Η Ιστορία πρέπει να ζήσει με ό,τι ήταν εδώ,
αδράχνοντας και σχεδόν ψηλαφίζοντας ό,τι είχαμε...
είναι τόσο φριχτό και πληκτικό το πώς πεθαίνουμε,
αντίθετα απ' το γράψιμο, η ζωή δεν τελειώνει ποτέ.
Ο Άβελ ήταν τελειωμένος - ο θάνατος δεν είναι απόμακρος,
ένα μεγάλο τίποτα ηλεκτρίζει τον σκεπτικιστή,
τα βόδια του μαζεύονται σαν νεκροκεφαλές σε ηλεκτροφόρο σύρμα,
το μωρό του κλαίει όλη νύχτα σαν μηχανή καινούργια.
Όπως στις Βίβλους μας, λευκοπρόσωπο, αρπαχτικό,
το όμορφο, ομιχλομέθυστο του κυνηγού φεγγάρι ανεβαίνει...
ένα παιδί θα του έδινε πρόσωπο: δυο τρύπες, δυο τρύπες,
τα μάτια μου, το στόμα μου, ανάμεσα μιας νεκροκεφαλής μη-μύτη...
Ω, έχει μια τρομαχτική αθωότητα το πρόσωπό μου
ποτισμένο με το ασημένιο σώσμα πάχνης πρωινής.
Μετάφραση Παναγιώτης Αλεξανδρίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου