Ο ΜΑΛΑΚΟΚΑΥΛΗΣ – ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΧΡΗΣΤΑΚΗΣ

Μιλάμε καθημερινά γι' ανθρώπους σκληρούς και μαλακούς, περήφανους και ταπεινούς, ψυχρούς και θερμούς, ευγενικούς και θερμόαιμους. Η κοινωνική τους αυτή συμπεριφορά, σαν διαφορετικοί χαρακτήρες, μπορεί να μας δείξει πως πρόκειται μονάχα για διαφορετικές μορφές θωράκισης του εγώ – ανδρικού σήμερα εγώ – ενάντια στους κινδύνους του έξω κόσμου και τις απωθημένες απαιτήσεις των ορμών του «εκείνου» έξω κόσμου. Σήμερα, βασική άμυνα, στον βάναυσο τρόπο που επεισέρχεται η αγοραία καθημερινή κουλτούρα στις διαφορετικές πολιτικές και κοινωνικές ή και κοινωνιστικές εκδηλώσεις είναι μια ηθελημένη ευγένεια, ενάντια στην πραχτική των παρανοϊκών, των αδίστακτων πολιτικάντηδων, της χειραφέτησης, των σλόγκαν της ισότητας των δύο φύλων, στους γενετήσια ναρκισσευόμενους εκφραστές διαφόρων μορφών τέχνης (σκηνοθέτες, στιχουργούς, τραγουδιστές, ηθοποιούς, τραγουδοποιούς ...ως και εκδότες και ποδοσφαιριστές).

Δεν μπορώ να μην υποσημειώσω ότι οι τρόποι αντίδρασης του καθένα μας, έχουν – ως ένα σημείο – κληρονομική βάση. Μ' αυτόν τον τρόπο δεχόμαστε ότι και το νεογέννητο έχει το ...δικό του χαρακτήρα. Πιστεύω όμως, ότι η αποφασιστική επίδραση προέρχεται από το πολιτικο-κοινωνικό περιβάλλον κάθε εποχής και ανάλογα με τη διάδοση μιας «θεαματικής» κουλτούρας, πάντοτε σε σχέση με το περιεχόμενό της. Αυτό το περιεχόμενο της αγοραίας κουλτούρας καθορίζει και την υπάρχουσα προδιάθεση συμπεριφοράς μιας σειράς ατόμων πολιτών, μιας τάξης ή ενός φύλου. Μπορεί, δηλαδή, νέοι που ήταν πρώτα «ελαφρώς ευερέθιστοι» και «εύθυμοι» να έγιναν αργότερα «μελαγχολικοί» και ακόμα αργότερα «σιωπηλοί» και «εμποδισμένοι».

Όλες αυτές οι μεταπτώσεις οφείλονται, στη σταδιακή αμφισβήτηση που έτρεφαν για την ανατροφή τους, ανάμεσα στις κοινωνικο-πολιτικές καταστάσεις. Σίγουρα οι ίδιοι δεν είναι ψυχοπαθείς, αλλά σκέφτηκαν και έμειναν, μεγάλωσαν και έζησαν, αναπτύχθηκαν και ανδρώθηκαν σ' ένα ψυχοπαθολογικό περιβάλλον.

Αυτό γίνεται αμέσως κατανοητό, αν από τώρα πούμε ότι τόσο ο δεσμός με τους γονείς, ο στιγματισμός της μαλακίας και η απαίτηση ασκητικότητας στην εφηβεία, συν το στρίμωγμα των σεξουαλικών ενδιαφερόντων στο θεσμό του γάμου, αντιπροσωπεύουν περίπου το αντίθετο των προϋποθέσεων, που είναι απαραίτητες για τη δημιουργία και την αυτοοργάνωση ενός σεξουαλικο-οικονομικού προσωπικού ενδιαφέροντος. Η σεξουαλική και ψυχική οικονομία αποκλείει τη δόμηση μιας «ηθικής» που σήμερα αναπτύσσεται με κάθε τρόπο. Αυτό όλο δημιουργεί μια αδυσώπητη, αλλά καλυμμένη, νεύρωση, μια κοινωνικο-πολιτική νεύρωση σεξουαλικής και συμβιωτικής συμπεριφοράς, που εξωθεί τους αρσενικούς φορείς της στην έννοια της λειτουργίας του μαλακοκαύλη.

Ένας περίπου ιδανικός τύπος υγιή, ξεχωρίζει απ' τον ψυχοπαθολογικό-πολιτικά κυκλωμένο, στο ότι ακριβώς η οιδιπόδεια σύγκρουση δεν μετατράπηκε σε χαρακτηριολογική λειτουργία, παρά τακτοποιήθηκε με αφαίρεση της ενεργητικότητας και με μείωση της μέχρι τώρα γνωστής αντρικής πρωτοβουλίας.

Ο Τζαίησον Ξενάκης στο μικροδοκίμιό τους «ΑΦΗΡΗΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗ, ΑΦΗΡΗΜΕΝΟ ΑΤΟΜΟ, ΕΞΩΠΕΦΤΗΣ» (Χίππυδες και Κυνικοί, σελ. 91) γράφει: «Τι συμβαίνει στις ερωτικές σχέσεις; Ερωτεύεται ο Γιάννης την Μαίρη; Ή ερωτεύεται την κατάσταση της Μαίρης; Μια κατάσταση που πήρε και η Μαίρη μέρος, μπορεί να είναι έντονη αλλά όχι μόνο εξαιτίας της παρουσίας της. Υπάρχει ακόμα μουσική ή βουνά ή θάλασσα, ή ναρκωτικά ή χορός ή τροφή ή χαμηλά φώτα ή άλλα άτομα ή... Οι καταστάσεις είναι πιο αφηρημένες από τ' άτομο. Είναι ακόμα πιο μοναδικές, εφόσον κυρίαρχο στοιχείο είναι η κάθε συγκεκριμένη και φευγαλέα στιγμή. Αφήστε έξω τις συνθήκες κάτω απ' τις οποίες ο Γιάννης ερωτεύθηκε τη Μαίρη και όλη η υπόθεση θα μπορούσε να μην καταλήξει σε τίποτα».

Ο τύπος που κοινωνικο-πολιτικά αναπήδησε μέσα από τις τάξεις του κόμματος της «αλλαγής» και τώρα σταδιακά, όλο και πολλαπλασιάζεται, είναι αυτό που δεν ανήκει στο στρώμα που θα μπορούσαμε – σύμφωνα πάντα με τις μαρξιστικές γραφές – να ονομάσουμε «κατώτερο», το ξένο προς την ελίτ τάξη, αλλά πάλι δεν ανήκει και στο «ανώτερο» στρώμα, που διαιρείται σε δύο κατηγορίες: την κυβερνητική ελίτ και την μη κυβερνητική ελίτ. Εδώ συναντάμε τον τύπου του μαλακοκαύλη που ενώ έχει κάποιο βαθμό «ικανότητας» και καταφέρνει να έχει κάποια επιρροή στην άρχουσα κυβερνητική ομάδα, η θέση του απέναντι στην σεξουαλική-κοινωνική του συμπεριφορά ορίζεται φορμαλιστικά και η εξουσία του επάνω σε άλλους ανθρώπους – στην περίπτωσή μας η φυσική του κυριαρχία επάνω στο γυναικείο φύλο – στέκεται αδιάφορη και ως ένα σημείο παθητική. Έχει φυσικά αντιληφθεί ότι σ' οποιαδήποτε ελίτ κι αν ανήκει αυτό του δίνει φιλελευθερίστικα στοιχεία και τέτοιες κινήσεις που μπορεί να πλησιάσει την «ιδεολογία της επιτυχίας», αλλά σύμφωνα με την ψυχική του ιδιοσυγκρασία που διαμορφώθηκε, και τροφοδοτήθηκε από οικογένεια που προήλθε από κατώτερη τάξη, αντιμετωπίζει την είσδυση καινούργιων ανανεωτικών ρευμάτων και μια ιδέα επαναστατικότητας που φέρνει η ισοτιμία των δύο φύλων, με τέτοιο τρόπο, που μόνο διατάραξη της κοινωνικής ισορροπίας του δημιουργεί, κυρίως πάνω στην σεξουαλική συμπεριφορά του φύλου του. Σαν μια μόνιμη κατάσταση, άσχετα με ποιο κόμμα ήταν ή είναι στην εξουσία, οι ατομικές αδυναμίες υπήρχαν και υπάρχουν, κι ούτε θα μπορούσε κανείς να υποτιμήσει τις αδυναμίες – κοινωνικές και οικονομικές – που έχει η δημιουργία μιας οικογένειας παλιότερα, μιας συμβίωσης σήμερα, μέσα σ' ένα κεφαλαιοκρατικό οικονομικό σύστημα. Ο «μεταπτυχιακός άντρας» μ' όλο το φόρτωμα των δομών της κοινωνίας, τις μαρξιστικές γραφές, την ιδεολογία της επιτυχίας – ελίτ και οικονομικής – και καταπιεσμένος με την αιφνίδια κίνηση για την απελευθέρωση και την ισότητα της γυναίκας, βρίσκεται ανάμεσα στον αυθορμητισμό, που με το σεξ του δίνει την ευκαιρία να είναι δημιουργικός και ενθουσιώδης, και στην καριέρα της επιτυχίας για χρήμα ή φήμη, πράγματα που μια κοινωνία όπως η σημερινή του υπόσχεται και του δίνει, αρκεί να «δώσει» κι εκείνος. Αυτή η σύγκρουση αυξάνεται όταν παρατηρεί ότι το σεξ για την απελευθερωμένη γυναίκα έγινε σπορ, η μόδα επιτείνει την ομορφιά της γυναίκας, η τάση για μόρφωση και για μάθηση δίνουν μια προσωπικότητα στις γυναίκες και η χειραφέτησή τους επιταχύνεται, με την αποδοχή από τη δυτική κοινωνία, της ισότητας... Σύμφωνα με τη σύγχρονη ψυχολογία, στην τελευταία περίοδο των «τυπικών διεργασιών» που επεκτείνονται σ' ένα νέο παιδί μέχρι και το 16ο έτος της ηλικίας του, έχει διαμορφωθεί μια πλήρης εσωτερική αναπαράσταση του κόσμου. Μπορεί να σκέφτεται πέρα κι από τις τρέχουσες πληροφορίες, να βγάζει συμπεράσματα και με βάση διάφορες υποθέσεις να διαμορφώνει θεωρίες για να εξηγήσει άγνωστα φαινόμενα. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, που στη δική μας κοινωνία κρατάει και έως 20 χρόνια, ο νεαρός μπορεί να κάνει νοερά υποθέσεις που βρίσκονται στο περιβάλλον του και να τις χειριστεί συμβολικά, θεωρητικά. Πάντα ξεπερνώντας αυτό το στάδιο έχει φτάσει σε μια ικανότητα λογικής σκέψης και συλλογισμού ίση με τον ενήλικο και συνεπώς η νοητή ανάπτυξη του έχει συμπληρωθεί.

Τι είδε, λοιπόν, στο περιβάλλον του ένα παιδί, ένας νέος, στην τελευταία πενταετία, που έρχεται σε αντίφαση με τις έννοιες της αντιστρεψιμότητας της λογικής του, όταν ο ίδιος ήταν στις ηλικίες 5, 8 και 12 χρονών; Είδε κι ένιωσε τις γυναίκες, τα θηλυκά του περιβάλλοντός του, ν' αναπτύσουν περισσότερα φυσικά χαρίσματα, να έχουν μια αυτόνομη συμπεριφορά, μια αντοχή στον πόνο και στις αντιξοότητες και στην κόπωση. Είδε μια περισσότερη σιγουριά, πέρα από την αναζητούμενη μητρική ή οιδιποδειακή στοργή. Αντιλήφθηκε ότι οι παραδοσιακές αντρικές, ή έστω αρσενικές εξουσίες, έχουν διαφοροποιηθεί και οι διάφορες διαπιστώσεις που δεν μπήκαν σταδιακά και φυσιολογικά στην ανάπτυξη της νοημοσύνης του, έχουν κάποιο τίμημα στην κοινωνική του συμπεριφορά. Μια ανασφάλεια που γεννιέται του δημιουργεί αυτήν την συμπεριφορά, που θα μπορούσε να οριστεί σαν μια κατάθλιψη και που στις πιο συνηθισμένες περιπτώσεις εκδηλώνεται με μια «σιωπή», με μια «κατανόηση», μ' ένα «εμπόδισμα» για το ξεδίπλωμα όλων των λειτουργιών του. Σχεδόν αναγκασμένος από τον περίγυρο, έχει δεχτεί ότι η γυναίκα είναι δυναμική, θέλει δε θέλει, και μια και η πολιτική αλλά και η κοινωνία της «αλλαγής» της δίνει – νόμιμα πια – όλες τις προϋποθέσεις της ισότητας, σε σχέση με το μέχρι τώρα κυρίαρχο φύλο, ξεπέφτει στην υποταγή ενός κοινωνικού παραδεκτού και αργότερα στην υποταγή μιας γυναίκας.

Φυσικά αυτή η υποταγή, στην ιδέα και στην πράξη, δεν ήρθε έτσι μόνη της και θεωρητικά είχε και τις άσχημες και ταλαίπωρες εμπειρίες της. Κάθε απόπειρα σχέσης του με μια «δυναμική» γυναίκα των ημερών μας, αντιμετωπιζόταν μ' ένα οδυνηρό αποτέλεσμα. Τα πιο συνηθισμένα φαινόμενα ήταν: η διατήρηση των φιλικών, καθαρά, ραντεβού με το πρόσωπο, σε σχεδόν παράλογη διάρκεια. Μετά, η πρόωρη εκσπερμάτωση, πάνω στις ίδιες σεξουαλικές σχέσεις, κι απανωτά μια ανοργασμική εμφάνιση και μια παροδική ανικανότητα, που ήταν κι αυτή η βασική αιτία της υποταγής του αρσενικού όντος πάνω στη θηλυκή ...υγεία και δυναμικότητα. Ακολουθεί μια ψυχική κόπωση, που οι ψυχίατροι και οι ψυχανανλυτές την ονομάζουν «καταπίεση» και «καταπιεσμένος άντρας».

Αφήνοντας κατά μέρος την ψυχολογία, καθένας μας μπορεί να διακρίνει γύρω του μια ή και περισσότερες περιπτώσεις του «καταπιεσμένου άντρα», που συνήθως είναι της ηλικίας 28 έως 36 χρονών, και μπορούμε να τον χαρακτηρίζουμε: «μεταπτυχιακός άντρας»! Όλα αυτά που έχουν γραφτεί παλιότερα για ...«αδιάκοπη πάλη μεταξύ των δύο φύλων» είναι πια ξεπερασμένα. Σήμερα έχουμε δύο παρατάξεις αντρών, που η μια – η δεξιά – αρνείται τη χειραφέτηση και αντιδρά ποικιλότροπα και η άλλη, η προοδευτική παράταξη, η «αλλαγή», την αποδέχεται σαν μια πραγματικότητα αλλά και σαν ένα σημείο αναφοράς προόδου της κοινωνίας μας όπου η γυναίκα υπάρχει και κινείται γύρω μας. Στην αναφορά της προόδου υπάρχει και μια τρίτη «πονηρή» θέση που παίρνουν τα κόμματα του ορθόδοξου κομμουνισμού, όπου με βιβλία και πολιτικά – μόνο – συνθήματα βάζουν τη γυναίκα, στη θέση ενός πολιτικού συμπεράσματος-πιονιού, που θα «παίξει το ρόλο μιας εξιλέωσης» για την συνέχιση της ειρήνης και τη διάδοση των ιδεών της, περιορίζοντας την στον από αιώνες ρόλο της, την παθητικότητα και την υποταγή, αλλά αυτή τη φορά στον οποιονδήποτε ινστρούχτορα.

Πρωτοι απ' όλους οι μαρξιστές διαχώρισαν τη γυναίκα από τον άντρα, ταυτίζοντάς την με την σοσιαλιστική αλλαγή ώστε να την διατηρούν καταπιεσμένη ανάμεσα στον κόσμο της αντίδρασης. Η μαρξιστική θεωρία συνδέει την επίλυση του γυναικείου προβλήματος και των γυναικείων δικαιωμάτων με τον ταξικό αγώνα της εργατικής τάξης για επαναστατικές αλλαγές και για το σοσιαλισμό. Οι μαρξιστές πιστεύουν ακόμα ότι μόνο σε μια κοινωνία όπου δεν υπάρχει ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, όπου δεν υπάρχει εκμετάλλευση της μιας τάξης απ' την άλλη και όπου έχει επιτευχθεί κοινωνική ισότητα όμων των ανθρώπων, θ' απελευθερωθούν οι γυναίκες και θα μπορούν να συμμετέχουν σ' όλες τις σφαίρες της υλικής και πνευματικής ζωής, ισότιμα με τους άντρες. Κι αυτό δεν είναι παλαιό κείμενο και άποψη της δεκαετίας του '20, αλλά γραμμένο το 1975 για το έντος της γυναίκας και μοιρασμένο στα μέλη του ΟΗΕ από την Νικολάγεβα Τερέσκοβα, πρόεδρο της Επιτροπής Σοβιετικών Γυναικών! Έμμεσα με τον παραπάνω συλλογισμό εξακολουθούν να δίνουν το προβάδισμα στους άντρες και την αντρική κυριαρχία σ' όλα τα κράτη της Δύσης. Συμπερασματικά οι μόνοι που απομονώνονται στο να δέχονται τη γυναικεία απελευθέρωση, είναι μόνο όσοι πιστεύουν στην «αλλαγή» και στον «υπαρκτό» σοσιαλισμό του δυτικού τύπου. Αλλά και μέσα σ' αυτούς υπάρχουν κατηγορίες, που προσπερνούν το θέμα λόγω ηλικίας. Όπως οι πολύ νεαρές ηλικίες των αγοριών και οι άντρες κάποιας ηλικίας, που έχουν κωλοκαθίσει πάνω στα πτυχία ή τις θέσεις που κατέχουν. Δεν μένουν, λοιπόν, παρά οι «μεταπτυχιακοί άντρες», μια που οι άλλοι, οι μη «πτυχιούχοι άντρες», αντικατέστησαν το ως ένα σημείο χαμένο πέος τους, με το αυτοκίνητο ή τη βαριά μοτοσυκλέτα.

Η σχέση άντρας-αυτοκίνητο, είναι πιο σύνθετη και πιο περίπλοκη από την γενική σχέση άνθρωπος-μηχανή, γιατι στην πρώτη περίπτωση εκείνο που επεκτάθηκε και αντικαταστάθηκε από την αρχή δεν ήταν το χέρι αλλά το πέος, δηλαδή τονώθηκε και ενθαρρύνθηκε ο αντρικός ρόλος και βέβαια βοηθήθηκε η έκφρασή του μέσα από την άρνηση της βίας. Σταματάω στην έννοια ότι ο αντρικός ρόλος βοηθήθηκε από το αυτοκίνητο, εκεί όπου έχει ανασταλλεί ο αυθορμητισμός κι έχει καταπιεστεί η λίμπιντο.

Εκείνο όμως που κατατρομάζει ακόμα τους σημερινούς «μεταπτυχιακούς άντρες» που εμφορούνται από την ουτοπιστική ιδεολογία της «αλλαγής», είναι όταν συναντάνε, είτε στη δουλειά τους είτε σε άλλες εργασίες, τη γυναίκα που κατέχεται από το «σύνδρομο της βασίλισσας Μέλισσας», γιατί αυτό το θηλυκό είδος του ανθρώπου δεν θα έλεγε κανείς ότι πιστεύει στην «αλλαγή», ή ότι είναι μαχητική ή απλά φεμινίστρια, αλλ' ανήκει κι αυτή, όπως και οι πιο πολλοί συντηρητικοί άντρες, στη χορεία εκείνων των ατόμων που αντιστέκονται σε κάθε μορφή κοινωνικής αλλαγής, είναι συντηρητική πολιτικά, λιγότερο μορφωμένη, μπορεί να είναι θρήσκα κι έχει μια ηλικία άνω των 34 χρόνων. Η γνήσια «βασίλισσα Μέλισσα» τα έχει καταφέρει πολύ καλά ανάμεσα στον «αντρικό κόσμο» του επαγγέλματος, της αρέσει η ιδέα ότι ανήκει στις λίγες και εκλεκτές, ότι έχουν «κάτι το ιδιαίτερο» που τους δίνει τα μοναδικά προσόντα να τους χαρίζουν θέσεις που θ' ανήκαν στον κόσμο των αντρών!

Συνήθως δε, η «βασίλισσα Μέλισσα» έχει δουλέψει σκληρά για να φτάσει εκεί που βρίσκεται – άλλο ππου δεν θέλουν οι κήνσορες του καπιταλισμού! Η ειρωνεία είναι πως η «βασίλισσα Μέλισσα», εξαιτίας της δύναμής της, βρίσκεται στην πλεονεκτική θέση για να προωθήσει τα γυναικεία συμφέροντα, αλλά δεν έχει καμιά διάθεση να το κάνει, γιατί είναι ταυτισμένη σε αντίθεση με την υπάρχουσα κατάσταση, και ...αυτοί που έχουν την εξουσία εφαρμόζουν την κλασική μέθοδο του «διαίρει και βασίλευε» με τις γυναίκες, όπως άλλωστε και με όλες τις άλλες ομάδες. Δέχονται μερικές αντιφεμινίστριες σαν αντιπροσώπους του φύλου τους και «δείχνουν» τη ...διάσπαση!

Ο μαλακοκαύλης ανήκει κυρίως στη γενιά του 1-1-4, γιατί αυτή με τους σχεδόν διαρκείς αγώνες της διατήρησε την εφηβεία μέχρι και το 1980, όπου το κίνημα της «αλλαγής» πήρε σάρκα και οστά με την εκλογή του ΠΑΣΟΚ σαν πρώτο κόμμα και την άνοδό του στην εξουσία, και θα 'λεγα ότι και πολλοί από τους Εσωτερικάκηδες έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά φαινόμενα του μαλακοκαύλη!

Η συνισταμένη των παραπάνω διαπιστώσεων για το γυναικείο κίνημα, για τη «βασίλισσα Μέλισσα», για τις υποθήκες της ελληνικής οικογένειας, για τον προοδευτισμό, αλλά και τις εξαγγελθείσες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις που δεν άφησαν αδιάφορους τους προοδευτικούς ή τους κουλτουριάρηδες προοδευτικούς, που δεν ανήκουν στη δεξιά παράταξη αλλ' ούτε στο Κομμουνιστικό Κόμμα, έδωσαν μια «αποθάρρυνση» στην κατεψυγμένη εφηβεία που σαν αποτέλεσμα έχει την άρνηση να παρασυρθεί σ' ένα αγώνα υπεροχής απέναντι στη σύντροφο γυναίκα που φυσιολογικά θα έπρεπε να είχε έρθει, και είναι ήδη καθυστερημένη. Η αποθάρρυνσή τους αυτή τους οδηγεί σε μια παθητικότητα τέτοια που να έχουν πιστέψει ότι οι ίδιοι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τις απαιτήσεις μιας σχέσης. Τους απασχολεί η διατήρηση αυτή της σχέσης, χρησιμοποιώντας δυναμικά αλλά με παθητικό τρόπο όλα τα προτερήματα τους χωρίς σ' αυτό να διακινδυνεύουν τίποτα από το προσωπικό τους γόητρο, που είναι τελείως χτυπημένο από την παραδοχή ότι η γυναίκα που κάνουν παρέα ή συζούν ή και που θα κάνουν παρέα, είναι ανερχόμενη και ιδεολογικά και μαχητικά.

Έκανα μια προσπάθεια – μέχρι τώρα – να ορίσω ποια είναι η σύνθεση που αποτελεί το εσωτερικό και ιδεολογικό υπόστρωμα ενός μαλακοκαύλη.

Περνώντας τώρα στα εξωτερικά γνωρίσματα του, τις εξωστρεφείς και κοινωνικές ενασχολήσεις, όπως λ.χ. πως διασκεδάζει, θέλω ν' αναφέρω – χωρίς να κουράσω – τα παρακάτω γενικά και ενδεικτικά που καθορίζουν το φαινόμενό του.

-Φυσικά κι είναι γνωστό σε όλους, το «καλοκουρεμένο» μουστάκι και γένι-μούσι. Ρούχα – ενδύματα γενικά – απλά, απαραιτήτως χωρίς γραβάτα και πάντα στο στυλ μιλιτάντ-εκστρατείας.

-Βηματισμός απλός, λυμένος, και ποτέ αγκαζέ ή αγκαλιά με ...πρόσωπο.

-Όταν περπατάει με ομόφυλό του, συνήθως συζητάει, χωρίς να κουνάει τα χέρια του. Όταν περπατάει με γυναίκα, αφήν μια μικρή ανεπαίσθητη απόσταση ώστε να υπάρχει η εντύπωση ότι η γυναίκα προπορεύεται...

-Ποτέ δεν θα τον συναντήσεις – μιλάμε πάντα για τον μαλακοκαύλη άντρα – σε χαμπουργκεράδικο και σχεδόν ποτέ σε τοστάδικο των ...πολύχρωμων σάντουιτς.

-Τις περισσότερες φορές με διπλωμένο κάτω απ' την μασχάλη ένα περιοδικό, παρά ημερήσια εφημερίδα. Τακτικά τον βρίσκουμε σταματημένο σε βιτρίνες που παρουσιάζουν γυναικεία ρούχα – όχι όμως σε εσώρουχα!

-Διασκεδάζει χωρίς να 'ναι στα όρια του αφάνταστου «καλού» γλετζέ.

-Συναντάμε – τον τύπο μας – σε μικρά εντίμ εστιατόρια και ταβέρνες που δεν έχουν μουσική, αλλά έχουν όμορφα τραπεζομάντηλα με κεριά κι άλλα όμορφα αντικείμενα πάνω στο τραπέζι φαγητού, και κυρίως σε γωνιακές θέσεις. Προσπαθεί να μη βολεύεται με υποκατάστατα και ενώ συχνάζει σε καφενέδες, όπως Δεξαμενή κλπ., αποφεύγει τις μπαρμπουτιέρες και τα πάρτυ που μπορούν να καταλήξουν σε παρτούζα. Στα ταβερνεία της Καισαριανής, Αθηνών ή Άνω Πόλης (Ακρόπολης), της Θεσσαλονίκης, παραγγέλνει πάντα ελληνικά φαγητά, όπως λαχανοντολμάδες, λακέρδες και τηγανιτές μελιτζάνες – κολοκυθάκια...

-Πηγαίνει σινεμά και δεν τον χαίρεται.

-Τρώει ό,τι του σερβίρουν αλλά ανηδόνιστα.

-Ακούει μουσική που δεν την γουστάρει.

-Πάει στις ταβέρνες αλλά δεν τραγουδάει στα ομαδικά τραγούδια.

-Διαβάζει εφημερίδες και περιοδικά και δεν τη βρίσκει.

-Βλέπει τηλεόραση και δεν βρίζει.

-Πάει σε θέατρο και δεν τη βρίσκει.

-Πηγαίνει σε χώρους ομαδικής συναναστροφής και νιώθει μόνος.

-Σε καμιά περίπτωση δεν κάνει ενέσεις.

-Επειδή η κουλτούρα του διαμορφώθηκε σε δύσκολες εποχές, δεν θα τον συναντήσεις ποτέ σε κινηματογράφους που παίζουν πορνό-τσόντες.

-Προτιμάει τα λαϊκά πανηγύρια με τα σαντούρια και τα κλαρίνα, παρά τα λαϊκά μπουζούκια στα σκυλάδικα.

-Δεν πίνει ποτέ νοθευμένα ποτά κι άλλωστε δεν ξέρει να πίνει... Γεμάτος χοιρινή ζωντάνια δεν παραλείπει να θεσμοποιήσει τις προτιμήσεις του, και στα πολύ μουλωχτά οργανώνει καταστάσεις κομμένες και ραμμένες, πάλι, στα μέτρα του.

Γενικά ο μαλακοκαύλης έχει μια γνώριμη εξωτερική ενοχή, σαν ανθρώπου που παράτησε αβοήθητη τη μάζα στο έλεος επίβουλων κακοποιών.

Θα έλεγα, ότι φοβάμαι πως ο μαλακοκαύλης μ' αυτή τη συγκρότηση και αυτά τα γνωρίσματα, δεν ανήκει στο «καταστροφικό περιθώριο της ζωής» αλλά σε κάτι πολύ χειρότερο: στις τυχάρπαστες ευκαιρίες που θα του προσφέρει ένα αύριο. Στις απολαβές που θα του υπόσχονται να καρπωθεί... Και πέρα απ' αυτό: οικία, επάγγελμα, σύζυγο και τέκνα...

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΧΡΗΣΤΑΚΗΣ

Η ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΚΤΟΣ 1984