Φαντασιώσεις στην ακρογιαλιά – Walt Whitman

Από παιδί ακόμη είχα μια φαντασίωση, μια επιθυμία: να γράψω κάτι, ένα ποίημα ίσως, για την ακρογιαλιά – αυτή τη γεμάτη υποδηλώσεις διαχωριστική γραμμή, συνάμα όμως και σημείο επαφής, σταυροδρόμι, όπου σμίγουν δύο στοιχεία: το στερεό με το υγρό. Αυτό το κάτι, το περίεργο και φευγαλέο (όπως αναμφίβολα, γίνονται στο τέλος όλες οι αντικειμενικές μορφές για το υποκειμενικό πνεύμα), που σημαίνει πολύ περισσότερα απ’ όσα μας δείχνει εκ πρώτης όψεως, όσο μεγαλόπρεπη κι αν είναι η όψη αυτή. Που ανακατεύει το πραγματικό με το ιδεώδες, με τρόπο που το ένα γίνεται μέρος του άλλου. Για ώρες και μέρες στο Λονγκ Άιλαντ της νιότης μου αλλά κι αργότερα, όταν άρχισα να αντρώνομαι, είχα στοιχειώσει με την παρουσία μου τις παραλίες του Ρικαουέι ή του Κόνι Άιλαντ, ή πέρα στ’ ανατολικά τις παραλίες του Χάμπτον και το Μόντοκ. Μια φορά στο Μόντοκ ήτανε (πλάι στον παλιό φάρο, με θέαμα μοναδικό τα ξεσπάσματα της θάλασσας προς κάθε κατεύθυνση ως εκεί που έφτανε το μάτι μου), θυμάμαι πολύ καλά ότι ένιωσα πως πρέπει μια μέρα να γράψω ένα βιβλίο με θέμα αυτό το υγρό, μυσταγωγικό στοιχείο. Έπειτα, αναθυμάμαι πως μου ήρθε η ιδέα ότι, αντί για ένα ξεχωριστό λυρικό, επικό ή φιλολογικό εγχείρημα, η ακροθαλασσιά θα έπρεπε να είναι μια αόρατη επίδραση, ένας διάχυτος μετρητής και ευεργέτης για μένα, μες στη σύνθεσή μου. (Μια μικρή συμβουλή για νέους συγγραφείς. Δεν είμαι βέβαιος ότι δεν ακολούθησα ασυναίσθητα τον ίδιο κανόνα και για άλλες δυνάμεις επιρροής εκτός από τις θάλασσες και τις παραλίες – αποφεύγοντας στη μέση οποιασδήποτε προσπάθειας να τις υμνήσω ποιητικά, ως κάτι το πολύ μεγάλο για να του δώσω μορφή –, πολύ ικανοποιημένος σε περίπτωση που μπορούσα να δείξω με έμμεσο τρόπο ότι συναντηθήκαμε και γίναμε ένα, έστω και για μια φορά, που ήταν όμως αρκετή. Ότι έχουμε πράγματι απορροφήσει ο ένας τον άλλον και καταλάβει ο ένας τον άλλον).

Υπάρχει ένα όνειρο, μια εικόνα, που για χρόνια ερχόταν αθόρυβα μπροστά μου κατά διαστήματα (κάποτε αρκετά μεγάλα, αλλά οπωσδήποτε πάνω στην ώρα) και πιστεύω πραγματικά ότι, όσο κι αν είναι αποκύημα της φαντασίας μου, έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό την πρακτική πλευρά της ζωής μου, οπωσδήποτε τα γραπτά μου, που τα διαμόρφωσε και τα χρωμάτισε. Δεν είναι τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από μια λωρίδα ατέλειωτης άσπρης και καφετιάς αμμουδιάς. Άλλοτε σκληρή, άλλοτε πάλι απαλή, φαρδιά, με τον ωκεανό αιώνια και μεγαλόπρεπα να κυλάει πάνω της, τη μια με σιγανό συγκρατημένο σάρωμα, με σούσουρο και σφύριγμα κι αφρούς την άλλη, με πάμπολλα μπαμ και μπουμ σαν της γκρανκάσας. Τούτη η σκηνή, τούτη η εικόνα εδώ και χρόνια εμφανίζεται μπροστά μου. Καμιά φορά ξυπνώ τη νύχτα. Την ακούω και τη βλέπω ολοκάθαρα.

ΘΑΛΑΣΣΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ - ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ

ΤΟΜΟΣ 1ος (16ος – 19ος αιώνας)

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ 2004