ΤΙ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑΝ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΜΑΓΟΙ – ΠΑΥΛΟΣ ΣΠ. ΚΥΡΑΓΓΕΛΟΣ

α'- Αναλύοντας μια αρχαία επιστημονική πρόκληση...

Σύμφωνα με τα σωζόμενα πρωτότυπα των κειμένων της Παλαιάς Διαθήκης, των οποίων η – επιστημονικά ελεγμένη – αρχαιότητα ανάγεται στον 1ο αι. μ.Χ., 3 Μάγοι (1) “από ανατολών” (Ματθ. Β', 1) παρουσιάστηκαν στον Ηρώδη (Ματθ. Β', 1-3) ηγεμόνα της Ιουδαίας, προκειμένου να έχουν απάντηση στο θεμελιώδες θεολογικό ερώτημα: “που γεννάται ο Χριστός” (Ματθ. Β', 4).

Ο λόγος της απορίας τους ήταν απλός: έχοντας εντοπίσει, με συγκεκριμένες επιστημονικές – μαθηματικές (δηλ. αστρονομικές) μεθόδους τον Χρόνο και τον Χώρο γεννήσεως του Θείου Βρέφους, έρχονταν να Το προσκυνήσουν, αφού πρώτα βρίσκανε το ακριβές σημείο, που Το φιλοξενούσε.

Η μέθοδος ήταν γνωστή: εντοπισμός από τα αστεροσκοπεία (16) της περιοχής τους (Σιππάρ), των πλανητικών διελεύσεων (transits), που ερμηνεύονται σαν γέννηση “βασιλέως βασιλέων” (νεγκούς νεγκίστι) ή Υιού του Θεού.

Ο Χρόνος ήταν γνωστός: η περίοδος της βασιλείας του Ηρώδη (Ματθ. Β', 1) της Ιουδαίας (Λουκ. Α',5, στις μέρες της απογραφής, που διέταξε ο Καίσαρ Αύγουστος (Λουκ. Β', 1) και συγκεκριμένα την 6η Δεκεμβρίου του 5 π.Χ. (2).

Ο Χώρος ήταν γνωστός: η περιοχή της Ιουδαίας, που αντιστοιχεί στο ζώδιο των Ιχθύων, δηλ. το ουράνιο τμήμα, στο οποίο γινόταν η τριπλή διάβαση.

Η γνωστή μέθοδος ήταν προκαθορισμένη – προμελετημένη σαν παρατήρηση της τριπλής διελεύσεως του Διός από το cusp Κριού – Ταύρου και των τριών συνόδων (εξαιρετικά ορατών) του με τον Κρόνο μέσα στο 7 π.Χ. (3).

Ο γνωστός Χρόνος ήταν προκαθορισμένος – προαναγγελμένος και σαν χρονικό σημείο της διάβασης του γ' από τον Κριό στους Ιχθύς, άλλως σαν έναρξη της Εποχής των Ιχθύων.

Ο γνωστός Χώρος ήταν προκαθορισμένος – προεντοπισμένος και σαν χώρα των Ιουδαίων, του λαού που είχε προστάτη τον Ραϊφάν (=Κρόνο), ηγετικό πλανήτη (ας πούμε, κυβερνήτη) της μεγάλης αρθρώσεως των πλανητών, που έγινε στους Ιχθύς το 6 π.Χ. (και που σ' αυτούς όπως αναφέραμε, αντιστοιχεί η Ιουδαία). (4)

Τότε τι ήταν εκείνο, που αγνοούσαν οι Μάγοι; Τι ζητούσαν να πληροφορηθούν από τον ηγεμόνα Ηρώδη; Τι αγνοούσε κι αυτός, ώστε ν' αναγκαστή να συγκαλέση το συμβούλιο των ιερέων (Ματθ. Β', 4), προκειμένου να το πληροφορηθή; Απλά και μόνο, το ακριβές σημείο της Ιουδαίας, την πόλη δηλαδή στην οποία είχε γίνει η γέννηση του Θείου Βρέφους. Κι αυτό γιατί ο Αστήρ που τους “προήγε” (οδηγούσε), δεν ήταν “υπερφυσικός αστήρ, κινούμενος εντός των κατωτέρων στρωμάτων της ατμόσφαιρας” (5), οπότε θα είχε σταθή πάνω από την Φάτνη (κατά πως τον παρουσιάζουν οι ευφάνταστοι βυζαντινογράφοι καλλιτέχνες των χριστουγεννιάτικων καρτών) και θα τον έβλεπαν κι οι Μάγοι κι ο κόσμος όλος, αλλά ήταν ένα ουράνιο φαινόμενο (6) που μόνο οι αστρολόγοι – αστρονόμοι της εποχής (οι γνωστοί Μάγοι), μπορούσαν να παρατηρήσουν, αρχικά από το αστεροσκοπείο τους και, εν συνεχεία, μετακινούμενοι προς δυσμάς, με το φορητό τους τηλεσκόπιο.

Το ερώτημα είναι: αν οι Μάγοι ήξεραν βαθύτερη (δηλ. Εσωτερική) Αστρολογία, και δη αν είχαν Κλισιολογικές γνώσεις, (7) θα μπορούσαν να γνωρίζουν ότι η πόλη ήταν η Βηθλεέμ, χωρίς να ρωτήσουν τον Ηρώδη;

Η επιστημονική απάντηση είναι: ναι, φυσικά, απόλυτα, αν είχαν υπ' όψει τους απλά και μόνο:

1)ότι η αρχαία ονομασία της Βηθλεέμ ήταν Εφφραθά (κατ' εμέ Ευφραθά).

2)ότι η εβρ. λ. Βηθλεέμ (μπεθ – λεχέμ) σημαίνει “οικία του άρτου”.

3)ότι το ζώδιο της ενσαρκώσεως ή Βόρεια Πύλη (δηλ. ο Καρκίνος) λέγεται Φάτνη στο κέντρο του και οι δύο μπροστινοί αστέρες Όνοι.

4)ότι ο Όνος θεωρείται (8) ότι λατρευόταν, σαν είδωλο, μέσα στο Ναό (στα Ιεροσόλυμα).

5)ότι βάσει των γνωστών καββαλιστικών προτάσεων, (9) που αναφέρονται στο Μπερεσίθ, ο Μεσσίας θα γεννιόταν από μία Παρθένο, (9β) όπως προφήτευσε κι ο Ησαΐας (Ησ. Ζ', 14 και Ματθ. Α', 23) το δε ζώδιο της Παρθένου κρατάει στο χέρι Στάχυν (=ίουλον), απ' όπου παράγεται ο άρτος.

6)ότι ο Ιχθύς στην Κοσμική Αρχιτεκτονική είναι η Vesica Piscis, όπως περιγράφεται στο “γαμήλιο σχεδιάγραμμα” (“γάμου τόπον”) στο Η' της Πολιτείας του Πλάτωνος και όπως το έχω αποκαταστήσει στο παρατιθέμενο σχεδιάγραμμα της Magnae Cartae Sanguinis (βλ. Σχ.1).

7)ότι οι άρχοντες στα εβραϊκά καλούνται Μαρί (πρβλ. μαραναθά = έρχου, Κύριε).

8)ότι πυραμίδα σημαίνει και βηθλεέμ (πρβλ. με Σχήμα 2).

Αναλύοντας τα ανωτέρω 8 σημεία βρίσκουμε ότι οι Μάγοι όφειλαν:

α)Από τον συνδυασμό 1) και 2) να αναζητήσουν την Θεία Γέννηση ή γονιμοποίηση στην πόλη, που έφερε αυτό το όνομα (ευφραθά = εύφορος = γόνιμος, γονιμοποιός) ή το όνομα του γονιμοποιού στοιχείου / αιτίου, δηλ. σίτου, επειδή περιέχει τη γονιμοποιό βιταμίνη, δηλ. την τοκοφερόλη Ε. Μ' άλλα λόγια, “το σπίτι του ψωμιού” (Βηθλεέμ) που φέρνει την “γονιμότητα” (Ευφραθά).

Τα στοιχεία αυτά γίνονται πιο ορατά, αν θυμηθούμε πως η Βηθλεέμ ονομάστηκε Ευφραθά από την 3η σύζυγο του Χάλεβ (βλ. Αριθ. ΙΓ και ΙΔ σε συσχέτιση με Ιησ. Ναυή ΙΔ, 6 εξ., και ΙΕ, 13 εξ.) κι ότι εκεί κατοίκησε ο γιος της Ωρ (λεξικό πρότυπο του Ώρου, μυητικού συμβόλου του Ιησού, ετυμολογικού κρυπτογραφικού της Αφροδίτης, θεάς της γονιμότητας – πρβλ. άλλωστε ΜΠΕΘ – ΛΕΧΕΜ = 814 = ΑΡΓΥΝΝΙΣ, η Αφροδίτη παρά Βοιωτοίς).

β)Από τον συνδυασμό α) και 3) ν' αναζητήσουν στην πόλη της Βηθλεέμ μια φάτνη, και μάλιστα εν λειτουργία, με όνους μέσα (όχι εγκαταλειμμένη), που να έχη γεννήσει μέσα μια αρχόντισσα (δέσποινα) δηλ. μια Μαρί (α).

Το στοιχείο της φάτνης γίνεται πιο ορατό συνδυάζοντάς το α) με τη σημασία της ελλ. λ. φάτνη = 1)τράπεζα γεμάτη και 2) φάτνωμα οδόντων, δηλ. αντίστοιχα: 1)θέση του άρτου – 2)άλεσμα του σίτου. Υπόψη ότι άνωθεν κείται η υπερώα (ουρανίσκος) και εξωτερικώς τα μάγουλα (πρβλ. μάγοις = μήλα = πρόβατα).

γ)από τον συνδυασμό α) και β) σε συσχέτιση με το 5), να επιμείνουμε στην ανεύρεση μιας φάτνης – κατοικίας της Αρχόντισσας (δηλ. Δέσποινας) ή Μαρίας, που να είχε τη φήμη της Παρθένας, όπως φαίνεται στο κείμενο (Ματθ. Α', 18 και 20) κι είχε αποδειχθή με τη δοκιμασία της “αγνείας πείρας”, όπως αναφέρεται στο κείμενο του Απόκρυφου Ευαγγελίου (Πρωτευ. Ιακώβου, XVI: “ύδωρ ελέγξεως Κυρίου”).

δ)Από τα στοιχεία του 6) σε συνδυασμό με τις γνώσεις τους για την κυριαρχία του Ποσειδώνος επί των Ιχθύων και την προσωπική του ετυμολογία (Ποσειδών από το Ιπποσειδών, κατά συγκοπήν του αρκτικού ΙΠ, δηλ. είδος ίππου = με μορφή ίππου ή αλογομούρης = σαν άλογο = οίος ίππος = Οιόσιππος και κατά συγκοπήν αρκτικού Ό, Ιοσιππός = Ιώσιππος = Ιωσήφ), να αναζητήσουν την Αρχόντισσα ή Δέσποινα ή Μαρία υπό την σκέπην του Ιωσήφ, σε συνδυασμό με το πρότυπο του 4) και τις γνώσεις των περιπετειών του 1ου Ιωσήφ στην Αίγυπτο, στην “οικία του αρτοποιού” (Γεν. ΛΘ' 1 εξ.).

Το στοιχείο αυτό γίνεται πιο ορατό, έχοντας υπόψει μας την παράδοση, που θέλει τον άγιο Χριστόφορο αλογομούρη και τις προσωπικές μου παρατηρήσεις, (10) όπου η λ. ΔΕΣΠΟΙΝΑ είναι αναγραμματισμός της λ. ΠΟΣΕΙΔΑΝ, δωρικού τύπου του Ποσειδώνος και αναφέρεται στην ένωση της Δέσποινας/Δήμητρας (Παρθένου) με τον Ποσειδώνα σε μορφή αλόγων.

ε)Απ' το στοιχείο 8) σε συσχέτιση αφ' ενός με τα transits στο cusp Κριού – Ταύρου, αφ' ετέρου με το συμβολισμό των Ιουδαίων σαν “ποικίλου αμνού”, έχοντας υπόψει τους και την απόδοση (στην γλώσσα Αρζάβα της Μ. Ασίας) Αμάν (δηλ. Αμήν, ιωνικά) του Άμμωνος, να αποκρυπτογραφήσουν την γραμματαριθμική εξίσωση (10) ΒΗΘΛΕΕΜ = 99, όπου 99 μας δίνει ΑΜΗΝ (Άμμων ή Αμνός, άλλωστε Κριός = Amun στα αιγυπτ.) ή ΝΗΜΑ (ή εκτυλισσομένη πορεία του Αστέρος) ή ΜΑΘΗΜΑ (το ζητούμενο να μάθουν) ή ΠΗΓΗ (την αρχή ή αιτία, αλλά και μέρος εμφανίσεως των παγανών), και κατ' ακολουθίαν να αναζητήσουν την ΠΗΓΗ του ΑΜΗΝ (αμνού), δηλ. Φάτνη.

στ)Από τα στοιχεία 8) και ε) γνωρίζοντας ότι σίτος = πυρός (στα ελληνικά), άρα πυραμίς = συναγωγή σίτου = λωγάνη = μπεθ λεχέμ (βηθλεέμ), και αναζητώντας τον “τεχθέντα βασιλέα”, να προεκτείνουν επί του χάρτου τη γραμμή του βασιλικού διαδρόμου της Μ. Πυραμίδος, οπότε συναντάται η Βηθλεέμ (βλ. ξανά το α), παραπάνω σε συσχέτιση με το Σχ. 2.

Παρατηρήσεις επί του κειμένου:

(1)Ο όρος Μάγοι τίθεται εδώ αντί του Ιερεύς, Γόης, Προφήτης, ως καταλληλότερος, αφού ήρθαν να προσκυνήσουν το Λόγο, η δε λ. Μάγοι ετυμολογείται, κατά τη γνώμη μου, από ρ. Μαγάζω = μέγα άζω = φωνάζω δυνατά (από κει και η λ μαγαζιά, αφού οι μαγαζάτορες διαλαλούν δυνατά, δηλ. μαγάζουν, το εμπόρευμά τους), κατά συνέπειαν είναι κι εδώ εσφαλμένος ο Hoffmann και οι συν αυτώ, μιλώντας για δάνειο από την αρχ. Περσ. Magus = μάγος, πολύ δε περισσότερο όσοι κοιτάνε την ρ. Mahi (αρχ. Ινδ.) ή mag ιρλ.) = μέγας. Οπωσδήποτε το λάθος είναι μικρό, αφού οι Μάγοι ήταν οι Μεγάλοι (οι τρανοί) στις κοινωνίες τους, όπως συμβαίνει και με το μάγο – γιατρό των μαύρων φυλών. Το ότι, σύμφωνα με την ανάλυση του κειμένου είχαν ελλιπείς γνώσεις και δεν μπόρεσαν να βρουν την Βηθλεέμ, πρέπει να αποδοθή, κατά τη γνώμη μου, στο ότι είχε προηγηθή η Μαγοφονία (πρβλ. και σφαγή 300 Προφητών Α' βαθμού, Α' Βασ. ΚΒ' 18) και είχε χαθή το άνθος της γνώσης από την τάξη τους.

(1β)Βλ. ορισμό των μάγων και αναφορά στα αστεροσκοπεία στην σελ. 61 του κατωτέρω (2) βιβλίου.

(2)Βλ. Κ.Χασάπη “Ο Αστήρ της Βηθλεέμ” εκδ. Καραβία – Αθήνα 1970, και συνέντευξη του στον υπογράφοντα για το περιοδ. Νεογραμμή, Ιαν. 71, στη σελ. Δ'.

(3)Σε ανάλογο φαινόμενο αποδόθηκε από τους Ιουδαίους η γέννηση του Μωυσέως τον 16ο αι. π.Χ. και η ανασύσταση του κράτους του Ισραήλ το 1948.

(4)Προχωρώντας σε αποσυμβολιστικό βάθος, μπορούμε να αναφέρουμε την Ιουδαία και σαν χώρο γεννήσεως / παραγωγής των Ιουδαίων = σπερματοζωαρίων, που κινούνται προς το σημείο γονιμότητος – Εφφραθά (βλ. αναλυτικότερα Γ. Βαρβιτσιώτη: Οι κρυμμένοι θησαυροί, Αθήνα 1960) και να συσχετίσουμε την ορμονική λειτουργία με τον Ποσειδώνα, έφορο της υποφύσεως ή “τροχονόμου των ορμονών”.

(5)Ανάλυση της θεωρίας του Keppler στο ανωτέρω (2-) μνημονευθέν βιβλίο.

(6)Η λ. αστήρ στα (αρχαία) ελληνικά σημαίνει κα τη λάμψη (πρβλ. δόξα και δοκός).

(7)Ο υπογράφων είναι εισηγητής διεθνώς από το 1981 της Επιστήμης της Κλισιολογίας, δηλ. συστήματος μελλοντολογικών αναλύσεων βασισμένων στο συνδυασμό Αστρολογίας Αριθμολογίας και Ονοματολογίας, στην κλίμακα των 12 Οίκων. Βλ. και Π. Κυράγγελου: Ο Πρακτικός Αστρολόγος, Αθήνα 1979.

(8)Βλ. σχετικές αναφορές στο βιβλίο του Γ. Γρατσέα: Η έξοδος των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο κ.λπ. - Αθήνα 1981, σελ. 77.

(9)Prosper Rugers, πρώην Solomon Meir Ben Moses: 5η πρόταση πάνω στο BRASHITH = Berashith = BTHVLH RAVIH ABCHR SHTHLD ISHVO THASHRVH = Bethulah Raviah Abachar Shethaled Yeshuah Thrashroach = Παρθένον θα επιλέξω κ.λπ.

Η ελλ. λέξη βετούλα (ορθ. Βαιτούλα) = κατσικούλα (νιογέννητη), δηλ. κοριτσάκι, όπως αρνάκι το αγοράκι, είναι συνώνυμη της αλμά = παρθένος στο Ησ. Ζ' 14, όπως αποδεικνύεται και στο υπό έκδοσιν βιβλίο μου AVE MARIA (9β'):

Χιννε ααλμά = Ιδού η Παρθένος

χαρά = θέλει συλλάβει

βαφιολέδεθ μπεν = και γεννήσει υιόν

βε καράθ σεμό Ιμμανουέλ = και θέλει καλείται το όνομα αυτού Εμμανουήλ.

*(Για την αντίθεση με το Ησ. Η', 3, βλ. Νικ. Χ. Αμβράζη: Ο Ραββίνος Ισαάκ Μ. κ.λπ. Αθήναις, 1901 σελ. 10-18).

(10)Βλ. Π. Κυράγγελου: Επίτομο Γραμματαριθμικό Αριθμογραμματικό κ.λπ. Λεξικό της Ελληνικής – Αθήνα 1981.

Ιδιαίτερα η εξίσωση 99 = ΑΙΠΗ – ΑΚΟΗ – ΑΛΗΞ – ΑΜΗΝ – ΑΜΝΗ – ΒΗΘΛΕΕΜ – ΓΛΗΝΗ – ΙΝΑΗΛ – ΚΛΗΜΑ – ΛΑΛΛΗ – ΛΗΝΑΙ – ΜΑΓΓΑΝΑ – ΜΑΘΗΜΑ – ΜΑΝΗ – ΜΕΓΑΝ – ΜΗΝΑ – ΝΗΜΑ – ΠΑΓΓΑΙΑ – ΠΗΓΗ είναι χαρακτηριστική της νοηματικής ταυτίσεως, ως προς τη Βηθλεέμ.

(Τα ισόψηφα ελήφθησαν επιλεκτικά απ' το πλήρες κείμενο της εξισώσεως).

β'-Συμπληρωματικά στοιχεία για τον τόπο της Γέννησης.

Το μέρος όπου γεννάει (τίκτει) μια γυναίκα (ιδιαίτερα θεά) λέγεται “λεχώιον”, Καλλ. Δία 14), απ' το ρήμα “λέγειν” (=συνουσιάζεσθαι προς τεκνοποιίαν, πρβλ. Λόγος ο Υιός του Θεού). Η λ. “λέχος” (=φωλιά πτηνού, κλίνη, στρώμα, σύζυγος, νεκροκρέββατο, βλ. και λεχέρνα = θυσία Αργείων στην Ήρα) μας οδηγεί στην λ. “λέχαιον” (= το εντός της φωλεάς) κι έτσι φτάνουμε στο Λέχαιον της Κορίνθου. Η λ. Λεχ (Lech) που σημαίνει “μεγάλος γαιοκτήμων” (στα σλάβικα), είναι όνομα ανθρώπου (κατά την πολωνική μυθολογία), που μαζί με τον αδελφό του Τσεχ, ήσαν γιοι του Ιωάννου και (απ' αυτόν) εγγονοί του Ιάφεθ, που έμειναν (αρχικά) στην Δαλματία της Γιουγκοσλαβίας. Έτσι οι Πολωνοί λέγονταν Λέχοι και η Πολωνία (κατά την τουρκοκρατία) λεγόταν Λεχία και (κατά Νέστωρ) ο κάτοικος της πεδιάδας του Βιστούλα λέγονταν επίσης Λέχος. Lech επίσης (ή Licus) είναι όνομα παραποτάμου του Δούναβη. Στα εβραϊκά επίσης (Κριτ. 9 επ.) Λεχί ή Ραμάθ – Λεχί σημαίνει Σιαγών ή Λόφος της Σιαγόνος, όπου ο Σαμψών (= Ήλιος, κατ' εμέ) εφόνευσε 1.000 Φυλισταίους.

Ωστόσο στην Κόρινθο τα λιμάνια Λέχαιον και Κεγχρεών ονομάστηκαν από τους γιούς του Αχελώου με την Πειρήνη, που λέγονταν Λέχης και Κεγχρίας (το πολωνικό Τσεχ = Κεχ είναι συντομευμένος, δηλ. βαρβαρικός τύπος, του Κεγχ-ρίου). Λεχουρίτικο, επίσης, ή Λεχούρι είναι χωριό της επαρχίας των Καλαβρύτων, στα Λεχουρίτικα βουνά (= Καλλίφωνα όρη), το δε ποτάμι Λέχοβα (παλαιά Ελισών), έρχεται από το βουνό Βέσεζα.

Η Εφφραθά (δηλ. Ευφραθά, ως ανωτέρω απέδειξα), η μητέρα του Ωρ, είναι η Γόνιμη ή Ευ Φέρουσα (βλ. αγγλική λ. bear = φέρω, υποφέρω, τίκτω, άρκτος, Άρκος, η σύντροφος της Αρτέμιδος, θεάς του τοκετού) δηλ. η Μάνα ή Ma'na = Hathor, Βρεφοκρατούσα Ίσις τον Ώρον, βασιλέα, στην πραγματικότητα, της Τροιζηνίας, λόγος για τον οποίο η περιοχή παλαιά λεγόταν Ωραία. Η λέξη “ωρείον” (ή όρρειον ή όρρεον) σημαίνει αποθήκη σιτηρών, γενικά αγαθών, και σιτοβολώνα (στους Βυζαντινούς), είναι πλαγίως συνώνυμη της λέξης “λώγη” (= συναγωγή σίτου) και αποδόθηκε στα εβραϊκά σαν Βηθλεέμ ή Μπεθ – λεχέμ (οικία του σίτου, άρα σιτοβολώνας). Διακρίνονται σε δημόσια (horrea publica) κυρίως για την αποθήκευση της αννώνας, που είχαν αυλές (cohors, πρβλ. κοόρτεις) και σε ιδιωτικές (horrea privata), κυρίως για την αποθήκευση καλλιτεχνικών έργων.

Στο αραμαϊκό κείμενο 4Q544 των Χειρογράφων του Κουμράν οι Γραμμές 8 και 9 αναφέρονται σ' αυτόν τον Ώρ(ον). Σύμφωνα με τον Ιώσηπο (ΙΑ 3.54) ο Ωρ ήταν σύζυγος της Μαριάμ, ενώ τα ραβινικά κείμενα (ταργκούμ στο Ι' Χρον. Β, 19 και Δ, 4) ταυτίζουν τη Μαριάμ με την Εφράθ (= Εφφραθά) και κατά συνέπειαν τον θεωρούν γιο της. Στη μάχη εναντίον των Αμαληκιτών (Έξοδ. ΙΖ, 10) ο Ωρ με τον Ααρών στηρίζουν τα χέρια του Μωυσή, ώστε να είναι σηκωμένα, προϋπόθεση για τη νίκη των Εβραίων. Ο Ωρ συνδέεται επίσης με το Βεσελεήλ (Έξοδ. ΛΕ', 30), τον αρχιτέκτονα της Σκηνής, με το Χάλεβ (Ι Χρον. Β', 20), που θεωρείται πατέρας του.

Άκρως κρίσιμο σημείο: το ότι οι Μάγοι προσφέρουν στο νεογέννητο τα γνωστά δώρα τους, “χρυσόν, λίβανον και σμύρναν” (Ματθ. Β', 11) δείχνει ότι είναι Έλληνες ή – τουλάχιστον – ότι πάνε να προσκυνήσουν έναν Έλληνα. Αν και η επίσημη ερμηνεία των θεολόγων είναι ότι τα δώρα συμβολίζουν: ο χρυσός τον βασιλέα (κοσμική εξουσία), ο λίβανος τον ιερέα (πνευματική εξουσία) και η σμύρνα τον θάνατο, είναι σαφές εν προκειμένω πως πρόκειται για τα τρία αντικείμενα της θυσίας, που χρησιμοποιούσαν οι Έλληνες, όταν έκτιζαν μια πόλη ή ίδρυαν μια αποικία: το κανούν, την χύτραν και τας μυρρίνας, δηλ. το πανέρι με σπόρους κριθαριού (πρβλ. τη Γαλαξία στα Γαλάξια των Γάλλων), τη χύτρα με το ιερόν πυρ (βλ. & Ξενοφ. Ελλην. IV. 5,4 & Αρστφ. Λυσιστρ. 297) και κλαριά από σμύρτα (βλ. Αρστφ. Σφήκες 861, Θεσμοφ. 37).

Τα δώρα αυτά των Μάγων δείχνουν ότι αυτοί δεν υποδέχονται Αυτόν γενικώς ως βασιλέα, αλλά ειδικώς ως βασιλέα – κτίτορα, ιδιότητα που, όπως σημειώθηκε (βλ. Κεφ. 11: Ο Ηρώδης ο Αττικός ή Ηρώδης Αντίπας, στο β': Γάλλοι ή Γαλιλαίοι = οι Εσσαίοι της Αττικής) αποδίδεται με την λ. εσσήν. Η ίδια λέξη όμως δηλοί και τον “βασιλέα των μελισσών” άρα τον κηφήνα, ιωνική λέξη που καταλήγει στη δωρική κηφάς, νέα ονομασία του πρώην Σίμωνος και νην Κηφά, που του δίνει ο Ιησούς καθιστώντας τον βασιλέα – οικιστή αντ' Αυτού (βλ. Ιω. ΚΑ', 15 – 17), ονομάζοντάς τον (βαρ = υιός) Ιωνά (δηλ. Ίωνα).

ΠΑΥΛΟΣ ΣΠ. ΚΥΡΑΓΓΕΛΟΣ