Η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ – ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΔΟΣΤΟΓΕΦΣΚΗ

...-Συμβουλευθήτε ένα ιατρόν.

-Η παρατήρησίς σας ήτο περιττή, εννοώ εγώ αυτός ότι πάσχω, αν και τη αληθεία, δεν ειξεύρω από τι. Κατ' εμέ, είμαι πεντάκις καλύτερα από σας. Δεν σας ηρώτησα: πιστεύετε ότι βλέπουν φάσματα; η ερώτησίς μου ήτο αύτη: πιστεύετε ότι υπάρχουν φάσματα;

-Όχι βέβαια, δεν το πιστεύω! απήντησεν οργίλως ο νεανίας.

-Τι λέγουν συνήθως; εψιθύρισεν εν ήδη μονολόγου ο Σβιδριγαϊλώφ, όστις κλίνων ολίγον την κεφαλήν, έβλεπεν εγκαρσίως. Οι άνθρωποι σας λέγουν: «Είσθε ασθενής, επομένως ό,τι σας επιφαίνεται είνε πλάσμα του πυρετού και της φρεναπάτης». Το τοιούτον δεν είναι αυστηράς λογικής. Παραδέχομαι ότι τα φάσματα επιφαίνονται εις τους νοσούντας, αλλά τούτο αποδεικνύει μόνον ότι πρέπει να νοσή τις δια να τα ίδη, όχι ότι καθ' εαυτά δεν υπάρχουσι.

-Βεβαίως δεν υπάρχουσιν! επανέλαβε βιαίως ο Ρασκολνικώφ.

Ο Σβιδριγαϊλώφ τον εθεώρησεν επί μακρόν.

-Δεν υπάρχουσιν; αυτή είνε η γνώμη σας; Αλλά δεν δύναταί τις να συλλογισθή ούτω: «Τα φάσματα είνε, τρόπον τινά, αποσπάσματα, τεμάχια άλλων κόσμων. Ο υγιής άνθρωπος, φυσικώ τω λόγω, δεν έχει λόγους να τα ίδη, καθόσον ο υγιής άνθρωπος είνε προ πάντων άνθρωπος υλικός, επομένως οφείλει δια να είνε εντάξει, να ζή μόνον την ζωήν του κόσμου τούτου. Αλλ' άμα νοσήση, άμα περιέλθη εις αταξίαν η ομαλή και επίγειος τάξις του οργανισμού του, πάραυτα αρχίζει να εκδηλούται το ενδεχόμενον άλλου κόσμου. Καθ' όσον δε η νόσος δεινούται, αι επαφαί του μετά του άλλου κόσμου πληθύνονται μέχρις ου ο θάνατος τον εισαγάγη όλον εις τον άλλον κόσμον». Προ πολλού έκαμα τον συλλογισμόν τούτον, και αν πιστεύετε εις την μέλλουσαν ζωήν, τίποτε δεν σας εμποδίζει να τον παραδεχθήτε.

-Μόνον εις την μέλλουσαν ζωήν πιστεύω, απήντησεν ο Ρασκολνικώφ.

Ο Σβιδριγαϊλώφ έμεινε σύννους.

-Εάν δεν υπήρχον εκεί ειμή μόνον αράχναι και άλλα παρόμοια; είπεν αίφνης.

«Είνε τρελλός», διελογίσθη ο Ρασκολνικώφ.

-Φαντάζομαι πάντοτε την αιωνιότητα ως ιδέαν, ην δεν δύναταί τις να κατανοήση, κάτι τι άπειρον, άπειρον! Αλλά διατί αναγκαίως να είνε ούτω; Αντί τούτου, φαντασθήτε μικρόν κευθμώνα, οιονεί λουτρόν, καπνώδη, αραχνώδη, και ιδού όλη η αιωνιότης. Εγώ, ειξεύρετε, τοιαύτην ενίοτε την φαντάζομαι.

-Πως; Είνε δυνατόν να μη σχηματίζητε περί αυτής δικαιοτέραν και μάλλον παρήγορον ιδέαν!ανέκραξεν ο Ρασκολνικώφ με δυσθυμίας αίσθημα.

-Δικαιοτέραν; Τις οίδεν; η άποψις αύτη είνε ίσως η αληθής, και θα ήτο βεβαίως αν τούτο παρ' εμού εξηρτάτο! απήντησε μετ' ασθενούς μειδιάματος ο Σβιδριγαϊλώφ.

Η απαισία αύτη απάντησις ενέβαλε ρίγος εις τα μέλη του Ρασκολνικώφ. Ο Σβιδριγαϊλώφ ύψωσε την κεφαλήν, εθεώρησεν ατενώς τον νέον, και αίφνης εκάγχασε...

ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΔΟΣΤΟΓΕΦΣΚΗ

ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ Η ΤΙΜΩΡΙΑ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΑΛΛΙΚΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑ 1992