Το μυστήριον της μετενσαρκώσεως του Δαλαϊλάμα – Πως ανανεώνουν το σφρίγος τους οι γυμνοσοφισταί του Θιβέτ – Αντώνιος Φ.Χαλάς

Στο παρόν κεφάλαιο θ' αποκαλύψωμεν ένα από τα συνταρακτικώτερα μυστικά του Θιβέτ και του Λαμαϊσμού.

Μία από τις πολυτιμότατες δυνάμεις, που παραχωρεί εις τους μελετητάς τη η λεγομένη «Γιόγκα-Βίδυα», η επιστήμη δηλαδή του αποκρυφισμού, είνε και το μυστικό της διατηρήσεως της αιωνίας νεότητος, της ακμής και του σφρίγους! Μεταξύ των ιερών βιβλίων των Ινδιών, είνε και οι καλούμενες «Πουράνα». Ένα, λοιπόν, από τα βιβλία αυτά, γράφει: «Ο Γιαγιάτης, που ήταν γέρος και ανάπηρος, κουτσός και άσχημος, μπήκε μέσα στο σώμα του μικροτέρου γυιού του, αφού εγκατέλειψε το σώμα του!»

Εις το Θιβέτ, λοιπόν, πιστεύεται πως όταν ο ανώτατος Αρχηγός του Λαμαϊσμού, ο Δαλαϊλάμας, αισθανθή, πως το σώμα του έχει πια χάσει το σφρίγος και τη νεανική του ικμάδα και ζωτικότητα, αποφασίζει να εγκαταλείψη το άχρηστο και εξαρθρωμένο από την πολυκαιρία σώμα. Και αμέσως εκλέγει, το σώμα ενός μικρού παιδιού και βρέφους ακόμα, ώστε ν' αποκτήση όλη του την ζωτικότητα, που εμπεριέχεται στο τρυφερό εκείνο σώμα, που είνε γεμάτο από δύναμι και ζωή. Και «ενσαρκώνεται» στο σώμα εκείνο!

* * *

Για να μπορέση κανείς καλά να κατανοήση τις εκπληκτικές αυτές αποκαλύψεις, είνε ανάγκη να παραθέσουμε την μετάφρασι μιας από τις πιο περίεργες ιστορίες που έχουμε διαβάσει στη ζωή μας, και που βρίσκεται στο δεύτερο τόμο, σελίς 601 του έργου της μεγίστης αποκαλυπτρίας των μυστηρίων και της διδασκαλίας των Ινδιών, Ελένης Πετροβνας Μπλαβάτσκυ, που επιγράφεται «Ίσις αποκεκαλυμμένη»:

«Πριν από πολλά χρόνια – γράφει – μια μικρή παρέα είχαμε ξεκινήσει από την πόλι Κασιμίρ και μεταβαίναμε προς την κωμόπολι Λεχ, του Κεντρικού Θιβέτ. Μεταξύ των οδηγών μας ήταν και κάποιος Τάτταρος Σαμάν, ένα μυστηριώδες πρόσωπο , που μιλούσε λίγα ρούσσικα. Έτσι κατωρθώναμε να συνεννοούμαστε μαζύ του. Αυτός ο άνθρωπος μας προσέφερε σημαντικώτατες υπηρεσίες. Μαζί με την παρέα μας ήταν κάποιος Λουθηρανός παπάς, ο αιδεσιμώτατος Κέτσνερ. Αυτός είχε ακούσει, από κάποιον Ρώσσο ιερέα, την μυστηριώδη ιστορία της «ενσαρκώσεως» του γέρου Δαλαϊλάμα, στο σφριγηλό σώμα ενός βρέφους, και μη πιστεύοντας, επιχείρησε να μεταβή στο Θιβέτ για ν' αποκαλύψη, όπως νόμιζε, την «απάτην». Δεν άργησε, όμως να δεχθή σφοδρό πλήγμα η απιστία του.

»Ήταν η τέταρτη μέρα, που είχαμε αφήσει πίσω μας το Ισλαμαμπάντ, και είχαμε φθάσει σ' ενα ασήμαντο χωριουδάκι, που ήτανε χτισμένο στην όχθη μιας θαυμασίας λίμνης. Αποφασίσαμε να μείνουμε μερικές μέρες στο χωριό αυτό για να ξεκουραστούμε. Σ' αυτό λοιπόν το χωριό, καθώς μας πληροφόρησε ο Σαμάν, είχεν εγκατασταθή ένας μεγάλος όμιλος «Αγίων» του Λαμαϊσμού, που είχαν αναλάβει ένα μεγάλο προσκύνημα σ' όλους τους βωμούς και ναούς εκείνης της περιφέρειας του Θιβέτ. Ο όμιλος αυτός είχεν εγκατασταθή σ' έναν παλαιότατο ναό, με υπόγειο, σε μια σπηλιά. Ο Σαμάν προσέθεσε, πως, επειδή οι «Άγιοι» αυτοί είχαν απάνω τους την Θεία Χάρι, θα μπορούσαν να εκτελέσουν εκπληκτικά θαύματα. Ο Κέτσνερ, μόλις άκουσε αυτή την πληροφορία, στεκότανε στα καρφιά μέχρις ότου τους συναντήση και κατορθώση έτσι και αποκαλύψη την «απάτη των αιώνων», όπως εφαντάζετο. Έσπευσε, λοιπόν, να τους επισκεφθή. Οι Θιβετιανοί Λαμάδες τον εδέχθηκαν με μεγάλη ευγένεια και ευπροσηγορία και έτσι αρχίσανε φιλικώτατες σχέσεις μεταξύ των δύο «στρατοπεδεύσεων».

* * *

»Το διαμονητήριον των Λαμάδων ήταν σ' ένα απομονωμένο και ρωμαντικώτατο μέρος, εξασφαλισμένο από κάθε επιδρομή και αδιακρισία.

»Ο αρχηγός των Λαμάδων, ένας ασκητής, εξαιρετικής αγιότητος, παρ' όλες τις παρακλήσεις και διαμαρτυρίες του αιδεσιμωτάτου Κέτσνερ, και τα γενναιόδωρα ποσά, που του προσέφερε, με κανέναν τρόπο δεν ήθελε να επιδείξη το θαύμα της «ενσαρκώσεως» μέχρι της στιγμής, που εκείνη, που γράφει τη διήγησι αυτή, του εφανέρωσε κάποιο μυστικό φυλαχτό, που φορεί πάντοτε απάνω της. Μόλις ο αρχηγός των Λαμάδων είδε το φυλαχτό αυτό, αμέσως διέταξε να γίνουν όλες οι προετοιμασίες. Σε λίγο έφεραν και ένα μικρό βρέφος, τριών ή τεσσάρων μηνών, από την αγκαλιά μιας φτωχής μάνας της γειτονιάς. Πριν όμως αρχίση την επίδειξι, ο αρχιλάμας ζήτησε από όλους να ορκισθούν να μη διηγηθούν σε κανένα το τι θα έβλεπαν, πριν περάσουν επτά χρόνια. Το φυλαχτό είνε καμωμένο «από αχάτην λίθον» (που τον περιγράφει ο Ορφεύς στα Λιθικά του) και είνε γνωστό στους Θιβετιανούς, και φυσικά έχει μέσα του πολύ μυστηριώδεις ιδιότητες μαγνητικής φύσεως.

»Απάνω του είνε χαραγμένο ένα ισόπλευρο τρίγωνο, μέσα στο οποίο είνε γραμμένες κάτι μυστικές λέξεις.

»Περάσανε αρκετές ημέρες, προτού τελειώσουν οι προετοιμασίες. Εν τω μεταξύ τίποτε το σπουδαίον δεν είχε συμβή, παρά μόνον η ανάδυσις, από τα βάθη της λίμνης, που υπάρχει εκεί κοντά (ευθύς ως το διέταξε ένας Λάμας) διαφόρων... «φαντασμάτων» που μας έβλεπαν με κερωμένα πρόσωπα. Ένα από τα φαντάσματα αυτά ήταν το είδωλον της αδελφής του Κέτσνερ, που την είχε αφήσει ζωντανή και γεμάτη υγεία, και που (όπως έμαθε αργότερα), απέθανε ξαφνικά, λίγες μέρες ύστερα από την αναχώρησί του από την Αγγλία. Το φάντασμα αυτό κατετρόμαζε τον αιδεσιμώτατο. Δεν άργησε, όμως, να παρηγορηθή, καταφεύγοντας στο σκεπτικισμό και αποδίδοντας το όραμα σε απάτη των αισθήσεών του, από τις σκιές των δένδρων.

»Το απόγευμα, λοιπόν της ημέρας, όπου επρόκειτο να γίνη η επίδειξις, έφεραν το μικρό και το άφησαν στην αίθουσα των επισκέψεων του μοναστηρίου, όου και θα ελάμβανε χώραν το θαύμα, επειδή δεν ήταν επιτετραμμένον στον Κέτσνερ να εισέλθη στα άδυτα του Ναού. Το βρέφος τοποθετήθηκε απάνω σ' ένα χαλί, στη μέση του εδάφους. Δύο «φακίραι» διετάχθησαν να φρουρούν στην είσοδο και να μην επιτρέψουν σε κανένα να εισχωρήση. Τότε όλοι οι Λαμάδες εκάθησαν κατά γης στηρίζοντας τη ράχη τους επάνω στον τοίχο από γρανίτη. Ο καθένας τους εχωρίζετο από το μωρό από απόστασι τουλάχιστον τεσσάρων μέτρων. Ο αρχιλάμας εκάθητο απάνω σ' ένα τετράγωνο δερμάτινο κομμάτι, που του είχε στρώσει ο διάκος, στην πιο μακρινή γωνία της αιθούσης. Μόνος ο Κέτσνερ επήγε και εκάθησε κοντά στο μωρό και παρακολουθούσε όλες του τις κινήσεις, με εξαιρετικό ενδιαφέρον.

* * *

»Ο μόνος περιορισμός για μας, που παρακολουθούσαμε το θαύμα της μετενσαρκώσεως, ήταν να περιμένουμε με υπομονή τα γεγονότα, και να κρατήσουμε απόλυτη σιγή. Από τα ανοικτά παράθυρα έμπαινε άφθονος ήλιος. Σιγά σιγά ο «Ηγούμενος» περιέπεσε σε μια κατάσταση βαθειάς προσευχής και διαλογισμού, ενώ οι άλλοι Λαμάδες, ύστερα από μια υπόκωφη επίκλησι, που υποτονθαρίζανε, σωπάσανε ξαφνικά και εφαίνοντο σαν να είχαν τελειωτικώς απολιθωθή! Μια καταθλιπτική σιγή επηκολούθησε. Ο μόνος ήχος, που ηκούετο, ήταν τα κλάμματα του μωρού. Αφού μείναμε έτσι λίγα λεπτά, άξαφνα σταματήσανε τα κουνήματα των ποδιών και των χεριών του μωρού και το σώμα του εφαίνετο σαν να γινότανε αλύγιστο. Ο Κέτσνερ παρακολουθούσε προσεκτικά κάθε του κίνησι και τόσον εγώ, όσον και ένας άλλος κύριος της παρέας μας, βλέποντας γύρω, πεισθήκαμε πως όλοι οι παρόντες εκάθηντο ακίνητοι.

»Ο Ηγούμενος έχοντας το μάτι του προσηλωμένο απάνω στο έδαφος, ούτε καν έβλεπε το παιδί, αλλά, κάτωχρος και ακίνητος, φαινόταν μάλλον σαν ένα ορειχάλκινο άγαλμα χαμένο, παρά ζωντανό πλάσμα. Ξάφνου είδαμε, με απερίγραπτη κατάπληξι, το παιδί, όχι να σηκώνεται, μα απότομα να πηδά και να στέκεται. Έκαμε ακόμα μερικούς τιναγμούς και ύστερα, όπως στα θέατρα οι κούκλες ή οι καραγκιόζηδες που μπαίνουν σε κίνησι από αόρατα σύρματα, έτσι και το μωρό των τεσσάρων μηνών, στάθηκε στα πόδια του! Μπορείτε να φαντασθήτε την κατάπληξί μας και το φόβο και τη φρίκη του αιδεσιμωτάτου Κέτσνερ. Ούτε ένα χέρι δεν είχε κουνηθή μέσα στην αίθουσα, όλοι ήσαν ήσυχοι και ακίνητοι, κανείς δεν είχε μιλήσει, και όμως! Μπροστά στα μάτια μας, βρισκόταν ένα μωρό της αγκαλιάς, που ήτανε όρθιο, τεντωμένο και αλύγιστο, όπως ένας άνδρας.

* * *

Και τώρα ακούστε τι συνέβηκε, όπως το ίδιο βράδυ ο Κέτσνερ – για να μη ξεχασθή τίποτα, έγραψε σ' ένα σημειωματάριο:

«Ύστερα από ενός ή δύο λεπτών δισταγμό – γράφει ο αιδεσιμώτατος – το μωρό γύρισε το κεφάλι του και κάρφωσε απάνω μου τα βλέμματα, με έκφρασι γεμάτη από συνείδησι και κατανόησι, που μ' έκανε να παγώση το αίμα στις φλέβες μου! Κατατρόμαξα και αισθάνθηκα ρίγος. Τσίμπησα το χέρι μου και δάγκασα τα χείλια μου τόσο δυνατά, που λίγο έλειψε να τρέξη αίμα, για να βεβαιωθώ πως ήμουνα ξυπνός και πως δεν έβλεπα όνειρο. Μα αυτά δεν ήταν τίποτα, μπροστά σε κείνα, που έγιναν ύστερα: το θαυματουργό εκείνο πλασματάκι, κάμνοντας, όπως τουλάχιστον φαντάστηκα, δύο βήματα προς το μέρος μου, ξαναπήρε την θέσι του, και χωρίς να βγάλη τα μάτια του από πάνω μου, επανέλαβε, φράσι προς φράσι, τις ίδιες εκείνες τις λέξεις, που, όπως είχα πολλές φορές πριν ακούσει, συνήθως λέγονται σε όλες τις ενσαρκώσεις του Δαλαϊλάμα και του Βούδδα, και που αρχίζουν ως εξής:

«Ειμαι ο Βούδδας. Είμαι ο γέρο Λάμας. Είμαι το πνεύμα του μέσα σε καινούργιο σώμα».

Και τότε πια με κατέλαβε πραγματική φρίκη. Οι τρίχες σηκωθήκανε στο κεφάλι και στο πετσί μου. Το αίμα μου πάγωσε. Πιάστηκε η λαλιά μου. Ούτε ίχνος τσαρλατανισμού ή τεχνάσματος. Δεν χωρούσε εδώ ούτε πονηρία, ούτε εγγαστριμυθία. Τα χείλια του παιδιού κινιούντανε, όταν μιλούσε, και τα μάτια του εφαίνοντο πως έψαχναν κάθε γωνιά της ψυχής μου, με μια τέτοια έκφρασι, που μ' έκανε να σκέπτωμαι πως ήταν το ίδιο πρόσωπο του Ηγουμένου, τα μάτια του, το βλέμμα του, που κύτταζα!

»Δεν χωρούσε καμμιά αμφιβολία: το πνεύμα του αρχιλάμα είχε μπει στο σώμα του μωρού, και με κύτταζε από μέσα από το απαλό του προσωπάκι! Αισθάνθηκα το νου μου να ιλιγγιά. Μ' έπιανε σκοτοδίνη.

«Το μωρό άρχισε να περπατά!

»Και νάρχεται προς το μέρος μου! Τέλος έβαλε το τρυφερό του χεράκι απάνω μου. Στόχο του είχε μοναχά εμένα, τον άπιστο, μέσα σ' όλους τους παρεβρισκομένους! Τινάχτηκα ταραγμένος, σαν να με άγγιζε αναμμένο κάρβουνο. Και μην μπορώντας ν' ανθέξω περισσότερο στην ανέλπιστη και καταπληκτική αυτή σκηνή, έκρυψα με τα χέρια μου το πρόσωπό μου για να μη βλέπω. Αυτό διήρκεσε ένα-δυό λεπτά. Όταν απέσυρα τα χέρια μου, ο «μικρός ηθοποιός» είχε ξαναγίνει το κλαψιάρικο παιδί, που ήταν και πριν. Και ύστερα από μερικές στιγμές, ξαπλώθηκε και πάλι ανήμπορο να βασταχθή στα πόδια του, απάνω στη ράχη του, και άρχισε να κλαίη. Ο Ηγούμενος είχε και πάλιν ανακτήσει τη συνηθισμένη του κατάστασι και φυσιογνωμία, καθώς και οι άλλοι Λαμάδες. Και επηκολούθησε συνομιλία.

»Δέκα μέρες επέρασαν έκτοτε και καθημερινώς παριστάμεθα μάρτυρες παρομοίων εκπληκτικών φαινομένων: και έτσι επείσθηκα πέρα για πέρα, πως το εκπληκτικό φαινόμενο της μεταβιβάσεως της ψυχής, από το σώμα ενός τελείου ανδρός στο γεμάτο από ζωή και σφρίγος σωματάκι ενός μικρού, που τόσοι περιηγηταί και επισκέπται του Θιβέτ, εβεβαίωναν, ήταν πράγματικότης και όχι απάτη και τσαρλατανισμός, όπως επίστευα. Άρχισα να ερωτώ τον Ηγούμενο για να μου εξηγήση χίλιες δύο απορίες. Ο αρχιλάμας όπως πάντοτε με υπεκφυγάς απαντούσε, χωρίς ποτέ του να προδώση τα φοβερά μυστήρια της Αποκρύφου Γνώσεως. Καθώς όμως ήταν εξαιρετικά φιλάνθρωπος, βλέποντας με μέσα στην αγωνία και δίψα για να μάθω την αλήθεια, μου έδωσε την ακόλουθη σπουδαιότατη πληροφορία:

»Τι θα συνέβαινε, τον ρώτησα χρησιμοποιώντας για διερμηνέα τον Σαμάν, αν, όταν το μωρό μιλούσε, σε μια στιγμή τρόμου, φρίκης και φρενίτιδος, νομίζοντας πως στο πρόσωπο του παιδιού είχα μπροστά μου το Διάβολο, σκότωνα το μωρό;

»Ο Ηγούμενος μου είπε τότε, πως μόνο το μωρό θα υπέκυπτε, αν το πλήγμα δεν προξενούσε αμέσως το θάνατο. «Αλλ' αν το κτύπημά μου, προσέθεσα, ήτανε τόσο γρήγορο και αποτελεσματικό, όσο η αστραπή, τότε τι θα επακολουθούσε;»

«Στην περίπτωση αυτή», απάντησε ο Ηγούμενος, «θα με σκότωνες και μένα!»

* * *

Οι ανώτεροι πνευματικοί αρχηγοί του Θιβέτ ονομάζονται Χόμπιλγκανς και Σαμπερόν. Ύστερα από τις εξηγήσεις αυτές, εύκολα ο αναγνώστης θα καταλάβη την ακόλουθη φοβερή αλήθεια. Το τρομερό μυστικό, που περιβάλλει το μυστήριον της διαρκούς και αδιακόπου μετενσαρκώσεως του ανωτάτου πνευματικού αρχηγού του Λαμαϊσμού, του Δαλαϊλάμα και των ανωτάτων Χόλμπιγκανς και Σαμπερόν, καθώς και των άλλων, που όπως και ο πρώτος, υποτίθεται πως, λίγες μέρες μετά την παραμέρισι του θνητού των σαρκίου (που λόγω της πολυχρονίας χρήσεως έχει χάσει την ζωτικότητα του και εξαρθρωμένο, έχει πάψει να είναι κατάλληλο όργανο), μετενσαρκώνονται μέσα σε τρυφερά και γεμάτα από ζωτικότητα, σφρίγος και νειάτα σώματα μωρών και παρ' όλη την απιστία των Ευρωπαίων «σοφών» είναι πραγματικότης. Τα μικρά αυτά παιδιά, μέσα στα σώματα των οποίων θα κατασκηνώση το πνεύμα του γέροντος Δαλαϊλάμα, προσλαμβάνουν αμέσως μετά την τελετήν, όλα τα χαρακτηριστικά, όλα τα ήθη και έθιμα, όλα τα φυσικά, όλες τις διαθέσεις και τις κλίσεις, καθώς και όλη τη σοφία, του «αποθανόντος» και ζουν μακρότατα έτη, αν δεν συμβή κανένα ατύχημα.

ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΧΑΛΑΣ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΑΠΟΚΡΥΦΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΦΑΚΙΡΩΝ ΤΩΝ ΙΝΔΙΩΝ

ΤΩΝ ΓΙΟΓΚΙ ΤΟΥ ΘΙΒΕΤ

ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΛΕΥΣΙΝΙΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ

ΚΕΝΤΙΚΗ ΠΩΛΗΣΙΣ:

ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΝ Ι.Δ.ΚΟΛΛΑΡΟΥ ΚΑΙ ΣΙΑΣ Α.Ε. ΣΤΑΔΙΟΥ 46

ΑΘΗΝΑΙ 1940