Έχω μέσα μου κάτι σαν καταχνιά – Fernando Pessoa

Έχω μέσα μου κάτι σαν καταχνιά
που με πνίγει, αλλά δεν είναι τίποτα.
Νοσταλγία του τίποτα
ακαθόριστη επιθυμία.

Τυλιγμένος σαν σε ομίχλη
είμαι απ’ το ίδιο υλικό και βλέπω
το μακρινό, λαμπρό αστέρι
από την καύτρα του τσιγάρου πάνω.

Κάπνισα τη ζωή μου. Αβέβαιο
ό,τι είδα ή διάβασα. Όλος
ο κόσμος ένα μεγάλο ανοιχτό βιβλίο είναι
που με χλευάζει σε μιαν άγνωστη γλώσσα.
16-7-1934

Fernando Pessoa
Ποιήματα
Μετάφραση Γιάννης Σουλιωτης
Εκδόσεις Printa 2007

Ξανθιά – Cormac McCarthy

 

…Την έβλεπε στα όνειρά του μερικές φορές να έχει ζωγραφισμένο στα χείλη ένα χαμόγελο που εκείνος προσπαθούσε να το θυμάται, και του έλεγε, σχεδόν τραγουδιστά, λέξεις που εκείνος δεν καταλάβαινε. Ήξερε ότι το όμορφο πρόσωπό της σύντομα δεν θα υπήρχε παρά μόνο στις αναμνήσεις του και στα όνειρά του, και λίγο πιο μετά δεν θα υπήρχε καθόλου πουθενά. Εμφανιζόταν ημίγυμνη με μακρύ μεταξωτό φόρεμα που σερνόταν πίσω της, ή ίσως με αρχαιοελληνικό μανδύα, διασχίζοντας μια πέτρινη σκηνή μέσα στο φως και τον καπνό των αυτοσχέδιων φώτων, ή κατέβαζε την κουκούλα της και τα ξανθά μαλλιά της έπεφταν στο πρόσωπό της καθώς έσκυβε αποπάνω του εκεί που ήταν ξαπλωμένος μέσα στα υγρά και ιδρωμένα σεντόνια και του ψιθύριζε, θα μπορούσα να είμαι η φωλιά σου, η οικοδέσποινα του μοναδικού σπιτιού όπου είναι ασφαλής η ψυχή σου. Και στο μεταξύ ηχούσε μια κλαγγή, σαν μηχανήματα σε χυτήριο, και φαίνονταν σκοτεινές φιγούρες γύρω από τις αλχημικές φωτιές, τις στάχτες και τους καπνούς. Το δάπεδο ήταν γεμάτο από τις θνησιγενείς μορφές των προσπαθειών τους, και παρ’ όλ’ αυτά συνέχιζαν να δουλεύουν, με την ακατέργαστη ημισυναισθανόμενη  λάσπη να τρέμει κατακόκκινη στον κλίβανο. Μέσα σ’ εκείνο το σκοτεινό άδυτο σκαλίζοντας την κάμινο, σπρώχνοντας και φλυαρώντας ενώ το βαθύ αιρεσιαρχικό σκότος μέσα στον γεμάτο πτυχώσεις μανδύα του τους παροτρύνει στην προσπάθειά τους. Και μετά ένα πράγμα ακατονόμαστο ξεπροβάλλει μέσα από την κρούστα και τον κάλυκα, μέσα από κείνη τη μαρινάδα της κόλασης. Ξύπνησε ιδρωμένος, άναψε το λαμπατέρ στο κομοδίνο, κατέβασε τα πόδια του στο πάτωμα και κάθισε με το πρόσωπο στα χέρια. Μη φοβάσαι για μένα, του είχε γράψει. Έβλαψε ποτέ κανέναν ο θάνατος;

Cormac McCarthy

Ο Επιβάτης

Μετάφραση Γιώργος Κυριαζής

Εκδόσεις Gutenberg 2022

Γεύση θανάτου - Γιώργος Θ. Βαφόπουλος

Να μελετάς το θάνατο μες στα βιβλία,
είναι μια άσκηση σπουδής σε σεμινάριο.
Να μετράς τα χτυπήματά του στους κροτάφους των ανθρώπων,
άλλο δεν κάνεις παρά μια πράξη αριθμητικής.

Ο θάνατος δεν υπάρχει μήτε στους πολέμους,
μήτε στο δηλητήριο, μήτε στα στιλέτα.
Μήτε στους βραδινούς θαλάμους των νοσοκομείων.
Υπάρχει μες στην αναμμένη θρυαλλίδα,
που στα δικά σου μονάχα μυστικά κανάλια,
μ’ αργό βήμα προχωρεί, απ’ την πρώτη εκείνη μέρα.

Αν να αισθανθείς μπορέσεις τούτο το περπάτημα,
θα ’χεις τη χάρη της μόνης γεύσης του θανάτου.
Αλλά την έκρηξη δε θα την αισθανθείς.
Γιατί θα ’βλεπες τότε, αυτό που λένε θάνατο
να φορεί το δικό σου πρόσωπο στο πρόσωπό του.

Γιώργος Θ. Βαφόπουλος

Άπαντα τα ποιητικά

Εκδόσεις Παρατηρητής 1990

Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ… - ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ

Η ψυχή μου βαδίζει στο πλευρό μου,

σ’ όλο το μάκρος του μεγάλου δρόμου,

– μα αν και βαδίζουμε έτσι, πάντα πλάι,

ποτέ δε με κοιτάει, δε μου μιλάει

Θαρρείς και κουβεντιάζουμε σα φίλοι,

κι όμως δε βγαίνει λέξη από τα χείλη,

βαδίζουμε σκυμμένοι και θλιμμένοι,

πάντα σαν αδελφοί, – και πάντα ξένοι…

Η ψυχή μου βαδίζει στο πλευρό μου,

σ’ όλο το μάκρος του μεγάλου δρόμου,

και μες στη νύχτα που μας ανταμώνει,

πάντα μαζί, – κι ωστόσο πάντα μόνοι…

Μαζί στο δρόμο, περπατάμε, Θε μου,

μα τι ζητά, δεν το ‘μαθα ποτέ μου,

κι ειν’ έτσι πάντα αμίλητη, κι αν ταίρι,

– που λέω, πολλές φορές, πως δε με ξέρει!

…Η ψυχή μου βαδίζει στο πλευρό μου:

και τώρα νιώθω, μ’ ένα ρίγος τρόμου,

πως σαν έρθ’ η στιγμή να χωριστούμε,

θα χαθούμε, χωρίς να γνωριστούμε…

ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ
ΠΟΙΗΜΑΤΑ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΑΛΛΙΑΡΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑ

ΑΥΤΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ - Heiner Bastian

μες στην ομίχλη βαδίζει τώρα κάποιος σ’ ένα δρόμο

κι είναι κιόλας αργά κι ακόμα ο χρόνος περιπλανιέται
σε κάποια μέρη σαν κάτι να μην είχε ξεχαστεί

από γυμνά δέντρα πολλά παιδιά φτιάχνουν εικόνες

μόνο οι μέρες δισταχτικά χάνονται

και μακρινά μες στο σκοτάδι μιλάει ακόμη κάποιος

σα να ερχόταν συνεχώς ένας τρίτος που
πολλές φορές ξαναγυρίζει

από το ένα όνειρο και μπαίνει σ’ ένα άλλο

με χειμωνιάτικη βαριά φορεσιά προβάλλει

κοιμόμαστε όμως κι αυτός απ’ την αρχή διηγείται
το ίδιο τ’ όνειρο ώσπου ξυπνώντας βλέπουμε

ότι τώρα κι αυτός που εδώ διηγείται
υπήρξε ένα παράξενο όνειρο

Μετάφραση Νόρα Πυλόρωφ - Προκοπίου