1)ΦΡΙΞΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗ 2)ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ – ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΗΡΡΗΣ

1)ΦΡΙΞΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗ

Το όνομά του σημαίνει “εκείνος που φρίσσει”. Έλλη σημαίνει “η σπινθηροβολούσα”. Ο Φρίξος εβοηθήθη από την μητέρα του Νεφέλην. Κι εδώ η Νεφέλη είναι η επιθυμία του, το συναίσθημά του, το θυμικόν του. Εκαβαλλίκεψε τον κριόν, τον εαυτόν του, την κατωτέραν τετρακτύν, που είχε χρυσόμαλλον δέρμα, δηλαδή ήταν λαμπερή. Ο Φρίξος ήταν μύστης βαθύς. Επέταξε στο διάστημα, δηλαδή εμπήκε σε νέαν κατάστασιν. Μαζί του ήταν και η λαμπερή, η Έλλη. Μα αυτή εχάθηκε. Επνίγηκε. Έφυγε απ’ επάνω του. Η κατωτέρα του, η χοϊκή συνείδησις εχάθηκε. Κι έμεινε μόνο με την ανωτέρα συνείδησιν. Είχε δηλαδή φτάσει στη θέωσι.

Έφτασε στην Αίαν (Α-ΖΑ). Αυτή η λέξις, φανερώνει με τις δύο της συλλαβές, το ύψιστον σημείον της θέωσεως. Α = θεός, ΖΑ = γήινος. Εθυσίασε τον κριόν, τον εαυτόν του. Το λαμπερό δέρμα το εχάρισε στον βασιλιά Αιήτη (Α-ΖΑ-ΤΑ). Για τον ίδιον η κατωτέρα τετρακτύς ήταν τελείως άχρηστη.

Ο Φρίξος έζησεν ανάμεσα στους αθανάτους.

Ήταν γιος του Αθάμα (ΑΤ-ΑΜΟΝ). Πόσο μοιάζει αυτή λέξις με την λέξιν ΑΔΑΜ που ήταν ΜΙ-ΝΥ-Α ή Μίνως. Δηλαδή είχε τον τίτλο των βασιλιάδων της Κρήτης. Αυτό μας λέγει ότι ήταν μύστης, όπως φαίνεται ότι ήσαν τότε όλοι οι βασιλιάδες. Ας μη λησμονούμεν ότι οι διάδοχοι του Αιγυπτιακού βασιλείου έπρεπε να περάσουν την Σχολήν των Πυραμίδων για ν’ αποκτήσουν τον βασιλικόν τίτλον.

2)ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ

Η ιστορία είναι πολύ περιπεπλεγμένη, κυρίως από τους νεωτέρους, που επαναλαμβάνοντάς την, της επρόσθεσαν, της αφαίρεσαν και την ετροποποίησαν. Αρχηγός ήταν ο Ιάσων (ΖΑ-ΣΑ) ανεψιός του Πελία (ΠΕΛ-Α-ΖΑ ή Πελασγού).

Η εκστρατεία είναι γεγονός. Είμαι βέβαιος γι’ αυτό. Ο Ζάσα εμάζεψε τους φίλους του με τους οποίους είχε μαθητεύσει στη σχολή του σοφού Χείρωνα. Ήσαν όλοι του μύσται γιατί σοφία της εποχής εκείνης ήταν ο Αποκρυφισμός, η γνωριμία με τους αγνώστους στο πολύ κοινό (και έως σήμερα ακόμη) νόμους της Φύσεως.

Αυτοί εφεύραν και τα ιστία. Η Αθηνά-σοφία του οδήγησε σ’ αυτή τη σπουδαία για την εποχήν εκείνη, εφεύρεσι, ψιθυρίζοντας στον νουν τους το κάθε τι.

Σκοπός του ταξειδιού τους ήταν η περιπλάνησις σε μακρινές χώρες και η ανακάλυψις καλών, για την εποχήν, τοπων προς αποικισμόν. Στις ώρες της ΣΙΩΠΗΣ, είχαν δη την χώραν Αίαν, χώρα θαυμαστή για τον πλούτο και τη σοφία του βασιλιά της Αιήτη (Α-ΖΙΑ-ΤΑ). Κι είχαν ιδή την προνοητική νομοθεσίαν του και την ευτυχισμένην ζωή των κατοίκων του βασιλείου του. Είχαν όμως ως σκοπόν τους και κάτι άλλο. Κι ετράβηξαν σ’ αυτήν.

Στην Σαμοθράκην τους υποδέχθησαν οι Κάβειροι, για τους οποίους ομιλήσαμε πιο πριν, και οι οποίοι ήσαν τέλειοι μύσται. Οι Κάβειροι τους εφιλοξένησαν και τους εδώρισαν ασκιά με κρασί και νερό. Το κρασί ήταν τότε καθαρός χυμός σταφυλιού και εχρησιμοποιείτο για τόνωσι του οργανισμού. Τους εφοδίασαν ακόμη και με πολλά παξιμάδια και σταφίδες. Και έτσι εφοδιασμένοι οι Αργοναύτες επροχώρησαν στον Ελλήσποντο. Σ’ ένα μέρος, τότε η θάλασσα ήταν πολύ στενή. Οι Αργοναύτες με τη μυστική τους δύναμι, με ηχητικούς κραδασμούς, όπως ο Ιησούς του Ναυή, όπως ο Αμφίων και ο Ζήθος, εκρημνισαν τους βράχους του στενού εκείνου κι η θάλασσα διευρύνθη. Το στενό αυτό ήταν οι Συμπληγάδες Πέτρες.

Από λιμανάκι σε λιμανάκι, ύστερα από μηνών ταξείδι, έφθασαν στον Αίαν (Α-ΖΑ).

Αντιγράφω από την Μυθολογίαν. «Ο Ιάσων σπεύδει να ζητήση από τον Αιήτην τον θησαυρόν δια τον οποίον είχεν εκστρατεύσει. Ο βασιλεύς υπόσχεται να παραιτηθή του πολυτίμου δέρατος, εάν ο Θεσσαλός ήρως εξέλθη νικητής της προτεινομένης δοκιμασίας. Ο Ιάσων οφείλει να ζεύξη εις τι άρμα δύο ταύρους, δώρον του Ηφαίστου, ταύρους χαλκόποδας και πυρόνοους. Οφείλει να αροτριάση δι’ αυτών αγρόν τινα αφιερωμένον εις τον Άρην και να τον σπείρη με τους οδόντας του δράκοντος Κάδμου».

Εξήγησις: Κάδμος ίσον ΚΑΤ-ΑΜΟΝ. Το Κ εμπήκε για ευφωνίαν. Αλλά ΑΤ σημαίνει Θεόν που κατέρχεται προς την Γην. ΑΤ-ΑΜΟΝ (ή ΑΔΑΜ) σημαίνει θεόν πεσμένον αλλά που δεν παύει να είναι θεός, είναι δηλαδή άνθρωπος. Συνεπώς τα δόντια του Κάδμου είναι τα δόντια ενός πεσμένου θεού, και σημαίνουν κακές σκέψεις, τις σκέψεις του χοϊκού ανθρώπου, του κακού. Τα δύο πυρίπνοα βώδια που έπρεπε να ζεύξη είναι τα δύό ζωτικά ρευστά του ανθρωπίνου σώματος.

Να καλλιεργήση τον αγρόν του Άρεως: Σημαίνει να αναγάγη τα δύο ρευστά στον εγκέφαλον, ενώ την ίδια στιγμή οφείλει να καλλιεργήση μέσα του και να βελτιώση τις κακές σκέψεις. Δηλαδή να μπορή να αυτοκαθαρισθή, να γνωρίση Εαυτόν, για να λυτρωθή. Αν μπορέση ο ΖΑ-ΣΑ να τις νικήση τις κακές αυτές σκέψεις (που θα εξέπεμπε ο Α-ΖΑ-ΤΑ) μόνος του, τότε θα ήταν πραγματικά άξιος για τη γνώση ενός ανωτέρου μυστικού νόμου, θα ήταν δηλαδή άξιος για ανώτερα επιτεύγματα.

Η Μήδεια (ΜΑ-ΤΙ-ΓΙΑ δηλαδή η γυναίκα η θεϊκή) που ήταν γνώστης, μύστης, αγάπησε τον ΖΑ-ΣΑ, τον οποίον έβλεπεν από μικρή, στις ώρες του Διαλογισμού της και – γυναίκα ίσως ήταν ξενομανής – επρόδωσε τον πατέρα της. Εθέλχθηκε από την ωραιότητα της σωματικής μορφής. Έτσι εβοήθησε τον ΖΑ-ΣΑ να κατορθώση ό,τι δεν μπορούσε μόνος του.

Με τη δύναμί της τον εβοήθησε να καστρέψη τις κακές σκέψεις που εδημιούργησε στον νουν του ο πατέρας της: φιλοδοξίες, ματαιοδοξίες, σαρκικές επιθυμίες άγριες, ικανοποιήσεις αισθήσεων, εγωισμόν.

Ο Α-ΖΑ-ΤΑ (Αιήτης) έβλεπε τι εγινόταν. Είχεν ανεπτυγμένο το τρίτο μάτι. Έβλεπε το ρεύμα της δυνάμεως που έφτανε στον ΖΑ-ΣΑ. Παρηκολούθησε το ρεύμα και είδε ότι ερχόταν από την κόρη του.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον αρνήθηκε στον ΖΑ-ΣΑ το ανώτερο μυστικό. Τον εύρισκε προσωπικά ανάξιον γι’ αυτό. Και κανείς νουνεχής άνθρωπος δεν δίδει ποτέ λεπίδα ξυρίσματος στα χέρια βρέφους.

Η ΜΑ-ΤΙ-ΓΙΑ όμως, γυναίκα ήταν, του φανέρωσε το μυστικό, «το χρυσόμαλο δέρας», κι έφυγε μαζί του.

Στο ταξίδι τους – ακολούθησαν το δρόμο του πηγαιμού – του ανέπτυξε το κάθε τι: Ο πατέρας της ήταν μύστης, κι οι νόμοι του σοφοί για το κράτος του, αλλ’ αυτοί οι νόμοι έδιδαν πάρα πολλήν ευτυχία στο λαό, και τον έκαναν άβουλο. Κι η ευτυχία κατά την ΜΑ-ΤΙ-ΓΙΑ, βρίσκεται στον αγώνα για την απόκτησιν των αγαθών, των οποιονδήποτε αγαθών, και όχι στην απόλαυσιν αγαθών ετοιμασμένων από άλλους.

Ο πατέρας της άλλο δεν είχε στον νου του παρά να της δώση τις γνώσεις και να της διδάξη την τέχνη για τελειοποίησι, παραγνωρίζοντας την γυναικεία της φύσι. Η ΜΑ-ΤΙ-ΓΙΑ προτιμούσε τον δρόμον της πάλης μέσα στη ζωή, για τη ζωή.

Κατά τις σημερινές μας αντιλήψεις η ΜΑ-ΤΙ-ΓΙΑ βρισκόταν στον ορθό δρόμο, κι ας έπεφτε. Η πτώσις θα ήταν γι’ αυτήν μάθημα σκληρόν, αλλά συνειδητό, όπως κι η πτώσις του Ασώτου της παραβολής.

Τα παρακάτω του μύθου έχουν περιπλακή από τους νεωτέρους.

Η ΜΑ-ΤΙ-ΓΙΑ σιγά-σιγά έπεφτε στη μαγεία για να ικανοποιήση τις σωματικές και ψυχικές της ορέξεις που εξύπνησαν σαν δράκοντες, σαν κάπροι, σαν λιοντάρια. Έγινε γυναίκα όπως όλες, αλλά επίφοβη σε όλους.

Ο ΖΑ-ΣΑ την άφησε. Του ήταν δύσκολο να συζήση μαζί της. Αυτή θανάτωσε με τις μαγικές της δυνάμεις και τον Πελίαν, και την Γλαύκην, που θα γινόταν μνηστή του ΖΑ-ΣΑ. Αυτός είναι ο θανατηφόρος πέπλος που αναφέρει ο μύθος, για τον οποίον όμως δεν επιτρέπεται να μιλήσω.

Ο ΖΑ-ΣΑ είδε τότε πόσον τρομερά εγωιστική γυναίκα ήταν. Μετά, αποδιωγμένη από όλους, εγύρισε ξανά στην Ασία.

Το χρυσόμαλλον δέρμα ήταν ο τρόπος της εκσωματώσεως (δέρμα ίσον χοϊκόν σώμα), που εγνώριζεν ο σοφός Α-ΖΑ-ΤΑ. Στην Ελλάδα δεν ήξεραν αυτόν τον τρόπον. Κι αν ήξεραν δεν τον εδίδασκαν. Γι’ αυτό και στην Ελλάδα δεν υπήρξαν και μαύροι μάγοι, δηλαδή άνθρωποι με τεράστιες δυνάμεις, που να τις χρησιμοποιούν για προσωπικές τους ικανοποιήσεις. Το Θείον είχε ως πρόγραμμά του την ανάπτυξιν του χοϊκού εγκεφάλου στην Ελλάδα αναφορικά με την σκέψιν και το κάλλος. Γι’ αυτό και υπήρχαν τόσες Αποκρυφιστικές Σχολές, τόσοι Μίνωες και τόσοι ναοί. Χωρίς αυτές τις Σχολές δεν θα έφθανε ποτέ η σκέψι στην Ελλάδα στο ύψιστο σημείον όπου την έφθασαν ένας Πλάτων και όπου ποτέ κανένας άλλος δεν έφθασεν, εκτός από τον Ιωάννη τον Θεολόγο.

ΛΕΩΝΙΔΟΥ ΚΗΡΡΗ

ΑΠΟΚΡΥΦΟΙ ΓΝΩΣΕΙΣ

ΠΟΛΥΓΡΑΦΗΜΕΝΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΝΙΚ. ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ

ΕΚΔΟΣΙΣ 1966