.

Όποιος φοβάται τον θάνατο είναι ήδη νεκρός.
Όποιος θέλει για μια στιγμή η ζωή του να ανήκει μόνο σ' αυτόν, που θέλει για μια στιγμή να είναι πεπεισμένος για όσα κάνει, πρέπει να αδράξει το παρόν.
Πρέπει να αντιμετωπίζει τα πάντα στο παρόν ως τελικά, σαν να ήταν βέβαιο ότι θα ακολουθήσει αμέσως ο θάνατος.
Και πρέπει μετά στο σκοτάδι να δημιουργήσει ζωή. Ζωή μέσα από τον εαυτό του.
Carlo Michelstaedter, La Persuasione e la Rettorica

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2018

Παρακοή των Πρωτοπλάστων – ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΗΡΡΗΣ



Απορίες:
1) Ο δε όφις ην φρονιμώτατος πάντων των θηρίων των επί της Γης, ων εποίησε Κύριος ο Θεός (Γένεσις Γ,1). Πως συμβιβάζεται η φρονιμότης (νοημοσύνη, νουνέχια) του φιδιού, με τις ενέργειες του για εξαπάτηση των Πρωτοπλάστων;
Ο νουνεχής είναι νουνεχής. Δεν εκτελεί ανόητες πράξεις. Ούτε ποτέ ο νουνεχής αντιμάχεται το θείον έργον συνειδητά. Και στο κείμενο δεν φαίνεται διόλου ότι το φίδι εκτός εαυτού, αλλά μάλλον φαίνεται ότι ενεργούσε με πλήρη συνειδητότητα. Ενεργούσεν ως «φρονιμότατος».
2) Το κακόν δεν μπορούσε ΠΟΤΕ να εισχωρήσει στον Παράδεισο, δεδομένου ότι ο Παράδεισος απέχει πολύ από οποιανδήποτε επίδρασιν του ΚΑΚΟΥ. Το φίδι αφού ήταν φρονιμώτατον πως ήταν κακό; Και αν ναί, πως μπόρεσε να εισχωρήση; Και ο Θεός δεν το έβλεπε πως εισχωρούσε; Πως λοιπόν του επέτρεψε να εισχωρήση; Αλλά, υπήρχε τότε το «κακό»;
3) Ο Θεός ως «πανταχού παρών και τα πάντα πληρών», δεν έβλεπε την προσπάθεια του φιδιού; Δεν έβλεπε ότι πιθανόν να υπέκυπταν οι πρωτόπλαστοι σε παρακοή; Πως το επέτρεψε;
4) Ο όφις ΔΕΝ είπε στην Εύα ότι άμα φάγη από τον καρπόν του δένδρου της γνώσεως του καλού και του πονηρού θα γίνουν θεοί, αλλά τους είπε: «διανοιχθήσονται υμών οι οφθαλμοί και έσεσθε ΩΣ θεοί, γινώσκοντες καλόν και πονηρόν». Θα ανοίξουν τα μάτια σας και θα γίνετε ΣΑΝ θεοί και ΟΧΙ θεοί (Γένεσις Γ,5), όπως διακηρύσσουν πολλοί ερμηνευτές. Τι εννοεί μ’ αυτό;
5) «Και είδεν η γυνή ότι καλόν το ξύλον εις βρώσιν και ο τι αρεστόν τοις οφθαλμοίς ΙΔΕΙΝ και ωραίον εστί του ΚΑΤΑΝΟΗΣΑΙ» (Γένεσις Γ,6). Καλό είναι να δούν τα μάτια κι είναι ωραίο να αντιλαμβάνεται κανείς. Ποια μάτια; Που είναι λοιπόν, το μήλο ή το καρύδι, αφού λέγει: «ωραίο είναι να αντιλαμβάνεται κανείς». Μήπως υπάρχει στον κόσμο δένδρον που ο καρπός του να δίδη στον άνθρωπο αυτόν την ικανότητα να ανοίγουν τα μάτια του και να μπορεί να διανοήται;
6) Ο Θεός είπε στον Αδάμ μετά την κατάραν: «Ιδού Αδάμ γέγονεν εις εξ ημών του γινώσκειν καλόν και πονηρόν», «Ημών», ποίων ημών; Από τους Θεούς; Μα ένας μόνον θεός, αναφέρεται έως εδώ, Κύριος ο Θεός. Πως αναφέρεται σε πολλούς θεούς;
7) Ο θεάνθρωπος Ιησούς λέγει: «Πάτερ ημών», και «ο Πατήρ ημών ο Ουράνιος». Ο Ιωάννης αναφέρει τα λόγια του Ιησού «ο θεός αγάπη εστί». Αν λάβουμε υπ’ όψη μας ότι ο άνθρωπος περικλείει θεϊκόν σπινθήρα και ότι ναός του θεού είναι κατά τον Απ. Παύλον, πως συμβιβάζεται η ΑΠΕΙΡΗ θεϊκή αγάπη που, όπως λέγει ο Χριστός συγχωρεί εβδομηκοντάκις επτά, με την κατάραν του προς τον εαυτόν του, το παιδί του;
8) Πως συμβαίνει από τη μια ο θεός να καταράται σαν γριούλα της γειτονιάς, τον Αδάμ, κι από την άλλη να λέγη ότι έγινε (όχι, ΘΑ ΓΙΝΕΙ) ένας από τους θεούς;
9) «Και έβαλε τα χειρουβείμ και την φλογίνης ρομφαίαν την στρεφομένην φυλάσσειν την οδόν του ΞΥΛΟΥ ΤΗΣ ΖΩΗΣ». Δεν λέγει «να φυλάσσει την θύραν του Παραδείσου». Λέγει την «οδόν», τον δρόμον, την δίοδον, το μονοπάτι προς το δένδρον της ΖΩΗΣ. Τι εννοεί μ’ αυτό;
10) Λέγει «ρομφαίαν στρεφομένην» , σπαθί ή κάτι πολύ δυνατό, που συστρέφεται, σαν λ.χ. το φίδι που κουλουριάζεται άμα αναπαύεται, και κινείται συστρεφούμενο. Ποιο είναι αυτό;
11) «Και φάγη και ζήσεται εις τον αιώνα». Δηλαδή να γίνη αθάνατος σωματικά; Ή μήπως συμβαίνει κάτι άλλο;
12) Για ποιο λόγο ο θεός απαγόρευσε στους Πρωτόπλαστους να φάγουν από το δένδρο της γνώσεως του καλού και πονηρού;
13) Μετά την παρακοήν γιατί δεν εκονιορτοποίησεν αμέσως το φίδι, και γιατί, μ’ ένα κραδασμό, με μια κίνηση, δεν εκαθάρισε τους πρωτόπλαστους, ούτως ώστε να ξαναβρεθούν στη συχνότητα κραδασμών εκείνη που θα βρίσκονταν, αυτόματα, στον Παράδεισο; Γιατί τους άφησε πεσμένους μέσα στην αμαρτία;
14) Εφ’ όσον ο καθένας κρίνεται ΜΟΝΟ για τις αποκλειστικά δικές του σκέψεις και πράξεις ανεξάρτητα από συγγένεια αίματος, τι ενδιαφέρει εμάς η παρακοή των Πρωτοπλάστων; Ποίαν ευθύνην έχομεν γι’ αυτούς αφού τότε δεν υπήρχαμε; Μήπως έχομε κι ευθύνη για τα αμαρτήματα του αγνώστου σ’ εμάς προπάππου μας; Υπάρχουν και πολλά άλλα ερωτήματα, που δεν αφορούν όμως την μελέτην αυτή.
Οι χιλιετηρίδες και τα εκατομμύρια χρόνια περνούν. Γίνονται πολλές γεωλογικές αναστατώσεις. Η Γη σκεπάζεται ακόμη με πυκνόν στρώμα υδρατμών. Με την ψύξιν πέφτει ένα ποσόν από το στρώμα αυτό και γίνονται κατακλυσμοί. Από τις ζωικές και ανθρώπινες μορφές ζωής επιζούν πάλιν ένα ποσοστόν όπως και άλλες φορές. Έτσι εξακολουθεί η διαιώνισις του είδους. Ήλιος δεν φαίνεται. Όλες οι ζωικές μορφές βλέπουν ενστικτώδικα όπως και σήμερα στα μυρμήκια τα σκουλήκια κλπ. Οι ανθρώπινες μορφές όπως είπαμε, έβλεπαν με τον τρίτον οφθαλμόν. Ο σκελετός τους σχηματίζεται πια για καλά. Ζουν όμως ευτυχισμένοι. Μιλούν και με τα ζώα τηλεπαθητικώς. Καμμιά κακία δεν υπάρχει μέσα τους. Τρέφονται με φυτικές μορφές ζωής. Βρίσκονται στον Παράδεισο.
Η εξέλιξη όμως δεν σταματά ποτέ. Ο νόμος λειτουργεί πάντοτε, άσχετα αν δεν τον καταλαβαίνουμε χωρίς προσεκτική παρατήρηση και στον εαυτό μας ακόμα (χοϊκές, συναισθηματικές, νοητικές μας καταστάσεις).
Πέφτει και το τελευταίο στρώμα των υδρατμών. Κατακλυσμός. Η χώρα Λεμουρία (ΛΕ-ΜΟΥ-ΡΑ) όπου εκατοικούσαν οι απόγονοι των πρωτοπλάστων σιγά-σιγά αρχίζει να βυθίζεται. Εφάνη όμως ο ήλιος. Αναγκαία τώρα η εξέλιξη θα προχωρούσε ραγδαία. Ο θεός δεν ανακατεύθηκε. Εγνώριζε, (και γνωρίζει) τι θα γίνη.
Το ιερό φίδι (το κουνταλίνι) ήταν τότε ξυπνητό. Αυτό διηύθηνε τις τότε σημαντικές λειτουργίες. Ήταν φρονιμώτατο. Έπρεπε όμως η εξέλιξη, με τις νέες συνθήκες διαβιώσεως κάθε μορφής ζωής στη Γη, να προχωρήση. Ο ήλιος έδινε στο κάθε τι χρώμα και δύναμη και σύσταση διαφορετική παρά προηγουμένως. Και κανένας δεν μπορούσε να μείνη πίσω στην εξέλιξη αν ήθελε να επιζήση.
Ο Ιερός Όφις, λοιπόν, εδημιούργησε τα χοϊκά μάτια, με το πέρασμα αιώνων βέβαια, και ίσως κι άλλα μέρη του σώματος. Ο άνθρωπος είδε, όχι πλέον με το τρίτο μάτι. Αυτό έκλεισε. Κι άρχισε να σκέπτεται. Γι’ αυτό λέγει «ανοιχθήσονται οι οφθαλμοί ημών». Και η Εύα «αρεστόν τοις οφθαλμοίς ιδείν» και «ωραίον εστί του κατανοήσαι». Ο εγκέφαλος άρχισε να κινήται πια για καλά. Ο άνθρωπος έπεσε πια στο σώμα του(1). Εμπήκε από το νοητικό και θυμικό πεδίο που ήταν μέσα στον χουν ολοκληρωτικά (2). Θάρχιζαν οι αγώνες για επιβίωση, ανάμεσα στις άλλες ζωικές μορφές. Θάτρωγαν και οι άνθρωποι ζωικές σάρκες τώρα. Θα γνώριζαν και το καλό και το πονηρό. Θα τρωγόντουσαν και μεταξύ τους. Θ’ άρχιζε η οδύνη της γεννήσεως. Θα αισθάνονταν πια τον πόνο σαν τον Κύκλωπα Πολύφημο, εθεωρήθηκαν αργότερα τέρατα κι εξαλείφθηκαν από το πρόσωπο της γης. Θ’ αναπτυσσόταν αργότερα, το τέρας της εγωπάθειας με όλα του τα παιδιά: αποστροφή, μίσος, πόλεμος, διαβολή, προσωπικά, προσωρινά οφέλη, εγωπαθητικά και εγωιστικά. Ο ουρανός εκλείσθηκε πια για τον άνθρωπο. Ο ορίζοντας του επεριορίσθηκε. Έπρεπε να ζήση στη γη. Οι μορφές του και μόνον αυτές θα ξαναγύριζαν στη Γη: «Γη ει και εις γην απελεύσει». Ο Αδάμ έπεσε. Ο ορίζοντάς του έγινε στενός. Το χρέος του είναι τώρα να αντιληφθή την κατάστασή του, να ανακαλύψη στον εαυτό του, και να υπερνικήση αυτή την απατηλότητα.
Κι αυτός θα ξαναρχόταν και θα ξαναρχόταν να διδαχθή, να κινή τον εγκέφαλό του μέσα στα βάσανα και τον πόνο, λησμονώντας την προέλευσή του.
Το Ιερό Φίδι εκουλουριάστηκε στην κάτω άκρη της σπονδυλικής του στήλης, κι έμεινε ακίνητο. Τα κέντρα μόλις κινούνται. Τα ζωτικά ρευστά επίσης. Η διόραση κι η διακοή έσβησαν. Ο άνθρωπος σκέπτεται. Σκέπτεται και γνωρίζει. Γνωρίζει και δημιουργεί. Ας κοιτάξη ο καθένας γύρω του να βεβαιωθή γι’ αυτό. Ο άνθρωπος γίνεται δημιουργός με τον δικό του συλλογισμό, την μνήμη και την ελευθέρα βούληση. Γίνεται θεός γήινος.
Στο μεταξύ όμως κατέβηκαν από τον Άρη, την Αφροδίτη, και άλλους αστερισμούς τελειωμένα Όντα, που ενσαρκώθηκαν στη Γη κι εδίδαξαν την ομιλία και τη σκέψη στον άνθρωπο. Ήταν οι υιοί του Θεού(3). Γιγάντιοι κι αυτοί και πάνσοφοι ελατρεύτηκαν ως θεοί όσοι δεν εγοητεύτηκαν από την μορφική ζωή, από την προλιθίνη ακόμα εποχή. Αυτοί εδίδαξαν και την λατρεία του θεού με αποιοδήποτε όνομα κι αυτοί αργότερα εβασίλευσαν. Ο Όμηρος πριν λίγα χρόνια τους ονομάζει «δίους» και «διογενείς», θεϊκούς.

Η γυναίκα διατηρεί κι εως σήμερα ανεπτυγμένο το ηλιακό πλέγμα. Τότε όμως το είχε αρκετά ανεπτυγμένο, πολύ περισσότερο από τον άνδρα. Αυτή διαισθανόταν πολύ δυνατά, και πολύ εύκολα. Σαν να ευρισκόταν πιο πολύ στο θυμικό σώμα παρά στο χοϊκό. Γι αυτό διηύθυνε το κάθε τι: θρησκεία (ιέρεια σε ναούς), οικογένεια (μητριαρχική εποχή) και βασίλεια ακόμη, μικρά βέβαια, τότε. Ήταν ανώτερη από τον άνδρα. Μόνο με το πέρασμα των αιώνων με το τελικό βύθισμα της στο χοϊκόν σώμα, το ηλιακόν πλέγμα υπεχώρησεν. Παραλλήλως ανεπτύχθησαν ο ανδρικός εγκέφαλος. Και τότε ο άνδρας εκυριάρχησεν. Εγεννήθη η πατριαρχική εποχή. Η γυναίκα έγινε κτήμα του άνδρα. Μόνο στην εποχή μας η γυναίκα αναπτύσσει τον εγκέφαλό της, κι όχι ακόμη σ’ όλη τη γη και τείνει να εξισωθή με τον άνδρα.
Τα γένη των ανθρώπων κατά τον Ησίοδον είναι:
1ον Γένος: Χρυσούν: Παραδείσια ζωή, θεός τους ο Κρόνος
2ον Γένος: Αργυρούν: άμυαλο, γεμάτο σωματιά κτηνώδη πάθη, γίγαντες.
3ον Γένος: Χαλκούν: γίγαντες, σκληροί, άδικοι, οδηγούμενοι από το χοϊκό τους μυαλό, γεμάτοι μίσος.
4ον Γένος: των ηρώων: ημίθεοι, λογικοί και λάτρεις θεών
5ον Γένος: σιδηρούν: το σημερινόν που κατασκευάζει όπλα σιδερένια για να αυτοκαταστραφή.
Αυτή είναι η παρακοή των Πρωτοπλάστων, το Προπατορικόν αμάρτημα. Η τελεία ενσωμάτωση του ανθρώπου κι ο περιορισμός του στις αισθήσεις και τα αισθήματα του χοός.
Η Μπλαβάτσκυ λέγει με δύο λόγια ότι το προπατορικόν αμάρτημα είναι η παρεκτροπή της φυσιολογικής τάσεως του ανθρώπου από σκοπόν δημιουργικόν εις σκοπόν ηδονιστικόν.
Αυτή η γραμμή πλεύσεως όπως είναι λογικόν, έφερε τα γνωστά αποτελέσματα:
1)Στον οργανισμόν: αδυναμία σωματική και σμίκρυνσις του ανθρωπίνου σώματος, ασθένεια, προσπάθειαι προς σωματικήν τόνωσιν, ποτό, ναρκωτικά, κλπ. με τα επακόλουθά τους.
2)Στην νόησιν: αδυναμία νοητική, άσκοπος σπατάλη δυνάμεων γι’ ανεύρεσιν ατόμου του αντιθέτου φύλου, γενετήσιος παρεκτροπή κλπ. δηλ. μεταβολή του ανθρώπου εις κτήνος.
3)Δίκη: δημιουργία σκέψεως και πράξεων που, απαραιτήτως, έπρεπε να εξοφληθούν αργότερα, σε άλλες φάσεις της ζωής των.
Γενικόν αποτέλεσμα: καθυστέρησις της εξελίξεως του ανθρωπίνου γένους.
Κανένα αμάρτημα όπως εννοουμε τη λέξη σήμερα δεν υπάρχει. Ο θεός είναι ανεύθυνος. Έθεσε τους νόμους του κι αυτοί λειτουργούν τέλεια. Η ανικανότητα των ανθρώπων να τους αντιληφθή τους αναγκάζει να ρίχνουν όλα τα βάρη στο θεό.
Στο Α της Οδυσσείας λέγει η Αθηνά: Ω! πόσον αδίκως εμάς τους θεούς οι θνητοί αιτιώνται! Όλων των συμφορών επιρρίπτους σ’ εμάς την αιτία. Όμως με τα εγκλήματά τους και σφάλματα αυτοί επισύρουν πέρα από το γραφτό επάνω τους τη δυστυχία και τους καημούς και κατάρα, τα δάκρυα και τις φουρτούνες(4).
Οι μύστες που εγνώριζαν όλα αυτά, έπλασαν αυτούς του μύθους για τον κόσμο. Και δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι ο Μωυσής και ο Έσδρα ήταν μεγάλοι Μύστες. Κάτι έπρεπε να πουν. Και το παρουσίασαν όπως ενόμιζαν ότι εταίριαζε, την εποχή εκείνη, να παρουσιασθή. Άφησαν όμως μέσα στη διήγησή τους τα σημαδάκια τους, όπως μερικά αναφέραμε.
Η ενσωμάτωσή μας έφερε τα κακά: τις δικές μας πράξεις, που πρέπει απαραιτήτως να εξοφληθούν για να ισοζυγίση ο άμείλικτος νόμος: έδωσες – θα πάρης, επήρες – θα δώσης. Σ’ όποιο χωράφι έσπειρες σ’ εκείνο θα θερίσης, και σε κανένα άλλο. Αυτό είναι το προπατορικόν αμάρτημα: η απομάκρυνσή μας από τη θεϊκή κατάσταση. Κι εμείς είμεθα οι υπεύθυνοι για το κάθε τι. Κανείς άλλος.
Μόνο μια οντότης εγεννήθη χωρίς να έχη επάνω της προπατορικόν αμάρτημα (πράξεις και σκέψεις που έπρεπε να εξοφλήση και με πλήρη επίγνωση του σκοπού της ενσαρκώσεώς του) ο Ιησούς Χριστός. Εμείς οι άλλοι όλοι είμεθα βυθισμένοι στο βούρκο του χοός και το φορτίο των περασμένων μας πράξεων χωρίς επίγνωση του σκοπού της υπάρξεώς μας. Κι όπως εδώσαμε κι όσα εδώσαμε κατά τον ίδιο τρόπο και το ίδιο ποσόν θα πάρουμε. Η ζυγαριά οφείλει να ισορροπήση. Είναι ΝΟΜΟΣ.

Από την εποχή όμως των Πρωτοπλάστων έως σήμερα επέρασαν εκατομμύρια και ίσως δισεκατομμύρια χρόνια. Στο μεταξύ έγιναν πολύ σπουδαία πράγματα. Οι άνθρωποι ανέπτυξαν πολιτισμούς πολλούς. Κάποιο μεγάλο άστρο όμως – λέγουν – επλησίασε την Γην. Τότε όλα έγιναν άνω-κάτω. Ο τότε Ισημερινός έγινε Πόλος της Γης και οι τότε Πόλοι έγιναν ο σημερινός Ισημερινός και η Γήινη σφαίρα άλλαξε περιστροφική κίνηση: γυρίζει αντίθετα από τότε. Οι άνθρωποι, όσοι επέζησαν, ξανάρχισαν από την αρχή. Τρωγλοδιαιτισμός. Αυτή η αποκρυφιστική γνώση εξηγεί και τους λόγους για τους οποίους οι πρωτόγονοι άνθρωποι έθαπταν τους νεκρούς των με τα γήινα τους πράγματα: για χρήση τους στον άλλο κόσμο όπως έλεγαν. Δηλαδή, είχαν γνώση της υπάρξεως άλλης μορφής ζωής. Πως το εγνώριζαν αν δεν είχαν γώνση από προηγούμενες πολιτισμένες εποχές; δεν θα ήσαν τελείως τυφλοί στον αόρατο κόσμο όπως εμείς σήμερα. Θα τον «έβλεπαν» ή θα τον ένοιωθαν ως πραγματικότητα.


___________________
(1)«Ψυχή ζώον εστί εν θνητώ καθειργμένον φρουρίω». Πτολεμαϊκός πάπυρος αρ. 365 εις το Μουσείον Αλεξανδρείας (Αντ. Φ. Χαλάς: «Επιμενίδειος ύπνος» σ.68 Αθήναι1966
(2)Ο Ωριγένης έλεγεν ότι η κατάχρησις της ελευθερίας έφερεν αναγκαστικά, την πτώσιν και πιο αναγκαστικά τώρα, την νέαν ενσάρκωσιν προς καθαρμόν. Με άλλα λόγια, από την αμαρτίαν των πνευμάτων προήλθεν ο υλικός κόσμος ως καθαρτήριος τόπος των (να ξαναβρούν τον ανώτερον εαυτόν τους.
(3)Το αναφέρει η Γένεσις κεφ. ΣΤ’1 αναφέρεται και στην Ελ. Μυθοπλασία: Αυτά που αναφέρονται εδώ συνοπτικά, περιγράφονται από την Ε. Μπλαβάτσκυ στο «Μυστικό Δόγμα».
(4)Ευγενής παραχώρησις από το βιβλίον του Α.Φ.Χαλά «Επιμενίδιος ύπνος» σελ. 195. Μετάφρασις του ιδίου.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΗΡΡΗΣ
ΑΠΟΚΡΥΦΟΙ ΓΝΩΣΕΙΣ
ΠΟΛΥΓΡΑΦΗΜΕΝΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ΝΙΚ. ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ
ΑΘΗΝΑΙ ΕΚΔΟΣΙΣ 1966


Δεν υπάρχουν σχόλια: