Αυτά τα κοράκια που ζωγράφισε δυο μέρες πριν από το θάνατό του, δεν του έφεραν μια μεταθανάτια δόξα, τουλάχιστον όχι περισσότερη απ’ τους άλλους πίνακές του. Άνοιξαν, όμως, στη ζωγραφισμένη ζωγραφική ή, μάλλον, στη μη ζωγραφισμένη φύση, το μυστικό πέρασμα προς ένα υπαρκτό υπερπέραν, μια διαρκή υπαρκτή πραγματικότητα. Κι όλα αυτά, χάρη στον Βαν Γκογκ που άνοιξε την πόρτα ενός αινιγματικού και παράξενου υπερπέραν.
Δεν είναι συνηθισμένο να βλέπεις έναν άνθρωπο που, έχοντας μέσα του την ιδέα της πιστολιάς που τον σκότωσε τελικά, ν’ αραδιάζει σ’ έναν πίνακα μαύρα κοράκια, πάνω από ένα είδος χλομής πεδιάδας ίσως άδειας, τέλος πάντων, όπου το μοβ χρώμα της γης συγκρούεται μανιωδώς με το θαμπό κίτρινο των σταριών.
Ωστόσο, κανένας άλλος ζωγράφος δε θα κατάφερνε όπως ο Βαν Γκογκ να ζωγραφίσει τα κοράκια του μ’ αυτό το μαύρο χρώμα των ύδνων, το μαύρο ενός πλούσιου φαγοποτιού και, συγχρόνως, αυτό το περιττωματώδες μαύρο των φτερών των κορακιών που αιφνιδιάστηκαν απ’ το φθίνον φως του βραδιού.
Και με τι παραπονιέται εκεί κάτω η γη, κάτω απ’ τα φτερά μεγαλόπρεπων κορακιών, μεγαλόπρεπων, χωρίς αμφιβολία, απ’ την ίδια την επιθυμία του Βαν Γκογκ, αλλά κι απ’ την άλλη, πομπώδικων οιωνών ενός κακού που αυτό δε θ’ αγγίξει ποτέ;
Γιατί κανένας μέχρι τώρα, όπως ο Βαν Γκογκ, δεν έδειξε τη γη σαν βρόμικο πανί βουτηγμένο στο κρασί και το αίμα.
[image: Vincent van Gogh - Wheatfield with Crows - July 1890]
Antonin Artaud
Βαν Γκογκ Ο Αυτόχειρας της Κοινωνίας
Μετάφραση Δέσποινα Ψάλλη
Εκδόσεις Αιγόκερως 1986
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου