Η ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΕΩΣ - Arthur Rimbaud

Μακαρίστε τρεις φορές την έμπνευση μου! Δεν είναι καμιά τυχαία έμπνευση!

Γέννημα θρέμμα της κάψας που χω μέσα στ' άντερα. Ένεκεν δηλητηρίου δηλαδή! Το κατάπια και το χάρηκα! Νιώθω να ζαρώνω. Και τα πνευμόνια μου, να γίνονται δισάκι που καλά φυλάει τη στάχτη.

Η κόλαση είναι η ποινή! Η αιώνια! Δείτε τι λάγνα με χαϊδεύουν οι φωτιές της!

Καίω, καθώς πρέπει.

Εμπρός διάβολε!

Το ‘ξερα εγώ. Το ‘χα προβλέψει! Όλα θα γυρνούσανε μια μέρα, προς το καλό. Πώς να το περιγράψω; Να , μέσα στην κόλαση, πού να υμνήσω; Πώς να τολμήσω κάτι τέτοιο; Όχι, δηλαδή, πως θέλω να υμνήσω εγώ , αλλά να, στο όραμα , που λέω, όλα είχαν στα χείλια τους καλά κρατημένο έναν ύμνο. Σαν να κρατούσαν με τα δόντια κάποιο τριαντάφυλλο. ! Περαιτέρω, δεν γνωρίζω. Ήτανε η δύναμη; Ήταν η ειρήνη;

Ευγενείς φιλοδοξίες; Ίσως.

Κι όμως, ακόμη απομένει ζωή.

Τώρα, αν ο κολασμός είναι αιώνιος... Πάντως, αυτός που θέλει να κολαστεί, θα κολαστεί.

Άλλωστε, ο κολασμός, δεν είναι παρά μια μορφή ευνουχισμού. Όλα αυτά όμως, όλα αυτά που περνώ, είναι τα επακόλουθα του βαπτίσματος μου! Την καταδίκη μου την υπέγραψαν οι γονείς μου.

Με βάπτισαν και τώρα τιμωρούμαι για κάτι που ποτέ δεν θέλησα να αναλάβω!

Με ευνούχισε το βάπτισμα!

Αλλά, θα τιμωρηθούνε και αυτοί! Ενώ, άντε να επιτεθεί σε έναν ειδωλολάτρη ο σατανάς! Ποτέ.

Για αυτούς, η κόλαση, παράδεισος!

Μάλλον θα πρέπει να φτάσω βαθύτερα στη κόλαση για να την απολαύσω. Λοιπόν, γρήγορα, όσο μου μένει ζωή, κάποιο έγκλημα! Να χω να πέφτω βαθύτερα.

Έστω , αν όχι στην κόλαση, στο ανύπαρκτο, όπως το λένε οι άνθρωποι.

Καλύτερα να σταματήσω! Η ηλιθιότητα μου, αρχίζει να με τρομάζει!

Να, ο σατανάς, είναι μάρτυρας: « Δεν είναι τίποτε τα καζάνια. Προς τι ο θυμός σου καλέ μου;»

Αρκετά! Όλα τα λάθη που μου φορτώνουνε, τα μάγια, τα χρίσματα τα κάλαντα! Όλα φτιαχτά για να με ξεγελάσουν! Και να πω ακόμη, πως, εγώ, την αλήθεια, την κατέχω. Και η κρίση μου είναι σταθερή και υγιής. Βλέπω την αξία της δικαιοσύνης. Είμαι πανέτοιμος για την τελειότητα…υπεροψία; Μπορεί.

Να το. Ήδη καίγομαι και η σάρκα του προσώπου μου ξεραίνεται.

( Εγώ,

Φοβάμαι, Διψάω…! )

Ω τα παιδικά μου χρόνια… τα περιβόλια , τα πρωτοβρόχια, οι λίμνες… και πάντα, όποτε το ρολόι σήμαινε μεσάνυχτα, σαν πάντοτε να χε πανσέληνο! «Παναγίτσα... βοήθησε με... είναι η ώρα του κακού σατανά!

Κρέμεται σα τη μαϊμού στους δείχτες.»

(Μα τι βόδι που ήμουν!)

Όχι, εκεί κάτω, δεν υπάρχει κανένας με την ελάχιστη στοργή για εμένα, εκεί κάτω, δεν υπάρχει ειλικρίνεια. «Μιλώ κουκουλωμένος απ' το μαξιλάρι μου, δεν με ακούνε, έλεγα, τα φαντάσματα»

Άρα, είμαι.

( -Ναι, τώρα ή τότε;)

Από τότε στη κόλαση λοιπόν! Την θυμάμαι αυτή την κάψα!

Κι ό,τι με φόβιζε , η μόνη λύτρωση μου.

Πάει, κανένας άλλος παρά μόνο το πεπρωμένο ανησυχεί για εμάς.

Οι παραισθήσεις, είναι αναρίθμητες. Το μόνο που ανέκαθεν κατέχω, είναι η απιστία.

Ιστορία!

Που άλλο δεν κάνει τίποτα απ' το να ζωγραφίζει

βασίλεια στις σελίδες της κ' ύστερα με φιλήδονα

τερτίπια να τις σκίζει

Θα το βουλώσω:

ιδεαλιστές και ποιητές, θα με ζηλέψουν.

Είμαι χίλιες φορές πιο πλούσιος. Δεν ξέρω από τι.

Ας είμαστε φειδωλοί σα την αντάρα!

Τα ρολόγια σταματούν. Συνεπώς, τέλος. θάνατος.

Η θεολογία δεν αστειεύεται: η κόλαση είναι κάτω από τη γη.

Και βέβαια, τη τοποθεσία της την μάθαμε εξ ουρανού. - Έκσταση και εφιάλτης σε φλεγόμενες κούνιες.

Η κακεντρέχεια μου επιμένει ακόμη και στη ρέμβη της εξοχής: Ο σατανάς, ο Φερντινάδος, τρέχει με την αγέλη του! Ο Ιησούς, έφλεγε τις βάτους δίχως να τις καίει…περπάταγε πάνω στα νερά...

Τον Ιησού, τον ξέρουμε στητό, με καστανά μαλλιά, ωχρό, δίπλα σε κύματα σμαράγδινα στο χρώμα.

Θέλω ν' αποκαλύψω όλα τα μυστήρια. Θρησκεία και φύση δεν θα μου ξεφύγουν.

Θα τις κάνω δικές μου…και όσα ήρθανε, και όσα θα ‘ρθουν, θα τα βρω. Θα τα μάθω.

Είμαι άπιαστος στα υπερθεάματα της βαρύγδουπης αναζήτησης.

Ακούστε.

Εγώ, έχω όλα τα ταλέντα! (…όπως παντού, κανείς δεν είναι εδώ που γράφω,

μα και κάτι υπάρχει…).

Ας είναι.- Δεν θα ‘πρεπε να δώσω μία από τον θησαυρό μου κι όμως σας μιλώ! Εκμεταλλευτείτε το !

Χρειάζονται τραγούδια μαύρα και αφρικάνικοι χοροί. Πρέπει να χαθώ. Να βουτήξω μες στις λασπωμένες λίμνες, να βουτήξω στα θολά νερά και να βρω το δαχτυλίδι. Να βουτήξω λοιπόν; Ε; θα φτιάξω καινούρια βοτάνια αν το ζητήσετε. Θα σας φτιάξω χρυσάφι. Λέτε λοιπόν! Μιλήστε!

Ελάτε που να πάρει ο διάολος, πιστέψτε με.

Μάθετε από εμένα ότι…η πίστη θα γλυκάνει τις καρδούλες σας. Πραΰνει η πίστη.

Και καθοδηγεί. ( Προπάντων. )

Ελάτε σε εμένα άνθρωποι φτωχοί , στην λαμπρή , στην μεγάλη μου καρδιά! Μου αρκεί η πίστη σας, είμαι , ας πούμε ολιγαρκής Θεός! Κρατήστε τις υμνολογίες και τα τελετουργικά. Μου αρκεί και μόνη η πίστη σας.

Όσο για εμένα τώρα: έχω πια την τύχη να μην υποφέρω. Η ζωή μου, ήταν γεμάτη από γλυκές τρέλες. Αξιοθρήνητη εν ολίγοις. Έτσι, ελάχιστα τον νοσταλγώ τον κόσμο.

Χε! Ας κάνουμε κάθε δυνατή γκριμάτσα!

Είναι ξεκάθαρο! Είμαστε εκτός κόσμου. Άκρα του τάφου…

Αχ, το φρούριο μου, η Σαξονία μου, τα δάση με τις φουντουκιές, τα απογεύματα

τα πρωινά, οι έσπεροι και τ' ακρινά μεσάνυχτα!

Πάει, κουράστηκα.

Θα ‘πρεπε να χα' έναν κοπάδι από κολάσεις.

Μία για το θυμό και μια για τη λαγνεία μου. Κι ακόμα μία για τον σνομπισμό μου.

Είμαι πτώμα. Με κάθε σημασία… Να τον! Είναι ο τάφος.

Γεια και χαρά που λένε, τρέχω, πάω στα σκουλήκια. Φόβος και τρόμος!

Απατεώνα! Θέλεις να ξεστρατίσω διάβολε! Αν, δε πα' να βάλεις όλα σου τα μαγικά! Το αρνούμαι.

Κι ας με πασαλείβεις με λάβες κι ας με λογχίζεις!

Ωό! να ‘μαι ξανά στον πάνω κόσμο! Τι τερατούργημα! Κείνο το φαρμάκι και το τρισκατάρατο φιλί!

Η αδυναμία μου... η σκληρότητα του κόσμου! Έλεος θεέ μου, κρύψε με. Κρύψε με γιατί ξεφεύγω.

Κρύφτηκα ή όχι;

… Όπου κολασμένος και η ποινή του.