Σονέτο – Στην επιστήμη (Sonnet—To Science) – Edgar Allan Poe

Επιστήμη! Γνήσια κόρη της παλιάς εποχής είσαι!

Που τ’ αλλάζεις όλα με τα περίεργα μάτια σου.

Γιατί ορμάς έτσι πάνω στην καρδιά του ποιητή,

Όρνιο που οι φτερούγες του είναι βαρετή πραγματικότητα;

Πώς μπορεί να σ’ αγαπήσει αυτός; Ή πώς να σε πει σοφή;

Όταν  δε θέλεις να τον αφήσεις στις περιπλανήσεις του

Να ψάξει για θησαυρούς στους διαμαντοστόλιστους ουρανούς,

Μολονότι πέταξε ψηλά μ’ ατρόμητα φτερά;

Εσύ δεν είσαι που έσυρες την Άρτεμη από το άρμα της βίαια

Και την Αμαδρυάδα από τα δάση έδιωξες

Να βρει καταφύγιο σε ευτυχέστερο αστέρι;

Εσύ δεν έδιωξες τη Ναϊάδα απ’ την κρήνη της

τη Συλφίδα από το χλωρό χορτάρι της, κι’ από  εμένα

Το όνειρο του καλοκαιριού κάτω απ’ τον κόκκινο ταμάρινδο*;

________________ 
* Το δέντρο οξυφοίνικας

Μετάφραση Βασίλης Κ. Μηλίτσης

Science! true daughter of Old Time thou art!

   Who alterest all things with thy peering eyes.

Why preyest thou thus upon the poet’s heart,

   Vulture, whose wings are dull realities?

How should he love thee? or how deem thee wise,

   Who wouldst not leave him in his wandering

To seek for treasure in the jewelled skies,

   Albeit he soared with an undaunted wing?

Hast thou not dragged Diana from her car,

   And driven the Hamadryad from the wood

To seek a shelter in some happier star?

   Hast thou not torn the Naiad from her flood,

The Elfin from the green grass, and from me

The summer dream beneath the tamarind tree?