Και όμως κινείται – Αντώνης Φωστιέρης

 

Πεζός διασχίζω το φως
Σηκώνοντας ένα σακούλι απουσίας:
εμένα.
Περνάω τοπία και πόλεις
Μιλάω μ’ ανθρώπους κλειστούς
Που ακούραστα σκαλίζουνε
την άγνωστη ύπαρξή τους
στον αέρα
Οι μέρες να γυρνάνε τις σελίδες
Αχνές, σα φύλλα κρεμμυδιού
Κεντρίζοντας δάκρυα.
Πότε ξημέρωσε πρώτη φορά στα μάτια μου;
Χοντρά, κωφάλαλα τα πράγματα
Υποστηρίζουνε πεισματικά ένα σχήμα
Και μόνο η μουσική με τα ρευστά της κύματα
Υψώνει την άμορφη μοίρα
Στην πιο τιμημένη στιγμή της:
το ίσως.

Α, πόσο αντίδικη μνήμη ο χρόνος
Σα δείχνει γελοίο το κλάμα
Την έξαρση μάταιη
Και νικητή αναδεικνύει ξανά την προδοσία
Καλώντας την κίνηση!

Αυτό θυμηθείτε για λίγο
Αυτό οι μαθητές της φθοράς
Μες στο φως:
Πως λιώνει από μέσα το πρόσωπο
Πως
το  τώρα αλλοιώνει τα πάντα
Και πως
σα μελάνι συμπάθειας μένει
Μια στάλα το απύθμενο
αίσθημα.