Είμαι υπηρέτης, αλλά δουλειά δεν υπάρχει για μένα εδώ. Είμαι φοβισμένος και δεν κάνω βήμα προς τα μπρος, δεν μπαίνω καν στην ίδια γραμμή με τους άλλους, αλλά αυτό είναι μόνο η μια αιτία της απραξίας μου, και μπορεί κιόλας να μην έχει να κάνει τίποτα με την απραξία μου, η ουσία πάντως είναι, πως δεν καλούμαι για υπηρεσία, άλλοι έχουν κληθεί και δεν το έχουν επιδιώξει περισσότερο από μένα, ίσως και να μην είχαν ούτε την επιθυμία να κληθούν, ενώ εγώ τουλάχιστον την αισθάνομαι μερικές φορές πολύ έντονα.
Έτσι λοιπόν κάθομαι ξαπλωμένος στο ξυλοκρέβατό μου στην κάμαρα των υπηρετών, κοιτάζω τα δοκάρια ψηλά στην οροφή, αποκοιμιέμαι, ξυπνάω και ξανακοιμάμαι. Καμιά φορά πηγαίνω απέναντι στο καπηλειό, που σερβίρουν μια ξυνή μπύρα, έχει τύχει κιόλας να χύσω το ποτήρι μου από αηδία, μετά όμως ξαναπίνω. Μου αρέσει να κάθομαι εκεί, γιατί πίσω από το κλειστό παραθυράκι, χωρίς να γίνομαι αντιληπτός από κανέναν, μπορώ να ατενίζω τα παράθυρα του οίκου μας. Δεν μπορείς να δεις και πολλά πράγματα εκεί προς την πλευρά του δρόμου, θαρρώ μόνο τα παράθυρα των διαδρόμων και φυσικά όχι εκείνων των διαδρόμων, που οδηγούν στις κατοικίες των κυρίων. Αλλά είναι δυνατό και να κάνω λάθος, κάποιος το είχε ισχυριστεί κάποτε, χωρίς μάλιστα να τον ρωτήσω γι' αυτό, και η γενική εντύπωση, που δίνει αυτή η πλευρά του σπιτιού, το επιβεβαιώνει. Σπάνια μόνο ανοίγονται τα παράθυρα, κι αν γίνει καμιά φορά αυτό, το κάνει κάποιος υπηρέτης, που ακουμπάει τότε στο παραπέτο και κοιτάζει για λίγο κάτω. Πρόκειται λοιπόν για διαδρόμους, όπου δεν θα τον αιφνιδιάσει κανείς. Εξάλλου δεν γνωρίζω αυτούς τους υπηρέτες, οι μόνιμα εκεί πάνω απασχολούμενοι υπηρέτες κοιμούνται αλλού, όχι στην κάμαρά μου.
Κάποτε, καθώς μπήκα στο καπηλειό, είδα στη θέση μου στο παρατηρητήριο να κάθεται κάποιος άλλος. Δεν τολμούσα να κοιτάξω καλά και δοκίμασα από την πόρτα να στρίψω και να φύγω. Αλλά ο επισκέπτης με φώναξε κοντά του και αποδείχτηκε, πως κι αυτός ήταν υπηρέτης, που κάπου τον είχε κάποτε πάρει το μάτι μου, χωρίς όμως να έχω μιλήσεςι μέχρι τώρα μαζί του.
«Γιατί θέλεις να φύγεις; Κάθησε κάτω και πιες! Κερνάω». Κάθησα λοιπόν. Με ρώτησε μερικά πράγματα, δεν ήξερα να του απαντήσω, ναι, δεν καταλάβαινα καν τις ερωτήσεις. Γι' αυτό του είπα: «Ίσως να μετανιώνεις τώρα, που με κάλεσες, γι' αυτό φεύγω», κι έκανα να σηκωθώ. Άπλωσε όμως το χέρι του πάνω από το τραπέζι και με τράβηξε κάτω: «Μείνε», μου είπε, «ήταν μονάχα μαι δοκιμασία. Όποιος δεν απαντά στις ερωτήσεις, έχει περάσει τη δοκιμασία”.
ΦΡΑΝΤΣ ΚΑΦΚΑ
Το Σινικό Τείχος
και άλλα διηγήματα
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΜΒΑΛΗΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου