Εγώ είμαι η Λίληθ, η θεά της διπλής νύχτας, που επιστρέφει από την εξορία.
Εγώ είμαι η Λίληθ, η γυναίκα μοίρα. Κανένα αρσενικό δεν διαφεύγει από την τύχη μου και κανένα αρσενικό δεν θέλει να δραπετεύσει.
Εγώ είμαι η Λίληθ, τα δυο φεγγάρια. Το μαύρο συμπληρώνει το άσπρο, γιατί η αγνότητά μου είναι ο σπινθήρας της κραιπάλης, και η εγκράτειά μου, η απαρχή για ότι δυνατό. Είμαι η γυναίκα-παράδεισος, που διώχτηκε από τον παράδεισο, η πτώση-παράδεισος.
.............................................................................
Εγώ είμαι η Λίληθ με τα άσπρα στήθη. Ακαταμάχητα είναι τα θέλγητρά μου γιατί τα μαλλιά μου μακριά και μαύρα και βουτηγμένα στο μέλι τα μάτια μου. Ο θρύλος λέει, ότι φτιάχτηκα από το χώμα για να γίνω η πρώτη γυναίκα του Αδάμ, αλλά δεν υποτάχτηκα.
Εγώ είμαι η Λίληθ, που γύρισα από τη φυλακή της άσπρης λησμονιάς, λιονταρίνα του αφέντη και θεά των δυο φεγγαριών. Μαζεύω σ’ ένα κύπελλο – αγγείο, ότι δεν μπορεί να μαζευτεί και το πίνω καθώς είμαι και η ιέρεια και ο ναός. Δεν αφήνω σταγόνα για κανέναν, από φόβο, μη νομίσουν πως χόρτασα. Συνουσιάζομαι και αναπαράγομαι για να φτιαχτεί η γενιά μου, σάρκα από τη σάρκα μου, και τότε σκοτώνω τους εραστές μου, για να ανοίξει ο δρόμος γι’ αυτούς που δεν με γνώρισαν ακόμη.
Εγώ είμαι η Λίληθ, η γυναίκα – δάσος. Δεν γνώρισα την ελπιδοφόρα αναμονή αλλά συνάντησα λιοντάρια και αληθινά κτήνη. Γονιμοποιώ όλα τα εξαρτήματα του σώματός μου για να υφανθεί το παραμύθι. Τρώω το σώμα μου για να αποφύγω την πείνα, πίνω το νερό μου για να μη διψάσω. Οι μπούκλες μου είναι μακριές για το χειμώνα και οι βαλίτσες μου χωρίς πάτο. Τίποτα δεν σβήνει τις επιθυμίες και τίποτα δεν τις ικανοποιεί, και επιστρέφω να γίνω η λιονταρίνα της χαμένης γης.
........................................................................
Εγώ είμαι η Λίληθ, η ξελογιάστρα λεονταρίνα. Το χέρι κάθε ανύπαντρης, το παράθυρο κάθε παρθένας. Ο άγγελος της πτώσης και η συνείδησή του ελαφρού ύπνου. Κόρη της Δαλιδά, της Μαρίας Μαγδαληνής και των επτά νεραϊδών. Από τη λαγνεία μου, βουνά αναδύονται και ποτάμια ξεκινούν. Γυρνάω να πληγώσω με τα νερά μου το πέπλο της αρετής και να τρίψω με την αλοιφή της αμαρτίας τις πληγές της στέρησης.
.......................................................
Εγώ είμαι η Λίληθ, το μυστικό των επίμονων χεριών. Ανοίγω το δρόμο, ξεσκεπάζω όνειρα και ξεγυμνώνω τις πόλεις του ανδρισμού για τον κατακλυσμό μου. Δεν συγκεντρώνω στη κιβωτό μου τα δυο δείγματα από κάθε είδος, αλλά γίνομαι και από τα δυο, ώστε το φύλο να καθαρίσει από κάθε αρετή.
Εγώ, ο στίχος του μήλου. Βιβλία γράφτηκαν για μένα, έστω και αν δε με διάβασες. Είμαι ο ασυγκράτητος πόθος, η αποστάτης σύζυγος, η ικανοποίηση της λαγνείας που φέρνει τη μεγάλη καταστροφή. Το πουκάμισο μου, παράθυρο στην τρέλα. Όποιος και αν με ακούει, αξίζει να πεθάνει, όποιος και δεν με ακούει, θα σκοτωθεί από τις ίδιες του τις τύψεις.
Μετάφραση : Δημοσθένης Αγραφιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου