Ουράνια Αρχέτυπα Περιοχών, Ναών και Πόλεων – Mircea Eliade

Σύμφωνα με τις δοξασίες των κατοίκων της Μεσοποταμίας, ο Τίγρης έχει το πρότυπό του στο άστρο Anunit και ο Ευφράτης στο άστρο του Χελιδονιού. Ένα σουμερικό κείμενο μιλά για τον «τόπο της δημιουργίας των θεών» που βρίσκεται «η [θεότητα των] κοπαδιών και των σιτηρών». Για τους ουραλο-αλταϊκούς λαούς, τα βουνά, με τον ίδιο τρόπο, έχουν ένα ιδανικό πρότυπο στον ουρανό. Στην Αίγυπτο τόποι και περιοχές έπαιρναν ονόματα ουράνιων «περιοχών»: στην αρχή ήταν γνωστές οι ουράνιες περιοχές και στη συνέχεια ταυτίστηκαν με τη γήινη γεωγραφία.

Στην Ιρανική κοσμολογία της ζερβανικής παράδοσης, «κάθε επίγειο φαινόμενο, είτε αφηρημένο, είτε συγκεκριμένο, αντιστοιχεί σε ένα ουράνιο, υπερβατικό, αόρατο τέλος, σε μια «ιδέα» με την πλατωνική σημασία. Κάθε πράγμα, κάθε κίνηση παρουσιάζεται με διπλή όψη: εκείνη του menok και εκείνη του getik. Υπάρχει ένας ορατός ουρανός: επομένως, υπάρχει και ένας menok ουρανός, που είναι αόρατος (Bundahism, κεφ. Ι). Η γη μας αντιστοιχεί σε μια ουράνια γη. Κάθε αρετή, που πραγματοποιείται εδώ κάτω, στην getah, έχει ένα ουράνιο αντίστοιχο, που αποτελεί την αληθινή πραγματικότητα… Το έτος, η προσευχή… με λίγα λόγια, ό,τι εκδηλώνεται στην getah, είναι ταυτόχρονα menok. Η δημιουργία είναι διπλή. Από την κοσμογονική άποψη η κοσμική σκηνή, που ονομάζεται menok, προηγείται ττηςσκηνής getik(1).

Ο ναός ειδικά – ο κατ’ εξοχήν ιερός χώρος – έχει ένα ουράνιο πρωτότυπο. Στο Όρος Σινά, ο Γιαχβέ δείχνει στον Μωυσή τη «μορφή» του θυσιαστηρίου που θα οικοδομήσει για εκείνον ο Μωυσής: «Θα τα φτιάξετε όλα σύμφωνα με το σχέδιο της σκηνής και με τα πρότυπα όλων των σκευών της, που εγώ θα σου δείξω… Πρόσεξε να γίνουν όλα σύμφωνα με το σχέδιο που σου έδειξα εδώ πάνω στο βουνό» (Εξοδ. 25:9,40). Και όταν ο Δαβίδ δίνει στο γιο του Σολομώντα το σχέδιο για τα οικοδομήματα του ναού, για τη σκηνή και για όλα τα σκεύη τους, τον βεβαιώνει ότι «Όλα αυτά… περιέχονται λεπτομερώς στο σχέδιο που καταγράφηκε σύμφωνα με την έμπνευση που μου έδωσε ο Κύριος, ο Θεός, για να εκτελέσω όλο αυτό το έργο» (Α’ Χρονικών 28:19). Επομένως, είχε δει το ουράνιο πρότυπο.

Η αρχαιότερη μαρτυρία, που αναφέρεται στο αρχέτυπο του θυσιαστηρίου, είναι η επιγραφή του Γουδέα για το ναό που οικοδόμησε στο Lagash της Χαλδαίας. Σ’ ένα όνειρο ο βασιλιάς βλέπει τη θεά Nidaba, που του δείχνει μια πλάκα, πάνω στην οποία ονομάζονταν τα αγαθοεργά άστρα, και έναν θεό, που αποκαλύπτει σ’ αυτόν το σχέδιο του ναού. Οι πόλεις επίσης έχουν τα θεϊκά τους πρωτότυπα. Όλες οι βαβυλωνιακές πόλεις είχαν τα αρχέτυπά τους στους αστερισμούς. Η Σιππάρα στον Καρκίνο, η Νινευί στη Μεγάλη Άρκτο, η Ασσούρ στον Αρκτούρο κλπ. Ο Σεναχειρίμ έκτισε τη Νινευί, σύμφωνα με «σχέδιο… σχεδιασμένο, προ αρχαιοτάτων χρόνων, με τα αστέρια του ουρανού». Δεν προϋπάρχει μόνο ένα πρότυπο επίγειας αρχιτεκτονικής, αλλά το πρότυπο βρίσκεται επίσης σε μια ιδεατή (ουράνια) περιοχή της αιωνιότητας. Αυτό είναι ό,τι ο Σολομών αναγγέλει: «Μου είπες να χτίσω ναό στο άγιό σου βουνό όμοιον με την αγία σκηνή σου, που είχες αρχικά, και θυσιαστήριο στην πόλη όπου κατοικείς».

Μια ουράνια Ιερουσαλήμ δημιουργήθηκε από το Θεό πριν να οικοδομηθεί η πόλη απ’ το χέρι του ανθρώπου΄ είναι στο προηγούμενο που ο προφήτης αναφέρεται στη Συριακή Αποκάλυψη του Βαρούχ ΙΙ, 4:2-7: «Νομίζεις ότι αυτή είναι η πόλη για την οποία είπα: «Στις παλάμες των χεριών Μου σε έχω χαράξει»: Αυτό το οικοδόμημα που βρίσκεται ανάμεσά σας δεν είναι εκείνο που αποκάλυψα, εκείνο που εκ των προτέρων ετοιμάστηκε προ των αιώνων, όταν αποφάσισα να φτιάξω τον Παράδεισο, και το έδειξα στον Αδάμ πριν αμαρτήσει…». Η ουράνια Ιερουσαλήμ κέντρισε την έμπνευση όλων των Εβραίων προφητών: Τωβίτ 13:16, Ησαϊας 59:11εξ., Ιεζεκιήλ 60 κλπ. Για να του δείξει την πόλη της Ιερουσαλήμ, ο Θεός παίρνει τον Ιεζεκιήλ με ένα εκστατικό όραμα και τον μεταφέρει σ’ ένα πολύ ψηλό βουνό. Και τα Σιβυλλικά Οράματα διατηρούν την ανάμνηση της Νέας Ιερουσαλήμ, στο κέντρο της οποίας λάμπει «ένας ναός… με ένα γιγάντιο πύργο που αγγίζει τα ίδια τα σύννεφα και είναι ορατός από όλους…». Αλλά η ωραιότερη περιγραφή της ουράνιας Ιερουσαλήμ συναντάται στην Αποκάλυψη (21:2 εξ.): «Κι είδα την αγία Πόλη, τη νέα Ιερουσαλήμ, να κατεβαίνει από τον ουρανό, από το Θεό, έτοιμη σαν τη νύφη που στολισμένη περιμένει τον άντρα της».

Την ίδια θεωρία βρίσκουμε στην Ινδία: όλες οι ινδικές βασιλικές πόλεις, ακόμη και οι νεότερες, οικοδομούνται με τα μυθικά πρότυπα της ουράνιας πόλης, όπου, στη χρυσή εποχή (in illo tempore), κατοικούσε ο Παγκόσμιος Ηγεμόνας. Και, όπως αυτός, ο βασιλιάς προσπαθεί να αναγεννήσει τη χρυσή εποχή, να κάνει παρούσα πραγματικότητα μια τέλεια βασιλεία – μια ιδέα την οποία θα συναντήσουμε ξανά στην πορεία αυτής της μελέτης. Έτσι, για παράδειγμα, το παλάτι-φρούριο της Sigiriya, στην Κεϋλανη, οικοδομήθηκε σύμφωνα με το πρότυπο της ουράνιας πόλης Alakamanda και είναι «δύσκολο στην ανάβαση για τους ανθρώπους» (Mahavastu, 39,2). Η ιδανική πολιτεία του Πλάτωνα έχει επίσης ένα ουράνιο αρχέτυπο (Πολιτεία, 592b. Βλ. 500e). Οι πλατωνικές «μορφές» δεν είναι αστρικές΄ αλλ’ όμως η μυθική περιοχή τους βρίσκεται σε εξωγήινα σχέδια (Φαίδρος, 247, 250).

Ο κόσμος που μας περιβάλλει λοιπόν, ο κόσμος στον οποίο η παρουσία και η εργασία του ανθρώπου γίνονται αισθητές – τα βουνά στα οποία ανεβαίνει, οι κατοικημένες και καλλιεργημένες περιοχές, οι πλωτοί ποταμοί, οι πόλεις, τα θυσιαστήρια – όλα αυτά έχουν ένα εξωγήινο αρχέτυπο, είτε αυτό εννοηθεί ως ένα σχέδιο, ως μια μορφή ή καθαρά και απλά ως μια «διπλή» ύπαρξη σε ένα υψηλότερο κοσμικό επίπεδο. Αλλά οτιδήποτε υπάρχει στον κόσμο που μας περιβάλλει δεν έχει ένα πρωτότυπο αυτού του είδους. Για παράδειγμα, έρημες περιοχές που κατοικούνται από τέρατα, ακαλλιέργητες εκτάσεις, άγνωστες θάλασσες, στις οποίες κανένας θαλασσοπόρος δεν έχει τολμήσει να ταξιδέψει, δεν μοιράζονται, με την πόλη της Βαβυλώνας ή την περιοχή της Αιγύπτου, το προνόμιο ενός διαφοροποιημένου πρωτοτύπου. Αυτά αντιστοιχούν σε ένα μυθικό πρότυπο, αλλά διαφορετικής φύσης: όλες αυτές οι άγριες, ακαλλιέργητες περιοχές και τα παρόμοια αφομοιώνονται με το χάος΄ αυτά συμμετέχουν ακόμη στην αδιαφοροποίητη, άμορφη κατάσταση πριν τη Δημιουργία. Γι’ αυτόν το λόγο, όταν καταλαμβάνεται μια περιοχή – όταν δηλαδή αρχίζει η εκμετάλλευσή της – πραγματοποιούνται τελετές που συμβολικά επαναλαμβάνουν την πράξη της Δημιουργίας: η ακαλλιέργητη ζώνη πρώτα «κοσμίζεται» (δηλαδή γίνεται «κόσμος») και ύστερα κατοικείται. Θα επιστρέψουμε σύντομα στο νόημα τέτοιων τελετουργιών για την κατοίκηση πρόσφατα ανακαλυφθέντων περιοχών. Προς το παρόν, αυτό που θέλουμε να τονίσουμε είναι το γεγονός ότι ο κόσμος που μας περιβάλλει, εκπολιτισμένος από το χέρι του ανθρώπου, δεν έχει καμιά άλλη αξία πέρα απ’ αυτή που οφείλεται στο εξωγήινο πρωτότυπο το οποίο χρησιμεύει ως πρότυπό του. Ο άνθρωπος κατασκευάζει σύμφωνα με ένα αρχέτυπο. Δεν έχει μόνο η πόλη του ή ο ναός του ένα ουράνιο πρότυπο΄ το ίδιο ισχύει για ολόκληρη την περιοχή που κατοικεί, με τα ποτάμια που την ποτίζουν, τους αγρούς που δίνουν τροφή κλπ. Ο χάρτης της Βαβυλώνας δείχνει την πόλη στο κέντρο μιας απέραντης κυκλικής περιοχής που ορίζεται από έναν ποταμό, ακριβώς όπως οι Σουμέριοι οραματίζονταν τον Παράδεισο. Αυτή η συμμετοχή των πόλεων σε ένα αρχέτυπο πρότυπο είναι εκείνο που δίνει σ’ αυτές την πραγματικότητα και την αξία τους.

Η εγκατάσταση σε μια νέα, άγνωστη, ακαλλιέργητη περιοχή είναι ισοδύναμη με μια πράξη Δημιουργίας. Όταν οι Σκανδιναβοί άποικοι εγκαταστάθηκαν στην Ισλανδία, Landanama, και άρχισαν να την καλλιεργούν, δεν θεώρησαν αυτή την πράξη, ούε ως ένα πρωτότυπο εγχείρημα, ούτε ως μια ανθρώπινη και ανίερη εργασία. Η επιχείρησή τους ήταν γι’ αυτούς μόνο μια επανάληψη κάποιας αρχέγονης πράξης: η μεταμόρφωση του χάους σε κόσμο από τη θεϊκή πράξη της Δημιουργίας. Με την καλλιέργεια του άγονου εδάφους αυτοί πραγματικά επαναλαμβάνουν την πράξη των θεών, που οργάνωσαν το χάος δίνοντάς του μορφές και κανόνες. Καλύτερα, μια εδαφική κατάκτηση δεν γίνεται πραγματική έως – ακριβέστερα, διαμέσου – της τελετής εγκατάστασης, που είναι μόνο ένα αντίγραφο της αρχέγονης πράξης της Δημιουργίας του Κόσμου. Στη βεδική Ινδία η ανέγερση ενός βωμού αφιερωμένου στον Άγνι αποτελούσε νομική πράξη κατοχής μιας περιοχής. «Κάποιος εγκαθίσταται (avasyati) όταν οικοδομεί το garhapatya, και οποιοιδήποτε είναι οι οικοδόμοι των βωμών-φωτιάς είναι «εγκατεστημένοι» (avasitah)” λέει η Satapatha Brahmana (VI. 1.1,1-4). Αλλά η ανέγερση ενός βωμού αφιερωμένου στον Άγνι είναι απλά μια μικροκοσμική μίμηση της Δημιουργίας. Πολύ περισσότερο, κάθε θυσία, με τη σειρά της, είναι μια επανάληψη της πράξης της Δημιουργίας, όπως σαφώς γράφουν τα ινδικά βιβλία. Ήταν στο όνομα του Ιησού Χριστού που οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι κατακτητές εγκαταστάθηκαν στα νησιά και στις ηπείρους τις οποίες είχαν ανακαλύψει και κατακτήσει. Η καθιέρωση του σταυρού ήταν ισότιμη με μια δικαίωση και καθαγίαση μιας νέας περιοχής, με μια «νέα γέννηση», έτσι επανελάμβαναν το βάπτισμα (πράξη της Δημιουργίας). Με τη σειρά τους οι Άγγλοι θαλασσοπόροι εγκαταστάθηκαν στις περιοχές που κατέκτησαν, στο όνομα του βασιλιά της Αγγλίας, του νέου Κοσμοκράτορα.

Η σημασία των βεδικών, σκανδιναβικών ή ρωμαϊκών τελετών θα εμφανιστεί πιο καθαρά, όταν αφιερώσουμε μια ιδιαίτερη έρευνα στο νόημα της επανάληψης της Δημιουργίας, την κατ’ εξοχήν θεϊκή πράξη. Προς το παρόν, ας έχουμε υπόψη μας το γεγονός: κάθε περιοχή με σκοπό να κατοικηθεί ή να χρησιμοποιηθεί ως Labensraum (ζωτικός χώρος), κατ’ αρχήν μεταμορφώνεται από χάος σε κόσμο΄ δια μέσου δηλαδή της δράσης της τελετής παίρνει μια «μορφή», που την κάνει να γίνεται πραγματική. Προφανώς, για την αρχαϊκή διάνοια, η πραγματικότητα εκδηλώνεται ως δύναμη, αποτελεσματικότητα και διάρκεια. Γι’ αυτό η κύρια πραγματικότητα είναι το ιερό΄ γιατί μόνο το ιερό είναι μια απόλυτη μορφή, ενεργεί αποτελεσματικά, δημιουργεί πράγματα και τους δίνει διάρκεια. Οι αναρίθμητες χειρονομίες καθαγιασμού – εκτάσεων και περιοχών, αντικειμένων, ανθρώπων κλπ. – αποκαλύπτουν τη μανία του πρωτόγονου για το πραγματικό, τη δίψα του για το είναι.

_______________________________

1.H.S. Nyberg. “Questions de cosmogonie et de cosmologie mazdeennes”, Journal Asiatique (Paris), CCXIX (July-Sept., 1931), σς. 35-36. Αλλά, όπως σωστά παρατηρεί ο Corbin, «πρέπει να προσέξουμε να μην ανάγουμε την αντίθεση που [τα menok και τα getik] εκφράζουν σε ένα πλατωνικό σχήμα απλά και καθαρά. Δεν έχουμε να κάνουμε ακριβώς με μια αντίθεση μεταξύ ιδέας και ύλη ή μεταξύ ιδεατού και αισθητού. Το menok πρέπει μάλλον να μεταφραστεί ως ουράνια, αόρατη, πνευματική, αλλά εντελώς συγκεκριμένη κατάσταση. Το getik προσδιορίζει μια γήινη, ορατή, υλική κατάσταση, από μια ύλη όμως, που καθ’ εαυτή είναι φωτεινή, μια άυλη ύλη σε σχέη με την ύλη που γνωρίζουμε στην πράξη»: Corbin, “Cyclical time in Mazdaism and Islamism”, στο: Man and time (New York – London 1957), σ. 118

MIRCEA ELIADE

ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ο Μύθος της Αιώνιας Επιστροφής

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΣΤΡΑΤΗ ΨΑΛΤΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ 1999

Η Οδός των Τεσσάρων Ανέμων – Robert W. Chambers

«Μισόκλεισε τα μάτια σου,

Σταύρωσε τα χέρια στο στήθος

Και από την κοιμισμένη σου καρδιά

Εξόρισε για πάντα τις σκέψεις του θανάτου.

»Εξυμνώ τη φύση,

Τ’ αστέρια της νύχτας, τα δάκρυα της αυγής,

Τον ήλιο που δύει στο μακρινό ορίζοντα,

Τον ουρανό που μιλάει στην καρδιά σου για τη

Μεταθανάτια ζωή!»

Το ζώο κοντοστάθηκε στο κατώφλι, αβέβαιο, άγρυπνο, έτοιμο να τραπεί σε φυγή αν χρειαζόταν. Ο Σέβερν άφησε την παλέτα του και άπλωσε το χέρι του για να το καλωσορίσει. Η γάτα παρέμεινε ακίνητη, με τα κίτρινα μάτια της καρφωμένα πάνω του.

«Έλα μέσα ψιψίνα», της είπε με τη χαμηλή, χαϊδευτική φωνή του.

Αυτή κούνησε αναποφάσιστα την άκρη της αδύνατης ουράς της.

«Έλα μέσα», της είπε ξανά.

Η φωνή του της φάνηκε προφανώς καθησυχαστική, διότι θρονιάστηκε αργά στα τέσσερά της πόδια, χωρίς να πάρει τα μάτια της από πάνω του, κι έχωσε την ουρά κάτω από τα κάτισχνα σκέλια της.

Εκείνος σηκώθηκε από το καβαλέτο του χαμογελώντας.

Η γάτα τον περιεργάστηκε ήρεμα και όταν την πλησίασε τον κοίταξε, καθώς έσκυβε από πάνω της, χωρίς να ζαρώσει φοβισμένα τα μάτια της ακολούθησαν το χέρι του ώσπου άγγιξε το κεφάλι της. Τότε έβγαλε ένα τραχύ νιαούρισμα.

Ο Σέβερν συνήθιζε εδώ και πολύ καιρό να κουβεντιάζει με ζώα, πιθανόν επειδή ζούσε ολομόναχος΄ και τώρα είπε, «Τι τρέχει ψιψίνα;»

Τα μάτια της αναζήτησαν συνεσταλμένα τα δικά του.

«Κατάλαβα», της είπε τρυφερά, «θα το έχεις αμέσως».

Με ήρεμες κινήσεις ανέλαβε τα καθήκοντα του οικοδεσπότη, ξέπλυνε ένα πιατάκι, το γέμισε με το γάλα που είχε απομείνει στο μπουκάλι που ήταν πάνω στο περβάζι του παράθυρου και, αφού γονάτισε, θρυμμάτισε ένα ψωμάκι μες στην παλάμη του.

Το ζώο σηκώθηκε και πλησίασε αργά προς το πιατάκι.

Ο Σέβερν ανακάτεψε τα ψίχουλα και το γάλα με τη λαβή μιας σπάτουλας και, όταν η γάτα έχωσε τη μύτη της στο φαϊ, έκανε ένα βήμα πίσω. Την κοίταξε σιωπηλός. Το πιατάκι αντηχούσε που και που στο πλακόστρωτο πάτωμα, καθώς εκείνη άγγιζε το χείλος του για να πιάσει κάποιο κομματάκι. Όταν έφαγε επιτέλους όλο το ψωμί, η πορφυρή γλώσσα της πλανήθηκε σε όλα τα σημεία που δεν είχε γλύψει, ώσπου το πιατάκι έλαμψε σαν γυαλισμένο μάρμαρο. Τότε ανακάθισε, του γύρισε αδιάφορα την πλάτη και άρχισε να νίβεται με ιεροτελεστία.

«Συνέχισε της είπε ο Σέβερν με ενδιαφέρον, «το έχεις ανάγκη».

Εκείνη τέντωσε το ένα της αυτί, μα δε γύρισε ούτε σταμάτησε την τουαλέτα της. Καθώς έφευγε σιγά σιγά η βρόμα, ο Σέβερν παρατήρησε ότι η φύση την είχε προορίσει για άσπρη γάτα. Η γούνα της είχε μαδήσει σε διάφορα σημεία, από κάποια αρρώστια ή από τις συγκυρίες του πολέμου, η ουρά της ήταν κοκαλιάρικη και στη ράχη της ξεχώριζε η σπονδυλική της στήλη. Το ζωηρό γλείψιμο ωστόσο άρχισε να αναδεικνύει τα όποια θέλγητρά της κι αυτός την περίμενε να τελειώσει για να της ξαναπιάσει την κουβέντα. Όταν έκλεισε επιτέλους τα μάτια της και μάζεψε τα μπροστινά της πόδια κάτω από το στήθος της, άρχισε να της λέει πάλι πολύ τρυφερά: «Πες μου τα βάσανά σου, ψιψίνα».

Ακούγοντας τη φωνή του έβγαλε ένα τραχύ λαρυγγώδη ήχο κι εκείνος κατάλαβε ότι προσπαθούσε να γουργουρίσει. Έσκυψε για να της τρίψει το μάγουλο κι η γάτα νιαούρισε ξανά, ένα φιλικό, ερωτηματικό νιάου, στο οποίο εκείνος απάντησε: «Μα βέβαια, είσαι πολύ πιο όμορφη τώρα και όταν ξαναβγεί το φτέρωμά σου θα είσαι ένα ωραιότατο πουλί». Εκείνη σηκώθηκε ιδιαίτερα κολακευμένη κι άρχισε να βαδίζει γύρω απ’ τα πόδια του, έχωνε το κεφάλι της ανάμεσά τους, έκανε σχόλια που φανέρωναν την ευχαρίστησή της κι αυτός της απαντούσε με ευγενική σοβαρότητα.

«Λοιπόν, τι σ’ έστειλε εδώ», της είπε, «εδώ, στην Οδό των Τεσσάρων Ανέμων και πέντε ορόφους πάνω απ’ το δρόμο, στην πόρτα που θα ήσουν καλοδεχούμενη; Τι σε εμπόδισε να το βάλεις στα πόδια όπως συλλογιζόσουν, όταν στράφηκα από τον καμβά μου και αντίκρυσα τα κίτρινα μάτια σου; Είσαι γάτα της Λατινικής Συνοικίας, όπως είμαι κι εγώ άνθρωπος της Λατινικής Συνοικίας; Και γιατί φοράς γύρω απ’ το λαιμό σου μια ροζ λουλουδάτη καλτσοδέτα;» Η γάτα είχε ανέβει στα γόνατά του και τώρα καθόταν εκεί γουργουρίζοντας, ενώ εκείνος χάιδευε το αραιό τρίχωμά της.

«Με συγχωρείς αν είμαι αδιάκριτος», συνέχισε με αργό, ήρεμο τόνο για να εναρμονιστεί με το γουργούρισμά της, «μα δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ γι’ αυτήν τη ροζ καλτσοδέτα με τα παράξενα σχέδια των λουλουδιών, που κλείνει με ασημένια πόρπη. Διότι η πόρπη είναι ασημένια΄ βλέπω την καινούργια σφραγίδα στην άκρη, όπως ορίζει ο νόμος της Γαλλικής Δημοκρατίας. Λοιπόν, γιατί έχεις αυτήν την καλτσοδέτα από ροζ μετάξι, με το λεπτοδουλεμένο κέντημα, γιατί έχεις αυτήν τη μεταξωτή καλτσοδέτα με την ασημένια πόρπη γύρω από το λαιμό σου που είναι τόσο αδύνατος από την πείνα; Θα είμαι αδιάκριτος άμα ρωτήσω αν η ιδιοκτήτριά της είναι και δική σου; Είναι κάποια ηλικιωμένη κυρία που ζει με τις αναμνήσεις της νεανικής ματαιοδοξίας της, που σε λατρεύει, που σου έχει υπερβολική αδυναμία και σε στολίζει με τα προσωπικά είδη της ενδυμασίας της; Αυτό υποδηλώνει η περιφέρεια της καλτσοδέτας, επειδή ο λαιμός σου είναι αδύνατος και σου ταιριάζει. Από την άλλη όμως προσέχω – λίγα είναι τα πράγματα που διαφεύγουν της προσοχής μου – ότι η καλτσοδέτα μπορεί να ανοίξει κι άλλο. Το αποδεικνύουν αυτά τα ασημένια καψούλια, που απ’ ό,τι βλέπω είναι πέντε. Και τώρα παρατηρώ ότι το πέμπτο καψούλι είναι φθαρμένο, λες και η γλωττίδα της πόρπης ήταν συνήθως περασμένη εκεί. Αυτό μάλλον δείχνει πως είναι παχουλή γυναίκα.

Η γάτα κουλούριασε τα δάχτυλα των ποδιών της με ικανοποίηση. Έξω στο δρόμο επικρατούσε απόλυτη ησυχία.

Εκείνος συνέχισε να μουρμουρίζει: «Γιατί να σε στολίσει η κυρά σου με κάτι που της είναι απόλυτα απαραίτητο όλη την ώρα; Έστω, την περισσότερη ώρα. Πως έτυχε να φορέσεις αυτό το στολίδι από μετάξι και ασήμι στο λαιμό σου; Ήταν καπρίτσιο της στιγμής, όταν, πριν χάσεις το πυκνό σου τρίχωμα, μπήκες τραγουδώντας στην κρεβατοκάμαρά της να της ευχηθείς καλημέρα; Μα φυσικά, εκείνη ανακάθισε ανάμεσα στα μαξιλάρια, με τις μπούκλες να χύνονται στους ώμους της, κι εσύ πήδησες πάνω στο κρεβάτι γουργουρίζοντας: «Καλημέρα κυρά μου». Α, είναι πολύ εύκολο να το καταλάβει κανείς», είπε μ’ ένα χασμουρητό κι ακούμπησε το κεφάλι του στην πλάτη της καρέκλας. Η γάτα συνέχισε να γουργουρίζει, ενώ έσφιγγε και χαλάρωνε τα μαλακά της πέλματα πάνω στο γόνατό του.

«Να σου μιλήσω γι’ αυτήν, γάτα; Είναι πολύ όμορφη, η κυρά σου», μουρμούρισε νυσταγμένα, «και τα μαλλιά της είναι βαριά σαν λαμπερό χρυσάφι. Θα μπορούσα να την ζωγραφισω – όχι σε καμβά – αφού θα χρειαζόμουν σκιές, τόνους, αποχρώσεις και χρώματα πιο λαμπρά κι από το πιο λαμπρό ουράνιο τόξο. Μόνο με κλειστά μάτια θα μπορούσα να την ζωγραφίσω, επειδή μονάχα στα όνειρα μπορούν να βρεθούν χρώματα σαν αυτά που χρειάζομαι. Για τα μάτια της, θα πρέπει να έχω το γαλανό των ουρανών που δεν τους σκιάζει ούτε ένα σύννεφο, των ουρανών μιας ονειροχώρας. Για τα χείλη της, ρόδα από τα παλάτια της χώρας του ύπνου και για το μέτωπό της χιονοθύελλες από βουνά που ορθώνονται σαν φανταστικές πυραμίδες ως τα φεγγάρια, α, πολύ ψηλότερα από το δικό μας φεγγάρι, τα κρυστάλλινα φεγγάρια της ονειροχώρας. Είναι… πολύ… όμορφη, η κυρά σου».

Οι λέξεις έσβησαν στα χείλη του και τα βλέφαρά του έκλεισαν.

Η γάτα είχε επίσης αποκοιμηθεί, το μάγουλό της ακουμπούσε στο μαδημένο της λαγόνι, οι πατούσες της ήταν ακίνητες και χαλαρές.

ΙΙ

«Ευτυχώς», είπε ο Σέβερν καθώς ανακαθόταν και τεντωνόταν, «που πέρασε η ώρα του δείπνου, διότι δεν έχω τίποτα να σου προσφέρω για βραδινό, παρά μόνο ό,τι μπορώ να αγοράσω με ένα ασημένιο φράγκο».

Η γάτα σηκώθηκε πάνω στο γόνατό του, καμπούριασε τη ράχη της, χασμουρήθηκε και τον κοίταξε.

«Τι θα ήθελες; Ψητό κοτόπουλο και σαλάτα; Όχι; Μήπως προτιμάς βοδινό; Μα φυσικά – θα προσπαθήσω να πάρω κι ένα αυγό και λίγο άσπρο ψωμί. Και τώρα τι θα πιούμε; Γάλα για σένα; Ωραία. Θα πάρω και λίγο νερό, είναι φρέσκο, από το δάσος», κι έδειξε τον κουβά στο νεροχύτη.

Φόρεσε το καπέλο του και βγήκε από το δωμάτιο. Η γάτα τον ακολούθησε ως την πόρτα και, όταν αυτός την έκλεισε, ξάπλωσε στο πάτωμα, μύρισε τις χαραμάδες και ανασήκωνε το αυτί της κάθε φορά που ακουγόταν κάποιο τρίξιμο από το ετοιμόρροπο παλιό κτίριο.

Η κάτω πόρτα άνοιξε κι έκλεισε. Η γάτα φάνηκε σκεφτική, για μια στιγμή αβέβαιη, και τέντωσε τα αυτιά της νευρικά κι ανυπόμονα. Σε λίγο σηκώθηκε τινάζοντας την ουρά της και βάλθηκε να κάνει μιαν αθόρυβη περιήγηση στο εργαστήρι. Φτάνοντας σε ένα δοχείο με νέφτι φτερνίστηκε και οπισθοχώρησε βιαστικά ως το τραπέζι. Σε λίγο ανέβηκε πάνω του και, αφού ικανοποίησε την περιέργειά της σχετικά με μια κυλινδρική μάζα από κόκκινο κερί για προσχέδια, γύρισε στην πόρτα, κάθισε με τα μάτια στραμμένα στη χαραμάδα μπροστά από το κατώφλι, κι άρχισε ένα σιγανό, θλιβερό νιαούρισμα.

Όταν επέστρεψε ο Σέβερν, φαινόταν ανήσυχος, μα η γάτα άρχισε να βαδίζει γύρω του, χαρούμενη και χαδιάρα, να τρίβει το αδύνατο κορμί της στα πόδια του, να σπρώχνει με νάζι το κεφάλι της στο χέρι του και να γουργουρίζει ώσπου η φωνή της έγινε οξεία σαν σκούξιμο.

Εκείνος ακούμπησε στο τραπέζι ένα κομμάτι κρέας, τυλιγμένο σε καφέ χαρτί, και με ένα σουγιά το έκοψε σε μικρά κομματάκια. Το γάλα το πήρε από ένα μπουκάλι που κάποτε περιείχε φάρμακο και το άδειασε στο πιατάκι δίπλα στο τζάκι.

Η γάτα κουλουριάστηκε μπροστά του κι άρχισε να γουργουρίζει, ενώ ταυτόχρονα έπινε με τη γλώσσα της.

Αυτός έβρασε το αυγό του και το έφαγε με μια φέτα ψωμί, κοιτάζοντας τη γάτα που έτρωγε το κομματιασμένο κρέας. Όταν τελείωσε, γέμισε και ήπιε ένα φλυτζάνι νερό από τον κουβά στο νεροχύτη, ύστερα κάθισε, την πήρε στα γόνατά του κι αυτή κουλουριάστηκε αμέσως και ξεκίνησε την τουαλέτα της. Ο Σέβερν άρχισε πάλι να της μιλάει και κάθε τόσο την άγγιζε χαϊδευτικά για να δώσει έμφαση στα λόγια του.

«Ανακάλυψα που μένει η κυρά σου, γάτα. Δεν είναι πολύ μακριά – μένει εδώ, κάτω από την ίδια στέγη που στάζει, αλλά στη βόρεια πτέρυγα που νόμιζα πως ήταν ακατοίκητη. Μου το είπε ο θυρωρός. Έτυχε να είναι σχεδόν ξεμέθυστος σήμερα το βράδυ. Ο κρεοπώλης στην οδό Ντε Σεν, όπου αγόρασα το κρέας σου σε ξέρει, και ο γερο-Καμπάν ο φούρναρης σε αναγνώρισε με περιττό σαρκασμό. Μου είπαν άσχημες ιστορίες για την κυρά σου, αλλά δεν τις πιστεύω. Λένε πως είναι αργόσχολη, ματαιόδοξη και αγαπά τις ηδονές΄ λένε πως είναι άμυαλη κι απερίσκεπτη. Ο μικρός γλύπτης του ισογείου αγόραζε ψωμάκια από τον γερο-Καμπάν κι απόψε μου μίλησε για πρώτη φορά, αν και πάντα χαιρετούσαμε ο ένας τον άλλο. Μου είπε πως ήταν πολύ καλή και πολύ όμορφη. Την έχει δει μόνο μια φορά και δε γνωρίζει το όνομά της. Τον ευχαρίστησα΄ δεν ξέρω γιατί τον ευχαρίστησα τόσο θερμά. Ο Καμπάν είπε, «Σ’ αυτήν την καταραμένη Οδό των Τεσσάρων Ανέμων, οι τέσσερις άνεμοι φέρνουν όλα τα διαβολικά πράγματα». Ο γλύπτης σάστισε, όταν όμως βγήκε έξω με τα ψωμάκια του, μου είπε, «Είμαι σίγουρος, Μεσιέ, πως δεν έχει μόνο περισσή ομορφιά, αλλά και καλοσύνη»».

Η γάτα είχε τελειώσει την τουαλέτα της, πήδησε απαλά στο πάτωμα, πήγε στην πόρτα και μύρισε. Εκείνος γονάτισε δίπλα της, ξεκούμπωσε την καλτσοδέτα και την κράτησε για μια στιγμή στα χέρια του. Έπειτα από λίγο είπε: «Πάνω στην ασημένια πόρπη, κάτω από το κούμπωμα, είναι χαραγμένο ένα όνομα. Είναι ωραίο όνομα, Σίλβια Ελβέν. Το Σίλβια είναι γυναικείο όνομα, Ελβέν είναι το όνομα μιας πόλης. Στο Παρίσι και ιδίως σ’ αυτήν τη συνοικία, στην Οδό των Τεσσάρων Ανέμων, τα ονόματα σβήνουν και ξεχνιούνται όπως αλλάζουν οι μόδες με τις εποχές. Την γνωρίζω τη μικρή πόλη του Ελβέν, αφού εκεί συνάντησα τη Μοίρα πρόσωπο με πρόσωπο και η Μοίρα ήταν σκληρή. Το ξέρεις όμως ότι στο Ελβέν η Μοίρα είχε άλλο όνομα κι αυτό το όνομα ήταν Σίλβια;»

Ο Σέβερν ξαναπέρασε την καλτσοδέτα στη θέση της, σηκώθηκε και κοίταξε τη γάτα που ήταν κουλουριασμένη μπροστά στην κλειστή πόρτα.

«Το όνομα Ελβέν με μαγεύει. Μου φέρνει στο νου λιβάδια και διάφανα ποτάμια. Το όνομα Σίλβια με ενοχλεί σαν άρωμα από νεκρά λουλούδια».

Η γάτα νιαούρισε.

«Ναι, ναι», την καθησύχασε, «θα σε πάω πίσω. Η Σίλβια σου δεν είναι η δική μου Σίλβια΄ ο κόσμος είναι μεγάλος και το Ελβέν δεν είναι άγνωστο. Παρ’ όλα αυτά, μες στα σκοτάδια και τη βρομιά των φτωχογειτονιών του Παρισιού, μες στις θλιβερές σκιές τούτου του παμπάλαιου σπιτιού, αυτά τα ονόματα με ευχαριστούν πολύ».

Την σήκωσε στην αγκαλιά του και διέσχισε τους σιωπηλούς διαδρόμους ώσπου έφτασε στη σκάλα. Κατέβηκε τους πέντε ορόφους, βγήκε στη φεγγαρόλουστη αυλή, προσπέρασε την καμαρούλα του μικρού γλύπτη, ξαναμπήκε στο κτίριο από την πύλη της βόρειας πτέρυγας, ανέβηκε τα σαρακοφαγωμένα σκαλιά και συνέχισε να προχωρεί ώσπου έφτασε σε μια κλειστή πόρτα. Αφού χτύπησε αρκετές φορές, κάτι κουνήθηκε πίσω από την πόρτα, η πόρτα άνοιξε κι αυτός μπήκε μέσα. Το δωμάτιο ήταν σκοτεινό. Καθώς διέσχιζε το κατώφλι, η γάτα πήδησε από την αγκαλιά του και χάθηκε στις σκιές. Εκείνος αφουγκράστηκε, μα δεν άκουσε τίποτα. Η σιωπή ήταν καταθλιπτική και άναψε ένα σπίρτο. Δίπλα του υπήρχε ένα τραπέζι και πάνω στο τραπέζι ένα κερί με επίχρυσο κηροπήγιο. Το άναψε και κοίταξε γύρω του. Η κάμαρα ήταν τεράστια, οι ταπετσαρίες πνιγμένες στο κέντημα. Πάνω από το τζάκι δέσποζε μια σκαλιστή κορνίζα, γκρίζα από τις στάχτες που είχαν αφήσει οι σβησμένες φωτιές. Σε μιαν εσοχή δίπλα στα παράθυρα υπήρχε ένα κρεβάτι΄ τα κλινοσκεπάσματα, απαλά και φίνα σαν δαντέλα, σέρνονταν στο γυαλισμένο πάτωμα. Σήκωσε το κερί πάνω από το κεφάλι του. Στα πόδια του βρισκόταν πεσμένο ένα μαντήλι. Ήταν ελαφρώς αρωματισμένο. Στράφηκε προς τα παράθυρα. Μπροστά υτους βρισκόταν ένας καναπές και πάνω του ήταν άτακτα πεταμένα μια μεταξωτή ρόμπα, ένας σωρός από ενδύματα που έμοιαζαν δαντελένια, λευκά και λεπτεπίλεπτα σαν ιστός αράχνης, μακριά τσαλακωμένα γάντια και κάτω, στο πάτωμα, οι κάλτσες, τα μικρά μυτερά παπούτσια και μια καλτσοδέτα από ροζ μετάξι, με παράξενα λουλουδάτα σχέδια και ασημένια πόρπη. Γεμάτος απορία, έκανε ένα βήμα μπροστά και άνοιξε τις κουρτίνες του κρεβατιού. Η φλόγα του κεριού που κρατούσε φούντωσε για μια στιγμή΄ μετά τα μάτια του συνάντησαν δυο άλλα μάτια, ορθάνοιχτα, χαμογελαστά, και η φλόγα έριξε τη λάμψη της σε μαλλιά βαριά σαν χρυσάφι.

Ήταν χλομή, μα όχι όσο αυτός. Το βλέμμα της ήταν γαλήνιο σαν μικρού παιδιού΄ εκείνος όμως απόμεινε να την κοιτάζει, τρέμοντας από την κορφή ως τα νύχια, ενώ η φλόγα του κεριού τρεμόπαιζε στο χέρι του.

Στο τέλος ψιθύρισε: «Σίλβια, εγώ είμαι».

Και πάλι της είπε, «Εγώ είμαι».

Τότε κατάλαβε πως ήταν νεκρή και την φίλησε στο στόμα. Και τις ατέλειωτες ώρες της αγρύπνιας η γάτα γουργούριζε ολονυχτίς στα γόνατά του, έσφιγγε και χαλάρωνε τα μαλακά της πέλματα, ώσπου το χλομό φως της αυγής φώτισε τον ουρανό πάνω από την Οδό των Τεσσάρων Ανέμων.

ROBERT W. CHAMBERS

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΜΕ ΤΑ ΚΙΤΡΙΝΑ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΒΑΚΥ ΤΟΜΠΡΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΙΟΛΟΣ 2000

Ένας διαλογισμός του Τσουάνγκ Τσου – Τσουάνγκ Τσου

Δεν μπορείς να μιλήσεις για τον ωκεανό σε έναν βάτραχο – πλάσμα μιας στενότερης σφαίρας. Δεν μπορείς να μιλήσεις για τον πάγο σε ένα έντομο – πλάσμα μιας εποχής. Δεν μπορείς να μιλήσεις για το Τάο σε έναν παιδαγωγό, που η ακτίνα του είναι πολύ περιορισμένη.

Αλλά τώρα που αναδύθηκες από τη στενή σου σφαίρα και είδες τον μεγάλο ωκεανό, γνωρίζεις την ίδια τη σημασία σου και μπορώ να σου μιλήσω για τις μεγάλες αρχές...

Οι διαστάσεις είναι απεριόριστες, ο χρόνος είναι ατέλειωτος. Οι συνθήκες δεν είναι αναπόφευκτες, οι όροι δεν είναι οριστικοί.

Δεν υπάρχει τίποτε που δεν είναι αντικειμενικό' δεν υπάρχει τίποτε που δεν είναι υποκειμενικό. Αλλά είναι αδύνατον να αρχίσουμε από το αντικειμενικό. Μόνο από την υποκειμενική γνώση είναι δυνατόν να προχωρήσουμε στην αντικειμενική γνώση.

Όταν το υποκειμενικό και το αντικειμενικό είναι και τα δύο χωρίς τις αλληλεξαρτήσεις τους, αυτό είναι ο ίδιος άξονας του Τάο.

Το Τάο έχει τους νόμους και τις μαρτυρίες του. Στερείται τόσο δράσης όσο και μορφής.

Μπορείς να το αποκτήσεις, αλλά δεν μπορείς να το δεις.

Οι πνευματικές υπάρξεις αντλούν την πνευματικότητά τους από το Τάο.

Για το Τάο κανένα σημείο στον χρόνο δεν είναι παρελθόν.

Το Τάο δεν μπορεί να υπάρχει' αν υπήρχε δεν θα μπορούσε να είναι ανύπαρκτο. Το ίδιο το όνομα Τάο υιοθετείται απλώς χάριν ευκολίας. Το προκαθορισμένο και η τύχη περιορίζονται μόνο στην υλική ύπαρξη. Πως μπορούν να ισχύσουν στο άπειρο;

Το Τάο είναι κάτι πέρα από την υλική ύπαρξη. Δεν μπορεί να μεταβιβαστεί ούτε με λόγια ούτε με τη σιωπή. Σε εκείνη την κατάσταση που δεν είναι ούτε ομιλία ούτε σιωπή, η υπερβατική του φύση μπορεί να κατανοηθεί.

ΠΗΤΕΡ ΟΥΣΠΕΝΣΚΥ

TERTIUM ORGANUM

(ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΘΕΟΣΟΦΙΑ)

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΝΑΝΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΥΡΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ 2005

Ε΄. ΤΙ ΕΙΠΕ Ο ΚΕΡΑΥΝΟΣ – T. S. Eliot

Ύστερα από το φως του πυρσού κόκκινο σε ιδρωμένα πρόσωπα

Ύστερα από την παγερή σιωπή μέσα στους κήπους

Ύστερα από την αγωνία σε τόπους πετρωτούς

Τις κραυγές και τους αλαλαγμούς

Τη φυλακή το παλάτι και τ’ αντιφέγγισμα

Του ανοιξιάτικου κεραυνού πάνω από μακρινά βουνά

Εκείνος που ήταν ζωντανός είναι τώρα πεθαμένος

Εμείς που ζούσαμε τώρα πεθαίνουμε

Με λίγη υπομονή

Δεν έχει εδώ νερό παρά μονάχα βράχια

Βράχια χωρίς νερό κι ο άμμος του δρόμου

Του δρόμου που ξετυλίγεται στα βουνά

Που είναι βραχόβουνα χωρίς νερό

Αν είχε νερό εδώ-πέρα θα στεκόμασταν να πιούμε

Μέσα στα βράχια πώς να σταθούμε πώς να στοχαστούμε

Ξερός ο ιδρώς και τα πόδια μες στον άμμο

Αν είχε τουλάχιστο νερό στο βράχο

Στόμα νεκρό του βουνού με σάπια δόντια που δεν μπορεί να φτύσει

Εδώ κανείς δεν μπορεί να σταθεί ούτε να πλαγιάσει ούτε να καθίσει

Δεν έχει μηδέ σιωπή μέσα στα βουνά

Μόνο ο ξερός κεραυνός στείρος χωρίς βροχή

Δεν έχει μηδέ μοναξιά μέσα στα βουνά

Μόνο κόκκινα πρόσωπα βλοσυρά σαρκάζουν και γρυλίζουν

Μέσα απ’ τις πόρτες ξεροσκασμένων λασποκαλυβιών

Αν είχε νερό

Χωρίς τα βράχια

Αν ήταν τα βράχια

Μαζί με νερό

Και νερό

Μια πηγή

Μια γούρνα μες στα βράχια

Αν ήταν ήχος μοναχά νερού

Όχι ο τζίτζικας

Και το ξερό χορτάρι τραγουδώντας

Μα ήχος νερού πάνω από βράχο

Εκεί που η τσίχλα κελαηδεί μέσα στα πεύκα

Βριξ βροξ βριξ βροξ βροξ βροξ βροξ

Αλλά δεν έχει νερό

Ποιος είναι ο τρίτος που περπατεί πάντα στo πλάι σου;

Όταν μετρώ, είμαι μονάχα εγώ και συ μαζί μου

Μα όταν κοιτάζω εμπρός τον άσπρο δρόμο

Υπάρχει πάντα κάποιος που περπατεί στο πλάι σου

Γλιστρώντας τυλιγμένος σε καστανό μανδύα, κουκουλωμένος

Αν είναι άντρας αν είναι γυναίκα δεν το ξέρω

– Μ’ αυτός εκεί ποιος είναι απ’ τ’ άλλο πλάι σου;

Ποιος είναι αυτός ο ήχος ψηλά στον αέρα

Μουρμούρισμα μητρικού ολολυγμού

Ποιες είναι αυτές οι κουκουλωμένες ορδές που μερμηγκιάζουν

Πάνω σ’ ατέλειωτους κάμπους, σκοντάφτοντας στη σκασμένη γης

Ζωσμένες από τον ορίζοντα το χαμηλό μονάχα

Ποια είναι η πολιτεία πέρα απ’ τα βουνά

Σκάζει, ξαναγεννιέται, θρουβαλιάζεται μες στο μενεξεδένιο αέρα

Πύργοι πέφτουν

Ιερουσαλήμ Αθήνα Αλεξάντρεια

Βιέννη Λόντρα

Ανύπαρχτες

Μια γυναίκα έσυρε τη μακριά μαύρη της κόμη τεντωμένη

Κι έπαιξε ψίθυρο μουσικής πάνω σ’ αυτή τη χορδή

Και νυχτερίδες με πρόσωπα μωρών μέσα στο φως το μενεξεδένιο

Σφύριξαν και πετάρισαν μια στιγμή

Και σύρθηκαν με τo κεφάλι κάτω στη ρίζα ενός καψαλιασμένου τοίχου

Κι ήτανε πύργοι ανάστροφοι κι ανάεροι

Που σήμαιναν τις ώρες χτυπώντας καμπάνες θυμητικές

Και φωνές τραγουδούσαν μέσα από ξεροπήγαδα και στέρνες αδειανές.

Στη ρημαγμένη τούτη γούβα μέσα στα βουνά

Κάτω απ’ τα’ αχνό φεγγαρόφωτο, τραγουδάει το χορτάρι

Πάνω σ’ αφανισμένους τάφους, γύρω στην εκκλησιά

Εκεί είναι η αδειανή εκκλησία, του αγέρα μόνο κατοικία.

Χωρίς παράθυρα, κι πόρτα παίζει,

Τα ξερά κόκαλα κανένα δεν πειράζουν.

Μόνο ένας κόκορας στάθηκε στο μεσοδόκι

Κου κου ρικου κου κου ρικου

Μέσα στο φέγγος αστραπής Τότες μια νοτερή πνοή

Φέρνοντας τη βροχή

Φύρανε ο Γάγγης, τα πλαδαρά τα φύλλα

Προσμέναν τη βροχή, ενώ τα μαύρα σύννεφα

Συνάχτηκαν μακριά, πάνω απ’ το Χίμαβαντ.

Η ζούγκλα ζάρωσε, κουβαριασμένη σιωπηλά.

Μίλησε τότε ό κεραυνός

ΝΤΑ

Ντάττα: τι έχουμε δώσει;

Φίλε μου, τραντάζει το αίμα την καρδιά μου

Η φοβερή τόλμη μιας στιγμής παραδομού

Που η εποχή της φρόνησης πότες δε θ’ αναιρέσει

Μ’ αυτή, μόνο μ’ αυτήν, έχουμε υπάρξει

Που κανείς δε θα βρει μες στις νεκρολογίες μας

Μήτε σε θύμησες από την ελεητικήν αράχνη σκεπασμένες

Η κάτω από σφραγίδες που έσπασε ο στεγνός δικηγόρος

Στις άδειες κάμαρές μας

ΝΤΑ

Ντάγιαντβαμ: Άκουσα το κλειδί

Στην πόρτα να γυρίζει μια φορά μια φορά μόνο

Σκεπτόμαστε το κλειδί, καθένας μες στη φυλακή του

Με τη σκέψη του κλειδιού, καθένας βεβαιώνει τη φυλακή του

Μονάχα όταν βραδιάζει, αιθέρια ψιθυρίσματα

Για μια στιγμή ξαναζωντανεύουν έναν τσακισμένο Κοριολανό

ΝΤΑ

Ντάμυατα: Το πλοίο ανταποκρίθηκε

Χαρούμενα, στο χέρι το δεξιό και στο πανί και στο κουπί

Η Θάλασσα ήταν ήσυχη, θα ’χε ανταποκριθεί η καρδιά σου

Χαρούμενα, στην πρόσκληση, πάλλοντας υπάκουη

Σε κυρίαρχα χέρια

Κάθισα στην όχθη

Ψαρεύοντας, και πίσω μου o ξερός κάμπος

Τάχα θα βάλω πια τις χώρες μου σε τάξη;

Της Λόντρας το γιοφύρι πέφτει παει και πέφτει πάει και πέφτει

Poi s’ ascose nel foco che gli affina

Quando fiam uti chelidon – Ω χελιδόνι χελιδόνι

Le Prince d’ Aquitaine à la rour abolie

Με τα συντρίμμια αυτά στύλωσα τα ερείπια μου

Ωραία, θα σας κανονίσω. Πάλι τρελός ο Ιερώνυμος.

Ντάττα. Ντάγιαντβαμ. Ντάμυατα.

Σάντι σάντι σάντι

T. S. Eliot

Έρημη Χώρα

Μετάφραση Γιώργος Σεφέρης

Η ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ – CARL GUSTAV JUNG

Τι επιφυλάσσει το μέλλον; Η ερώτηση αυτή απασχόλησε τον άνθρωπο από τα πανάρχαια χρόνια, αν και όχι πάντα στον ίδιο βαθμό. Με βάση τα ιστορικά δεδομένα ο άνθρωπος στρέφεται με άγχος στο μέλλον κατά τη διάρκεια φυσικών, πολιτικών, οικονομικών και πνευματικών αδιεξόδων, ιδίως όταν πολλαπλασιάζονται οι προσδοκίες, οι ουτοπίες και τα αποκαλυπτικά οράματα. Μπορεί να θυμηθεί κανείς τις προσδοκίες των χιλιαστών την εποχή του Αυγούστου, ή τις πνευματικές αλλαγές της Δύσης προς το τέλος της πρώτης χιλιετίας. Σήμερα, που σιμώνει το τέλος της δεύτερης χιλιετίας ξαναζούμε μια εποχή γεμάτη αποκαλυπτικές εικόνες μιας συμπαντικής καταστροφής. Ποια είναι η σημασία εκείνου του διχασμού που διαιρεί την ανθρωπότητα σε δύο μέρη; Ποια θα είναι η πορεία του πολιτισμού μας και του ίδιου του ανθρώπου, αν αρχίσουν να εξαπολύονται οι υδρογονοβόμβες, ή αν σκεπάσει την Ευρώπη το πνευματικό και ηθικό σκοτάδι του εθνικού απολυταρχισμού.

Έχουμε κάθε λόγο να ανησυχούμε. Σε όλη τη Δύση υπάρχουν ανατρεπτικές μειονότητες που, εκμεταλλευόμενες τον ανθρωπισμό και την αίσθηση της δικαιοσύνης μας, προετοιμάζουν εμπρηστικούς δαυλούς. Τίποτε δεν μπορεί να σταματήσει την εξάπλωση των ιδεών τους, εκτός από την κριτική σκέψη ενός απλού, διαυγούς και νοητικά σταθερού πληθυσμιακού στρώματος. Δεν πρέπει όμως να υπερεκτιμήσουμε την πυκνότητα αυτού του στρώματος. Διαφέρει από χώρα σε χώρα ανάλογα με την εθνική ιδιοσυγκρασία. Εξαρτάται επίσης από τη λαϊκή παιδεία της κάθε χώρας και υπόκειται στις αρνητικές επιδράσεις πολιτικοοικονομικών παραγόντων. Κρίνοντας από τα δημοψηφίσματα, θα μπορούσε κανείς με αισιόδοξους υπολογισμούς να υποθέσει σαν ανώτατο όριο το 40% του εκλογικού σώματος. Ακόμη και μια περισσότερο απαισιόδοξη άποψη δε θα ήταν αδικαιολόγητη, επειδή το χάρισμα της λογικής και κριτικής σκέψης είναι ικανότητα πέρα από τις δυνατότητες του μέσου ανθρώπου. Όπου υπάρχει, αποδείχνεται τόσο μεταβαλλόμενη και ασταθής, όσο περισσότερες είναι και οι πολιτικές ομάδες. Όπου επικρατεί η μάζα, η διεισδυτική σκέψη νεκρώνεται. Αυτό οδηγεί αναπόφευκτα σε δογματική και δεσποτική τυραννία, αν υποκύψει ποτέ η πολιτεία σε κάποια κατάσταση αδυναμίας.

Τα λογικά επιχειρήματα συνοδεύονται από κάποια επιτυχία όσο η συναισθηματικότητα μιας δεδομένης κατάστασης δεν υπερβαίνει το κρίσιμο σημείο. Αν η συγκινησιακή «θερμοκρασία» ξεπεράσει αυτό το επίπεδο, η πιθανότητα της αποτελεσματικότητας της λογικής ελαττώνεται και τη θέση της παίρνει η προπαγάνδα και οι χιμαιρικές ονειροφαντασίες. Αυτό σημαίνει πως εκλύεται ένα είδος συλλογικής

καταληψίας που εξελίσσεται ραγδαία σε ψυχική επιδημία. Σε μια τέτοια κατάσταση αναδύονται στην επιφάνεια όλα τα αντικοινωνικά στοιχεία. Τέτοια άτομα δεν είναι καθόλου σπάνια φαινόμενα που απαντώνται μόνο σε φυλακές και φρενοκομεία. Για κάθε εκδηλωμένη περίπτωση φρενοβλάβειας, σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου, υπάρχουν δέκα τουλάχιστον λανθάνουσες περιπτώσεις οι οποίες αν και σπάνια φτάνουν στο σημείο να εκδηλωθούν -παρ' όλη την επιφανειακή τους φυσικότητα- επηρεάζονται από ασυνείδητες παθολογίες και διεστραμμένους παράγοντες. Είναι ευνόητο βέβαια πως δεν υπάρχουν ιατρικές στατιστικές για τη συχνότητα των ψυχώσεων. Όμως, ακόμη και αν ο αριθμός τους ήταν μικρότερος από το δεκαπλάσιο των περιστατικών και της εκδηλωμένης εγκληματικότητας, η σχετικά μικρή ποσοστιαία αναλογία του πληθυσμού που αντιπροσωπεύουν υπερσκελίζεται με το παραπάνω λόγω της επικίνδυνης υφής αυτών των ανθρώπων. Σε μια κατάσταση «συλλογικής καταληψίας» είναι οι ενδεδειγμένοι χαρακτήρες και συνεπώς μέσα της αισθάνονται οικεία. Από προσωπική τους πείρα γνωρίζουν καλά τη γλώσσα αυτών των συνθηκών και ξέρουν πώς να τις χειριστούν. Οι χιμαιρικές ιδέες τους ενισχυμένες με τη φανατική μνησικακία αγγίζουν το συλλογικό παραλογισμό. Εκεί υπάρχει πρόσφορο έδαφος για να εκφράσουν όλα αυτά τα κίνητρα και τις έχθρες που βρίσκουν απήχηση και στους πλέον φυσιολογικούς ανθρώπους κάτω από το ένδυμα της λογικής και της διορατικότητας. Για αυτό το λόγο, παρ' όλη την ολιγαριθμία τους σε σχέση με το συνολικό πληθυσμό, θεωρούνται επικίνδυνες πηγές μόλυνσης, επειδή ο λεγόμενος φυσιολογικός άνθρωπος γνωρίζει πολύ λίγο τον εαυτό του.

Οι περισσότεροι συγχέουν την «αυτογνωσία», με τη γνώση της συνειδητής προσωπικότητας. Όποιος έχει συνείδηση του εγώ, θεωρεί δεδομένο ότι γνωρίζει τον εαυτό του. Το εγώ όμως, γνωρίζει μόνο τα δικά του στοιχεία και όχι το ασυνείδητο και τα περιεχόμενά του. Οι άνθρωποι υπολογίζουν την αυτογνωσία τους με βάση το τι γνωρίζει για τον εαυτό του το μέσο άτομο του κοινωνικού τους περιβάλλοντος και όχι με μέτρο τα πραγματικά ψυχικά συμβάντα που στο μεγαλύτερο μέρος τους είναι κρυμμένα. Κάτω από αυτό το πρίσμα η ψυχή συμπεριφέρεται όπως το σώμα με τη φυσιολογική και ανατομική δομή του, για την οποία όμως ο μέσος άνθρωπος γνωρίζει ελάχιστα. Μολονότι ζει μέσα στο σώμα, το μεγαλύτερο μέρος του είναι ακατανόητο για τον αμύητο και χρειάζεται ειδική επιστημονική μόρφωση για να εξοικειωθεί η συνείδησή του με όσα είναι γνωστά για αυτό, για να μη μιλήσουμε για όσα δεν είναι γνωστά.

Αυτό που ονομάζεται «αυτογνωσία» είναι μια πολύ περιορισμένη γνώση -που στο μεγαλύτερο μέρος της εξαρτάται από κοινωνικούς παράγοντες- των όσων συμβαίνουν στην ανθρώπινη ψυχή. Έτσι, πιστεύουμε πως τίποτε δε συμβαίνει «σε μας», «την οικογένειά μας», ή τους φίλους και τους γνωστούς μας, ενώ από την άλλη προβάλλουμε ανάλογες φανταστικές θεωρίες σχετικά με την υποτιθέμενη ύπαρξη εκείνων των ιδιοτήτων που έχουν σαν κύριο σκοπό τη συγκάλυψη των πραγματικών συμβάντων.

Στην πλατιά ζώνη του ασυνείδητου, το οποίο είναι απρόσβλητο από το συνειδητό έλεγχο και την κριτική, είμαστε ακάλυπτοι και ανοιχτοί σε κάθε είδους επιρροές και ψυχικές μολύνσεις. Όπως συμβαίνει με κάθε κίνδυνο, μπορούμε να προφυλαχτούμε από την απειλή της ψυχικής μόλυνσης μόνο όταν γνωρίζουμε τι και πώς μας επιτίθεται, πότε και πού θα γίνει η επίθεση. Επειδή η αυτογνωσία είναι μια πορεία γνώσης των ατομικών γεγονότων, οι θεωρίες βοηθάνε ελάχιστα σε αυτή την περίπτωση. Όσο περισσότερη πίστη εκφράζει μια θεωρία στην παγκόσμια κατάσταση, τόσο μειώνεται η ικανότητά της να κρίνει τα ατομικά γεγονότα. Κάθε θεωρία βασισμένη στην εμπειρία είναι απαραίτητα στατιστική. Δηλαδή, διαμορφώνει ένα ιδανικό μέσο όρο που καταργεί όλες τις εξαιρέσεις και τις αντικαθιστά με κάποια αφηρημένη έννοια. Αυτή η έννοια είναι αρκετά έγκυρη, αν και δεν είναι απαραίτητο να ισχύει στην πραγματικότητα. Εντούτοις, φαίνεται θεωρητικά σαν απρόσβλητο θεμελιώδες αξίωμα. Οι εξαιρέσεις σε κάθε άκρο, αν και είναι πραγματικές, δε συμπεριλαμβάνονται στο τελικό αποτέλεσμα γιατί αλληλοαπορρίπτονται. Για παράδειγμα, αν πάρουμε μία λεκάνη γεμάτη βότσαλα και ζυγίσουμε το καθένα χωριστά, μπορεί στο τέλος να βρούμε πως ο μέσος όρος του βάρους καθενός είναι 145 γραμμάρια. Αλλά αυτό το αποτέλεσμα δε μας φανερώνει τίποτε σχετικά με την πραγματική φύση των βότσαλων. Και αν κάποιος πιστέψει, σύμφωνα με το προηγούμενο αποτέλεσμα, ότι μπορεί με την πρώτη προσπάθεια να βρει ένα βότσαλο 145 γραμμάρια, τότε σίγουρα θα απογοητευθεί. Πραγματικά, είναι δυνατόν να ψάχνει επί πολύ δίχως να καταφέρει να ανακαλύψει ένα μόνο βότσαλο που να ζυγίζει τόσο.

Η στατιστική μέθοδος παρουσιάζει τα γεγονότα στο φως ενός ιδανικού μέσου όρου, αλλά δε μας δίνει μια εικόνα για την εμπειρική τους πραγματικότητα. Αν αντανακλά μια αδιαφιλονίκητη όψη της πραγματικότητας, μπορεί να διαστρεβλώσει επικίνδυνα την ισχύουσα αλήθεια και αυτό αληθεύει ιδιαίτερα για θεωρίες που βασίζονται σε στατιστικές. Πάντως το σημείο διάκρισης των πραγματικών γεγονότων είναι η ατομικότητά τους. Χωρίς να το τονίζω ιδιαίτερα, μπορεί να πει κανείς πως η πραγματική εικόνα συνίσταται από εξαιρέσεις του κανόνα, πράγμα που σημαίνει πως η πραγματικότητα έχει σαν κύρια νότα της την έλλειψη κανονικότητας. Αυτούς τους συλλογισμούς πρέπει να κάνουμε όποτε γίνεται λόγος για κάποια θεωρία που οδηγεί στην αυτογνωσία. Δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει αυτογνωσία βασισμένη σε θεωρητικές παραδοχές, γιατί αντικείμενό της είναι κάποιο άτομο -μια σχετική εξαίρεση και ένα ακανόνιστο φαινόμενο. Ο χαρακτηρισμός που ταιριάζει λοιπόν στο άτομο δεν είναι ούτε «παγκόσμιο», ούτε «κανονικό», αλλά μοναδικό. Δεν πρέπει να υπολογίζεται σαν μία επαναλαμβανόμενη ενότητα, αλλά σαν κάτι μοναδικό και ενιαίο που σε τελική ανάλυση δεν μπορεί ούτε να γίνει γνωστό ούτε να συγκριθεί με κάτι άλλο. Παράλληλα ο άνθρωπος ανήκει σε κάποιο είδος και γι' αυτό πρέπει να περιγράφεται και να μελετάται σαν στατιστική ή συγκριτική μονάδα, διαφορετικά δεν μπορούμε να πούμε τίποτε γενικό για αυτόν. Έτσι καταλήγουμε σε μια ανθρωπολογία ή ψυχολογία με μια αφηρημένη εικόνα του ανθρώπου σαν μέση μονάδα από την οποία αφαιρούνται όλα τα ατομικά γνωρίσματα. Αλλά ακριβώς αυτά τα γνωρίσματα έχουν υπέρτατη σημασία για την κατανόηση του ανθρώπου. Αν θέλουμε να γνωρίσουμε ένα ιδιαίτερο ανθρώπινο πλάσμα, πρέπει να παραμερίσουμε κάθε επιστημονική γνώση που συνδέεται με το μέσο άνθρωπο και να ξεχάσουμε κάθε θεωρία προκειμένου να υιοθετήσουμε μια εντελώς νέα και απροκατάληπτη στάση. Μπορούμε να κατανοήσουμε τον άνθρωπο μόνο με ένα καθαρό και ανοιχτό νου, αλλά για να τον γνωρίσουμε ή να διεισδύσουμε στο χαρακτήρα του χρειαζόμαστε κάθε είδους γενικότερη γνώση για το ανθρώπινο γένος.

Είτε επιθυμούμε να κατανοήσουμε κάποιο συνάνθρωπο, είτε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, χρειάζεται να αφήσουμε κατά μέρος κάθε θεωρητική υπόθεση. Επειδή η επιστημονική γνώση δε χαίρει απλά παγκόσμιας εκτίμησης, αλλά υπολογίζεται από το σύγχρονο άνθρωπο σαν μοναδική διανοητική και πνευματική αυθεντία, για να κατανοήσουμε το άτομο είμαστε υποχρεωμένοι πολλές φορές να την αγνοήσουμε. Η θυσία αυτή δεν είναι τόσο εύκολη, γιατί η επιστημονική στάση δεν μπορεί να παραμερίσει τόσο ξέγνοιαστα την υπευθυνότητά της. Και αν ο ψυχολόγος συμβαίνει να είναι ένας γιατρός που δε θέλει μόνο να ταξινομήσει τον ασθενή του επιστημονικά, αλλά και να τον κατανοήσει σαν ανθρώπινο πλάσμα, απειλείται με μια σύγκρουση καθηκόντων ανάμεσα στις δύο διαμετρικά αντίθετες και αλληλοσυγκρουόμενες θέσεις, της γνώσης και της κατανόησης. Η σύγκρουση αυτή δεν μπορεί να ξεπεραστεί από κάποιο «είτε ... είτε ... », αλλά μόνο από ένα είδος αμφίδρομης σκέψης όπου ο γιατρός δρα σε μια κατεύθυνση ενώ έχει υπόψη του και κάποια άλλη.

Με βάση το γεγονός ότι πολλές φορές η γνώση επενεργεί αρνητικά στην κατανόηση, οι κρίσεις που διατυπώνονται με αυτόν τον τρόπο μοιάζουν με παραδοξολογίες. Κρίνοντας επιστημονικά, το άτομο δεν είναι παρά μια μονάδα που επαναλαμβάνεται διαρκώς και θα μπορούσε κάλλιστα να προσδιοριστεί με κάποιο γράμμα της αλφάβητου. Από την άποψη της κατανόησης, είναι το μοναδικό πλάσμα που όταν απογυμνωθεί από κάθε επιστημονική συμμόρφωση και κανονικότητα αποτελεί το υπέρτατο μοναδικό και πραγματικό αντικείμενο της έρευνας. Ο γιατρός θα πρέπει, πάνω από όλα, να έχει συνείδηση αυτής της αντίθεσης. Από τη μία είναι εξοπλισμένος με τις στατιστικές αλήθειες της επιστημονικής του εξάσκησης και από την άλλη έρχεται αντιμέτωπος με το καθήκον της θεραπείας ενός ασθενή που, ιδιαίτερα στην περίπτωση της ψυχοπάθειας, απαιτεί ατομική κατανόηση. Όσο τυπικότερη είναι η θεραπεία, τόσο 'περισσότερες αντιδράσεις προκαλεί στον ασθενή και τόσο περισσότερο περιπλέκεται η ίαση. Ο ψυχοθεραπευτής νιώθει υποχρεωμένος να λάβει υπόψη του την ατομικότητα του ασθενή σαν ένα ουσιαστικό τμήμα της όλης εικόνας του και να κατανείμει ανάλογα τις μεθόδους του. Σε όλο το πεδίο της ιατρικής έχει αναγνωριστεί σήμερα το γεγονός πως καθήκον του γιατρού είναι να θεραπεύσει τον ασθενή και όχι κάποια αφηρημένη ασθένεια.

Η ιδιαίτερη περίπτωση της ιατρικής είναι ένα μόνο παράδειγμα του γενικότερου προβλήματος της μόρφωσης και της επαγγελματικής εκπαίδευσης. Η επιστημονική μόρφωση βασίζεται σε αφηρημένη γνώση και σε στατιστικές αλήθειες και για αυτό παρέχει μια αναληθή και ορθολογιστική εικόνα του κόσμου, στον οποίο το άτομο, όντας περιθωριακό φαινόμενο, δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο. Και όμως, το άτομο αποτελεί ένα στοιχείο που δεν υπόκειται σε κανόνες είναι ο αληθινός και αυθεντικός φορέας της πραγματικότητας, ο συγκεκριμένος άνθρωπος, σε αντίθεση με τον εξωπραγματικό ιδεώδη και κανονικό άνθρωπο στον οποίο αναφέρονται οι επιστημονικές θεωρίες. Το βασικότερο όμως είναι ότι οι περισσότερες φυσικές επιστήμες προσπαθούν να παρουσιάσουν τα αποτελέσματα των ερευνών τους χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τον άνθρωπο και έτσι η συνεργασία της ψυχής, που είναι αναπόσπαστος παράγοντας, παραμένει αόρατη. Εδώ αποτελεί εξαίρεση η σύγχρονη φυσική που παραδέχεται ότι το παρατηρούμενο δεν είναι ανεξάρτητο από τον παρατηρητή. Κάτω από αυτή τη σκοπιά, η επιστήμη μεταφέρει μια εικόνα του κόσμου, στην οποία φαίνεται να μην έχει θέση η πραγματική ανθρώπινη ψυχή -σε πλήρη αντίθεση με τους «ανθρωπιστές».

Κάτω από την επίδραση των επιστημονικών θεωριών, όχι μόνο η ψυχή, αλλά και ο άνθρωπος –το άτομο και ασφαλώς όλα τα συμβάντα που το αφορούν- έχουν υποστεί μια υποβάθμιση και μια διαδικασία διαστρέβλωσης που αποσύνθεσε την εικόνα της πραγματικότητας και τη μετέτρεψε σε αναλογίες του μέσου όρου. Δε θα έπρεπε να υποτιμήσουμε το ψυχολογικό αποτέλεσμα της στατιστικής εικόνας του κόσμου: παραμερίζει το άτομο για χάρη ανώνυμων μονάδων που ολοκληρώνονται σε μαζικούς σχηματισμούς. Αντί για συγκεκριμένα άτομα, η επιστήμη μας εφοδιάζει με ονόματα οργανισμών και στο ανώτατο σημείο με την αφηρημένη ιδέα του Κράτους σαν κανόνα της πολιτικής πραγματικότητας. Συνεπώς η ηθική ευθύνη του ατόμου αντικαθίσταται αναπόφευκτα από τη λογική του Κράτους (raison d' etat). Στη θέση της ηθικής και νοητικής διαφοροποίησης του ατόμου έχουμε την κοινωνική συναλλαγή και την ανύψωση του βιοτικού επιπέδου. Ο σκοπός και το νόημα της ιδιωτικής ζωής (που είναι και η μόνη πραγματική ζωή) δεν έγκειται πλέον στην ατομική ανάπτυξη, αλλά στην πολιτική του Κράτους που επιβάλλεται στο άτομο από εξωγενείς παράγοντες και συνίσταται στην εκπλήρωση μιας αφηρημένης ιδέας, με υπέρτατο σκοπό την προσέλκυση όλης της ζωής γύρω της. Βαθμιαία το άτομο στερείται από την ηθική από φάση για το πώς θα ζήσει τη ζωή του' συμπεριφέρεται, τρέφεται, ντύνεται και μορφώνεται σαν κοινωνική μονάδα' προσαρμόζεται στις κατάλληλες στεγαστικές μονάδες ή διασκεδάζει σύμφωνα με τα πρότυπα που ευχαριστούν και ικανοποιούν τις μάζες. Οι εξουσιαστές με τη σειρά τους είναι και οι ίδιοι κοινωνικές μονάδες που ξεχωρίζουν μόνο από το γεγονός ότι αποτελούν ειδικευμένα φερέφωνα του πολιτειακού δόγματος πρόσωπα ικανά να κρίνουν, αλλά είναι τόσο εξειδικευμένα που καθίστανται εντελώς άχρηστα πέρα από την αρμοδιότητά τους. Η κρατική πολιτική θα αποφασίσει τι πρέπει να διδαχτεί ή να μελετηθεί.

Το επιφανειακά παντοδύναμο δόγμα του Κράτους κατευθύνεται με τη σειρά του, στο όνομα της κυβερνητικής πολιτικής, από αυτούς που κατέχουν τις υψηλές θέσεις στην κυβέρνηση, όπου βρίσκεται συγκεντρωμένη όλη η δύναμη. Οποιοσδήποτε κατακτήσει, είτε με εκλογές είτε δικτατορικά, κάποια από αυτές τις θέσεις, δεν είναι πλέον υποτελής στην εξουσία, γιατί αυτός ο ίδιος αποτελεί την πολιτική του Κράτους και μέσα στα όριά της μπορεί να εργάζεται για τη δική του διάκριση. Σαν το Λουδοβίκο ΧΙV μπορεί να πει «L' etat c' est moi.» Έτσι, γίνεται το μοναδικό, ή ένα από τα λίγα άτομα που μπορούν να κάνουν χρήση της ατομικότητάς τους αν γνωρίζουν πώς να διαφοροποιηθούν από το δόγμα της πολιτείας. Πάντως μοιάζουν περισσότερο με σκλάβους της ίδιας τους της φαντασίας. Αυτός ο μονοπλευρισμός αντισταθμίζεται ψυχολογικά από ασυνείδητες και αντίθετες ροπές. Η σκλαβιά και η επαναστατικότητα συσχετίζονται αδιάσπαστα. Συνεπώς, ολόκληρος ο οργανισμός διαπερνάται από την κορυφή ως τα νύχια από ανταγωνισμό και δυσπιστία. Πέρα από αυτό, για να αντισταθμίσει το χάος, η μάζα παράγει πάντα έναν «Ηγέτη» που σχεδόν τελεσίδικα γίνεται το θύμα της ίδιας του της διογκωμένης εγωιστικής συνείδησης, όπως μας δείχνουν τα περισσότερα ιστορικά παραδείγματα.

Λογικά, αυτή η εξέλιξη θεωρείται αναπόφευκτη από τη στιγμή που το άτομο ενώνεται με τις μάζες και καθίσταται πλέον άχρηστο. Πέρα από τις εξάρσεις των τεράστιων ανθρώπινων μαζών, στις οποίες έτσι και αλλιώς εξαφανίζεται το άτομο, ένας από τους κύριους παράγοντες που ευθύνεται για την ψυχολογική νοοτροπία της μάζας είναι ο επιστημονικός ορθολογισμός που κλέβει από το άτομο τις βάσεις και την αξιοπρέπειά του. Σαν κοινωνική μονάδα έχασε την ατομικότητά του ή έγινε κάποιο νούμερο στη γραφειοκρατία των στατιστικών. Μπορεί να παίζει μόνο το ρόλο μιας ασήμαντης συναλλακτικής μονάδας. Αν το δούμε λογικά και από απόσταση, αυτή η άποψη μας εμποδίζει να μιλήσουμε για την αξία και το νόημα του ατόμου. Ασφαλώς, δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς πως έφτασε κάποιος κάποτε να προικίσει την ατομική ανθρώπινη ζωή με τόση αξιοπρέπεια, τη στιγμή που η αλήθεια για το αντίθετο είναι τόσο χειροπιαστή όσο και η σάρκα του χεριού μας.

Αν δούμε το θέμα από αυτή την οπτική γωνία, το άτομο έχει πραγματικά μηδαμινή αξία και οποιοσδήποτε προσπαθήσει να απορρίψει κάτι τέτοιο θα καταλάβει σύντομα ότι του λείπουν τα επιχειρήματα. Το ότι το άτομο αισθάνεται πως το ίδιο ή τα μέλη της οικογένειάς του ή οι ευυπόληπτοι φίλοι του είναι σημαντικοί, υπογραμμίζει την ελαφρά κωμική υποκειμενικότητα των συναισθημάτων του. Γιατί τι είναι οι λίγοι σε σύγκριση με δέκα ή εκατό χιλιάδες, για να μην πούμε ένα εκατομμύριο; Αυτό μου θυμίζει το επιχείρημα ενός βαθυστόχαστου φίλου με τον οποίο βρέθηκα κάποτε σε μια μεγάλη συγκέντρωση ανθρώπων. Ξαφνικά φώναξε, «Εδώ βρίσκεται η πιο κραυγαλέα αιτία για να μην πιστεύεις στην αθανασία: όλοι αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να είναι αθάνατοι!».

Όσο μεγαλύτερο είναι το πλήθος τόσο πιο ατίθασο γίνεται το άτομο. Όταν όμως το άτομο κυριευτεί από την αίσθηση της ίδιας του της ασημαντότητας και ανικανότητας και αισθανθεί πως η ζωή του έχασε το νόημά της -μια ζωή που δεν ταυτίζεται με τη δημόσια συναλλαγή, ούτε με τα υψηλά βιοτικά επίπεδα- βρίσκεται στο δρόμο να σκλαβωθεί από το Κράτος και χωρίς να το γνωρίζει ή να το θέλει γίνεται ο προσηλυτιστής του. Ο επιδερμικός άνθρωπος που δειλιάζει μπροστά στις παραταγμένες στρατιωτικές δυνάμεις, δεν έχει τη δύναμη να πολεμήσει τις αποδείξεις των αισθήσεων και της λογικής του. Όμως αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα. Στέκουμε όλοι μαγεμένοι και τρομαγμένοι από τις στατιστικές αλήθειες και τα μακροσκελή νούμερα, ενώ βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από τη μηδαμινότητα και ματαιότητα της προσωπικότητας του ατόμου, μια και δεν αντιπροσωπεύεται ούτε προσωποποιείται από κανένα μαζικό οργανισμό. Αντίθετα αυτές οι προσωπικότητες που βαδίζουν αγέρωχα στην παγκόσμια σκηνή και οι φωνές τους ακούγονται πολύ μακρύτερα στο παθητικό κοινό, φαίνεται πως αντιπροσωπεύουν κάποια μαζική κίνηση. Για αυτό είτε αποθεώνονται είτε προκαλούν απέχθεια. Επειδή εδώ τον κυρίαρχο ρόλο τον έχει η μάζα, αμφισβητείται κατά πόσο το μήνυμα που φέρουν είναι προσωπικό και κατά πόσο λειτουργούν σαν εκφραστές της κοινής γνώμης.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες λίγο μας εκπλήσσει το γεγονός ότι η ατομική κρίση γίνεται όλο και πιο αβέβαιη και το ότι η ευθύνη μαζικοποιείται όλο και περισσότερο, δηλαδή μετατοπίζεται από το άτομο και προσάπτεται σε κάποιο συλλογικό φορέα. Με αυτόν τον τρόπο το άτομο μεταβάλλεται όλο και περισσότερο σε λειτουργία της κοινωνίας, που με τη σειρά της σφετερίζεται τη λειτουργία του πραγματικού φορέα της ζωής, αφού στην πραγματικότητα η κοινωνία δεν είναι παρά μια αφηρημένη ιδέα, όπως και το Κράτος. Και τα δύο έχουν λάβει υπόσταση, πράγμα που σημαίνει πως έχουν αυτονομηθεί. Ιδιαίτερα το Κράτος, έγινε μια απόλυτα ζωντανή προσωπικότητα από την οποία περιμένουμε τα πάντα. Στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα προσωπείο για τα άτομα που ξέρουν να το χειρίζονται καλά. Έτσι, η συνταγματική πολιτεία εξελίσσεται σε μια κατάσταση πρωτογενούς μορφής κοινωνίας, όπου ο καθένας υπόκειται στον αυτοκρατικό κανόνα ενός αρχηγού ή μιας ολιγαρχίας.

CARL GUSTAV JUNG

Ο ΑΝΕΞΕΡΕΥΝΗΤΟΣ ΕΑΥΤΟΣ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΣΙΑΦΑΡΙΚΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ 1988

The Colour out of Space (1927) - H. P. Lovecraft

Στα δυτικά του Αρκαμ οι λόφοι αγριεύουν και βρίσκεις κοιλάδες πυκνά δασωμένες που δεν τις πείραξε ποτέ τσεκούρι. Και σκοτεινές, απότομες χαράδρες που τα δέντρα τις σκαρφαλώνουν με τους πιο φανταστικούς τρόπους κι όπου κελαρύζουν ρυάκια που δεν είδαν ποτέ το σπίθισμα του ήλιου. Στις ομαλές πλαγιές βλέπεις πολυκαιρισμένες φάρμες, δεμένες με το τοπίο, χαμηλά σπίτια σκεπασμένα με λειχήνες, που κάθονται στ' απάνεμα και στοχάζονται χωρίς τελειωμό τα παλιά μυστικά της Νέας Αγγλίας. Όλες είναι τώρα έρημες. Οι χοντρές καμινάδες καταρρέουν κι οι ξυλόδετοι τοίχοι φουσκώνουν επικίνδυνα κάτω από τις χαμηλές σαμαρωτές σκεπές.

Οι παλιοί έφυγαν και στους ξένους δεν αρέσει να ζουν εδώ. Οι Γαλλο-καναδοί και οι Ιταλοί προσπάθησαν μάταια, οι Πολωνοί ήρθαν κι έφυγαν. ΄Όχι γιατί είδαν ή άκουσαν ή έπιασαν τίποτα, αλλά για κάτι που ανήκει στο βασίλειο της φαντασίας. Ο τόπος τη διεγείρει νοσηρά και τις νύχτες τα όνειρα γίνονται ανήσυχα. Αυτό θα 'ναι που διώχνει τους ξένους, γιατί ο γέρο Αμι Πιρς ποτέ δεν είπε τίποτα για όσα θυμάται από 'κείνες τις παράξενες μέρες. Ο Αμι, που χρόνια τώρα τα έχει κάπως χαμένα, είναι ο μόνος που έμεινε και που μιλά καμιά φορά για τότε. Και το τολμά γιατί το σπίτι του είναι κοντά στην ανοιχτωσιά και στους δρόμους που ακολουθούν οι ταξιδιώτες γύρω στο Αρκαμ.

Παλιότερα ένας δρόμος καβαλούσε τους λόφους, γεφύρωνε τις κοιλάδες κι έβγαζε ίσια εκεί όπου είναι τώρα το «καμένο χέρσωμα», όμως ο κόσμος σταμάτησε να τον χρησιμοποιεί κι ανοίχτηκε καινούριος, που κάνει μεγάλη βόλτα προς το νοτιά. Ανάμεσα στ' αγριόχορτα που ξαναγύρισαν μπορείς να βρεις σημάδια του παλιού και θα υπάρχουν ακόμα και όταν τα βαθουλώματα σκεπαστούν από τα νερά της καινούριας δεξαμενής.

Τότε τα σκοτεινά δάση θα ξεκληριστούν και το καμένο χέρσωμα θα κοιμηθεί κάτω από τα γαλάζια νερά που θα καθρεφτίζουν τον ουρανό και θα ρυτιδώνουν στον ήλιο. Και τα μυστικά των παράξενων ημερών θα γίνουν ένα με τα μυστικά του βυθού. Ένα με τους χαμένους θρύλους των γέρικων ωκεανών και με το μυστήριο της πρώτης γης.

΄Όταν ανέβηκα εκεί για να επιστατήσω τη θέση των έργων, μου είπαν ότι στο μέρος φώλιαζε το κακό. Μου το είπαν στο Αρκαμ και επειδή η πόλη αυτή είναι πολύ παλιά και γεμάτη θρύλους για μάγισσες νόμισα πως το κακό θα είναι κάτι σαν αυτά που σιγοψιθυρίζουν οι γιαγιάδες στα παιδιά εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Το όνομα «καμένο χέρσωμα» μου φαινόταν κακόγουστο και θεατρικό και απορούσα πώς βρήκε θέση στο φολκλόρ ενός κόσμου πουριτανικού. Κατόπιν είδα με τα μάτια μου τις απότομες ράχες και τις σκοτεινές χαράδρες στα δυτικά και σταμάτησα ν' απορώ. Έμεινε και σε μένα μόνο η αίσθηση του παλιού μυστήριου. Ήταν πρωί αλλά εδώ είχε πάντα μισόφως. Τα δέντρα ήταν πολύ πυκνά, οι χοντροί κορμοί τους δεν ταίριαζαν στα ήσυχα δάση της Νέας Αγγλίας. Ανάμεσά τους ήταν παραπανίσια σιωπή κι ένιωθες το χώμα κάτω μαλακωμένο από την ταγκή λειχήνα και τα απολειφάδια άπειρων χρόνων σαπίλας.

Στις ανοιχτωσιές, κυρίως κατά μήκος του παλιού δρόμου, έβλεπες μικρές φάρμες στις πλαγιές. Κάποτε μ' όλα τα κτίσματα όρθια, κάποτε μ' ένα μόνο και μερικές φορές μια μοναχική καμινάδα ή μισομπαζωμένα κελάρια. Εδώ βασίλευαν τα ρείκια και τα αγριόχορτα και μες στη βλάστηση σούρνονταν φευγαλέα άγρια πλάσματα. ΄Όλα τα σκέπαζε μια ανησυχία κι ένα πλάκωμα. Μια αίσθηση εξωπραγματική και γκροτέσκα, λες κι από την προοπτική ή το κιαροσκούρο είχε χαθεί κάποιο ζωτικό στοιχείο. Δεν απόρησα που έφευγαν οι ξένοι, γιατί αυτός δεν ήταν τόπος να κοιμηθείς. Παραέμοιαζε με τοπίο του Σαλβατόρ Ρόζα, με απαγορευμένη ξυλογραφία σε ιστορία τρόμου.

Αλλά το χειρότερο ήταν το καμένο χέρσωμα. Το κατάλαβα μόλις πάτησα το πόδι μου εκεί, στο βάθος μιας απλόχωρης κοιλάδας. Σε τέτοιο πράγμα δεν μπορούσε να ταιριάξει άλλο όνομα -ή το αντίστροφο. Λες και ο ποιητής είχε τορνέψει τη φράση έχοντας αυτό ειδικά το μέρος μπροστά του. Πρέπει, σκέφτηκα καθώς το κοίταζα, να το 'φτιαξε έτσι η φωτιά. Αλλά γιατί να μην ξαναφυτρώσει τίποτα σ' αυτά τα πέντε εκτάρια γκρίζας ερημιάς που ανοίγονταν προς τον ουρανό σαν μια μεγάλη βούλα που κατάφαγαν δυνατά οξέα από το δάσος και τα χωράφια; Το μεγαλύτερο μέρος του ήτάν στα βόρεια του παλιού δρόμου, αλλά ένα μικρό κομμάτι περνούσε κι απέναντι. Καθώς το πλησίαζα ένιωσα παράξενους δισταγμούς και τελικά το διέσχισα μόνο και μόνο γιατί το απαιτούσε η δουλειά μου. Δεν υπήρχε ίχνος βλάστησης σ' όλο το πλάτωμα, μονάχα μια ψιλή σκόνη ή στάχτη που λες κι ο άνεμος δεν την παράσερνε. Τα δέντρα εκεί κοντά ήταν άρρωστα και

στην περιφέρεια σάπιζαν νεκροί κορμοί. Καθώς βάδιζα βιαστικά είδα στα δεξιά μου πέτρες και τούβλα από μια παλιά καμινάδα, ίχνη κελαριού και το μαύρο χασμουρητό ενός παρατημένου πηγαδιού όπου οι στάσιμοι ατμοί που το τύλιγαν έπαιζαν παράξενα παιχνίδια με τις αχτίδες του ήλιου. Ακόμα κι η απότομη, σκοτεινή, δασωμένη ανηφοριά πιο πέρα φαινόταν μπροστά του καλόδεχτη και πια δεν απορούσα με τα φοβισμένα μουρμουρητά των κατοίκων του Αρκαμ. Εδώ κοντά δεν έβλεπες άλλο σπίτι ή ερείπιο. Ακόμα και παλιά το μέρος θα 'ταν μοναχικό κι απόμακρο. Και το δειλινό, από φόβο μήπως ξαναπεράσω το δυσοίωνο σημείο, έκανα κύκλο και γύρισα στην πόλη από το δρόμο του νοτιά. Και σαν να ήθελα να μαζευτούν σύννεφα, γιατί είχε τρυπώσει στην ψυχή μου ένας βαθύς φόβος για το βαθύ σκοτάδι του άδειου ουρανού.

Το βράδυ ρώτησα μερικούς γέρους στο Αρκαμ για το «καμένο χέρσωμα» και τι σήμαινε η φράση «παράξενες μέρες» που σιγομουρμούριζαν στα κλεφτά τόσο πολλοί. Ωστόσο δεν έπαιρνα καθαρή απάντηση, παρά πως το μυστήριο ήταν πολύ πιο πρόσφατο απ' όσο νόμιζα. Δεν ήταν παλιός θρύλος αλλά κάτι που το 'ζησαν οι συνομιλητές μου. Είχε συμβεί κατά το '80 και κάποια οικογένεια είχε εξαφανιστεί ή ξεκληριστεί.

Δεν ήθελαν να μιλήσουν πιο συγκεκριμένα' και καθώς όλοι μου 'λεγαν να μη δώσω σημασία στις τρελές ιστορίες του γέρο Αμι Πιρς, το άλλο πρωί βγήκα σε αναζήτησή του' είχα ακούσει πως ζούσε μόνος στο αρχαίο γερμένο σπιτάκι, εκεί που τα δέντρα αρχίζουν να πυκνώνουν υπερβολικά. Το μέρος ήταν τρομερά παλιό, είχε αρχίσει να αναδίνει την αμυδρή εκείνη μιασμένη μυρωδιά που τυλίγει τα πολυχρονισμένα σπίτια. Χτυπούσα ώρα πολλή ώσπου να με καταλάβει ο γέρος, και όταν σύρθηκε δειλά ως την πόρτα είδα καθαρά ότι δεν του 'κανε χαρά να με δεχτεί. Δεν ήταν και τόσο εξασθενημένος' αλλά ταμάτια του έγερναν μ' ένα περίεργο τρόπο και τα ακατάστατα ρούχα του και τα άσπρα γένια του τον έδειχναν πολύ πεσμένο.

Μην ξέροντας πώς να τον καταφέρω να μου τα πει, προσποιήθηκα πως είχα έρθει για δουλειά' του είπα για την υδατοδεξαμενή κι άρχισα να του κάνω αόριστες ερωτήσεις για την περιοχή. Ήταν πολύ πιο έξυπνος και μορφωμένος απ' όσο με είχαν αφήσει να πιστεύω και πριν καλά-καλά το καταλάβω είχε μπει στο νόημα περισσότερο από κάθε άλλον με τον οποίο είχα μιλήσει στο Αρκαμ. Δεν ήταν σαν τους άλλους αγρότες της περιοχής. Ούτε και διαμαρτυρήθηκε για τα δάση και τη γη που θα σκεπάζαμε' αν και ίσως να το έκανε αν ήταν το σπίτι του στην καταδικασμένη περιοχή και δεν έμενε έξω από τα όρια της μελλοντικής λίμνης. Το μόνο που έδειξε ήταν ανακούφιση' ανακούφιση για το χαμό των σκοτεινών κοιλάδων όπου είχε περιπλανηθεί σ' όλη του τη ζωή. Καλύτερα κάτω από το νερό -καλύτερα, μετά από τις αλλόκοτες εκείνες μέρες. Και μ' αυτήν την αρχή η φωνή του χαμήλωσε, το κορμί του έγειρε μπροστά κι άρχισε να τεντώνει το δεξιό δείκτη του τρεμουλιαστά αλλά επιβλητικά.

Έτσι άκουσα την ιστορία, και καθώς η φωνή του πλανιόταν, βραχνή και ψιθυριστή, από επεισόδιο σε επεισόδιο, ρίγησα ξανά και ξανά κι ας ήταν καλοκαιριάτικη μέρα. Πολλές φορές χρειάστηκε να τον ξαναφέρω στον τορό της ιστορίας, να εξακριβώσω επιστημονικά σημεία που τα είχε παπαγαλίσει κομματιαστά από τις κουβέντες των καθηγητών ή να γεφυρώσω τα σημεία όπου χανόταν η συνοχή και η λογική της αφήγησης. ΄Όταν τέλειωσε, δεν απορούσα πια που το μυαλό του είχε κουνηθεί λιγάκι ή που ο κόσμος στο Αρκαμ δεν πολυμιλούσε για το καμένο χέρσωμα. Βιάστηκα να γυρίσω στο ξενοδοχείο πριν νυχτώσει, μη θέλοντας να με βρουν τα άστρα στο δρόμο' και την άλλη μέρα γύρισα στη Βοστόνη και παραιτήθηκα. Δεν μπορούσα να ξαναγυρίσω σ'αυτόν το θολό δαίδαλο των δασωμένων λόφων ή ν' αντικρίσω ξανά το καμένο χέρσωμα με το μαύρο πηγάδι που έχασκε πλάι στα ερείπια. Σε λίγο η δεξαμενή θα είναι έτοιμη κι όλα τα παλιά μυστικά θα ασφαλιστούν για πάντα κάτω από τα νερά. Αλλά και τότε δε θα 'θελα να πάω εκεί νύχτα -όχι όσο έφεγγαν τα τρομερά άστρα' και με τίποτα δε θα 'πινα πια το καινούριο νερό της πόλης του Αρκαμ.

Αρχισαν όλα, είπε ο γέρο Αμι, με το μετεωρίτη. Από την εποχή των μαγισσών ως τότε δεν είχε ακουστεί τίποτα, κι ακόμα και την παλιά εκείνη εποχή κανείς δε φοβόταν τα δυτικά δάση όσο το μικρό νησί στο ποτάμι Μισκατόνικ, όπου ο διάβολος είχε την αυλή του πλάι σ' ένα περίεργο πέτρινο βωμό παλιότερων κι από τους ίδιους τους Ινδιάνους. Τα δάση δεν ήταν στοιχειωμένα και η αχλύ τους δεν ήταν ποτέ τρομερή πριν έρθουν οι παράξενες μέρες. Τότε ήρθαν εκείνο το άσπρο σύννεφο, η αλυσίδα των εκρήξεων στον αέρα και η στήλη του καπνού στο δάσος. Κι ως τη νύχτα όλο το Αρκαμ ήξερε για τον μεγάλο άσπρο βράχο που έπεσε από τον ουρανό και χώθηκε στο χώμα πλάι στο πηγάδι, στη φάρμα ου Νάχουμ Γκάρντνερ. Εκείνου είναι το σπίτι που στέκει εκεί όπου βρίσκεται τώρα το καμένο χέρσωμα -το όμορφο άσπρο σπίτι του Νάχουμ Γκάρντνερ με τα δέντρα και τους πλούσιους κήπους.

Ο Νάχουμ είχε πάει στην πόλη να πει για το βράχο, και στον πηγαιμό στάθηκε στου Αμι Πιρς. Τότε ο Αμι ήταν στα σαράντα, κι όλα τα παράδοξα που έγιναν εντυπώθηκαν βαθιά στο μυαλό του. Είχε ακολουθήσει με τη γυναίκα του τους τρεις καθηγητές του πανεπιστήμιου του Μισκατόνικ, που το άλλο πρωί είχαν τρέξει να δουν τον παράξενο επισκέπτη από τα διαστρικά βάθη και είχαν απορήσει γιατί ο Νάχουμ τον είχε παραστήσει τόσο μεγάλο. Μάζεψε, είπε ο Νάχουμ δείχνοντας το μεγάλο καφετί φούσκωμα πάνω από τη γη και το καμένο χορτάρι κοντά στο πηγάδι στην μπροστινή αυλή' αλλά οι σοφοί απάντησαν πως οι πέτρες δε μαζεύουν. Η ζέστη του δεν είχε χαθεί και ο Νάχουμ ισχυρίστηκε ότι το βράδυ η πέτρα έφεγγε αχνά. Οι προφέσορες τη χτύπησαν μ' ένα γεωλογικό σφυράκι και διαπίστωσαν πως ήταν παράξενα μαλακή. Σχεδόν σαν καουτσούκ' και μάλλον έκοψαν παρά έσπασαν ένα δείγμα για να το αναλύσουν στο πανεπιστήμιο. Το έβαλαν σ' ένα παλιό κουβά που δανείστηκαν από τον Νάχουμ, γιατί ακόμα κι αυτό το μικρό κομμάτι δεν έλεγε να κρυώσει. Γυρίζοντας στο Αρκαμ στάθηκαν στου Αμι για να ξεκουραστούν και φάνηκαν σκεφτικοί όταν η κα Πιρς παρατήρησε ότι το κομμάτι μίκραινε κι είχε κάψει τον πάτο του κουβά. Εδώ που τα λέμε δεν ήταν μεγάλο, αλλά ίσως το είχαν κόψει μικρότερο απ' όσο ήθελαν.

Την άλλη μέρα -όλ' αυτά έγιναν τον Ιούνιο του '82- ξαναγύρισαν αναστατωμένοι. Περνώντας από του Αμι του είπαν τα παράδοξα που είχε κάνει το δείγμα, και πώς χάθηκε σιγά-σιγά όταν το έβαλαν σ' ένα γυάλινο δοχείο. Χάθηκε και το δοχείο, και οι σοφοί μίλησαν για κάποια παράξενη συγγένεια της πέτρας με τις σιλικόνες. Μέσα στην ευταξία του εργαστηρίου η συμπεριφορά της χτυπούσε ακόμα πιο παράδοξη στα μάτι. Δεν αντέδρασε καθόλου και δεν άτμισε όταν τη ζέσταναν με κάρβουνο. Το ίδιο έγινε κι όταν δοκίμασαν με βόρακα, και σύντομα αποδείχτηκε απολύτως μη πτητική σε κάθε δυνατή θερμοκρασία, ακόμα και στη φλόγα υδρογόνου-οξυγόνου. Στο αμόνι αποδείχτηκε πολύ εύπλαστη και στο σκοτάδι φθόριζε έντονα. Αρνιόταν να κρυώσει και σύντομα αναστάτωσε ολόκληρο πανεπιστήμιο' όταν την έβαλαν στο φασματοσκόπιο κι έδειξε χρώματα που απουσίαζαν από το γνωστό φάσμα, άρχισαν να μιλούν με κομμένη ανάσα για νέα στοιχεία, παράδοξες οπτικές ιδιότητες κι άλλα από εκείνα που λένε οι σκοτισμένοι επιστήμονες όταν αντικρίζουν το άγνωστο.

Ζεστό όπως ήταν, δοκίμασαν στο δείγμα όλα τα γνωστά αντιδραστήρια. Το νερό δεν έκανε τίποτα. Το ίδιο και το υδροχλωρικό. Το νιτρικό και το βασιλικό ύδωρ απλώς έζεχναν πάνω στην καυτή απροσβλητότητά της. Ο Αμι δυσκολευόταν να τα θυμηθεί όλ' αυτά, αλλά γνώρισε μερικά διαλυτικά όταν τα ανέφερα με τη συνηθισμένη σειρά. Αμμωνία, καυστική ποτάσα, αλκοόλη, αιθέρα, διθειούχο άνθρακα και άλλα πολλά. Ωστόσο, αν και το βάρος του ψήγματος λιγόστευε ολοένα κι έδειχνε ότι ψυχόταν ελαφρά, καμιά αλλαγή στα αντιδραστήρια δεν έδειχνε ότι επέδρασαν καθόλου επάνω του. Κι όμως, δίχως αμφιβολία, ήταν μέταλλο. Καταρχήν ήταν μαγνητικό και μετά την καταβύθισή του στα οξέα φάνηκαν αμυδρά ίχνη των γραμμών του Βίνμεστέτεν που συναντούμε στο σίδηρο των μετεωριτών. ΄Όταν η πέτρα ψύχθηκε αρκετά, τη μετέφεραν σε γυαλί' κι εκεί άφησαν όλα τα υπολείμματα που έμειναν από το αρχικό κομμάτι. Το άλλο πρωί υπολείμματα και γυαλί είχαν χαθεί δίχως ν' αφήσουν το παραμικρό ίχνος και μονάχα ένα μαύρισμα έδειχνε το σημείο του ραφιού όπου είχε σταθεί το γυαλί την προηγούμενη νύχτα.

Αυτά είπαν οι καθηγητές στον Αμι μπροστά στην πόρτα του, και ξαναπήγε μαζί τους να δει τον λίθινο απεσταλμένο των άστρων, αυτήν τη φορά χωρίς τη γυναίκα του. Τώρα ήταν ολοφάνερο πως είχε μικρύνει, ακόμα και οι ψύχραιμοι καθηγητές αναγκάστηκαν να το παραδεχτούν. Γύρω στον καφετή καρούμπαλο κοντά στο πηγάδι το έδαφος είχε γυμνωθεί, εκτός από τα σημεία όπου το χώμα βαθούλωνε. Και ενώ την προηγούμενη μέρα ήταν κοντά δυόμισι μέτρα, τώρα ήταν μόλις ένα και μισό. Ο μετεωρίτης ήταν ακόμα ζεστός και οι σοφοί μελέτησαν ξανά την επιφάνειά του καθώς αποσπούσαν με το καλέμι άλλο ένα, μεγαλύτερο τώρα, κομμάτι. Έσκαψαν βαθιά και καθώς ψαχούλευαν τη μικρότερη πέτρα είδαν ότι ο πυρήνας της δεν ήταν ολότελα ομοιογενής.

Ανακάλυψαν κάτι που φαινόταν σαν η πλευρά μιας μεγάλης χρωματιστής φούσκας βυθισμένης μέσα της. Το χρώμα, που θύμιζε κάπως μερικές από τις λουρίδες του παράξενου φάσματος του μετεωρίτη, ήταν σχεδόν αδύνατο να περιγραφεί' και μόνο αναλογικά το θεώρησαν χρώμα. Η φούσκα ήταν γυαλιστερή και με το δάχτυλο τους φάνηκε εύθραυστη και κούφια. Ένας από τους καθηγητές τη χτύπησε δυνατά μ' ένα σφυρί κι έσκασε με ξερό, νευρικό ήχο. Δε βγήκε από μέσα τίποτα, και το σύνολο εξαφανίστηκε με το σκάσιμο. Στη θέση της έμεινε μονάχα ο κενός χώρος' όλοι θεώρησαν πιθανό ότι θα 'βρισκαν κι άλλες όσο μίκραινε το ψήγμα.

Κάθε προσπάθεια για εξαγωγή συμπερασμάτων ήταν μάταιη' έτσι ύστερα από μερικές προσπάθειες να βρουν κι άλλες φούσκες τρυπώντας το ψήγμα οι ερευνητές έφυγαν με το νέο δείγμα -που στο εργαστήριο αποδείχτηκε όμοια παράδοξο με το προηγούμενο. Το υλικό ήταν εύπλαστο, θερμό, μαγνητικό, ελαφρά φωτεινό, ψυχόταν λίγο στα ισχυρά οξέα, το φάσμα του ήταν πρωτόγνωρο, εξαφανιζόταν με την έκθεση στον ατμοσφαιρικό αέρα, αντιδρούσε αλληλοκαταστροφικά με τις πυριτικές ενώσεις, δεν παρουσίαζε άλλο γνώρισμα κοινό με τα γνωρίσματα της ύλης. Δεν ανήκε στη γη μας, ερχόταν από το μεγάλο διάστημα' και σαν τέτοιο ήταν προικισμένο με ιδιότητες άγνωστες σ' εμάς και είχε δικούς του, άγνωστους νόμους.

Τη νύχτα ξέσπασε καταιγίδα κι όταν την άλλη μέρα οι καθηγητές πήγαν στου Νάχουμ απογοητεύτηκαν οικτρά. Καθώς η πέτρα ήταν μαγνητική θα πρέπει να 'χε και κάποιες περίεργες ηλεκτρικές ιδιότητες' γιατί, καθώς είπε ο Νάχουμ, είχε τραβήξει τους κεραυνούς με περίεργη επιμονή. Μέσα σε μια ώρα είδε δέκα να χτυπούν την μπροστινή αυλή κι όταν πέρασε η καταιγίδα δεν έμενε από το αρχαίο λιθόστρωτο του πηγαδιού παρά μονάχα το ίδιο το μισοβουλιαγμένο και μισομπαζωμένο πηγάδι. Έσκαψαν, αλλά η πέτρα δε βρέθηκε και οι επιστήμονες πιστοποίησαν την ολοκληρωτική εξαφάνισή της. Η αποτυχία ήταν απόλυτη' δεν τους έμενε παρά να επιστρέψουν στο πανεπιστήμιο και να μελετήσουν το ψήγμα, που ήταν προσεχτικά φυλαγμένο σε μολυβένια θήκη. Διατηρήθηκε μια βδομάδα αλλά οι επιστήμονες δεν έβγαλαν καμιά άκρη. ΄Όταν χάθηκε, δεν έμεινε τίποτα και σε λίγο οι επιστήμονες δεν ήταν πια βέβαιοι αν κάποτε τα μάτια τους αντίκρισαν τον απόκρυφο εκείνο απεσταλμένο του άπειρου χώρου που τυλίγει τη γη μας' το παράξενο μοναχικό μήνυμα που είχαν στείλει άλλοι κόσμοι, άλλα βασίλεια της ενέργειας και της ύλης.

Φυσικά οι εφημερίδες του Αρκαμ ασχολήθηκαν πολύ με το συμβάν, μιας και είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον του πανεπιστήμιου' έστειλαν φωτορεπόρτερ να κουβεντιάσουν με τον Νάχουμ Γκάρντνερ και τη φαμίλια του. Τέλος έστειλε το γραφιά της και μια εφημερίδα της Βοστόνης κι ο Νάχουμ έγινε γρήγορα τοπική διασημότητα. Ήταν ένας λεπτός, καλοσυνάτος πενηντάρης και ζούσε στη χαρούμενη φάρμα της κοιλάδας με τη γυναίκα και τα τρία παιδιά του. Με τον Αμι βλέπονταν συχνά, το ίδιο κι οι γυναίκες τους' και όλ' αυτά τα χρόνια ο Αμι μόνο καλό είχε να πει για λογαριασμό του. Έδειχνε κάπως περήφανος για την προσοχή που δόθηκε στο σπιτικό του και τις βδομάδες που ακολούθησαν μιλούσε συχνά για το μετεωρίτη. Ο Ιούλιος και ο Αύγουστος ήταν ζεστοί' ο Νάχουμ δούλεψε σκληρά στα χωράφια που ήταν πέρα από το χείμαρρο του Τσάπμαν. Η

νταλίκα του έσκαψε βαθιά το δασωμένο δρόμο από 'κει ως το σπίτι του. Η δουλειά τον κούρασε περισσότερο απ ό,τι συνήθως και σκέφτηκε πως άρχισαν να τον βαραίνουν τα χρόνια.

Μετά ήρθε η ώρα των φρούτων. Τα αχλάδια και τα μήλα ωρίμαζαν σιγά-σιγά και ο Νάχουμ ορκιζόταν ότι τα δέντρα του πρόκοβαν όσο ποτέ άλλοτε. Οι καρποί αποκτούσαν διαστάσεις φανταστικές κι απρόσμενη γυαλάδα και ήταν τόσο πολλοί που παράγγειλαν κι άλλα βαρέλια για τη σοδειά. Αλλά με το ωρίμασμα ήρθε και η πικρή απογοήτευση, γιατί απ' όλη αυτήν την υπέροχη σάρκα δεν τρωγόταν ούτε μια δαγκωνιά. Στη λεπτή γεύση των αχλαδιών είχαν τρυπώσει μια ταγκάδα και μια πίκρα αρρωστημένη' λίγο να δάγκωνες σου 'μενε ώρες η αηδία. Το ίδιο με τα πεπόνια και τις ντομάτες και ο Νάχουμ είδε περίλυπος να χάνονται όλες του οι σοδειές. Σύνδεσε τα γεγονότα στα γρήγορα και δήλωσε πως ο μετεωρίτης είχε δηλητηριάσει το χώμα κι ευχαρίστησε τον Θεό που οι άλλες του καλλιέργειες ήταν στο ψήλωμα, πλάι στο δρόμο.

Ο χειμώνας ήρθε νωρίς κι έκανε πολύ κρύο. Ο Αμι δεν έβλεπε τον Νάχουμ το ίδιο συχνά με παλιότερα και παρατήρησε πως άρχιζε να έχει ύφος στεναχωρημένο. Το ίδιο και η υπόλοιπη οικογένεια, σαν να 'χαν κόψει τις πολλές κουβέντες' οι επισκέψεις τους στη εκκλησία λιγόστεψαν, το ίδιο και η συμμετοχή τους στις γιορτές της περιοχής. Για το συγκρατημό αυτόν και τη μελαγχολία δε βρισκόταν αιτία, αν και παραπονιόντουσαν κάπου-κάπου για κακοδιαθεσία και για κάποια ακαθόριστη ανησυχία που ένιωθαν. Ο ίδιος ο Νάχουμ μίλησε κάποτε πιο συγκεκριμένα: τον φόβιζαν κάτι χνάρια στο χιόνι. Ήταν συνηθισμένα χειμωνιάτικα πατήματα των λαγών και των σκίουρων και των αλεπούδων, αλλά ο σκοτισμένος αγρότης έλεγε πως κάτι δεν πήγαινε καλά στην όψη και στην τάξη τους. Ποτέ δε μίλησε καθαρά, φαινόταν όμως να πιστεύει ότι δεν ταίριαζαν με την κανονική ανατομία και τα συνήθεια των σκίουρων, των λαγών και των αλεπούδων. Ο Αμι δεν έδινε πολλή σημασία σ' αυτές τις κουβέντες, ως το βράδυ εκείνο που πέρασε με το έλκυθρό του μπροστά από το σπίτι του Νάχουμ. Είχε φεγγάρι κι ένας λαγός διέσχισε το δρόμο και τα πηδήματά του ήταν τόσο μεγάλα που δεν άρεσαν ούτε στον Αμι ούτε στο άλογό του. Το τελευταίο, μάλιστα, το 'ριξε σ' ένα τρελό τρεχαλητό και μόλις που το συγκράτησε ο Αμι. Από τότε κι έπειτα ο Αμι πρόσεχε περισσότερο τις ιστορίες του Νάχουμ και απορούσε γιατί κάθε πρωί τα σκυλιά των Γκάρντνερ έδειχναν τόσο φοβισμένα. Τελικά σχεδόν σταμάτησαν να γαβγίζουν.

Το Φλεβάρη τα αγόρια του ΜακΓκρέγκορ από το Μίντοου Χιλ βγήκαν να κυνηγήσουν αγριοπόντικες και κοντά στο κτήμα του Γκάρντνερ χτύπησαν ένα πολύ περίεργο δείγμα. Οι αναλογίες του σώματός του ήταν ελαφρά παραλλαγμένες κατά τρόπο δυσπερίγραπτο κι η έκφρασή του δεν είχε ποτέ ξαναφανεί σε αγριοπόντικα. Τα αγόρια κατατρόμαξαν και πέταξαν αμέσως το ψοφίμι κι έτσι μονάχα οι περιγραφές τους έφτασαν στ' αυτιά του κόσμου. Αλλά όλοι γνώριζαν ήδη πόσο φοβούνταν τα άλογα όταν περνούσαν μπροστά από το σπίτι του Νάχουμ: το υλικό που δίνει τροφή στους χαμηλόφωνους μύθους συσσωρευόταν με γρηγοράδα.

Ο κόσμος ορκιζόταν ότι το χιόνι έλιωνε γρηγορότερα γύρω από του Νάχουμ και στις αρχές του Μάρτη έγινε μια φοβισμένη κουβέντα στο μπακάλικο του Πότερ, στο Κλαρκς Κόρνερ. Ο Στέφαν Ράις είχε περάσει το πρωί από του Γκάρντνερ και είχε δει τα αγριολάχανα στη λάσπη πλάι στο δρόμο. Ποτέ πριν δεν είχε ξαναδεί τόσο μεγάλα και με τόσο παράξενα χρώματα. Αδύνατο να περιγραφούν. Το σχήμα τους ήταν τερατώδες και το άλογο ενοχλήθηκε από μια μυρωδιά που φάνηκε του Ράις χωρίς προηγούμενο. Το απόγευμα πήγαν πολλοί να κοιτάξουν τα ανώμαλα φυτά κι όλοι συμφώνησαν ό΄τι το χώμα μας δε βγάζει ποτέ τέτοιους καρπούς. Θυμήθηκαν και τα χαλασμένα φρούτα του περασμένου φθινοπώρου κι από στόμα σε στόμα κυκλοφόρησε ότι στου Νάχουμ το χώμα ήταν φαρμακωμένο. Βέβαια έφταιγε ο μετεωρίτης, κι όταν μερικοί θυμήθηκαν πόσο παράξενη φάνηκε η πέτρα στους ανθρώπους του πανεπιστήμιου, πήγαν να τους πούνε τα τελευταία νέα.

Μια μέρα οι επιστήμονες επισκέφτηκαν τον Νάχουμ' αλλά καθώς δεν τους άρεσαν τα στοιχειά και τα παραμύθια ήταν πολύ προσεχτικοί στα συμπεράσματά τους. Τα φυτά ήταν οπωσδήποτε παράδοξα, αλλά όλα τα αγριολάχανα είναι κάπως αλλόκοτα στο σχήμα και στο χρώμα. Μπορεί κάποιο μεταλλικό στοιχείο από το μετεωρίτη να 'χε εισχωρήσει στο χώμα, αλλά οι βροχές θα το ξέπλεναν γρήγορα. Όσο για τα αποτυπώματα και τα φοβισμένα άλογα -αυτά ήταν κουβέντες των χωρικών που ήταν φυσικό να τις προκαλέσει η πτώση του αερόλιθου. Τι να κάνουν οι σοβαροί άνθρωποι σ' αυτήν την περίπτωση; Οι προληπτικοί χωριάτες είναι ικανοί να πουν και να πιστέψουν τα πάντα. Κι όλες τις παράξενες μέρες οι καθηγητές κράτησαν περιφρονητική απόσταση. Μόνο ένας, όταν ενάμιση χρόνο αργότερα πήρε από την αστυνομία για ανάλυση δυο μπουκάλια χώμα από την περιοχή, θυμήθηκε ότι το παράξενο χρώμα των αγριολάχανων θύμιζε το ανώμαλο φάσμα του κομματιού του μετεωρίτη. Τα δείγματα στην ανάλυση που έκανε έδωσαν τα ίδια παράξενα αποτελέσματα και μόνο αργότερα έχασαν τις αλλόκοτες ιδιότητές τους.

Τα δέντρα του Νάχουμ μπουμπούκιασαν πρώιμα και τη νύχτα σάλευαν δυσοίωνα στον άνεμο. Ο δεύτερος γιος του Νάχουμ, ο δεκαπεντάχρονος Θαδαίος, ορκιζόταν πως αναδεύονταν και δίχως να φυσά, αλλ' αυτό δεν το επιβεβαίωναν ούτε τα πιο άγρια κουτσομπολιά. Ωστόσο ήταν σίγουρο πως πλανιόταν στον αέρα μια ανησυχία. Ολόκληρη η οικογένεια του Νάχουμ απόχτησε το συνήθειο να στήνει, εκεί στα ξαφνικά, αυτί, αλλά κανείς τους δεν μπορούσε να ονομάσει τι ακριβώς θόρυβο περίμενε' ίσως ήταν γιατί στιγμές-στιγμές έχαναν την αίσθηση της πραγματικότητας. Δυστυχώς οι στιγμές αυτές πύκνωναν από βδομάδα σε βδομάδα ώσπου έγινε κοινό μυστικό πως «κάτι δεν πήγαινε καλά με τους Γκάρντνερ». Κι οι πρώιμες καμπανούλες είχαν κι αυτές παράδοξο χρώμα' όχι σαν των αγριολάχανων, αλλά οπωσδήποτε σχετικό και το ίδιο άγνωστο σ' όσους το είδαν. Ο Νάχουμ πήγε μερικά λουλούδια στο Αρκαμ και τα έδειξε στον αρχισυντάκτη της Γκαζέτ , αλλά ο αξιότιμος αυτός κύριος περιορίστηκε να γράψει ένα χιουμοριστικό άρθρο όπου κορόιδευε διακριτικά τις σκοτεινές φοβίες των αγροτών. Κι ήταν λάθος του Νάχουμ που είπε σ' ένα σοβαρό αστό πώς φέρνονταν οι μεγάλες σκουρόχρωμες πεταλούδες

μόλις πλησίαζαν τα λουλούδια.

Ο Απρίλης κόντεψε να τρελάνει τους γείτονες κι άρχισε ν' αχρηστεύεται ο δρόμος που περνούσε από του Νάχουμ, ώσπου εγκαταλείφθηκε εντελώς. Έφταιγε η βλάστηση. ΄Όλα τα οπωροφόρα πέταξαν λουλούδια με χρώματα παράξενα και στο πατικωμένο χώμα της αυλής και στο γειτονικό λιβάδι ξεπετάχτηκε μια παράδοξη πρασινάδα που μόνο οι βοτανολόγοι θα μπορούσαν να τη συσχετίσουν με την κανονική χλωρίδα της περιοχής. Εκτός από το πράσινο χορτάρι και τις φυλλωσιές των δέντρων, πουθενά δεν έβλεπες τα γνωστά υγιεινά χρώματα' παντού βασίλευαν οι χτικιασμένες πρισματικές παραλλαγές ενός βασικού χρωματικού τόνου αρρωστημένου, δίχως θέση στο γνωστό γήινο χρωματικό φάσμα. Ο Αμι κι οι Γκάρντνερ πίστευαν ότι τα περισσότερα από τα χρώματα ήταν βασανιστικά οικεία και αποφάσισαν ότι θύμιζαν τη φούσκα μέσα στο μετεωρίτη. Ο Νάχουμ όργωσε κι έσπειρε το λιβάδι και το πάνω χωράφι αλλά δεν πείραξε καθόλου τη γη γύρω από το σπίτι. Τώρα πια ήταν έτοιμος για όλα κι είχε συνηθίσει στην αίσθηση πως κάτι βρισκόταν κοντά τους και περίμενε να το ακούσουν. Φυσικά του ήρθε άσχημο που οι γείτονες απόφευγαν το σπίτι του, πιο πολύ, όμως, πείραξε τη γυναίκα του. Τα παιδιά ήταν καλύτερα γιατί βρίσκονταν καθημερινά στο σχολείο' αλλά τα κουτσομπολιά που άκουγαν τα φόβιζαν. Ο Θαδαίος, που ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητος, υπέφερε περισσότερο.

Το Μάη ήρθαν τα έντομα και το σπίτι του Νάχουμ έγινε ένας εφιάλτης γεμάτος από πράγματα που βούιζαν ή σέρνονταν μέσα στην άγρια βλάστηση. Η όψη και οι κινήσεις τους δεν ήταν κανονικές και τα νυχτερινά συνήθεια τους δεν είχαν ξαναγίνει. Οι Γκάρντνερ άρχισαν να φυλάνε σκοπιά τη νύχτα, περίμεναν από παντού να έρθει κάτι _ τι δεν ήξεραν να πουν. Τότε ήταν που αναγκάστηκαν να ομολογήσουν πως ο Θαδαίος είχε δίκιο για τα δέντρα. Τώρα το είδε και η κα Γκάρντνερ από το παράθυρο, καθώς κοιτούσε τα πρησμένα κλαδιά μιας μηλιάς που την έλουζε το σεληνόφωτο. Τα κλαδιά κουνιόνταν στα σίγουρα δίχως να φυσά. Θα ήταν οι χυμοί τους. Τώρα τα σκέπαζε όλα η παραξενιά. Κι όμως, η επόμενη ανακάλυψη δεν έγινε από τη φαμίλια του Νάχουμ. Αυτονών τις αισθήσεις τις αποκοίμισε η συνήθεια κι αυτό που δεν μπορούσαν να δουν το είδε ένας φοβισμένος πλασιέ από το Μπόλτον, που πέρασε από 'κει μια νύχτα, ανήξερος για τα λεγόμενα στην περιοχή. Αυτά που διηγήθηκε στο Αρκαμ βρήκαν μια γωνιά στις σελίδες της Γκαζέτ . Κι εκεί τα πρωτόδαν οι αγρότες, μαζί και ο Νάχουμ. Η νύχτα ήταν σκοτεινή και τα φανάρια του πλασιέ αδύναμα, αλλά γύρω σε μια φάρμα στην κοιλάδα το σκοτάδι ήταν λιγότερο πυκνό. ΄Ένα θολό μα ευδιάκριτο φως φαινόταν να βγαίνει απ' όλη τη βλάστηση, από το χορτάρι, τα φύλλα και τους ανθούς, ενώ σε μια στιγμή ένα κομμάτι του φωσφορισμού αποσπάστηκε από το σύνολο και κρυφοσάλευε στην αυλή κοντά στα παχνιά.

Ως τότε το χορτάρι φαινόταν απείραχτο κι οι αγελάδες έβοσκαν ελεύθερα στα χωράφια κοντά στο σπίτι, αλλά προς τα τέλη του Μάη το γάλα άρχισε να χαλά. Τότε ο Νάχουμ ανέβασε τις αγελάδες ψηλά και τα πράγματα ξανάστρωσαν. Σε λίγο η αλλαγή στο χορτάρι και τα φύλλα φαινόταν με το μάτι. Η πρασινάδα άρχισε να παίρνει μια σταχτιά απόχρωση κι άρχισε να αποκτά μια παράξενη ξεράδα. Τώρα πια μονάχα ο Αμι πήγαινε στους Γκάρντνερ κι οι επισκέψεις του όλο και αραίωναν. ΄Όταν έκλεισε το σχολειό οι Γκάρντνερ ουσιαστικά απομονώθηκαν από τον κόσμο και κάπου-κάπου άφηναν τον Αμι να κάνει τις δουλειές τους στο χωριό. ΄Εχαναν σιγά-σιγά τις φυσικές και τις πνευματικές τους δυνάμεις και κανείς δεν παραξενεύτηκε όταν μαθεύτηκαν τα νέα για την τρέλα της κας Γκάρντνερ.

Έγινε τον Ιούνιο, όταν κόντευε να κλείσει χρόνος από την πτώση του μετέωρου, κι η φτωχιά γυναίκα ούρλιαζε για κάτι που ήταν στον αέρα και δεν μπορούσε να το περιγράψει. Στο παραμιλητό της δεν άκουγες κανένα ουσιαστικό, μονάχα ρήματα κι αντωνυμίες. Πράγματα κινούνταν κι άλλαζαν και πετάριζαν, τα αυτιά αποκρίνονταν σε κάτι που δεν ήταν ολότελα ήχος. Κάτι πάρθηκε -την άδειαζαν από κάτι- κάτι που δεν έπρεπε να κολλά πάνω της -κάποιος έπρεπε να το διώξει- τίποτα δεν ησύχαζε τη νύχτα- οι τοίχοι και τα παράθυρα άλλαζαν θέση. Ο Νάχουμ δεν την έστειλε στο άσυλο, την άφησε να πλανιέται στο σπίτι όσο δεν πείραζε ούτε τον εαυτό της ούτε τους άλλους. Ακόμα κι όταν άλλαξε η έκφρασή της δεν έκανε τίποτα. Όταν όμως άρχισαν να τη φοβούνται τα παιδιά κι ο Θαδαίος κόντευε να λιποθυμήσει από τις γκριμάτσες της, αποφάσισε να την κλειδώσει στη σοφίτα. Τον Ιούλη είχε πάψει να μιλά και αρκούδιζε στα τέσσερα, και πριν βγει ο μήνας στο μυαλό του Νάχουμ μπήκε η ιδέα ότι φωσφόριζε αμυδρά στο σκοτάδι, όπως γινόταν ολοφάνερα τώρα με τη γύρω βλάστηση.

Λίγο πριν απ' αυτό τρελάθηκαν τα άλογα. Κάτι τα ξεσήκωσε μια νύχτα και έκαναν τρομερό θόρυβο στο στάβλο. Με τίποτα δεν ησύχαζαν κι όταν ο Νάχουμ άνοιξε την πόρτα όρμησαν έξω σαν τρομαγμένα ελάφια. Μια βδομάδα χρειάστηκε για να ξανάβρει και τα τέσσερα, ήταν όμως ολότελα άχρηστα κι αχαλίνωτα. Κάτι τρύπωσε στα μυαλά τους, και ο Νάχουμ τα σκότωσε για να μην υποφέρουν. Ο Νάχουμ δανείστηκε από τον Αμι έν' άλογο για το θερισμό, αλλά δεν μπορούσε να το καταφέρει να πλησιάσει τα παχνιά. Ούρλιαζε, κλωτσούσε, χρεμέτιζε, κι αναγκάστηκε να το αφήσει έξω στην αυλή. Στο μεταξύ όλη η βλάστηση γινόταν σταχτιά και εύθραυστη. Ακόμα και τα λουλούδια με τα παράδοξα λαμπρά χρώματα ήταν τώρα γκρίζα, τα φρούτα βγήκαν γκρίζα, μικρά κι άνοστα. Τα τριαντάφυλλα και οι ζίνιες μπροστά στο σπίτι απόχτησαν τόσο βλάσφημη όψη που ο μεγαλύτερος γιος του Νάχουμ, ο Ζήνωνας, πήγε μια μέρα και τα 'κοψε. Την ίδια εποχή πέθαναν τα έντομα με το παράξενο χνούδι, ακόμα κι οι μέλισσες που είχαν αφήσει τις κυψέλες για να κρυφτούν στο δάσος.

Κατά τον Σεπτέμβρη όλα έλιωναν σε μια σταχτιά σκόνη κι ο Νάχουμ φοβόταν ότι τα δέντρα θα πέθαιναν πριν φύγει το δηλητήριο από το χώμα. Τώρα η γυναίκα του πάθαινε κρίσεις τρομαχτικών ουρλιαχτών και τα νεύρα του, καθώς και των αγοριών, ήταν σε συνεχή υπερένταση. Τώρα απόφευγαν τους ανθρώπους, κι όταν άνοιξαν τα σχολεία τα παιδιά δεν ξαναπήγαν. ΄Όμως ήταν ο Αμι που κατάλαβε πρώτος, σε μιαν από τις σπάνιες επισκέψεις του, ότι το νερό του πηγαδιού δεν ήταν καλό. Είχε κακιά γεύση, όχι ακριβώς σαπίλας, ούτε γλυφή, κι ο Αμι συμβούλεψε το φίλο του ν' ανοίξει άλλο πηγάδι ψηλότερα ώσπου να καθαρίσει το χώμα. Αλλά ο Νάχουμ αγνόησε την προειδοποίηση, γιατί τώρα πια τα παράξενα και τα δυσάρεστα τον άφηναν απαθή. Μαζί με τα αγόρια του συνέχισε να πίνει το μολυσμένο νερό, το ίδιο αδιάφορα και μηχανικά όπως έτρωγαν το λιγοστό, κακομαγειρεμένο φαγητό τους κι έκαναν τις άχαρες, μονότονες δουλειές τους. Τους τύλιγε όλους μια παγωμένη παραίτηση, σαν να περπατούσαν σ' έναν άλλο κόσμο, ανάμεσα σε σειρές φρουρών δίχως όνομα που τους οδηγούσαν σ' ένα βέβαιο χαμό.

Ο Θαδαίος τρελάθηκε τον Σεπτέμβρη, ύστερ' από μιαν επίσκεψη στο πηγάδι. Είχε πάει μ' ένα κουβά, αλλά γύρισε μ' άδεια χέρια ουρλιάζοντας και, κάπου-κάπου, σ' ένα ηλίθιο παραμιλητό ψιθύριζε για «κάτι χρώματα που σάλευαν εκεί κάτω». Δυο τρελοί στην οικογένεια ήταν πολύ βαρύ, αλλά ο Νάχουμ φέρθηκε γενναία. Αφησε το παιδί ελεύθερο μια βδομάδα, ώσπου άρχισε να παραπατά και να κινδυνεύει να πάθει κακό, και μετά το έκλεισε σ' ένα άλλο δωμάτιο στη σοφίτα, απέναντι στη μάνα του. Τα ουρλιαχτά τους πίσω από τις κλειδωμένες πόρτες ήταν τρομαχτικά, ιδιαίτερα για τον μικρό Μέρβιν που φανταζόταν ότι χρησιμοποιούσαν μια γλώσσα όχι τούτης της γης. Του Μέρβιν η φαντασία φούντωσε επικίνδυνα κι η ανησυχία του έγινε χειρότερη μετά του κλείσιμο του αδερφού του, που ήταν ο καλύτερος φίλος του.

Τον ίδιο καιρό άρχισαν να πεθαίνουν τα ζωντανά. Τα πουλερικά πήραν χρώμα σταχτί και πέθαναν γρήγορα. Το ψαχνό τους ήταν ξερό και θριβόταν τρίζοντας όταν το 'κοβες. Οι γουρούνες πήραν αφύσικο πάχος και ξαφνικά άρχισαν ν' αλλάζουν με τρόπο σιχαμερό που κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει. Φυσικά το κρέας τους ήταν άχρηστο κι ο Νάχουμ κόντεψε να τρελαθεί. Οι κτηνίατροι της περιοχής δεν πλησίαζαν το κτήμα, κι ο γιατρός από το Αρκαμ δεν μπόρεσε να βρει άκρη. Τα γουρουνόπουλα άρχισαν να γκριζαίνουν κι η σάρκα τους να ξεραίνεται. Έλιωναν πριν ακόμα πεθάνουν, τα μάτια και οι μουσούδες τους πάθαιναν περίεργες αλλοιώσεις. Ήταν ανεξήγητο, γιατί ποτέ δεν έφαγαν τα μολυσμένα χόρτα. Μετά κάτι χτύπησε τις αγελάδες. Μέρη-μέρη το δέρμα τους βούλιαζε απαίσια και συχνά εκδηλώνονταν φριχτές αποσυνθέσεις. Στις τελευταίες φάσεις -και πάντα στο τέλος ερχόταν ο θάνατος- γκρίζαιναν κι αυτές κι η σάρκα τους θριβόταν όπως και στις γουρούνες. Λόγος για δηλητήριο δε γινόταν, γιατί είχαν μείνει σφαλιγμένες στα παχνιά. Ούτε μπορεί να 'χε μεταφέρει το μικρόβιο άλλο ζωύφιο, γιατί δεν μπορούσε να μπει από πουθενά. Πρέπει να ήταν φυσική ασθένεια -ποια δεν μπορούσε να το χωρέσει ο νους. ΄Όταν ήρθε ο θέρος δεν έμενε κανένα ζωντανό στη φάρμα -ως και τα σκυλιά το 'χαν σκάσει μια νύχτα και δεν ξανακούστηκαν. Οι πέντε γάτες είχαν φύγει πρωτύτερα, αλλά δεν το πρόσεξε κανείς γιατί τα ποντίκια είχαν ήδη χαθεί και μονάχα η κα Γκάρντνερ τις αγαπούσε.

Στις δέκα εννιά του Οκτώβρη ο Νάχουμ μπήκε τρικλίζοντας στο σπίτι του Αμι με φριχτά νέα. Ο θάνατος είχε βρει το φτωχό Θαδαίο στη σοφίτα και με τρόπο ανείπωτο. Ο Νάχουμ έσκαψε ένα τάφο στο μαραζωμένο διπλανό χωράφι κι απόθεσε μέσα ό,τι βρήκε. Ήταν αδύνατο να μπήκε τίποτα απ' έξω γιατί το μικρό σιδερόφραχτο παράθυρο κι η κλειδαριά στην πόρτα δεν είχαν πειραχτεί. Αλλά το ίδιο είχε γίνει και στα παχνιά. Ο Αμι κι η γυναίκα του παρηγόρησαν όσο μπορούσαν τον κεραυνοχτυπημένο άντρα, αλλά δεν έπαψαν στιγμή να ριγούν. Ένας γυμνός τρόμος φαινόταν να τυλίγει τους Γκάρντνερ κι όσα άγγιζαν, κι η παρουσία ενός τους στο σπίτι του Αμι ήταν σαν πνοή από τόπους ακατονόμαστους. Με μεγάλη δυσφορία ο Αμι συνόδεψε τον Νάχουμ σπίτι του κι έκανε ό,τι μπορούσε για να ησυχάσει το υστερικό κλάμα του μικρού Μέρβιν. Ο Ζήνωνας δε χρειαζόταν παρηγοριά. Τώρα τελευταία περιοριζόταν να κοιτά αποβλακωμένα μπροστά του και να υπακούει στις διαταγές του πατέρα του. Κι ο Αμι σκέφτηκε πως δεν είχε άσκημη τύχη. Κάπου-κάπου οι κραυγές του Μέρβιν διασταυρώνονταν με τις κραυγές από τη σοφίτα και στο ερωτηματικό βλέμμα του Αμι ο Νάχουμ απάντησε ότι η γυναίκα του αδυνάτιζε συνεχώς. Όταν άρχισε να νυχτώνει, ο Αμι κατάφερε να το σκάσει. Γιατί ούτε η δύναμη της φιλίας δεν μπορούσε να τον πείσει να μείνει εκεί όταν άρχισε ο αδύναμος φωσφορισμός της βλάστησης και τα κλαδιά φάνηκαν να σαλεύουν μολονότι δε φυσούσε. Ο Αμι ήταν πράγματι τυχερός που δεν είχε περισσότερη φαντασία. Ακόμα κι έτσι το μυαλό του είχε κουνηθεί κάπως. Αν ήταν ικανός να σκεφτεί και να συνδυάσει τα όσα γίνονταν γύρω του, θα καταντούσε αναπόφευκτα μανιακός. Μέσα στο λυκόφως πήρε βιαστικά το δρόμο του σπιτιού του, με τις κραυγές της τρελής και του νευρωτικού αγοριού να κουδουνίζουν φριχτά στ' αυτιά του.

Τρεις μέρες αργότερα, πρωί-πρωί, ο Νάχουμ χύθηκε στην κουζίνα του Αμι. Ο φίλος του έλειπε. αλλά κατόρθωσε να ψελλίσει άλλη μιαν απελπισμένη ιστορία, ενώ η κα Πιρς τον άκουγε τρομοκρατημένη. Τώρα ήταν ο μικρός Μέρβιν. Είχε χαθεί. Αργά την προηγούμενη μέρα είχε βγει μ' ένα φανάρι κι ένα κουβά για νερό. Και δε γύρισε. Εδώ και μέρες το μυαλό του χανόταν και μόλις που καταλάβαινε τα γύρω του. Αρχιζε να ουρλιάζει με το παραμικρό. Εκείνο το βράδυ ακούστηκε στην αυλή μια τρομερή κραυγή, αλλά ώσπου να φτάσει ο πατέρας του στην πόρτα το παιδί είχε χαθεί. Το φως του φαναριού δε φαινόταν πουθενά κι από τον Μέρβιν ούτε ίχνος. Εκείνη την ώρα ο Νάχουμ νόμισε πως ο κουβάς και το φανάρι είχαν επίσης χαθεί. Αλλά την αυγή, όταν γύρισε από το ολονύχτιο ψάξιμο στα χωράφια και το δάσος, βρήκε κοντά στο πηγάδι μερικά πολύ παράξενα πράγματα. Είδε μια συμπιεσμένη και κάπως λιωμένη σιδερένια μάζα, που ήταν προφανώς το φανάρι. Κι ένα μισολιωμένο χερούλι και δυο τρία στρεβλωμένα σιδερένια στεφάνια ήταν ό,τι απόμεινε από τον κουβά. Αυτό ήταν όλο. Ο Νάχουμ δεν μπορούσε να καταλάβει, η κα Πιρς τα 'χε χαμένα κι ο Αμι, όταν γύρισε κι άκουσε τα συμβάντα, δεν μπόρεσε να σκεφτεί το παραμικρό. Ο Μέρβιν χάθηκε και δεν υπήρχε λόγος να το πούνε στον κόσμο, που απόφευγε τώρα όλους τους Γκάρντνερ. Ούτε και στους αστούς του Αρκαμ, που τα κορόιδευαν όλα. Κάτι σερνόταν, σερνόταν και πλησίαζε, και περίμενε να το δουν και να το ακούσουν. Ο Νάχουμ θα 'φευγε σύντομα κι ήθελε να φροντίσει ο Αμι τη γυναίκα του και τον Ζήνωνα, αν επιζούσαν. Θα 'ταν η Θεία Δίκη. Γιατί, όμως, αφού πάντα είχε ακολουθήσει το δρόμο του Κυρίου;

Ο Αμι έκανε δυο βδομάδες να ξαναδεί τον Νάχουμ. Κι όταν πέρασαν, ανήσυχος για το τι μπορούσε να 'χε συμβεί, νίκησε τους φόβους του και πήγε στο σπίτι των Γκάρντνερ. Από τη μεγάλη καμινάδα δεν έβγαινε καπνός κι ο επισκέπτης φοβήθηκε για το χειρότερο. Η όψη της φάρμας σε τρόμαζε -σταχτί σακατεμένο χορτάρι και φύλλα στο χώμα, θρυψαλιασμένοι κισσοί στη βάση των αρχαίων τοίχων, κι εκείνοι με μια μελετημένη κακία που ο Αμι αισθάνθηκε πως οφειλόταν σε μια πολύπλοκη αλλαγή του στρεβλώματος των κλαδιών. Ωστόσο ο Νάχουμ ήταν ζωντανός. Ήταν αδύναμος και ξαπλωμένος σ' ένα ντιβάνι στη χαμηλοτάβανη κουζίνα, αλλά δεν είχε χάσει τα λογικά του και μπορούσε να δίνει απλές διαταγές στον Ζήνωνα. Το δωμάτιο ήταν παγωμένο. Και καθώς ο Αμι δεν έκρυβε τα ρίγη που τον διαπερνούσαν ο οικοδεσπότης φώναξε βραχνά στον Ζήνωνα να φέρει κι άλλα ξύλα. Πράγματι χρειάζονταν, γιατί το βαθύ τζάκι ήταν σβηστό κι αδειανό κι ένα σύννεφο στάχτης αναδευόταν από τον παγερό άνεμο που έμπαζε η καμινάδα. Σε λίγο ο Νάχουμ τον ρώτησε αν ένιωθε καλύτερα με τα καινούρια ξύλα, και τότε ο Αμι κατάλαβε τι συνέβη. Τελικά είχε σπάσει και το πιο γερό σκοινί, και το μυαλό του άμοιρου χωρικού δε θα βασανιζόταν πια από καινούριες λύπες.

Παρά τις προσεχτικές του ερωτήσεις, ο Αμι δεν μπόρεσε να ξεδιαλύνει τι έγινε ο Ζήνωνας. «Στο πηγάδι -ζει στο πηγάδι...» έλεγε και ξανάλεγε ο θολωμένος πατέρας. Μετά στο μυαλό του επισκέπτη άστραψε η θύμηση της τρελής γυναίκας κι άλλαξε την κατεύθυνση των ερωτήσεων. «Η Νάμπι; Να 'την, εκεί πέρα!» απάντησε έκπληκτος ο φτωχός Νάχουμ, κι ο Αμι κατάλαβε πως έπρεπε να την αναζητήσει μόνος του. Αφήνοντας τον Νάχουμ να ψελλίζει άκακα στο ντιβάνι, πήρε τα κλειδιά από το καρφί πλάι στην πόρτα και σε λίγο τα σκαλιά έτριζαν καθώς ανέβαινε στη σοφίτα. Εκεί πάνω μύριζε κλεισούρα κι οι θόρυβοι από κάτω πνίγονταν ολότελα. Από τις τέσσερις πόρτες μονάχα μια ήταν κλειδωμένη και ο Αμι δοκίμασε διάφορα κλειδιά. Κάποιο αποδείχτηκε σωστό κι ο Αμι κατάφερε ν' ανοίξει τη χαμηλή άσπρη πόρτα.

Μέσα ήταν σκοτάδι, γιατί το παράθυρο ήταν μικρό και το μισόκλειναν τα χοντροφτιαγμένα ξύλινα κάγκελα. Ο Αμι δεν μπορούσε να διακρίνει τίποτα στο σανιδένιο πάτωμα. Η βρώμα ήταν ανυπόφορη και πριν συνεχίσει αναγκάστηκε να πάει σ' άλλο δωμάτιο και να γεμίσει τα πνευμόνια του με καθαρότερον αέρα. ΄Όταν ξαναμπήκε είδε κάτι σκοτεινό στη γωνιά και μόλις κοίταξε καλύτερα έβγαλε μια τρομερή κραυγή. Καθώς ούρλιαζε του φάνηκε πως ένα στιγμιαίο σύννεφο σκέπασε το παράθυρο και το επόμενο δευτερόλεπτο ένιωσε να τον χαϊδεύει ένας σιχαμένος ατμός. Παράξενα χρώματα χόρευαν στα μάτια του. Κι αν δεν τον είχε μουδιάσει η φρίκη ίσως σκεφτόταν τη φουσκάλα του μετεωρίτη που είχε σπάσει ο γεωλόγος και τη νοσηρή ανοιξιάτικη βλάστηση. Τώρα όμως σκεφτόταν μονάχα τη βλάσφημη τερατωδία που είχε μπροστά του. Ήταν φανερό πως είχε συμμεριστεί κι εκείνη την ακατονόμαστη μοίρα του μικρού Θαδαίου και των ζωντανών. Αλλά το τρομερό ήταν ότι τα απομεινάρια αργοσάλευαν αισθητά σαν να συνέχιζαν να γίνονται σκόνη.

Ο Αμι δεν μπόρεσε να μου δώσει άλλες λεπτομέρειες της σκηνής, αλλά η κινούμενη μορφή στη γωνία δεν ξαναεμφανίζεται στην ιστορία του. Μερικά πράγματα δε λέγονται, κι αυτό που κάνεις από απλή ανθρωπιά ο νόμος το κρίνει μερικές φορές αδυσώπητα. Συμπέρανα ότι στο δωμάτιο δεν έμεινε τίποτα που να κινείται κι ότι το να άφηνε κάτι που θα μπορούσε να σαλέψει θα 'ταν πράξη τερατώδης, σαν να καταδίκαζε μιαν ύπαρξη στην αιώνια κόλαση. Κάθε άλλος θα λιποθυμούσε ή θα τρελαινόταν, αλλά ο Αμι, ο τετράγωνος χωρικός, πέρασε προσεχτικά τη χαμηλή πόρτα και κλείδωσε πίσω του το καταραμένο μυστικό. Τώρα είχε να τακτοποιήσει τον Νάχουμ. Να τον ησυχάσει, να τον ταΐσει και να τον μεταφέρει κάπου όπου θα τον φρόντιζαν.

Καθώς άρχιζε να κατεβαίνει τη σκοτεινή σκάλα, ο Αμι άκουσε πίσω του ένα γδούπο. Του φάνηκε ακόμα ότι ξαφνικά πνίγηκε μια κραυγή και θυμήθηκε νευρικά τους γλοιώδεις ατμούς που είχαν περάσει δίπλα του στο φριχτό εκείνο δωμάτιο. Σταματώντας από κάποιον απροσδιόριστο φόβο άκουσε κάτω κι άλλους θορύβους. Ναι, σαν να σερνόταν κάτι βαρύ κι ακουγόταν ένας σιχαμένος ήχος, κάτι σαν βρώμικο και κολασμένο ρούφηγμα. Οι συνειρμοί είχαν αποκτήσει τερατώδη ταχύτητα και ο Αμι σκέφτηκε άθελά του αυτό που 'χε αντικρίσει εκεί πάνω. Θεέ μου! Σε ποιο διαβολικά μαγεμένο κόσμο είχε μπλεχτεί; Δεν τολμούσε να κουνηθεί, στεκόταν τρέμοντας στη σκοτεινή στροφή της σκάλας. Κάθε λεπτομέρεια της σκηνής αποτυπωνόταν πυρωμένη στο μυαλό του. Οι θόρυβοι, η έντρομη αναμονή, το σκοτάδι, τα στενά απότομα σκαλοπάτια και –Ελεήμων Κύριε!- ο αμυδρός αλλά ευδιάκριτος φθορισμός του ξύλου γύρω του. Σκαλοπάτια, τοίχοι, δοκάρια, όλα σιγόλαμπαν!

Ύστερα το άλογο του Αμι χρεμέτισε άγρια κι ακούστηκε ένα άγριο ποδοβολητό που σήμαινε ότι το 'χε σκάσει. Σε λίγο δεν ακουγόταν ούτε αυτό ούτε το αμάξι κι ο τρομαγμένος άντρας στη σκοτεινή σκάλα προσπάθησε να μαντέψει την αιτία της φυγής. Μα δεν ήταν μόνο αυτό. Είχε ακουστεί κι άλλος ένας θόρυβος εκεί έξω. Κάτι σαν υγρό πλατσούρισμα -νερό- πρέπει να ήταν το πηγάδι. Είχε αφήσει κοντά του τον Ήρωνα άδετο κι ένας από τους τροχούς πρέπει να πέταξε μέσα καμιά πέτρα. Κι ο χλωμός φωσφορισμός εξακολουθούσε να τυλίγει τα φριχτά παλιά ξύλα. Θεέ μου! πόσο αρχαίο ήταν το σπίτι! Το μεγαλύτερο μέρος του πρέπει να 'χε χτιστεί πριν από το 1679 κι η τωρινή σκεπή πρέπει να 'γινε το αργότερο το 1730.

Κάτω ακουγόταν τώρα καθαρά ένα αδύναμο ξύσιμο κι ο Αμι έσφιξε δυνατότερα ένα βαρύ μπαστούνι που είχε γραπώσει για κάποιο λόγο στη σοφίτα. Παίρνοντας σιγά-σιγά θάρρος αποτέλειωσε το κατέβασμά του και προχώρησε τολμηρά προς την κουζίνα. Αλλά δεν ολοκλήρωσε την κίνησή του, γιατί αυτό που γύρευε είχε φύγει από 'κει. Είχε έρθει να τον συναντήσει, ακόμα ζωντανό κατά κάποιο τρόπο. Αν είχε συρθεί ή αν το 'χε σύρει κάποια άλλη δύναμη, ο Αμι δεν ήξερε. Αλλά ο θάνατος το 'χε σταματήσει. ΄Όλα είχαν συμβεί μέσα στην τελευταία μισή ώρα, αλλά η κατάρρευση, η αλλαγή του χρώματος και η διάλυση είχαν ήδη προχωρήσει πολύ. Το σώμα ήταν φριχτά στεγνωμένο και ξερά κομμάτια απόσπονταν κι έπεφταν σαν λέπια. Ο Αμι δεν μπορούσε να το αγγίξει. Τρομοκρατημένος, κοίταζε τη διεστραμμένη παρωδία που ήταν κάποτε ανθρώπινο πρόσωπο. «Τι ήταν, Νάχουμ; -τι ήταν;» ψιθύρισε και τα πεταχτά φαγωμένα χείλια μόλις κατόρθωσαν να ψελλίσουν μια τελική απάντηση.

«Τίποτα... τίποτα... το χρώμα... καίει... υγρό και κρύο μα καίει... ζούσε στο πηγάδι... έλαμπε τη νύχτα... ο Θαδαίος κι ο Μέρβιν κι ο Ζήνωνας... όλα τα ζωντανά... ρουφά τη ζωή απ' όλα... στην πέτρα... πρέπει να ήταν στην πέτρα...φαρμάκωσε όλο το μέρος... τι θέλει;... αυτό το στρογγυλό που έβγαλαν από την πέτρα... το 'σπασαν... το ίδιο χρώμα... το ίδιο, σαν τα λουλούδια και τα φυτά... πρέπει να είχε κι άλλα... σπόροι... σπόροι μεγάλωναν... το 'δα αυτήν τη βδομάδα... θα 'πιασε τον Ζήνωνα γερά... δυνατό παιδί, ολοζώντανο... χτυπά στο μυαλό και μετά σ' αρπάζει... καίει... στο πηγάδι... το ξέρεις αλλά δεν μπορείς τίποτα... να ξεφύγεις... σε τραβά... από τότε που πήρε τον Ζήνωνα... η Νάμπι... στα καλά μου... πότε την τάισα... θα την πάρει... σκέτο χρώμα... τη νύχτα το πρόσωπό της παίρνει το χρώμα... καίει και ρουφά... από άλλο μέρος, που τα πράγματα δεν είναι σαν εδώ... ένας από τους καθηγητές το είπε... δίκιο... πρόσεξε, Αμι, θα κάνει κι άλλα... ρουφά τη ζωή...»

Αυτό ήταν όλο. Αυτό που μίλησε δεν μπορούσε να μιλήσει πια γιατί είχε λιώσει τελείως. Ο Αμι άπλωσε ένα κόκκινο τραπεζομάντιλο στ' απομεινάρια κι από την πίσω πόρτα βγήκε παραπατώντας προς τα χωράφια. Ανηφόρισε για το βοσκοτόπι και σκουντουφλώντας έφτασε στο σπίτι του από το βόρειο δρόμο και το δάσος. Δεν μπορούσε να περάσει το πηγάδι. Του είχε ρίξει μια ματιά από το παράθυρο, είδε πως δεν έλειπε πέτρα από το πεζούλι του. Αρα το αμάξι δεν είχε ξεκολλήσει τίποτα...το πλατσούρισμα οφειλόταν αλλού -κάτι βούτηξε στο πηγάδι αφού αποτέλειωσε τον καημένο τον Νάχουμ.

Όταν έφτασε σπίτι είδε ότι τα άλογα και το αμάξι είχαν γυρίσει κι ότι η γυναίκα του κόντευε να τρελαθεί από την αγωνία. Την καθησύχασε δίχως πολλές εξηγήσεις και ξεκίνησε αμέσως για το Αρκαμ όπου ειδοποίησε τις αρχές ότι η φαμίλια του Γκάρντνερ δεν υπήρχε πια. Δεν είπε λεπτομέρειες, αλλά μόνο για το θάνατο του Νάχουμ και της Νάμπι -για τον Θαδαίο ήταν ήδη γνωστό- κι είπε ότι για το θάνατό τους πρέπει να έφταιγε η ίδια αρρώστια που είχε χτυπήσει τα ζωντανά. Επίσης δήλωσε την εξαφάνιση του Μέρβιν και του Ζήνωνα. Οι αστυνομικοί έκαναν πολλές ερωτήσεις και στο τέλος ο Νάχουμ αναγκάστηκε να οδηγήσει τρεις στη φάρμα του Νάχουμ, μαζί με τον ανακριτή, τον ιατροδικαστή και τον κτηνίατρο που είχε κοιτάξει τα άρρωστα ζώα. Πήγε παρά τη θέλησή του, γιατί το απόγεμα προχωρούσε και φοβόταν να νυχτωθεί στο καταραμένο μέρος. Αλλά ήταν κάποια παρηγοριά που είχε τόσους μαζί του.

Οι έξί άντρες ακολούθησαν τον Αμι με μιαν άμαξα κι έφτασαν στο συφοριασμένο κτήμα κατά τις τέσσερις. Αν και συνηθισμένοι στα θλιβερά θεάματα δεν μπόρεσαν να μείνουν ασυγκίνητοι απ' αυτά που βρήκαν στη σοφίτα και κάτω από την κόκκινη κουβέρτα. Η όλη όψη της φάρμας με την γκρίζα ερημιά της ήταν ήδη αρκετά φοβερή, αλλά τα δυο αποσαθρωμένα αντικείμενα ξεπερνούσαν κάθε όριο. Κανείς δεν μπόρεσε να κρατήσει το βλέμμα του πάνω τους ώρα πολλή, ακόμα και ο γιατρός παραδέχτηκε ότι δεν είχε πολλά να κάνει. Φυσικά θα γινόταν ανάλυση δειγμάτων κι έκανε αρκετή ώρα να τα μαζέψει και πρέπει εδώ να πούμε ότι αινιγματικά πράγματα συνέβησαν στο εργαστήριο όταν έφτασαν τελικά οι δυο φιάλες. Η φασματοσκόπηση έδωσε παράδοξα αποτελέσματα και παρατηρήθηκαν πολλά κοινά σημεία με το μετεωρίτη του περασμένου χρόνου. Οι παράδοξες αυτές ιδιότητες χάθηκαν μετά ένα μήνα κι από τη σκόνη έμειναν διάφορα φωσφορούχα και ανθρακούχα αλκαλικά άλατα.

Ο Αμι δε θα τους έλεγε για το πηγάδι αν ήξερε ότι θ' αποφάσιζαν να ασχοληθούν μαζί του αυτοστιγμεί. Ο ήλιος πήγαινε να δύσει και βιαζόταν να φύγει από 'κει. Αλλά και δεν μπορούσε να τραβήξει το βλέμμα του από το πέτρινο πεζούλι, κι όταν τον ρώτησαν παραδέχτηκε ότι ο Νάχουμ φοβόταν κάτι εκεί κάτω -τόσο που δε σκέφτηκε να αναζητήσει εκεί τον Μάρβιν ή τον Ζήνωνα.

΄Υστερ' απ' αυτό το μόνο που έμενε ήταν ν' αδειάσουν και να ερευνήσουν αμέσως το πηγάδι. Ο Αμι υποχρεώθηκε να περιμένει τρέμοντας καθώς το βρωμισμένο νερό πεταγόταν κουβαδιά-κουβαδιά στο χώμα γύρω. Οι άντρες μύριζαν με σιχασιά το νερό και προς το τέλος, όταν βρήκαν τα σάπια πτώματα, αναγκάστηκαν να φράξουν τη μύτη τους. Δεν καθυστέρησαν και πολύ γιατί το νερό ήταν ανεξήγητα χαμηλό. Δε χρειάζεται να πούμε με ακρίβεια τι βρήκανε. Ο Μέρβιν κι ο Ζήνωνας ήταν κι οι δυο εκεί μέσα, εν μέρει, γιατί τα απομεινάρια τους ήταν κυρίως κόκαλα. Ήταν επίσης κι ένα μικρό ελάφι κι ένας σκύλος, περίπου στην ίδια κατάσταση, και πολλά κόκαλα μικρότερων ζώων. Η λασπουριά και η γλίτσα στο βυθό φαινόταν ανεξήγητα πορώδης και φουσκαλιασμένη και κάποιος που κατέβηκε μ' ένα μακρύ κοντάρι διαπίστωσε ότι μπορούσε να το χώσει όλο στη λάσπη δίχως να συναντήσει αντίσταση.

Τώρα είχε πέσει το σούρουπο κι έφεραν φανάρια από το σπίτι. Μετά, όταν φάνηκε πως δεν είχαν να κερδίσουν τίποτα περισσότερο από το πηγάδι, μπήκαν όλοι στο σπίτι κι άρχισαν να συζητούν στο αρχαίο καθιστικό ενώ το αδιατάραχτο φως του μισού φεγγαριού έπαιζε κουρασμένα με τη σταχτιά ερημιά έξω. Οι άντρες τα είχαν φανερά χαμένα με την υπόθεση και δεν μπορούσαν να βρουν ούτ' ένα πειστικό στοιχείο που να συνδέει την παράξενη κατάσταση των φυτών, την άγνωστη αρρώστια των ζώων και των ανθρώπων και τους ανεξήγητους θανάτους του Μέρβιν και του Ζήνωνα στο μολυσμένο πηγάδι. Είχαν ακούσει, βέβαια, τα κουτσομπολιά των χωρικών. Αλλά δεν μπορούσαν να πιστέψουν πως συνέβαιναν πράγματα υπερφυσικά. Δίχως αμφιβολία ο μετεωρίτης είχε δηλητηριάσει το χώμα αλλά η αρρώστια των ανθρώπων και των ζώων που δεν έφαγαν τίποτα που προερχόταν απ' αυτό το χώμα ήταν άλλη υπόθεση. Έφταιγε το νερό του πηγαδιού; Πολύ πιθανό. Θα ήταν καλή ιδέα να το αναλύσουν. Αλλά ποια παράλογη τρέλα έσπρωξε και τα δυο παιδιά να πέσουν στο πηγάδι; Οι πράξεις τους ήταν τόσο όμοιες -και τα απομεινάρια έδειχναν πως είχαν πεθάνει και τα δύο από τον ίδιο σταχτή θάνατο της αποσάθρωσης. Γιατί όλα ήταν τόσο σταχτιά και αποσαθρωμένα;

Ο ανακριτής, καθισμένος σ' ένα παράθυρο που έβλεπε στην αυλή, ήταν ο πρώτος που είδε το φως γύρω από το πηγάδι. Είχε νυχτώσει για καλά και τα αποτρόπαια περίχωρα του σπιτιού τα φώτιζε αδύναμα κάτι περισσότερο από τις άστατες αχτίδες του φεγγαριού. Η καινούρια λάμψη ήταν συγκεκριμένη και σαφής. Φαινόταν να ανεβαίνει από το μαύρο πηγάδι σαν αδύναμο φως φάρου κι αχνοκαθρεφτιζόταν στις λιμνούλες του αδειασμένου νερού. Είχε χρώμα πολύ παράξενο και ο Αμι τινάχτηκε καθώς στριμώχνονταν όλοι στο παράθυρο. Γιατί η χροιά της παράξενης αυτής αχτίδας του μιάσματος δεν του ήταν άγνωστη. Είχε δει το χρώμα και πριν και φοβόταν να σκεφτεί τι μπορούσε να σημαίνει αυτό. Το είχε δει στη βδελυρή σαθρή φούσκα του αερόλιθου πριν δυο καλοκαίρια, το είχε δει στην ξετρελαμένη ανοιξιάτικη βλάστηση κι είχε πιστέψει πως το είχε δει στιγμιαία το ίδιο αυτό πρωί στο μικρό καγκελόφραχτο παράθυρο του τρομαχτικού δωματίου στη σοφίτα όπου είχαν γίνει τόσα ακατονόμαστα. Είχε αστράψει εκεί για ένα δευτερόλεπτο κι ένα γλοιώδης μισερός ατμός είχε περάσει δίπλα του ξύνοντάς τον -και, κατόπιν, είχε πάρει τον φτωχό Νάχουμ κάτι με παρόμοιο χρώμα. Το 'λεγε μέχρι τέλους -το 'λεγε πως ήταν σαν τη φυσαλίδα και τα φυτά. Μετά έγινε το φευγιό στην αυλή και το πλατσούρισμα στο πηγάδι -και τώρα το πηγάδι αυτό ξερνούσε στη νύχτα μια χλωμή σιχαμερή αχτίδα με την ίδια απόχρωση.

Πρέπει να αναγνωρίσουμε στο μυαλό του Αμι το γεγονός ότι κι αυτήν ακόμα τη στιγμή της έντασης στοχάστηκε πάνω σ' ένα σημείο με βασικά επιστημονική σημασία. Απόρησε πώς διατηρούσε την ίδια εντύπωση από έναν ατμό ιδωμένο στο φως της μέρας, σ' ένα παράθυρο που άνοιγε στον πρωινό ουρανό, κι από ένα νυχτερινό ανάδωμα που φάνταζε σαν φωσφορική ομίχλη πάνω στο μαύρο ερημωμένο τοπίο. Δεν ήταν σωστό -ήταν ενάντια στη Φύση- και σκέφτηκε τα τελευταία εκείνα τρομερά λόγια του χτυπημένου φίλου του, «από άλλο μέρος που τα πράγματα δεν είναι σαν εδώ.... Ένας από τους καθηγητές το είπε...»

Έξω τα τρία άλογα, δεμένα σε δυο μαραζωμένους θάμνους πλάι στο δρόμο, τραβούσαν τα χαλινάρια κι έσκαβαν το χώμα με μανία. Ο οδηγός του αμαξιού κίνησε προς την πόρτα να κάνει κάτι, αλλά ο Αμι έβαλε στον ώμο του ένα χέρι που έτρεμε. «Μη βγεις έξω», ψιθύρισε. «Δεν ξέρουμε. Ο Νάχουμ είπε πως κάτι ζει στο πηγάδι που σου ρουφά τη ζωή. Είπε πως πρέπει να έγινε από κάποια στρογγυλή φούσκα σαν αυτή που είδαμε στο μετεωρίτη. Ρουφά και καίει, είπε, κι είναι μονάχα ένα χρωματιστό σύννεφο σαν αυτό το φως τώρα, που μόλις φαίνεται και δεν ξέρεις τι είναι. Ο Νάχουμ πίστευε πως τρέφεται με κάθε είδους ζωή και δυναμώνει συνέχεια. Είπε πως το 'δε την περασμένη βδομάδα. Πρέπει να ήρθε από τον ουρανό, όπως είπαν κι οι καθηγητές για το μετεωρίτη. Έτσι που 'ναι κι έτσι που δουλεύει δεν μπορεί να είναι του κόσμου μας. Είναι από πέρα». Κι έτσι στάθηκαν αναποφάσιστοι ενώ το φως από το πηγάδι γινόταν δυνατότερο και τα άλογα χρεμέτιζαν όλο και πιο φρενιασμένα. Ήταν στ' αλήθεια φοβερή στιγμή. Ο τρόμος φώλιαζε στο ίδιο αυτό το πανάρχαιο, καταραμένο σπίτι, τέσσερις τερατώδεις σωροί απομεινάρια -δυο από το σπίτι και δυο από το πηγάδι- στο πίσω υπόστεγο, κι αυτός ο άγνωστος και βέβηλος ιριδισμός από τα λασπερά βάθη μπροστά. Ο Αμι είχε συγκρατήσει τον καροτσέρη δίχως να το σκεφτεί, ξεχνώντας ότι ο ίδιος έμεινε άβλαβος από το γλιτσερό χάδι του χρωματιστού ατμού στη σοφίτα. Ίσως, όμως, και να 'κανε σωστά. Ποτέ δε θα μάθει κανείς τι τριγυρνούσε έξω εκείνη τη νύχτα. Και μολονότι η βλαστήμια από το άπειρο δεν είχε βλάψει κανένα που 'χε το μυαλό του απείραχτο, δεν ήξερες τι μπορούσε να κάνει εκείνη την τελική στιγμή με τη φανερά αυξημένη της δύναμη και τα σημάδια μιας συγκεκριμένης βούλησης που θα φανερωνόταν σύντομα κάτω από τα σκόρπια σύννεφα του σεληνοφώτιστου ουρανού.

Την ίδια στιγμή ένας από τους αστυνομικούς στο παράθυρο πήρε μια κοφτή, δυνατή ανάσα. Οι άλλοι τον κοίταξαν και κατόπιν ακολούθησαν γρήγορα τη ματιά του προς το σημείο που είχε ξαφνικά τραβήξει την προσοχή του. Δε χρειάζονταν λόγια. Αυτό που αμφισβητούνταν σαν χωριάτικο κουτσομπολιό ήταν τώρα αναμφισβήτητο. Είναι ακριβώς γι' αυτό το πράγμα, που όλοι της ομάδας το παραδέχονταν αργότερα, που δε μιλάνε για τις παράξενες μέρες στο Αρκαμ. Είναι απαραίτητο να καταλάβουμε ότι δε φυσούσε καθόλου αέρας τη βραδινή εκείνη ώρα. Βέβαια λίγο αργότερα σηκώθηκε άνεμος, αλλά τη στιγμή εκείνη δε φυσούσε καθόλου. Ακόμα και τα ξερά, δίχως φύλλα κλαδιά της κάπαρης στο φράχτη κι η τέντα στην κορφή του αμαξιού δε σάλευαν καθόλου. Κι όμως, μέσα στην ανήσυχη, βέβηλη ηρεμία τα ψηλά κλαδιά όλων των δέντρων της αυλής αναδεύονταν. Συσπώνταν σιχαμένα και σπασμωδικά, νυχιάζοντας μ' ακράτητη επιληπτική μανία τα φωτισμένα από τη σελήνη σύννεφα. Έξυναν ανίσχυρα το φαρμακωμένο αέρα σαν να τα κουνούσε, δεμένη μαζί τους με ασώματα σύρματα, μια υπόγεια φρικωδία που σφάδαζε θανατερά μέσα στο μαύρο χώμα.

Για μερικές στιγμές δεν ανάσανε κανείς. Κατόπιν ένα πιο σκοτεινό σύννεφο σκέπασε το φεγγάρι κι η σιλουέτα των συστραμμένων κλαδιών χάθηκε για λίγο. Όλοι ξέσπασαν σε μια κραυγή. Γεμάτη δέος, βραχνή, σχεδόν ίδια σ' όλους τους λαιμούς. Γιατί ο τρόμος δε χάθηκε μαζί με τη θέα των κλαδιών, και σε μια φοβερή στιγμή βαθύτερου σκοταδιού οι παρατηρητές είδαν να σπιθουρίζουν στην κορυφή των δέντρων χιλιάδες μικροσκοπικές τελείες θαμπής ακτινοβολίας, στην άκρη του κάθε κλαδιού, σαν τις φλόγες που κατέβηκαν τη μέρα της Πεντηκοστής στα κεφάλια των Αποστόλων. Ήταν ένας τερατώδικος αστερισμός αφύσικου φωτός, λιμασμένο σμάρι νεκροθρεμμένες κωλοφωτιές που χόρευαν κολασμένες σαραμπάντες πάνω σε στοιχειωμένα έλη. Και το χρώμα ήταν το ίδιο ακατονόμαστο μ' αυτό που ο Αμι είχε μάθει πια να αναγνωρίζει και να αποστρέφεται. Σ' όλο αυτό το διάστημα ο φωσφορισμός από το πηγάδι γινόταν ολοένα φωτεινότερος, φέρνοντας στους ζαβλακωμένους άντρες μια αίσθηση αφύσικης καταδίκης. Τώρα πια δεν έλαμπε από το πηγάδι. Ξεχυνόταν . Και καθώς το άμορφο ρυάκι του ακατονόμαστου χρώματος εγκατέλειπε τη φωλιά του, φαινόταν να ξεχύνεται κατευθείαν στον ουρανό.

Ο κτηνίατρος ρίγησε και πήγε στην μπροστινή πόρτα για να βάλει άλλο ένα δοκάρι. Ο Αμι δεν έτρεμε λιγότερο κι αναγκάστηκε να τραβήξει τους άλλους από το μανίκι για να τους δείξει άφωνα το φέγγος που μεγάλωνε στα δέντρα. Ο θόρυβος των αλόγων είχε γίνει πια τρομαχτικός, αλλά καμιά από τις ψυχές που ήταν κλεισμένες στο γέρικο σπίτι δε θα τολμούσε να βγει έξω μ' οποιοδήποτε αντίτιμο που θα μπορούσε να πληρωθεί σ' αυτήν εδώ τη γη. Με το πέρασμα της ώρας η λάμψη μεγάλωνε ενώ τα ανήσυχα κλαδιά λες και τεντώνονταν όλο και περισσότερο για να πάρουν κάθετη κατεύθυνση. Τώρα έλαμπε και το ξύλο της τροχαλίας του πηγαδιού και σε λίγο ένας αστυνομικός έδειξε τις κυψέλες και τα υπόστεγα κοντά στο δυτικό τοίχο. Αρχιζαν να λάμπουν κι αυτά αν και τα οχήματα των επισκεπτών φαίνονταν απείραχτα. Τότε ακούστηκε μια άγρια ταραχή στο δρόμο και καθώς ο Αμι δυνάμωνε τη λάμπα για να δούνε καλύτερα αντιλήφθηκαν ότι τα τρομαγμένα άλογα είχαν σπάσει τα λουριά και το 'σκαγαν μαζί με το αμάξι.

Το πλήγμα έλυσε τις γλώσσες κι ακούστηκαν ταραγμένοι ψίθυροι. «Καλύπτει κάθε τι το οργανικό ένα γύρω», μουρμούρισε ο ιατροδικαστής. Κανείς δεν απάντησε, αλλά ο άντρας που είχε κατέβει στο πηγάδι είπε ότι με το μακρύ του στυλιάρι θα 'χε ανακατέψει κάτι που δεν έπρεπε. «Ήταν τρομερό», πρόσθεσε. «Δεν υπήρχε πάτος, μονάχα γλίνα και φουσκάλες κι η αίσθηση πως κάτι παραμόνευε εκεί κάτω». Το άλογο του Αμι έσκαβε ακόμα το χώμα και ούρλιαζε έξω στο δρόμο και σχεδόν έπνιγε τα αδύναμα ψελλίσματα του ιδιοκτήτη του, που προσπαθούσε ν' αρθρώσει τις άμορφες σκέψεις του. «Ήρθε από την πέτρα... μεγάλωνε κάτω εκεί... πήρε όλες τις ζωές... τράφηκε απ' αυτούς, από την ψυχή και το σώμα τους... του Θαδαίου και του Μέρβιν, του Ζήνωνα και της Νάμπι... στο τέλος ο Νάχουμ...ήπιαν όλοι από το νερό... τους βάρεσε... ήρθε από πέρα που τα πράγματα δεν είναι όπως εδώ... τώρα γυρίζει πίσω...»

Στο σημείο αυτό, καθώς η στήλη του άγνωστους χρώματος έγινε ξάφνου λαμπρότερη κι άρχισε να επιδίδεται σε υπαινιγμούς φανταστικών μορφών που αργότερα ο καθένας από τους παρόντες περιέγραφε διαφορετικά, από τον βασανισμένο ΄Ηρωνα βγήκε μια κραυγή που δεν είχε ξανακουστεί ποτέ από αλόγου στόμα. Στο χαμηλοτάβανο καθιστικό βούλωσαν τα αυτιά τους κι ο Αμι έστρεψε το πρόσωπό του από το παράθυρο αναγουλιάζοντας από φρίκη. Τα λόγια δεν μπορούν να το περιγράψουν -όταν ο Αμι κοίταξε ξανά έξω, το άμοιρο ζώο κειτόταν ακίνητο στο σεληνοφώτιστο χώμα ανάμεσα στα συντρίμμια του μικρού αμαξιού. Αυτό ήταν το τέλος του ΄Ηρωνα, που τον έθαψαν το άλλο πρωί. Αλλά δεν ήταν ώρα για πένθος, γιατί την ίδια στιγμή ο ένας αστυνομικός τράβηξε την προσοχή τους σε κάτι τρομαχτικό που βρισκόταν μέσα στο ίδιο το δωμάτιο. Με το φως της λάμπας σβηστό έγινε φανερό ότι ένας ασθενικός φωσφορισμός είχε αρχίσει να πλημμυρίζει το σπίτι. Έφεγγε στα πλατιά σανίδια του δαπέδου και στην κουρελού, λαμπύριζε στα φατνώματα των μικρών παράθυρων. Διέτρεχε τα χοντρά δοκάρια στις γωνιές, η μαρμαρυγή τύλιγε τα ντουλάπια, τις πόρτες και τα ξύλινα έπιπλα. Δυνάμωνε από λεπτό σε λεπτό και τέλος έγινε φανερό ότι κάθε τι το ζωντανό έπρεπε να εγκαταλείψει το σπίτι.

Ο Αμι τους έδειξε την πίσω πόρτα και το μονοπάτι που έβγαζε από τα χωράφια στην πάνω βοσκή. Προχώρησαν σκουντουφλώντας σαν σε όνειρο και δεν τόλμησαν να κοιτάξουν πίσω ώσπου απομακρύνθηκαν αρκετά στο ψήλωμα. Ευτυχώς που υπήρχε το μονοπάτι, γιατί δε θα μπορούσαν να φύγουν από μπροστά, από το καταραμένο πηγάδι. Δεν ήταν και λίγο που πέρασαν από τον ολόφεγγο σταύλο και τα υπόστεγα και από τα λαμπερά οπωροφόρα με τα διεστραμμένα, δαιμονικά περιγράμματα. Δόξαζαν τον θεό που το ανάδεμα των κλαδιών γινόταν περισσότερο κοντά στην κορυφή. Καθώς περνούσαν το παλιό γεφύρι πάνω από το ρέμα του Τσάπμαν, κατάμαυρα σύννεφα σκέπασαν το φεγγάρι κι έφτασαν στο ξάγναντο μπουσουλώντας στα τυφλά.

΄Όταν κοίταξαν κάτω προς την κοιλάδα και τη φάρμα των Γκάρντνερ, αντίκρισαν ένα θέαμα τρομερό. Ολόκληρη η φάρμα λαμπάδιαζε με το φριχτό, άγνωστο χρώμα: τα δέντρα, τα χτίσματα, ακόμα κι όσο χορτάρι ή θάμνοι δεν είχαν υποκύψει ολότελα στη θανάσιμη γκρίζα ξεραΐλα. ΄Όλα τα κλαδιά τεντώνονταν προς τον ουρανό, με γλώσσες βρώμικης φλόγας στις άκρες τους και ρυάκια της ίδιας τερατώδικης φωτιάς σερνόντουσαν στ' ακρινά δοκάρια του σπιτιού, του στάβλου και των υπόστεγων. ΄Ηταν σκηνή από όραμα του Φουζέλι. Και παντού αλλού βασίλευε το πανηγύρι της φωτεινής αμορφίας, αυτό το ξένο, δίχως διαστάσεις ουράνιο τόξο του μυστηριακού δηλητηρίου που έβγαινε από το πηγάδι -που έσερπε, χάιδευε, έγλειφε, γράπωνε, τύλιγε και φουσκάλιαζε κακόβουλα με τους άγνωρους, υπέρκοσμους χρωματισμούς του.

Μετά, χωρίς ειδοποίηση, το φριχτό πράμα όρμησε κάθετα στον ουρανό σαν ρουκέτα ή μετέωρο, δίχως ν' αφήσει χνάρια πίσω του, κι εξαφανίστηκε μέσα από μια στρογγυλή, παράδοξα κανονική τρύπα στα σύννεφα. Κανείς δεν πρόλαβε να πάρει ανάσα. Κανείς δε θα μπορέσει ποτέ να ξεχνάει αυτό που είδε κι ο Αμι κοιτούσε χαζά τα αστέρια του Κύκνου, τον Ντένεμπ που άστραφτε ανάμεσά τους, εκεί που το άγνωστο χρώμα έγινε ένα με το Γαλαξία. Αλλά την ίδια στιγμή η ματιά του γύρισε πάλι στη γη, τραβηγμένη από το κροτάλισμα στην κοιλάδα. Ήταν μονάχα κροτάλισμα, ήχος ξύλου που σκίζεται κι όχι έκρηξη που ορκίζονταν πολλοί άλλοι της ομάδας. Αλλά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο: μέσα σε μια πυρετική, καλειδοσκοπική στιγμή η καταδικασμένη φάρμα ξέσπασε σε μια εκρηχτική, αστραφτερή καταιγίδα από αφύσικες σπίθες που θάμπωσε το βλέμμα των λίγων που την είδαν κι έστειλε στο ζενίθ του ουρανού ένα σύννεφο με τέτοιο χρώμα και τέτοιο αφάνταστο υλικό που το σύμπαν ολόκληρο το αποδιώχνει. Μέσ' από την ατμώδη οπή που ξανάκλεισε γρήγορα ακολούθησε τη θανατίλα που χανόταν και σ' ένα δευτερόλεπτο χάθηκε κι αυτό. Πίσω και κάτω έμεινε μόνο ένα σκοτάδι όπου ο άντρες δεν τολμούσαν να επιστρέψουν, και παντού γύρω άρχισε να σηκώνεται ένας άνεμος που λες και ξεχυνόταν στα χαμηλά σε μαύρες ριπές που έστελνε το αστρικό διάστημα. Στρίγκλιζε και ολοφυρόταν, μαστίγωνε τα χωράφια και βίαζε τα δάση με τρελή κοσμική μανία, ώσπου γρήγορα η ομάδα κατάλαβε τρέμοντας ότι δε χρειαζόταν να περιμένει το φεγγάρι για να δει τι απόμεινε από τη φάρμα του Νάχουμ.

Με τρόμο που δεν άφηνε θέση σε συζήτηση και θεωρίες οι εφτά άντρες ξεκίνησαν τρέμοντας για το Αρκαμ από τον βορινό δρόμο. Ο Αμι ήταν χειρότερα από τους άλλους και τους ικέτεψε να τον πάνε ως μέσα στην κουζίνα του πριν συνεχίσουν για την πόλη. Δεν ήθελε να περάσει μόνος τα ανεμοδαρμένα δάση που ανάμεσά τους περνούσε ο κανονικός δρόμος για το σπίτι του. Γιατί είχε δεχτεί ένα χτύπημα παραπάνω από τους άλλους κι όλα τα κατοπινά χρόνια τον πλάκωνε ένας σκοτεινός φόβος που δεν τολμούσε ούτε να φανερώσει. Καθώς οι υπόλοιποι της ομάδας στον ταραγμένο λόφο έστρεφαν αποφασιστικά το πρόσωπό τους προς το δρόμο, ο Αμι είχε στραφεί πάλι για μια στιγμή προς τη σκιαγμένη, ερημωμένη κοιλάδα που ως πριν λίγο έδινε καταφύγιο στον κακότυχο φίλο του. Κι απ' αυτό το μακρινό σημείο είδε κάτι να σηκώνεται αδύναμα και να βουλιάζει πάλι στο μέρος όπου είχε τιναχτεί στα ουράνια ο μέγας άμορφος τρόμος. Δεν ήταν παρά ένα κομμάτι χρώμα -μα όχι από 'κείνα που ξέρουμε στους ουρανούς και τη γη μας. Κι επειδή ο Αμι αναγνώρισε αυτό το χρώμα και ξέρει πως το τελευταίο αυτό αδύναμο απομεινάρι θα λουφάζει ακόμα εκεί κάτω στο πηγάδι, δεν ξανάρθε ποτέ στα σύγκαλά του.

Ποτέ δεν πλησίασε αυτό το μέρος. Πέρασαν σαράντα τέσσερα χρόνια από την ώρα του τρόμου, αλλά ποτέ δεν πάτησε πόδι εκεί και θα χαρεί όταν τα σκεπάσει όλα η τεχνητή λίμνη. Θα χαρώ κι εγώ γιατί δε μου άρεσε ο τρόπος που το φως του ήλιου άλλαζε χρώμα γύρω στο χείλος του παρατημένου πηγαδιού καθώς περνούσα. Ελπίζω να μείνει το νερό πάντα βαθύ _αλλά κι έτσι δε θα το πιω ποτέ. Ούτε και θα ξανάρθω στις γειτονιές του Αρκαμ. Τρεις από τους άντρες που ήταν με τον Αμι ξαναγύρισαν το άλλο πρωί για να δούνε τα ερείπια στο φως της μέρας, αλλά ερείπια ουσιαστικά δεν υπήρχαν. Μόνο τα τούβλα της καμινάδας, οι πέτρες του κελαριού, λίγα μεταλλικά σκουπίδια εδώ κι εκεί, και το πεζούλι του ακατανόμαστου πηγαδιού. Εκτός από το άλογο του Αμι, που το 'συραν και το 'θαψαν πιο πέρα, και το μισοκατεστραμμένο αμάξι του, κάθε άλλο ίχνος ζωής είχε χαθεί. Απόμειναν πέντε μαγεμένα εκτάρια σκονισμένη, σταχτιά ερημιά και τίποτα πια δεν ξαναβλάστησε εκεί. Ως σήμερα ανοίγεται στον ουρανό σαν ένας μεγάλος λεκές που προξένησαν στο δάσος και τα χωράφια παντοδύναμα οξέα, κι οι λίγοι που τόλμησαν να στρέψουν μάτι πάνω της παρά τους ψίθυρους των χωρικών την ονόμασαν καμένο χέρσωμα.

Οι χωρικοί διηγούνται πράγματα παράξενα. Θα ήταν ακόμα πιο παράξενα αν οι άνθρωποι της πόλης και οι χημικοί του πανεπιστήμιου ενδιαφέρονταν να αναλύσουν το νερό από το αχρησιμοποίητο πηγάδι ή τη σκόνη που δε φαίνεται να σκορπίζεται από τον άνεμο. Κι οι βοτανολόγοι θα 'πρεπε να μελετήσουν τη μισοπεθαμένη χλωρίδα στις άκρες του λεκέ, γιατί θα μπορούσαν ίσως να ρίξουν φως στην πίστη των χωρικών ότι το κακό απλώνεται σιγά-σιγά, ίσως δυο με τρεις πόντους το χρόνο. Ο κόσμος λέει ότι την άνοιξη το χρώμα στα γειτονικά φυτά δεν είναι απόλυτα σωστό κι ότι άγρια ζώα αφήνουν περίεργα χνάρια στο ελαφρό χειμωνιάτικο χιόνι. Το χιόνι πάνω στο λεκέ δε φαίνεται το ίδιο βαρύ μ' αλλού. Τα άλογα -τα λίγα που έμειναν στη μηχανοκίνητη εποχή μας- νευριάζουν μόλις βρεθούν στη σιωπηλή κοιλάδα. Οι κυνηγοί δεν μπορούν να εμπιστευτούν τους σκύλους τους όταν περνούν κοντά από την γκριζωπή σκόνη.

Λένε ακόμα ότι το μέρος επιδρά άσκημα στο μυαλό. Πολλοί μισοτρελάθηκαν τον επόμενο χρόνο και σ' όλες τις περιπτώσεις δεν είχαν τη δύναμη να φύγουν από 'κει. Τότε οι πιο δυνατοί στη θέληση εγκατέλειψαν την περιοχή και μονάχα οι ξένοι προσπάθησαν να μείνουν στα παλιά σπίτια. Ωστόσο δεν τα κατάφεραν. Κι αναρωτιέμαι καμιά φορά ποια διαίσθηση οξύτερη από τη δική μας τους χάρισαν οι άγριες και παράδοξες μαγικές ιστορίες που διηγούνται χαμηλόφωνα. Τα νυχτερινά όνειρα γίνονται τρομαχτικά σ' αυτό το μέρος, παραπονιούνται, και σίγουρα η εμφάνιση του σκοτεινού τόπου αρκεί από μόνη της να ξεσηκώσει μια νοσηρή φαντασία. Κανείς ταξιδιώτης δε γλίτωσε από μιαν αίσθηση παραδοξότητας καθώς περνούσε τις βαθιές χαράδρες κι οι ζωγράφοι τρέμουν καθώς εικονίζουν τα πυκνά δάση που το μυστήριό τους ξεπηδά ταυτόχρονα από το πνεύμα και την όραση. Κι εγώ ο ίδιος νιώθω περίεργα για την αίσθηση που είχαν από το μακρινό μου περίπατο -πριν ακούσω την ιστορία του Αμι. ΄Όταν ήρθε το σούρουπο είχα κάπως επιθυμήσει να μαζευτούν λίγα σύννεφα, γιατί ένας παράξενος φόβος για τα βαθιά ουράνια είχε τρυπώσει σούρνοντας στην ψυχή μου.

Μη ρωτάτε τη γνώμη μου. Δεν ξέρω -αυτό αρκεί. Μόνο τον Αμι μπόρεσα να ρωτήσω. Οι άνθρωποι στο Αρκαμ δε μιλούν ποτέ για τις παράξενες μέρες κι οι τρεις καθηγητές που είδαν τον αερόλιθο και τη φουσκάλα είναι νεκροί. Υπάρχουν κι άλλες φουσκάλες -να είστε σίγουροι. Κάποια πρέπει να τράφηκε καλά και να ξέφυγε, και κάποια άλλη δεν πρόλαβε. Δίχως αμφιβολία είναι ακόμα στο βάθος του πηγαδιού -το ξέρω πως κάτι δεν πήγαινε καλά με το φως του ήλιου πάνω από το μιασμένο νερό. Οι χωριάτες λένε πως το κακό προχωρεί δυο τρεις πόντους το χρόνο, ίσως λοιπόν κάτι μεγαλώνει ακόμα εκεί, τρέφεται και περιμένει. Αλλά όποιος δαίμονας κι αν κλωσά το κακό εκεί κάτω πρέπει να 'ναι δεμένος με κάτι, αλλιώς θα ξαπλωνόταν γρήγορα. Να 'ναι δεμένος με τις ρίζες των δέντρων που νυχιάζουν τον άνεμο; Μια από τις ιστορίες που αφηγούνται σήμερα στο Αρκαμ λέει για χοντρές βελανιδιές που λάμπουν τη νύχτα και σαλεύουν με τρόπο ανάρμοστο.

Τι είναι, μονάχα ο Θεός ξέρει. Από υλική άποψη υποθέτω ότι αυτό που περιέγραψε ο Αμι θα πρέπει να ονομαστεί αέριο, όμως αέριο που δεν υπάκουε στους νόμους του κόσμου τούτου. Δεν ήταν καρπός των κόσμων και των ήλιων που λάμπουν στα τηλεσκόπια και τις φωτογραφικές πλάκες των αστεροσκοπείων μας. Δεν ήταν ανάσα των ουρανών εκείνων που τις διαστάσεις τους μετρούν οι αστρονόμοι ή και λένε πως δεν επιδέχονται μέτρηση. Ήταν ένα χρώμα από το βαθύ διάστημα -ένας φριχτός αγγελιαφόρος από τα άμορφα βασίλεια του Απείρου- πέρα από τη Φύση που γνωρίζουμε. Από χώρους που η ύπαρξή τους θολώνει από μόνη της το μυαλό και μαςμουδιάζει με τα μαύρα εξώκοσμα χάσματα που ανοίγει μπροστά στα φρενιασμένα μάτια μας.

Αμφιβάλλω πολύ αν ο Αμι είπε ψέματα συνειδητά και δεν πιστεύω πως η ιστορία του ήταν ολόκληρη γέννημα της τρέλας, όπως με προειδοποίησαν στο Αρκαμ. Κάτι τρομερό ήρθε στους λόφους και τις κοιλάδες μας μ' αυτό το μετέωρο -και κάτι τρομερό- αν και δεν ξέρω πόσο μεγάλο- μένει ακόμα. Θα χαρώ να δω να 'ρχεται το νερό. Στο μεταξύ ελπίζω να μην πάθει τίποτα ο Αμι. Είδε πάρα πολλά και η επίδραση του πράγματος ήταν τόσο φαρμακερή! Γιατί δεν μπόρεσε ποτέ να φύγει από 'κει; Πόσο καθαρά θυμόταν τα τελευταία λόγια του Νάχουμ -«το ξέρεις αλλά δεν μπορείς τίποτα... να ξεφύγεις... σε τραβά...» Ο Αμι είναι πολύ συμπαθητικός γέρος, όταν ξεκινήσει το έργο της υδατοδεξαμενής θα πρέπει να γράψω στον αρχιμηχανικό να τον προσέχει. Δε θα 'θελα να τον θυμάμαι σαν εκείνη τη σταχτιά, στρεβλή, σαθρή τερατωδία που επιμένει, όλο και περισσότερο, να ταράζει τον ύπνο μου.

Μετάφραση: Βασίλης Καλλιπολίτης, 1999