Περί ρατσισμού – Alexander Dugin

...Ο ρατσισμός είναι που προκάλεσετην κατάρρευση του Εθνικοσοσιαλισμού, με την ιστορική, γεωπολιτική και θεωρητική έννοια. Η κατάρρευση αυτή δεν ήταν μόνον ιστορική, αλλά και φιλοσοφική. Ο ρατσισμός βασίζεται στην πίστη στην έμφυτη και αντικειμένική ανωτερότητα μιας ανθρώπινης φυλής, έναντι μιας άλλης. Αυτός ο ρατσισμός, και όχι οποιαδήποτε άλλη άποψη του Εθνικοσοσιαλισμού, ήταν που οδήγησε σε πόνο και βάσανα και στις δυο πλευρές, καθώς και στην κατάρρευση της Γερμανίας και των δυνάμεων του Άξονα – για να μην αναφερθούμε στην καταστροφή ολόκληρου του ιδεολογικού προγράμματος του Τρίτου Δρόμου.

Η εγκληματική πράξη της εξάλειψης ολόκληρων εθνικών ομάδων (εβραίων, τσιγγάνων και σλάβων), με το κριτήριο της φυλής, είχε ακριβώς τις βάσεις της στη φυλετική θεωρία του Ναζισμού, και αυτό ακριβώς είναι που μας εξοργίζει και μας συγκλονίζει μέχρι σήμερα. Επιπλέον, ο αντισημιτισμός του Hitler και το δόγμα ότι οι Σλάβοι είναι «υπάνθρωποι» οδήγησε τη Γερμανία σε πόλεμο ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, ο οποίος μας στοίχισε εκατομμύρια ζωές. Η ίδια ακριβώς ιδεολογία έκανε τους Γερμανούς να χάσουν την πολιτική ελευθερία τους και το δικαίωμα συμμετοχής στην Πολιτική Ιστορία για πολύ καιρό, εάν όχι για πάντα. Σήμερα έχουν μόνο την Οικονομία τους και, στην καλύτερη περίπτωση, μια ανησυχία για την Οικολογία. Οι υποστηρικτές του Τρίτου Δρόμου απέμειναν σαν τα ιδεολογικά απόβλητα στα περιθώρια της κοινωνίας. Ο ρατσισμός, θεωρητικά και πρακτικά, ήταν που ποινικοποίησε όλες τις άλλες πλευρές του Εθνικοσοσιαλισμού και του Φασισμού, κάνοντάς τες αντικείμενο διασυρμού και αναθεματισμών.

Εντούτοις, ο ρατσισμος του Hitler είναι μια μόνο μορφή ρατσισμού, η πιο προφανής, άμεση και βιολογική, και ως εκ τούτου η πιο αποκρουστική. Υπάρχουν όμως και άλλες μορφές ρατσισμού, όπως της κουλτούρας (ο ισχυρισμός ότι υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες κουλτούρες), του πολιτισμού (διαιρώντας τους ανθρώπους σε πολιτισμένους και απολίτιστους), της τεχνολογίας (θεωρώντας την τεχνολογική ανάπτυξη ως το βασικό κριτήριο για την αξία μιας κοινωνίας), της κοινωνίας (πιστεύοντας με βάση το προτεσταντικό δόγμα του πεπρωμένου ότι οι πλούσιοι είναι οι καλύτεροι και οι μέγιστοι, σε σύγκριση με τους φτωχούς), της Οικονομίας (όπου ολόκληρη η Ανθρωπότητα ταξινομείται ανάλογα με τον βαθμό υλικής ευημερίας) και της εξέλιξης (όπου τίθενται αξιωματικά ότι η ανθρώπινη κοινωνία είναι αποτέλεσμα βιολογικής εξέλιξης, όπου οι βασικές διαδικασίες της εξέλιξης, η φυσική δηλαδή επιλογή των ικανότερων και καταλληλότερων κλπ. συνεχίζεται μέχρι σήμερα).

Η ευρωπαϊκή και η αμερικανική κοινωνία είναι μολυσμένες θεμελιακά από αυτά τα είδη ρατσισμού, ανίκανες να τον ξεριζώσουν, παρά τις εντατικές τους προσπάθειες. Γνωρίζοντας πλήρως πόσο αποκρουστικό είναι αυτό το φαινόμενο, οι Δυτικοί έχουν την τάση να μετατρέψουν τον ρατσισμό σε ταμπού. Εντούτοις, αυτός μετατρέπεται τελικά σε ένα κυνήγι μαγισσών, με νέους παρίες-θύματα να κατηγορούνται για «φασισμό», συχνά χωρίς κανένα προφανή λόγο. Έτσι, η ίδια η πολιτική ορθότητα και οι κανόνες της μετατρέπονται σε μια ολοκληρωτική επιβολή πολιτικών και καθαρά ρατσιστικών αποκλεισμών. Με αυτόν τον τρόπο, ο θεσμοποιημένος γαλλικός αριστερο-φιλελεύθερος αντιρατσισμός έχει καταστεί βαθμιαία ένα κέ-ντρο «φυλετικού μίσους». Ακόμη και οι Αφρικανοί κατηγορούνται για «φασισμό». Έτσι ακριβώς συνέβη στην περίπτωση μιας ασυ-γκράτητης δυσφημιστικής εκστρατείας ενάντια σε έναν γνωστό μαύρο κωμικό, τον Dieudonne M'bala M'bala, ο οποίος τόλμησε να σατιρίσει ορισμένα φοβερά χαρακτηριστικά του σύγχρονου γαλλικού καθεστώτος, μαζί και τον αντιρατσισμό (Ras-le-Front, SOS-Racisme κλπ). Και τι έγινε μετά; Ο Αφρικανός κωμικός ταξινομήθηκε ως «καφετί», κατηγορήθηκε δηλαδή για «φασισμό» και «ρατσισμό».

Τα νεότερα είδη ρατσισμού είναι η γοητεία, η μόδα και οι τελευταίες τάσεις στην τεχνολογία πληροφοριών. Οι κανόνες του τίθενται από μοντέλα, σχεδιαστές, την σοσιαλ-ελίτ των πολιτικών κομμάτων και εκείνους που επιμένουν να έχουν μόνο τα τελευταία μοντέλα κινητών τηλεφώνων ή υπολογιστών λάπτοπ. Η συμμόρφωση ή η μη συμμόρφωση με τον κώδικα γοητείας βρίσκεται στην ίδια τη βάση των μαζικών στρατηγικών για τον κοινωνικό διαχωρισμό και το πολιτιστικό απαρχάιντ. Σήμερα αυτό δεν συνδέεται άμεσα με τον οικονομικό παράγοντα, αλλά αποκτά βαθμιαία ανεξάρτητα κοινωνιολογικά χαρακτηριστικά. Αυτό είναι το φάντασμα της δικτατορίας της γοητείας, την νέας γενεάς ρατσισμού.

Η ίδια η ιδεολογία της προόδου είναι ρατσιστική στη δομή της. Ο ισχυρισμός ότι το παρόν είναι καλύτερο και πιο καταξιωτικό από το παρελθόν, και οι συνεχείς διαβεβαιώσεις ότι το μέλλον θα είναι ακόμα καλύτερο από το παρόν είναι διακρίσεις ενάντια στο παρελθόν και το παρόν, αλλά και ταπείνωση για όλους εκείνους που έζησαν στο παρελθόν – μια προσβολή, δηλαδή, στην τιμή και την αξιοπρέπεια των προγόνων μας και των προγόνων των άλλων, και μια παραβίαση των δικαιωμάτων των νεκρών.

Σε πολλούς πολιτισμούς οι νεκροί παίζουν ένα σημαντικό κοινωνιολογικό ρόλο. Θεωρούνται υπό μια έννοια ακόμα ζωντανοί, παρόντες σε αυτόν τον κόσμο και συμμετέχοντες στη ζωή του. Αυτό ισχύει για όλες τις αρχαίες κουλτούρες και πολιτισμούς. Δισεκατομμύρια άνθρωποι στη γη πιστεύουν σε αυτήν την ιδέα μέχρι σήμερα. Στον Κινεζικό Πολιτισμό, ο οποίος δομήθηκε πάνω στη λατρεία των νεκρών και στον σεβασμό απέναντί τους, το να είσαι νεκρός θεωρείται υψηλή κοινωνική θέση – κατά κάποιον τρόπο ανώτερη της θέσης των ζωντανών. Η ιδεολογία της προόδου αντιπροσωπεύει την ηθική γενοκτονία των προηγουμένων γενεών – με άλλα λόγια, έναν πραγματικό ρατσισμό. Εξίσου αμφισβητήσιμη είναι και η ιδέα του εκσυγχρονισμού, όταν λαμβάνεται ως μια αυτονόητη αρετή. Είναι εύκολο να εντοπιστούν εμφανή σημάδια ρατσισμού σε αυτήν.

Αναμφισβήτητα, ο ρατσιστής είναι η ιδέα της μονοπολικής παγκοσμιοποίησης. Βασίζεται στην άποψη ότι η Ιστορία και οι αξίες της Δυτικής – και ιδιαίτερα της αμερικανικής – κοινωνίας ισοδυναμούν με παγκόσμιους νόμους και προσπαθεί τεχνητά να κατασκευάσει μια παγκόσμια κοινωνία βασισμένη σε τοπικές ουσιαστικά και ιστορικά ειδικές αξίες: τη δημοκρατία, την αγορά, τον κοινοβουλευτισμό, τον καπιταλισμό, τον ατομικισμό, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την απεριόριστη τεχνολογική ανάπτυξη. Αυτές οι αξίες είναι καθαρά τοπικές. Προέρχονται από την ιδιαίτερη ανάπτυξη μιας μοναδικής κουλτούρας, αλλά η παγκοσμιοποίηση προσπαθεί να τις επιβάλει σε ολόκληρη την Ανθρωπότητα ως κάτι το δεδομένο και παγκόσμιο. Αυτή η προσπάθεια δείχνει να υποστηρίζει ενδόμυχα ότι οι αξίες όλων των άλλων λαών και πολιτισμών είναι ατελείς, υπανάπτυκτες, γι' αυτό πρέπει να εκσυγχρονιστούν και να τυποποιηθούν με βάση το Δυτικό μοντέλο.

Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι, επομένως, τίποτα περισσότερο από ένα συνολικά ανεπτυγμένο μοντέλο του δυτικοευρωπαϊκού ή, μάλλον, του αγγλοσαξωνικού εθνοκεντρισμού, ο οποίος αποτελεί και την καθαρότερη εκδήλωση της ρατσιστικής ιδεολογίας.

Alexander Dugin

Η ΤΕΤΑΡΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΕΥΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΣΟΠΤΡΟΝ 2013