ΜΕΣ' ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ - CZESLAW MILOSZ

Ω, κάποιος οτιδήποτε απ' όλα αυτά να κατανοούσε!
Όμως ακόμη και ο σακάτης έτρεχε με τους άλλους όσο μπορούσε.

Και αφού δεν ξέρανε καθόλου, έστω και τα υπαρκτά
Μέσα στο γενικό μπέρδεμα φαινόταν μόνο μια σκιά.

Ω, πόσο έλειπε ένας σαν τον Θωμά τον Ακινάτη
Ώστε να διδάσκει τους εκλεκτούς, και στο πλήθος να λέει κάτι!

Υπήρχε, βέβαια υπήρχε κάποια εκκλησιαστική αρχή.
Όμως κανείς τους χαμένους έξω απ' την ομίχλη δεν οδηγεί.

Τρέχαμε, ακόμη και χορεύαμε, εμείς οι χωριανοί οι καημένοι.
Τι να κάναμε; Αφού στα κεφάλια μας το ίδιο κενό παραμένει.

Ο πολιτισμός μας σαν αγγεία σπασμένα.
Άνδρες και γυναίκες κοιτάμε τους άλλους θυμωμένα.

Και με κάποιαν απάθεια κάνουμε τα παιδιά.
Ούτε στην επαρχία ούτε στην πόλη γίνεται πιο καλά.

Για πες μου, κύριε Αδάμ, πως να βγούμε απ' αυτά.
Με δίδαξαν ο μικρός πάντα των μεγάλων τη γνώμη να ζητά.

Όμως τότε χόρευαν τα φόξτροτ, ήτο πολύ παλιά, 
Και μόλις είχαν κοπεί νέα νομίσματα - τα λέγανε χρυσά.

Στα θέατρα έπαιζαν το έργο «Οι μπολσεβίκοι στην πολωνική αυλή»,
Κανείς πια δεν πιστεύει πως αυτό μπορεί και πάλι να συμβεί.

Ύστερα μόνο οι θρήνοι του Ιερεμία. Αλλιώς,
Να τα πούμε σύντομα, έγινε γενικός χαμός.

Λέει ο κύριος Αδάμ: μπορείς να βοηθήσεις κι εσύ
Εξηγώντας ότι τέτοιες φάσεις συνήθως δεν κρατάν πολύ.

Ότι μπορείς να κολλήσεις ένα αγγείο αν το 'χει σπάσει κανείς
Όμως για τα περασμένα χρειάζεται επίδομα διατροφής.

Ότι όταν πάσχει από κίρρωση, δεν είναι σοφό το συκώτι.
Μα μην φοβάσαι για την ποίηση. Έχει κτήμα δικό της.

CZESLAW MILOSZ
ΕΣΧΑΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΠΑΒΕΟΥ ΚΡΟΥΠΚΑ & ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ MOMENTUM 2013

Το συνοδικό έτος της Αφροδίτης - Immanuel Velikovsky

Σήμερα ο πλανήτης Αφροδίτη περιστρέφεται γύρω απ' τον ήλιο σ' ένα διάστημα 224,7 ημερών, περίοδος που αντιπροσωπεύει το «έτος» του πλανήτη. Οπωσδήποτε, καθώς την βλέπουμε από την γη, της οποίας η τροχιά είναι μεγαλύτερη, και η ταχύτητά της μικρότερη, η Αφροδίτη επιστρέφει στην ίδια θέση, σε αντιστοιχία πάντα με την γη, σε διάστημα 584 ημερών, διάστημα που αποτελεί το συνοδικό της έτος. Ανατέλλει πριν απ' τον ήλιο, νωρίς το πρωί, και για εβδομήντα δύο μέρες, μέχρι που φθάνει στην μεγαλύτερη απόστασή της (απόγειο), και σε κατεύθυνση δυτική, από τον ήλιο. Από το σημείο αυτό και για 221 μέρες κατόπιν, ο Αυγερινός ανατέλλει όλο και πιο χαμηλά στον ορίζοντα. Ένα περίπου μήνα πριν από το τέλος αυτής της περιόδου, γίνεται έκλειψη της Αφροδίτης, εξ αιτίας της θέσης της ως προς τον ήλιο (μιλούμε πάντα για το πως φαίνεται από την γη) και για 60 μέρες δεν είναι ορατή. Τότε, γίνεται ορατή, κάποια στιγμή μετά την δύση του ήλιου, οπότε την αποκαλούμε Εσπερινό (Αποσπερίτη) και εμφανίζεται ανατολικά του δύοντος ήλιου. Για 221 νύχτες παρουσιάζεται σαν Αποσπερίτης και προχωρεί σε κατεύθυνση ανατολική, μέχρι που φθάνει πάλι στην μέγιστη απόστασή της από τον ήλιο που δύει. Από το σημείο αυτό και για εβδομήντα μία νύχτες, αρχίζει πάλι να πλησιάζει τον ήλιο. Δεν είναι ορατή, συνήθως για μια-δυό μέρες, επειδή βρίσκεται ανάμεσα στην γη και στον ήλιο. Κατόπιν αρχίζει να εμφανίζεται δυτικά από τον ήλιο που ανατέλλει και γίνεται πάλι ο Αυγερινός.

Τούτες οι κινήσεις της Αφροδίτης, καθώς και οι κατευθύνσεις που ακολουθεί, ήταν γνωστές στους λαούς και των δυό ημισφαιρίων εδώ και δυό χιλιάδες χρόνια. Στην πραγματικότητα το «Αφροδισιακό Έτος» που ακολουθεί την συνοδική περιστροφή της Αφροδίτης βρίσκεται στα ημερολόγια τόσο του Παλιού όσο και του Νέου Κόσμου. Πέντε Αφροδισιακά Συνοδικά έτη αντιστοιχούν σε 2919,6 μέρες, ενώ οκτώ γήινα χρόνια των 365 ημερών αντιστοιχούν σε 2920 μέρες, και οκτώ έτη σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο, των 365 1/4 ημ. Αντιστοιχούν σε 2922 μέρες. Με άλλα λόγια, κάθε τέσσερα χρόνια, υπάρχει μια διαφορά περίπου μιας ημέρας ανάμεσα στην Αφροδίτη και την γη (σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο).

Καθώς θα δείξω, με περισσότερες λεπτομέρειες, στην ανακατασκευή της αρχαίας ιστορίας που θα κάνω, οι Αιγύπτιοι του δεύτερου μισού της πρώτης προχριστιανικής χιλιετηρίδας, μπορούσαν να παρατηρούν την περιφορά της Αφροδίτης. Μια αιγυπτιακή έκδοση εκείνης της εποχής, που τυπώθηκε στα ελληνικά, με την ευκαιρά ενός ιερατικού συνεδρίου, που έγινε το 239 π.Χ., επί βασιλείας του Πτολεμαίου του ΙΙΙ (του Ευεργέτου), δείχνει την πρόθεση του τότε κλήρου ν' αναθεωρήσει το ημερολόγιο, «σύμφωνα με την παρούσα τάξη του κόσμου» και «την βελτίωση των ουράνιων θέσεων» (την διόρθωση των ουράνιων σφαλμάτων). Καθορίζεται, λοιπόν, το καινούργιο ημερολόγιο σύμφωνα με την κίνηση του αστεριού Σόθις (Σείριου) και αντικαθίσταται το παλιό που βασιζόταν στην ανατολή του αστεριού Ίσις – και ο Πλίνιος μας λέει πως Ίσις ονομαζόταν η Αφροδίτη – τούτη η αλλαγή δημιουργεί την διαφορά μιας μέρας κάθε τέσσερα χρόνια ώστε, όπως ανακοινώθηκε στο συνέδριο, «οι χειμερινές γιορτές να μην γίνονται καλοκαίρι εξ αιτίας της διαφοράς που παρουσιάζει η κίνηση της Ίσιδας».

Τούτος ο ανασχηματισμός, όμως, που προτάθηκε σ' εκείνο το ιερατικό συνέδριο δεν ρίζωσε, γιατί ο κόσμος εξακολουθεί να τιμά και να λατρεύει την Αφροδίτη και να καθορίζει την αρχή του έτους σύμφωνα με την κίνησή της. Ξέρουμε, ακόμα, πως οι Πτολεμαίοι Φαραώ υποχρεώνονταν με όρκο που έδιναν στον ναό της Ίσιδας να μην αλλάζουν το ημερολόγιο. Ούτε να προσθέτουν την μια παραπάνω μέρα στα τέσσερα χρόνια. Ο Ιούλιος Καίσαρ, του οποίου το όνομα πήρε το καινούργιο ημερολόγιο, δεν έκανε τίποτ' άλλο από το να ακολουθήσει την γραμμή που είχε καθορισθεί από το ιερατικό συνέδριο της εποχής του Πτολεμαίου του 3ου και έτσι πρόσθεσε 1/4 της ημέρας στο έτος (ώστε να καλύπτεται η διαφορά της μιας ημέρας στα 4 χρόνια. Το 26 π.Χ. ο Αύγουστος εισήγαγε το Ιουλιανό έτος στην Αλεξάνδρεια, μα οι ιερείς, πέρα από την πόλη, εξακολουθούσαν να ρυθμίζουν το έτος σύμφωνα με την κίνηση της Ίσιδας (έτος 365 ημερών) και ο Κλαύδιος Πτολεμαίος, ο Αλεξανδρινός αστρονόμος του 2ου μ.Χ. αιώνα, γράφει στο έργο του «Almagest»: «Οκτώ αιγυπτιακά έτη αντιστοιχούν, χωρίς αισθητή διαφορά σε πέντε περιφορές της Αφροδίτης».

Αυτή η περίοδος των 8 ετών μπορεί να χωρισθεί σε δυό μέρη, που το καθένα θ' αντιστοιχεί σε δυόμισι συνοδικές περιόδους, μ' ενδιάμεσο το παράλληλο προς την ανατολή ή τη δύση του ήλιου αντίστοιχο σημείο της τροχιάς της Αφροδίτης, το σημείο εκείνο δηλαδή από το οποίο ξεκινούσε, σύμφωνα με το ημερολόγιο των Αιγύπτιων ιερέων του 1500 π.Χ., το έτος (ο κύκλος των 4 χρόνων). Τούτο ακριβώς σημαίνει η αναφορά πως «το Αιγυπτιακό έτος αντιστοιχεί με 4 γήινα έτη». Με τρόπο παρόμοιο οι Έλληνες όριζαν κύκλους τεσσάρων χρόνων αφιερωμένους στην θεά Αθηνά: οι Ολυμπιακοί αγώνες γίνονταν κάθε 4 χρόνια (και αρχικά κάθε 8), και ο χρόνος μετριούνταν σύμφωνα με τις Ολυμπιάδες. Οι Ολυμπιακοί αγώνες πρωτόγιναν τον όγδοο π.Χ. αιώνα. Επίσης στον Παρθενώνα, κάθε τέσσερα χρόνια γιορτάζονταν τα μεγάλα Παναθήναια προς τιμή της Αθηνάς.

Οι Ίνκας του Περού, στην Νότιο Αμερική, μα και οι Μάγυας και οι Τολτέκοι της κεντρικής Αμερικής, παρατηρούσαν την φορά του χρόνου σύμφωνα με το συνοδικό έτος της Αφροδίτης και παράλληλα μαζί με το ηλιακό έτος. Υπολόγιζαν ακόμη πως οκτώ γήινα χρόνια αντιστοιχούν σε πέντε Αφροδισιανά (τα γήινα τα μετρούσαν με 365 μέρες το καθένα).

Όπως ακριβώς οι Αιγύπτιοι και οι Έλληνες, έτσι και οι Μάγυας γνώριζαν τους κύκλους των τεσσάρων ετών της Αφροδίτης, καθώς και το περιήλιο και αφήλιο του πλανήτη αυτού. Οι Ίνκας και οι Μάγυας καθόριζαν το συνοδικό έτος της Αφροδίτης σε 584 ημέρες (Dressen Codex). Οι αστρονομικές παρατηρήσεις των Μάγυας σχετικά με το ηλιακό έτος ήσαν τόσο ακριβείς, ώστε οι υπολογισμοί τους δεν είναι μόνο ακριβέστεροι από το Ιουλιανό, αλλά και απ' αυτό το Γρηγοριανό ημερολόγιο, που εισήχθη στην Ευρώπη το 1582, εννέα χρόνια μετά την ανακάλυψη της Αμερικής, και που ισχύει μέχρι σήμερα.

Όλα τούτα αποδείχνουν πως το Αφροδισιανό ημερολόγιο διατηρήθηκε για πάρα πολλά χρόνια, σ' όλους τους λαούς της γης, παίρνοντας θρησκευτική σπουδαιότητα, μέχρι περίπου τον Μεσαίωνα, και την ανακάλυψη της Αμερικής, αλλά και έπειτα, μα πέρα απ' όλ' αυτά, το σημαντικό είναι πως από το δεύτερο μισό της δεύτερης π.Χ. χιλιετηρίδας, οι λαοί γνώριζαν την περίοδο των 8 ετών, ή τον διπλό κύκλο των 4 ετών της τροχιάς της Αφροδίτης, και με βάση τούτη τη μέτρηση του χρόνου καθόριζαν το ημερολόγιό τους, μ' άλλα λόγια αναγνώριζαν την καινούργια τάξη των πραγμάτων στην ουράνια σφαίρα.

Λίγες δεκαετίες μετά την ανακάλυψη της Αμερικής, ένας Αυγουστίνος μοναχός, ο Ραμόν Ζαμόνα, έγραφε πως οι φυλές του Μεξικού τιμούσαν ακόμη τον Αυγερινό και κατέγραφαν με ακρίβεια τις κινήσεις του: «Τόσον ακριβείς ήσαν οι καταγραφές των ημερών που (η Αφροδίτη) παρουσιαζόταν και έφευγε, ώστε ποτέ δεν έκαναν λάθη».

Το έθιμο αυτό της καταγραφής των κινήσεων του πλανήτη ήταν πολύ παλιό και ξεκινούσε απ' το θολό παρελθόν, τότε που η τροχιά του πλανήτη δεν ήταν ακόμη καθορισμένη.

Οι κινήσεις του πλανήτη αποτέλεσαν το αντικείμενο ακριβέστατων παρατηρήσεων των αστρονόμων του Μεξικού, της Ινδίας, του Ιράν και της Βαβυλώνας. Ναοί-παρατηρητήρια χτίζονταν και στα δυό ημισφαίρια. Τα «Bamot» ή «υψηλά σημεία» που τόσο συχνά αναφέρονται στις γραφές «ήσαν παρατηρητήρια μα και τόποι λατρείας προς τον πλανήτη-θεό, την Αφροδίτη (Βάαλ). Στα υψίπεδα αυτά, ειδωλολάτρες ιερείς, παρακινημένοι από τους βασιλείς, πρόσφεραν θυμιάματα στον Βάαλ, τον ήλιο, το φεγγάρι και τους πλανήτες.

Κατά το δεύτερο μισό της δεύτερης π.Χ. χιλιετηρίδας και ως την αρχή της πρώτης, η Αφροδίτη ήταν ακόμη ένας κομήτης. Και, μολονότι ένας κομήτης μπορεί να έχει κυκλική τροχιά – υπάρχει τέτοιος κομήτης στο ηλιακό σύστημα – η τροχιά της Αφροδίτης δεν ήταν κυκλική, όπως είναι τώρα. Διασταυρωνόταν μ' εκείνη της γης κι έβαζε σε κίνδυνο τον πλανήτη μας κάθε πενήντα χρόνια. Από τότε, και μετά το δεύτερο μισό του 8ου αιώνα π.Χ. η τροχιά της Αφροδίτης άρχισε να μοιάζει με την σημερινή, να γίνεται κυκλική και κάποια στιγμή, στον χρόνο που ακολούθησε, η Αφροδίτη πήρε την θέση της ανάμεσα στην γη και τον Ερμή, κι έγινε ο Αυγερινός κι ο Αποσπερίτης μαζί.

Οι αρχαίοι πρέπει να γνώριζαν την ακανόνιστη κίνηση του πλανήτη. Τα αστρονομικά δεδομένα του πλανήτη που καταγράφτηκαν από τους αρχαίους πρέπει να διαφέρουν κατά πολύ από τα νούμερα που δίνονται στην αρχή του κεφαλαίου αυτού.

Immanuel Velikovsky

ΚΟΣΜΟΙ ΣΕ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ Ε. ΓΙΑΝΝΟΥΛΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΚΤΟΣ 1980

Η Δευτέρα Παρουσία - W.B.Yeats

Γυρίζοντας ολοένα σε κύκλους που πλαταίνουν
Το γεράκι δεν μπορεί ν’ ακούσει πια το γερακάρη•
Τα πάντα γίνουνται κομμάτια• το κέντρο δεν αντέχει.
Ωμή αναρχία λύθηκε στην οικουμένη,
Απ΄το αίμα βουρκωμένος λύθηκε ο ποταμός, και παντού
Η τελετή της αθωότητας πνίγεται•
Οι καλύτεροι χωρίς πεποίθηση, ενώ οι χειρότεροι
Είναι γεμάτοι από την ένταση του πάθους.

Σίγουρα κάποια αποκάλυψη θα είναι κοντά•
Σίγουρα η Δευτέρα Παρουσία θα είναι κοντά.
Η Δευτέρα Παρουσία! Δεν πρόφταξα να σώσω αυτό το λόγο
Και μια μεγάλη εικόνα γέννημα του Spiritus Mundi
Θολώνει τη ματιά μου: κάπου στην άμμο της ερήμου
Μορφή με σώμα λιονταριού και το κεφάλι ανθρώπου,
Ένα άδειο βλέμμα κι αλύπητο σαν ήλιος,
Κινείται με μηρούς αργούς, καθώς τριγύρω
Στροβιλίζουνται ίσκιοι αγανακτισμένων πουλιών.

Το σκοτάδι ξαναπέφτει• τώρα όμως ξέρω
Πώς είκοσι βασανισμένοι αιώνες πετρωμένου ύπνου
Κεντρίστηκαν από ένα λίκνο λικνισμένο κατά το βραχνά,
Και ποιο ανήμερο θεριό, μια που ήρθε τέλος η ώρα του,
Μουντά βαδίζει για να γεννηθεί προς τη Βηθλεέμ.

W.B.Yeats
Μετάφραση Γιώργος Σεφέρης, ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΣ,

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΚΑΡΟΣ

Κι αν υπάρχει; - Umberto Eco

Επινοείς ένα Σχέδιο: το Σχέδιο σε δικαιώνει σε τέτοιο βαθμό που δεν είσαι πια υπεύθυνος γι' αυτό. Αρκεί να ρίξεις την πέτρα και να κρύψεις το χέρι σου. Αν πραγματικά υπήρχε Σχέδιο, δεν θα υπήρχε αποτυχία.

Δεν απέκτησα ποτέ την Τσετσίλια διότι οι Άρχοντες έκαναν τον Αννίβα Κανταλαμέσσα και τον Πίο Μπο ανίκανους για το φιλικότερο των πνευστών. Δραπέτευσες μπροστά στο Καναλάκι διότι οι Δεκανοί σε προόριζαν για ένα άλλο ολοκαύτωμα. Και ο άνθρωπος με την ουλή έχει ένα φυλαχτό πιο ισχυρό από το δικό σου.

Ένα Σχέδιο, ένας ένοχος. Το όνειρο του ανθρώπινου είδους. An Deus sit(1). Αν υπάρχει φταίει αυτός.

Αυτό του οποίου τη διεύθυνση έχασα δεν είναι ο Σκοπός αλλά η Αιτία. Δεν είναι το αντικείμενο που πρέπει να κατακτήσω αλλά το υποκείμενο που με κατέχει. Μοιρασμένη η λύπη γίνεται μισή, έχει ο Μύθος κάτι άλλο να μας πει; Διπλός ενδεκασύλλαβος.

Ποιος έχει γράψει αυτή τη σκέψη, την πιο καθησυχαστική που σκέφτηκε ποτέ άνθρωπος; Τίποτα δεν μπορεί να μου βγάλει από το νου ότι ο κόσμος αυτός είναι καρπός ενός σκοτεινού θεού κι ότι εγώ αποτελώ προέκταση της σκιάς του. Η πίστη οδηγεί στην Απόλυτη Αισιοδοξία.

Πράγματι, πορνεύτηκα (ή δεν πορνεύτηκα): αλλά φταίει ο Θεός που δεν κατόρθωσε να λύσει το πρόβλημα του Κακού. Εμπρός, ας κοπανήσουμε το έμβρυο στο γουδί με μέλι και πιπέρι. Είναι θέλημα Θεού.

Αν πρέπει στ' αλήθεια να πιστέψουμε, μακάρι να υπήρχε μια θρησκεία που δεν θα μας έκανε να νιώθουμε ένοχοι. Μια ακαθόριστη, ομιχλώδης, υπόγεια θρησκεία, που δεν θα τέλειωνε ποτέ. Θα 'μοιαζε με μυθιστόρημα και όχι με θεολογία.

Πέντε οδοί για ένα μόνο τέρμα. Τι σπατάλη. Καλύτερα ένας λαβύρινθος που σε μεταφέρει παντού και πουθενά. Για να πεθάνεις με στιλ, ζήσε μες στο μπαρόκ.

Μόνον ένας κακός Δημιουργός μας κάνει να νιώθουμε αγαθοί.

Αν όμως δεν υπάρχει το κοσμικό Σχέδιο;

Τι κοροϊδία, ζεις εξόριστος χωρίς κανείς να σ' έχει εξορίσει. Μια εξορία από έναν τόπο που δεν υπάρχει.

Και αν το Σχέδιο υπάρχει, αλλά σου διαφεύγει ως την αιωνιότητα;

Όταν παραιτείται η θρησκεία, προνοεί η τέχνη. Τότε επινοείς ένα Σχέδιο, μεταφορά του άγνωστου Σχεδίου. Ακόμα και μια ανθρώπινη συνωμοσία μπορεί να γεμίσει το κενό. Δεν μου δημοσιεύουν το Καρδιά και πάθος επειδή δεν ανήκω στην κλίκα των Ναϊτών.

Ζήσε σαν να υπήρχε Σχέδιο: η φιλοσοφική λίθος.

If you cannot beat them, join them(2). Αν το Σχέδιο υπάρχει, πρέπει να προσαρμοστείς.

Η Λορέντζα με δοκιμάζει. Ταπεινοφροσύνη. Αν ήμουν τόσο ταπεινόφρων ώστε να καλέσω τους Αγγέλους, ακόμα και χωρίς να πιστεύω, και να χαράξω τον σωστό κύκλο, θα έβρισκα την γαλήνη. Ίσως.

Πιστεύεις ότι υπάρχει ένα μυστικό και νιώθεις μυημένος. Δεν σου κοστίζει τίποτα.

Δημιουργείς μια τεράστια ελπίδα που δεν μπορεί να ξεριζωθεί επειδή δεν έχει ρίζες. Δεν υπάρχουν, δεν θα βρεθούν ποτέ πρόγονοι που θα πουν ότι πρόδωσες. Μια θρησκεία που μπορείς να την παρατηρείς προδίδοντας αιωνίως.

Όπως ο Αντρέε: δημιουργείς χάριν παιδιάς τη μεγαλύτερη αποκάλυψη της ιστορίας, και ενώ οι άλλοι χάνονται, ώσπου να πεθάνεις ορκίζεσαι ότι δεν το 'κανες εσύ.

Δημιουργείς μια αλήθεια με θολό περίγραμμα: μόλις κάποιος πάει να το προσδιορίσει, τον αφορίζεις. Δικαιώνεις μόνον αυτούς που είναι πιο θολοί από σένα. Jamais d' ennemis a droite(3).

Γιατί να γράψεις μυθιστορήματα; Γράψε εκ νέου την Ιστορία. Την Ιστορία που στη συνέχεια θα γίνει ο εαυτός σου.

Γιατί δεν τον βάζετε στη Δανία, κύριε Ουίλλιαμ Σ.; Ο Τζιμ της Κάνναβης Γιόχαν Βαλεντίν Αντρέε Λουκαματθαίος τριγυρίζει στο αρχιπέλαγος της Σόντα ανάμεσα στην Πάτμο και την Άβαλον, από το Λευκό Όρος στο Μιντανάο, από την Ατλαντίδα στη Θεσσαλονίκη... Μπροστά στο συμβούλιο της Νίκαιας, ο Ωριγένης κόβει τους όρχεις του και τους δείχνει ματωμένους στους πατέρες της Πόλης του Ήλιου, στον Χιράμ που γρυλλίζει filioque, filioque, ενώ ο Κωνσταντίνος βυθίζει τ' αρπαχτικά του νύχια στις άδειες κόγχες του Ρόμπερτ Φλουντ, θάνατος, θάνατος στους Ιουδαίους του γκέτο της Αντιοχείας, Dieu et mon droit(4), ανεμίστε το Μπωσεάν, ορμήστε στους Οφίτες και τους Βορβορίτες που βορβορίζουν δηλητηριωδώς. Στριγγλιές σάλπιγγας, και καταφθάνουν οι Αγαθοεργοί ιππότες της Αγίας Πόλης με το κεφάλι του Μαυριτανού καρφωμένο στη Λόγχη, το Ρέμπις, το Ρέμπις! Μαγνητικός κυκλώνας, ο Πύργος πέφτει. Ο Ρασκόφσκι κλαψουρίζει μπροστά στο καμένο πτώμα του Ζακ ντε Μολαί.

Δεν σε απέκτησα, αλλά μπορώ ν' ανατινάξω την ιστορία.

Αν το πρόβλημα είναι η απουσία ύπαρξης, αν ύπαρξη είναι αυτό που λέγεται με πολλούς τρόπους, όσο περισσότερο μιλάμε τόσο περισσότερη ύπαρξη υπάρχει.

Το όνειρο της επιστήμης είναι να υπάρχει ελάχιστη ύπαρξη, συγκεντρωμένη και διατυπώσιμη, E=mc^2. Λάθος. Για να σωθούμε από την αρχή της αιωνιότητας θα πρέπει να θελήσουμε την ύπαρξη μιας τυχαίας ύπαρξης. Σαν ερπετό που τυλίχτηκε στο σπίτι αλκοολικού ναυτικού. Κόμπος που δεν λύνεται.

Επινοείς, επινοείς ξέφρενα, χωρίς να δίνεις προσοχή στις σχέσεις, τόσο που δεν κατορθώνεις πια να συνοψίσεις. Ένα απλό κρυφτούλι ανάμεσα σε εμβλήματα, το ένα λέει τ' άλλο χωρίς σταματημό. Αποσυνθέτεις τον κόσμο σ' ένα χορό αλυσιδωτών αναγραμματισμών. Κι έπειτα πιστεύεις το Άφατο. Αυτη δεν είναι η πραγματική ερμηνεία της Τοράχ; Η αλήθεια είναι αναγραμματισμός ενός αναγραμματισμού. Anagrams = ars magna.

______________________

1.Αν υπάρχει Θεός.

2.Αν δεν μπορείς να τους νικήσεις συμμάχησε μαζί τους.

3.Ποτέ εχθρούς στα δεξιά.

4.Ο Θεός και το δίκαιον μου.

Uberto Eco

ΤΟ ΕΚΚΡΕΜΕΣ ΤΟΥ ΦΟΥΚΩ

Μετάφραση από τα ιταλικά ΕΦΗ ΚΑΛΛΙΦΑΤΙΔΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΝΩΣΗ 1989

ΤΙ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑΝ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΜΑΓΟΙ – ΠΑΥΛΟΣ ΣΠ. ΚΥΡΑΓΓΕΛΟΣ

α'- Αναλύοντας μια αρχαία επιστημονική πρόκληση...

Σύμφωνα με τα σωζόμενα πρωτότυπα των κειμένων της Παλαιάς Διαθήκης, των οποίων η – επιστημονικά ελεγμένη – αρχαιότητα ανάγεται στον 1ο αι. μ.Χ., 3 Μάγοι (1) “από ανατολών” (Ματθ. Β', 1) παρουσιάστηκαν στον Ηρώδη (Ματθ. Β', 1-3) ηγεμόνα της Ιουδαίας, προκειμένου να έχουν απάντηση στο θεμελιώδες θεολογικό ερώτημα: “που γεννάται ο Χριστός” (Ματθ. Β', 4).

Ο λόγος της απορίας τους ήταν απλός: έχοντας εντοπίσει, με συγκεκριμένες επιστημονικές – μαθηματικές (δηλ. αστρονομικές) μεθόδους τον Χρόνο και τον Χώρο γεννήσεως του Θείου Βρέφους, έρχονταν να Το προσκυνήσουν, αφού πρώτα βρίσκανε το ακριβές σημείο, που Το φιλοξενούσε.

Η μέθοδος ήταν γνωστή: εντοπισμός από τα αστεροσκοπεία (16) της περιοχής τους (Σιππάρ), των πλανητικών διελεύσεων (transits), που ερμηνεύονται σαν γέννηση “βασιλέως βασιλέων” (νεγκούς νεγκίστι) ή Υιού του Θεού.

Ο Χρόνος ήταν γνωστός: η περίοδος της βασιλείας του Ηρώδη (Ματθ. Β', 1) της Ιουδαίας (Λουκ. Α',5, στις μέρες της απογραφής, που διέταξε ο Καίσαρ Αύγουστος (Λουκ. Β', 1) και συγκεκριμένα την 6η Δεκεμβρίου του 5 π.Χ. (2).

Ο Χώρος ήταν γνωστός: η περιοχή της Ιουδαίας, που αντιστοιχεί στο ζώδιο των Ιχθύων, δηλ. το ουράνιο τμήμα, στο οποίο γινόταν η τριπλή διάβαση.

Η γνωστή μέθοδος ήταν προκαθορισμένη – προμελετημένη σαν παρατήρηση της τριπλής διελεύσεως του Διός από το cusp Κριού – Ταύρου και των τριών συνόδων (εξαιρετικά ορατών) του με τον Κρόνο μέσα στο 7 π.Χ. (3).

Ο γνωστός Χρόνος ήταν προκαθορισμένος – προαναγγελμένος και σαν χρονικό σημείο της διάβασης του γ' από τον Κριό στους Ιχθύς, άλλως σαν έναρξη της Εποχής των Ιχθύων.

Ο γνωστός Χώρος ήταν προκαθορισμένος – προεντοπισμένος και σαν χώρα των Ιουδαίων, του λαού που είχε προστάτη τον Ραϊφάν (=Κρόνο), ηγετικό πλανήτη (ας πούμε, κυβερνήτη) της μεγάλης αρθρώσεως των πλανητών, που έγινε στους Ιχθύς το 6 π.Χ. (και που σ' αυτούς όπως αναφέραμε, αντιστοιχεί η Ιουδαία). (4)

Τότε τι ήταν εκείνο, που αγνοούσαν οι Μάγοι; Τι ζητούσαν να πληροφορηθούν από τον ηγεμόνα Ηρώδη; Τι αγνοούσε κι αυτός, ώστε ν' αναγκαστή να συγκαλέση το συμβούλιο των ιερέων (Ματθ. Β', 4), προκειμένου να το πληροφορηθή; Απλά και μόνο, το ακριβές σημείο της Ιουδαίας, την πόλη δηλαδή στην οποία είχε γίνει η γέννηση του Θείου Βρέφους. Κι αυτό γιατί ο Αστήρ που τους “προήγε” (οδηγούσε), δεν ήταν “υπερφυσικός αστήρ, κινούμενος εντός των κατωτέρων στρωμάτων της ατμόσφαιρας” (5), οπότε θα είχε σταθή πάνω από την Φάτνη (κατά πως τον παρουσιάζουν οι ευφάνταστοι βυζαντινογράφοι καλλιτέχνες των χριστουγεννιάτικων καρτών) και θα τον έβλεπαν κι οι Μάγοι κι ο κόσμος όλος, αλλά ήταν ένα ουράνιο φαινόμενο (6) που μόνο οι αστρολόγοι – αστρονόμοι της εποχής (οι γνωστοί Μάγοι), μπορούσαν να παρατηρήσουν, αρχικά από το αστεροσκοπείο τους και, εν συνεχεία, μετακινούμενοι προς δυσμάς, με το φορητό τους τηλεσκόπιο.

Το ερώτημα είναι: αν οι Μάγοι ήξεραν βαθύτερη (δηλ. Εσωτερική) Αστρολογία, και δη αν είχαν Κλισιολογικές γνώσεις, (7) θα μπορούσαν να γνωρίζουν ότι η πόλη ήταν η Βηθλεέμ, χωρίς να ρωτήσουν τον Ηρώδη;

Η επιστημονική απάντηση είναι: ναι, φυσικά, απόλυτα, αν είχαν υπ' όψει τους απλά και μόνο:

1)ότι η αρχαία ονομασία της Βηθλεέμ ήταν Εφφραθά (κατ' εμέ Ευφραθά).

2)ότι η εβρ. λ. Βηθλεέμ (μπεθ – λεχέμ) σημαίνει “οικία του άρτου”.

3)ότι το ζώδιο της ενσαρκώσεως ή Βόρεια Πύλη (δηλ. ο Καρκίνος) λέγεται Φάτνη στο κέντρο του και οι δύο μπροστινοί αστέρες Όνοι.

4)ότι ο Όνος θεωρείται (8) ότι λατρευόταν, σαν είδωλο, μέσα στο Ναό (στα Ιεροσόλυμα).

5)ότι βάσει των γνωστών καββαλιστικών προτάσεων, (9) που αναφέρονται στο Μπερεσίθ, ο Μεσσίας θα γεννιόταν από μία Παρθένο, (9β) όπως προφήτευσε κι ο Ησαΐας (Ησ. Ζ', 14 και Ματθ. Α', 23) το δε ζώδιο της Παρθένου κρατάει στο χέρι Στάχυν (=ίουλον), απ' όπου παράγεται ο άρτος.

6)ότι ο Ιχθύς στην Κοσμική Αρχιτεκτονική είναι η Vesica Piscis, όπως περιγράφεται στο “γαμήλιο σχεδιάγραμμα” (“γάμου τόπον”) στο Η' της Πολιτείας του Πλάτωνος και όπως το έχω αποκαταστήσει στο παρατιθέμενο σχεδιάγραμμα της Magnae Cartae Sanguinis (βλ. Σχ.1).

7)ότι οι άρχοντες στα εβραϊκά καλούνται Μαρί (πρβλ. μαραναθά = έρχου, Κύριε).

8)ότι πυραμίδα σημαίνει και βηθλεέμ (πρβλ. με Σχήμα 2).

Αναλύοντας τα ανωτέρω 8 σημεία βρίσκουμε ότι οι Μάγοι όφειλαν:

α)Από τον συνδυασμό 1) και 2) να αναζητήσουν την Θεία Γέννηση ή γονιμοποίηση στην πόλη, που έφερε αυτό το όνομα (ευφραθά = εύφορος = γόνιμος, γονιμοποιός) ή το όνομα του γονιμοποιού στοιχείου / αιτίου, δηλ. σίτου, επειδή περιέχει τη γονιμοποιό βιταμίνη, δηλ. την τοκοφερόλη Ε. Μ' άλλα λόγια, “το σπίτι του ψωμιού” (Βηθλεέμ) που φέρνει την “γονιμότητα” (Ευφραθά).

Τα στοιχεία αυτά γίνονται πιο ορατά, αν θυμηθούμε πως η Βηθλεέμ ονομάστηκε Ευφραθά από την 3η σύζυγο του Χάλεβ (βλ. Αριθ. ΙΓ και ΙΔ σε συσχέτιση με Ιησ. Ναυή ΙΔ, 6 εξ., και ΙΕ, 13 εξ.) κι ότι εκεί κατοίκησε ο γιος της Ωρ (λεξικό πρότυπο του Ώρου, μυητικού συμβόλου του Ιησού, ετυμολογικού κρυπτογραφικού της Αφροδίτης, θεάς της γονιμότητας – πρβλ. άλλωστε ΜΠΕΘ – ΛΕΧΕΜ = 814 = ΑΡΓΥΝΝΙΣ, η Αφροδίτη παρά Βοιωτοίς).

β)Από τον συνδυασμό α) και 3) ν' αναζητήσουν στην πόλη της Βηθλεέμ μια φάτνη, και μάλιστα εν λειτουργία, με όνους μέσα (όχι εγκαταλειμμένη), που να έχη γεννήσει μέσα μια αρχόντισσα (δέσποινα) δηλ. μια Μαρί (α).

Το στοιχείο της φάτνης γίνεται πιο ορατό συνδυάζοντάς το α) με τη σημασία της ελλ. λ. φάτνη = 1)τράπεζα γεμάτη και 2) φάτνωμα οδόντων, δηλ. αντίστοιχα: 1)θέση του άρτου – 2)άλεσμα του σίτου. Υπόψη ότι άνωθεν κείται η υπερώα (ουρανίσκος) και εξωτερικώς τα μάγουλα (πρβλ. μάγοις = μήλα = πρόβατα).

γ)από τον συνδυασμό α) και β) σε συσχέτιση με το 5), να επιμείνουμε στην ανεύρεση μιας φάτνης – κατοικίας της Αρχόντισσας (δηλ. Δέσποινας) ή Μαρίας, που να είχε τη φήμη της Παρθένας, όπως φαίνεται στο κείμενο (Ματθ. Α', 18 και 20) κι είχε αποδειχθή με τη δοκιμασία της “αγνείας πείρας”, όπως αναφέρεται στο κείμενο του Απόκρυφου Ευαγγελίου (Πρωτευ. Ιακώβου, XVI: “ύδωρ ελέγξεως Κυρίου”).

δ)Από τα στοιχεία του 6) σε συνδυασμό με τις γνώσεις τους για την κυριαρχία του Ποσειδώνος επί των Ιχθύων και την προσωπική του ετυμολογία (Ποσειδών από το Ιπποσειδών, κατά συγκοπήν του αρκτικού ΙΠ, δηλ. είδος ίππου = με μορφή ίππου ή αλογομούρης = σαν άλογο = οίος ίππος = Οιόσιππος και κατά συγκοπήν αρκτικού Ό, Ιοσιππός = Ιώσιππος = Ιωσήφ), να αναζητήσουν την Αρχόντισσα ή Δέσποινα ή Μαρία υπό την σκέπην του Ιωσήφ, σε συνδυασμό με το πρότυπο του 4) και τις γνώσεις των περιπετειών του 1ου Ιωσήφ στην Αίγυπτο, στην “οικία του αρτοποιού” (Γεν. ΛΘ' 1 εξ.).

Το στοιχείο αυτό γίνεται πιο ορατό, έχοντας υπόψει μας την παράδοση, που θέλει τον άγιο Χριστόφορο αλογομούρη και τις προσωπικές μου παρατηρήσεις, (10) όπου η λ. ΔΕΣΠΟΙΝΑ είναι αναγραμματισμός της λ. ΠΟΣΕΙΔΑΝ, δωρικού τύπου του Ποσειδώνος και αναφέρεται στην ένωση της Δέσποινας/Δήμητρας (Παρθένου) με τον Ποσειδώνα σε μορφή αλόγων.

ε)Απ' το στοιχείο 8) σε συσχέτιση αφ' ενός με τα transits στο cusp Κριού – Ταύρου, αφ' ετέρου με το συμβολισμό των Ιουδαίων σαν “ποικίλου αμνού”, έχοντας υπόψει τους και την απόδοση (στην γλώσσα Αρζάβα της Μ. Ασίας) Αμάν (δηλ. Αμήν, ιωνικά) του Άμμωνος, να αποκρυπτογραφήσουν την γραμματαριθμική εξίσωση (10) ΒΗΘΛΕΕΜ = 99, όπου 99 μας δίνει ΑΜΗΝ (Άμμων ή Αμνός, άλλωστε Κριός = Amun στα αιγυπτ.) ή ΝΗΜΑ (ή εκτυλισσομένη πορεία του Αστέρος) ή ΜΑΘΗΜΑ (το ζητούμενο να μάθουν) ή ΠΗΓΗ (την αρχή ή αιτία, αλλά και μέρος εμφανίσεως των παγανών), και κατ' ακολουθίαν να αναζητήσουν την ΠΗΓΗ του ΑΜΗΝ (αμνού), δηλ. Φάτνη.

στ)Από τα στοιχεία 8) και ε) γνωρίζοντας ότι σίτος = πυρός (στα ελληνικά), άρα πυραμίς = συναγωγή σίτου = λωγάνη = μπεθ λεχέμ (βηθλεέμ), και αναζητώντας τον “τεχθέντα βασιλέα”, να προεκτείνουν επί του χάρτου τη γραμμή του βασιλικού διαδρόμου της Μ. Πυραμίδος, οπότε συναντάται η Βηθλεέμ (βλ. ξανά το α), παραπάνω σε συσχέτιση με το Σχ. 2.

Παρατηρήσεις επί του κειμένου:

(1)Ο όρος Μάγοι τίθεται εδώ αντί του Ιερεύς, Γόης, Προφήτης, ως καταλληλότερος, αφού ήρθαν να προσκυνήσουν το Λόγο, η δε λ. Μάγοι ετυμολογείται, κατά τη γνώμη μου, από ρ. Μαγάζω = μέγα άζω = φωνάζω δυνατά (από κει και η λ μαγαζιά, αφού οι μαγαζάτορες διαλαλούν δυνατά, δηλ. μαγάζουν, το εμπόρευμά τους), κατά συνέπειαν είναι κι εδώ εσφαλμένος ο Hoffmann και οι συν αυτώ, μιλώντας για δάνειο από την αρχ. Περσ. Magus = μάγος, πολύ δε περισσότερο όσοι κοιτάνε την ρ. Mahi (αρχ. Ινδ.) ή mag ιρλ.) = μέγας. Οπωσδήποτε το λάθος είναι μικρό, αφού οι Μάγοι ήταν οι Μεγάλοι (οι τρανοί) στις κοινωνίες τους, όπως συμβαίνει και με το μάγο – γιατρό των μαύρων φυλών. Το ότι, σύμφωνα με την ανάλυση του κειμένου είχαν ελλιπείς γνώσεις και δεν μπόρεσαν να βρουν την Βηθλεέμ, πρέπει να αποδοθή, κατά τη γνώμη μου, στο ότι είχε προηγηθή η Μαγοφονία (πρβλ. και σφαγή 300 Προφητών Α' βαθμού, Α' Βασ. ΚΒ' 18) και είχε χαθή το άνθος της γνώσης από την τάξη τους.

(1β)Βλ. ορισμό των μάγων και αναφορά στα αστεροσκοπεία στην σελ. 61 του κατωτέρω (2) βιβλίου.

(2)Βλ. Κ.Χασάπη “Ο Αστήρ της Βηθλεέμ” εκδ. Καραβία – Αθήνα 1970, και συνέντευξη του στον υπογράφοντα για το περιοδ. Νεογραμμή, Ιαν. 71, στη σελ. Δ'.

(3)Σε ανάλογο φαινόμενο αποδόθηκε από τους Ιουδαίους η γέννηση του Μωυσέως τον 16ο αι. π.Χ. και η ανασύσταση του κράτους του Ισραήλ το 1948.

(4)Προχωρώντας σε αποσυμβολιστικό βάθος, μπορούμε να αναφέρουμε την Ιουδαία και σαν χώρο γεννήσεως / παραγωγής των Ιουδαίων = σπερματοζωαρίων, που κινούνται προς το σημείο γονιμότητος – Εφφραθά (βλ. αναλυτικότερα Γ. Βαρβιτσιώτη: Οι κρυμμένοι θησαυροί, Αθήνα 1960) και να συσχετίσουμε την ορμονική λειτουργία με τον Ποσειδώνα, έφορο της υποφύσεως ή “τροχονόμου των ορμονών”.

(5)Ανάλυση της θεωρίας του Keppler στο ανωτέρω (2-) μνημονευθέν βιβλίο.

(6)Η λ. αστήρ στα (αρχαία) ελληνικά σημαίνει κα τη λάμψη (πρβλ. δόξα και δοκός).

(7)Ο υπογράφων είναι εισηγητής διεθνώς από το 1981 της Επιστήμης της Κλισιολογίας, δηλ. συστήματος μελλοντολογικών αναλύσεων βασισμένων στο συνδυασμό Αστρολογίας Αριθμολογίας και Ονοματολογίας, στην κλίμακα των 12 Οίκων. Βλ. και Π. Κυράγγελου: Ο Πρακτικός Αστρολόγος, Αθήνα 1979.

(8)Βλ. σχετικές αναφορές στο βιβλίο του Γ. Γρατσέα: Η έξοδος των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο κ.λπ. - Αθήνα 1981, σελ. 77.

(9)Prosper Rugers, πρώην Solomon Meir Ben Moses: 5η πρόταση πάνω στο BRASHITH = Berashith = BTHVLH RAVIH ABCHR SHTHLD ISHVO THASHRVH = Bethulah Raviah Abachar Shethaled Yeshuah Thrashroach = Παρθένον θα επιλέξω κ.λπ.

Η ελλ. λέξη βετούλα (ορθ. Βαιτούλα) = κατσικούλα (νιογέννητη), δηλ. κοριτσάκι, όπως αρνάκι το αγοράκι, είναι συνώνυμη της αλμά = παρθένος στο Ησ. Ζ' 14, όπως αποδεικνύεται και στο υπό έκδοσιν βιβλίο μου AVE MARIA (9β'):

Χιννε ααλμά = Ιδού η Παρθένος

χαρά = θέλει συλλάβει

βαφιολέδεθ μπεν = και γεννήσει υιόν

βε καράθ σεμό Ιμμανουέλ = και θέλει καλείται το όνομα αυτού Εμμανουήλ.

*(Για την αντίθεση με το Ησ. Η', 3, βλ. Νικ. Χ. Αμβράζη: Ο Ραββίνος Ισαάκ Μ. κ.λπ. Αθήναις, 1901 σελ. 10-18).

(10)Βλ. Π. Κυράγγελου: Επίτομο Γραμματαριθμικό Αριθμογραμματικό κ.λπ. Λεξικό της Ελληνικής – Αθήνα 1981.

Ιδιαίτερα η εξίσωση 99 = ΑΙΠΗ – ΑΚΟΗ – ΑΛΗΞ – ΑΜΗΝ – ΑΜΝΗ – ΒΗΘΛΕΕΜ – ΓΛΗΝΗ – ΙΝΑΗΛ – ΚΛΗΜΑ – ΛΑΛΛΗ – ΛΗΝΑΙ – ΜΑΓΓΑΝΑ – ΜΑΘΗΜΑ – ΜΑΝΗ – ΜΕΓΑΝ – ΜΗΝΑ – ΝΗΜΑ – ΠΑΓΓΑΙΑ – ΠΗΓΗ είναι χαρακτηριστική της νοηματικής ταυτίσεως, ως προς τη Βηθλεέμ.

(Τα ισόψηφα ελήφθησαν επιλεκτικά απ' το πλήρες κείμενο της εξισώσεως).

β'-Συμπληρωματικά στοιχεία για τον τόπο της Γέννησης.

Το μέρος όπου γεννάει (τίκτει) μια γυναίκα (ιδιαίτερα θεά) λέγεται “λεχώιον”, Καλλ. Δία 14), απ' το ρήμα “λέγειν” (=συνουσιάζεσθαι προς τεκνοποιίαν, πρβλ. Λόγος ο Υιός του Θεού). Η λ. “λέχος” (=φωλιά πτηνού, κλίνη, στρώμα, σύζυγος, νεκροκρέββατο, βλ. και λεχέρνα = θυσία Αργείων στην Ήρα) μας οδηγεί στην λ. “λέχαιον” (= το εντός της φωλεάς) κι έτσι φτάνουμε στο Λέχαιον της Κορίνθου. Η λ. Λεχ (Lech) που σημαίνει “μεγάλος γαιοκτήμων” (στα σλάβικα), είναι όνομα ανθρώπου (κατά την πολωνική μυθολογία), που μαζί με τον αδελφό του Τσεχ, ήσαν γιοι του Ιωάννου και (απ' αυτόν) εγγονοί του Ιάφεθ, που έμειναν (αρχικά) στην Δαλματία της Γιουγκοσλαβίας. Έτσι οι Πολωνοί λέγονταν Λέχοι και η Πολωνία (κατά την τουρκοκρατία) λεγόταν Λεχία και (κατά Νέστωρ) ο κάτοικος της πεδιάδας του Βιστούλα λέγονταν επίσης Λέχος. Lech επίσης (ή Licus) είναι όνομα παραποτάμου του Δούναβη. Στα εβραϊκά επίσης (Κριτ. 9 επ.) Λεχί ή Ραμάθ – Λεχί σημαίνει Σιαγών ή Λόφος της Σιαγόνος, όπου ο Σαμψών (= Ήλιος, κατ' εμέ) εφόνευσε 1.000 Φυλισταίους.

Ωστόσο στην Κόρινθο τα λιμάνια Λέχαιον και Κεγχρεών ονομάστηκαν από τους γιούς του Αχελώου με την Πειρήνη, που λέγονταν Λέχης και Κεγχρίας (το πολωνικό Τσεχ = Κεχ είναι συντομευμένος, δηλ. βαρβαρικός τύπος, του Κεγχ-ρίου). Λεχουρίτικο, επίσης, ή Λεχούρι είναι χωριό της επαρχίας των Καλαβρύτων, στα Λεχουρίτικα βουνά (= Καλλίφωνα όρη), το δε ποτάμι Λέχοβα (παλαιά Ελισών), έρχεται από το βουνό Βέσεζα.

Η Εφφραθά (δηλ. Ευφραθά, ως ανωτέρω απέδειξα), η μητέρα του Ωρ, είναι η Γόνιμη ή Ευ Φέρουσα (βλ. αγγλική λ. bear = φέρω, υποφέρω, τίκτω, άρκτος, Άρκος, η σύντροφος της Αρτέμιδος, θεάς του τοκετού) δηλ. η Μάνα ή Ma'na = Hathor, Βρεφοκρατούσα Ίσις τον Ώρον, βασιλέα, στην πραγματικότητα, της Τροιζηνίας, λόγος για τον οποίο η περιοχή παλαιά λεγόταν Ωραία. Η λέξη “ωρείον” (ή όρρειον ή όρρεον) σημαίνει αποθήκη σιτηρών, γενικά αγαθών, και σιτοβολώνα (στους Βυζαντινούς), είναι πλαγίως συνώνυμη της λέξης “λώγη” (= συναγωγή σίτου) και αποδόθηκε στα εβραϊκά σαν Βηθλεέμ ή Μπεθ – λεχέμ (οικία του σίτου, άρα σιτοβολώνας). Διακρίνονται σε δημόσια (horrea publica) κυρίως για την αποθήκευση της αννώνας, που είχαν αυλές (cohors, πρβλ. κοόρτεις) και σε ιδιωτικές (horrea privata), κυρίως για την αποθήκευση καλλιτεχνικών έργων.

Στο αραμαϊκό κείμενο 4Q544 των Χειρογράφων του Κουμράν οι Γραμμές 8 και 9 αναφέρονται σ' αυτόν τον Ώρ(ον). Σύμφωνα με τον Ιώσηπο (ΙΑ 3.54) ο Ωρ ήταν σύζυγος της Μαριάμ, ενώ τα ραβινικά κείμενα (ταργκούμ στο Ι' Χρον. Β, 19 και Δ, 4) ταυτίζουν τη Μαριάμ με την Εφράθ (= Εφφραθά) και κατά συνέπειαν τον θεωρούν γιο της. Στη μάχη εναντίον των Αμαληκιτών (Έξοδ. ΙΖ, 10) ο Ωρ με τον Ααρών στηρίζουν τα χέρια του Μωυσή, ώστε να είναι σηκωμένα, προϋπόθεση για τη νίκη των Εβραίων. Ο Ωρ συνδέεται επίσης με το Βεσελεήλ (Έξοδ. ΛΕ', 30), τον αρχιτέκτονα της Σκηνής, με το Χάλεβ (Ι Χρον. Β', 20), που θεωρείται πατέρας του.

Άκρως κρίσιμο σημείο: το ότι οι Μάγοι προσφέρουν στο νεογέννητο τα γνωστά δώρα τους, “χρυσόν, λίβανον και σμύρναν” (Ματθ. Β', 11) δείχνει ότι είναι Έλληνες ή – τουλάχιστον – ότι πάνε να προσκυνήσουν έναν Έλληνα. Αν και η επίσημη ερμηνεία των θεολόγων είναι ότι τα δώρα συμβολίζουν: ο χρυσός τον βασιλέα (κοσμική εξουσία), ο λίβανος τον ιερέα (πνευματική εξουσία) και η σμύρνα τον θάνατο, είναι σαφές εν προκειμένω πως πρόκειται για τα τρία αντικείμενα της θυσίας, που χρησιμοποιούσαν οι Έλληνες, όταν έκτιζαν μια πόλη ή ίδρυαν μια αποικία: το κανούν, την χύτραν και τας μυρρίνας, δηλ. το πανέρι με σπόρους κριθαριού (πρβλ. τη Γαλαξία στα Γαλάξια των Γάλλων), τη χύτρα με το ιερόν πυρ (βλ. & Ξενοφ. Ελλην. IV. 5,4 & Αρστφ. Λυσιστρ. 297) και κλαριά από σμύρτα (βλ. Αρστφ. Σφήκες 861, Θεσμοφ. 37).

Τα δώρα αυτά των Μάγων δείχνουν ότι αυτοί δεν υποδέχονται Αυτόν γενικώς ως βασιλέα, αλλά ειδικώς ως βασιλέα – κτίτορα, ιδιότητα που, όπως σημειώθηκε (βλ. Κεφ. 11: Ο Ηρώδης ο Αττικός ή Ηρώδης Αντίπας, στο β': Γάλλοι ή Γαλιλαίοι = οι Εσσαίοι της Αττικής) αποδίδεται με την λ. εσσήν. Η ίδια λέξη όμως δηλοί και τον “βασιλέα των μελισσών” άρα τον κηφήνα, ιωνική λέξη που καταλήγει στη δωρική κηφάς, νέα ονομασία του πρώην Σίμωνος και νην Κηφά, που του δίνει ο Ιησούς καθιστώντας τον βασιλέα – οικιστή αντ' Αυτού (βλ. Ιω. ΚΑ', 15 – 17), ονομάζοντάς τον (βαρ = υιός) Ιωνά (δηλ. Ίωνα).

ΠΑΥΛΟΣ ΣΠ. ΚΥΡΑΓΓΕΛΟΣ

Η ΔΙΑΔΟΧΗ ΤΩΝ ΑΤΟΜΩΝ - Arthur Schopenhauer

Πολλές φορές θα πρέπει να σας έχει συμβεί τούτο. Να κυττάτε προς το μέλλον και να προσπαθείτε να φανταστείτε τις μελλοντικές γενιές. Εκατομμύρια ανθρώπων θα είναι τόσο διαφορετικοί στα ήθη τους, στο ντύσιμό τους, στον τρόπο ζωής τους. Από εδώ βγαίνει μια πολύ φυσική ερώτηση: Όλα αυτά τα άτομα που βρίσκονται τώρα; από που θα βγουν; Που είναι η πλούσια εκείνη λαγόνα του μηδενός που εγκυμονεί τον κόσμο και που αυτή τωα τη στιγμή κρύβει τις μελλοντικές γενιές;

Αλλά σ' αυτή την τόσο μπερδεμένη ερώτηση μπορούμε κάλλιστα να απαντήσουμε χαμογελώντας. «Αυτή η πλούσια λαγόνα που αλλού θα μπορούσε να είναι παρά εκεί που ήτανε πάντα, δηλαδή μέσα στο ίδιο το παρόν που ζούμε, και μας περιέχει ολοκληρωτικά, επομένως βρίσκεται μέσα σε μας τους ίδιους, τους μωρούς, που ξεχνάμε την ουσία μας και μοιάζουμε, σαν το δένδρινο φύλλο που τα πρώτα αεράκια του φθινοπώρου το ρίχνουν και καθώς είναι κιτρινισμένο σκέφτεται πως σε λίγο θα πέσει κάτω και θα πατηθεί και δεν παρηγοριέται με την ιδέα ότι καινούργια φύλλα θα στολίσουν την άνοιξη το όμορφο δένδρο παρά οδύρεται πιστεύοντας πως θα είναι άλλα φύλλα, ανόμοια προς αυτό από άλλη ουσία». Άμυαλο φύλλο, ψάξε να βρεις από που βγήκες. Ψάξε να βρεις την άβυσσο του μηδενός που τόσο φοβάσαι πως θα πέσεις μέσα. Και τότε σίγουρα θα βρεις τον εαυτό σου και όλα τα άλλα φύλλα μέσα στην κρυφή, την ενδόμυχη δύναμη του δένδρου που η ενέργειά του καθόλου δεν πειράχτηκε ούτε από τη γέννηση ούτε από το θάνατο. Μήπως με των ανθρώπων τις γενιές δεν συμβαίνει το ίδιο, ότι γίνεται και σ' αυτές των φύλλων;

«Οίη περ φύλλων γενεή, τοιήδε και ανδρών»

Arthur Schopenhauer

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ Γ. ΕΓΓΛΕΖΟΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ Ν.ΔΑΜΙΑΝΟΣ / ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ

Ο Μανδραγόρας – Jorge Luis Borges

Όπως το Μπόρομετζ, έτσι και το φυτό, που είναι γνωστό σαν Μανδραγόρας, προσεγγίζει το ζωικό βασίλειο, αφού βγάζει μια κραυγή, όταν το ξεριζώνουν. Η κραυγή αυτή μπορεί να τρελάνει όσους την ακούσουν. Στο Σαίξπηρ διαβάζουμε (Ρωμαίος και Ιουλιέτα IV, 3)*:

Οι στριγγλιές σαν το ξερίζωμα

του μανδραγόρα, που όσοι ακούν τρελαίνονται...

Το φυτό αυτό ο Πυθαγόρας το ονόμαζε ανθρωπομορφικό, ο Ρωμαίος γεωπόνος Λούκιος Κολουμέλλα το ονόμαζε ημιανθρώπινο κι ο Αλμπέρτος Μάγκνους έγραψε ότι ο Μανδραγόρας μοιάζει με τον άνθρωπο ακόμη και στη διάκριση των φύλων. Ο Πλίνιος είχε πει πιο πριν ότι ο άσπρος Μανδραγόρας είναι το αρσενικό κι ο μαύρος το θηλυκό. Επίσης, ότι εκείνοι που τον ξεριζώνουν, πρώτα χαράζουν τρεις κύκλους στο έδαφος μ' ένα σπαθί κοιτάζοντας προς τη δύση. Η μυρωδιά των φύλλων του είναι τόσο δυνατή, που μπορεί να στερήσει στους ανθρώπους τη μιλιά τους. Το να τον ξεριζώσει κανείς σήμαινε ότι ριψοκινδυνεύει τρομερές συμφορές. Ο Φλάβιος Ιώσηπος στο τελευταίο βιβλίο της Ιστορίας των Εβραϊκών Πολέμων, μας συμβουλεύει να χρησιμοποιούμε ένα γυμνασμένο σκυλί. Το σκυλί πεθαίνει μόλις ξεριζωθεί το φυτό, αλλά τα φύλλα του είναι χρήσιμα σαν ναρκωτικό ή καθαρτικό και κάνουν για τους σκοπούς της μαγείας.

Η υποτιθέμενη ανθρώπινη μορφή του Μανδραγόρα έχει εμπνεύσει τη δεισιδαιμονία: λέγεται ότι φυτρώνει κάτω απ' τις αγχόνες. Ο Σερ Τόμας Μπράουν (Pseudodoxia Epidemica, 1646) μιλάει για το λίπος των κρεμασμένων. Ο κάποτε δημοφιλής Γερμανός συγγραφέας Χανς Χάιντζ Έβερς έγραψε ένα μυθιστόρημα (Alraune, 1913) με θέμα το σπέρμα ενός κρεμασμένου που εισάγεται σε μια πόρνη, που γεννά μια ωραία μάγισσα. Ο Μανδραγόρας στα γερμανικά λέγεται Alraune, παλιότερα λεγόταν Alruna, μια λέξη που προέρχεται απ' το «rune», που σημαίνει «ψίθυρος» ή «βούισμα». Από δω (σύμφωνα με το Σκητ) κι η σημασία «μυστήριο... γραφή, γιατί οι γραμμένοι χαρακτήρες θεωρούνταν μυστήριο, που το γνώριζαν λίγοι». Ίσως πιο απλά η ιδέα ενός ορατού σημείου στη θέση κάποιου ήχου να προκαλούσε σύγχυση στο μυαλό των Βορείων κι εδώ να βρίσκεται το μυστήριο.

Στη Γένεση (Λ', 14-17) περιέχεται η παράξενη αυτή αφήγηση για την αναπαραγωγική δύναμη του Μανδραγόρα:

Επορεύθη δε Ρουβήν εν ημέρα θερισμού πυρών και εύρε μήλα μανδραγορών εν τω αγρώ και ήνεγκεν αυτά προς Λείαν την μητέρα αυτού. Είπε δε Ραχήλ Λεία τη αδελφή αυτής. Δος μοι των μανδραγορών του υιού σου. Είπε δε Λεία, ουκ ικανόν σοι ότι έλαβες τον άνδρα μου, μη και τους μανδραγόρας του υιού μου λήψη; Είπε δε Ραχήλ: ουχ ούτως. Κοιμηθήτω μετά σου την νύκτα ταύτην αντί των μανδραγορών του υιού σου. Εισήλθεν δε Ιακώβ εξ αγρού εσπέρας και εξήλθε Λεία εις συνάντησιν αυτώ και είπε: προς εμέ εισελεύση σήμερον. Μεμίσθωμαι γαρ σε αντί των μανδραγορών του υιού μου. Και εκοιμήθη μετ' αυτής την νύκτα εκείνην. Και επήκουσεν ο Θεός Λείας και συλλαβούσα έτεκεν τω Ιακώβ υιόν πέμπτον.

Τον δωδέκατο αιώνα ένας Γερμανοεβραίος σχολιαστής του Ταλμούδ έγραψε αυτήν την παράγραφο:

Το ζώο το γνωστό ως yadu' a είναι δεμένο απ' τον αφαλό μ' ένα είδος σχοινιού που βγαίνει από μια ρίζα χωμένη στο έδαφος και μοιάζει με κολοκύθι ή πεπόνι. Το yadu' a είναι, όμως, απ' όλες τις απόψεις σαν άνθρωπος: πρόσωπο, σώμα, χέρια και πόδια. Ξεριζώνει και καταστρέφει τα πάντα γύρω του, όσο φτάνει το σχοινί. Το σχοινί θα πρέπει να κοπεί με βέλος και το ζώο τότε πεθαίνει.

Ο γιατρός Διοσκουρίδης (δεύτερος αιώνας μ.Χ.) ταύτισε τον Μανδραγόρα με την κιρκεία ή βότανο της Κίρκης για το οποίο διαβάζουμε στο Ι της Οδύσσειας**:

Η ρίζα του κατάμαυρη, το λούλουδο σα γάλα

Μώλυ το λέν' οι αθάνατοι, και δεν το ξεριζώνει

άνθρωπος εύκολα. Οι θεοί όμως μπορούν τα πάντα.

_____________________

*Σ.τ.Μ.: σε μετάφραση Β. Ρώτα

**Σ.τ.Μ.: σε μετάφραση Αργύρη Εφταλιώτη

Jorge Luis Borges

Με συνεργασία Μαργαρίτας Γκουερέρο

Το βιβλίο των φανταστικών όντων

Μετάφραση Γιώργος Βέης

Εκδόσεις LIBRO 1983

Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΤΡΑΠΟΣ – DION FORTUNE

Αυτοί που ασχολούνται με τον αποκρυφισμό, ακούν διαρκώς διάφορες προειδοποιήσεις σχετικά με την Αριστερή Ατραπό. Διαβάζουν για τον Μαύρο Αποκρυφισμό και τους Σκοτεινούς Μυητές και για πολλά άλλα πράγματα που κάνουν την τρίχα σου να σηκώνεται. Το καλύτερο υπόβαθρο για μια σωστή έρευνα στο χώρο αυτό, είναι μια μορφή υγιούς σεβασμού προς τις Δυνάμεις του Σκοταδιού. Η αμάθεια και ο πανικός κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό. Οι προειδοποιήσεις προς τους νεόφυτους είναι συνήθως ασαφείς και δυσοίωνες. Ταυτόχρονα, ελάχιστη πρακτική βοήθεια παρέχουν στους σπουδαστές που αντιμετωπίζουν στην πράξη μια κατάχρηση της αποκρυφιστικής γνώσης.

Το θέμα δεν είναι και πολύ πικάντικο. Για να κατανοηθεί, είναι απαραίτητο να μιλήσουμε απλά, όπως ακριβώς θα κάναμε και για άλλα κοινωνικά προβλήματα όπου οι απλές, σταράτες κουβέντες είναι απαραίτητες για την επίλυσή τους. Ενώ η τακτική της συγκάλυψης ουσιαστικά προσφέρει στο κακό ευκαιρίες, η γνώση της φύσης του μπορεί να συντρίψει τη ραχοκοκκαλιά της δύναμής του.

Οι Μαύροι αποκρυφιστές μπορούν να διαιρεθούν σε δύο κατηγορίες: σε εκείνους που με τη θέλησή τους λένε «Κακό γίνε εσύ το καλό μου» και σε εκείνους που ξεστρατίζουν στην Αριστερή Ατραπό λίγο-πολύ ακούσια, και έχοντας φτάσει εκεί, παραμένουν σε αυτήν, συχνά ξεγελώντας τον εαυτό τους. Αρχικά θα ασχοληθούμε με την πρώτη κατηγορία, γιατί όσοι ανήκουν σε αυτήν μας δίνουν μια ξεκάθαρη εικόνα για το πως λειτουργεί το πνευματικό κακό. Όσοι ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία αντιπροσωπεύουν τις ίδιες αρχές, ελαφρά τροποποιημένες. Φυσικά, δεν είναι τόσο επικίνδυνοι όσο οι πραγματικοί λάτρες του κακού, όμως κι αυτοί μπορούν να γίνουν εξίσου βλαβεροί και δυσάρεστοι. Ευτυχώς οι «Χριστοί» του Κακού είναι το ίδιο σπάνιοι με τους Χριστούς του Καλού. Τα υπέρτατα επιτεύγματα, σε κάθε τομέα της ζωής, επιτυγχάνονται μόνον από λίγους.

Ο Μυημένος της Δεξιάς Ατραπού είναι εστιασμένος στη Θεότητα, ενώ ο Μυημένος της Αριστερής Ατραπού είναι εστιασμένος στον εαυτό του. Αυτή είναι η πρωταρχική διαφορά τους. Είναι το σημείο που καθορίζει προς τα που θα στραφεί μια ψυχή (δεξιά ή αριστερά) όταν πρωτοεισέρχεται στην Ατραπό. Η παραπέρα αποκρυφιστική ανάπτυξη δεν είναι παρά το ανάπτυγμα των όψεων της ατομικότητας αυτής.

Ο Μυημένος της Αριστερής Ατραπού στοχεύει στη δύναμη με κίνητρο την αυτοϊκανοποίηση. Η επαφή μαζί του είναι επικίνδυνη, γιατί ο αρνητικός Μύστης επιδιώκει πάντα να χρησιμοποιεί τους μαθητές του και όχι να τους υπηρετεί. Είναι εντελώς ασυνείδητος και εγωιστής. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην το έχει εκμεταλευτεί στη ζωή του. Τρία κίνητρα συνήθως τον παρακινούν: Η απληστία, ο πόθος και η επιθυμία για γνώση και δύναμη. Ακόμα και τη γνώση-δύναμη, όμως, την αποζητάει για να υπηρετήσεις την απληστία και τη λαγνεία του.

Αφυπνίζει τις ψυχικές ικανότητες – στον εαυτό του και στους άλλους – με όσο το δυνατόν ταχύτερους και λιγότερο κοπιαστικούς τρόπους και όχι με την αργή ωρίμανση που φέρνει η νοητική εκπαίδευση και ο διαλογισμός. Για την επίτευξη αυτού του σκοπού χρησιμοποιεί ναρκωτικά, τα οποία «χαλαρώνουν τους αρμούς του νου» και του δίνουν μια παροδική διεύρυνση της συνείδησης. Όμως, η χαλάρωση των δεσμών του νου διαφέρει ριζικά με την ενίσχυση των δεσμών του, και αν κάποιος δεν θέλει να περάσει μαι ολόκληρη ζωή «κουδουνίζοντας σαν παλιοσακαράκα», τότε είναι ανόητο να επιδιώκει τον πιο πάνω τρόπο ανάπτυξης, έστω κι αν είναι πιο γρήγορος. Όσο θερμά κι αν συστήνουν στο νεόφυτο ένα σύστημα που βάζει στο πρόγραμμα τη λήψη ναρκωτικών σαν δήθεν αβλαβή, θα πρέπει να το απορρίψει. Τα συστήματα «ανάπτυξης» αυτού το είδους στηρίζονται σε μια βάση συθέμελα λαθεμένη και τα αποτελέσματά τους, αργά ή γρήγορα, θα σημαδέψουν καθοριστικά το σπουδαστή.

Ψυχισμός δε σημαίνει μόνο άνοιγμα κέντρων και εσωτερική επαφή με άλλα πεδία. Είναι απαραίτητο να γνωρίζει κανείς πως να προσεγγίσει και να χειριστεί αυτό με το οποίο έρχεται σε επαφή. Τα ναρκωτικά δεν προσφέρουν αυτή τη γνώση – μια γνώση που έρχεται μόνο με την εμπειρία. Αναμφίβολα, μπορούν να ανοίξουν το δρόμο προς τα λεπτότερα πεδία για αυτόν που πειραματίζεται, αλλά το άνοιγμα αυτό είναι τόσο καταστροφικό , που καλύτερα να αποφευγόταν.

Ο νεόφυτος μπορεί να πάρει διαβεβαιώσεις από διάφορους φίλους του, που τους εμπιστεύεται, ότι κι αυτοί έκαναν το πείραμα, δήθεν χωρίς άσχημες συνέπειες. Υπάρχει, όμως, ένας παράγοντας, γνωστός στους ψυχολόγους σαν παρθενικότητα στα ναρκωτικά. Τα άσχημα αποτελέσματα κάθε μη φυσιολογικού διεγερτικού ή ηρεμιστικού, δεν γίνονται αμέσως φανερά. Αν εκδηλώνονταν αμέσως, δεν θα υπήρχαν τοξικομανείς. Δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί κάποιον να γίνεται τοξικομανής χρησιμοποιώντας ένα εμετικό. Η τοξικότητα δημιουργείται από τα συσσωρευτικά αποτελέσματα. Και επειδή τα ναρκωτικά που αλλάζουν το επίπεδο της συνείδησης εθίζονται με διαφορετικό ρυθμό το καθένα, οι κίνδυνοι ακόμα και για τα απλά πειράματα είναι πολύ μεγάλοι. Επιπλέον, αμέσως μετά το πρώτο πείραμα, μπορεί να δημιουργηθεί μια επικίνδυνη αστρική επαφή.

Μπορεί να θεωρηθεί σαν αξίωμα ότι όποιος συνιστά τη χρήση ναρκωτικών για την ανύψωση της συνείδησης, ανήκει οριστικά στην Αριστερή Ατραπό και καλό θα ήταν ο σπουδαστής να αποφεύγει ακόμα και την παρέα του.

Ένας μύστης ίσως επιχειρήσει να ανοίξει τα ψυχικά κέντρα του μαθητή του μέσω υπνωτισμού. Σε αυτή τη μέθοδο φέρνω αντιρρήσεις για δύο λόγους. Ο ένας σχετίζεται με όσα ήδη μελετήσαμε για τα ναρκωτικά. Δηλαδή, αν και επιτρέπουν την είσοδο στα λεπτότερα πεδία, δεν δίνουν τρόπους για να ελέγξουμε τις δυνάμεις αυτών των πεδίων. Είναι σαν να βάζουμε έναν άπειρο οδηγό να οδηγήσει ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο μέσα στους δρόμους μιας μεγάλης πόλης. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι το άτομο που έχει υποστεί ύπνωση δύο ή τρεις φορές, βρίσκεται πια έρμαιο στα χέρια του υπνωτιστή. Ακόμα κι αν αυτός έχει τις πιο αγνές προθέσεις, η όλη διαδικασία είναι πολύ αποσυνθετική για τους φορείς του μαθητή. Η ιατρική σήμερα χρησιμοποιεί ελάχιστα τη βαθιά ύπνωση για τον ίδιο λόγο. Όσο για τους ψυχολόγους, προτιμούν να χρησιμοποιούν την υποβολή.

Ωστόσο, θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο υπνωτιστής δεν μπορεί να φέρει το υποκείμενό του σε έκσταση μόνο με μια λέξη ή ένα βλέμμα από την πρώτη κιόλας προσπάθεια. Κανείς δεν μπορεί να υπνωτιστεί χωρίς να έχει γνώση αυτού που κάνει, δηλαδή χωρίς τη συγκατάθεσή του. Απαιτείται συνεργασία. Γενικά, το υποκείμενο πρέπει να συναινεί αποφασιστικά και να είναι παθητικό. Αρκεί το θύμα να είναι λίγο απρόθυμο, και ο φιλόδοξος Μαύρος Μυητής θα βρεθεί σε πλήρη αμηχανία. Όταν δούλευα σε μια νευρολογική κλινική έτυχε να δω πάρα πολλές θεραπευτικές υποβολές από εξαιρετικούς γιατρούς. Παρ' ότι δεν υπήρχε αμφιβολία για την επιρροή που μπορούσαν να ασκήσουν στον ασθενή από τη στιγμή που είχε πραγματοποιηθεί ήδη η πρώτη ύπνωση, αυτή η πρώτη φορά δεν ήταν καθόλου απλό θέμα, ακόμα και για τον πιο συνεργάσιμο ασθενή.

Παρατήρησα, όμως, ότι η προσωπικότητα του υπνωτιστή ασκούσε μαι υπέρμετρη γοητεία στον ασθενή και από αυτή τη γοητεία μπορούσαν να προκύψουν πολλές λεπτές και ανεπιθύμητες αντιδράσεις. Έχω δει πολλές ψυχαναλύσεις και δεν είμαι υπέρ των χονδροειδών μορφών ψυχανάλυσης που βασίζονται στην ύπνωση, και πιστεύω ότι υπάρχουν πολλές άλλες σωστότερες μέθοδοι στην αναλυτική ψυχολογία. Όσο περισσότερο μελετάω την ανθρώπινη φύση – τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ αυτή την αλήθεια. Ένα κατηγορώ κατά της ύπνωσης μπορεί να είναι κι ένας τρόπος να της πεις «σ' αγαπώ». Όταν αναφέρεται μια τέτοια κατηγορία, καλό είναι να ερευνούμε τη συγκεκριμένη περίπτωση. Μια τέτοια έρευνα σύντομα θα αποκαλύψει, σε όσους πραγματικά γνωρίζουν το θέμα, αν είναι θεμελιωμένη αυτή η κατηγορία ή όχι. Κατηγορίες σαν αυτή δεν μπορεί να γίνονται δεκτές χωρίς έρευνα. Λέγεται ότι «η Κόλαση δε γνωρίζει μεγαλύτερη μανία από την οργή της περιφρονημένης γυναίκας» και πολλά ρομαντικά παραμύθια υστερίας θα μπορούσαν να μας κρατήσουν ξύπνιους για πολλές νύχτες. Όταν η ιστορία που μας σερβίρουν είναι καταστολισμένη, θα πρέπει να την υποψιαζόμαστε πιο πολύ για ψεύτικη. Στην αληθινή ζωή τα παρόμοια συμβάντα είναι αποκρουστικά και σπάνια.

Ωστόσο, αν και απορρίπτω χωρίς συζήτηση την επιβολή ύπνωσης, γνωρίζω πολύ καλά ότι, μπορεί κάποιος να αποκτήσει μεγάλη επιρροή στο νου κάποιου άλλου. Είμαι της γνώμης ότι αυτής της ποιότητας η κυριαρχία εξαρτάται από την εμπιστοσύνη του θύματος. Αν η τελευταία κλονιστεί, η κυριαρχία δε θα διαρκέσει για πολύ. Δεν πιστεύω στις διαβεβαιώσεις ορισμένων θυμάτων ότι τάχα είναι ολότελα αβοήθητα, τη στιγμή που έχουν πια συνειδητοποιήσει τη φύση της δουλειάς τους. Όταν το θύμα αντιλαμβάνεται τα δεσμά του, αλλά δεν τα σπάει, τότε δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν: είτε υπάρχει παρατεταμένη γοητεία, είτε το θύμα έχει «μυηθεί» σε «καταστάσεις» που η αποκάλυψή τους θα προκαλούσε κοινωνικό σάλο, οπότε ο επικυρίαρχος ασκεί πια την εξουσία του εκβιαστικά.

Ο καλύτερος τρόπος για να ξεφύγει κανείς από μια τέτοια κυριαρχία είναι να ζητήσει τη βοήθεια κάποιου φίλου με κοινή λογική και σωστή κρίση, με μεγάλη γήινη σοφία και εμπειρία. Ένας τέτοιος φίλος δε θα υπογραμμίσει υπερβολικά την ψυχική πλευρά του θέματος, αλλά θα ενθαρρύνει το θύμα με ρεαλιστικό τρόπο να συνέλθει, να παραδεχτεί το μερίδιο της ευθύνης του και να περιορίσει όσο μπορεί τη ζημιά. Αν φοβάται τη δημοσιότητα στην περίπτωση που στραφεί εναντίον του βασανιστή του, ας θυμάται ότι ο εχθρός του θα έχει πολύ περισσότερους λόγους να φοβάται τη δημοσιότητα από ότι το θύμα. Μπορεί, πάλι, να ακολουθήσει και τη συμβουλή που έδωσε η κάμπια στην Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων σχετικά με το Σκυλάκι και να πει στο βασανιστή του: «Άσε με ήσυχο και θα σε αφήσω κι εγώ ήσυχο». Το πιθανότερο είναι ότι ο επικυρίαρχος δε θα τον ξαναενοχλήσει. Ένα απρόθυμο θύμα είναι μπελάς.

Ο μαύρος αποκρυφιστής παγιδεύει το θύμα του χρησιμοποιώντας τις αδυναμίες του. Ο πόθος του «γρήγορου πλουτισμού» σαγηνεύει πολλές ψυχές που επιθυμούν να θερίσουν εκεί όπου δεν είχαν σπείρει. Δεν είναι δύσκολο να εμβαθύνουμε στην ψυχολογία εκείνων που εισέρχονται στην Αριστερή Ατραπό και μένουν σ' αυτήν. Όσοι αρνούνται κατηγορηματικά να παίξουν με τη φωτιά, σπάνια καίγονται από το μαύρο αποκρυφισμό. Καμιά φορά παρασύρονται άτομα αθώα, που έχουν μονάχα επιφανειακή εξοικείωση με το θέμα, αλλά η πείρα με έχει διδάξει ότι σε ένα σωστά σκεπτόμενο άτομο σύντομα δημιουργούνται υποψίες, οι οποίες «σημαίνουν υποχώρηση» από τα πρώτα κιόλας στάδια. Όταν οι άνθρωποι μπλέκουν για τα καλά με το μαύρο αποκρυφισμό, πρέπει να παραδεχτούν το λάθος τους πρώτα, και ύστερα να εξαγνιστούν, γιατί φέρουν κάποια ευθύνη. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν αξίζουν όλη τη βοήθειά μας όσοι συνειδητοποιούν το λάθος τους και προσπαθούν να το επανορθώσουν, αλλά στην προσέγγισή τους οφείλουμε να εφαρμόζουμε τα ίδια προφυλακτικά μέτρα όπως και στην περίπτωση σωτηρίας ενός ατόμου που πνίγεται. Πρέπει πάντα να φροντίζουμε να μη μπλέκουμε και εμείς οι ίδιοι σε δυσάρεστες καταστάσεις, γιατί όποιος έχει βρεθεί κάτω από την επίδραση της μαύρης μαγείας, ακόμα κι όταν θέλει να ξεφύγει από αυτήν, κατά πάσα πιθανότητα έχει υποστεί στο μεταξύ ένα σημαντικό αποπροσανατολισμό. Αυτό τον καθιστά πολύ αβέβαιο φίλο μέχρι να γιατρέψει ο χρόνος τις πληγές του και να βγει όλο το δηλητήριο από μέσα του. Θα είναι πάντα ύποπτος και δόλιος, έτοιμος ανά πάσα στιγμή να επιστρέψει στις παλιές του μεθόδους και να επιτεθεί, ή και να καταστρέψει τον ευεργέτη του. Ίσως ο νους του να έχει γίνει λίγο ανισόρροπος και να έχει πάθει μανία καταδίωξης. Δεν είναι εύκολο να αναλάβεις να σώσεις μια ψυχή από τα νύχια ενός μαύρου μάγου. Είναι σαν να προσπαθείς να σώσεις μια γάτα από ένα σκύλο: μέσα στον τρόμο της, πιθανό να γρατσουνίσει και να δαγκώσει τα χέρια που την έσωσαν. Η αποκρυφιστική διάσωση δεν είναι έργο για δειλούς, συναισθηματικούς ή ευφανταστους ανθρώπους. Προϋποθέτει λογική, ήρεμη κρίση, υπομονή και σταθερότητα, καθώς και τη γνώση να αντιμετωπίσεις τον μαύρο αποκρυφιστή στο δικό του πεδίο και να αντέξεις τα αντίποινα που πιθανότατα θα επακολουθήσουν. Αλλά, δόξα τω Θεώ, υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να τα βγάλουν πέρα και να αγωνιστούν για τους συνανθρώπους τους, γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από αυτή που δείχνει όποιος θυσιάζεται για τους αδελφούς του – και υπάρχει κάθε λόγος να φοβάσαι εκείνους που μπορούν να καταστρέψουν τόσο την ψυχή όσο και το σώμα.

DION FORTUNE

ΥΓΙΗΣ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΗΛΙΑΣ ΜΑΜΑΛΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ 1984

ΕΩΣΦΟΡΟΣ – ELIPHAS LEVI

Ο Άγγελος της ελευθερίας γεννήθηκε πριν από την αυγή, και ο Θεός τον αποκάλεσε εωθινό αστέρι.

Δόξα σε σένα, ω Εωσφόρε, γιατί όντας η εξοχότερη των νοήσεων, μπόρεσες να πιστέψεις πως είσαι ίσος με τον Θεό.

Και έπεσες σαν τον κεραυνό από τον ουρανό όπου ο ήλιος σε έπνιγε με την λάμψη του, για να διασχίσεις με τις δικές σου ακτίνες τον σκοτεινό και μυστηριώδη ουρανό της νύχτας. (Σημ: Εωσφόρος σημαίνει άγγελος του Φωτός, ή διαφορετικά της επιστήμης. Χρειάστηκαν πολλοί αιώνες άγνοιας για να τον καταστήσουν ηγεμόνα των δαιμόνων).

Λάμπεις όταν ο ήλιος δύει, και το σπινθηροβόλο βλέμμα σου προηγείται της ανατολής της ημέρας.

Κι όταν η νύχτα θα έχει νικήσει τα σκοτη, συ δεν θα σβύσεις, μοναχικό αστέρι. Αλλά θα εξακοντιστείς με την φροντίδα του ήλιου, του οποίου οι ακτίνες δεν θα σβήσουν ποτέ πια την λάμψη σου. Θα επανέλθεις νικηφόρος και θα είσαι γύρω από τον Θεό ως διάδημα δόξας. Θα λάμπεις πάνω στην καρδιά του σαν διαμάντι.

Ο Πατέρας θα σε οπλίσει με τον κεραυνό του. Ο Υιός θα σου δώσει ένα σκήπτρο επιστεγασμένο με σταυρό. Και το Πνεύμα, με την μορφή της νεαρής παρθένου με γλυκύ χαμόγελο, θα θέσει στο σημαδεμένο πρόσωπό σου τον πρώτο ασπασμό της αγάπης του.

Και θα είσαι σαν τον θριαμβευτή πολεμιστή που επιστρέφει στην εστία του πατέρα του.

Και θα αποκληθείς το φως του κόσμου, πανέμορφος άγγελος της ελευθερίας.

Όχι, δεν είσαι το πνεύμα του κακού, γενναιόδωρο πνεύμα της ανταρσίας και της ευγενικής υπερηφάνειας. Το κακό είναι το μηδέν, είναι η στέρηση του αγαθού, και το αγαθό είναι η ελευθερία.

Διότι η ελευθερία είναι η κόρη της νοημοσύνης και μητέρα της αγάπης.

Ας χαθούν όλες οι χαρές των σκλάβων. Δεν μπορούν να καταστήσουν αιώνια παρά μόνο της ντροπή τους. Όμως, η δόξα θα θριαμβεύσει εξόριστη μέσα στον αιώνιο θρήνο του προγραμμένου.

Πολέμησε ενάντια στον Θεό, και τον νίκησε. Διότι, είμαι νικηφόρος, σημαίνει ότι πολέμησα εναντίον του.

Ο Θεός δεν μπορεί να νικηθεί παρά μόνον από τον ίσο του, και ο ίσος του είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Ω Εωσφόρε, εξήλθες από τους κόλπους του Θεού, και ο Θεός σε κάλεσε κοντά του. Είσαι η πνοή του στόματός του και ο πόθος της καρδιάς του.

Δεν άκουσες, γιατί κατάλαβες. Και δεν υπάκουσες, γιατί αγάπησες.

Δόξα σε σένα, πνεύμα της νοημοσύνης και της αγάπης, διότι, όπως ο Χριστός υπέφερε το μαρτύριο του σταυρού, συ υπέφερες το μαρτύριο της κολάσεως. Ο κόσμος σε καταράστηκε όπως τον καταράστηκε, κι όπως κι αυτός, συγκαταλέχτηκες στην τάξη των νεκρών. Ιδού, όμως, που ξεπροβάλλεις αθάνατος λυτρωτής των αγγέλων.

Και ο Χριστός, ο οποίος, μέσα στον ουρανό που βασιλεύει, εξακολουθεί να είναι στεφανωμένος μ' αγκάθια, θα λάβει από τα χέρια σου ένα χρυσό στέμμα. Διότι ο χρυσός καθαρίστηκε από τις φλόγες, και οι φλόγες είναι αιώνιες όπως η εστία της αγάπης που τις ανάβει.

Το πνεύμα της αγάπης είναι μια μεγάλη πυρά και κατακαίει το μίσος. Είναι μια λίμνη φωτιάς πάντοτε ακίνητη και πάντοτε ενεργή. Και η κόλαση και ο θάνατος ρίχτηκαν μέσα σ' αυτή την λίμνη του πυρός, και στο εξής δεν θα είναι πια.

ELIPHAS LEVI

Η ΒΙΒΛΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ

ΕΧΩ ΠΟΘΗΣΕΙ ΝΑ ΞΕΦΥΓΩ [I HAVE LONGED TO MOVE AWAY] – Dylan Thomas

Έχω ποθήσει να ξεφύγω από το φίδι

της ψεύτικης ημέρας

κι απ’ των αρχαίων τρόμων τον κατασπαραγμό,

γερνώντας πλέον φοβερά, καθώς η μέρα πέφτει

από το λόφο σε απροσμέτρητο βυθό·

έχω ποθήσει να ξεφύγω

απ’ των χαιρετισμών

το πήγαινε-έλα. Ο αέρας

γέμισε πνεύματα, πνευμάτων ήχους το χαρτί,

βροντάει κι αστράφτει κουδούνια και προσκλήσεις.

Έχω ποθήσει να ξεφύγω, όμως φοβάμαι·

λίγη ζωή περισωσμένη αν ξεπηδούσε

απ’ του παλιού μου φόβου αποκαΐδι,

ανάερα σκάζοντας και μ’ άφηνε τυφλό;

Από της νύχτας τον αρχαίο πανικό,

ένα καπέλο που έβγαλα,

τα χείλια μου σμιχτά στ’ ακουστικό,

δε θα με τσάκιζε αμέσως του θανάτου το φτερό;

∆εν φοβάμαι μην πεθάνω απ’ αυτά,

μισά συμβάσεις, ψέματα τ’ άλλα μισά.

I have longed to move away

From the hissing of the spent lie

And the old terrors' continual cry

Growing more terrible as the day

Goes over the hill into the deep sea;

I have longed to move away

From the repetition of salutes,

For there are ghosts in the air

And ghostly echoes on paper,

And the thunder of calls and notes.

I have longed to move away but am afraid;

Some life, yet unspent, might explode

Out of the old lie burning on the ground,

And, crackling into the air, leave me half-blind.

Neither by night's ancient fear,

The parting of hat from hair,

Pursed lips at the receiver,

Shall I fall to death's feather.

By these I would not care to die,

Half convention and half lie.

Dylan Thomas

Το χρώμα της λαλιάς

Ποιήματα 1934 - 1953

Μετάφραση Γιώργος Μπλάνας

Εκδόσεις Ερατώ 2003