Ο ΝΟΜΟΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΘΑΝΑΤΩΝ – DION FORTUNE

Μάθε τώρα τις διάφορες σημασίες του θάνατου.

Ο Πρώτος Θάνατος. Όπως αναφέρθηκε προηγούμενα, όταν τέμνονται δύο γραμμές κίνησης, δημιουργείται ένας στρόβιλος. Στη συνέχεια, αυτές οι δύο γραμμές κίνησης αλληλοεξουδετερώνονται και, παύοντας να υπάρχουν σαν κίνηση, γίνονται ένα κέντρο σταθερότητας. Αυτός είναι ο Πρώτος Θάνατος.

Ο Δεύτερος Θάνατος. Η δράση και η αντίδραση είναι ίσες και αντίθετες στο επίπεδο όπου πρωτοεκδηλώνονται. Δρουν, αντιδρούν, και συνεχίζουν να εκδηλώνονται σε κυκλική μορφή. Όταν, όμως, περνούν από το ένα επίπεδο στο άλλο, παύουν να εκδηλώνονται πάνω στο προηγούμενο επίπεδο, και παίρνουν μια υπόσταση διαφορετικής μορφής στο επόμενο επίπεδο. Όταν αυτή η αλλαγή εξετάζεται από το επίπεδο στο οποίο οι δυνάμεις αυτές εκδηλώθηκαν αρχικά, ονομάζεται θάνατος. Αν πάλι εξεταστεί από το επίπεδο που «υποδέχεται» αυτές τις δυνάμεις, ονομάζεται γέννηση.

Αν δεις μια εξελιχτική αλλαγή από την πιο πρωτόγονη όψη της, θα σου φανεί σαν θάνατος. Αν, αντίθετα, τη δεις από την πιο εξελιγμένη όψη της, θα σου φανεί σαν γέννηση. Αυτή η γέννηση είναι ο Δεύτερος Θάνατος.

Ας τα ξεκαθαρίσουμε αυτά μ' ένα παράδειγμα. Η ζωή, έχοντας εξελιχτεί σε βαθμό που ξεπερνάει την εκφραστική ικανότητα των κατώτερων μορφών (αυτές οι ταπεινές μορφές δεν μπορούν πια να την εκφράσουν) δομεί για τον εαυτό της υψηλότερες μορφές. Τα απολιθωμένα υπολείμματα των χαμηλότερων μορφών που έχουν εγκαταλειφθεί, βρίσκονται πια ανάμεσα στα συντρίμμια της ζωής. Έχουν πεθάνει και η φυλή τους εκλείπει. Δεν υπάρχουν πια. Η ίδια η ζωή, όμως, έχει αναγεννηθεί μέσα σ' έναν φορέα υψηλότερου τύπου. Μόνο με την εγκατάλειψη της απλούστερης μορφής, μπορεί η ζωή να εισέρθει στην πιο σύνθετη. Εν τούτοις, η συνείδηση που βρίσκεται στο επίπεδο της απλούστερης μορφής, βλέπει αυτή τη μεταμόρφωση σαν τραγωδία, γιατι δεν μπορεί να συλλάβει την ανώτερη ζωή και βλέπει να προδιαγράφεται ο θάνατος της. Αντίθετα, η συνείδηση που ανήκει στην ανώτερη ζωή, βλέπει σ' αυτή τη «μετακόμιση» τη γέννηση μιας νέας εκδήλωσης και αγαλλιάζει, γιατί βλέπει την πληρέστερη έκφραση των δυνατοτήτων της.

Ο Τρίτος Θάνατος. Κάθε ατομικοποιημένη συνείδηση ζει για να πεθάνει και πεθαίνει για να ζήσει. Μόνο μέσω του θανατου μπορούμε να δρέψουμε τους καρπούς της ζωής. Βόσκουμε στους αγρούς της Γης, και ξαπλώνουμε στους αγρούς των Ουρανών για να αναμασήσουμε την τροφή. Έχει λεχτεί ότι «για μιας ώρας μελέτη, κάνε τρεις ώρες διαλογισμό». Στη διάρκεια της ζωής μελετάμε, και στη διάρκεια του θανάτου, διαλογιζόμαστε.

Αν απλά «ζεις», όλες οι εμπειρίες σου θα περάσουν μέσα από τη συνείδηση και δεν θ' αφήσουν παρά ένα μικρό αποτύπωμα, αφού οι πρώτες λιγοστές εικόνες γεμίσουν όλο το διαθέσιμο χώρο. Όλα θα είναι συγκεκριμένα, άσχετα και ασύνθετα. Με το διαλογισμό του «θάνατου», βγαίνει στην επιφάνεια η αφηρημένη ουσία της ζωής, και τη θέση των αναρίθμητων συγκεκριμένων εικόνων, παίρνει μία και μοναδική αφηρημένη σύλληψη. Μάθε να εμπιστεύεσαι το θάνατο. Μάθε ν' αγαπάς το θάνατο. Μάθε να υπολογίζεις το θάνατο στα σχέδιά σου για το μέλλον και να εκτελείς τακτικά την άσκηση κατά την οποία οραματίζεσαι τον εαυτό σου νεκρό, φανταζόμενος πως θα είσαι τότε. Έτσι θα μάθεις να χτίζεις τη γέφυρα ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, ώστε να περάσεις με άνεση σ' αυτόν, όταν έρθει η ώρα. Δες τον εαυτό σου σαν πεθαμένο, να συλλογίζεται το πεπρωμένο του. Δες τον εαυτό σου σαν πεθαμένο και συνέχισε το έργο σου από το επίπεδο του νεκρού. Ας γεφυρωθεί μ' αυτή τη μέθοδο το χάσμα ανάμεσα στη λεγόμενη ζωή και το λεγόμενο θάνατο, ούτως ώστε οι άνθρωποι να πάψουν να τον φοβούνται.

Ο Τέταρτος Θάνατος. Το τέσσερα είναι ο «συνδετικός» αριθμός. Το τέταρτο σώμα, που είναι η υψηλότερη όψη της Προσωπικότητας, τη συνδέει με την Ατομικότητα. Ο Τέταρτος Θάνατος ονομάζεται «συνδετικός» θάνατος – «διδακτικός» θάνατος ή διαφορετικά «ύπνος». Ο ύπνος είναι «μικροσκοπικός» θάνατος, ακριβώς όπως ο θάνατος είναι μεγάλος ύπνος. Κάποια γνώση της φύσης του θανάτου, βοηθάει στην ερμηνεία του. Η φύση του θάνατου δεν κατανοείται αρκετά. Οι εντυπώσεις του ύπνου που λαβαίνονται από την συνείδηση, όταν αυτή βρίσκεται σε εγρήγορση, είναι παραπλανητικές. Στον ύπνο, το φυσικό επίπεδο αποχωρίζεται από τα υπόλοιπα πεδία. Η ψυχή που απελευθερώνεται με αυτό τον τρόπο, δεν δέχεται πια τις εντυπώσεις που έρχονται μέσα από τις πέντε πύλες των αισθήσεων και λέμε ότι αυτός που κοιμάται, είναι παθητικός. Αλλά η Ατομικότητα ξυπνάει και είναι ενεργητική. Αντίθετα, όταν ο άνθρωπος είναι ξύπνιος, η Ατομικότητα κοιμάται. Αυτός είναι ο κανόνας για την πλειονότητα. Φτάνει, όμως, κάποια στιγμή στην εξέλιξη μερικών ανθρώπων που η Προσωπικότητα μπορεί να χρησιμοποιηθεί από την Ατομικότητα για να αυτοεκφραστεί. Αυτό απαιτεί μια πολύ αναπτυγμένη Προσωπικότητα και μια πολύ εξελιγμένη Ατομικότητα. Η Ατομικότητα αναφέρεται στις ιερές γραφές σαν ο «Άγγελος που πάντα βλέπει το πρόσωπο του Θεού».

Κατά τη διάρκεια της αφυπνισμένης ζωής του σώματος, η Ατομικότητα είναι προσηλωμένη στο να μεταφράζει σε δικούς της αφηρημένους όρους τις συγκεκριμένες εντυπώσεις που δέχεται η κατώτερη ψυχή. Όταν στη συνέχεια παύει να είναι στραμμένη προς τα μέσα, γίνεται αντικειμενική πάνω στο δικό της επίπεδο και αντικρύζει το «πρόσωπο του Πατέρα». Ύστερα, μετράει τον εαυτό της συγκρίνοντάς τον με το Θεϊκό μέτρο και κάνει τις «αναπροσαρμογές» που της επιτρέπει η δύναμή της. Αλλά οι «αναπροσαρμογές» του πνεύματος είναι αιώνιες και μετριούνται με το άνοιγμα του Ουρανού.

Οι ελάχιστα εξελιγμένες ψυχές, όμως, μπορεί όταν κοιμώνται να μη βυθίζονται στη λήθη, αλλά στραμμένες στις ανικανοποίητες επιθυμίες της σάρκας, να συνεχίσουν να λειτουργούν σε σχέση με τις σκεπτομορφές αυτών των επιθυμιών. Ονειρεύονται τα όνειρα που απορρέουν από τα ανικανοποίητα πάθη τους και την ορμή των ενστίκτων. Η Ατομικότητα δεν ελευθερώνεται, και αντί ν' αντικρύζει το «πρόσωπο του Πατέρα που βρίσκεται στον Ουρανό», βλέπει την ανεστραμμένη εικόνα της ανθρώπινης μορφής και αναπτύσσεται καθ' ομοίωσή της. Η Ατομικότητα, που έτσι δεν μπορεί να λειτουργήσει στο δικό της επίπεδο, δεν αναπτύσσεται και παραμένει ανεξέλιχτη. Όσο για την Προσωπικότητα, εκφυλίζεται σε μια καρικατούρα του εαυτού της. Από αυτή την κατάσταση μπορεί να ελευθερωθεί μόνο με τον Τρίτο Θάνατο, ο οποίος βοηθάει την Ατομικότητα να επιβληθεί. Αν, πάντως, ο Τρίτος Θάνατος είναι ατελής, η κατώτερη ψυχή θα συνεχίσει να ονειρεύεται πάνω στο αστρικό επίπεδο. Αυτό μας οδηγεί στο ζήτημα του Πέμπτου Θάνατου.

Ο Πέμπτος Θάνατος. Είναι ο θάνατος της Προσωπικότητας. Η Προσωπικότητα, όταν μετά το θάνατο αποσύρεται από το σώμα, συνεχίζει ακόμα να ζει και να λειτουργεί σαν Προσωπικότητα. Έτσι, ο άνθρωπος δεν έχει κατά κανένα τρόπο γίνει σοφότερος και ακόμα «απαντά στο όνομα που έφερε όταν λειτουργούσε μέσα στο σώμα του». Φλέγεται από τις επιθυμίες τους στην Κατώτερη Κόλαση μέχρις ότου σβήσουν όλες οι δυνατότητες επιθυμίας. Η επιθυμία τότε παραμένει μόνο σαν αφηρημένη έννοια και είναι μέρος της Ατομικότητας. Ο άνθρωπος τότε πεθαίνει στο επίπεδο των κατώτερων επιθυμιών, αλλά συνεχίζει να ζει στο επίπεδο των υψηλότερων.

Στη συνέχεια, μαθαίνει ότι κι αυτές, οι υψηλότερες, είναι πεπερασμένες και θνητές. Ανακαλύπτει ότι και τούτες αποτελούν ένα φράγμα ανάμεσα σ' αυτόν και τον Πατέρα του, Του οποίου το πρόσωπο θα μπορούσε ν' αντικρύσει. Έτσι, επιθυμεί να ξεφύγει από αυτές. Δεν θα αγαπάει πια με την προσωπική αγάπη που αγαπάει ένα πρόσωπο, αλλά με την υψηλότερη εκδήλωσή της αγάπης, που η ίδια είναι Αγάπη και δεν αγαπάει πρόσωπο ή πράγμα, αλλά είναι μια κατάσταση συνείδησης μέσα στην οποία περιέχονται τα πάντα. Τότε αποζητάει την ελευθερία από την κατώτερη αγάπη. Αυτή η επιθυμία για απελευθέρωση από εκείνο που, αν και είναι καλό, είναι πεπερασμένο, προκαλεί τον Πέμπτο Θάνατο, για να γίνει αντιληπτό το καλό που είναι αιώνιο. Έτσι γεννιέται μέσα του η συνείδηση της Ατομικότητας, και ζει στο επίπεδό της, αντιλαμβανόμενος το «πρόσωπο του Πατέρα του, ο Οποίος βρίσκεται στα Ουράνια».

Αλλά με το ξύπνημα της επιθυμίας, ξανάρχονται τα όνειρα, και με τα όνειρα έρχεται ξανά το κάλεσμα στην ύλη. Το Πνεύμα, κοιτάζει το πρόσωπο του Πατέρα του μέχρις ότου η συνείδηση κουραστεί από τη λαμπρότητά Του, οπότε (το πνεύμα) κλείνει τα μάτια του και κοιμάται. Και καθώς κοιμάται, ονειρεύεται τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες του. Έτσι, γεννιέται ξανά, γιατί στο επίπεδο της επιθυμίας έχει τη θέση της και μια κατάσταση συνείδησης. Όπως επιθυμούμε ξαναγεννιόμαστε. Έτσι, κάθε άνθρωπος φτιάχνει το κάρμα του.

Μπορεί κανείς να ρωτήσει, γιατί προκαλεί ο άνθρωπος για τον εαυτό του πόνο και περιορισμούς τους οποίους, φυσικά, δεν επιθυμεί; Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο άνθρωπος δεν δρέπει τους καρπούς της φαντασίας του, αλλά τους καρπούς της πραγματοποίησης αυτής της επιθυμίας. Του δίνονται τα αποτελέσματα εκείνου που επέτρεψε στον εαυτό του να επιθυμήσει, και όχι το πράγμα αυτό καθαυτό που επιθύμησε. Ας δώσουμε ένα παράδειγμα: ο άνθρωπος που επιθύμησε δύναμη, θ' αποκομίσει ματαιότητα. Για ν' αποχτήσει δύναμη, θα έπρεπε να είχε επιθυμήσει τις ιδιότητες που παρέχουν τη δύναμη. Αυτές, ονομαστικά, είναι η ισχύς, η προνοητικότητα και η σοφία. Έτσι, θα έχτιζε για τον εαυτό του τη συνείδηση της δύναμης.

Ο Έκτος Θάνατος είναι η έκσταση. Κατά την έκσταση το σώμα κοιμάται, αλλά η ψυχή αγρυπνά. Είναι ενεργητική στο δικό της επίπεδο. Μπορεί να λειτουργήσει με το σώμα σαν υπόβαθρο στη σφαίρα των κατώτερων όψεών της, δηλαδή των ένστιχτων. Μπορεί να λειτουργήσει και στη σφαίρα των υψηλότερων όψεών της, με υπόβαθρο το συγκεκριμένο νου και τα συναισθήματα. Στον φυσιολογικό ψυχισμό, η συνείδηση απεικονίζει τα γεγονότα σε εικόνες στον εσωτερικό κόσμο, σαν σε μαγικό καθρέφτη, όπου οι συνθήκες εστίασης καθορίζονται από τις συγκινησιακές καταστάσεις.

Όταν ο ψυχισμός εστιάζεται στα ένστιχτα και στα πάθη, με υπόβαθρο της ύλη, η συνείδηση μεταφέρεται στο αιθερικό. Αυτό με τη σειρά του, αποσύρεται από τον πυκνό φορέα, για να μπορέσει να δράσει σαν φορέας των παράνομων επιθυμιών. Τότε εκδηλώνονται διάφορες μορφές κατώτερης μαγείας, επικίνδυνης και κακής σε όλες τις όψεις της, που υποβιβάζουν την Προσωπικότητα, γιατί ζει τη ζωή της σε σχέση με την ύλη και όχι με το πνεύμα. Να ζήσεις όλη σου τη ζωή με υπόβαθρο τον Θεό και με μέτρο όλων των πράξεων σου το άνοιγμα του Ουρανού. Να αξιολογείς τις πράξεις σου σε σχέση με τον Κόσμο, ώστε τα αμαρτήματά σου να φαίνονται σοβαρά στα μάτια σου και τα λάθη σου να λιγοστεύουν.

Ο Έβδομος Θάνατος είναι η φώτιση. Στον Έβδομο Θάνατο η συνείδηση αποσύρεται από την Προσωπικότητα και γίνεται ένα με την Ατομικότητα. Τότε ο άνθρωπος αντικρύζει για πάντα το πρόσωπο του Πατέρα του στα Ουράνια, ακόμα κι όταν αυτός ο ίδιος παραμένει, προσωρινά, στη Γη. Γι' αυτό το λόγο, ο φωτισμένος Μυημένος διαφέρει από τους άλλους ανθρώπους. Η πλήρης Μύηση είναι ένας ζωντανός θάνατος.

Εκείνοι που επιθυμούν τα πράγματα των αισθήσεων και την περηφάνεια της ζωής, χρησιμοποιούν τις λέξεις «ζωντανός θάνατος» για να δηλώσουν την πιο τρομερή μοίρα που μπορεί να συμβεί στον άνθρωπο. Αλλά εκείνοι που γνωρίζουν, ξέρουν ότι «ζωντανός θάνατος» σημαίνει ελευθερία του πνεύματος, που κατέρχεται έως το επίπεδο της ύλης. Σημαίνει τη συνείδηση της «Μόνιμης Παρουσίας» στο μέσο της συνείδησης των αισθήσεων. Σημαίνει ότι ό άνθρωπος έχει επίγνωση του Ουρανού, έστω και αν κατοικεί στη Γη. Επομένως ο Μυημένος βαδίζει προς τον ζωντανό θάνατο (που είναι ελευθερία), ενώ έχει ακόμα υλικό φορέα, γιατί ο θάνατος καταργεί το Νόμο του Περιορισμού, ελευθερώνει τις δυνατότητες του πνεύματος, δίνει όραση στον τυφλό και δύναμη στον ανίκανο. Εκείνο το οποίο οι άνθρωποι λαχταρούσανε μάταια στη ζωή, το συναισθάνονται στο θάνατο, γιατί ο θάνατος είναι ζωή και η ζωή είναι θάνατος.

Για τη συνείδηση που έχει πλατύνει περισσότερο τους ορίζοντές της, η μήτρα είναι ένας τάφος και ο τάφος μια μήτρα. Η εξελισσόμενη ψυχη, που έρχεται στη ζωή, αποχαιρετάει τους φίλους της που τη θρηνούν. Και αφού πάρει θάρρος και αντικρύσει τη μεγάλη δοκιμασία και παραδοθεί στον πόνο, τότε γεννιέται. Η πρώτη πράξη της ψυχής στη ζωή είναι να αναπνεύσει. Η δεύτερη πράξη της, μαζί μ' αυτή την αναπνοή, είναι να βγάλει μια κραυγή αγωνίας, γιατί ανέλαβε το καθήκον της ζωής με θλίψη. Σκοπός της σ' αυτή τη ζωή, είναι να κάνει τη ζωή υποφερτή. Αλλά όταν μετά το θάνατο μπαίνει στον τάφο, περνά από μια πύλη που οδηγεί σε μια πλατύτερη ζωή της συνείδησης. Και όταν ο Μυημένος περνάει στην πλατύτερη ζωή της συνείδησης, διέρχεται αναγκαστικά από την πύλη που συμβολίζει το θάνατο. Και με το θάνατό του στα πράγματα της επιθυμίας, αποχτάει ελευθερία, και βαδίζει ανάμεσα στους ανθρώπους σαν νεκρός. Στο «ζωντανό θάνατο» (θάνατος εν ζωή), που είναι η ελευθερία του πνεύματος έστω και μέσα στα δεσμά της σάρκας, η ψυχή υπερβαίνει το Νόμο του Περιορισμού. Ο άνθρωπος όντας νεκρός, είναι ελεύθερος. Όντας νεκρός, κινείται με δύναμη ανάμεσα σ' εκείνους που είναι θαμμένοι στη σάρκα. Και εκείνοι, βλέποντας το Φως που ακτινοβολεί λαμπρά από μέσα του, γνωρίζουν ότι είναι νεκρός, γιατί το Φως δεν μπορεί να λάμψει μέσα από το πέπλο της σάρκας. Όσο η συνείδηση είναι ενσαρκωμένη στο σώμα, το Φως δεν μπορεί να λάμψει μέσα από αυτή τη συνείδηση. Αλλά όταν η συνείδηση είναι άσαρκη, το Φως λάμπει μέσα από αυτήν. Αν η άσαρκη συνείδηση εξακολουθεί να χειρίζεται το σώμα της, τότε το Φως αυτό θα λάμπει μέσα στον κόσμο της ύλης και θα φωτίζει τους ανθρώπους. Αλλά να θυμάσαι το εξής, και να διαλογίζεσαι πάνω σ' αυτό: ο φωτισμένος Μυημένος, είναι ένας νεκρός που χειρίζεται το σώμα του για να μπορεί, μέσα από αυτό, να υπηρετήσει εκείνους οι οποίοι διαφορετικά δεν μπορούν να προσεγγιστούν.

DION FORTUNE

ΤΟ ΚΟΣΜΙΚΟ ΔΟΓΜΑ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΛΙΛΥ ΓΚΟΡΤΣΟΠΟΥΛΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ 1983