Τι να τα
κάνουμε αυτά τα κακοσυναρμοσμένα
θραύσματα εικόνων;
Οι πόλεις
της ανάμνησης περιμένουν τον άνεμο των
ερειπίων
Στα χέρια
σου οι τοίχοι ράγισαν
Το όνειρο
ανεβαίνει πάλι στην επιφάνεια
Χάιδευε
τις φλόγες του βλέμματός σου!
Ανάπνεε το
άρωμά τους!
Ας παίξουμε
με το αναντικατάστατο!
Η λήθη
μπορεί να διογκώσει τα πάντα
Για σένα
όλα είναι μεγάλα
Τα ζάρια
της απώλειας απαντούν στην επίκλησή
μου
Και κάνουν
τη σκιά άμπωτη μιας ζωής
Οι μανιασμένες
επιστροφές σπάνε τα κύματα
Όλη η άμμος
της γης δε θα 'φτανε πλέον να σκεπάσει
τα νυσταγμένα μάτια
Η τρομακτική
διαδοχή των ονείρων δε θ' αρκούσε πλέον
να εποικήσει τη νύχτα μου
Ποιο όνειρο
ποια αισχρότητα ποια μετάνοια θα μπορούσε
να μας σώσει;
Αν σε
φοβίζουν οι ελπίδες δώσ' τες μου!
Αν σε
φοβίζουν τα λόγια μου ας απλώσουμε τη
σιωπή!
Αν σε φοβίζει
η παρουσία μου ας καταλύσουμε την
απεραντοσύνη
Η λήθη
δραπέτευσε στο βάθος ενός καθρέφτη
Και πίνει
τη δρόσο από το μέτωπό σου
Ζει στο
μέλλον και σ' ό,τι εγκατέλειψες
Το άγχος
του παρελθόντος αψηφά τους χειρότερους
εφιάλτες
Τη σιωπή
σου
Την έρημο
όπου προχωράω
Τους ιλίγγους
της επιστροφής
Εξουδετερώνει
τα ελάχιστα γεγονότα της ημέρας!
Ήδη ένα
όνομα έκπληκτο μέσα στο άγνωστο
συλλογίζεται σαν κακή ανάμνηση
(Παρίσι
1938 – Νέα Υόρκη 1940)
ΝΙΚΟΛΑΟΣ
ΚΑΛΑΣ
ΔΕΚΑΕΞΙ
ΓΑΛΛΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
– ΣΧΟΛΙΑ ΣΠΗΛΙΟΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΒΑΣΙΛΙΚΗ
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ΥΨΙΛΟΝ 2002
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου