Θλίψεις της Σελήνης – Tristesses de la lune – Charles Baudelaire

Απόψε η σελήνη ονειρεύεται με νωχέλεια πολλή.
Όπως πάνω σε πολυάριθμα μαξιλάρια
Μια καλλονή που με χέρι αφηρημένο κι ελαφρύ χαϊδεύει
Το περίγραμμα των μαστών της πριν κοιμηθεί.

Πάνω στη στιλπνή ράχη από ράθυμες χιονοστοιβάδες,
Ψυχορραγώντας, αφήνεται στις μακριές λιποψυχίες,
Περιφέρει τα μάτια της πάνω σ’ οπτασίες λευκές 
Που ανεβαίνουν στο γαλανό αιθέρα σαν ανθοφορίες.

Όταν καμιά φορά σ’ αυτή τη σφαίρα, στην άπραγη της ατονία,
Αφήνει να ρέει ένα κρυφό δάκρυ,
Κάποιος ευλαβικός ποιητής, του ύπνου εχθρός,

Παίρνει μες στην παλάμη του το χλομό δάκρυ,
Με τις ιριδίζουσες ανταύγειες σαν ένα τεμάχιο οπάλιο,
Και το φυλά μες στην καρδιά του μακριά απ’ του ήλιου τη ματιά.

***

Ce soir, la lune rêve avec plus de paresse ;
Ainsi qu'une beauté, sur de nombreux coussins,
Qui d'une main distraite et légère caresse
Avant de s'endormir le contour de ses seins,

Sur le dos satiné des molles avalanches,
Mourante, elle se livre aux longues pâmoisons,
Et promène ses yeux sur les visions blanches
Qui montent dans l'azur comme des floraisons.

Quand parfois sur ce globe, en sa langueur oisive,
Elle laisse filer une larme furtive,
Un poète pieux, ennemi du sommeil,

Dans le creux de sa main prend cette larme pâle,
Aux reflets irisés comme un fragment d'opale,
Et la met dans son coeur loin des yeux du soleil.

Charles Baudelaire
Τα Άνθη του Κακού – Les Fleurs du Mal 
Μετάφραση Δέσπω Καρούσου 
Εκδόσεις Γκοβόστη (Έκδοση Δίγλωσση)