«ΤΑ ΣΑΒΒΑΤΙΚΑ» - ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Σ. ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ

Ως ζηλωταί της θρησκείας ην ελάτρευον, αι «witehes» κατά τον Μεσαίωνα και, κατ' ολιγότερον τρόπον έτι σήμερον, συνηθροίζοντο περιοδικώς, εις απόκεντρα μέρη, συνήθως το βάθος ενός πυκνού δάσους, την κορυφήν όρους, ή εις άλλο τοιούτον, πάντοτε, όμως, μακράν των ομμάτων των μη μεμυημένων, να εορτάσωσι, ή μάλλον οργιαστικώς πανηγυρίσουσι τον «εν γη» σκοπόν της απόστολής των. Αι τοιαύται συναθροίσεις ιστορικώς γνωρίζονται ως τα «Σαββάτικα των μαγισσών» - «witehes».

Τα κακουργοδικεία του Μεσαίωνος βρίθουσι περιγραφών ως το πως αι τοιαύται πανηγύρεις διεξήγοντο, και τούτο εκ των χειλέων των ιδίων κατηγορουμένων. Η ερώτησις, εγείρετο τότε, ως και τώρα, – εν όψει της μακράς αποστάσεως των συμβαλλομένων, τινές των οποίων προήρχοντο εκ των περάτων της οικουμένης – πως η μεταφορά και επάνοδός των επετελείτο. Γενικώς, όλαι αι «witehes», αίτινες εξητάσθησαν, συνεφώνουν ότι, αφού πρώτον εγυμνώθησαν τελείως, ήλειφον το σώμα των με μιαν αλοιφήν και κατόπιν εκαβαλλίκευον εν είδος ράβδου, την οποίαν, και αυτήν, ήλειφον. Τότε εμουρμούριζον μαγικάς λέξεις και, αμέσως, ηυρίσκοντο εις τον αέρα, άγοντες, με αστραπιαίαν ταχύτητα εις τον τόπον της συναθροίσεών των. Η έξοδος εκ του οίκου των εγένετο εκ του παραθύρου ή της καπνοδόχου, οσάκις εκ της πόρτας εις δαίμων ή και τράγος την επερίμενε, και δια του ιδίου τρόπου απήρχετο.

Επιβεβαίωσις των ανωτέρω δίδεται και παρ' άλλων πηγών, πλην των μαγισσών. Εις μιαν δίκην ο κατηγορών μάρτυς ήτο ο σύζυγος μιας γυναικός, την οποίαν ούτος, επανειλημμένως, είδεν ότι, περιοδικώς, την νύκτα δεν ηυρίσκετο εις την συζυγικήν κλίνην. Την ηρώτησε επί τούτου και είπεν ότι αύτη ήτο «witeh» και κατά την απουσίαν της ηυρίσκετο εις την πανήγυριν των «Σαββάτικα». Δια να τον πείση, την επομένην συνεδρίασιν, τον επήρε μαζύ της, αφού αυτός πρότερον, ηκολούθησε κατά γράμμα τους κανόνες γυμνότητος κ.α. Τον προειδοποίησε όμως ότι, όταν θα ήτο εκεί, κατ' ουδένα λόγον να εκφέρη το όνομα του Θεού, Αγίου ή άλλο τι συνδεόμενον με την Χριστιανοσύνην. Όταν έφθασαν εις τον προορισμόν των, ο σύζυγος εύρεν μιαν μεγάλην συνάθροισιν αμφοτέρων των γενών, όλοι και όλαι εν αδαμιαία γυμνότητι. Αιφνιδίως ο δαίμων επαρουσιάσθη εν απεχθεί μορφή και ο σύζυγος εκπλαγείς εκ της θέας, ασυνειδήτως ανεφώνησε: «Θεέ μου»! Ως να μη υπήρχον, τα πάντα προ των οφθαλμών του αστραπιαίως εξηφανίσθησαν, αφήνοντα αυτόν γυμνόν και μη γνωρίζοντα που ηυρίσκετο. Κατόπιν πολλών ταλαιπωριών, επανήλθεν εις τον οίκον του όπου και κατήγγειλεν την σύζυγόν του επί μαγεία - «witcheraft».

Εν γενικαίς γραμμαίς, η «witeh» πάντοτε ελάμβανε μέτρα όπως η απουσία της, κατ' αυτάς τας περιπτώσεις, δεν γίνεται αντιληπτή παρά της οικογενείας της. Τούτο επετελείτο δι' είδους υπνώσεως, καθ' ην σύζυγος και τέκνα, εν βαθεί ύπνω δεν αντελαμβάνοντο την απουσίαν της.

Εκτός της φυσικής μεταφοράς υπήρχε και άλλος τρόπος όστις εξεδηλούτο δια της χρήσεως του αστρικού σώματός των. Τούτο είναι το νοητικόν, αισθητικόν και αιθερικόν σώμα, τα οποία, εν τη πραγματικότητι, είναι, ο αληθής άνθρωπος, το φυσικόν σώμα απλώς η επένδυσίς των. Όταν χρήσις αυτού γίνεται, η μεταφορά επιτελείται, ενώ το φυσικόν σώμα παραμένει οίκοι, αλλ' εν τελεία αδρανεία, ως να ήτο νεκρόν. Εις μιαν περίπτωσιν η «witeh» ήτις υπηρέτει εις μιαν οικογένειαν, ο οικοδεσπότης την εφώναξε και μη λαβών απάντησιν επήγε εις το δωμάτιόν της. Την εύρε εξαπλωμένην εις το πάτωμα εις κατάστασιν τελείας αναισθησίας. Προσεπάθησε να την συνεφέρη άνευ αποτελέσματος και εν τέλει την εκτύπησε, αλλ' ούτε τούτο εβοήθησε. Την πρωίαν, προς μεγάλην του έκπληξιν, την εύρε εις την κλίνην της υποφέρουσα εκ του ραπίσματός του. Κατόπιν επιμόνου εξετάσεως ωμολόγησε ότι είναι «witeh» και κατ' εκείνην την νύκτα είχε πάει στα «Σαββάτικα».

Τα «Σαββάτικα» διεκρίνοντο δια την πληθώραν των επισκεπτών των, πολλάκις ελθόντων εκεί εκ πάσης πλευράς της υφηλίου. Όλοι των έδιδον φόρον τιμής και λατρείας προς τον προϊστάμενόν των – τον σατανά- και εισήγαγον εις μύησιν τους νεοφύτους τους οποίους έφερον μαζί των. Εν συνεχεία έδιδον έκθεσιν των πράξεών των και τον αριθμόν του κακού που εγένοντο πρόξενοι. Εάν τούτο ήτο ικανοποιητικόν, τιμαί ταις επιδαψιλεύοντο. Εάν τανάπαλιν, περιφρόνησις και, πολλάκις φυσική τιμωρία ταις ανεμένετο. Της εξετάσεως επιτελεσθείσης ο διάβολος, εις αναγνώρισιν των υπηρεσιών των, ταις διένειμε μαγικάς αλοιφάς και άλλα τοιαύτα. Εις τας νεοφύτους εδίδετο το «οικείον» ή «δαιμόνιον» το οποίον αύται, φιλοστόργως, επωνόμαζον «ο μικρός αφέντης», καίτοι, εν τη πραγματικότητι, τούτο ήτο ο υπηρέτης των.

Όλων τούτων επιτελεσθέντων, επηκολούθει το «συμπόσιον» με ποικίλλα εδέσματα και αυτά, εις το τέλος του οποίου ήρχιζον τα οργιαστικά. Μεταξύ άλλων δώρων αναγνωρίσεως τα οποία αι «witehes» ελάμβανον, ήτο και η δύναμις να μεταμορφώσι τους εαυτούς των εις ζώα, και η ικανότης να κάμνουσι τους εαυτούς των αοράτους.

Ταύτα, εν περιλήψει, ήσαν τα «Σαββάτικα» του Μεσαίωνος, τα οποία εισέτι διαιωνίζονται παρά των σημερινών θιασωτών των, αν και ολιγώτερον θεαματικά.

Πολλαί των συγχρόνων μαγισσών, είναι επαναγεννήσεις των «witehes» του Μεσαίωνος, αίτινες επιτελούσι τώρα όλα όσα εγνώριζον τότε, με την διαφοράν ότι, λόγω αλλαγής των περιστάσεων το ευρίσκουσι αναγκαίον να μετατρέψωσι ωρισμένην πορείαν δράσεως και να υιοθετήσωσι μεθόδους αίτινες ανταποκρίνονται καλλίτερον προς τας σημερινάς ανάγκας. Παρουσιάζουσι το έργον των ως είδος θρησκείας, – επανάληψις αρχαιοτέρας λατρείας της φύσεως, την οποίαν η Χριστιανοσύνη προσεπάθει να καταστείλη. Διατείνονται ότι το έργον των είναι θεάρεστον και φέρουσι ως παράδειγμα το γεγονός ότις εις τας ιεροτελεστίας των κάμνουσι χρήσιν των ιδίων μέσων, άτινα η Εκκλησία μεταχειρίζεται. Μόλον τούτου την ενέργειαν ην χρήζωνται, δια των επικλήσεών των, δεν την απευθύνουν προς την θεότητα και τους Αγγελιοφόρους Της, παρά εις τας δυνάμεις του σκότους, εις το αστρικόν πεδίον – την Πλανητικήν καταβόθραν – εκ του οποίου αναμένουσι «ευαγή» αποτελέσματα.

Το κέντρον της λατρείας των είναι το «Coven» και πολλάκις το «Grotto» εις το οποίον συναθροίζονται εις ολομέλειαν όχι περισσότερον των δεκατριών. Εκεί ο μαγικός κύκλος διαγράφεται ως και τα υπόλοιπα, δια την κατάλληλον εκτέλεσιν της ιεροτελεστίας, με την ιέρειαν εις το κέντρον του κύκλου, δίδουσαν χρησμούς, «προερχομένους» εκ «Κοσμικών Υπάρξεων». Ακολουθεί χορός γύρωθεν του μαγικού κύκλου, με τα μέλη, ανεξαρτήτως γένους, εν τελεία γυμνότητι.

Τα «Σαββάτικα» των αρχαιοτέρων ημερών επαναλαμβάνονται και επισήμως, αυτά είναι: «Hallween» - Παραμονή των Αγίων Πάντων, Οκτωβρίου 31, «Παραμονή της πρώτης του Μαΐου», «Lammas», τα «Χριστούγεννα», η «Ισημερία της Ανοίξεως και του Φθινοπώρου», και το Ηλιοστάσιον του Θέρους και του Χειμώνος. Ταύτα, ως και άλλοτε, επιτελούνται εν πάση μυστικότητι και εις απομεμακρυσμένα μέρη, μακράν της ανθρωπίνης περιεργείας, και εις τα οποία μεταφέρονται κατ' ίδιον τρόπον ως και άλλοτε.

Η σύγχρονος «witeh» εν τη εξασκήσει του επαγγέλματός της, δεν διαφέρει κατά πολύ, εις μέσα, έμφυτον ικανότητα και οργάνωσιν, των αδελφών της του Μεσαίωνος. Αμφότεραι θυγατέρες προγόνων μητρών, επαναλαμβάνουσιν το τι παρέλαβον εκ των προκατόχων των αίτινες, εν συνεχεία, κληρονομικώς το έλαβον, και κατ' ίδιον τρόπον το μεταβιβάζουσι εις τας μεταγενεστέρας.

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Σ. ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ

ΤΟ ΘΕΙΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΝ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΑΚΡΗ