.

Όποιος φοβάται τον θάνατο είναι ήδη νεκρός.
Όποιος θέλει για μια στιγμή η ζωή του να ανήκει μόνο σ' αυτόν, που θέλει για μια στιγμή να είναι πεπεισμένος για όσα κάνει, πρέπει να αδράξει το παρόν.
Πρέπει να αντιμετωπίζει τα πάντα στο παρόν ως τελικά, σαν να ήταν βέβαιο ότι θα ακολουθήσει αμέσως ο θάνατος.
Και πρέπει μετά στο σκοτάδι να δημιουργήσει ζωή. Ζωή μέσα από τον εαυτό του.
Carlo Michelstaedter, La Persuasione e la Rettorica

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2018

Εμείς, οι τελευταίοι που θα πεθάνουμε – Στάθης Σταυρόπουλος





Κάθομαι και χαζεύω τις (φειδωλές άλλο τόσο ερεθιστικές) φωτογραφίες από τον Τιτάνα. Τοπίο αλλόκοτο και ταυτοχρόνως οικείο. Ο πειρασμός να είσαι εκεί. Κι ας είναι αυτό το τελευταίο πράγμα που θα έχεις κάνει. Παιδιά σαν είμαστε, η επιστημονική φαντασία μας ξεγέλασε. Μας έλεγε ότι το 2005 θα σταθμεύαμε κουρασμένοι στον Σείριο 8 γυρίζοντας απ’ τον Άλφα Κενταύρου, σεμνυνόμενοι να αφηγηθούμε τα κατορθώματά μας...
Το 2010, λέει, θα άρχιζε η Οδύσσεια του Διαστήματος, λύνοντας το μυστήριο της ζωής, απαντώντας επιτέλους στο αιώνιο και αμείλικτο «γιατί», εμείς οι πρώτοι που θα αφήναμε τα ίχνη μας στη σκόνη του Γαλαξία. Δεν έγινε. Ξεμείναμε με τους χάρτινους ήρωες που, ορθάνοιχτες θαύμαζαν οι παιδικές μας ματάρες, το ίδιο αμήχανους με μας να πιάνουν σκόνη (μάλλον καθόλου γαλαξιακή) στα ράφια μας. Εμείς, οι τελευταίοι που θα πεθάνουμε. Χαζεύω τώρα τις φωτογραφίες από τον Τιτάνα. Ψάχνω σε ποιο τεύχος του ‘60-’70 ήμουν εκεί – υπέροχα κόμικς, το κωμικόν που κρύβεται στο όνομά τους από τότε μας είχε προδώσει. Ίσως όμως και πάλι όχι...

Στάθης Σταυρόπουλος
(Ναυτίλος)
Ελευθεροτυπία 19/01/2005

Δεν υπάρχουν σχόλια: