… οι παλιοί δάσκαλοι χρησιμοποιούσαν κατά τη σύνταξη των διατριβών τους κύρια την ερμητική καβάλα, την οποία αποκαλούσαν επίσης γλώσσα των πουλιών, γλώσσα των θεών, χαρούμενη επιστήμη ή χαρούμενη γνώση. Με αυτόν τον τρόπο ήταν ικανοί να κρύβουν από τους ασεβείς τις αρχές της επιστήμης τους επενδύοντάς τες με έναν καβαλιστικό μανδύα. Αυτό είναι ένα αναμφισβήτητο και πολύ γνωστό γεγονός. Μα αυτό που οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν γενικά είναι ότι η γλώσσα από την οποία οι συγγραφείς δανείζονταν τους όρους τους είναι τα αρχαία ελληνικά, γλώσσα μητρική σύμφωνα με την πλειονότητα των μαθητών του Ερμή. Ο λόγος για τον οποίο δεν παρατηρούμε την καβαλιστική επέμβαση οφείλεται ακριβώς στο γεγονός ότι τα γαλλικά προέρχονται άμεσα από τα ελληνικά. Συνεπώς όλες οι λέξεις που επιλέχτηκαν στη γαλλική γλώσσα για να καθορίσουν ορισμένα μυστικά έχουν τις ελληνικές ορθογραφικές ή φωνητικές αντιστοιχίες τους και αρκεί να γνωρίζουμε τις τελευταίες για να ανακαλύψουμε αμέσως το ακριβές, επανατοποθετημένο νόημα των πρώτων. Διότι αν τα γαλλικά είναι πράγματι ελληνικά στη βάση τους, το νόημά τους τροποποιήθηκε στο πέρασμα των αιώνων καθώς απομακρύνονταν από την πηγή τους και αυτό πριν ακόμη υποβληθούν στην ριζική μεταμόρφωση της Αναγέννησης, παρακμής κρυμμένης κάτω από το όνομα μεταρρύθμιση.
Η παράθεση κρυμμένων ελληνικών λέξεων κάτω από γαλλικούς αντίστοιχους όρους όμοιας χροιάς, μα με περισσότερο ή λιγότερο φθαρμένο νόημα, επιτρέπει στον ερευνητή να εισχωρήσει εύκολα στις ενδόμυχες σκέψεις των δασκάλων και του δίνουν το κλειδί για το ερμητικό ιερό. Αυτό είναι το μέσο που έχουμε χρησιμοποιήσει κατά το υπόδειγμα των αρχαίων και στο οποίο θα καταφεύγουμε συχνά κατά την ανάλυση των συμβολικών έργων που κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας.
Χωρίς αμφιβολία πολλοί φιλόλογοι δεν μοιράζονται την ίδια γνώμη με μας και θα παραμείνουν πεπεισμένοι, μαζί με τον περισσότερο κόσμο, ότι η γαλλική γλώσσα είναι λατινικής προέλευσης, μόνο και μόνο επειδή έλαβαν αυτή την αρχική θεωρία στα θρανία του σχολείου. Εμείς οι ίδιοι πιστεύαμε και για πολύ καιρό δεχόμασταν αυτό που διδασκόταν από τους δασκάλους μας ως την έκφραση της αλήθειας. Μόνο αργότερα ερευνώντας τις αποδείξεις για αυτή τη συμβατικά αποδεκτή προέλευση, έπρεπε να αναγνωρίσουμε την ματαιότητα των προσπαθειών μας και να απορρίψουμε το λάθος που γεννήθηκε από την κλασσική προκατάληψη. Σήμερα τίποτε δεν μπορεί να υπονομεύσει την πίστη μας, επιβεβαιωμένη πολλές φορές από την επιτυχία που αποκτήθηκε στην τάξη των υλικών φαινομένων και των επιστημονικών αποτελεσμάτων. Γι’ αυτό και βεβαιώνουμε αποφασιστικά, χωρίς να αρνούμαστε την εισαγωγή λατινικών στοιχείων στη γλώσσα μας από τη ρωμαϊκή κατάκτηση, ότι η γλώσσα μας είναι ελληνική, ότι είμαστε Έλληνες, ή πιο συγκεκριμένα Πελασγοί.
Στους υποστηρικτές του νεολατινισμού όπως οι Gaston Paris, Littre, Menage, αντιτίθενται σήμερα οξυδερκέστεροι δάσκαλοι, με ανοιχτό και ελεύθερο πνεύμα, όπως οι Hins, J. Lefbvre, Louis de Fourcaud, Granier de Cassagnac, ηγούμενος Espagnolle (J.- I. Dartois) κ.ά. Και παίρνουμε εκούσια θέση δίπλα τους γιατί ξέρουμε ότι, παρά τα προφανή, είδαν δίκαια, έκριναν σωστά και ακολουθούν τον απλό και ευθύ δρόμο της αλήθειας, τον μόνο ικανό στο να οδηγήσει σε μεγάλες ανακαλύψεις.
«Το 1872, γράφει ο J.- I. Dartois(1), ο Granier de Cassagnac, σε ένα θαυμάσια μελετημένο και με ευχάριστο στυλ έργο με τίτλο: Ιστορία της προέλευσης της γαλλικής γλώσσας, υπέδειξε την κενολογία της νεολατινικής άποψης, η οποία υποκρίνεται πως αποδεικνύει ότι τα γαλλικά είναι εξελιγμένα λατινικά. Έδειξε ότι αυτή δεν ήταν υποστηρίξιμη, ότι σοκάρει την Ιστορία, την κοινή λογική και ότι, τελικά η γλώσσα μας την αρνείται(2)… Μερικά χρόνια αργότερα, ο M. Hins απέδειξε με τη σειρά του, σε μια πολύ καλά τεκμηριωμένη εργασία που δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό της Γλωσσολογίας, ότι όλα τα έργα του νεολατινισμού μας επιτρέπουν να συμπεράνουμε μόνο μια συγγένεια των αποκαλούμενων νεολατινικών γλωσσών με τα λατινικά και όχι μια άμεση σύνδεσή τους με αυτά. Τελικά ο J. Lefebvre, σε δύο αξιοθαύμαστα και πολυδιαβασμένα άρθρα, δημοσιευμένα τον Ιούνιο του 1892 στο περιοδικό «Nouvelle Revue», συνέτριψε τη νεολατινική άποψη από την αρχή ως το τέλος αποδεικνύοντας ότι ο ηγούμενος Espanoglle στο βιβλίο του «Η προέλευση των γαλλικών» είχε δίκιο, ότι η γλώσσα μας, όπως είχε μαντέψει ο μεγαλύτερος λόγιος του 16ου αιώνα, ήταν ελληνική και ότι η ρωμαϊκή κυριαρχία στην Γαλατία κάλυψε τη γλώσσα μας με ένα μόνο λεπτό στρώμα λατινικών, χωρίς να αλλάξει με κανένα τρόπο το πνεύμα της. Ο συγγραφέας προσθέτει περαιτέρω: «τι θα μας έλεγε ο νεολατινισμός αν του ζητούσαμε να μας εξηγήσει πως οι Γαλάτες, οι οποίοι ήταν τουλάχιστον επτά εκατομμύρια κάτοικοι, μπορούσαν να ξεχάσουν την εθνική τους γλώσσα και να μάθουν μια άλλη, ή μάλλον να αλλάξουν τη λατινική γλώσσα σε γαλατική γλώσσα, πράγμα που είναι πιο δύσκολο, πως οι Ρωμαίοι λεγεωνάριοι, που στην πλειοψηφία τους δεν μιλούσαν λατινικά και είχαν τοποθετηθεί σε οχυρωμένα στρατόπεδα χωρισμένα μεταξύ τους με απέραντες εκτάσεις, ήταν παρόλα αυτά ικανοί να γίνουν δάσκαλοι των γαλατικών φυλών και να τους διδάξουν την γλώσσα της Ρώμης, πραγματοποίησαν δηλαδή με τους Γαλάτες ένα θαύμα που οι άλλες ρωμαϊκές λεγεώνες δεν ήταν ικανές να πραγματοποιήσουν πουθενά αλλού, ούτε στην Ασία, ούτε στην Ελλάδα, ούτε στα Βρετανικά νησιά, πως τελικά οι Βάσκοι και οι Βρετόνοι πέτυχαν να διατηρήσουν τις γλώσσες τους, ενώ οι γείτονές τους, οι κάτοικοι της Bearn, Maine και Anjou έχασαν την δική τους και εξαναγκάστηκαν να μιλούν λατινικά;» Αυτή η ένσταση είναι τόσο σοβαρή, ώστε ανέλαβε να την απαντήσει ο Gaston Paris, κεφαλή της σχολής του νεολατινισμού. «Εμείς οι νεολατινιστές, λέει κατ’ ουσίαν, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να λύσουμε τις δυσκολίες που μπορούν να εγείρουν η λογική και η ιστορία. Μας ενδιαφέρει μονο το φιλολογικό γεγονός και αυτό το γεγονός δεσπόζει της ερώτησης, εφόσον αποδεικνύει, από μόνο του, τη λατινική καταγωγή των γαλλικών, ιταλικών και ισπανικών». «...Σίγουρα», απαντά ο Lefebvre, «το φιλολογικό γεγονός θα ήταν αποφασιστικό αν ήταν ορθό και δεόντως εδραιωμένο, αλλά κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Με όλες τις δυνατές λεπτότητες του κόσμου, ο νεολατινισμός δεν καταφέρνει στην πραγματικότητα παρά μόνο να διαπιστώνει αυτή την τετριμμένη αλήθεια, ότι υπάρχει μια αρκετά μεγάλη ποσότητα λατινικών λέξεων στη γλώσσα μας. Αυτό όμως δεν έχει αμφισβητηθεί ποτέ από κανέναν».
Όσο για το φιλολογικό γεγονός που επικαλέστηκε μα με κανένα τρόπο δεν απέδειξε ο Gaston Paris, προσπαθώντας να αιτιολογήσει την άποψή του, ο J.I. Dartois δείχνει την ανυπαρξία του, βασισμένος πάνω στα έργα του Petit- Radel. «Στο υποτιθέμενο λατινικό φιλολογικό γεγονός», γράφει, «μπορούμε να αντιτάξουμε το αποδεδειγμένο ελληνικό φιλολογικό γεγονός. Αυτό το νέο φιλολογικό γεγονός, το μόνο αληθινό, το μόνο αποδείξιμο, είναι κεφαλαιώδους σημασίας, εφόσον αποδεικνύει χωρίς αμφιβολία ότι οι φυλές που εποίκισαν τη δυτική Ευρώπη ήταν αποικίες Πελασγών και αυτό επιβεβαιώνει η όμορφη ανακάλυψη του Petit-Radel. Γνωρίζουμε ότι ο ταπεινόφρων λόγιος παρουσίασε το 1802 ενώπιον του Ινστιτούτου μια αξιοσημείωτη εργασία, με σκοπό να αποδείξει ότι τα πολυεδρικά μεγαλιθικά μνημεία που βρίσκονται στην Ελλάδα, Ιταλία και Γαλλία, ακόμα και στην καρδιά της Ισπανίας και τα οποία αποδίδονταν στους Κύκλωπες ήταν έργα των Πελασγών. Αυτή η απόδειξη έπεισε το Ινστιτούτο και καμιά αμφισβήτηση δεν έχει εγερθεί από τότε για την προέλευση αυτών των μνημείων. Η γλώσσα των Πελασγών ήταν τα αρχαϊκά Ελληνικά, που αποτελούντο κυρίως από την αιολική και τη δωρική διάλεκτο και είναι ακριβώς αυτή η μορφή των ελληνικών που συναντάμε παντού στη Γαλλία, ακόμα και στην παριζιάνικη αργκό».
________________________
1. J.- I. Dartois, Le Neo-latinisme (Ο Νεολατινισμός) Παρίσι, Societe des Auteurs-Editeurs 1909, σελ. 6
2. «Τα λατινικά, σύνθεση αδιάντροπη των στοιχειωδών γλωσσών της Ασίας, ένας απλός όμως γλωσσολογικός ενδιάμεσος, ένα είδος κουρτίνας τραβηγμένης μπροστά από την σκηνή του κόσμου, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένας εκτεταμένος δόλος, ευνοούμενος από ένα φωνητικό σύστημα διαφορετικό από το δικό μας, που κάλυπτε τις κλοπές του και που θα πρέπει να δημιουργήθηκε, σύμφωνα με τον Allia, κατά τη διάρκεια της κατοχής της φυλής των Senons (390-345 π.Χ.)». A. Champrosay, Les Illumines de Cabarose, Παρίσι, 1920, σελ. 54.
Fulcanelli
Οι Φιλοσοφικές Οικίες
Μετάφραση Ιωάννης Σωτηριάδης
Εκδόσεις Διμελή 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου