ΟΙ ΣΜΑΡΑΓΔΙΝΟΙ ΠΙΝΑΚΕΣ ΤΟΥ ΘΩΘ – ΠΙΝΑΚΙΔΑ VIII – ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ – A. S. RALEIGH

Σε σένα, ω άνθρωπε, προσφέρω τη γνώση μου. Σε σένα προσφέρω το Φως. Άκουσε τώρα και λάβε τη σοφία μου, που έχει έλθει από τα πεδία του διαστήματος, του πάνω και πέρα.

Δε μοιάζω με τον άνθρωπο, γιατί έχω ελευθερωθεί από τις διαστάσεις και από τα πεδία. Στο καθένα παίρνω νέο σώμα. Στο καθένα αλλάζω τη μορφή μου. Τώρα γνωρίζω ότι η μορφή δεν είναι παρά το άμορφο.

Μεγάλη είναι η σοφία των Επτά. Είναι ισχυροί από το επέκεινα. Εκδηλώνονται μέσω της δύναμής τους και γεμίζουν από δύναμη από το επέκεινα.

Άκουσε τούτα τα λόγια της σοφίας. Άκουσε και κάνε τα δικά σου. Βρες σε αυτά το άμορφο. Βρες το κλειδί για το επέκεινα. Το μυστήριο δεν είναι παρά κρυμμένη γνώση. Γνώρισε και θα αποκαλύψεις. Βρες τη βαθιά θαμμένη σοφία και θα είσαι ο κυρίαρχος του σκοταδιού και του φωτός.

Βαθιά είναι τα μυστήρια γύρω σου. Κρυμμένα είναι τα μυστικά των Παλιών. Ερεύνησε τα ΚΛΕΙΔΙΑ της ΣΟΦΙΑΣ μου και σίγουρα θα βρεις το δρόμο. Η πύλη προς τη δύναμη είναι μυστική, αλλά όποιος πετυχαίνει θα τα καταφέρει. Κοίταξε στο ΦΩΣ, ω αδελφέ μου. Άνοιξε και θα λάβεις. Προχώρησε μέσα από την κοιλάδα του σκοταδιού. Ξεπέρασε τον ένοικο της νύχτας. Κράτα πάντα τα μάτια σου στο ΠΕΔΙΟ του ΦΩΤΟΣ και θα είσαι ΕΝΑ με το ΦΩΣ.

Ο άνθρωπος βρίσκεται στη διαδικασία του να αλλάζει σε μορφές που δεν είναι τούτου του κόσμου. Με τον καιρό αναπτύσσεται στο άμορφο, σε ένα πεδίο στον ανώτερο κύκλο. Γνώριζε ότι πρέπει να γίνεις άμορφος πριν γίνεις ένα με το ΦΩΣ.

Άκουσε, ω άνθρωπε, τη φωνή μου που μιλά για τα μονοπάτια προς το Φως και δείχνει το δρόμο για την επίτευξη, όταν θα έχεις γίνει ένα με το Φως.

Ερεύνησε τα μυστήρια της καρδιάς της γης. Μάθε για το ΝΟΜΟ που υπάρχει και διατηρεί τα άστρα στην ισορροπία τους με τη δύναμη της πρωταρχικής ομίχλης. Αναζήτησε τη φλόγα της ΖΩΗΣ της ΓΗΣ. Λούσου στη λάμψη της φλόγας της. Ακολούθησε το μονοπάτι με τις τρεις γωνίες, μέχρι που να γίνεις ο ίδιος μια φλόγα.

Μίλησε με λόγια χωρίς φωνή, σε εκείνους που κατοικούν κάτω χαμηλά είσελθε στο γαλάζιο φωτισμένο Ναό και λούσου στη φωτιά της ζωής.

Γνώριζε, ω άνθρωπε, ότι είσαι πολύπλοκος. Ένα ον της γης και της φωτιάς. Άφησε τη φλόγα σου να λάμπει, γίνε μόνο η φωτιά.

Η σοφία είναι κρυμμένη στο σκοτάδι. Όταν αυτό λάμψει από τη φλόγα της Ψυχής, βρες τη σοφία και γίνε ενας ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΦΩΣ, ένας Ήλιος του Φωτός, χωρίς μορφή. Αναζήτησε όλο και περισσότερη σοφία. Βρες την στην καρδιά της φλόγας. Γνώριζε ότι μόνο με αγώνα είναι δυνατό το Φως να πλημμυρίσει τη διάνοιά σου. Μιλώ με σοφία. Άκουσε τη Φωνή μου και υπάκουσε. Σχίσε τα πέπλα του σκοταδιού. Άναψε ένα ΦΩΣ πάνω στο ΔΡΟΜΟ.

Μιλώ εγώ, που είμαι από την Αρχαία Ατλαντίδα. Μιλώ για τις μέρες του Βασιλείου των Σκιών. Μιλώ για τον ερχομό των παιδιών των σκιών που κλήθηκαν από το μεγάλο βυθό, με τη γνώση των ανθρώπων της γης, που επεδίωκαν να αποκτήσουν μεγάλη δύναμη.

Πολύ πριν υπάρξει η Ατλαντίδα, υπήρχαν άνθρωποι που ερευνούσαν στο σκοτάδι, χρησιμοποιώντας τη σκοτεινή μαγεία, καλώντας όντα από το μεγάλο βυθό που υπάρχει κάτω από μας. Τούτα τα όντα ήλθαν σε αυτόν τον κύκλο. Ήταν άμορφα, από μια άλλη δόνηση, και αόρατα στα παιδιά των ανθρώπων της γης. Μόνο με το αίμα μπορούσαν να ζήσουν σε αυτό τον κόσμο.

Σε παρελθούσες εποχές είχαν υποταχθεί από τους Δασκάλους και οδηγηθεί κάτω στο μέρος από το οποίο είχαν έλθει. Ωστόσο μερικά παρέμειναν, κρυμμένα σε τόπους και πεδία άγνωστα στον άνθρωπο. Ζούσαν στην Ατλαντίδα σαν σκιές αλλά μερικές φορές εμφανίζονταν ανάμεσα στους ανθρώπους. Αυτό γινόταν κυρίως όταν τους προσφερόταν αίμα.

Κινούνταν λοιπόν ανάμεσά μας με ανθρώπινη μορφή αλλά ήταν άνθρωποι μόνο στην όψη. Όταν διαλυόταν η ψευδαίσθηση που δημιουργούσαν, έβλεπε κανείς ότι είχαν κεφάλι φιδιού. Ωστόσο εμφανίζονταν στον άνθρωπο σαν άνθρωποι. Σιγά σιγά εισχωρούσαν στα Συμβούλια λαμβάνοντας ανθρώπινες μορφές. Με τις τέχνες τους σκότωναν τους αρχηγούς των βασίλειων. Έπαιρναν τη μορφή τους και κυριαρχούσαν στους ανθρώπους. Μπορούσαν να αποκαλυφθούν μόνο με τη μαγεία. Τα πρόσωπά τους μπορούσαν να ιδωθούν μόνο με τον ήχο. Έρχονταν από το βασίλειο των σκιών για να καταστρέψουν τον άνθρωπο και να κυριαρχήσουν στον τόπο του.

Ωστόσο, γνώριζε ότι και οι Δάσκαλοι ήταν ισχυροί στη μαγεία. Μπορούσαν να ανασηκώσουν το Πέπλο από το πρόσωπο του φιδιού και να το στείλουν πίσω στον τόπο του. Ήλθαν στον άνθρωπο και του δίδαξαν το μυστικό, τη Λέξη που μόνο οι άνθρωποι μπορούν να προφέρουν. Ανασήκωσαν γρήγορα το Πέπλο από το φίδι και το εκδίωξαν από τον τόπο των ανθρώπων.

Όμως, προσέχετε, γιατί το φίδι ακόμη ζει σε ένα μέρος που είναι κατά εποχές ανοιχτό στον κόσμο. Περπατουν ανάμεσά μας αόρατοι σε μέρη που έχουν γίνει τελετές και με το πέρασμα του καιρού θα πάρουν ξανά ανθρώπινη θωριά.

Μπορούν να κληθούν από το δάσκαλο που γνωρίζει το λευκό ή το μαύρο, αλλά μόνο ο λευκός δάσκαλος μπορεί να τους ελέγχει και να τους δεσμεύει όταν εμφανίζονται με ανθρώπινο σώμα.

Μην αναζητάτε το βασίλειο των σκιών, γιατί τότε το κακό σίγουρα θα εμφανισθεί και μόνο ο δάσκαλος της λαμπρότητας θα μπορεί να υποτάξει τη σκιά του φόβου.

Γνώριζε, ω αδελφέ μου, ότι ο φόβος είναι μεγάλο εμπόδιο. Γίνε δάσκαλος όλων μέσα στη λαμπρότητα και η σκιά σύντομα θα εξαφανισθεί. Άκουσε και λάβε υπόψη σου τη σοφία μου. Η φωνή του ΦΩΤΟΣ είναι καθαρή. Μην αναζητάς την κοιλάδα της σκιάς και μόνο τότε θα εμφανισθεί το φως.

Άκουσε, ω άνθρωπε, το βάθος της σοφίας μου. Μιλώ για γνώση κρυμμένη από τον άνθρωπο. Κατά τη διάρκεια των ταξιδιών μου στο ΧΩΡΟΧΡΟΝΟ πήγα μακριά, μέχρι το τέλος του χώρου αυτού του κύκλου. Εκεί βρήκα το μεγάλο φράγμα που εμποδίζει τον άνθρωπο να φύγει από αυτό τον κύκλο. Είδα τα ΚΥΝΗΓΟΣΚΥΛΑ του Φράγματος, να περιμένουν εκείνον που θα τα προσπερνούσε. Σε εκείνο το χώρο, όπου δεν υπάρχει ο χρόνος, αισθάνθηκα αμυδρά τους φύλακες των κύκλων. Αυτοί κινούνται μόνο μέσα από γωνίες. Οι καμπύλες τους περιορίζουν.

Παράξενα και τρομερά είναι τα ΚΥΝΗΓΟΣΚΥΛΑ του Φράγματος. Ακολουθούν τη συνείδηση μέχρι τα όρια του χώρου. Μη σκεφθείς να δραπετεύσεις εισερχόμενος στο σώμα σου, γιατί ακολουθούν γρήγορα την Ψυχή, μέσα από γωνίες. Μόνο ο κύκλος θα σου δώσει προστασία και αυτός όμως δε θα σε προστατέψει από τα νύχια των ΕΝΟΙΚΩΝ των ΓΩΝΙΩΝ.

Μόνο μια φορά, στον παρελθόντα χρόνο, προσέγγισα το μεγάλο Φράγμα και αντίκρισα τις ακτές στις οποίες ο χρόνος δεν υπάρχει, τις άμορφες μορφές των ΚΥΝΗΓΟΣΚΥΛΩΝ του Φράγματος. Κρύβονταν στην ομίχλη πέρα από το χρόνο όταν τα βρήκα. Με μυρίστηκαν από μακριά, ανασηκώθηκαν και έβγαλαν μια δυνατή κραυγή που μπορεί να ακουσθεί από κύκλο σε κύκλο. Μετά κινήθηκαν μέσα από το διάστημα προς την Ψυχή μου.

Εγώ πέταξα γρήγορα από μπροστά τους πίσω από το αδιανόητο τέλος των καιρών. Ωστόσο αυτά με καταδίωκαν πάντα μου και κινούνταν σε παράξενες γωνίες άγνωστες στον άνθρωπο. Εκεί λοιπόν στην γκρίζα ακτή του τέλους των ΧΩΡΟΧΡΟΝΩΝ βρήκα τα ΚΥΝΗΓΟΣΚΥΛΑ του Φράγματος αδηφάγα να καραδοκούν για την Ψυχή που προσπαθεί να φθάσει στο επέκεινα.

Πέταξα πίσω στο σώμα μου μέσα από τους κύκλους. Πέταξαν γοργά πίσω μου ακολουθώντας με. Από πίσω μου ακολουθούσαν τα αρπαχτικά, αναζητώντας μέσα από τις γωνίες να καταβροχθίσουν την Ψυχή μου.

Γιατί γνώριζε, ω άνθρωπε, ότι η Ψυχή που τολμά να φθάσει το Φράγμα, ίσως κρατηθεί δέσμια των ΚΥΝΗΓΟΣΚΥΛΩΝ που είναι πέρα από το χρόνο. Ίσως κρατηθεί μέχρι να συμπληρωθεί αυτός ο κύκλος και μείνει πίσω όταν φύγει η συνείδηση.

Τότε μπήκα στο σώμα μου και δημιούργησα τους κύκλους που δεν γνωρίζουν γωνίες. Δημιούργησα τη μορφή που δημιουργήθηκε από τη μορφή μου. Έβαλα το σωμα μου μέσα σε ένα κύκλο και έχασα τους διώκτες μου μέσα στους κύκλους του χρόνου. Όμως, ακόμη και τότε, όταν ήμουν ελεύθερος από το σώμα μου, έπρεπε να ήμουν πάντα προσεκτικός και να μην κινούμαι μέσα από γωνίες, αλλιώς η Ψυχή μου δε θα μπορούσε να ελευθερωθεί ποτέ.

Μάθε ότι τα ΚΥΝΗΓΟΣΚΥΛΑ του Φράγματος κινούνται μέσα από γωνίες και ποτέ μέσα από καμπύλες του χώρου. Μόνο κινούμενος μέσα από καμπύλες μπορεί να τους ξεφύγει κάποιος, γιατί στις γωνίες θα σε κυνηγούν. Ω άνθρωπε, άκουσε προσεκτικά την προειδοποίησή μου. Μην αναζητάς να περάσεις πέρα από την πύλη προς το επέκεινα. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που πέτυχαν να περάσουν το Φράγμα προς το μεγαλύτερο ΦΩΣ που λάμπει πέρα από εκεί. Γιατί μάθε ότι πάντα οι ένοικοι αναζητούν τέτοιες ψυχές για να τις κάνουν σκλάβες τους.

Άκουσε, ω άνθρωπε, και λάβε σοβαρά υπόψη την προειδοποίησήμου. Μην κινείσαι σε γωνίες αλλά σε καμπύλες. Και εάν ποτέ, ενώ είσαι έξω από το σώμα σου, ακούσεις ένα ήχο παρόμοιο με το γαύγισμα ενός κυνηγόσκυλου να ηχεί καθαρά και σαν καμπάνα μέσα στην ύπαρξή σου, πέταξε πίσω στο σώμα σου με κύκλους και μη διαπεράσεις την ομίχλη που είναι μπροστά σου.

Όταν μπεις στη μορφή στην οποία κατοικούσες, χρησιμοποίησε το συνδυασμό του σταυρού και του κύκλου. Άνοιξε το στόμα σου και χρησιμοποίησε τη Φωνή σου. Πρόφερε τη ΛΕΞΗ και θα είσαι ελεύθερος. Μόνο όποιος έχει παρά πολύ ΦΩΣ μπορεί να ελπίζει να περάσει από τους φύλακες του δρόμου και τότε πρέπει να κινηθεί μέσα από παράξενες καμπύλες και γωνίες που σχηματίζονται σε κατεύθυνση άγνωστη στον άνθρωπο.

Άκουσε, ω άνθρωπε, και λάβε σοβαρά υπόψη την προειδοποίησή μου. Μην επιχειρήσεις να περάσεις τους φύλακες του δρόμου. Μάλλον θα πρέπει να αναζητήσεις να αποκτήσεις το δικό σου φως και να ετοιμάσεις τον εαυτό σου να περπατήσει πάνω στο δρόμο.

Ο τελικός σκοπός σου είναι το ΦΩΣ, ω αδελφέ μου. Αναζήτησε και βρες πάντοτε το Φως στο δρόμο σου.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΠΙΝΑΚΙΔΑΣ VIII

Ο Θωθ απέκτησε τη δύναμη του δασκάλου και ως εκ τούτου την ικανότητα να εισέρχεται σε οποιονδήποτε κόσμο και να λαμβάνει μορφή, καθώς και την ικανότητα να εισέρχεται στους εσωτερικούς χώρους της τέταρτης διάστασης.

Τα κλειδιά της σοφίας βρίσκονται στα σύμβολα. Μόνο εκείνοι που ερευνούν για τα κρυφά νοήματα βρίσκουν το δρόμο. Υπάρχει μια συνεχής αλλαγή και εξέλιξη στον άνθρωπο, τόσο υλική όσο και πνευματική. Καθώς αναπτύσσεται συνειδησιακά, συγχωνεύεται όλο και περισσότερο με την ουσία της συνείδησης η οποία είναι τελικά άμορφη. Στο τέλος ο άνθρωπος προχωρά σε εκείνο τον κοσμικό κύκλο στον οποίο τίποτα υλικό δεν εκδηλώνεται σε μορφή.

Ο Θωθ στη συνέχεια προτρέπει να ερευνηθούν τα μυστήρια του εσωτερικού της γης για να μάθουν για την ισορροπία της, την πυραμίδα της δύναμης, η οποία συντίθεται από μια δύναμη που κάνει τα άτομα να εκπέμπουν σωματίδια από μόνα τους. Ο άνθρωπος πρέπει να βρει την πυραμίδα και να σταθεί μπροστά της είτε με το σώμα του είτε με αστρική προβολή για να λάβει την παγκόσμια δύναμή της.

Επίσης ο Θωθ προτρέπει τους ανθρώπους να εισέλθουν στο γαλάζια φωτισμένο Ναό που είναι η μεγάλη Αίθουσα του Αμένθη, όπου κάθονται οι επτά. Ο άνθρωπος είναι τόσο σώμα όσο και συνείδηση, αλλά η συνείδηση, η φλόγα, πρέπει να απορροφήσει το σώμα-γη.

Μόνο μέσα από τον αγώνα μπορεί να βρεθεί η σοφία, αφού είναι κρυμμένη μέσα στο σκοτάδι. Ωστόσο στο σκοτάδι υπάρχει η ουσία της φλόγας και αληθινή σοφία.

Το Βασίλειο των Σκιών ήταν εκείνη η οκτάβα δόνησης στην οποία τοποθετήθηκαν όσοι ήλθαν από ένα κατώτερο κοσμικό κύκλο όταν ο άνθρωπος άνοιξε την πύλη. Αυτό έγινε στον τρίτο ή Πολικό Κύκλο και όσοι κατοικούσαν στο σκοτάδι ήταν άνθρωποι που προτιμούσαν την υλική δύναμη από το να αφιερώσουν τη ζωή στα πνευματικά ζητήματα. Τα όντα που κλήθηκαν ήταν άμορφα. Εφόσον, όμως, εκείνο που κλήθηκε ήταν συνείδηση, στη συνέχεια έπρεπε να αποκτήσει εδώ και υλικό σώμα.

Αυτές οι συνειδήσεις, όπως τα στοιχειακά, καθώς διαχωρίσθηκαν από τη δική τους κοσμική συνείδηση και τις δημιουργικές δυνάμεις τους δεν μπορούσαν να συνδυαστούν με αυτό τον κύκλο επειδή δεν είχαν αναπτύξει τις πρωταρχικές καμπύλες. Μόνο με τη θέληση του ανθρώπου και την εξαγωγή του πνεύματος από το αίμα μπορούσαν να λάβουν μορφή.

Οι δάσκαλοι οδήγησαν τις περισσότερες από αυτές τις συνειδήσεις πίσω στην κατώτερη πύλη. Εντούτοις μερικές παρέμειναν στον τόπου που χτίσθηκε για αυτές και έρχονταν μόνο όταν γίνονταν επίκληση στο όνομά τους και προσφερόταν θυσία αίματος. Τότε λάμβαναν τη μορφή του ανθρώπου αλλά η πραγματική τους εμφάνιση ήταν το σώμα ενός άντρα ή γυναίκας με κεφάλι φιδιού.

Δημιουργώντας μια υπνωτική θυμαπάτη εμφανίζονταν με ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Τούτο εξηγεί και την πίστη ότι τα φίδια έχουν υπνωσικές δυνάμεις. Στη συνέχεια έπαιρναν τη μορφή των ηγετών τους οποίους σκότωναν μυστικά και σταδιακά οι ίδιοι και όσοι τους είχαν καλέσει αναλάμβαναν τον έλεγχο των εθνών. Όλοι τους είχαν ανθρώπινη εμφάνιση, αλλά υπήρχε μια λέξη την οποία ήταν ανίκανοι να προφέρουν. Την είχαν διδάξει οι δάσκαλοι στον άνθρωπο και είχε θεσπισθεί ένας νόμος που όριζε ότι για να αναλάβει κάποιος μια δημόσια θέση ή αξίωμα θα έπρεπε να προφέρει αυτή τη λέξη μπροστά στο λαό μια φορά κάθε σεληνιακό μήνα. Εάν αποτύγχανε τότε θανατωνόταν. Αυτή η πρακτική σχεδόν τους εξαφάνισε και βαθμιαία ξεχάσθηκαν. Μερικοί βέβαια υπάρχουν ακόμη στο δικό τους τόπο, αλλά είναι ανίκανοι να εισέλθουν επειδή ο άνθρωπος έχει ξεχάσει τις τελετές επίκλησής τους. Η λέξη που αναφέρθηκε ήταν ΚΙΝΙΝΙΓΚΕΝ.

Μπορεί να τους καλέσει μόνο ο δάσκαλος της λευκής ή μαύρης μαγείας, αλλά μόνο ο λευκός δάσκαλος διαθέτει τη δύναμη να τους ελέγξει. Οι σκοτεινοί κυριαρχούν με το φόβο. Για τούτο νίκησε το φόβο και θα αποκτήσεις το φως.

Ο Θωθ δηλώνει κατόπιν ότι πήγε στο Σουντάλ και ότι κοίταξε μέσα στην έκτη διάσταση. Ακόμη ότι οι σκοτεινοί κινούνται μόνο μέσα από γωνίες και ποτέ μέσα από καμπύλες. Η προβληθείσα συνείδηση που προσπαθεί να διεισδύσει στην έκτη διάσταση σίγουρα θα δεχθεί επίθεση από τα Κυνηγόσκυλα των Φραγμάτων. Μπορεί κάποιος να τους ξεφύγει μόνο εάν κινείται στο διάστημα σε κύκλους. Μόνο μέσα στον κύκλο προστατεύεται. Η επιστροφή στο σώμα δε χρησιμεύει σε τίποτα. Βέβαια, ας σημειωθεί ότι κανένας δεν τα συναντά συμπτωματικά.

Ο Θωθ είχε αυτή την εμπειρία στο παρελθόν και έμαθε να προσέχει. Προσπάθησε να περάσει την πύλη, το Σουντάλ, οπότε τον κατεδίωξαν οι φύλακες. Καθώς γνώριζε το νόμο των κύκλων και των γωνιών τους ξέφυγε, επέστρεψε στο σώμα του και ολοκλήρωσε την προστασία. Τα Κυνηγόσκυλα του Φράγματος δεν καταστρέφουν στην κυριολεξία την ψυχή, αλλά την εμποδίζουν να αναπτυχθεί περισσότερο μέχρι να συμπληρωθεί αυτός ο κοσμικός κύκλος. Τότε μόνο μπορεί να ενωθεί με την επόμενη κοσμική συνείδηση. Ωστόσο ακόμη και μετά από την ολοκλήρωση της προστασίας του ο Θωθ έπρεπε να είναι προσεκτικός και να μην προσεγγίζει την έκτη διάσταση κινούμενος σε γωνίες.

Ο Θωθ τονίζει διαρκώς την προειδοποίησή του για την κίνηση σε καμπύλες. Επίσης προειδοποιεί να μην επιχειρήσει κάποιος να περάσει το Σουντάλ προτού είναι έτοιμος γιατί λίγοι έχουν πετύχει. Επίσης αναφέρει πως να αναγνωρίζει κάποιος τους φύλακες.

Dr. A. S. RALEIGH

ΟΙ ΣΜΑΡΑΓΔΙΝΟΙ ΠΙΝΑΚΕΣ ΤΟΥ ΘΩΘ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΛΥΣΑΝΔΡΟΣ ΜΥΓΙΑΚΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ 2000

Η μαγεία του οφθαλμού – JEAN MALLINGER

...Δεν θέλομεν να κλείσωμεν το κεφάλαιον τούτο, χωρίς να ομιλήσωμεν περί του μαγικού ρόλου του ανθρωπίνου οφθαλμού, μυστηριώδους αισθητηρίου και παραδόξου οργάνου, το οποίον μας θέτει εις άμεσον επαφήν και σχέσιν με το θείον ηλιακό φως. Πρέπει να είναι δι' ημάς εν όργανον αδιαλείπτου θαυμασμού και σεβασμού, αφ' ου είναι ο παράγων και το σύμβολον της σχέσεως ημών με τον κόσμον των ουρανίων διαλάμψεων.

Και εις το σημείον αυτό ο μέγας Πυθαγόρειος , ο Εμπεδοκλής, θα μας δώσει να αντιληφθώμεν δι' εικόνων το ζήτημα (ΙΙ. Φύσεως, Απόσπ. 84): «Και όπως ένας άνθρωπος που πρόκειται να εξέλθη κατά τινα θυελλώδη νύκτα, προμηθεύεται ένα φανάρι και πέριξ της φλογός τοποθετεί τοιχώματα διαφανή από κέρας, δια να αποφύγη την ενέργειαν των ρευμάτων του αέρος όπως δε τα τοιχώματα αυτά εξουδετερώνουν τας επιβουλάς των ανέμων και αφήνουν την φλόγα να φωτίση, ούτω και ο Έρως συνέλαβε κάποτε το πρωταρχικόν πυρ, περιέβαλε την κόρην του οφθαλμού με ευαισθήτους υμένας που αφήνουν, δια μέσου των υγρών που τους περιβάλλουν, να διέλθη το πυρ (του βλέμματος) κατά την λεπτοτέραν αυτού υφήν».

Αν και ο οφθαλμός του ανθρώπου αποτελείται από ιστούς εκ σαρκός, εν τούτοις είναι εν παράθυρον προς τον Κόσμον, μια πύλη προς τον Ουρανόν, ένας σύνδεσμος με το ουράνιον Πυρ. Πρώτον εκ των αισθητηρίων, ηγεμών όλων των λοιπών, σύνδεσμος άμεσος με την θεότητα, μετέχει επίσης της παγκοσμίου ζωής και μας ανυψώνει μέχρις αυτής.

Μήπως ο Όμηρος δεν αποκαλεί τους οφθαλμούς «πύλας του Ηλίου» (Οδύσσ. Ω 12, Πρβλ. Πορφυρίου, Π. αποχής των εμψύχων: ο οφθαλμός δι' αυτόν, έχει κάτι το θείον, αποτελεί μέρος του Ηλίου. Δια τον λόγον τούτον δύναιται να υποφέρη την λάμψιν του, προσθέτει ο Πλάτων εν Πολιτεία VI, 508 Β. Πρβλ. επίσης Πλωτίνου Εννεάδες, Ι, κεφ. ΙΧ).

Αντιλαμβανόμεθα κατόπιν τούτων διατί ο Εμπεδοκλής εδέχθη αυστηράς επιπλήξεις εκ μέρους των ιθυνόντων το Τάγμα. Είχεν αφρόνως αποκαλύψει, εις τους στίχους του, σοβαρά και ουσιώδη μυστικά της διδασκαλίας. Έκτοτε εξεδηλώθη ζωηρά δυσπιστία προς τους ποιητάς και εις τας αδιακρισίας τας οφειλομένας εις τας εμπνεύσεις των. Φαίνεται ότι ο Εμπεδοκλής είχε πολλά αποκαλύψει...

Πάντως αντιλαμβανόμεθα ότι ο ανθρώπινος οφθαλμός κέκτηται ιδιαζούσης τινός μαγείας. Δεν είναι μόνον το διαφανέστερον κάτοπτρον της ψυχής, αλλά μετέχει και της ακτινοβόλου ζωής.

Δια του οφθαλμού η συμπάθεια και ο έρως μας συναντά την ψυχήν του αγαπωμένου μας ατόμου, το περιβάλλει με αγαθοποιούς απορροίας και με ολόκληρον άλυσσον ρευμάτων. Δι' αυτού αι ψυχαί συνεννοούνται. Δια τούτο δεν είναι αφλής ο ορισμός του Διογένους του Λαερτίου λέγοντος συμφώνως προς την πυθαγόρειον ψυχολογίαν ότι «η όρασις είναι θερμός ατμός» (VIII, 29). Εκ των οφθαλμών εκπέμπεται ζωτική ακτινοβολία. «Προσηλούντες το βλέμμα επί τινος, είναι ως να τον θίγωμεν» είχεν είπει ο Πλάτων (Τιμ. 45 BD, 65 DE, 67 C). Αντιλαμβανόμεθα όθεν ότι είναι δυνατόν με εν απλούν βλέμμα το αγαπώμενον πρόσωπον να επηρεασθή βαθέως. Είναι το βέλος του Έρωτος, το οποίον προσβάλλει τας βαθυτέρας χορδάς του είναι μας και φθάνει εις τον σκοπόν του. Γνωστά εν προκειμένω τυγχάνουν τα πειράματα των μαγνητιστών και των υπνωτιστών.

Ο Εμπεδοκλής – και πάλιν – προτρέχει της εποχής του λέγων: «Τα πάντα είναι απορροαί, διότι πρέπει να γνωρίζετε ότι ακτίνες απορρέουν από όλα τα όντα που ζουν επί της γης». (Π. Φύσεως, αποσπ. 89).

Αι εν λόγω ακτίνες είναι υλικής φύσεως, όταν δε πρόκηται περί των ειδώλων των κατόπτρων, δεν είναι παρά ανακλάσεις σωματιδίων εκπεμπομένων υπό των αντικειμένων που κατοπτρίζονται.

Ο Πλούταρχος αντελήφθη τελείως των θεωρίαν του Εμπεδοκλέους, διότι ως εξής συμφωνεί με την γνώμην του: «Ο Εμπεδοκλής θεωρεί τας εικόνας και τας απορροάς, ως εν και το αυτό πράγμα και αποκαλεί το παραγόμενον αποτέλεσμα ακτινοβολίαν της εικόνος» (Π. αρεσκ. τοις φιλοσόφοις, βιβλ. IV, XIIII, 2).

Αναφέρει, επίσης, ανάλογον διδασκαλίαν του πυθαγορείου Ιππάρχου: «Ο Ίππαρχος λέγει ότι αι ακτίνες που εκπέμπονται εκ των δύο οφθαλμών μας, θίγουν τα εξωτερικά αντικείμενα. Είναι εν είδος χειρών που συλλαμβάνουν τα αντικείμενα και τα προσκομίζουν είτα προς το όργανον της οράσεως» (ενθ.αν.βιβλ.VI,XIII, 3).

Και δια να μην υπάρχη ουδεμία αμφιβολία ως προς την θεωρίαν ταύτην της εκπομπής, μας δίδει ακόμη την εξής διασάφησιν: «Οι μαθηταί του Πυθαγόρου πιστεύουν σχετικώς με τας εντός των κατόπτρων ορωμένας εικόνας, ότι αύται είναι αντανακλάσεις της οράσεώς μας, η οποία φερομένη επί του κατόπτρου, ως επί μιάς μεταλλίνης πλακός, ανακόπτεται εις την πορείαν της υπό επιφανείας στερεάς και λείας και ανακλάται τότε εφ' εαυτής, όπως περίπου, όταν εκτείνωμεν τον βραχίονα και τον επαναφέρομεν είτα προς τον ώμον» (ενθ.αν.βιβλ. IV, XIV, 3)

Όπως βλέπομεν, όλαι αι αναφοραί σχετικώς με το φαινόμενον τούτο, ανάγονται εις την αυτήν αρχήν. Παρέχουν εις την ψυχήν τα υλικά μέσα να δράση επί της περιβαλλούσης ύλης. Εκ των διαφόρων τούτων πυθαγορείων πηγών, δυνάμεθα να συναγάγωμεν μερικάς αντιλήψεις σχετιζομένας με την κάθοδον της ψυχής και τας δυνατότητας δράσεως αυτής.

Το πολύτιμον όργανον, που είναι ο οφθαλμός μας, ουδέποτε θα μας αρνηθή την συνδρομήν του μετά των ουρανίων ακτινοβολιών. Διπλασιάζεται μάλιστα η δύναμίς του με τον αστρικόν οφθαλμόν, όταν ο φυσικός οφθαλμός είναι κλειστός δια του βλεφάρου, όπως συμβαίνει όταν κοιμώμεθα, μας προσκομίζει ακόμη αισθήματα μορφών, κινήσεων ή χρωμάτων, υπό μορφήν ονείρων ή οραμάτων.

Ο Πλωτίνος, ο Πορφύριος και οι Νεοπυθαγόρειοι της Αλεξάνδρειας (Εννεάδ. ΙΙ, 3, 9, IV, 8, 5, κ.κ. Πορφυρ. Β. Πυθ. 19, Αφορμαί προς τα νοητά 7, Περί αποχής εμψ. ΙΙ 5-6) δίδουν και άλλας ακόμη πληροφορίας περί της καταγωγής της ψυχής και των δεσμών της με την ύλην.

Αλλ' εκείνα τα κείμενα που μας προσφέρουν την βεβαίωσιν περί του πλούτου των πεπρωμένων μας είναι αι νεκρώσιμοι πινακίδες της Πετελείας, όπου η ψυχή δίδει το σύνθημα των μεμυημένων, όταν μετά θάνατον προχωρή μέσω των σκιών και αποτείνεται προς τας υποχθονίους θεότητας: «Αυτάρ εμοί γένος ουράνιον, τόδε δ' ήστε και αυτοί», δηλαδή, και εγώ ανήκω εις το θείον γένος, όπως άλλως τε και Σεις το γνωρίζετε!

JEAN MALLINGER

ΤΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΩΝ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ ΠΕΤΡΟΣ ΓΡΑΒΙΓΓΕΡ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΔΕΟΘΕΑΤΡΟΝ * ΔΙΜΕΛΗ 1998

Το Σύμβολο του Ερμή – ΛΕΩΝΙΔΑΣ Χ. ΚΟΒΑΤΣΗΣ

Ο Ερμής, ήταν ακόμα μωρό στην κούνια του, όταν «έκλεψε τα βόδια του Απόλλωνα». Αυτό υποδηλώνει την παντοδυναμία των παιδικών φαντασιώσεων. Είναι ακριβώς το «μαγικό φαλλικό» στάδιο ωρίμανσης του Εγώ, το στάδιο που η φαντασία «πετά».

Όντας στο δρόμο και πριν κάνει την κλοπή, ο Ερμής «φτιάχνει μια λύρα από το καύκαλο μιας χελώνας». Προσπαθεί δηλαδή, να συμφιλιώσει το γήινο με το ουράνιο. Από μωρό, ακόμα, γίνεται ένας «μεσολαβητής». Η ουράνια μελωδία, που βγαίνει από τη λύρα έχει μέσα της κάτι το γήινο, κάτι από τη χθόνια πλευρά του όντος, που στον ύμνο συμβολίστηκε με το καύκαλο της χελώνας.

Η χελώνα, που έρχεται σε άμεση σχέση με τη γη, συμβολίζει την υλική ή καλύτερα τη σωματική διάσταση της ύπαρξης. Το σώμα, που έχει άμεση σχέση με το χώμα και το έδαφος της ύπαρξης, είναι το πρωταρχικό στοιχείο και η βασική βαθμίδα, απ' όπου θα γεννηθεί το πνεύμα με τη μορφή της λύρας και ύστερα με τη μορφή της μουσικής.

Και αν το καύκαλο της χελώνας με το σχήμα που έχει συμβολίζει τη «σωματική μήτρα», η λύρα που είναι κι αυτή όργανο με καμπύλες και κοιλότητες, συμβολίζει την «πνευματική μήτρα».

Ο Ερμής είναι ένα σύμβολο που αναμειγνύει τη σωματική και γήινη διάσταση του σώματος με την αιθέρια και την ουράνια. Και το σύμβολο του Ερμή μας αποκαλύπτει, ότι έχουμε μια γήινη και μια ουράνια υπόσταση και πάντα θα μας οδηγεί, στο να τις βρούμε και να τις συνταιριάξουμε αρμονικά, στο σύνολο της προσωπικότητάς μας.

Συνεπώς, η μελωδία της λύρας είναι ουράνια, αφού θα δοθεί αργότερα σαν δώρο στον Απόλλωνα. Αλλά, αυτή η μελωδία κάπου «ακουμπά», κάτι την περιέχει. Είναι ακριβώς αυτό το σκοτεινό μυστηριώδες καύκαλο της χελώνας.

Ο Ερμής είναι γιος της Μαίας. Έχει δηλαδή και «μαιευτικές ικανότητες», δηλαδή μπορεί να «εκμαιεύσει» μια ενσωματωμένη γνώση, που είναι το ίδιο σαν να οδηγεί κάποιον στο βαθύτερό του εαυτό(1).

Η παντοδυναμία των φαντασιώσεων, η μεσολάβηση για τη συμφιλίωση των αντιθέτων, ο μαιευτικός τρόπος αποκάλυψης της ήδη υπάρχουσας ενσωματωμένης γνώσης και πνευματικοποίηση (μελοποίηση) του σωματικού καιτου γήινου, είναι ορισμένα από τα πρώτα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Ερμή, όπως προκύπτουν από τον ύμνο.

Ένα άλλο πολύ σημαντικό γνώρισμα του Ερμή, είναι η ιδιότητα του «κλέφτη». Ο Ερμής «κλέβει» κάτι από την ηλιακή θεότητα. Δεν το αποσπά ούτε δια της βίας, ούτε φανερά. Βρίσκει τον Απόλλωνα «στον ύπνο» και του κλέβει κάτι σημαντικό. Αυτού του είδους «η κλοπή», είναι κάτι ανάλογο με την εκμαίευση της ενσωματωμένης γνώσης που τονίσαμε πριν. Δηλαδή, η εσωτερική γνώση θα πρέπει να αποσπασθεί από το χώρο των Αρχετύπων «κρυφά και μυστικά». Το Αρχέτυπο κρατά τη γνώση ζηλόφθονα, την περιφρουρεί. Δεν τη «δίνει» εύκολα και φανερά. Η γνώση και στην προκειμένη περίπτωση η αυτογνωσία, αποσπώνται με αυτόν τον παράδοξο τρόπο «της κλοπής». Θα πρέπει να εισέλθει κανείς με προσοχή στο χώρο της θεότητας και των αρχετύπων και να «τσακώσει» τη γνώση, ακριβώς, όπως πιάνει έναν κλέφτη, αλλά και φοβούμενος μην «πιαστεί», δηλαδή να μην παγιδευτεί στο Αρχέτυπο.

Στη συνέχεια, ο Ερμής, προσπαθεί να ξεγλιστρήσει και να κρυφτεί στην αγκαλιά της μητέρας του. Κοροϊδεύει και περιγελά τον Απόλλωνα.

Η «κλοπή» στη συμβολική διάσταση που δώσαμε, η «φυγή» και το «κρυφτό», η «κοροϊδία και ο περίγελος» συγκροτούν μια άλλη σειρά χαρακτηριστικών του Ερμή, που μαζί με τα προηγούμενα, δείχνουν τον ιδιαίτερο τρόπο, που θα πρέπει κανείς να «εισέλθει» στα ενδότερα της αλήθειας και να αποσπάσει τη γνώση.

Το Δικαστήριο των θεών, με εκπρόσωπο τον Δία συμφιλιώνει τελικά τους δύο αυτούς θεούς (τον Ερμή και τον Απόλλωνα). Απονέμει δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη των θεών απαιτεί ακριβώς τη συμφιλίωση του Ερμή με τον Απόλλωνα, δηλαδή του χθόνιου με το ουράνιο στοιχείο της ύπαρξής μας μετά την αρχική τους διαμάχη. Αυτή η διαμάχη και η συμφιλίωση παίρνει στον ύμνο χαρακτήρα κωμικό.

Η «ανώτερη δικαιοσύνη των θεών» είναι ακόμα η συνειδητοποίηση και αναγνώριση όλων των ιδιοτήτων του Ερμή, που ήδη προαναφέραμε. Όλες αυτές οι ιδιότητες, θα συνειδητοποιηθούν και θα γίνουν αποδεκτές. Θα έρθουν στον Όλυμπο και στο «Απολλώνιο φως» και θα «δικαιωθούν». Έτσι, τα «Δώρα των Θεών», που είναι η «επίγνωση του εαυτού» θα κερδιθούν με αυτό τον ιδιόρρυθμο, πονηρό τρόπο.

Στην αρχή θα «κλαπούν»(2) και μετά από έντονη διαμάχη θα «φανερωθούν» και θα «ομολογηθούν». Έτσι αυτό που είναι «κλεμμένο», δηλαδή μη συνειδητό, θα «δωριθεί», δηλαδή θα συνειδητοποιηθεί και θα γίνει γνώριμο κομμάτι της προσωπικότητας.

Επακόλουθο αυτής της διαδικασίας θα είναι η συμφιλίωση και η «ανταλλαγή των δώρων». Ο Ερμής χαρίζει τη λύρα του στον Απόλλωνα και ο Απόλλωνας του χαρίζει ένα χρυσό ραβδί.

Η ωραία μουσική της λύρας βγαίνει από το σκοτεινό καύκαλο της χελώνας και τη γη. Έχει κάτι το χθόνιο και το μυστηριώδες. Το δώρο του Απόλλωνα έχει ένα παρόμοιο συμβολισμό. Αν η λύρα μεταμορφώνει σε επίπεδο συγκινησιακό και κάνει το χθόνιο πάθος, «ουράνια μελωδία», η χρυσή ράβδος μεταμορφώνει σε επίπεδο «ανώτερης όρασης» – πνευματικό. Εκφράζει τη μεταμόρφωση και τη μετάβαση του πάθους, σε επίπεδο μιας ανώτερης ηλιακής όρασης, την απεικόνιση του πάθους, σε ιδέα, σε σχήμα και σε μορφή.

Ο Ερμής στην Αλχημεία συμβολίζεται με τον υδράργυρο και το αργυρούν χρώμα αυτού του μετάλλου, είναι το χρώμα του «ελάσσονος φωτός». Ο χρυσός είναι το σύμβολο του Απόλλωνα και του «μείζονος φωτός».

Ο Υδράργυρος(3) είναι ένα μέταλλο που ξεγλιστρά και η λάμψη του είναι πιο ελάσσων από αυτή του χρυσού. Το «στάδιο του υδραργύρου» είναι στην αλχημεία, ένα στάδιο μεταμόρφωσης πιο πρώιμο απ' αυτό του χρυσού. Στο στάδιο αυτό «το αργυρούν», όπου κανείς όπως είπαμε θα πρέπει να κατανοήσει και να αναγνωρίσει όλα τα χαρακτηριστικά του Ερμή, η «αλήθεια» δεν εμφανίζεται ακόμα στο καθαρό φως της ημέρας. Κρύβεται περιπαιχτικά και λάμπει κατά ένα τρόπο μυστηριώδη και αινιγματικό. Ακριβώς, όπως το φεγγάρι όταν παίρνει ένα χρώμα ασημί και κρύβεται περιγελαστικά πίσω από τα νυχτερινά σύννεφα.

Το «ασημένιο» στάδιο της μεταμόρφωσης, το στάδιο του «Ερμή», είναι το στάδιο του «φεγγαρόφωτος». Εδώ, κυριαρχεί αυτό το αμυδρό και απαλό εσωτερικό φως της σελήνης, η «ευλογημένη όραση. Και η ουσία αυτής της όρασης είναι η γεμάτη μυστηριακή γοητεία και ωραιότητα, χειρονομία της ευλογίας, όπως η παλάμη αυτού που ευλογεί, κρύβεται από τα άλλα δάκτυλα του χεριού και δεν αναδεικνύεται ολόκληρη(4).

Το συνθετικό – be – υποδηλώνει ακριβώς αυτή την ενόραση με επιγνωση, που προσδίδει την ωραιότητα και την ιερότητα σε ό,τι κανείς θεάται.

Το «χρυσό» στάδιο της μεταμόρφωσης έχει για σύμβολά του τον Απόλλωνα, τον ήλιο, τη μείζονα όραση (illumination, Ηλύσια, albus κλπ.), όπου το συνθετικό – il – υποδηλώνει τη θέαση της Αλήθειας με το ανώτερο μάτι της ενόρασης, την «εποπτεία».

Στα δύο αυτά είδη «όρασης» υπάρχει αντίστοιχα το στοιχείο του μυστηρίου και του θαυμασμού. Και τα δύο είδη όρασης έχουν να κάνουν αντίστοιχα με το «ευ» (καλό) και το «να» (δείχνω).

Στο Αργυρούν στάδιο της μεταμόρφωσης ή καλύτερα της μύησης, στο στάδιο δηλαδή που δεσπόζει το σύμβολο του Ερμή, η αλήθεια φανερώνεται κατά ένα μέρος και μόνο. Εμφανίζεται αναπάντεχα σαν μια φευγαλέα οπτασία. Είναι σαν το φεγγάρι που φεύγει και μισοκρύβεται όπως ο κλέφτης, ή σαν τον υδράργυρο που κυλά και φεύγει, ή όπως μια ξαφνική ασημένια λάμψη της ουράς ενός ψαριού στο βυθό. Είναι ακριβώς αυτό το «ας έρθει» και το «ας χαθεί», αυτή η διάνοιξη του νου προς το αναπάντεχο, η βαθύτερη ουσία της «ευχής» της «ευχαριστίας» και της προσευχής. Αυτή η στιγμή της επικοινωνίας με τα βάθη της ψυχής, που είναι μια στιγμή αντάμωσης μαζί και αποχαιρετισμού. Ο Αντικατοπτρισμός αυτής της φευγαλέας λάμψης, δεν μπορεί να κρατηθεί και να γίνει «χειροπιαστός». Δεν μπορεί να προσδιορισθεί ακόμα πλήρως με το Λόγο.

Το πέρασμα από το «αργυρό στάδιο της μύησης» σηματοδοτεί ακριβώς τη γνώση και την αποδοχή των ορίων της διάνοιας, τη δυνατότητα να βλέπει κανείς με το χαμηλωμένο, μισόκλειστο και ταπεινό βλέμμα της μύησης, προσπαθώντας να διακρίνει την ουσία και το βάθος των πραγμάτων. Είναι η όραση και η νόηση της «αγρύπνιας εν υπνώσει», όπου κανείς γνωρίζει και αποδέχεται την ατέλειά του ως προς την αλήθεια και τα όρια της γνώσης του, αποδεχόμενος εν τέλει αυτό που είναι αναπόσπαστο κομμάτι του Εαυτού του, με μια φράση αποδέχεται το ατελές και το παροδικό της ύπαρξής του.

Έτσι επιφαίνεται το πνεύμα, στο στάδιο αυτό του «Ερμή». Σαν «ξαφνιασμα» και σαν «ανατριχίλα». Σαν τη σπιρτάδα που διαπερνά το σώμα και το δονεί, όταν πίνει κανείς ένα δυνατό ποτό. Αυτή είναι η βαθύτερη ουσία του πνεύματος. Η στιγμιαία δόνηση και αποκάλυψη που ύστερα χάνεται. Αλλά αυτό που έρχεται τόσο ξαφνικά και αναπάντεχα, το ίδιο όπως και όταν φεύγει, είναι ο ίδιος ο Ερμής, ο θεός των «κλεφτών» και των «εμπόρων».

Όλα όσα αναφέραμε στις παραπάνω παραγράφους, έχουν να κάνουν με το «πάρε» και το «δώσε». Με αυτό που μέλλεται να κατανοηθεί και ύστερα να δοθεί σαν δώρο. Το «πάρε» και το «δώσε» είναι το «άγνωστο», που έγινε «γνωστό», και ήρθε στην περιοχή της συνείδησης. Το «κλοπιμαίο» μαζί και το «δώρο».

Άλλα γνωρίσματα του Ερμή είναι η ζωηράδα και η αστάθεια. Ο θεός Ερμής ήταν ανέκαθεν «πειραχτήρι» και «σκανταλιάρης», έκανε γκάφες και χωρατά.

Τα πειράγματα και οι παρωνυμίες (παρατσούκλια) ενεργοποιούν το θυμό σ' αυτόν που τα υφίσταται, επειδή αναδεικνύουν ένα του ελάττωμα. Εμπλέκεται κανείς συναισθηματικά με μια παρωνυμία που του αποδίδουν, επειδή του δείχνει (το πείραγμα) το βαθύτερο εαυτό του, που δεν θέλει να γνωρίσει. Και δεν θέλει να τον γνωρίσει, επειδή αποκαλύπτεται, «ξεσκεπάζεται» και εκτίθεται.

Με αυτόν τον «σκωπτικό» τρόπο του παιχνιδιού, μας οδηγεί ο Ερμής στο βαθύτερο ασυνείδητό μας. Με το να μας προκαλεί κοροϊδευτικά και περιπαιχτικά να τον «πιάσουμε» και μετά να μας ξεφεύγει. Με άλλα λόγια «κλέβει» από την προσωπικότητά μας, αυτό που είναι ξένο και ένθετο και μας δίνει το «δώρο», αυτό που είναι δικό μας και γνήσιο.

Έτσι, μας τραβά περιπαιχτικά στα ενδότερα του Είναι μας. Είναι ένα «κακομαθημένο σκανταλιάρικο παιδί», που μας θυμώνει με τα καμώματά του. Μας οδηγεί στο να δούμε για μια στιγμή τη βαθύτερη σύγκρουσή μας κι ύστερα μας ξεγελά και φεύγει. Εμείς θυμώνουμε γιατί ξεχάσαμε αυτό το ακριβό, που για μια στιγμή κατανοήσαμε. Και αυτό το ακριβό είναι το δικό μας, το γνωστό και όμως ξεχασμένο, το ίδιο το δώρο της αυτογνωσίας. Άλλωστε, το ίδιο δώρο έχει μέσα του το στοιχείο της έκπληξης. Όταν ανοίγουμε ένα δώρο, διαπιστώνουμε με έκπληξη τι γνώμη έχουν οι άλλοι για μας. Το πόσο μας εκτιμούν και τι νομίζουν, ότι μας αρέσει. Άλλοτε πάλι το δώρο κομίζει κάποιο μήνυμα, αυτού που το χαρίζει. Αυτό που κάποιος χαρίζει, είναι κάτι από το βαθύτερο εαυτό του. Με το δώρο του προσπαθεί να μας πλησιάσει, να μας κάνει να τον γνωρίσουμε καλύτερα. Μας δείχνει μια άγνωστη πλευρά του εαυτού του, που δεν θα τολμούσε να εκφράσει διαφορετικά.

Την έννοια του «εμπορίου», του οποίου προστάτης είναι ο θεός Ερμής, δεν θα τη δούμε εδώ μόνο σαν έννοια εκμετάλλευσης, αλλά και σαν ένα «πάρε» και ένα «δώσε» σε επίπεδο βαθύτερο, συμβολικό.

Ο Ερμής όπως επίσης γνωρίζουμε, ήταν και ψυχοπομπός. Αυτό το ρόλο του «ψυχοπομπού» παίρνει στις μέρες μας ο ψυχαναλυτής, ο εξομολόγος ή και ένας καλός φίλος. Ο αναλυτής «άγει» τον αναλυόμενο σε κάποιο υπαρξιακό βάθος. Από την άλλη πλευρά, ο εξομολόγος ή ο φίλος μας βοηθά, να «δώσουμε» κάποιο δώρο. Να καταθέσουμε ή να ομολογήσουμε μια εγωική απαίτηση ή ένα βαθύτερο φόβο μας.

Άλλες φορές ο αναλυτής «κλέβει» από τον αναλυόμενο κάτι ακριβό. Κατανοεί δηλαδή μια βαθύτερη σύγκρουση, που ο αναλυόμενος δεν τη γνωρίζει. Αυτή τη βαθιά πραγματικότητα την κρύβει στην αρχή ο αναλυτής και στη συνέχεια τη δίνει πίσω στον αναλυόμενο σαν δώρο – έκπληξη, εφ' όσον βέβαια ο αναλυόμενος την αναζητήσει σωστά.

Τι ζητά κανείς; Τι δίνει για να το πάρει; Κατά πόσο μπορεί να αναζητήσει, αυτο που θέλει (δηλαδή αυτό που είναι), με σταθερότητα και κατά πόσο μπορεί να αντέξει τη βαθύτερή του πραγματικότητα; Κατά πόσο μπορεί να τη «δώσει σαν δώρο», δηλαδή να την «ομολογήσει» και να την «μοιραστεί» με κάποιον άλλο αφού πρώτα την «κλέψει» από την περιοχή της ασυνειδητότητας. Και αν όλα αυτά δεν είναι «παιχνίδια του Ερμή», τότε τι άλλο είναι;

Ο Ερμής, έχει ακόμη τις ιδιότητες του «μάγου» και του «θαυματοποιού», αφού με τη χρυσή του ράβδο, το δώρο του Απόλλωνα, μπορεί να μεταμορφώσει κάτι «κακό», σε κάτι «καλό», κάτι «ανόσιο» δηλαδή «ακατανόμαστο» σε κάτι «όσιο» δηλαδή «φανερωμένο».

Όλες αυτές είναι οι ιδιότητες του ταχυδρόμου, του μεσολαβητή και του κομιστή μηνυμάτων από το βαθύ ασυνείδητο.

______________________

1.Είναι δηλαδή ψυχοπομπός.

2.Η στιγμή της «κλοπής» είναι ακριβώς η «στιγμή της απώλειας» που συνειδητοποιεί δηλαδή κανείς την πνευματική του ένδεια και διερωτάται περί του νοήματος των πραγμάτων.

3.Mercurius Mercury (Ερμής).

4.benedictus, beautiful, Beatrice, blanca, bella.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ Χ. ΚΟΒΑΤΣΗΣ

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΩΔΩΝΗ 1997

Η ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ - Dashiell Hammett

Ο Σπαίηντ έκατσε στην πολυθρόνα δίπλα στο τραπέζι, και χωρίς καμιά άλλη εισαγωγή, χωρίς κανένα σχόλιο, άρχισε να διηγείται στο κορίτσι κάποιο επεισόδιο που είχε συμβεί πριν από χρόνια στα Νοτιοδυτικά. Μιλούσε με μια σταθερή, ήρεμη φωνή, άδεια από έμφαση ή παύσεις, αν και σε μερικά σημεία επανέλαβε μια φράση μερικές φορές, λίγο αλλαγμένη, σαν να είχε σημασία ο τρόπος με τον οποίο δένονταν οι λεπτομέρειες των όσων είχαν συμβεί.

Στην αρχή η Μπριτζίντ Ο' Σώνεσσυ άκουγε με ένα μέρος της προσοχής της, περισσότερο έκπληκτη από το γεγονός του ότι της διηγόταν μια ιστορία παρά απ' το περιεχόμενό της, αλλά σιγά-σιγά, καθώς η ιστορία εκτυλισσόταν, άρχισε να την κατακτά όλο και περισσότερο, κι άρχισε να ακούει ακίνητη και γεμάτη προσοχή.

Κάποιος που τον έλεγαν Φλίτκραφτ είχε αφήσει το γραφείο του, αγοραπωλησίες ακινήτων, στην Τακόμα, για μπρέκφαστ, και δεν είχε γυρίσει ποτέ. Δεν πήγε στο ραντεβού του για γκολφ εκείνο το απόγευμα, αν και ο ίδιος το είχε προτείνει, μισή ώρα πριν βγει απ' το γραφείο του κι εξαφανιστεί. Η γυναίκα και τα παιδιά του δεν τον ξανάδαν από τότε. Με τη γυναίκα του τα πήγαιναν μια χαρά. Είχε δύο αγόρια τριών και πέντε χρονών. Είχε δικό του σπίτι σ' ένα προάστιο στην Τακόμα, μια καινούργια Πακάρ και τις υπόλοιπες ανέσεις της ζωής ενός πετυχημένου Αμερικάνου.

Ο Φλίτκραφτ είχε κληρονομήσει εβδομήντα χιλιάδες δολάρια απ' τον πατέρα του, και με τις επιτυχίες του στ' ακίνητα, είχε μια περιουσία γύρω στις διακόσιες χιλιάδες δολλάρια τη στιγμή που εξαφανίστηκε. Οι δουλειές του ήταν ταχτοποιημένες και μερικές εκκρεμότητες έδειχναν ότι δεν είχε προετοιμάσει την εξαφάνισή του. Μια συμφωνία π.χ. που θα του έφερνε ένα σημαντικό κέρδος επρόκειτο να κλειστεί την επομένη της εξαφάνισής του. Δεν υπήρχε τίποτα που να δείχνει ότι είχε παραπάνω από πενήντα ή εξήντα δολλάρια πάνω του όταν έφυγε. Όλες του οι κινήσεις για μήνες πριν ήταν τελείως γνωστές, έτσι που να αποκλείσει κανείς κρυφά βίτσια, ή ακόμα και μια άλλη γυναίκα στη ζωή του, αν και τα δυό φαίνονταν μάλλον απίθανα.

-Εξαφανίστηκε στον αέρα, είπε ο Σπαίηντ, σαν τη γροθιά μόλις ανοίξεις τα δάχτυλά σου.

....................................

Λοιπόν αυτά συνέβησαν το 1922. Το 1927 βρισκόμουν σε μια από τις μεγάλες εταιρείες αναζητήσεων στο Σκατζ. Η μίσες Φλίτκραφτ ήρθε, και μας είπε ότι κάποιος είχε δει κάποιον στο Σποκαίην που έμοιαζε με τον άντρα της. Πήγα. Είχε μια δουλειά μ' αυτοκίνητα που του άφηνε είκοσι με εικοσιπέντε χιλιάρικα το χρόνο, μια σύζυγο, ένα μωρό, δικό του σπίτι σ' ένα προάστειο στο Σποκαίην και συνήθως έπαιζε γκολφ μετά τις τέσσερις, όταν ο καιρός το επέτρεπε.

Ο Σπαίηντ δεν είχε σαφείς οδηγίες για το τι να κάνει μόλις έβρισκε τον Φλίτκραφτ. Μίλησαν μαζί στο δωμάτιο του Σπαίηντ στο Ντάβενπορτ. Ο Φλίτκραφτ δεν αισθανόταν καθόλου ένοχος. Είχε αφήσει την πρώτη του οικογένεια καλά αποκατεστημένη και αυτό που είχε κάνει του φαινόταν απόλυτα λογικό. Το μόνο που τον απασχολούσε ήταν το αν μπορούσε να κάνει τον Σπαίηντ να καταλάβει αυτή τη λογική. Δεν είχε πει τίποτα σε κανέναν προηγουμένως, κι έτσι δεν είχε αναγκαστεί ποτέ να εξηγήσει το πόσο λογικό του φαινόταν. Προσπαθούσε τώρα.

- Προσωπικά, κατάλαβα την άποψή του, είπε ο Σπαίηντ στην Μπριτζίντ Ο' Σώνεσσυ, αλλά δεν συνέβη το ίδιο με την μίσες Φλίτκραφτ. Εν πάσει περιπτώσει, όλα τέλειωσαν καλά. Δεν ήθελε το σκάνδαλο, και μετά από ότι της έκανε, τουλάχιστον έτσι το έβλεπε εκείνη, δεν τον ήθελε πίσω. Έτσι, πήραν διαζύγιο χωρίς φασαρία, και όλα ήσαν στο τέλος ήσυχα κι ωραία.

Και να τι του είχε συμβεί. Πηγαίνοντας εκείνη τη μέρα για φαΐ, πέρασε μπροστά από μια οικοδομή. Χτιζόταν εκείνο τον καιρό, και ήταν μόνο ο σκελετός. Κάποιο μαδέρι, ή κάτι τέτοιο έπεσε από οχτώ ή δέκα πατώματα, και χτύπησε το πεζοδρόμιο δίπλα του. Πέρασε ξυστά δίπλα του χωρίς να τον αγγίξει, αν κι' ενα θραύσμα από το σπασμένο πεζοδρόμιο του έγδαρε το μάγουλο. Ίσια που τον ακούμπησε αλλά όταν τον είδα, είχε ακόμα την ουλή. Φυσικά, τρομοκρατήθηκε, αλλά ένιωσε πιο πολύ έκπληκτος παρά φοβισμένος. Ένιωσε σαν κάποιος να του ξεγύμνωσε τη ζωή και να του αποκάλυψε περί τίνος πραγματικά επρόκειτο.

Ο Φλίτκραφτ πάντα του υπήρξε καλός πολίτης, σύζυγος και πατέρας, όχι από κάποια εξωτερική πίστη, αλλά απλώς γιατί ήταν ένας άνθρωπος που βρισκόταν σ' απόλυτη αρμονία με το περιβάλλον του. Είχε μεγαλώσει μ' αυτόν τον τρόπο. Οι άνθρωποι που γνώριζα ήσαν σαν κι' αυτόν. Η ζωή που ήξερε ήταν μια υπόθεση καθαρή, τακτική, λογική και υπεύθυνη. Τώρα, ένα δοκάρι που έπεφτε, του έδειξε ότι βασικά, η ζωή δεν ήταν τίποτ' απ' όλ' αυτά. Αυτός, ο καλός πολίτης – σύζυγος – πατέρας μπορούσε να σταματήσει να υπάρχει, μεταξύ γραφείου και ρεστωράν, εξ' αιτίας ενός δοκαριού που έπεφτε. Κατάλαβε τότε ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν τυχαία, έτσι, και ζούσαν εφ' όσον η τυφλή τύχη το επέτρεπε.

Κατ' αρχήν δεν ήταν η αδικία αυτού του πράγματος που τον ενοχλούσε. Τη δέχτηκε μετά από το πρώτο σοκ. Αυτό που τον ταρακούνησε ήταν ότι με το να βάλει τη ζωή του σε πλήρη τάξη είχε κάνει το λάθος, κι' όχι αν έκανε το αντίθετο. Είπε ότι αφού προσπέρασε το πεσμένο μαδέρι έξι μέτρα, από κεί και πέρα δεν θα έβρισκε ησυχία μέχρι να προσαρμόσει τη ζωή του σ' αυτήν την καινούργια άποψη της ζωής που του είχε αποκαλυφθεί. Μέχρι που να τελειώσει το μπρέκφαστ του, είχε ανακαλύψει τον τρόπο. Η ζωή του μπορεί να τέλειωνε τυχαία από ένα ξεκάρφωτο μαδέρι, έτσι λοιπόν κι αυτός θα την άλλαζε τυχαία φεύγοντας μακριά. Αγαπούσε την οικογένειά του, είπε, και την άφηνε χωρίς οικονομικά προβλήματα, και η αγάπη του ήταν τέτοιου είδους που δεν θα έκανε το χωρισμό αβάσταχτο.

- Πήγε στο Σκατζ εκείνο το απόγευμα, είπε ο Σπαίηντ, και από κει στο Σαν Φραντσίσκο με καράβι. Για κανά δυό χρόνια στριφογύριζε από δω κι' από κει, και μετά βρέθηκε στα Νοτιοδυτικά, κι' εγκαταστάθηκε στο Σποκαίην όπου και παντρεύτηκε. Η δεύτερη γυναίκα του δεν έμοιαζε με την πρώτη, αλλά ταίριαζαν σε περισσότερα σημεία παρά απ' αυτά που διαφωνούσαν. Ξέρεις, ο τύπος των γυναικών που δεν κλέβουν στο γκολφ ή στο μπρίτζ, και τους αρέσουν οι συνταγές για καινούργιες σαλάτες. Δεν έμοιαζε να μετανιώνει καθόλου για το ότι είχε κάνει. Του φαινόταν απόλυτα λογικό. Δεν νομίζω να αντελήφθη ποτέ ότι φυσικά είχε ξαναπέσει στο ίδιο κανάλι από το οποίο είχε ξεφύγει στην Τακόμα. Αλλά να το κομμάτι αυτής της ιστορίας που πάντα μου άρεσε περισσότερο. Προσάρμοσε τη ζωή του σε δοκάρια που έπεφταν από οικοδομές, και τότε σταμάτησαν να πέφτουν, και προσάρμοσε πάλι τη ζωή του σε δοκάρια που δεν έπεφταν από οικοδομές................

Dashiell Hammett

ΤΟ ΓΕΡΑΚΙ ΤΗΣ ΜΑΛΤΑΣ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΕΛΗΣ ΛΙΒΑΝΙΔΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΠΥΡΟΣ Ν. ΜΠΟΓΙΑΤΗΣ 1981