Αναμνήσεις – Hermann Hesse

Στην πλαγιά τα ρείκια ανθίζουν

Η αφάνα δοκιμάζει στα γεώδη την αμφίεσή της

Ποιος, αλήθεια, γνωρίζει ήδη από σήμερον πως

Θα δοκιμάσει εκ νέου τα νέα του πράσινα το δάσος

Τον ερχόμενο Μάη;

Ποιος, αλήθεια, γνωρίζει ή δη από σήμερον αν

Του κότσυφα το άσμα και του κούκου το κάλεσμα

Έστω και μία φορά θα ηχήσουν ξανά;

Είναι βέβαιο ότι ήταν τόσος σαγηνευτικός ο ήχος τους

Που δυσκόλως θα ξεχασθεί.

Εις το δάσος αυτή την εορτή  της δύσης της καλοκαιρινής

Η πανσέληνος φωτίζει τα βουνά από ψηλά απόκοσμα

Ποιος δύναται να τα αποτυπώσει και να μην χαθούν

Που έχουν όλα, άπαντα, ήδη βουλιάξει στον θάνατο.

Και δεν θ’ αργήσει η ώρα που ούτε εσένα ούτε εμένα

Θα βρεθεί άνθρωπος να πει ότι μας γνώρισε, ότι μας θυμάται

Θα κατοικούν άλλοι θνητοί εδώ

Δεν θα λείπουμε σε κανέναν.

Επιθυμούμε τον Έσπερο

Και το πρώτο της νυκτός νεφέλωμα να περιμένουμε.

Δεν θα αργήσουμε να γνωρίσουμε την ανθοφορία και το τέλος της

Εις του Θεού τον Μέγα Κήπο.

Hermann Hesse
Ωριμάζοντας Γινόμαστε Όλο και Νεότεροι
Μετάφραση από τα Γερμανικά Γιώτα Λαγουδάκου
Απόδοση Ποιημάτων Βασίλης Καλαμάρας
Εκδόσεις Καστανιώτη 2001