When I was a King and a Mason - a Master proven and skilled
I cleared me ground for a Palace such as a King should build.
I decreed and dug down to my levels. Presently under the silt
I came on the wreck of a Palace such as a King had built.
There was no worth in the fashion - there was no wit in the plan -
Hither and thither, aimless, the ruined footings ran -
Masonry, brute, mishandled, but carven on every stone:
"After me cometh a Builder. Tell him I too have known.
Swift to my use in the trenches, where my well-planned ground-works grew,
I tumbled his quoins and his ashlars, and cut and reset them anew.
Lime I milled of his marbles; burned it slacked it, and spread;
Taking and leaving at pleasure the gifts of the humble dead.
Yet I despised not nor gloried; yet, as we wrenched them apart,
I read in the razed foundations the heart of that builder’s heart.
As he had written and pleaded, so did I understand
The form of the dream he had followed in the face of the thing he had planned.
When I was a King and a Mason, in the open noon of my pride,
They sent me a Word from the Darkness. They whispered and called me aside.
They said - "The end is forbidden." They said - "Thy use is fulfilled.
"Thy Palace shall stand as that other’s - the spoil of a King who shall build."
I called my men from my trenches, my quarries my wharves and my sheers.
All I had wrought I abandoned to the faith of the faithless years.
Only I cut on the timber - only I carved on the stone:
"After me cometh a Builder. Tell him, I too have known."
***
Βασιλιάς και Τέκτων όταν ήμουν – αναγνωρισμένος και επιδέξιος διδάσκαλος
Καθάρισα τη γη μου το Παλάτι μου να χτίσω, όπως κάθε Βασιλιά του πρέπει.
Έσκαψα βαθιά, στάθμισα, και να εκεί από τη λάσπη πιο κάτω, τα ερείπια βρήκα Παλατιού που κάποιος άλλος βασιλιάς πριν από μένα είχε χτίσει.
Η κατασκευή δεν ήτανε σπουδαία, από τα σχέδια έλειπε η πνοή.
Διεσπαρμένα κείτονταν, χωρίς σκοπό, θεμέλια ερειπωμένα
Πλινθοδομή άτεχνη και λαθεμένη, αλλά σε κάθε λίθο βρήκα χαραγμένο:
«Μετά από μένα θε να 'ρθει κάποιος άλλος Κτίστης.
Πέστε του ότι και εγώ (κάποτε) τη γνώση είχα».
Γοργά άρχισα να σκάβω τις τάφρους, φτιάχνοντας θεμέλια σωστά σχεδιασμένα.
Τους γωνιαίους λίθους έριχνα, τις λαξευμένες πέτρες έκοβα και εξ αρχής τοποθετούσα.
Στην φωτιά τα μάρμαρα πετούσα, τον ασβέστη έσβηνα και όπου ήθελα έστρωνα, έπαιρνα έτσι και άφηνα κατά πως ήθελα του ταπεινού νεκρού τα δώρα.
Παρ’ όλα αυτά ούτε απαξία έδειχνα ούτε περηφάνια.
Ώσπου, καθώς τους γωνιαίους πλίνθους απομάκρυνα,
Στα ρημαγμένα εκεί θεμέλια συνέλαβα την πραγματική τη βούλησή του.
Σα να ‘χε βρεθεί μπρος μου για να δηλώσει την επιθυμία του
και τότε κατάλαβα ποιο όνειρο τον είχε οδηγήσει στο σχέδιο του έργου.
Βασιλιάς και Τέκτων όταν ήμουν – στο αποκορύφωμα της περηφάνιας μου,
Μήνυμα μου στείλαν από τα Σκότη - Ψιθυριστά με κάλεσαν εκεί στην άκρη
Μου είπαν – «Η ολοκλήρωση του έργου δεν είναι επιτρεπτή».
Μου είπαν – «Η πράξεις σου το έργο ολοκληρώνουν».
«Και το δικό σου το Παλάτι (μια μέρα) θα κείται όπως των άλλων
έργο συλημένο για έναν άλλον Βασιλιά που θα έρθει για να κτίσει».
Κάλεσα τους άνδρες μου απ’ τις τάφρους, τα λατομεία, τις αποβάθρες και τις απόκρημνες ακτές.
Αυτά που τόσο σωστά ανήγειρα τα άφησα στο έλεος των άπιστων καιρών.
Μόνο στο ξύλο χάραξα - μόνο στον λίθο χάραξα:
«Μετά από μένα θε να ρθει κάποιος άλλος Κτίστης.
Πέστε του ότι και εγώ (κάποτε) τη γνώση είχα».
(Απόδοση από την αγγλική γλώσσα Λέανδρος Λεφάκης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου