Υπεράνθρωπος - Λορέντζος Μαβίλης

Του μυστήριου ανασήκωσε την πέτρα

και μη σκιαχτείς το δάγκωμα του αστρίτα.

Το τι ΄ναι η αλήθεια αδιάκοπα αναζήτα

και ιδές αν είναι, ως λεν, ψυχοπονέτρα.

Μία μία τες σαγιτιές του πόνου μέτρα

και άγρυπνος τες πληγές που ανοίγουν κοίτα

μηνύτρα φτάνει η καθεμιά σαγίτα

απ΄ της άσπλαχνης Μοίρας τη φαρέτρα.

Και α βρεις που ο Πόνος είναι η μόνη Αλήθεια,

τότες απ΄ τ΄ αντριωμένα σου τα στήθια

την ταπεινότη γδύσου της ορφάνιας.

Στης Ομορφιάς, στης Δύναμης τη γλύκα,

με αλαλητό χαράς και περηφάνειας

γίνε Θεός σου και τη Μοίρα νίκα.-

ΠΛΟΥΤΩΝ Ή Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ – ΑΝΤΩΝΙΟΣ Φ. ΧΑΛΑΣ - ΜΕΡΟΣ 2ον

(ΕΔΩ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ   https://intruder1901.blogspot.gr/2016/09/1.html )

ΜΕΡΟΣ 2ον

στ’) ΠΕΡΙ ΤΙ ΠΕΡΙΣΤΡΕΦΕΤΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ. ΜΙΑ ΣΥΝΤΑΡΑΚΤΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ, ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΩΣ ΤΩΝ ΕΛΕΥΣΙΝΙΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ.

Μπορείτε ν’ ανοίξετε όλα τα σύγχρονα συγγράμματα, που έχουν ως θέμα να δώσουν τον ορισμό και την ουσία της φιλοσοφίας. Μπορείτε ν’ ανοίξετε όλα τα λεξικά, εγκυκλοπαιδικά ή άλλα, για να προσπαθήσετε να εισέλθετε στην έννοια και τον ορισμό της Φιλοσοφίας, με τη βοήθειά τους: αντί να φωτισθήτε και σχηματίσετε σαφή ιδέαν της εννοίας, θα συσκοτισθήτε. Αντί της διαφωτίσεως και διευκρινίσεως, θα αισθανθήτε μέσα σας τη σύγχυσι και την ταραχή, την αποθάρρυνσι, την αποκαρδίωσι, την απογοήτευσι και… δικαίως ίσως, την αγανάκτησι! Και για να είμαστε σαφέστατοι και αποδεικτικώτατοι, ας υποστηρίξουμε τα λεγόμενά μας με τα κείμενα, «με τα ντοκουμέντα», όπως προσπαθούν να κάμουν (υποκρύπτοντες τη δοκησισοφία τους) οι πλείστοι των συγγραφέων «των Επιστημονικών» βιβλίων.

Και πρώτα-πρώτα ας πάρουμε το Λεξικόν του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης που απηχεί μέσα του τη διανόησι, τον Πολιτισμό της Μεγάλης Βρεττανίας, που, από απόψεως Πνευματικότητος, είναι ο μάλλον προηγμένος λαός της Ευρώπης, μετά τους σύγχρονους Έλληνας. Ιδού λοιπόν πως το λεξικόν αυτό ορίζει τη Φιλοσοφία: «Love of wisdom or knowledge, especially that which deals with ultimate reality, or with the most general causes and principles of things(2). Ο ορισμός αυτός όπως σαφέστατα κατανοεί ο εισηγμένος στην Πυθαγορική και Αριστοτελική φιλοσοφία, βασίζεται αφ’ ενός μεν απάνω στον ορισμό της φιλοσοφίας του Πυθαγόρου: Πράγματι ο Νικόμαχος Γερασηνός, ο Πυθαγορικός, αρχίζει την Αριθμητική του Εισαγωγή με την ακόλουθη περικοπή:

«Οι παλαιοί και πρώτοι μεθοδεύσαντες επιστήμην, κατάρξοντος Πυθαγόρου ωρίζοντο φιλοσοφίαν είναι φιλίαν σοφίας, ως και αυτό το όνομα εμφαίνει, των προ Πυθαγόρου παντων σοφών καλουμένων συγκεχυμένω ονόματι, ώσπερ και τέκτων και σκυτοτόμος και κυβερνήτης και απλώς ο τέχνης τινός ή δημιουργίας έμπειρος(3) αφ’ ετέρου δε εις την ακόλουθη φράσι του Αριστοτέλους που την συναντά κανείς στην εισαγωγή των Μεταφυσικών του: «Την ονομαζομένην σοφίαν περί τα πρώτα αίτια και αρχάς απολαμβάνουσι πάντες» (4)

Βέβαια οι δύο αυτοί ορισμοί, εφ’ όσον προέρχονται από τόσο σοφούς και ενδοξοτάτους και επιστημονικωτάτους άνδρας δεν είναι δυνατόν παρά να μας πληρούν θαυμασμού και να μας φωτίζουν. Μα, ας επιτραπεή να επιστήσουμε την προσοχή του Αναγνώστου στο εξής γεγονός: ούτε ο ένας ορισμός, ούτε ο άλλος δεν δείχνουν τον τρόπο, το δρόμο, την οδόν την άγουσα στη σοφία! Δεν είναι επομένως ορισμοί τέλειοι και ικανοποιητικοί.

Το Γαλλικό λεξικό «Larousse» ορίζει ως ακολούθως τη Φιλοσοφία:

«Science generale des etrees, des principes et des causes» (5) ορισμός που είναι μικτός από τη φράσι πάλι του Πυθαγόρου «η του όντος επιστήμη» όπως και πάλιν ο Νικόμαχος Γερασηνός μας έχει διασώση: «Αλλ’ ο γε Πυθαγόρας συστείλας πάντων το όνομα επί την του όντος επιστήμην και κατάληψιν και μόνην την εν τούτω γνώσιν της αληθείας σοφίαν ιδίως καλέσας εικότως και την ταύτης όρεξιν και μεταδίωξιν φιλοσοφίαν προσηγόρευσεν, οίον σοφίας όρεξιν (6) συγχρόνως δε ο ορισμός αυτός του Larousse απηχεί όσα ο Αριστοτέλης, ως είδομεν λέγει περί σοφίας.

Δια να μην καταπονώμεν περισσότερο τον Αναγνώστη, ας παραθέσουμε ακόμη και τον ορισμό της φιλοσοφίας, όπως δίδεται ούτος στο Γερμανικό λεξικό Knaurs:

«wissenschaft von deu wissenschaften und deren Grundilagen, allgemeiner von den Urgrueunden alles Seins, Geschehens und Erkennens, untersucht insbesondere die Moeglichkeit des Wissens schlechthin und die Arten, Grundbegrigffe, Gesetze und Formen des Denkens und der Erkenntnis, auch die Formen des Bewustseins» (7)

Δεν θέλουμε να εισέλθουμε στην ανάλυσι του ανωτέρω ορισμού. Αποφεύγουμε να τον χαρακτηρίσουμε. Ας αφήσουμε μόνο του τον ευμενή Αναγνώστη να βγάλη τα συμπεράσματά του από τον τελικόν ορισμό της Φιλοσοφίας ή μάλλον του Φιλοσόφου, γιατί αν θα θελήση κανείς, βαθύτερα και ουσιαστικώτερα να εξετάση, ποτές δεν μπορεί η τέχνη ή Επιστήμη να χωρισθή από τον άνθρωπο! Και οι δοθέντες ορισμοί (εκτός από τον Ορισμό του Πυθαγόρου) της Φιλοσοφίας, αν είναι τόσον (ας μας επιτραπή η λέξις) «ξεκάρφωτοι» και «συγκεχυμένοι». Αν γεννούν στην καρδιά μας την παραπλάνησι και τον κυκεώνα, το χάος και τον ίλιγγο, είναι γιατί ξεχνούν τον άνθρωπο, τον Αιώνιον Άνθρωπο, που είναι μια οντότης, μια ιδέα, μια έννοια προϊούσα, εξελισσομένη, που ποτές της δεν μένει στο ίδιο το σημείο, μα διαρκώς βρίσκεται σε μια ροή, ακολουθώντας το Φοβερό Νόμο της Ανάγκης, το Θείο Νόμο, που τόσον ο Ελληνικός Αλφάβητος (στην απόκρυφή του διάταξι), όσον και ο Πλάτων στον «Κρατύλο» του, ονομάζουν: «η Θεία του Παντός Φορά», η Εξέλιξις δηλαδή του Παντός ή του Σύμπαντος (και επομένως και του Ανθρώπου) σύμφωνα με το Θείο Νόμο!

Ας προσπαθήσουμε μια για πάντα να το καταλάβουμε: δεν υπάρχει Φιλοσοφία, αυτή καθ’ εαυτήν άλλη παρά εκείνη, που υπάρχει μέσα στην Ψυχή του Ανθρώπου. Δηλαδή δεν υπάρχει Φιλοσοφία, αλλά… Φιλόσοφος. Πριν να υπάρξη πάλι η Γεωμετρία του Ευκλείδη, υπήρξεν ο Γεωμέτρης Ευκλείδης, που είχε μέσα στην Ψυχή του ολόκληρη τη Γεωμετρία. Το βιβλίο του «Τα Στοιχεία» του που περιέχουν τη Γεωμετρία, είναι ένα τμήμα της Ψυχής του. Και ύστερα από τις εξηγήσεις αυτές, ας έλθουμε στη συνταρακτική περικοπή του Πλάτωνος, που βρίσκεται στον «Φαίδωνά» του.

ζ’) Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΕΙΝΑΙ… Ο ΘΑΝΑΤΟΣ!

Και η περίφημη αυτή περικοπή που μας δίνει το κλειδί των μυστηρίων της Αρχαίας Ελλάδος, βρίσκεται στο Θ’ κεφάλαιο του «Φαίδωνος», (64 Α): Και έχει ως ακολούθως:

«Κινδυνεύουσι γαρ όσοι τυγχάνουσιν ορθώς οπτόμενοι φιλοσοφίας λεληθέναι τους άλλους, ότι ουδέν άλλο αυτοί επιτηδεύουσιν ή αποθνήσκειν τε και τεθνάναι»(8)

Για να καταλάβη κανείς τώρα τι απεριόριστη και εκπληκτική σημασία περιέχεται μέσα σ’ αυτή τη φράσι, ας έχη υπ’ όψι του τα ακόλουθα: Η κεντρική μορφή των Ελευσινίων είναι ο Άδης, ο Πλούτων, που αρπάζει την κόρη της Δήμητρος. Που την καθιστά γυναίκα του. Και που, μετά τη συζυγία, την παραδίνει και πάλι στη Δήμητρα, παρθένον!

Αλλά ας έχη πάντα καλά στο νου του ο φιλομαθής Αναγνώστης, πως όλοι ανεξαιρέτως οι Θεοί της Αρχαίας Ελλάδος εξηγούνται μόνον με το Επταπλούν Κλειδί του Συμβολισμού. Και ένα από τα Επτά αυτά Κλειδιά είναι το Ψυχολογικό Κλειδί. Η Δήμητρα, όπως και η Θέτις, η Μητέρα του Αχιλλέως, του Αιωνίου Ανθρώπου, αντιπροσωπεύουν, συμβολίζουν ένα και το αυτό πράγμα: την παμμήτορα Φύσι, που εξελίσσεται σύμφωνα με την Θεία του Παντός Φορά, με το Θείο δηλαδή Νόμο, που διέπει όλα της ανεξαιρέτως τα τέκνα, από το Σύμπαν (το Μακρόκοσμο, δηλαδή), που αποτελεί τον ανώτατον και περιεκτικώτατον σπόρον ή «το Ωόν» (του Ορφέως και της Αρχαϊκής Παραδόσεως) (9) μέχρι του τελευταίου «σπόρου», «γόνου» ή «σπέρματος», με ολόκληρη την ατελεύτητη σειρά των σπόρων: γιατί και κάθε ένα Πλανητικό Σύστημα, κάθε ένας Κόσμος ή Ήλιος ή Άστρο ή Άνθρωπος είναι ένας εξελισσόμενος «σπόρος» ή «σπέρμα» ή «αυγό»! Με σχήμα σφαιροειδέ! Όπως το «Παρθενικόν Αυγό» («The Virgin Egg», που μας αποκαλύπτει ο Ορφεύς πρώτος, κατά την αρχαιότητα, και η Ελένη Πετρόβνα Μπλαβάτσκη, στις Στάντζες του Νζυάν, που βρίσκονται στη «Μυστική της Διδασκαλία», στους Νεώτερους Χρόνους).

Η Κόρη της Δήμητρος, η Περσεφόνη, δεν είναι άλλο παρά η ανθρώπινη ψυχή, δηλαδή ο καθ’ εαυτό Άνθρωπος. Γιατί ο κύριος Άνθρωπος δεν είναι το σώμα, αλλά η ψυχή, με το πνεύμα. Το σώμα μας είναι το όργανόν μας, δηλαδή το όργανον, που το μεταχειρίζεται ο οργανοπαίκτης, δηλαδή η Ψυχή! Και τώρα ερχόμεθα εις την κυριωτάτην αποκάλυψιν της παρούσης μελέτης: ο Άδης, ο Πλούτων δεν είναι άλλο παρά η νέκρωσις της σαρκός (της Χριστιανικής Ορολογίας), ή η κάθαρσις της Ψυχής από την Κόπρο του Αυγείου, που ενοικεί μέσα στην Ανθρωπίνη Ψυχή. Για να μπορέση ο Άνθρωπος να φθάση στα πραγματικά του, τελικά πεπρωμένα, πρέπει να περάση από τον Θάνατο όλων των γηίνων παθών, των ζωωδών και κτηνωδών ενστίκτων. Πρέπει ν’ απαλλάξη τέλειεα την Ψυχή του από την Πυθώ, τη Δράκαινα την απαισία, που ενοικεί μέσα του. Πρέπει να την καθαρίση από την αφροσύνι, την άγνοια, τη δοκησισοφία που είναι η απαισιωτέρα από όλες τις ψυχικές νόσους). Πρέπει να κυριαρχήση απόλυτα επί της γαστρός, της οργής, της λαγνείας και του ύπνου. Πρέπει να παύση η Ψυχή την ανταρσία και αποστασία της κατά του Θείου Νόμου, κατά της Θείας δηλαδή του Παντός Φοράς. Και μόνον τότε, μετά την συζυγίαν της με τον Άδην, δηλαδή την νέκρωσιν της σαρκός, είναι δυνατή η θεοποίησις του, η μεταβολή του δηλαδή εις Επίγειον Θεόν Απόλλωνα, όπως συνέβη με τον Πυθαγόραν, με τον Πλάτωνα, με τον Εμπεδοκλή, με τον Απολλώνιον τον Τυανέα.

η’) ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ ΜΟΝΟΝ ΔΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΩΣ ΤΩΝ ΙΕΡΟΓΛΥΦΙΩΝ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ, ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ, ΤΟΥ ΠΟΣΕΙΔΩΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΔΟΥ.

Ο Οδυσσεύς είναι ο Αιώνιος Άνθρωπος, που αρχικώς βρίσκεται στο Βασίλειο της Ανταρσίας και Αποστασίας, περιφρονητής δηλαδή του Θείου και Ανθρώπινουν Νόμου. Καθ’ όλον το διάστημα αυτό δεν είναι δυνατόν παρά να δρέπη τους πικρούς, τους ειδεχθείς καρπούς του βιαστού της «Θείας του Παντός Φοράς», επί της οποίας επιστατεί η Θεά Αθηνά, γιατί αυτή είναι η Φρόνησις (= η της Φοράς δηλαδή Νόησις, κατά τις αποκαλύψεις του Πλάτωνος στον Κρατύλο του). Το Βασίλειο της Ανταρσίας και Αποστασίας είναι το Βασίλειο του Ποσειδώνος (όπως μας εξηγεί και πάλιν ο Πλάτων στον ίδιο, αποκαλυπτικώτατο διάλογο) όποιος βρίσκεται στο Βασίλειο του Ποσειδώνος, βρίσκεται μέσα στην αναταραχή και τρικυμία, όπως το πλοίο μέσα στα κύματα και την αστάθεια της Αμφιτρίτης. Γιατί «η ναυς» του Οδυσσέως δεν είναι άλλο παρά το όργανόν του: το Σώμα του Αιωνίου Ανθρώπου, που δέχεται τα πλήγματα και την καταδρομή της παραβάσεως του Θείου Νόμου, επειδή είναι έρμαιον των παθών του. Την κατάστασι αυτή της αστάθειας απεικονίζουν κτυπητά και παραστατικά οι ακόλουθοι στίχοι ενός αγνώστου αρχαίου Έλληνος ποιητού:

«Πλους σφαλερός το ζην. Χειμαζόμενοι γαρ εν αυτώ

πολλάκις ναυηγών πταίομεν οικτρότερα.

Την δε Τύχην βιότοιο κυβερνητείραν έχοντες,

ως επί του πελάγους αμφίβολοι πλέομεν.

Οι μεν επ’ ευπλοίαν, οι δ’ έμπαλιν. Αλλ’ άμα πάντες

εις ένα τον κατά γης όρμον απερχόμεθα. (10)

Η περίοδος αυτή της Αφροσύνης (= μη επίγνωσις της θείας του Παντός Φοράς, διότι η λέξις σύγκειται από το άλφα το στερητικόν, και από τας λέξεις: φοράν συνίημι) συμβολίζεται από τον Όμηρο με τη διαμονή του Οδυσσέως στο Νησί της κατάρας, της εσχάτης πορώσεως, αθεϊας και διαφθοράς της… Καλυψούς, που δεν είναι άλλο παρά το τελευταίο υπόλειμμα της άλλοτε ποτέ τρισενδόξου και απεράντου Ηπείρου Ατλαντίδος.

Το Άλφα της Οδύσσειας μας παρουσίαζει τους Θεούς συσκεπτομένους, υπό την ηγεσία του Διός: το Κλειδί το έχουμε και πάλι, αν κατανοήσουμε πως ο Ζευς στην προκειμένη περίπτωσι δεν είναι άλλο παρά ο Νους του Οδυσσέως, που αφυπνίζεται και καταλαβαίνει πως είχε ίσα με τη στιγμήν εκείνη ζήση περιφρονώντας και καταπατώντας το Θείο νόμο: και τότε έρχεται συμπαραστάτης του η Θεά της Φοράς, η Αθηνά… η Φρόνησις! Ακριβώς όπως ο Άσωτος Υιός συναισθάνεται την πραγματική του κατάπτωσι και αναφωνεί: «Πάτερ! Ήμαρτον εις τον Ουρανόν και ενώπιόν Σου και ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός Σου».

Και από κείνη τη στιγμή προσπαθεί ο Οδυσσεύς να ξεφύγη από την ανομία, αποστασία και αφροσύνη! Από κείνη τη στιγμή γίνεται φιλόσοφος: προσπαθεί δηλαδή να καθαρίσει την Ψυχή του από το άγχος, από την Κόπρο του Αυγείου, από τη Λερναία Ύδρα, την πολυκέφαλο, που ενοικεί μέσα του. Και για να σωθή, για ν’ απαλλαγή αντιλαμβάνεται πως δεν μπορεί να το κατορθώση με τα δικά του μόνο μέσα: χρειάζεται τη Βοήθεια της Μαντικής… του Θεού Απόλλωνος, του Μουσηγέτου Απόλλωνος και κατέρχεται στον Άδη: Στη νέκρωσι δηλαδή, της σαρκός. Και με την πρόοδο της Νεκρώσεως, αρχίζει να αισθάνεται τη θεία έμπνευσι, τη θεία υπόδειξι. Και όσο προχωρεί προς τη Νέκρωσι, τόσο η βοήθεια του Αοράτου Κόσμου γίνεται και εμφανεστέρα, τόσο και καταλαβαίνει πως πρέπει να βρίσκεται σε στενή επαφή με τους εμπνευσμένους συγγραφείς, ποιητάς, θεόπνευστα βιβλία, που συντελούν περισσότερο από κάθε άλλο να βλέπη κανείς καθαρά μπροστά του το δρόμο: έως ότου τέλος επέρχεται απροσδοκήτως η παρουσία του Θεού Απόλλωνος, με τις τέσσερις δυνάμεις, που αποκαλύπτε και πάλιν ο Πλάτων στον Κρατύλο του.

θ’) Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

Τον Ορισμό του Φιλοσόφου, τον έχει δώση ο Πλάτων στον υπέροχό του μύθο της γεννήσεως του Έρωτος, στο Συμπόσιό του, από τον Θεόν Πόρον και από την Θεά Πενία. Τον Ορισμό του Φιλοσόφου τον έχει δώση ο Όμηρος με την Οδύσσειά του. Καθώς και ο Χριστός με την Παραβολή του Ασώτου Υιού. Ο Οδυσσεύς και ο Άσωτος υιός καθώς και ο Δαίμων Έρως, είναι ταυτόσημοι: είναι και οι τρεις τα σύμβολα του Αιωνίου Ανθρώπου, του αφυπνισθέντος και βαίνοντος προς την απολύτρωση, δια της Καθάρσεως. Μπορεί λοιπόν κανείς να ορίση ως ακολούθως το Φιλόσοφο:

Φιλόσοφος είναι ο Άνθρωπος εκείνος, που έχει τέλος αφυπνισθή από τον ύπνο της λήθης, αφροσύνης, αποστασίας, της διπλής αγνοίας (11) και δοκησισοφίας, της ηδυπαθείας και λατρείας της σαρκός και των παντοειδών ειδώλων του υλικού Κόσμου και που απεφάσισε, μια για πάντα, ν’ απαλλαγή των δεσμών της σαρκός και της αποστασίας προς το Θείο Νόμο. Να κατανοήση και εμβαθύνη στη Θεία του Παντός Φορά βοηθούμενος προς τούτο από όλα τα συγγράμματα και ιερογλυφίας, που αφήκαν πίσω τους οι κατά καιρούς Ιερόγλυφοι, Εμπνευσμένοι Ποιηταί, Θεόπνευστοι Συγγραφείς και Θείοι Άνδρες. Που προσπαθεί ν’ απαλλάξη το όμμα της ψυχής του από τη λήθη και τη λύμη και να το κάμη να αναβλέψη, εξασκούμενος προς τούτο κυρίως με τα μαθηματικά, με τους αριθμούς, την ουσία τους και τη γεωμετρία. Και που, όσο νεκρώνει τη σάρκα του, με την αποχή από τα αίματα, τη σαρκοφαγία και ηδυπάθεια, τόσο και αισθάνεται και νοεί να διανοίγουνται μπροστά του νέοι ανέλπιστοι και απροσδόκητοι ορίζοντες. Τόσο και αισθάνεται να υποχωρή ο φραγμός μεταξύ του ορατού και αοράτου Σύμπαντος. Τόσο και αισθάνεται να γεννώνται μέσα του οι τέσσερις δυνάμεις του Θεού Απόλλωνος: η Ιατρική, η Τοξική ή Καθαρτική, η Μαντική ή Προφητική, και η Μουσική Δύναμις. Τόσο και αισθάνεται να τον καταλαμβάνουν οι τέσσερις Θείες Μανίες: η ερωτική, η ποιητική, η προφητική και η τελεστική…

Την ουσία του Φιλοσόφου την έχει αισθανθή καλά ο Κωστής Παλαμάς, όπως μαρτυρούν οι ακόλουθοι, θεόπνευστοί του στίχοι:

«Των όλων τα προβλήματα, νυχτόπλεχτα γαϊτάνια,

στην ξαστεριά, στο ξέφωτο, και κάτου απ’ τα πλατάνια

να τα ξεπλέξω αφήστε με, και να τα ψάξω πέρα

στην πράσινη ακροποταμιά με τον καθάριο αέρα.

Είμαι Αθηναίος, τα κάστρα Σου, τα σκοτεινά βιβλία,

τάκλεισα. Απλώσου, φέρνω Σε στο φως, Φιλοσοφία!

Πες μου ξανά ψιθυριστά σα φύλλο και σαν κύμα

του γόη του Δαίμονα Έρωτα τον έπαινο, Διοτίμα!»

(Ασάλευτη Ζωή – Εκατό Φωνές , 88 – Κωστής Παλαμάς)

* *

*

Ο δε τελικός στόχος, που επιδιώκει να φτάση ο Φιλόσοφος, είναι εκείνος που έχουν φθάση όλοι οι πραγματικοί σοφοί, και μεμυημένοι στην εν τω Παντί φοράν, όπως ο Όμηρος, ο Ησίοδος, ο Ορφεύς, ο Αισχύλος, ο Πλάτων, ο Απολλώνιος Τυανεύς. Την εικόνα του Σοφού, τη σύμφωνη με την Απολλώνιο Παράδοσι, μας την έχει δώση ο Ερμείας, ο Νεοπλατωνικός φιλόσοφος, στα σχόλιά του στο Φαίδρο του Πλάτωνος:

«Ουδένα γαρ ενθουσιασμόν άνευ της ερωτικής επιπνοιας συμβαίνει γίγνεσθαι. Οράς πως ο Ορφεύς πάσας επιτηδεύσας φαίνεται, ως δεομένας και εχομένας αλλήλων: τελεστικώτατον μεν γαρ αυτόν και μαντικώτατον παρειλήφαμεν, και υπό του Απόλλωνος κινούμενον, έτι ποιητικώτατον, ον γε δι’ αυτό τούτο και Καλλιόπης υιόν γενέσθαι φασίν. Ερωτικώτατός τε εστίν, ως αυτός φαίνεται λέγων προς τον Μουσαίον και προτείνων αυτώ το θείο αγαθό, και τελειών αυτόν» (12)

Τ Ε Λ Ο Σ

_____________________________

(2) «Αγάπη ή φιλία σοφίας, κυρίως εκείνης που ασχολείται με την ακροτάτην πραγματικότητα, ή με τας γενικωτάτας αιτίας και αρχάς των όντων».

(3) «Οι παλαιοί και πρώτοι μεθοδικώς ασχοληθέντες με την επιστήμην, δώσαντος την αρχήν του Πυθαγόρου, ώριζον την φιλοσοφίαν ως την φιλίαν σοφίας, όπως άλλωστε και αυτό τούτο το όνομα «φιλοσοφία»εμφαίνει. Ενώ προ του Πυθαγόρου πάντες εκαλούντο σοφοί αδιακρίτως και συγκεχυμένως, όπως π.χ. και ο κτίστης και ο υποδηματοποιός και ο πλοίαρχος και γενικώς πας ο έμπειρος τέχνης ή παραγωγικής και δημιουργικής εργασίας ή επαγγέλματος».

(4) «Πάντες έχουν την αντίληψι και τη γνώμη, πως η καλουμένη σοφία περιστρέφεται περί τα πρώτα αίτια και τας πρώτας αρχάς».

(5) «Γενική Επιστήμη των όντων, των αρχών και των αιτίων».

(6) «Αλλ’ ο Πυθαγόρας, λοιπόν, διαχωρίσας πάντας αυτούς και συγκεντρώσας αποκλειστικώς το όνομα εις εκείνους, οι οποίοι ησχολούντο με την του όντος επιστήμην και κατάληψιν και ονομάσας ιδίως σοφίαν την εν τω όντι γνώσιν της αληθείας, προσφυώς ωνόμασε φιλοσοφίαν της ταύτης όρεξιν και επιδίωξιν, τρόπον τινά όρεξιν σοφίας»

(7) «Η επιστήμη των επιστημών καιτων θεμελίων των. Ή γενικώτερον η επιστήμη των αρχών παντός όντος, γεγονότος και γνώσεως. Ερευνά ιδίως την δυνατότητα της γνώσεως εν γένει και τους τρόπους, τας θεμελιώδεις εννοίας, τους νόμους και τας μορφάς της σκέψεως και της γνώσεως, καθώς και τας μορφάς της συνειδήσεως».

(8) «Όσοι άνθρωποι ορθώς μετέρχονται και εξασκούν την φιλοσοφίαν κινδυνεύουν να διαφύγουν την προσοχήν των άλλων, πως αυτοί τίποτις άλλο δεν κάνουν και δεν επιδιώκουν παρά πως ν’ αποθάνουν και πώς να νεκρώσουν τη σάρκα τους!»

(9) Η Δήμητρα και τα Ελευσίνια Μυστήρια περιστρέφουνται «περί την Θείαν του Παντός Φοράν», δηλαδή περί το Μυστήριον της Σποράς ή της Εξελίξεως του «Παρθενικού Ωού». «Το Παρθενικόν Ωόν» είναι η αφηρημένη έννοια όλων των ωών ή… Σπόρων, ή γόνων ή σπερμάτων, δηλαδή η δύναμις της εξελίξεως εκάστου είδους σπόρου δια της γονιμοποιήσεως.

(10)»Μ’ ένα αβέβαιο ταξείδι η ζωή μας όλη μοιάζει:

στου βίου μας το πέλαγος, που η Τύχη συνταράζει,

άλλος γαλήνη συναντάει και άλλος τρικυμία,

μα όλοι μας βρισκούμαστε σε μιαν αμφιβολία.

Τα άχαρα ταξείδια αυτά της μαύρης μας ζωής,

είναι πολύ χειρότερα θαλασσοταραχής!

Μα πάντοτε ακράτητο κι ακούραστο το κύμα

μας σπρώχνει προς παράδοξο λιμάνι… προς το μνήμα!»

(11) Πάσχει από διπλή άγνοια ο άνθρωπος εκείνος, που, ενώ ζή μέσα στο σκότος, στην ανομία και παράκρουσι, όχι μόνο δεν έχει επίγνωσι της τοιαύτης του πορώσεως, αλλά θεωρεί τον εαυτό του τύπον και παράδειγμα, προσπαθώντας να διορθώση τους άλλους, αντί να στραφή μοναδικά και αποκλειστικά στην κάθαρσι της Κόπρου του Αυγείου, που ενοικεί μέσα του.

(12) Γιατί κανένας ενθουσιασμός δεν συμβαίνει να γίνεται χωρίς την ερωτική επίπνοια. Βλέπεις πράγματι πως ο Ορφεύς φαίνεται πως τις έχει όλες εξασκήσει (και τις τέσσερις δηλαδή τις θείες μανίες). Επειδή συνέχονται αναμεταξύ τους και η μια έχει ανάγκη της άλλης: γιατί η παράδοσις μας έχει παραδώση τον Ορφέα ως δυνάμενον να καθαρίση την ψυχή από παλαιά μηνύματα και ως μαντικώτατον, και κινούμενον από του Απόλλωνος, προσέτι ποιητικώτατον, και ο οποίος γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο λέγουν πως υπήρξε ο γυιός της Καλλιόπης. Και είναι επί πλέον ερωτικώτατος, καθώς αυτός ο ίδιος φαίνεται να λέγη προς τον Μουσαίον και προσφέρων εις αυτόν τα θεία αγαθά και καθιστών αυτόν τέλειον (= μεμυημένον).

ΑΝΤΩΝΙΟΣ Φ. ΧΑΛΑΣ

ΠΛΟΥΤΩΝ Ή Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΧΑΛΑ

ΠΛΟΥΤΩΝ Ή Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ – ΑΝΤΩΝΙΟΣ Φ. ΧΑΛΑΣ - ΜΕΡΟΣ 1ον

ΜΕΡΟΣ 1ον

«Κινδυνεύουσι γαρ όσοι τυγχάνουσι ορθώς απτόμενοι φιλοσοφίας λεληθέναι τους άλλους, ότι ουδέν άλλο αυτοί επιτηδεύουσιν ή αποθνήσειν τε και τεθνάναι».

[Όσοι άνθρωποι ορθώς μετέρχονται και εξασκούν την φιλοσοφίαν κινδυνεύουν να διαφύγουν την προσοχήν των άλλων, πως αυτοί τίποτις άλλο δεν κάνουν και δεν επιδιώκουν παρά πώς να πεθάνουν και πως να νεκρώσουν τη σάρκα]

Φαίδων, Πλάτωνος, 64^Α

α’) ΤΟ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΩΤΑΤΟΝ ΤΩΝ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Υπάρχει ένα βιβλίον της Αρχαίας Ελλάδος, που θα όφειλε να το είχε μελετήσει κάθε πεπαιδευμένος άνθρωπος μέσα σ’ όλη τη Δύσι. Και που θα έπρεπε να διδάσκεται, περισσότερο από κάθε άλλο, στα Γυμνάσια της Χώρας μας και στα Πανεπιστήμιά της. Το παράδοξο τούτο βιβλίο έχει μέσα του τέτοια δυναμικότητα, ώστε να ρίχνη ένα εντατικώτατο και αποκαλυπτικώτατο φως στα μέγιστα προβλήματα της μεταφυσικής, της κοσμογονίας και ανθρωπογονίας, της Θρησκείας, της ποιήσεως, της μυθολογίας, της φιλοσοφίας, της ψυχολογίας, της επιστήμης, της νομοθεσίας, των Ελευσινίων Μυστηρίων, της μαντικής, της ιατρικής, της τέχνης – και να συντελή εις την πλήρη κατανοήσι αυτών και εμβάθυνσι.

Κανείς ίσα με σήμερα από όσους συστηματικά και «επιστημονικά» καταγίνονται είτε με την Αρχαίαν Ελλάδα, είτε με τις πολλαπλές εκφάνσεις του Ανθρωπίνου, γενικά, Πολιτισμού, που αναφέραμε, δεν έχει καν υποπτευθή τι στενή σχέσι έχει το εκπληκτικό αυτό βιβλίο προς τα μέγιστα προβλήματα του Ανθρώπου και της Πολιτείας κάθε εποχής και κάθε χώρας! Γιατί δεν πρόκειται περί βιβλίου, που ενδιαφέρει αποκλειστικά και μόνο την Αρχαίαν Ελλάδα, τον Πολιτισμό της, τη Θρησκεία της, τη… μυθολογία της! Δεν περιορίζεται το βιβλίο αυτό στα στενά όρια μιας Χώρας και μιανής εποχής, ακόμα και αν η Χώρα αυτή έχει τόση σημασία και τόση σπουδαιότητα όσον η Ελλάς. Το βιβλίον αυτό έχει σημασίαν αιώνια, γιατί είναι συνδεδεμένο με αυτή ταύτη «την του Παντός Φοράν», με αυτή ταύτη την Ανθρώπινη Φύσι, με τα συνολικά του ανθρώπου πεπρωμένα, με αυτή ταύτη την «Κλείδα της Γνώσεως!» Επομένως ενδιαφέρει τον Άνθρωπο κάθε εποχής και κάθε χώρας.

Και το βιβλίον αυτό είναι ο τόσον παραμεληθείς και στο περιθώριο τεθείς «Κρατύλος» του Πλάτωνος! Και όμως! Μέσα στο «περιφρονημένο» αυτό βιβλίο βρίσκεται το Χρυσό Κλειδί, που μας ανοίγει διάπλατες τις πόρτες της κατανοήσεως όχι μόνον κάθε πτυχής του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού, αλλά αυτής ταύτης της ουσίας και συστάσεως, της τύχης και των συνολικών πεπρωμένων του Αιωνίου Ανθρώπου, ως και της συνολικής Εξελίξεως του Σύμπαντος! Και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο ο αποκαλυπτικώτατος αυτός διάλογος του Πλάτωνος έχει τέτοια σπουδαιότητα και απεριόριστη αξία.

β’) Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΓΝΩΣΙ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΑΡΧΙΖΕΙ ΜΕ ΤΗ ΓΝΩΣΙ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ!

Εάν η σημερινή «Επιστήμη» βρίσκεται σε τέτοιο χάος και σε τέτοια αξιοθρήνητα χάλια. Αν η Ανθρωπότης, παρ’ όλες τις τεχνικές προόδους της, βρίσκεται σήμερα πλησιέστερα από κάθε άλλη εποχή στο χείλος του κρημνού, του θανάτου και της εξαφανίσεως. Αν σήμερα ο Πλανήτης μας βρίσκεται βουτηγμένος στη μεγαλειτέρα δυστυχία, αβεβαιότητα, αναταραχή και κατάρα από κάθε άλλη εποχή. Αν σημειούται τέτοια απόγνωσι και εγκληματική τύφλωσι και παραφροσύνι, που ποτέ δεν εσημειώθηκε στα χρονικά της ιστορίας. Αυτό οφείλεται στο γεγονός, ότι ο Άνθρωπος σήμερα, περισσότερο από όσο συνέβαινε στην εποχή της Αρχαίας Ελλάδος, φροντίζει πιο πολύ για τα εξωτερικά πράγματα, για την παραγωγή βιομηχανικών προϊόντων όσο το δυνατόν περισσοτέρων, για την τελειοποίησι της μηχανής και των μέσων παραγωγής υλικών αγαθών, παρά για τη βελτίωσι του Εαυτού του, για τη χαλιναγώγησι των παθών και της κτηνωδίας του, για την κάθαρσι και εκπαρθένευσι της πόρνης ψυχής του.

Και έτσι, όταν έλθη η κρίσι και η δοκιμασία, όταν εξαπολύεται ο πόλεμος και η θύελλα, σείεται εκ βάθρων το σωθρό οικοδόμημα του Νεωτέρου Πολιτισμού και η θηριώδης φύσις του Ανθρώπου εκδηλούται τότε απαισία, ειδεχθής, διψώντας το αίμα, την ερήμωσι, την καταστροφή των υλικών εκείνων ακριβώς έργων, που είχαν σχεδόν αποκλειστικώς απασχολήση την προσοχή και την προσπάθεια του Ψευτο-Πολιτισμού μας!

Ας το νοιώσουμε καλά: ο Άνθρωπος δεν εκπολιτίζεται με την τελειοποίησι μόνο της μηχανής και των βιομηχανικών παραγωγικών μέσων (παράδειγμα η Γερμανία), ούτε με τον πλούτο και αφθονία των υλικών αγαθών. Με την όσο το δυνατόν μεγαλείτερη επίγνωσι του Εαυτού του: ο μέγιστος εχθρός του Ανθρώπου είναι η εγκληματική άγνοια του… Εαυτού του! Απάνω στο Αέτωμα. Απάνω στην Προμετωπίδα ενός των αγιωτάτων τεμενών της Αρχαίας Ελλάδος, του Μαντείου των Δελφών, υπήρχε χαραγμένη η αδαμαντίνη φράσι και εντολή του Απόλλωνος, του Θεού του Φωτός και της Καθάρσεως ή Φιλοσοφίας: «Γνώθι σαυτόν!» Η Ψευτοσοφία της σημερινής εποχής ασχολείται με τον Εξωτερικό Κόσμο. Η πραγματική Σοφία της Αρχαίας Ελλάδος με τον Εσωτερικό Κόσμο, με την Ανθρώπινη Ψυχή!

Με άλλους λόγους: Ο Απόλλων είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένος με τη γνώσι του εαυτού μας, με… την Ψυχολογία, με την πραγματική δηλαδή Επιστήμη. Και ας προσέξουμε καλά: Ο Συμβολισμός του Απόλλωνος, που είναι αναπόσπαστα και αδιαχώριστα συνδεδεμένος με την απαισία δράκαινα, την Πυθώ, κατά της οποίας έχει κηρύξει αιώνιο πόλεμο, γιατί αυτή είναι ο άσπονδός του εχθρός, δεν συμβολίζει άλλο παρά τον αιώνιον άνθρωπο, υπό την τρισυπόστατη του μορφή και υπόστασι: Σώμα-Ψυχή-Πνεύμα. Και αν η Ανθρωπότητα βρίσκεται σήμερα σ’ αυτή τη σύγχυσι και τραγική κατάπτωσι, αυτό οφείλεται γιατί πολύ λίγοι άνθρωποι έχουν συνείδησι της «τριμερείας» αυτής ενός εκάστου από μας. Οι περισσότεροι από μας πιστεύουν και νομίζουν πως «Άνθρωπος» είναι… το σώμα! Εκλαμβάνουν δηλαδή τη σκιά, για την πραγματικότητα. Το είδωλο και το φάντασμα για… τον Εαυτόν μας!

Και να μη φανταστή κανείς πως η σύγχυσι αυτή συναντάται στον κοινό θνητό, στον άνθρωπο του καφενείου ή της αγοράς. Στον ανίδεο και απαίδευτο. Στον αμαθή και αστοιχείωτο. Υπάρχουν πολλοί, πάμπολλοι, υπερήφανοι για τα πανεπιστημιακά τους διπλώματα και τους ακαδημαϊκούς τους τίτλους, που ευρίσκουνται σ’ αυτή την ακατανόμαστη σύγχυσι και παραδαρμό, μη γνωρίζοντας ούτε ποιος είναι ο πραγματικός εαυτός τους, ούτε τι είναι ο Άνθρωπος, ούτε ποια είναι η σταδιοδρομία η συνολική ενός εκάστου από μας, ούτε ποια είναι τα τελικά πεπρωμένα μας, τα… τόσον εκπληκτικά και απίστευτα!

Ας το τονίσουμε, ας το βροντοφωνήσουμε, ας το επαναλάβουμε για χιλιοστή, για μυριοστή φορά: τα μέγιστα μυστήρια περιστρέφονται περί τον άνθρωπο, περί τον μικρόκοσμο: γιατί ο Άνθρωπος είναι πράγματι ένας μικρός Κόσμος, παράλληλα με το Σύμπαν, «με τόδε το Παν», όπως θα ‘λεγε ο Πλάτων, με… το Μακρόκοσμο!

γ’) ΣΕ ΤΙ ΕΓΚΕΙΤΑΙ Η ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΗ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΥΛΟΥ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ.

Πρέπει να έχη ο ευμενής Αναγνώστης τις απαραίτητες εκείνες εξηγήσεις που θα του επιτρέψουν να κατανοήση γιατί ο «Κρατύλος» του Πλάτωνος είναι ο πολυτιμότατος θησαυρός της Αρχαίας Ελλάδος για την εσαεί Ανθρωπότητα.

Η κυρία αιτία έγκειται στο γεγονός, ότι με το διάλογό του αυτό πρώτη φορά στη γραπτή ιστορία της Ανθρωπότητος σηκώνεται «ο πέπλος» των Μυστηρίων από τον Πλάτωνα, έναν από τους μεγίστους Μεμυημένους των Αιώνων, που καλύπτει την πραγματική φύσι και ουσία του Ανθρώπου! Για τον προσεκτικό παρατηρητή και κριτή των αξιών του Πολιτισμού και της Επιστήμης της Δύσεως, φαίνεται πως δεν υπάρχει (εκτός του Χριστού) μεγαλείτερος οικουμενικός διδάσκαλος από τον Θείον, όντως, Πλάτωνα!

Εις το θαυμάσιον και αποκαλυπτικώτατόν του σύγγραμμα «Περί Ίσιδος και Οσίριδος» ο Πλούταρχος μας καθιστά γνωστόν, πως στο άγαλμα της Ίσιδος της Αιγυπτιακής πόλεως Σαϊδος (που αντιστοιχεί με τας Αθήνας των Ελλήνων. Η δε Ίσις με τη θεά της Σοφίας και της Φρονήσεως, της Παρθενίας και της Στρατηγικής Αθηνάν) που παρίσταναι την Ίσιδα σκεπασμένη μέσα σ’ έναν αδιαπέραστο «πέπλο», υπήρχε, με ιερογλυφικούς χαρακτήρες, χαραγμένους στο υπόβαθρό του, η ακόλουθη, πολυσήμαντη φράσι: «Εγώ ειμί παν το γεγονός και ον και εσόμενον και τον εμόν πέπλον ουδείς πω θνητός απεκάλυψεν»(1). Τον πέπλο της Ίσιδος λοιπόν τον ανασηκώνει ο Πλάτων και μας αποκαλύπτει, γυμνή την αλήθεια, στον Κρατύλο του. Γι’ αυτό ο τόσο παραμελημένος αυτός Διάλογος έχει τέτοιαν αξία!

Κανείς, ίσα με τους χρόνους του Πλάτωνος, δεν απετόλμησε να ρίξη φως στο Μυστήριο του Ανθρώπου! Όλοι οι προγενέστεροί του δεν αποτολμούσαν να μιλήσουν σχετικά, παρά υπό τον πέπλον του συμβολισμού και του μύθου. Βέβαια δεν υπάρχει μεγαλείτερος, μέσα στο Δυτικό Πολιτισμό, ψυχολόγος από τον Όμηρο, κανένας δηλαδή που να έχη καταπιασθή και εμβαθύνει στη Φύσι, στην Ουσία του Ανθρώπου, και που να έχη αποκαλύψη τη συνολική εξέλιξι, ως και τα τελικά πεπρωμένα (τα… τόσον μαγικά, αφάνταστα και συνταρακτικά, επαναλαμβάνομεν), με τα οποία είναι συνδεδεμένος αναπόσπαστα και αναπόδραστα ο κάθε ένας από μας. Αφ’ ετέρου, ο πρώτος, που μας μιλεί για τη συνολική εξέλιξι του Ανθρώπου είναι πάλι ο Ησίοδος, σε όσα αναφέρει περί των 5 Γενών, που μέσα τους περικλείουν συνταρακτικά μυστήρια, αφού αναφέρουνται στη μακρυνή εξέλιξι της ζωής του Ανθρώπου απάνω στον Πλανήτη μας, σε ιστορία δηλαδή εκατομμυρίων χρόνων!

Αλλά… τόσο ο Όμηρος, όσο και ο Ησίοδος, και προ αυτών ο Ορφεύς, μιλούν πάντα αλληγορικά, χρησιμοποιούν πάντοτε το Σύμβολο, το μύθο, και μόνο οι Μεμυημένοι στα Μυστήρια του Συμβολισμού με τα Επτά Κλειδιά του (που υπενθυμίζουν τις Επτά Σφραγίδες της «Αποκαλύψεως») μπορούν να κατανοήσουν τι κόσμοι αφάνταστοι, τι σοφία και τι συγκλονιστικές αποκαλύψεις κρύβουνται πίσω από αυτούς τους μύθους, πίσω από αυτές τις αλληγορίες, τις παραβολές, τις… ιερογλυφίες. Γιατί:

«Παραμονεύει ακλόνητη, πίσω από του Ομήρου το στίχο,

Αστραφτερή, δυσδιάκριτη όμως συνάμα, η… Α λ ή θ ε ι α !»

δ’) ΠΩΣ Ο ΠΛΑΤΩΝ ΜΕ ΤΟΝ «ΚΡΑΤΥΛΟ» ΤΟΥ ΑΝΑΣΥΡΕΙ ΤΟΝ ΠΕΠΛΟ ΤΗΣ ΙΣΙΔΟΣ!

Αν κανείς προσεκτικά εξετάση την Οδύσσεια και την Ιλιάδα, που αποτελούν «τα Ιερά Γράμματα», «τη Βίβλο», «Τα Ευαγγέλια», της Αρχαίας Ελλάδος, θα διαπιστώση πως από όλους τους Θεούς «του Ομηρικού Πανθέου», στην Ιλιάδα τον πρωταρχικό ρόλο παίζουν ο Απόλλων, η Θέτις (η σεπτή Μητέρα του Αχιλλέως) και… ο Ποσειδών, που τολμά μάλιστα να αναμετρηθή με αυτόν τον Δία, που παίζει και αυτός πάντοτε τον ύπατο ρόλο. Σαφώς ο Όμηρος μας καθιστά γνωστόν στο προοίμιο της Ιλιάδος του, πως ο Απόλλων είναι η αιτία της ρήξεως του Αχιλλέως και του Αγαμέμνονος:

«Τις τ’ αρ σφωε θεών έριδι ξυνέηκε μάχεσθαι;

Λητούς και Διός υιός…»

[Και ποιος λοιπόν μέσ’ από τους Θεούς να τσακώνωνται τους είχε βάλει; Ο ξακουσμένος ο γυιος της Λητούς και Διός: ο Απόλλων].

Στην Οδύσσεια πάλι τον πρωταρχικό ρόλο παίζει ο Ποσειδών και η Αθηνά. Μα, παράλληλα προς αυτούς τους δύο, αν βαθύτερα εξετάσουμε, θ’ ανακαλύψουμε πως… και ο Άδης παίζει σημαντικώτατο ρόλο, γιατί εκεί, υπό τη σκέπη του Θεού αυτού και της συζύγου του Περσεφόνης, ο Τειρεσίας, ο τυφλός ο μάντις, του αποκαλύπτει τα τελικά πεπρωμένα του Ανθρώπου: αλλά κανείς μάντις – κατά τας Αρχαίας Ελληνικάς και Πλατωνικάς αντιλήψεις και διδασκαλίας – δεν μπορεί «θεοπνεύστως» να μιλήση και ν’ αποκαλύψη είτε τα παρελθόντα, είτε τα όντα, είτε τα μέλλοντα, χωρίς να κινήται από τον Θεόν Απόλλωνα. Μα ούτε και μπορεί κανείς να γίνη Απολλώνιος (όπως θα δούμε στη συνέχεια της σειράς αυτής των εκδόσεών μας) αν δεν περάση από το Βασίλειον του Άδου ή του Πλούτωνος!

Και μετά τις προκαταρτικές αυτές εξηγήσεις, θα καταλάβη πληρέστερα ο ευμενής Αναγνώστης γιατί ο «Κρατύλος» του Πλάτωνος έχει τόση μεγάλην αξία μέσα στη διεθνή φιλολογία και τόση αποκαλυπτική , επιστημονική δυναμικότητα. Η αξία του ακριβώς συνίσταται στο γεγονός, ότι σ’ αυτόν πρώτη φορά στην ιστορία της Αρχαίας Ελλάδος αποκαλύπτονται τι συνταρακτικές αλήθειες κρύπτονται κάτω από τον Απόλλωνα, τον Ποσειδώνα, τη Θεάν Αθηνά, και… τον Πλούτωνα, που αποτελεί το κεντρικό σύμβολο και μορφή μέσα στο Ελληνικό Πάνθεο και μέσα στην Ελληνική Θρησκεία, Επιστήμη και Φιλοσοφία, ακριβώς όπως τόσον επιβλητική φυσιογνωμία, απαστράπτουσα από Σοφία, Κάλλος, Δύναμι και Αποκαλυπτικότητα, είναι Ιωάννης ο Βαπτιστής μέσα στην Αγία του Χριστού Θρησκεία, που αντιστοιχεί, στα Χριστιανικά Μυστήρια, με τον Πλούτωνα των Μυστηρίων της Ελευσίνος! Και τέτοιον εκθαμβωτικό και εντατικώτατο φως ρίχνει ο Πλάτων απάνω σ’ αυτές τις τέσσερις Ιερογλυφίες, ώστε να προσλαμβάνη κάτω από αυτό ολόκληρος ο Ελληνικός Αρχαίος Πολιτισμός την… πραγματική του μορφή, υπόστασι και χαρακτήρα!

ε’) Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΟΤΟΜΗ.

Πρέπει ο αγαθός Αναγνώστης για να συλλάβη πλήρως τη δυναμικότητα των αποκαλύψεων του «Κρατύλου» του Πλάτωνος να προσανατολισθή προηγουμένως και να εφοδιασθή με όλα εκείνα τα απαραίτητα στοιχεία και προϋποθέσεις, με όλα εκείνα τα σημεία και δεδομένα συγκρίσεως, συσχετίσεως, παραβολής, αναλογίας, παραθέσεως και αντιστοιχίας, που θα τον οπλίσουν πληρέστατα και καταλλήλως για να αντιληφθή πέρα για πέρα και σε όλο της το μεγαλείο, την συγκλονιστική και υπέροχον Αλήθεια!

Ας μη νομίση κανείς ότι αν κατορθώσαμε να εισέλθουμε στο μεγαλείτερο μυστικό, που μπορεί να γνωρίση ένας άνθρωπος απάνω στον Πλανήτη μας, αυτό το επιτύχαμε με μικρή, ελάχιστη προσπάθεια και μέσα σε μιαν εβδομάδα, σε μερικούς μήνες ή μέσα σε λίγα χρόνια! Αυτά, που γράφουμε και παραδίδουμε τόσο σ’ αυτό μας το βιβλίο, όσο και στα άλλα μας έργα, που κυκλοφορούν, όσον και στα χειρόγραφά μας και σε όσα μελλοντικά θα κυκλοφορήσουν, είναι το προϊόν μακρυνής, σύντονης μελέτης και προσπαθείας, και ούτε με μόνες τις δικές μας φτωχές, ανθρώπινες και πεπερασμένες δυνάμεις το έχουμε κατορθώση: χρειασθήκανε πολλά πράγματα, ως και περιστάσεις, γεγονότα και επεμβάσεις εκπληκτικάι, απροσδόκητοι και… απίστευτοι!

Στο βιβλίο μας: «Το Κλειδί της Θεοσοφίας» έχουμε δώση κάποια λεπτομερή εξιστόρισι μερικών από τα καταπληκτικά αυτά γεγονότα και τις προϋποθέσεις, που μας οδήγησαν στην ανακάλυψι της «Κλειδός της Γνώσεως», που αναφέρει πρώτος μέσα στην Ιστορία του Παγκοσμίου Πολιτισμού ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Και περί την οποίαν περιστρέφονται όλα τα μεγάλα προβλήματα, με τα οποία μπορεί ο Ανθρώπινος Νους να ενασχοληθή και ανώτερα των οποίων δεν υπάρχουν.

Σαράντα χρόνια ολόκληρα τα περάσαμε σε μελέτη και διαρκή διαλογισμό και προσπάθεια αναακαλύψεως της όπισθεν των Συμβόλων και Ιερογλυφιών υποκρυπτομένης συνταρακτικής Αληθείας! Και οι προσπάθειές μας και η ειλικρινής δίψα για τη Γνώσι εστέφθηκαν από επιτυχία και από γεγονότα συνταρακτικά, που ούτε τα ελπίζαμε, ούτε τα φανταζόμαστε στην αρχή της εξορμήσεώς μας για την Επιστήμη, για την Αλήθεια και το Φως, ούτε καν τα προσδοκούσαμε. Και πολύ πιο γρήγορα από όσο θα μπορούσε και να σκεφθή κανείς καν, ξεπρόβαλαν, ο ένας κατόπιν του άλλου, απρόσκλητοι, αυτοπροαίρετοι, καταδεκτικώτατοι Εκείνοι οι Τρισμέγιστοι, που κατέχουν την πραγματική Γνώσι και Επιστήμη για να μας έλθουν βοηθοί και συμπαραστάτες.

«από τ’ άγνωστα, μυστικά τους μέρη»

όπως μας διαβεβαιώνει και ο Κωστής Παλαμάς στο υπέροχό του Ποίημα «Ένας Θεός» (που περικλείνει μέσα στις σύντομές του στροφές ολόκληρη την Ουσία της Θείας του Χριστού Διδασκαλίας), στην έφεσί μας για τη Γνώσι και Κατανόησι της «εν τω Παντί Αληθείας» ή «της του Παντός Φοράς», κατά Πλάτωνα.

Για να μπη λοιπόν κανείς ολότελα στο νόημα «του Κρατύλου» του Πλάτωνος και να εκτιμήση δεόντως την πρωταρχική αυτού σημασία και σπουδαιότητα για την τελική κατάκτησι της Γνώσεως, της Αληθείας και Επιστήμης, καλόν θα ήταν ο φιλομαθής Αναγνώστης να αναγνώση τουλάχιστον τα ακόλουθα εκ των συγγραμμάτων μας: α) «Το Κλειδί της Θεοσοφίας», β) «Το εις το Ελληνικόν Αλφάβητον και το Σύμπαν υπολανθάνον Μυστήριον ή περί Επιστήμης», γ) Τα Σατιρικά Γυμνάσματα του Κωστή Παλαμά και η Σωκρατική Παράδοσι, γ) «Η Αποκάλυψις της Αποκρύφου Διατάξεως του Ελληνικού Αλφαβήτου.

_____________________________

(1) Ας προσέξη καλά ο αγαπητός Αναγνώστης τη φράσι αυτή, που εγκλείει, μέσα της άφθαστη σοφία! «Εγώ είμαι παν ό,τι έχει συμβή, και το ον, και παν ό,τι θα γίνη. Και κανείς άνθρωπος,όντας θνητός, μπόρεσέ ποτέ να αποκαλύψη τον πέπλο μου!» Δηλαδή: η Ίσις είναι «η θεία του Παντός Φορά», περί την οποία περιστρέφεται ολόκληρος ο «Κρατύλος» του Πλάτωνος, ως και η Συνολική Διδασκαλία του Πλάτωνος, και περί της οποίας ομιλεί και η απόκρυφη Διάταξι του Ελληνικού Αλφαβήτου. Και μόνον ένας Αθάνατος (ένας θείος Άνθρωπος ή Επίγειος Θεός, όπως ο Πλάτων) μπορεί και είναι εξουσιοδοτημένος ν’ αποκαλύπτη τον Πέπλο της Ίσιδος, δηλαδή τα συνολικά Μυστήρια, τα σχετικά με την Ουσία, τη Φύσι, τη Συνολική Εξέλιξι και με τα εκπληκτικά τελικά πεπρωμένα του… Αιωνίου Ανθρώπου, περί τον οποίο περιστρέφεται πάσα Γνώσι και Επιστήμη!

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ 2ον ΜΕΡΟΣ

https://intruder1901.blogspot.gr/2016/09/2.html

ΑΝΤΩΝΙΟΣ Φ. ΧΑΛΑΣ

ΠΛΟΥΤΩΝ Ή Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΧΑΛΑ

Τα Λύτρα [La rançon] – Charles Baudelaire

Ο άνθρωπος έχει, για να ξεπληρώσει τα λύτρα του,

Δυο αγρούς με πέτρα πορώδη, βαθιά και πλούσια,

Που πρέπει ν' ανακινεί και να εκχερσώνει

Με το σιδερένιο εργαλείο της κρίσης.

Το πιο μικρό ρόδο για ν' αποκτήσει,

Ελάχιστα στάχυα για να σουφρώσει,

Με τα δάκρυα του γκρίζου μετώπου του

Αδιάκοπα πρέπει να ποτίζει.

Ο ένας είναι η Τέχνη κι ο άλλος η Αγάπη.

-Για ν' αποδώσει ο επιεικής κριτής,

Όταν της απόλυτης δικαιοσύνης

Θ' ανατείλει η φοβερή μέρα,

Θα πρέπει να τους δείξει σιταποθήκες

Γεμάτες θερισμούς και λουλούδια

Που με τα σχήματα και τα χρώματα

Κερδίζουν των Αγγέλων την αποδοχή.

* * *

L'homme a, pour payer sa rançon,
Deux champs au tuf profond et riche,
Qu'il faut qu'il remue et défriche
Avec le fer de la raison ;

Pour obtenir la moindre rose,
Pour extorquer quelques épis,
Des pleurs salés de son front gris
Sans cesse il faut qu'il les arrose.

L'un est l'Art, et l'autre l'Amour.
- Pour rendre le juge propice,
Lorsque de la stricte justice
Paraîtra le terrible jour,

Il faudra lui montrer des granges
Pleines de moissons, et des fleurs
Dont les formes et les couleurs
Gagnent le suffrage des Anges.

Charles Baudelaire

Τα Άνθη του Κακού – Les Fleurs du Mal

Μετάφραση Δέσπω Καρούσου

Έκδοση Δίγλωσση

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΚΟΒΟΣΤΗ