Το συνοδικό έτος της Αφροδίτης - Immanuel Velikovsky

Σήμερα ο πλανήτης Αφροδίτη περιστρέφεται γύρω απ' τον ήλιο σ' ένα διάστημα 224,7 ημερών, περίοδος που αντιπροσωπεύει το «έτος» του πλανήτη. Οπωσδήποτε, καθώς την βλέπουμε από την γη, της οποίας η τροχιά είναι μεγαλύτερη, και η ταχύτητά της μικρότερη, η Αφροδίτη επιστρέφει στην ίδια θέση, σε αντιστοιχία πάντα με την γη, σε διάστημα 584 ημερών, διάστημα που αποτελεί το συνοδικό της έτος. Ανατέλλει πριν απ' τον ήλιο, νωρίς το πρωί, και για εβδομήντα δύο μέρες, μέχρι που φθάνει στην μεγαλύτερη απόστασή της (απόγειο), και σε κατεύθυνση δυτική, από τον ήλιο. Από το σημείο αυτό και για 221 μέρες κατόπιν, ο Αυγερινός ανατέλλει όλο και πιο χαμηλά στον ορίζοντα. Ένα περίπου μήνα πριν από το τέλος αυτής της περιόδου, γίνεται έκλειψη της Αφροδίτης, εξ αιτίας της θέσης της ως προς τον ήλιο (μιλούμε πάντα για το πως φαίνεται από την γη) και για 60 μέρες δεν είναι ορατή. Τότε, γίνεται ορατή, κάποια στιγμή μετά την δύση του ήλιου, οπότε την αποκαλούμε Εσπερινό (Αποσπερίτη) και εμφανίζεται ανατολικά του δύοντος ήλιου. Για 221 νύχτες παρουσιάζεται σαν Αποσπερίτης και προχωρεί σε κατεύθυνση ανατολική, μέχρι που φθάνει πάλι στην μέγιστη απόστασή της από τον ήλιο που δύει. Από το σημείο αυτό και για εβδομήντα μία νύχτες, αρχίζει πάλι να πλησιάζει τον ήλιο. Δεν είναι ορατή, συνήθως για μια-δυό μέρες, επειδή βρίσκεται ανάμεσα στην γη και στον ήλιο. Κατόπιν αρχίζει να εμφανίζεται δυτικά από τον ήλιο που ανατέλλει και γίνεται πάλι ο Αυγερινός.

Τούτες οι κινήσεις της Αφροδίτης, καθώς και οι κατευθύνσεις που ακολουθεί, ήταν γνωστές στους λαούς και των δυό ημισφαιρίων εδώ και δυό χιλιάδες χρόνια. Στην πραγματικότητα το «Αφροδισιακό Έτος» που ακολουθεί την συνοδική περιστροφή της Αφροδίτης βρίσκεται στα ημερολόγια τόσο του Παλιού όσο και του Νέου Κόσμου. Πέντε Αφροδισιακά Συνοδικά έτη αντιστοιχούν σε 2919,6 μέρες, ενώ οκτώ γήινα χρόνια των 365 ημερών αντιστοιχούν σε 2920 μέρες, και οκτώ έτη σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο, των 365 1/4 ημ. Αντιστοιχούν σε 2922 μέρες. Με άλλα λόγια, κάθε τέσσερα χρόνια, υπάρχει μια διαφορά περίπου μιας ημέρας ανάμεσα στην Αφροδίτη και την γη (σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο).

Καθώς θα δείξω, με περισσότερες λεπτομέρειες, στην ανακατασκευή της αρχαίας ιστορίας που θα κάνω, οι Αιγύπτιοι του δεύτερου μισού της πρώτης προχριστιανικής χιλιετηρίδας, μπορούσαν να παρατηρούν την περιφορά της Αφροδίτης. Μια αιγυπτιακή έκδοση εκείνης της εποχής, που τυπώθηκε στα ελληνικά, με την ευκαιρά ενός ιερατικού συνεδρίου, που έγινε το 239 π.Χ., επί βασιλείας του Πτολεμαίου του ΙΙΙ (του Ευεργέτου), δείχνει την πρόθεση του τότε κλήρου ν' αναθεωρήσει το ημερολόγιο, «σύμφωνα με την παρούσα τάξη του κόσμου» και «την βελτίωση των ουράνιων θέσεων» (την διόρθωση των ουράνιων σφαλμάτων). Καθορίζεται, λοιπόν, το καινούργιο ημερολόγιο σύμφωνα με την κίνηση του αστεριού Σόθις (Σείριου) και αντικαθίσταται το παλιό που βασιζόταν στην ανατολή του αστεριού Ίσις – και ο Πλίνιος μας λέει πως Ίσις ονομαζόταν η Αφροδίτη – τούτη η αλλαγή δημιουργεί την διαφορά μιας μέρας κάθε τέσσερα χρόνια ώστε, όπως ανακοινώθηκε στο συνέδριο, «οι χειμερινές γιορτές να μην γίνονται καλοκαίρι εξ αιτίας της διαφοράς που παρουσιάζει η κίνηση της Ίσιδας».

Τούτος ο ανασχηματισμός, όμως, που προτάθηκε σ' εκείνο το ιερατικό συνέδριο δεν ρίζωσε, γιατί ο κόσμος εξακολουθεί να τιμά και να λατρεύει την Αφροδίτη και να καθορίζει την αρχή του έτους σύμφωνα με την κίνησή της. Ξέρουμε, ακόμα, πως οι Πτολεμαίοι Φαραώ υποχρεώνονταν με όρκο που έδιναν στον ναό της Ίσιδας να μην αλλάζουν το ημερολόγιο. Ούτε να προσθέτουν την μια παραπάνω μέρα στα τέσσερα χρόνια. Ο Ιούλιος Καίσαρ, του οποίου το όνομα πήρε το καινούργιο ημερολόγιο, δεν έκανε τίποτ' άλλο από το να ακολουθήσει την γραμμή που είχε καθορισθεί από το ιερατικό συνέδριο της εποχής του Πτολεμαίου του 3ου και έτσι πρόσθεσε 1/4 της ημέρας στο έτος (ώστε να καλύπτεται η διαφορά της μιας ημέρας στα 4 χρόνια. Το 26 π.Χ. ο Αύγουστος εισήγαγε το Ιουλιανό έτος στην Αλεξάνδρεια, μα οι ιερείς, πέρα από την πόλη, εξακολουθούσαν να ρυθμίζουν το έτος σύμφωνα με την κίνηση της Ίσιδας (έτος 365 ημερών) και ο Κλαύδιος Πτολεμαίος, ο Αλεξανδρινός αστρονόμος του 2ου μ.Χ. αιώνα, γράφει στο έργο του «Almagest»: «Οκτώ αιγυπτιακά έτη αντιστοιχούν, χωρίς αισθητή διαφορά σε πέντε περιφορές της Αφροδίτης».

Αυτή η περίοδος των 8 ετών μπορεί να χωρισθεί σε δυό μέρη, που το καθένα θ' αντιστοιχεί σε δυόμισι συνοδικές περιόδους, μ' ενδιάμεσο το παράλληλο προς την ανατολή ή τη δύση του ήλιου αντίστοιχο σημείο της τροχιάς της Αφροδίτης, το σημείο εκείνο δηλαδή από το οποίο ξεκινούσε, σύμφωνα με το ημερολόγιο των Αιγύπτιων ιερέων του 1500 π.Χ., το έτος (ο κύκλος των 4 χρόνων). Τούτο ακριβώς σημαίνει η αναφορά πως «το Αιγυπτιακό έτος αντιστοιχεί με 4 γήινα έτη». Με τρόπο παρόμοιο οι Έλληνες όριζαν κύκλους τεσσάρων χρόνων αφιερωμένους στην θεά Αθηνά: οι Ολυμπιακοί αγώνες γίνονταν κάθε 4 χρόνια (και αρχικά κάθε 8), και ο χρόνος μετριούνταν σύμφωνα με τις Ολυμπιάδες. Οι Ολυμπιακοί αγώνες πρωτόγιναν τον όγδοο π.Χ. αιώνα. Επίσης στον Παρθενώνα, κάθε τέσσερα χρόνια γιορτάζονταν τα μεγάλα Παναθήναια προς τιμή της Αθηνάς.

Οι Ίνκας του Περού, στην Νότιο Αμερική, μα και οι Μάγυας και οι Τολτέκοι της κεντρικής Αμερικής, παρατηρούσαν την φορά του χρόνου σύμφωνα με το συνοδικό έτος της Αφροδίτης και παράλληλα μαζί με το ηλιακό έτος. Υπολόγιζαν ακόμη πως οκτώ γήινα χρόνια αντιστοιχούν σε πέντε Αφροδισιανά (τα γήινα τα μετρούσαν με 365 μέρες το καθένα).

Όπως ακριβώς οι Αιγύπτιοι και οι Έλληνες, έτσι και οι Μάγυας γνώριζαν τους κύκλους των τεσσάρων ετών της Αφροδίτης, καθώς και το περιήλιο και αφήλιο του πλανήτη αυτού. Οι Ίνκας και οι Μάγυας καθόριζαν το συνοδικό έτος της Αφροδίτης σε 584 ημέρες (Dressen Codex). Οι αστρονομικές παρατηρήσεις των Μάγυας σχετικά με το ηλιακό έτος ήσαν τόσο ακριβείς, ώστε οι υπολογισμοί τους δεν είναι μόνο ακριβέστεροι από το Ιουλιανό, αλλά και απ' αυτό το Γρηγοριανό ημερολόγιο, που εισήχθη στην Ευρώπη το 1582, εννέα χρόνια μετά την ανακάλυψη της Αμερικής, και που ισχύει μέχρι σήμερα.

Όλα τούτα αποδείχνουν πως το Αφροδισιανό ημερολόγιο διατηρήθηκε για πάρα πολλά χρόνια, σ' όλους τους λαούς της γης, παίρνοντας θρησκευτική σπουδαιότητα, μέχρι περίπου τον Μεσαίωνα, και την ανακάλυψη της Αμερικής, αλλά και έπειτα, μα πέρα απ' όλ' αυτά, το σημαντικό είναι πως από το δεύτερο μισό της δεύτερης π.Χ. χιλιετηρίδας, οι λαοί γνώριζαν την περίοδο των 8 ετών, ή τον διπλό κύκλο των 4 ετών της τροχιάς της Αφροδίτης, και με βάση τούτη τη μέτρηση του χρόνου καθόριζαν το ημερολόγιό τους, μ' άλλα λόγια αναγνώριζαν την καινούργια τάξη των πραγμάτων στην ουράνια σφαίρα.

Λίγες δεκαετίες μετά την ανακάλυψη της Αμερικής, ένας Αυγουστίνος μοναχός, ο Ραμόν Ζαμόνα, έγραφε πως οι φυλές του Μεξικού τιμούσαν ακόμη τον Αυγερινό και κατέγραφαν με ακρίβεια τις κινήσεις του: «Τόσον ακριβείς ήσαν οι καταγραφές των ημερών που (η Αφροδίτη) παρουσιαζόταν και έφευγε, ώστε ποτέ δεν έκαναν λάθη».

Το έθιμο αυτό της καταγραφής των κινήσεων του πλανήτη ήταν πολύ παλιό και ξεκινούσε απ' το θολό παρελθόν, τότε που η τροχιά του πλανήτη δεν ήταν ακόμη καθορισμένη.

Οι κινήσεις του πλανήτη αποτέλεσαν το αντικείμενο ακριβέστατων παρατηρήσεων των αστρονόμων του Μεξικού, της Ινδίας, του Ιράν και της Βαβυλώνας. Ναοί-παρατηρητήρια χτίζονταν και στα δυό ημισφαίρια. Τα «Bamot» ή «υψηλά σημεία» που τόσο συχνά αναφέρονται στις γραφές «ήσαν παρατηρητήρια μα και τόποι λατρείας προς τον πλανήτη-θεό, την Αφροδίτη (Βάαλ). Στα υψίπεδα αυτά, ειδωλολάτρες ιερείς, παρακινημένοι από τους βασιλείς, πρόσφεραν θυμιάματα στον Βάαλ, τον ήλιο, το φεγγάρι και τους πλανήτες.

Κατά το δεύτερο μισό της δεύτερης π.Χ. χιλιετηρίδας και ως την αρχή της πρώτης, η Αφροδίτη ήταν ακόμη ένας κομήτης. Και, μολονότι ένας κομήτης μπορεί να έχει κυκλική τροχιά – υπάρχει τέτοιος κομήτης στο ηλιακό σύστημα – η τροχιά της Αφροδίτης δεν ήταν κυκλική, όπως είναι τώρα. Διασταυρωνόταν μ' εκείνη της γης κι έβαζε σε κίνδυνο τον πλανήτη μας κάθε πενήντα χρόνια. Από τότε, και μετά το δεύτερο μισό του 8ου αιώνα π.Χ. η τροχιά της Αφροδίτης άρχισε να μοιάζει με την σημερινή, να γίνεται κυκλική και κάποια στιγμή, στον χρόνο που ακολούθησε, η Αφροδίτη πήρε την θέση της ανάμεσα στην γη και τον Ερμή, κι έγινε ο Αυγερινός κι ο Αποσπερίτης μαζί.

Οι αρχαίοι πρέπει να γνώριζαν την ακανόνιστη κίνηση του πλανήτη. Τα αστρονομικά δεδομένα του πλανήτη που καταγράφτηκαν από τους αρχαίους πρέπει να διαφέρουν κατά πολύ από τα νούμερα που δίνονται στην αρχή του κεφαλαίου αυτού.

Immanuel Velikovsky

ΚΟΣΜΟΙ ΣΕ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ Ε. ΓΙΑΝΝΟΥΛΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΚΤΟΣ 1980