Κάθομαι
και χαζεύω τις (φειδωλές άλλο τόσο
ερεθιστικές) φωτογραφίες από τον Τιτάνα.
Τοπίο αλλόκοτο και ταυτοχρόνως οικείο.
Ο πειρασμός να είσαι εκεί. Κι ας είναι
αυτό το τελευταίο πράγμα που θα έχεις
κάνει. Παιδιά σαν είμαστε, η επιστημονική
φαντασία μας ξεγέλασε. Μας έλεγε ότι το
2005 θα σταθμεύαμε κουρασμένοι στον Σείριο
8 γυρίζοντας απ’ τον Άλφα Κενταύρου,
σεμνυνόμενοι να αφηγηθούμε τα κατορθώματά
μας...
Το
2010, λέει, θα άρχιζε η Οδύσσεια του
Διαστήματος, λύνοντας το μυστήριο της
ζωής, απαντώντας επιτέλους στο αιώνιο
και αμείλικτο «γιατί», εμείς οι πρώτοι
που θα αφήναμε τα ίχνη μας στη σκόνη του
Γαλαξία. Δεν έγινε. Ξεμείναμε με τους
χάρτινους ήρωες που, ορθάνοιχτες θαύμαζαν
οι παιδικές μας ματάρες, το ίδιο αμήχανους
με μας να πιάνουν σκόνη (μάλλον καθόλου
γαλαξιακή) στα ράφια μας. Εμείς, οι
τελευταίοι που θα πεθάνουμε. Χαζεύω
τώρα τις φωτογραφίες από τον Τιτάνα.
Ψάχνω σε ποιο τεύχος του ‘60-’70 ήμουν
εκεί – υπέροχα κόμικς, το κωμικόν που
κρύβεται στο όνομά τους από τότε μας
είχε προδώσει. Ίσως όμως και πάλι όχι...
Στάθης
Σταυρόπουλος
(Ναυτίλος)
Ελευθεροτυπία
19/01/2005
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου