ΟΙ ΜΑΓΙΚΟΙ ΚΥΚΛΟΙ – IVAN GOLL

Φυλακισμένος στον κύκλο του άστρου μου

στριφογυρνώντας με τον τροχό που γυρίζει στην καρδιά μου

και τη μυλόπετρα του σύμπαντος που αλέθει το στάρι του χρόνου

Φυλακισμένος στον κύκλο του κριού

που το κέρας του κρύβει τη μυστική φωνή

την αισθητή και πάντα ασύλληπτη απ' το νου

Πως να ξεφύγω λοιπόν από τα κρόταλα που ηχούν μέσα

στο χαλαζία της νύχτας

πως να ξεφύγω από την αρένα όπου ο ταύρος ξανανταμώνει

τον ίσκιο του

Rien ne va plus. Κρουπιέρης του ζωδιακού κύκλου

ή δερβίσης που γυρνάω τη σβούρα των προσευχών

Μέσα στο γαλανό σου μάτι Λιλίθ, που είναι σαν ουρανί τσέρκι

αποτολμώ το πήδημα του θανάτου

και κατεβαίνω προς τη στρόφιγγα του αίματός σου

κατεβαίνω την ατέρμονη σκάλα των αιώνων

ή ανεβαίνω την κλίμακα του αγώνα

που την περικυκλώνουν οι φτερούγες των αγγέλων;

Έστησα έναν πύργο

το κατακόρυφο Ι το μνημείο από άμμο του Εγώ

που μαράθηκε πιο γρήγορα από το βούρλο

Έχτισα την πυραμίδα για να θάψω τη μούμια ενός εντόμου

κατοίκησα στο εξάγωνο του χιονιού στην πεντάλφα της ανεμώνης

σχεδίασα το τετράγωνο ζάρι

το φρούριο όπου θα αιχμαλωτίσω τον άγγελο

μέσα σ' έναν ύπνο φιλντισένιο έναν ύπνο χωρίς βλέφαρα

Αλλοίμονο ο δαίμονας του ζαριού μου

με τρυπάει με τα είκοσι ένα μαύρα μάτια του

Μάτια πουλιών μάτια φιδιών μάτια γυναικών

με τυλίγουν μέσα σε νέους κύκλους

γύπες γράφουν κύκλους πάνω απ' τη ζωή μου

στρόβιλοι από σπειρύλλια χαράζουν το 6 του θανάτου μου

μάτια όλο φωτιά ανοίγουν κλείνουν

Βαθιά μέσα μου πολύ μακριά σιγοτραγουδάει ο Παλαιός Άνθρωπος

«Ποιος είν' αυτός ο χρυσός δράκοντας που πετάει στους αιθέρες

και δε χαλάει την ανθοδέσμη των κομητών;

Ποιος είν' αυτός ο αητός που γεννάει τ' αυγά του

μέσα στο δέντρο το χτυπημένο από τον κεραυνό

και τα πουλιά του πίνουν στο καινούργιο φεγγάρι;

Ποιος είν' αυτός ο άνθρωπος που τρέχει πάνω στο στεφάνι του τροχού

που ανεβαίνει το βουνό πέφτοντας στα κατάβαθα του τάφου του;»

Ούτε εκείνος ούτε εγώ περιμένουμε απάντηση

ο άνεμος του αστρικού θόλου αχρηστεύει τη μνήμη μας

Δοκιμάζω όλα τα σκουριασμένα κλειδιά για να σπάσω τον κύκλο

ρίχνω τα γράμματα του αλφαβήτου σαν άγκυρες μέσα στη λήθη

Φυτεύω τις ρίζες των λέξεων μες στις ρυτίδες του μετώπου μου

καλλιεργώ το μαγικό ροδόκηπο

το ρόδο των ανέμων το ρόδο της άμμου

Και κάθε φορά που βυθίζομαι σαν άγγελος μες στον καθρέφτη

χίλιοι καινούργιοι κύκλοι κυλάνε προς την άκρη του κόσμου

Αλλά ποια είν' αυτή η θεά η στολισμένη με τα βραχιόλια του Κρόνου;

ποια είν' αυτή η ενέργεια που μαστιγώνει τις ελλείψεις;

IVAN GOLL

ΠΟΙΗΜΑΤΑ (1920-1950)

ΕΠΙΛΟΓΗ-ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ-ΕΠΙΜΕΤΡΟ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ Ε.Χ. ΓΟΝΑΤΑΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΤΙΓΜΗ 2003