Η ΚΑΘΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ. ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΑΡΚΩΣΗΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ – PAPUS

Ο Όμηρος, ο Βιργίλιος, κατά την αρχαιότητα, ο Δάντης σε μια εποχή πιο κοντινή σ’ εμάς, έχουν ασχοληθεί με περίεργα γεγονότα που, ακόμη και στις μέρες μας, βασανίζουν το πνεύμα του στοχαστή. Η κάθοδος στην κόλαση, IN INFERA. Αυτές οι λίγες λέξεις περικλείνουν μυστικές ιδέες. Ας προσπαθήσουμε να τις αποκαλύψουμε:

Όταν σκεφτόμαστε τους αρχαίους, φανταζόμαστε ότι έμοιαζαν με άγριους που κατοικούσαν σε σπήλαια και καταβρόχθιζαν τα ζώα που μόλις είχαν σκοτώσει. Η αρχαία κοινωνία, αντίθετα, είχε μια περίεργη και τελειοποιημένη οργάνωση. Οι αρχαίοι, λόγου χάρη, ήξεραν τις απεργίες: η πρώτη απεργία (30.000 απεργοί) ήταν αυτή των υφαντουργών που ζητούσαν αύξηση του μεροκάματού τους. Κι έγινε στην Αίγυπτο 500 χρόνια πριν το Χριστό.

Το 1600 π.Χ. υπήρχε κιόλας ένας φανταστικός πολιτισμός: κατασκεύαζαν υδατοφράγματα από χαλκό, τα πλούτη ήταν τόσο πολλά, ώστε γιγάντια έργα μπορούσαν να κατασκευαστούν. Στην όποια εποχή η ανθρωπότητα δεν έδειξε ποτέ καθυστερημένη απέναντι σε θέματα βελτίωσης της ευημερίας της.

Στην αρχαιότητα ένα τμήμα της παιδείας αφιερωνόταν στις ηθικές δοκιμασίες. Αλλά, κατ’ αρχήν, πως μορφώνονταν στην αρχαιότητα; Την εποχή του Πλάτωνα 500 χρόνια πριν από το Χριστό, η σχολή του Πυθαγόρα είχε πολλούς μαθητές στην Ελλάδα, που διέδωσαν ύστερα την παιδεία σε πολλές πόλεις. Η πρωταρχική μόρφωση δινόταν από τους ίδιους τους πατέρες της οικογένειας, διαδοχικά, όπως αυτό, άλλωστε, συμβαίνει και σήμερα στην Κίνα. Αυτή η μόρφωση είχε μια καλή πλευρά, αφού τότε ο αναλφαβητισμός δεν ξεπερνούσε το 5%, ποσοστό δηλαδή πολύ μικρότερο από το σημερινό. Σύμφωνα με το σύστημα των αρχαίων, η μέση εκπαίδευση, που περιλάμβανε προπάντων τις φυσικές επιστήμες και την αστρονομία, δινόταν στις πιο σημαντικές πόλεις. Διδάσκονταν εκεί έννοιες των επιστημών που ακόμη και σήμερα διδάσκονται. Κι αυτή η μόρφωση παρεχόταν δωρεάν. Υπήρχαν τότε δούλοι που η υλική τους ζωή ήταν εξασφαλισμένη, σ’ αντάλλαγμα της ελευθερίας τους. Ο δούλος δεν έπαιρνε ποτέ μισθό, εκτός από την περίπτωση όπου είχε επιδείξει μεγάλο θάρρος. Στην Αίγυπτο λόγου χάρη, έδεναν το δούλο στα πόδια της Σφίγγας υποβάλλοντάς τον σε διάφορες δοκιμασίες, είτε με το νερό ή με τη φωτιά, κι αν έδειχνε θάρρος, η κατάσταση της δουλείας του ακυρωνόταν και γινόταν αποδεκτός στα μυστήρια.

Υποβαλλόταν σε νέες σωματικές και ψυχικές δοκιμασίες, στη συνέχεια, μέχρι που να γίνει μυημένος.

Τι μάθαιναν όμως σ’ αυτά τα μυστήρια; Διδάσκονταν έννοιες της τρέχουσας φιλοσοφίας, υπνωτισμό, ψυχισμό, αποκτούσαν γνώσεις πάνω στον μεγάλο νόμο της Επανασάρκωσης. Οι ιερείς, σοφοί κι όχι θρησκευτικοί αιρετικοί, συντηρούσαν τους Ναούς τους με φορολογία πάνω στα εισοδήματα. Το 10% πληρωνόταν σε είδη από τα απαραίτητα για τη ζωή, ένα σακί σιτάρι στα 10 της συγκομιδής, ένα «μέτρο» κριθάρι στα 10 κτλ. Οι πλούσιοι πλήρωναν σε χρήμα. Οι φτωχοί, με την εργασία τους. Η μεσαία τάξη σε είδος. Μέσω της πληρωμής αυτών των φόρων είχαν δικαίωμα στις υπηρεσίες του γιατρού, του φαρμακοποιού, του νομικού κτλ. Υπήρχε μια μυστική συμμαχία ανάμεσα σ’ όλα τα πνευματικά κέντρα της Γης. Έτσι ο Πυθαγόρας έκανε τα ταξίδια του, κοιμόταν από Ναό σε Ναό, κι έφτασε ως την Κίνα. Εκεί μελέτησε και βρήκε το νόμο για την εποχή, και που μπερδεύει ακόμη και σήμερα πολλούς γυμνασιόπαιδές μας. Οι ιερείς εκείνης της εποχής έδιναν όρκο, επί ποινή θανάτου, να μην αποκαλύπτουν αυτά που διδάσκονταν στο Ναό και τα μεταβίβαζαν χωρίς να υπάρχουν γραπτά. Ωστόσο, ορισμένοι ανάμεσά τους διηγήθηκαν σε άλλους αυτά τα μυστήρια, μυθοποιώντας τα όμως.

Όλα τα κύρια ονόματα που μεταβιβάστηκαν ως εμάς περιέκλειναν μυστήρια. Δε θ’ αναφέρω παρά μόνο ένα παράδειγμα, κι αυτό από τον πόλεμο της Τροίας. Μια όμορφη γυναίκα, η Ελένη, που την έκλεψαν από τον άντρα της, φυλακίστηκε στην πόλη της Τροίας. Ύστερα από μακρόχρονη πολιορκία της πόλης από τους Έλληνες, αυτοί οι τελευταίοι κατάφεραν να βάλουν μέσα στην πόλη ένα τεράστιο ξύλινο άλογο, απ’ όπου στη διάρκεια της νύκτας, μια στρατιωτική μονάδα Ελλήνων βγήκε και κατέστρεψε την Τροία. Έτσι όπως μας τη διηγήθηκαν ο Όμηρος κι ο Βιργίλιος, παραποίησαν εσκεμμένα την ιστορία. Το όνομα Τροία, προέρχεται από το Τρόγια, παραποιημένη ονομασία του Ταρό Ρότα, που ήταν ένα μυστικό επιστημονικό κέντρο.

Η σελήνη, Ίσις, που καθόριζε τις διδασκαλίες του ανθρώπινου μυαλού, ονομάζεται στα ελληνικά Σελήνη, απ όπου βγήκε το όνομα Ελένη, άλλο ένα μυστικό κέντρο. Το ξύλινο άλογο είναι το Τόρα κι η ιστορία των βαρβάρων που κατέστρεψαν το κέντρο μυστηρίων μας μεταφέρθηκε σαν μια κατάληψη εξ εφόδου αυτής της πόλης κι εκείνης της γυναίκας. Αυτή η ιστορία είναι λοιπόν καθαρά συμβολική.

Επίσης κατά την κάθοδο στην κόλαση, η συνάντηση με τρομερά τέρατα, είναι η ιστορία των εκκλήσεων σε πνεύματα. Ο Όμηρος καθοδηγήθηκε από τη Σίβυλλα, ο Βιργίλιος είχε σαν οδηγό τον Αινεία, και κλήθηκε από τον πατέρα του τον Αγχίση. Κι οι δυο τους κάνουν εκκλήσεις σε πλάσματα που έχουν χαθεί, οι «πνεύματα».

Ο Όμηρος θέλει να συμβουλευτεί ένα μάντη, κατεβαίνει στην κόλαση, σφάζει ένα κριάρι και ρωτάει τον Τειρεσία τον μάντη.

Ο Βιργίλιος αναφέρεται σ’ ένα παρόμοιο θέμα στην «Αινειάδα» του.

Ο Δάντης είχε πολύ αγαπήσει και δε γνώρισε ποτέ την ευτυχία μέσα στον έρωτα. Τα είχε με την Ανθρωπότητα. Αυτός ο θαυμαστός ποιητής του 14ου Αιώνα, επιδόθηκε στην πολιτική, και κατά συνέπεια δημιούργησε εχθρούς. Ντροπαλός, δύστροπος, τοποθέτησε στην Κόλαση όλους τους ανθρώπους που δεν αγαπούσε.

Κι οι τρεις επικαλούνταν πλάσματα που είχαν εξαφανιστεί. Η ιστορία του Αινεία, που κατεβαίνει στην Κόλαση μπορεί να χωριστεί σε τρία τμήματα: το πέρασμα από τον ποταμό Τάρταρο, όπου τα ανθρώπινα πλάσματα υφίστανται τρομερά βάσανα, κι ύστερα ένα ουδέτερο τμήμα, και τέλος ένα απολαυστικό υπέροχο τμήμα, τα Ηλύσια Πεδία. Ο Αινείας βρίσκει τον πατέρα του στα Ηλύσια Πεδία. Ο Αγχίσης του δείχνει τις ψυχές κοντά στον ποταμό Λήθη, λέγοντάς του ότι αυτές οι ψυχές οφείλουν να ζωοποιήσουν νέα σώματα, κι ότι ζητούν πρώτα τη λησμονιά μέσα στα νερά του ποταμού.

Οι αρχαίοι δίδασκαν λοιπόν ότι δεν ερχόμαστε μόνο μια φορά πάνω στη Γη, αλλά πολλές φορές κι ότι είναι αναγκαίο να ξεχάσουμε τις προηγούμενες ζωές πριν επανασαρκωθούμε.

Υπερέβαλαν μάλιστα την όλη υπόθεση και διηγούνταν ότι ξαναγυρίζουμε μέσα σε σώματα ζώων. Αλλά όλο αυτό δεν είναι παρά ένας αφορισμός του Πυθαγόρα. Οι μαθητές του ισχυρίζονταν ότι υπήρξαν όλοι προσωπικότητες κατά την προηγούμενη ζωή τους. Και καθώς μια μέρα τον ρώτησαν τι υπήρξε ο ίδιος, απάντησε για να ειρωνευτεί τις προθέσεις τους, ότι αυτός ήταν πετεινός! Κι απ’ αυτή την ειρωνική στιγμή του Πυθαγόρα εμείς βγάλαμε το συμπέρασμα ότι οι αρχαίοι πίστευαν στη Μετεμψύχωση, πράγμα που είναι απόλυτα λαθεμένο.

Η κοινωνική εξέλιξη συνεχιζόταν λοιπόν μέσα στους αιώνες πάντα κάτω από τις ίδιες συνθήκες. Ακόμη και στις μέρες μας οι Γιαπωνέζοι κάνουν μ’ ευχαρίστηση χαρακίρι υπέρ της χώρας τους, επειδή μέσω της επανασάρκωσης θα μπορέσουν να ξαναγυρίσουν μέσα σε μια άλλη ζωή και να βελτιώσουν τη μοίρα τους.

PAPUS

Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΩΝ ΜΑΓΩΝ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ Δ.Π. ΚΩΣΤΕΛΕΝΟΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΙΑΝΝΗΣ Β. ΒΑΣΔΕΚΗΣ 1994