ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣΟΦΟΣ; - Heinrich Khunrath

1. Η υγιής ψυχή του, που δεν καταπιέζεται από τις κοσμικές φροντίδες και δοσοληψίες, εδρεύει σ' ένα υγιές σώμα.

2. Δεν βαδίζει την οδό των οποιωνδήποτε Σοφιστών, αλλά ακολουθεί με σταθερότητα την Ατραπό της Αιώνιας Σοφίας και της Αγίας και Ιερής Καθολικής Αλήθειας, επιμένει δε με ψυχή σταθερή μέχρι το τέλος της επιδαψίλευσης [της θείας Χάρης], η οποία είναι Δώρο Θεού Ζηλωτή.

3. Δεν εμπλέκεται στις ματαιότητες των προσωρινών φροντίδων, τις λαμπρές φαντασίες, τις αθλιότητες, τα παραμύθια και τις προσωρινές ανοησίες της αξιοθρήνητης «σοφίας» του άκοσμου τούτου κόσμου. Αντιθέτως, απασχολείται ημέρα και νύχτα με τους διαλογισμούς και τις εργασίες της Αιώνιας Σοφίας.

4. Έχει γίνει φίλος με τον יְהֹוָה. Διδάσκεται κατευθείαν από τον μόνο καθολικό παιδαγωγό όλων των Σοφών, τον Παλαιότατο, Αγαθότατο και Πιστότατο των Ημερών(1), σύμφωνα με την ελεύθερή Του Θέληση, αμέσως ή εμμέσως, δηλαδή δια του πνευματικού ή του ένσαρκου Διδασκάλου, του αγαθού εκπροσώπου του יְהֹוָה . [Διδάσκεται επίσης] από τα Βιβλία, της Αγίας και Ιεράς Γραφής και της Φύσης, κι ακόμη από τα χειρόγραφα των αυθεντικών διερμηνευτών της Φύσης. Αφού με την δοκιμασία του Πυρός το Πνεύμα του Θεού είναι ο πλέον δίκαιος κριτής, κρίνοντας ορθότατα επί του θέματος [της αυθεντικότητας].

5. Δεν είναι υποταγμένος – είτε δια της ισχύος είτε δια του χρήματος – σε άλλους, ιδιαίτερα σε ανθρώπους ανάξιους αυτών των κοινωνικών αγαθών. Αντιθέτως, είναι αρκούντως ευκατάστατος ώστε να μην έχει τη διαρκή φροντίδα της διατροφής και της ενδυμασίας. Διότι στον ενδεή και στον ανελεύθερο είναι εξίσου αδύνατο να φιλοσοφούν.

6. Έχει πολύ εξασκηθεί και ειδικευθεί στους πρακτικούς χειρισμούς της Φυσικο-Χυμείας.

7. Γνωρίζει ως αυθεντικός λάτρης της Θείας Σοφίας – ως Φιλόσοφος, δηλαδή – και παρατηρεί υπάκουα τη Φύση, την πάντοτε δραστήρια διαχειρίστρια του Αιώνιου και Άρρητου Μεγαλείου στο αληθοφανές θέατρο του κόσμου τούτου, η οποία [Φύση] από Θεία Ευμένεια αποτελεί πιστή οδηγό για όλους του λάτρεις της Σοφίας(2).

8. Μιμείται συνετά [τη Φύση] με τέχνη επιμελή, η οποία βασίζεται στις φυσικές αρχές. Ελκύει [τη Φύση] απαλά (διότι είναι η λειτουργός) και αργά (διότι η δράση της είναι πολύ σταδιακή), χωρίς να της επιβάλλεται με βία.

9. Ιλαρός και γαλήνιος στην ψυχή και στην όψη, με επιδέξια σταθερότητα και φίλεργη υπομονή, προσδοκά υπομονετικά – με την συγκατάβαση του יְהֹוָה – τους καρπούς των έργων της Αληθινής Σοφίας, που δεν δίνονται παρά μόνο στις θείες ψυχές, και τους οποίους θα χρησιμοποιήσει με ευσέβεια και σωφροσύνη: δηλαδή θα διαχύσει αδελφικά τους ποταμούς [των αγαθών], σεβόμενος το Θεό και κρατώντας για τον εαυτό του μόνο την Πηγή, όπως έχει καθήκον ο κάθε Ελεήμων του Θεού, μέσα σ' αυτό το μεγάλο Νοσοκομείο του κόσμου.

10. Δεν αποκαλύπτει τα μυστικά του, αλλά σιωπά Αρποκρατικώς και αποδίδει αθάνατη ευγνωμοσύνη στον Αθάνατο Θεό, αισθανόμενος μιαν ήσυχη χαρά για τα τόσα πατρικά αγαθά και δώρα, για να μη γίνει ο ίδιος αιτία κακού για τους άλλους και επισύρει πάνω του την οργή του יְהֹוָה και την αξιοθρήνητη απώλεια.

_________________

(1) Δηλ. τον Θεό.

(2) Sophia στο πρωτότυπο.

Heinrich Khunrath

ΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΥΡΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ 1998

Ο Ακάμας – Παύλος Σπ. Κυράγγελος

Χωρίς να ξεχνάμε ότι Ακάματος είναι επίθετο της θεάς Αθηνάς, βλέπουμε ότι η περιοχή του Θησείου, που ήδη αναφέρθηκε, πήρε το όνομά της απ' το Θησείο, πρώην Ηφαιστείον (που κτίσθηκε προς τιμήν του Θησέως). Αυτό το κτίσμα, μετά την πολιτική επικράτηση του Χριστιανισμού, μετατράπηκε σε χριστιανικό ναό, που λεγόταν Άγιος Γεώργιος ο Ακαμάτης. Η λέξη «ακαμάτα» ετυμολογείται απ' το επίθετο ακαμάνος (απ' το «μη κάμνειν») και δηλώνει (φανερώνει) τον ακάματον ή ακοπίαστον (κατά το εδάφιον Ματθ. Σ', 28) ή επισκοπούντα τους κοπιώντας και πεφορτισμένους (κατά το εδάφιον Ματθ. ΙΑ' 28), δηλ. αυτούς, που έχουν κοπιάσει και κουραστή απ' τον κόπο, που κατέβαλαν, και το βάρος, που μετέφεραν ή φορτώθηκαν, δηλ. τους κεκμηκότες (βλ. όμως «Ζευς καταχθόνιος» ή «των κεκμηκότων»: ο Άδης στον Όμηρο, σε αντιπρβλ. με την ονομασία «Ζευς Μόριος» ή «Καταιβάτης»).

Το συνώνυμον Σολόεις ή Σολούς του ποταμού της Βιθυνίας Δράκοντος (βλ. Αποκ. ΙΒ' όλον), εν συσχετίσει προς τους Σολύμους και τα (ιερά) Σόλυμα, μας οδηγεί στους Σόλους, πόλη που ιδρύθηκε στην Κύπρο, και στο Ακαμάντιον, πόλη που ιδρύθηκε στη Μεγάλη Φρυγία, απ' τον ίδιο τον Ακάμαντα, γιο του Θησέως και ιδρυτή της Ακαμαντίδος φυλής. Φρονώ ότι η συγγένεια του Ακάμαντος προς τον Θησέα (υιός του πατρός) δικαιολογεί πλήρως την επωνυμία «ακαμάτης» του Θησείου, η δε αναφορά της αθηναϊκής νομοθεσίας στους δύο κορυφαίους νομοθέτες, τον Σόλωνα και τον Δράκοντα, υπό την προεκτεθείσα συνωνυμία των λέξεων, αποτελεί προανάκρουση των όσων θα εκτεθούν κατωτέρω περί Ουδαίων ή Ιουδαίων ή σποράς του δράκοντος.

Πριν γίνει μια ευρύτερη αναφορά στην Ακαμαντίδα φυλή, είναι ωφέλιμο να δούμε τα σχετικά με το σόλο, δηλ. το δίσκο του συγκεκριμένου αγωνίσματος. Στην Ιλιάδα (Ψ 826, 839, 844) αναφέρεται ως νικητής της δισκοβολίας ο Πολυποίτης, όνομα που βγαίνει απ' τη λέξη ποίτιος = πύθιος, άρα αναφέρεται στο δράκοντα των Δελφών και στη γνώση, που έδινε το Μαντείον.

Ο Λεοντεύς, συναγωνιστής του Πολυποίτου, αναφέρεται ως «όζος Άρεως» και ο σόλος αναφέρεται στη φράση «μέγα περιηγέα πέτρον ... σόλον Άρεως». Έτσι συνάγεται ότι σόλος = πέτρα Άρεως, δηλ. σίδηρος (κατά την αντιστοιχία της αστρολογικής θεωρίας) = Κηφάς (απ' την εβρ. λέξη cepha = άκρον βράχου), που δηλώνει τον Άρειο Πάγο. Η υπηρεσία λογοκρισίας των Νικητών (δηλ. το Ιερατείο των Γεφυραίων) έχει εξαφανίσει απ' τα Λεξικά τις κρίσιμες λέξεις, που είναι παράγωγα του τύπου «σόλος». Σώζονται όμως στα λατινικά (δηλ. δωρικά) κείμενα και λεξικά και αναφέρονται κατ' αρχάς στην πολυσήμαντη λέξη solum, που σημαίνει έδαφος ή δάπεδο γενικώς (π.χ. γης, οικίας) και κατ' επέκτασιν συγκεκριμένο έδαφος ή γη, δηλ. τόπο ή χώρα. Έτσι είναι προφανές ότι οι Δωριείς ονόμαζαν με τη λέξη Πέτρα κάθε ιδιαίτερη πατρίδα, όπως Ιεράπετρα την Ιεράπυδνα στην Κρήτη, Πέλλα στη Μακεδονία και Petra ή Πέτρα στη Σικελία και στην Αραβία, όπου ήταν η περιοχή η γνωστότερη σαν Πετραία Αραβία. Κατά συνέπειαν το όνομα του Αδάμ, απ' την εβραϊκή λέξη Adam, απ' τη γενικώτερη έννοια adama = κόκκινη γη ή Γη Σκειρ (δηλ. σκίρος, οπότε βλ. διαδρομή Θησεώς από Σκίρωνα στη Σκύρο και την επωνυμία Σκύριος, που είχε ο πατέρας του Αιγεύς), δηλώνει ουσιαστικά κατ' εμέ, την Κόκκινη Πατρίδα (= Ιδουμαία) ή τον πλανήτη Άρη (Ερυθρόν Ώρον κατά τους Αιγυπτίους) και ιδιαίτερα τον δορυφόρο Φόβο(1).

Κατά λογική (και δη νομική) επέκταση η λέξη solum σημαίνει το έγγειον κτήμα, τα έγγεια, άρα και κάθε βάση ή θεμέλιον κι εφ' όσον βασιζόμαστε στο σώμα, πάνω στα πόδια μας, σημαίνει και το πέλμα ή πτέρνα (του ποδιού ή του παπουτσιού) και το solidum (= ολικό ποσό χρημάτων), που προκύπτει σαν έγγειος πρόσοδος. Το γνωστό λογοπαίγνιο του Δαντών, την ώρα που τον οδηγούσαν στην καρμανιόλα: «μπορεί κανείς να πάρη την πατρίδα του στις σόλες των παπουτσιών του;» συνάδει με την αμετακίνητη, παρά το κώνειο, θέση του Σωκράτη να παραμείνη στην πατρίδα του αδικούμενος, παρά να αδικήση τους Νόμους. Το λατινικό ρήμα soleo (θέτω πόδα) στη λογική προέκταση του σαν soleo (= συνηθίζω, το χω συνήθειο) οδηγεί στη λέξη solidatio (= στερέωση, ίδρυση), προκειμένου να κατανοήσουμε πως η πόλι Soli ή Σόλοι (μία στην Κυπρο και μία στην Κιλικία), που ίδρυσε ο Ακάμας, και η Solus ή Σολούς (στη Σικελία, ζωτικό χώρο συμφερόντων των Αθηναίων), είναι «σόλοι Άρεως», δηλ. δορυάλωτες περιοχές = Πέτρες, πάνω στις οποίες έβαζαν θεμέλιο (solium) οι Δωριείς, δηλ. οι πολεμιστές Έλληνες. Αυτή ακριβώς είναι η έννοια στο ευαγγελικό εδάφιο (Ματθ. Ις', 18), όπου ο Κύριος μετονομάζει τον Σίμωνα εις Κηφά (cepha στα εβραϊκά), που σημαίνει πέτρος (αρσενικός τύπος) = πέτρα (θηλυκός τύπος) = solum (έδαφος) και που θεωρείται «στύλος» (Παύλου Γαλάτ. Β' 9), προκειμένου να του εξηγήση, ότι θα στερεώση (solido) το βασίλειό Του (solum) πάνω του, εφ' οσον αυτός, ο νοητός Ήλιος (Sol) είναι σε έξαρση στον ηλιοφόρο (solifer) Κριό (Petro), που ελέγχει τον Κρανίου τόπον ή κεφάλι (calvaria). Είναι λοιπόν προφανές, πως στο ευαγγελικό κείμενο γίνεται λόγος για στέρεη ή βέβαιη (μόνιμη, solida) κατοικία, δηλ. ελληνική και όχι ασταθή ή παροδική (insolidus και, βέβαια, insolitus, βλ. και Ματθ. Ζ', όλον), δηλ. νομαδική, όπως είναι η εβραϊκή σκηνή (βλ. και γιορτή της Σκηνοπηγίας = Σουκώθ στα εβραϊκά). Επομένως οι Σόλοι, η αθηναϊκή αποικία με το αθηναϊκό όνομα, είναι ακριβώς ένα solium, δωρική (κατά το χαλκιδικόν αλφάβητο) λέξη, που σημαίνει: έδρα, θρόνος, βασιλικός θρόνος, ηγεμονία, βασιλεία, σορός, σαρκοφάγος, λίθινον φέρετρον (βλ. ιδίως Μαρκ. Ις' 3), όλες δηλ. οι έννοιες, που συγκεντρώνονται στο πρόσωπο του Μεσσία ή Πέτρας (Α' Κορ. Ι', 4) ή Sol.

Αυτή είναι η ονομασία του μεγάλου νομοθέτη, του Σόλωνος, είναι η έννοια του παρηγορητή, του ανακουφιστή (Σεισάχθεια), του καταπραϋντή (των πολιτικών παθών) απ' το λατινικό ρήμα solor (παραμυθούμαι, παρηγορώ).

Επιπλέον στον Όμηρο το επίθετον «ακάματον» είναι μια έννοια, που συνοδεύει, αποκλειστικα το Πυρ (ή Sol, τον Ήλιον), κι είναι αυτό το πυρ, το καμίνι, που χρησιμοποιούν στον Κεραμεικό οι Αθηναίοι, για να κατασκευάσουν κεράμια (= φέρετρα) ή φούρνους στο Λαύρειο (= 666) για τις εκκαμινεύσεις τους.

Οι δώδεκα δήμοι της Ακαμαντίδος φυλής είναι των: Ειρεσιδών, Ερμού ή Ερμών, Ηφαιστιαδών, Θορικού, Έξω Κεραμεικού, Κεφαλής, Κικκύνης, Κυρτιαδών, Πόρου, Προσπάλτων, Σφηττού και Χολαργού. Ήδη η αναφορά στον Κεραμεικό, έσω και έξω, με τους γνωστούς δρόμους Πειραιώς, Ακαδημίας και Ιεράς Οδού, μας θέτει «επί τον τύπον των ήλων» της κεντρικής και κρίσιμης έννοιας, του Κεραμεικού.

_______________________

1.Κατά την εορτή των Σκιροφορίων (το μήνα Σκιροφοριώνα, στο ζώδιο του Καρκίνου) προς τιμήν της Σκιράδος Αθηνάς, μεταφερόταν το Σκίρον στο ναό της Αθηνάς.

Κάτω απ' τη σκιά του Σκίρου βάδιζαν τρεις Ιερείς, κι αφού το Σκίρον ήταν επί της Ιεράς Οδού, αντιλαμβανόμαστε τη σημασία της υπάρξεως του ναού της Αγίας Τριάδος στο χώρο του Κεραμεικού. Το ότι ο Σκίρος ήταν μάντις, που ήρθε παλιά απ' τη Δωδώνη (χώρο του αιγυπτιακού ιερατείου, όπως έχω εξηγήσει στο κεφ. 1: Οι Γεφυραίοι, τέλος) τα λέει όλα.

Σκιράς επίσης λεγόταν η Σαλαμίνα και χωριό στο λιμάνι του Φαλήρου απέναντι.

Το Διός κώδιον, που έχω προσημειώσει, μεταφερόταν ακριβώς σ' αυτή τη γιορτή, κι ίσως δεν μπορούμε εδώ να πούμε πιο πολλά γι' αυτό (βλ. ωστόσο λ. ερέα = αρχιερατικό ένδυμα μάλινο).

ΠΑΥΛΟΣ ΣΠ. ΚΥΡΑΓΓΕΛΟΣ

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΗΤΑΝ ΕΔΩ

ΑΘΗΝΑ 2000

Η ΑΠΑΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΕΤΡΟΥ – Charles Baudelaire

Τι κάνει ο θεός, λοιπόν, μ' αυτό το κύμα των αναθεματισμών

Που ανεβαίνει κάθε μέρα στα προσφιλή του αγγελούδια;

Σαν τύραννος χορτασμένος από κρέας και κρασιά,

Αποκοιμιέται στο γλυκόν ήχο των φρικτών βλασφημιών μας.

Τ' αναφιλητά των μαρτύρων και των βασανισμένων

Είναι συμφωνία μεθυστική χωρίς αμφιβολία,

Αφού παρά το αίμα που η ηδονή τους κοστίζει,

Οι ουρανοί δεν ένιωσαν ακόμη χορτασμένοι!

Α! Χριστέ μου, θυμήσου τον κήπο των ελαιών!

Μες στην απλότητά σου γονατιστός παρακαλούσες

Εκείνον που γελούσε στον ουρανό του με των καρφιών τον ήχο

Που οι απαίσιοι δήμιοι φύτευαν μες στις ζωντανές σου σάρκες.

Όταν είδες να φτύνει πάνω στη θεότητά σου

Ο άσωτος της φρουράς και των μαγειρείων,

Κι όταν ένιωσες να βυθίζονται τ' αγκάθια

Μες στο κρανίο σου όπου ζούσε η αχανής Ανθρωπότητα.

Όταν του τσακισμένου κορμιού σου το φοβερό φορτίο

Τέντωνε τ' απλωμένα σου μπράτσα, που το αίμα

Κι ο ιδρώτας κυλούσαν απ' το χλωμό σου μέτωπο,

Όταν μπροστά σ' όλους στάθηκες σα στόχος.

Ονειρευόσουν κείνες τις μέρες τόσο λαμπρές κι ωραίες

Όπου ήρθες τη θεία υπόσχεση να εκπληρώσεις,

Όπου ανεβασμένος στο ήμερο γαϊδουράκι πατούσες

Τους στρωμένους με λουλούδια και βάγια δρόμους.

Όπου, με την καρδιά γεμάτη μ' ελπίδα κι ανδρεία,

Μαστίγωνες όλους τους αισχρούς εμπόρους μ' όλη τη δύναμή σου,

Μήπως, εκεί έγινες δάσκαλος επιτέλους; Η τύψη

Δεν πέρασε πιο βαθιά απ' τη λόγχη μες στο πλευρό σου;

Βέβαια θ' απέλθω ευχαριστημένος από έναν κόσμο

Όπου η πράξη δεν είναι αδελφή του ονείρου.

Είθε να μπορώ τη ρομφαία να χρησιμοποιώ κι απ' αυτή να χαθώ!

Ο Άγιος Πέτρος απαρνήθηκε τον Ιησού... καλά έκανε!

Charles Baudelaire

Τα άνθη του κακού

Δίγλωσση έκδοση

Μετάφραση Δέσπω Καρούσου

Εκδόσεις Γκοβόστη  

Η φυσική κατάσταση του ανθρώπινου είδους – Immanuel Kant

Μπορούμε να απαλλαγούμε από την τυπική απόδειξη του γεγονότος ότι μια διεφθαρμένη ροπή είναι κατ' ανάγκην ριζωμένη στον άνθρωπο εν όψει του πλήθους των παραδειγμάτων, που μας φανερώνει μπροστά στα μάτια μας η εμπειρία η σχετική με τις πράξεις των ανθρώπων, και τα οποία βοούν. Εάν θέλει κανείς να έχει την εμπειρία αυτή από την κατάσταση εκείνη στην οποία κάποιοι φιλόσοφοι ήλπιζαν ιδίως να συναντήσουν τη φυσική καλοήθεια της ανθρώπινης φύσης, δηλαδή από τη λεγόμενη φυσική κατάσταση, δεν χρειάζεται παρά να συγκρίνει με την υπόθεση τούτη τα φαινόμενα της απρόκλητης σκληρότητας σε σκηνές φόνου στις [νήσους] Τοφούα, στη Νέα Ζηλανδία, στα Νησιά του Θαλασσοπόρου, καθώς και τις αδιάκοπες σκηνές φόνου στις εκτεταμένες ερήμους της βορειοδυτικής Αμερικής (τις οποίες αναφέρει ο πλοίαρχος Hearne), όπου μάλιστα κανείς άνθρωπος δεν έχει το παραμικρό όφελος από αυτές, και θα έχει ελαττώματα της ωμότητας περισσότερα από όσα χρειάζονται για να αποστεί από την άποψη αυτή. Εάν, όμως, διάκειται κανείς θετικά προς την άποψη ότι η ανθρώπινη φύση μπορεί να γνωρισθεί καλύτερα στην πολιτισμένη κατάσταση (στην οποία μπορούν να αναπτυχθούν πληρέστερα οι καταβολές της), θα πρέπει να ακούσει μια μακρά μελαγχολική θρηνωδία με κατηγορίες κατά της ανθρώπινης φύσης: την κρυφή δολιότητα, ακόμη και στη βαθύτερη φιλία, έτσι ώστε ο μετριασμός της εμπιστοσύνης κατά το αμοιβαίο άνοιγμα της καρδιάς ακόμη και των καλύτερων φίλων να συγκαταλέγεται στους καθολικούς γνώμονες της φρόνησης κατά τη συναναστροφή. Για τη ροπή να μισεί κανείς εκείνον στον οποίο είναι υποχρεωμένος, κάτι για το οποίο ένας ευεργέτης πρέπει πάντοτε να είναι προετοιμασμένος. Για την εγκάρδια εύνοια η οποία, ωστόσο, επιτρέπει την παρατήρηση ότι «υπάρχει κάτι στην κακοτυχία των καλύτερων φίλων μας που δεν μας δυσαρεστεί εντελώς», και για πολλά άλλα ακόμη που κρύβονται κάτω από την επίφαση της αρετής, για να μη μιλήσουμε για τις κακίες οι οποίες δεν αποκρύπτονται καθόλου, επειδή αποκαλούμε κιόλας καλό εκείνον που η κακία του είναι καθολικά διαδεδομένη. Και θα χορτάσει κανείς αρκετά με τα ελαττώματα του πολιτισμού και του εκπολιτισμού (τα προσβλητικότερα από όλα), ώστε να αποστρέψει καλύτερα το βλέμμα του από τη συμπεριφορά των ανθρώπων, για να μην αποκτήσει ο ίδιος μιαν άλλη κακία, δηλαδή τη μισανθρωπία. Εάν, όμως, δεν έχει ικανοποιηθεί ακόμη με τούτα, δεν έχει παρά να λάβει υπ' όψιν του την κατάσταση που είναι κατά παράξενο τρόπο σύνθετη από τις δύο προηγούμενες, δηλαδή την εξωτερική κατάσταση των λαών, καθώς οι πολιτισμένοι λαοί βρίσκονται στις σχέσεις τους με τους άλλους στην ωμή φυσική κατάσταση (ένα καθεστώς της μόνιμης εμπόλεμης κατάστασης), και επίσης το έχουν πάρει για τα καλά απόφαση να μη βγουν από την κατάσταση αυτήν. Και τότε θα διαπιστώσει αρχές των μεγάλων κοινωνιών, των λεγομένων κρατών, οι οποίες αντιφάσκουν ευθέως προς τις δημόσιες προφάσεις τους, ωστόσο δεν τις απορρίπτουν ποτέ, και τις οποίες δεν μπόρεσε ακόμη κανείς φιλόσοφος να τις εναρμονίσει με την ηθική, ούτε όμως (πράγμα που είναι κακό) και να προτείνει καλύτερες που να μπορούσαν να συμφωνούν με την ανθρώπινη φύση. Έτσι ώστε ο φιλοσοφικός χιλιασμός, ο οποίος ελπίζει σε μια κατάσταση αιώνιας ειρήνης που θεμελιώνεται σε μιαν ομοσπονδία των λαών ως παγκόσμια δημοκρατία, όπως και ο θεολογικός χιλιασμός ο οποίος προσδοκά την ολοκληρωμένη ηθική βελτίωση ολόκληρου του ανθρώπινου γένους, να είναι κατεγέλαστος καθολικά σαν φαντασιοπληξία.

Immanuel Kant

Επιλογή από το έργο του

Επιλογή – μετάφραση: Κώστας Ανδρουλιδάκης

Εκδόσεις Στιγμή 2008

Απόκρυφον - Arthur Rimbaud

Στης πλαγιάς την απαλή κατηφοριά οι άγγελοι σύρνουν μάλλινους μανδύες σ' ένα χορτάρι σμαραγδί κι ατσάλινο. Λιβάδια φλόγες τινάζονται και φτάνουν ίσαμε την κορφή του τρυφερού του λόφου. Αριστερά, δώθε απ' τα στάχυα, θωρείς την ποδοβολημένη απ' όλων των λογιώ τις μάχες και τα φονικά κι όλα της συμφοράς τ' αχολογήματα – που διαγράφουν λες ακόμα την τραχιά τους – κοπριά. Κείθε απ' τα στάχυα πάλι, δεξιά, μια γραμμή που σίγουρα θα φέρει την ανατολή, την πρόοδο.

Κι ενώ του πίνακα το πάνω μέρος άλλο τίποτε δεν είναι παρά πλοκαμωτός κι ορμητικός αχός από θαλασσινές κοχύλες και νυχτερινές στιγμές ανθρώπων.

Η ολάνθιστη των άστρων τ' ουρανού κι όλων των άλλων γλύκα, να τηνε, σιγοπέφτει, πανέρι αντίκρυ απ' την πλαγιά – και καταπρόσωπό μας, να σχηματίσει άβυσσο ανθούσα, κει από κάτου.

Όταν οι άγγελοι περπατούν

Ανθολογία πεζού ποιήματος

Στρατής Πασχάλης εισαγωγή – επιλογή κειμένων

Εκδόσεις Μετέχμιο 2007

Τα 22 θεμελιώδη Αξιώματα – Eliphas Levi / Papus

...Ας δώσουμε τα θεμελιώδη αξιώματα που θα πρέπει να καθοδηγούν όλους τους αποκρυφιστές που αποβλέπουν στις μεγάλες μαγικές συνειδητοποιήσεις:

1. Τίποτε δεν αντιστέκεται στη θέληση του ανθρώπου, όταν γνωρίζει την αλήθεια και επιθυμεί την αρετή.

2. Η επιθυμία για το κακό είναι επιθυμία για θάνατο. Μια διαστρεβλωμένη θέληση είναι η αρχή της αυτοκτονίας.

3. Η επιθυμία για αρετή με τη βία είναι επιθυμία για κακό, γιατί η βία παράγει αταξία και η αταξία παράγει το κακό.

4. Μπορείς και πρέπει να εκλαμβάνεις το κακό σαν ένα μέσο για το καλό, όμως ποτέ μην το επιθυμείς και μην το κάνεις, γιατί τότε χαλάς με το ένα σου χέρι ό,τι χτίζεις με το άλλο. Η πίστη, όσο καλή και εάν είναι, δε δικαιολογεί ποτέ τα κακά μέσα. Αυτή λειτουργεί διορθωτικά όταν βρίσκεσαι θύμα τους και τα καταδικάζει όταν τα οικιοποιείσαι.

5. Για να αποκτηθεί το δικαίωμα της διαρκούς κατοχής, πρέπει να θέλεις και να περιμένεις υπομονετικά για πολύ καιρό.

6. Το να σπαταλάς τη ζωή σου επιθυμώντας εκείνο που δεν μπορείς να κατέχεις αιώνια, σημαίνει παραίτηση από το δικαίωμα της ζωής και αποδοχή της αιωνιότητας του θανάτου.

7. Όσα περισσότερα εμπόδια υπερπηδώνται από τη θέληση, τόσο ισχυρότερη γίνεται. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Χριστός δοξολογούσε τη φτώχεια και τον πόνο.

8. Όταν η θέληση είναι αφιερωμένη στο παράλογο, τότε δέχεται επικρίσεις από την αιώνια λογική.

9. Η θέληση του δίκαιου ανθρώπου είναι η θέληση του ίδιου του Θεού και ο νόμος της φύσης.

10. Μέσω της θέλησης βλέπει οι διάνοια. Εάν η θέληση είναι υγιής, τότε είναι αληθινή και η όραση. Ο Θεός είπε, «Γεννηθήτω φως» και υπάρχει φως. Η θέληση λέει, «Ας γίνει ο κόσμος όπως τον επιθυμώ», και η διάνοια βλέπει εκείνο που επιθυμεί η θέληση. Αυτή είναι η σημασία του Γεννηθήτω το θέλημά σου, που συνοδεύει όλες τις πράξεις πίστης.

11. Όταν κάποιος δημιουργεί φαντάσματα, τότε φέρνει βρυκόλακες στον κόσμο. Και αυτά τα παιδιά του εκούσιου εφιάλτη πρέπει να τραφούν με το ίδιο το αίμα του, με την ίδια τη ζωή του και με την ίδια τη διάνοια και τη λογική του. Παρόλα αυτά, όμως δεν ικανοποιούνται ποτέ!

12. Το να δημιουργείς σημαίνει να επιβεβαιώνεις και να επιθυμείς εκείνο που έπρεπε να υπάρχει. Το να επιβεβαιώνεις και να επιθυμείς εκείνο που δεν όφειλε να υπάρχει, σημαίνει να καταστρέφεις.

13. Το φως είναι ένα ηλεκτρικό πυρ, τοποθετημένο στην υπηρεσία της θέλησης από τη φύση. Φωτίζει το δρόμο εκείνων που γνωρίζουν την αληθινή του χρήση και καίει εκείνους που θα το χρησιμοποιήσουν λαθεμένα.

14. Η αυτοκρατορία του κόσμου είναι η αυτοκρατορία του φωτός.

15. Οι μεγάλες διάνοιες που συνοδεύονται από φτωχά ισορροπημένες θελήσεις, είναι σαν κομήτες, αποβεβλημένοι ήλιοι.

16. Το να μην κάνεις τίποτε είναι τόσο καταστροφικό όσο το να κάνεις κακό, αλλά είναι επιπλέον και δειλία. Το πιο ασυγχώρητο από τα θανάσιμα αμαρτήματα είναι η αδράνεια.

17. Η οδύνη είναι έργο. Το να υποφέρεις ένα μεγάλο πόνο σημαίνει πως προοδεύεις με τον πιο σίγουρο τρόπο. Η ζωή εκείνων που υποφέρουν πολύ είναι πιο πλήρης από εκείνων που δεν υποφέρουν καθόλου.

18. Ο εκούσιος θάνατος μέσω αφιέρωσης δεν είναι αυτοκτονία, αλλά η αποθέωση της θέλησης.

19. Ο φόβος είναι μόνο μια τεμπελιά της θέλησης. Αυτός είναι και ο λόγος που η γνώμη των άλλων είναι κατάρα για τους δειλούς.

20. Φτάσε στο σημείο να μην φοβάσαι το λιοντάρι και το λιοντάρι θα σε φοβηθεί. Πες στον πόνο και στην οδύνη: θελω να είσαι ευχαρίστηση, και θα γίνουν ευχαρίστηση, αλλά και κάτι περισσότερο, ευλογημένα.

21. Μια σιδερένια αλυσίδα σπάει ευκολότερα από μια αλυσίδα λουλουδιών.

22. Πριν πεις αν ένας άνθρωπος είναι ευτυχής ή δυστυχής, πρέπει να γνωρίζεις πόσο αξίζει ο έλεγχος της θέλησής του. Ο Τιβέριος είχε ένα συνηθισμένο θάνατο στο Κάπρι, ενώ ο Ιησούς έδινε συνεχή απόδειξη της αθανασίας και της θειότητας του ακόμη και επάνω στο Γολγοθά.

ELIPHAS LEVI

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΛΑΜΠΡΟΤΗΤΑΣ

[ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ: ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΕΛΙΦΑΣ ΛΕΒΙ ΑΠΟ ΤΟΝ PAPUS]

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΛΥΣΑΝΔΡΟΣ ΜΥΓΙΑΚΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ 1993

Ο ΤΕΛΙΚΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΕΠΟΠΤΕΙΑ – ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ – ΠΕΤΡΟΣ ΓΡΑΒΙΓΓΕΡ

Κατά την ομόφωνον γνώμην όλων των μεμυημένων της αρχαιότητος τελικός σκοπός των Μυστηρίων ήτο η απαλλαγή απ'οτου κλοιού της Ειμαρμένης και η απόλυτος ελευθέρωσις του ανθρωπίνου πνεύματος. Εκ των συγκεκαλυμμένων περικοπών των κλασικών εξάγεται το συμπέρασμα, ότι ο άπαξ υποστάς τας δοκιμασίας και κριθείς άξιος να μετάσχη των ανωτέρων βαθμίδων της Μυήσεως, απηλλάσσετο του φόβου του μεταθανάτιου βίου και ότι απέκτα την βεβαιότητα περί αθανασίας του Πνεύματος και της επιβιώσεως της ψυχής του, μετά την μεταβολήν την καλουμένην θάνατον.

Ο Πλάτων ομιλών περί Ελευσινίων Μυστηρίων εις τον «Φαίδρον» του λέγει: «Μυηθέντες εις τα Μυστήρια ταύτα τα οποία αρμόζει να αποκαλέσωμεν τα θειότερα πάντων … απηλλάγημεν των κακών τα οποία άλλως μας αναμένουν εν τινι μελλοντικώ βίω. Ομοίως και εν συνεχεία προς την θείαν ταύτην μύησιν κατέστημεν θεαταί πλήρων, απλών, εξόχων και θείων οραμάτων, οντοτήτων πνευματικών περιβαλλομένων υπό ανεσπέρου φωτός».

Ο δε Πρόκλος διεξοδικώτερον αποκαλύπτει ότι: «οι μυούμενοι συνήντων κατ' αρχάς πολλαπλούς και πολυειδείς θεούς. Μετά την είσοδόν των όμως εις τα ενδότερα δεν απήντων πλέον κατωτέρας θεότητας, τουναντίον, εδέχοντο θείαν επιφώτισιν και μετελάμβανον αυτής ταύτης της ουσίας της θεότητος». Περαιτέρω ο αυτός συγγραφεύς προχωρεί μέχρις αντιπαραβολής της μεταδιδομένης φωτίσεως εν τοις μυστηρίοις, προς την μυστικιστικώς λαμβανομένην δια της εσωτέρας αγωγής, και λέγει: «Και ούτω εάν η ψυχή κοιτάζη προς τα έξω βλέπει σκηνάς και είδωλα πραγμάτων, επανερχομένη όμως εις εαυτήν, διακρίνει και ανακαλύπτει την ιδίαν της ουσίαν. Εν αρχή φαίνεται ότι παρατηρεί εαυτήν μόνην, αλλ' αφού εισδύσει έτι ενδότερον εις το άδυτον, τότε θεάται της θείας ουσίας, είναι δε τούτο η εξοχωτέρα των ανθρωπίνων πράξεων, τουτέστιν η ανύψωσις της ανθρωπίνης ψυχής εις ανωτέρους ορίζοντας μέχρι και του θείου, ίνα φθάση και ενωθή στενώς μετ' εκείνου όπερ είναι ανέκφραστον και υπεράνω πάντων των πραγμάτων. Όταν φθάση τόσον υψηλά, μέχρι της πρώτης Αρχής, η ψυχή τελειώνει το ταξείδιόν της και αναπαύεται».

Συμπέρασμα όλων αυτών είναι ότι «όντως οι μύσται και Επόπται οι μετέχοντες του κύκλου των μυστηρίων εδιδάσκοντο ή εμάνθανον πολλά χρήσιμα περί της παρούσης και μελλούσης ζωής, περί αναπαύσεως και κρίσεως των εν τω βίω αγαθών και κακών πράξεων. Ταύτα δε έβλεπον έτι μάλλον δια τινος υψηλοτέρας εκστάσεως εκτυλισσόμενα προ των οφθαλμών αυτών. Ώστε τα μυστήρια ενείχον ου μόνον τελετάς απλώς αλλά και υψηλοτάτας αληθείας και διδασκαλίας βαθυτέρας και μόνον ηθικάς». (Αρβανιτόπουλος, Εν λεξικώ Ελευθερουδάκη, εν λήμμα «μυστήριον»).

Εκ των μυστηρίων λοιπόν τούτων είναι εύλογον να παραδεχθώμεν ότι εις τον βαθμόν του Επόπτου των Ελευσινίων, οι μεμυημένοι Ιεροφάνται προδιέθετον τοιουτοτρόπως την ψυχήν του μυουμένου, ώστε εξ ιδίας πλέον αυτοψίας να γίνωνται μέτοχοι των ηθικών παραγγελμάτων και δια του πνευματικού των οφθαλμού να παρακολουθούν τα αποτελέσματα των γηίνων ημών πράξεων. Περαιτέρω εις ανωτέραν ακόμη βαθμίδα μυήσεων, ελάμβανε χώραν το φαινόμενον της Θεοφανείας καθ' ο ανώτεραι πνευματικαί οντότητες (πλανητικά πνεύματα) εξεδήλουν την συμμετοχήν των εις την ιεροτελεστίαν και την παρουσίαν των υπό αμόρφου ή ανθρωπομόρφου σχήματος πλέοντος εντός θαλάσσης φωτός.

Αλλά κατά την ομολογίαν της η H. P. BLAVATSKY (DOCTRINE SECRETE, Τόμος V, σελ. 314) και άλλων πολλών ερευνητών, τα φαινόμενα ταύτα της υψηλής μυήσεως, επιτελούνται και σήμερον ακόμη παρά τοις Ινδοίς Μύσταις, όπου «ανωτέρας προελεύσεως οράματα, έμπλεα αληθείας, παράγονται χάρις εις κανονικήν αγωγήν, βοηθεία βαθμιαίων μυήσεων και κατόπιν συστηματικής αναπτύξεως των ψυχικών και πνευματικών ικανοτήτων των μυστών».

Επειδή παραδεχώμεθα ότι δεν δύναται να νοηθή πραγματική μύησις άνευ της τοιαύτης θεουργίας, εποπτείας και θεοφανείας, κατά τας οποίας ο μύστης αποδεικνύεται τελείως κυρίαρχος των ψυχικών και νοητικών δυνάμεων εαυτού, των άλλων ανθρώπων και της φύσεως, πρέπει να ερευνηθή κατά πόσον ο Τεκτονισμός παρέχει τας μυστηριακάς κλείδας δι ων επιτυγχάνεται τούτο.

Τα πάντα συντείνουσιν εις το να παραδεχθώμεν ότι ο σημερινός «θεωρητικός Ε:. Τ:.» στερείται από της ιδρύσεώς του των Κλειδών της πρακτικής μυήσεως και ότι περιορίζεται απλώς εις την μυστικιστικήν οδόν, εις την εσωτέραν τελειοποίησιν δια των ηθικών παραγγελμάτων και των συμβόλων του ερμηνευομένων από της ηθικής και ακροθιγώς της κοσμογονικής πλευράς. Η εσωτέρα όμως γνώσις της οντολογικής και ανελικτικής μορφής της διδασκαλίας του, έχει προ πολλού απωλεσθή, και συγκεκριμμένως από της επισήμου ιδρύσεως της Μεγ:. Στ:. της Αγγλίας. Ο τελευταίος «πρακτικός» μεμυημένος των τεκτονικών μυστηρίων υπήρξεν ο Ηλίας Άσμολ.

Έκτοτε βεβαίως πολλαί προσπάθειαι εγένοντο προς αποκατάστασιν του Ε:. Τ:. εις το ύψος μιας τελείας μυσταγωγικής οργανώσεως, πλείστα συστήματα ανωτέρων βαθμών ιδρύθησαν, τα ονόματα μεγάλων μυσταγωγών μετά εξίσου μεγάλων απατεώνων συμπλέκονται και ο Τ:. παρουσιάζει εν τέλει πλήθος δογμάτων και απειρίαν «ανωτέρων» βάθρων, εις τους οποίους ψυχία μόνον μυσταγωγικής αληθείας ανευρίσκονται και ους δικαίως πλείστοι Τέκτονες και τεκτονικά συστήματα δεν αναγνωρίζουσι.

Εάν όμως ερευνήσωμεν επισταμένως και συστηματικώς τα σύμβολα και αλληγορίας των τεκτονικών βαθμών «εν αντιπαραβολή προς τους αρχαίους Έλληνας συγγραφείς και τα μετά τούτους φιλοσοφικά συστήματα της Ανατολής και της Δύσεως, εάν ερωτήσωμεν τους ανθρώπους, τας θρησκείας, τας φιλοσοφίας και τα μνημεία, εάν διατρέξωμεν την γην άπασαν και ερωτήσωμεν τους ανθρώπους, τας θρησκείας, τας φιλοσοφίας και τα μνημεία, εάν διατρέξωμεν την γην άπασαν και ερωτήσωμεν τους ανθρώπους και τα πράγματα, τότε ασφαλώς θα αρχίση βαθμηδόν να διαλύεται το περικαλύπτον τους οφθαλμούς ημών σκότος» και θα ίδωμεν υπό τα σύμβολα, εμβλήματα και αλληγορίας εξ ων το Αρχαίον και Αποδεδεγμένον Σκωτικόν Δόγμα είναι έμπλεον αληθείας και μεγίστης αποκαλυπτικής δυνάμεως, αι οποίαι τότε αναδύονται φωτοβόλαι εις το στερέωμα της φωτισμένης πλέον διανοίας του παρεσκευασμένου δι' ανωτέρας αποκαλύψεως Μύστου.

Η οδός είναι μακρά και σκολιά, όπως εν γένει η οδός της μυήσεως. Απαιτεί κόπους και θυσίας προ των οποίων ο αμύητος πτοείται και καταλαμβάνεται υπό ιλίγγου. Το κατόρθωμα όμως της κατακτήσεως της Σοφίας δεν είναι δια τον άνθρωπον αδύνατον. Αρκεί να μεταχειρισθή όλα τα υπό του Τ:. ενδεικνυόμενα μέσα, τα οποία αυτά καθ' εαυτά είναι απλά, πλην εξαιρετικά δύσκολα εις την κατανόησιν και εφαρμογήν των.

Τα μέσα ταύτα τα οποία εφήρμοσαν ανέκαθεν όλαι αι μυητικαί Σχολαί είναι τρία:

α) Η ηθική διδασκαλία, β) Ο Συμβολισμός και γ) Η Αλληγορία.

ΠΕΤΡΟΣ ΓΡΑΒΙΓΓΕΡ

ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

ΒΑΣΙΚΑΙ ΤΕΚΤΟΝΙΚΑΙ ΟΜΙΛΙΑΙ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΜΕΛΗΣ & ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ 2002