, τίποτα δεν υπάρχει από αυτούς, το οποίο να μη στηρίζεται σε επίσημα στοιχεία υψηλής αξιοπιστίας.

144.ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ, βιβλ. Δ', Μεσσηνιακά, κεφ. 33, σ. 362.

145.ΠΡΟΚΛΟΣ, στην συμπληρωματική σημείωση στους Ορφικούς Ύμνους του ΤΕΫΛΟΡ, σ.198.

146.Είναι αποκαρδιωτικό ότι οι χριστιανοί, γενικά, ελάχιστη συναίσθηση έχουν για την οξεία κρίση της σημερινής Εκκλησίας και του κόσμου, ή για το καθήκον που επωμίζονται, σαν μάρτυρες του Χριστού να καταγγέλλουν και μάλιστα έμπρακτα όλα τα δημόσια ανομήματά της. Αν επιθυμούν να δραστηριοποιηθούν σε σθεναρότερη εκπλήρωση αυτού του καθήκοντος σ' αυτό το θέμα, ας διαβάσουν ένα έξοχο και πολύ επίκαιρο έργο (τότε – σ.τ.μ.) που τυπώθηκε και τιτλοφορείται «An original interpretation of the Apocalypse» (Μία πρωτότυπος ερμηνεία της Αποκάλυψης) όπου αναπτύσσονται αμυδρά μεν αλλά πειστικά περικοπές της Αποκάλυψης σε σχέση με το χαρακτήρα, ζωή, θάνατο και ανάσταση των δύο Μαρτύρων.

147.Η παραπάνω παράγραφος πρωτοεμφανίστηκε την άνοιξη του 1855, όταν οι Βερτανοί βρέθηκαν επί μήνες ολόκληρους να παρίστανται αδρανείς και άφωνοι μάρτυρες, αποσβολωμένοι από την κατάπληξη, στις «φρικτές καταστροφές» στην Κριμαία, που προκλήθηκαν μόνο και μόνο γιατί οι αρμόδιοι της μακρινής εκείνης περιοχής δεν κατόρθωσαν να συννενοηθούν ώστε να αποφευχθεί ο όλεθρος και η ταπείνωση. Ο αναγνώστης μπορεί να κρίνει αν τα γεγονότα που έκτοτε συνέβησαν έκαναν τον παραπάνω συλλογισμό ανεπίκαιρο. Τα χρόνια της ατιμωρησίας που πέρασαν από την καταστολή της Ινδικής ανταρσίας, παρ' όλες τις φρικαλεότητές της, δείχνουν τη μακροθυμία του Θεού. Αλλά αν αυτή τη μακροθυμία δεν την υπολογίσουμε (και τούτο ολοφάνερα συμβαίνει, ενώ κάθε μέα αυξάνει ολοένα η ενοχή), η έσχατη κρίση πρέπει να είναι όλο και τρομερότερη.

ALEXANDER HISLOP

ΟΙ ΔΥΟ ΒΑΒΥΛΩΝΕΣ (1853)

ΜΕΤΑΦΡΣΗ ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΣΠΑΝΟΣ

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΥΛΗΣ ΧΑΡΗΣ Β. ΜΙΚΟΓΛΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ Β.ΓΙΑΝΝΙΚΟΣ