Η ΠΥΘΑΓΟΡΙΚΗ ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ ΚΑΙ Ο ΝΟΜΟΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ – ΑΝΤΩΝΙΟΣ Φ. ΧΑΛΑΣ

Μεταξύ των μεγίστων θησαυρών της Αρχαίας Ελλάδος, που παραμένουν αναξιοποίητοι υπό των Ελληνιστών, των Επιστημόνων και του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού, είναι η επιβλητικωτέρα – μετά τον Όμηρον – Επιστημονική Προσωπικότης Πυθαγόρου του Σαμίου: το εις Σάμον Πυθαγόρειον θα έπρεπε να είχε περιβληθεί δόξαν, ουδαμώς κατωτέραν της Βηθλεέμ και της Ιερουσαλήμ. Και να δέχεται Προσκυνητάς όχι «μονοπλεύρους» και «μονοφθάλμους» (όπως οι προσκυνηταί της Μέκκας και της Ιερουσαλήμ) αλλά προσκυνητάς του Πνεύματος και της Αληθείας, ανεξαρτήτως διαφοράς και διακρίσεως γλώσσης, θρησκείας, εθνικότητος, πατρίδος, χρώματος, φυλής, φύλου, προσερχομένους από τας τέσσαρας γωνίας του Κόσμου. Είναι αφάνταστος η κίνησις, η γιγνομένη περί τον Πυθαγόραν και την Διδασκαλίαν του εις ολόκληρον την Υφήλιον: αλλά δυστυχώς της κινήσεως αυτή η μόνη ΜΗ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΣΑ είναι… η Πατρίς του! Και ωρισμένως δεν τιμά τούτο ούτε τον Ελληνικόν Οργανισμόν Τουρισμού. Αλλά κατά απείρως ανώτερον βαθμόν την Ακαδημίαν Αθηνών, τα Πανεπιστήμιά μας, το Υπουργείον Παιδείας! Την απαράδεκτον, την εγκληματικήν ταύτην αδιαφορίαν έρχεται η παρούσα σειρά συγγραμμάτων μας, επί της «Παντοδυναμίας του Λόγου και του Νου ή της Κλειδός της Γνώσεως» άπαξ δια παντός να παρμερίση δια της αποκαλύψεως της επιβλητικωτάτης ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ υποστάσεως του εκ Σάμου γίγαντος Φιλοσόφου, του τιμώντος την Παγκόσμιον Διανόησιν!

Την αποκάλυψιν της Πυθαγορικής Τετρακτύος (επί της οποίας ωρκίζοντο οι Πυθαγόρειοι δια των ακολούθων στίχων: «Ναι μα τον αμετέρα Ψυχή παραδόντα Τετρακτύν, παγάν αενάου Φύσεως» [Ναι μα τον θείον άνδρα τον παραδόσαντα εις ημάς την Τετρακτύν, την πηγήν της αενάου Φύσεως]) εύρομεν εις το εκφαντορικώτατον κολισσιαίον έργον της μεγίστης Προφήτιδος των Αιώνων, Ρωσσίδος Ελένης Πετρόβνας Μπλαβάτσκυ (1831-1891). Απαρτίζεται δε αύτη από τας δύο Τετρακτύας: Ταγαθόν, ΝΟΥΣ, Ψυχή, Ύλη. Και εκ της κατωτέρας: Πυρ, Αήρ, Ύδωρ, Γη: με την σχετικήν αντιστοιχίαν και… ΙΣΟΤΗΤΑ: Ταγαθόν = Πυρ. Νους = Αήρ. Ψυχή = Ύδωρ. και Ύλη = Γη.

Δυστυχώς οι Επιστήμονες, Ελληνισταί και «Θεολόγοι», προκατειλημμένοι, όπως αναφέραμεν, με την πλάνην, ότι η Αρχαία Ελλάς πιστεύει εις Ψευδείς Θεούς και ότι προσεκύνει «τα Είδωλα», ναρκωμένοι την διάνοιαν, δεν κατώρθωσαν ουδέ καν να υποπτευθούν το τελούμενον μυστήριον και τας συνταρακτικάς επιστημονικάς και φυσικομαθηματικάς Αληθείας, τας εγκλειομένας τόσον εις τον Όμηρον, όσον και εις τον Πυθαγόραν, Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Πλωτίνον, και την ατελεύτητον σειράν των Νεοπλατωνικών, μέχρι Πρόκλου, Ολυμπιοδώρου και Δαμασκίου.

Περί την αποκάλυψιν της φύσεως της τετρακτύος περιστρέφεται ολόκληρος η Σειρά των ανά χείρας μελετών, όπως αποδεικνύει η παρούσα επί του Νόμου των Αντιθέτων συγγραφή μας, όσον και η κυκλοφορούσα δευτέρα, επί του Γκουρτζιέφ. Εμφαντικώτερον δε θα καταδείξη τούτο η τρίτη μας μελέτη: «Η Σωκρατική Διαλεκτική». Περιοριζόμεθα ενταύθα να δώσωμεν μερικάς ουσιοδεστάτας εξηγήσεις επί του Νόμου των Αντιθέτων, όπως ο Πυθαγόρας εδίδασκεν, και όπως με τόσην οξυδέρκειαν έφερεν εις φως ο Αμερικανός Πυθαγόρειος και μελετητής Ερμού του Τρισμεγίστου Dr. A.S. Raleigh εις το άξιον πάσης προσοχής και μελέτης περισπούδαστόν του έργον: «Number and Vibration» (Αριθμός και δονήσεις).

Όπως μας αποκαλύπτει ο Ιάμβλιχος εις τον «Περί Πυθαγόρου» Βίον, μεταξύ των παραδιδομένων εις τους μαθητάς του διδασκαλιών του εκ Σάμου φιλοσόφου, ήτο και η παράδοσις των δέκα Ζευγών των Αντιθέτων: Η Αρχαία Ελληνική Επιστήμη (όπως καταφαίνεται από τον Όμηρον, τον αποκαλούντα Απόλλωνα τον «εκάεργον», που σημαίνει: τον μακρόθεν ενεργούντα. Από τον Πυθαγόραν, τον ασχοληθέντα με τας δονήσεις των χορδών. Τον Πλάτωνα, τον ορίσαντα την Ψυχήν, ως το αυτό εαυτό κινούν. Αιτία κινήσεως ζωτικής ζώων. Και τον Αριστοτέλη, τον ορίσαντα Ταγαθόν ή τον Θεόν, ως «Το Πρώτον Κινούν», και του οποίου ολόκληρος η «Φυσική» περί την «Κίνησιν» είναι αφιερωμένη. Και από την λέξιν Θεός: θέω, τρέχω. Ως και από την Απόκρυφον Διάταξιν του Ελληνικού Αλφαβήτου, την αποκαλύπτουσον τας λέξεις: Ροή, Νάω, Φέρω, Φορά ήτο αναποσπάστως συνδεδεμένη με την Κίνησιν! Ήσαν γνωσταί εις αυτήν αι κινήσεις και δονήσεις των ατόμων. Τα 4 Στοιχεία ως είπομεν, Πύρ, Αήρ, Ύδωρ, Γη, εθεωρούντο υπ’ αυτών ως τα τέσσερα είδη στοιχείων ή ατόμων, υπό τα οποία υποκρύπτονται: το οξυγόνον, το άζωτον, το υδρογόνον, ο άνθραξ.

Οι αρχαίοι Επιστήμονες και Φυσικοί ή Αλχημισταί ως το θεμελιώδες φυσικόν άτομον εθεώρουν τον Αιθέρα, όστις είναι η βάσις του σχηματισμού της γενέσεως των μνησθέντων 4 ατόμων.

Τρία είναι τα θεμελιώδη άτομα: το θεμελιώδες φυσικόν άτομον, το οποίον είναι μονάς του αιθέρος. Το θεμελιώδες ζωτικόν ή αστρικόν το οποίον είναι η μονάς της ζωτικής δυνάμεως. Και το θεμελιώδες νοητικόν άτομον, που είναι η μονάς του Νου. Τα 3 αυτά θεμελιώδη άτομα είναι η βάσις εκείνων των 3 μορφών ενεργείας: δηλαδή αιθήρ. Ζωτική δύναμις. Νους εκ των οποίων τα πάντα σχηματίζονται. Αλλά και αι 3 μορφαί ενεργείας απορρέουν από το Πρώτον Κινούν. Εις τα ακολουθούντα συγγράμματα μας δίδονται όλαι αι εξηγήσεις.

Όλαι αι μορφαί της ενεργείας ευρίσκονται εις διαρκή κατάστασιν δονήσεων. Η Κοσμική Ενέργεια, η προϊούσα ή πηγάζουσα από το Πρώτον Κινούν, δονείται κατά τινα ρυθμόν. Ο ρυθμός αυτός είναι ο ενωτικός παράγων του ατόμου. Τούτο, λόγω αυτού του ρυθμού, προσλαμβάνει ωρισμένην μορφήν, καθωρισμένην γεωμετρικήν μορφήν ή σχήμα: ταυτοχρόνως όμως εκφράζεται τούτο το άτομον (ως και κάθε ανεξαιρέτως άτομον) υπό ωρισμένον χρώμα και παράγει ωρισμένον ήχον, ανάλογον της ρυθμικής του δονήσεως: Το Παν κατά ταύτα εμφανίζεται ως προϊόν δονήσεων, κινήσεως δηλαδή ή ενεργείας και το κάθε τι του Σύμπαντος παρουσιάζει σχήμα, χρώμα και ήχον!

Ας έλθωμεν τώρα εις τα 10 Ζεύγη των Αντιθέτων του Πυθαγόρου: 1) Δεξιόν – Αριστερόν, 2) Άρτιον και Περιττόν, 3) Θερμόν – Ψυχρόν, 4) Σκληρόν – Μαλακόν, 5) Φως – Σκότος, 6) Άρρεν – Θήλυ, 7) Αγαθόν – Κακόν, 8) Ακίνητον – Κινούμενον, 9) Τετράγωνον – Επίμηκες, 10) Υγρόν – Ξηρόν. Εντός των 10 αυτών Αντιθέτων περικλείεται ολόκληρος ο Νόμος των Αντιθέτων. Δι’ ο υπό των Πυθαγορείων το 10 (ο φαλλός και η μήτρα: Ι δηλαδή και Ο) εθεωρείτο, ως και είναι, ο τέλειος αριθμός: κύκλος και διάμετρος.

Το θεμελιώδες φυσικόν άτομον του Αιθέρος, δια συνδυασμού καθίσταται τα ηλεκτρόνια του ηλεκτρισμού και μαγνητισμού, συμφώνως προς τον ρυθμόν δονήσεών των: εις την κλίμακα των δονήσεων, ο μαγνητισμός ευρίσκεται εις κατώτερον βαθμόν δονήσεων ή ο ηλεκτρισμός. Κάθε τι υπάρχον εν τω Ορατώ Σύμπαντι είναι απλούστατα το αποτέλεσμα του συνδυασμού των δύο αυτών Αρχών: του ηλεκτρισμού δηλαδή και μαγνητισμού. Η Ηλεκτρική Αρχή (Ήλιος, Φοίβος Απόλλων, Ζευς Υψιβρεμέτης, ο κραδαίνων τον αργήτην κεραυνόν) είναι αρσενικού γένους. Η Μαγνητική Αρχή (Ιοχέαιρα Άρτεμις – Σελήνη, Χρυσόθρονος ή Χρυσοπέδιλος Ήρα – Αήρ) είναι γένους θηλυκού εν τη Φύσει.

Εν τω ανθρώπω ο εγκέφαλος του αριστερού ημισφαιρίου είναι αρσενικού γένους: η έδρα της ηλεκτρικής δυνάμεως. Και το δεξιόν, της μαγνητικής: Τα νεύρα από το δεξιόν ημισφαίριον διέρχονται προς την δεξιάν πλευράν του σώματος. Κατά ταύτα ενώ το αριστερόν ημισφαίριον είναι το ηλεκτρικόν κέντρον, διοικεί τούτο το δεξιόν μέρος του σώματος. Ενώ το δεξιόν μέρος του εγκεφάλου, το κέντρον του μαγνητισμού, το αριστερόν μέρος του σώματος.

Άρτιον και περιττόν: Το άρτιον αντιπροσωπεύει τας συνθήκας εκείνας κατά τας οποίας αι ηλεκτρικαί και μαγνητικαί δυνάμεις ισορροπούνται. Όπου δηλαδή η ισορροπία διατηρείται τελείως. Το περιττόν ανταποκρίνεται προς τας συνθήκας εκείνας, καθ’ ας η μια των 2 τούτων αρχών υπερισχύει της άλλης. Κατά τοιούτον τρόπον ώστε το αντικείμενον να ευρίσκεται προεξεχόντως και υπερβατικώς εμπεποτισμένον με την ηλεκτρικήν δύναμιν ή με την μαγνητικήν, αναλόγως της υπεροχής της μιας των δύο τούτων αρχών ή δυνάμεων.

Θερμόν και Ψυχρόν: Η θερμότης δεν είναι άλλο παρά ένα είδος κινήσεως ή με άλλους λόγους: μοριακή δόνησις. Το αυτό λεκτέον και περί του ψύχους. Όλαι αι δονήσεις του ηλεκτρισμού είναι θερμαί. Όλαι αι δονήσεις του μαγνητισμού είναι ψυχραί. Το διακριτικόν σημείον, το χωρίζον το θερμόν του ψυχρού είναι εκείνο, κατά το οποίον ο ηλεκτρισμός καθίσταται μαγνητισμός! Και αυτός είναι ο λόγος δια τον οποίον τα «λουτρά» δύνανται και τον θάνατον να επιφέρουν: αν π.χ. ένα ισχυρώς ηλεκτρικόν πρόσωπον μπη μέσα σε θερμόν λουτρόν, και τούτο αφαιρέση αρκετόν τμήμα του ήδη μειωμένου μαγνητισμού του, ενώ θα του αυξάνει τον ιδικόν του ηλεκτρισμόν, δημιουργείται ανωμαλία και χάνεται η ισορροπία με κίνδυνον θανάτου!

Σκληρόν και Μαλακόν: Όλαι αι ουσίαι είναι απλούστατα συλλογή μορίων συγκρατουμένων υπό της συγγενείας των, της απορρεούσης από την αρμονίαν των δονήσεών των: όσον στενωτέρα είναι η συγγένεια αύτη, τόσον εντονωτέρα η δόνησις και τόσον δυσκολώτερον καθίσταται δυνατή η μετακίνησις των μορίων. Το αντίθετον συμβαίνει με τας μαλακάς ουσίας.

Φως και Σκότος: Το Φως είναι και αυτό είδος κινήσεως, ένας βαθμός δονήσεων. Εις τον αγνόν αιθέρα βασιλεύει σκότος. Και μόνον όταν ούτος διαφοροποιείται εις ηλεκτρισμόν και μαγνητισμόν, εμφανίζεται το Φως. Επομένως το Φως είναι διάφορος βαθμός δονήσεων του σκότους. Ώστε το σκότος δεν σημαίνει έλλειψιν φωτός. Ούτε και το αντίθετον: έκαστον εξ αυτών είναι διάφορος βαθμός δονήσεων.

Άρσεν και Θήλυ: το άρσεν είναι η ενσάρκωσις της ηλεκτρικής αρχής. Ενώ το θήλυ, του μαγνητισμού. Ο ανήρ είναι το προϊόν ηλεκτρικής δονήσεως, ενώ η γυνή: μαγνητικής τοιαύτης.

Αγαθόν και Κακόν: Ταγαθόν είναι συνώνυμον με τον Θεόν. Το Κακόν, το αντίθετον. Το Κακόν είναι ό,τι χωρίζει ημάς από τον Θεόν. Ταγαθόν είναι η αρχή της ενώσεως. Το Κακόν, η αρχή του χωρισμού, της εξαρθρώσεως, της διαλύσεως, του υποκειμένου. Το Κακόν είναι η αρχή της απώσεως, ενεργούν εντός των συνιστώντων το πράγμα ατόμων, και συντελούν εις την διάλυσιν. Η απώθησις οφείλεται εις την έλλειψιν συγγενείας: ούτως ώστε η ουσία του Κακού είναι η ανταγωνιστική δράσις των ηλεκτρικών και μαγνητικών δυνάμεων. Ενώ Ταγαθόν συνίσταται εις την αρμονική αυτών δράσιν.

Τετράγωνον και Επίμηκες: Το Τετράγωνον είναι το σύμβολον της τελειότητος: 1+2+3+4=10 ο τέλειος αριθμός. Αι 4 πλευραί του και 4 γωνίαι του αντιπροσωπεύουν την τετραπλήν εκδήλωσιν του Αιθέρος: δηλαδή τον θετικόν ηλεκτρισμόν ή οξυγόνον ή το στοιχείον πυρ. Τον αρνητικόν ηλεκτρισμόν, ή υδρογόνον ή το στοιχείον ύδωρ. τον θετικόν μαγνητισμόν ή άνθρακα, το στοιχείον γη. Και τον αρνητικόν μαγνητισμόν, ή το άζωτον, το στοιχείον αήρ.

Αυτάς τα καταπληκτικάς Αληθείας υποκρύπτουν τόσον ο Νόμος των Αντιθέτων του Πυθαγόρου, όσον και η μυστηριώδης Τετρακτύς!

ΑΝΤΩΝΙΟΣ Φ. ΧΑΛΑΣ
ΤΟ ΜΗΛΟΝ ΤΗΣ ΕΡΙΔΟΣ