...Την επόμενη μέρα, αφότου πετάχτηκαν στην όχθη μερικά δέματα με βαμβακερά προϊόντα και μερικές κάσες με προμήθειες, το ατμόπλοιο-σαρδελοκούτι αναχώρησε, ενώ μέχρι την επιστροφή του θα περνούσαν άλλοι έξι μήνες. Στο κατάστρωμα ο Διευθυντής άγγιξε το κασκέτο του ως ένδειξη χαιρετισμού προς τους δύο αντιπροσώπους που στέκονταν στην όχθη κουνώντας τα καπέλα τους, και γυρνώντας προς έναν παλιό υπάλληλο της Εταιρείας καθώς πήγαινε προς το αρχηγείο είπε: «Δες αυτούς τους δύο ηλίθιους. Θα πρέπει να ‘ναι τρελοί αυτοί που μου ‘στειλαν τέτοιους τύπους. Τους είπα να φυτέψουν έναν λαχανόκηπο, να χτίσουν καινούργιες αποθήκες και φράκτες, και να φτιάξουν μια πλωτή αποβάθρα. Βάζω στοίχημα πως τίποτα δεν θα γίνει! Δεν θα ξέρουν πως ν’ αρχίσουν. Πάντα πίστευα πως ο σταθμός σε αυτό το ποτάμι είναι άχρηστος, κι αυτοί ταιριάζουν γάντι στον σταθμό!»
«Θα στρώσουν εκεί πέρα», είπε ο βετεράνος μειδιώντας.
«Όπως και να ‘χει, γλίτωσα από δαύτους για έξι μήνες», απάντησε κυνικά ο Διευθυντής.
Ο Κάιερτς και ο Καρλιέ είδαν το ατμόπλοιο να στρίβει κι ύστερα επέστρεψαν στον σταθμό ανεβαίνοντας αγκαζέ την πλαγιά της όχθης. Βρίσκονταν σε αυτή την αχανή και σκοτεινή χώρα για ελάχιστο διάστημα, και πάντοτε μεταξύ άλλων λευκών, υπό τον έλεγχο και την καθοδήγηση των ανωτέρων τους. Και τώρα, καθώς δέχονταν παθητικά τις υφέρπουσες επιδράσεις του περιβάλλοντός τους, ένιωσαν ολομόναχοι και ξαφνικά αβοήθητοι για να αντιμετωπίσουν τον αγριότοπο, έναν αγριότοπο που γινόταν ακόμα πιο παράξενος, ακόμα πιο ακατανόητος με τις μυστηριώδεις ματιές της σφύζουσας ζωής του. Ήταν δύο εντελώς ασήμαντα και ανίκανα άτομα, που κατόρθωναν να υπάρχουν μονάχα λόγω της υψηλής οργάνωσης του πολιτισμένου πλήθους. Ελάχιστοι συνειδητοποιούν πως η ζωή τους, η καθαυτό ουσία του χαρακτήρα, των ικανοτήτων και των παράτολμων ενεργειών τους, εκφράζουν απλώς την πίστη τους στην ασφάλεια του περιβάλλοντός τους. Το θάρρος, η ηρεμία, η αυτοπεποίθηση, τα συναισθήματα και οι αρχές, κάθε σπουδαία και ασήμαντη σκέψη δεν ανήκουν στο άτομο αλλά στο πλήθος: στο πλήθος που πιστεύει τυφλά στην ακατανίκητη δύναμη των θεσμών και των ηθών του, στην ισχύ της τάξης και της γνώμης του. Ωστόσο η επαφή με την αμιγή, αδυσώπητη αγριότητα, με την πρωτόγονη φύση και τον πρωτόγονο άνθρωπο, ενοχλεί ακαριαία και βαθιά την καρδιά. Στην αίσθηση ότι είναι κανείς μόνος του, στη σαφή αντίληψη της μοναξιάς των σκέψεών του, των συναισθημάτων του, στην άρνηση του συνηθισμένου που είναι ασφαλές, προστίθεται η κατάφαση του ασυνήθιστου, που είναι επικίνδυνο. Εμφανίζονται πράγματα θολά, ανεξέλεγκτα και απωθητικά, και η εισβολή τους εξάπτει τη φαντασία, δοκιμάζει και ταράζει τα πολιτισμένα νεύρα τόσο των ανόητων όσο και των σοφών...
Joseph Conrad
Ένα Προκεχωρημένο Φυλάκιο της Προόδου
Μετάφραση Γιώργος Λαμπράκος
Εκδόσεις Οκτώ 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου