Υπάρχουν πράγματι αρχές; Θέλω να πω αρχές ξεχωριστές που βρίσκονται πίσω από τα πράγματα; Ή με άλλους όρους, οι θεοί με την παγανιστική ονοματολογία έχουν μια υπόσταση λιγότερο καθορισμένη και λιγότερο έγκυρη απ’ ότι οι αρχές που μας χρησιμεύουν για να σκεφτόμαστε; Κι η ερώτηση αυτή γεννάει μιαν άλλη; Υπάρχουν στο πνεύμα του ανθρώπου ιδιότητες πραγματικά ξεχωριστές;
Μπορεί κανείς άλλωστε ν’ αναρωτηθεί κατά πόσο μια αρχή δεν είναι άλλο παρά μια απλή λεκτική ευκολία. Κι αυτό οδηγεί στο ερώτημα αν υπάρχει άλλο πράγμα εκτός από το πνεύμα που σκέφτεται, και αν, μέσα στο απόλυτο, οι αρχές υπάρχουν σαν πραγματικότητες ή σαν υπάρξεις που διαχωρίζουν τις ενέργειές τους.
Σε ποιο βαθμό οι αρχές που υπάρχουν σαν ξεχωριστές πραγματικότητες, όσο κι αν ανατρέξουμε στη ρίζα των πραγμάτων, ξεφεύγουν από ένα πνευματικό παιχνίδι γύρω απ’ τις αρχές. Και υπάρχει άραγε μέσα στον άνθρωπο ένα είδος από ικανότητες – αρχές που θα είχαν μια ξεκάθαρη υπόσταση και θα μπορούσαν να ζουν διαχωρισμένες;
Υπάρχουν στιγμές αιωνιότητας που μπορούν να καθηλωθούν σα μουσικές νότες και που ξαναβρίσκονται με τους αριθμούς; - κι αυτές οι νότες είναι διαχωρισμένες;
Οι αλχημιστές λένε, πως αυτές οι στιγμές αιωνιότητας που καθηλώνονται, αντιστοιχούν στην εμφάνιση του αστεριού μέσα στο λεβέτι τους.
Η ερώτηση αυτή μου φαίνεται ηλίθια. Γιατί, το απόλυτο δεν έχει ανάγκη από τίποτα. Ούτε από θεό, ούτε από άγγελο, ούτε από άνθρωπο, ούτε από πνεύμα, ούτε από αρχές, ούτε από ύλη, ούτε από συνέχεια.
Όμως αν στη συνέχεια, στη διάρκεια, στο διάστημα, στον ουρανό ψηλά και στην κόλαση χαμηλά, ζουν αρχές διαχωρισμένες, δεν είναι σαν αρχές που ζουν, αλλά σαν οργανισμοί καθορισμένοι. Η δημιουργική ενέργεια είναι μια λέξη, που όμως κάνει τα πράγματα κατορθωτά, συνδαυλίζοντας τα με τη φωτιά – στήριγμα της. Κι όπως ακριβώς στο δημιουργημένο κόσμο, υπάρχουν όλες οι όψεις της δυνατότητας, στοιχεία που υπολογίζονται με αριθμούς και μετριούνται με την πυκνότητά τους, έτσι και η ροή της δημιουργίας που αρπάζει φωτιά μόλις έρθει σε επαφή με τα πράγματα – και κάθε φορά που η ζωή πυρπολεί τα πράγματα, αντιστοιχεί σε μια σκέψη – αυτή η ροή μέσα σε κλειστούς οργανισμούς που μπορεί να ξεκινάνε από την πιο υλική χοντροκοπιά μας και να φτάνουν στην πιο απίθανη διαύγεια, συνθέτει αυτό που ονομάζουμε Υπάρξεις και που άλλο δεν είναι παρά πνοές μέσα στη διάρκεια.
Antonin Artaud
Ο Ηλιογάβαλος ή Ο Εστεμμένος Αναρχικός
Μετάφραση Τούλια Τόλια
Εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος 1997
Μπορεί κανείς άλλωστε ν’ αναρωτηθεί κατά πόσο μια αρχή δεν είναι άλλο παρά μια απλή λεκτική ευκολία. Κι αυτό οδηγεί στο ερώτημα αν υπάρχει άλλο πράγμα εκτός από το πνεύμα που σκέφτεται, και αν, μέσα στο απόλυτο, οι αρχές υπάρχουν σαν πραγματικότητες ή σαν υπάρξεις που διαχωρίζουν τις ενέργειές τους.
Σε ποιο βαθμό οι αρχές που υπάρχουν σαν ξεχωριστές πραγματικότητες, όσο κι αν ανατρέξουμε στη ρίζα των πραγμάτων, ξεφεύγουν από ένα πνευματικό παιχνίδι γύρω απ’ τις αρχές. Και υπάρχει άραγε μέσα στον άνθρωπο ένα είδος από ικανότητες – αρχές που θα είχαν μια ξεκάθαρη υπόσταση και θα μπορούσαν να ζουν διαχωρισμένες;
Υπάρχουν στιγμές αιωνιότητας που μπορούν να καθηλωθούν σα μουσικές νότες και που ξαναβρίσκονται με τους αριθμούς; - κι αυτές οι νότες είναι διαχωρισμένες;
Οι αλχημιστές λένε, πως αυτές οι στιγμές αιωνιότητας που καθηλώνονται, αντιστοιχούν στην εμφάνιση του αστεριού μέσα στο λεβέτι τους.
Η ερώτηση αυτή μου φαίνεται ηλίθια. Γιατί, το απόλυτο δεν έχει ανάγκη από τίποτα. Ούτε από θεό, ούτε από άγγελο, ούτε από άνθρωπο, ούτε από πνεύμα, ούτε από αρχές, ούτε από ύλη, ούτε από συνέχεια.
Όμως αν στη συνέχεια, στη διάρκεια, στο διάστημα, στον ουρανό ψηλά και στην κόλαση χαμηλά, ζουν αρχές διαχωρισμένες, δεν είναι σαν αρχές που ζουν, αλλά σαν οργανισμοί καθορισμένοι. Η δημιουργική ενέργεια είναι μια λέξη, που όμως κάνει τα πράγματα κατορθωτά, συνδαυλίζοντας τα με τη φωτιά – στήριγμα της. Κι όπως ακριβώς στο δημιουργημένο κόσμο, υπάρχουν όλες οι όψεις της δυνατότητας, στοιχεία που υπολογίζονται με αριθμούς και μετριούνται με την πυκνότητά τους, έτσι και η ροή της δημιουργίας που αρπάζει φωτιά μόλις έρθει σε επαφή με τα πράγματα – και κάθε φορά που η ζωή πυρπολεί τα πράγματα, αντιστοιχεί σε μια σκέψη – αυτή η ροή μέσα σε κλειστούς οργανισμούς που μπορεί να ξεκινάνε από την πιο υλική χοντροκοπιά μας και να φτάνουν στην πιο απίθανη διαύγεια, συνθέτει αυτό που ονομάζουμε Υπάρξεις και που άλλο δεν είναι παρά πνοές μέσα στη διάρκεια.
Antonin Artaud
Ο Ηλιογάβαλος ή Ο Εστεμμένος Αναρχικός
Μετάφραση Τούλια Τόλια
Εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος 1997
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου