Παράδεισοι – Octavio Paz

Στα δοκίμια που έχει αφιερώσει στη μεσκαλίνη ο Aldous Haxley υπογραμμίζει πως σχεδόν πάντοτε τα ατομικά οράματα αντιστοιχούν σε συλλογικά αρχέτυπα. Ο κόσμος που περιγράφει ο Wasson στο Les champignons hallucinogenes dy Mexique φέρνει αμέσως στο μυαλό τις εικόνες μύθων, ποιημάτων και παραστάσεων: μεγάλα ποτάμια, τοπία, δέντρα, βλάστηση πράσινη και κοκκινωπή, γη στο χρώμα του κεχριμπαριού, όλα κάτω από ένα υπερκόσμιο φως. Η αίσθηση της κίνησης – τα μεγάλα ποτάμια, ο άνεμος, ο φωτισμός του ήλιου – αναμιγνύεται με αυτή της ακινησίας και της ησυχίας. Καμιά φορά δίπλα στο νερό που αφρίζει ξεπετιέται μια σκεπτική γυναίκα, σκηνή που θυμίζει την αρχαία ελληνική γλυπτική και μερικές ταφικές στήλες. Εποχή της αυγής του κόσμου, κόσμος με παραδείσιες σημασίες: πως να μη σκεφτείς τις εικόνες της Γένεσης, τις αραβικές ιστορίες, τους μύθους του Ειρηνικού ή της Κεντρικής Ασίας ή τον παράδεισο του Τλάλοκ(1) στο Τεοτιχουακάν; Υπάρχει όμως και ένα άλλο όραμα: έρημοι βράχοι, δίψα και λαχάνιασμα, το σουβλερό μάτι του ήλιου, το τοπίο της καταδίκης, η «άγονη γη» του θρύλου του Γκράαλ. Διαφανείς κολάσεις, γεωμετρία βέβηλων κρυστάλλων, κυκλικές κολάσεις, πολύχρωμες κολάσεις, πληθώρα μορφών και τεράτων, πειρασμοί του Αγίου Αντωνίου, παραληρήματα των θιβετιανών τάνκα(2), υδατογραφίες του Goya, ινδουιστικές συντήξεις και ζευγαρώματα, η παγωμένη κραυγή του Munch, οι πολυνησιακές μάσκες... Αν και οι εικόνες είναι αναρίθμητες, όλες τους – εκτυφλωτικού φωτός ή χθονίου σκότους, απομόνωσης ή συγχρωτισμού – αποκαλύπτουν ένα σύμπαν χωρίς έξοδο. Βάρος, πίεση, ασφυξία, κολάσεις. Δεν μπορούμε να βγούμε έξω από μας τους ίδιους, δεν μπορούμε να πάψουμε να είμαστε αυτό που είμαστε, δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Κόλαση: απολίθωση. Η ουράνια εικόνα είναι όραμα της ελευθερίας: ανύψωση, διάλυση του εγώ. Το φως αντιμέτωπο με την πέτρα.

Οι εικόνες του παράδεισου λέει ο Huxley, μπορούν να αναχθούν σε ορισμένα στοιχεία κοινά στην εμπειρία της μεσκαλίνης και στον οικουμενικό μύθο: γη και νερό, ευφορία, πράσινη βλάστηση. Ιδέα της αφθονίας (σε αντίθεση με τον κόσμο της εργασίας), ιδέα του θαυμάσιου κήπου: το καθετί διαθέτει ευαισθησία» και πουλια, φυτά και ζώα μιλούν το ίδιο ιδίωμα. Στο κέντρο το πρωταρχικό ζευγάρι. Ο Huxley σημειώνει πως το φως έχει έναν ξεχωριστό τόνο, είναι ένας φως που δε βγαίνει από καμιά μεριά ή, για να χρησιμοποιήσουμε μια παλιά και ακριβή έκφραση, είναι ένα αυθύπαρκτο φως. Κι ακόμη είναι ένας φως-δημιουργός (το τοπίο γεννιέται και αναπτύσσεται κάτω από μια εκθαμβωτική βροχή) και ένα φως-τροφός (ο κήπος, καθετί το ορατό αναπαύονται στην αόρατη αγκάλη του). Εγώ θα πρόσθετα μια άλλη, όχι λιγότερο σημαντική παρουσία: το νερό, αρχέτυπο του παραδείσου πριν από τη γέννηση, εικόνα επιστροφής στην πρώτη ηλικία, σύμβολο της γυναίκας και των δυνάμεών της. Το νερό: ηρεμία, γονιμότητα, αυτοσυνείδηση κι ακόμη απώλεια, πτώση και ύποπτη διαφάνεια. Κυρίως, όταν διαβάζει κανείς τον Baudelaire, σταματά μπροστά σε τέτοια οράματα: «αποσυρόμενα νερά, παιγνίδια των νερών, αρμονικοί καταρράχτες, η γαλάζια απεραντοσύνη της θάλασσας κυματίζουν, τραγουδούν, κοιμούνται με μια χάρη ανεξήγητη... δεν εγγυώμαι ότι η θέα ενός διάφανου βάραθρου είναι εντελώς ακίνδυνη για ένα πνεύμα ερωτευμένο με την έκταση και το κρύσταλλο...»(3). Εκπληκτικό απόσπασμα αν σκεφτεί κανείς πως το νερό σχετίζεται με τη Μεγάλη Θεά των λαών της Μεσογείου: τη χλομή μάγισσα, τη σελήνη, την Άρτεμη. Το νερό: το λουτρό της Άρτεμης, η μοιραία πηγή για τον Ακταίωνα(4) και τον Ζιγκφριντ(5).

________________________________

1.Τλάλοκ: Ο θεός της βροχής των Αζτέκων. Ανήκε στο αρχαιότερο πάνθεο των Αζτέκων και ο ναός του βρισκόταν μαζί με το ναό του Χουιτζιλοπόχτλι (νεότερο πάνθεο) στο μεγάλο τεοκάλλι (κλιμακωτή πυραμίδα) της πρωτεύουσας των Αζτέκων Τεοτιχουακάν (η Πόλη του Μεξικού είναι χτισμένη στην ίδια τοποθεσία). Προς τιμή του θυσίαζαν μικρά παιδιά που στην πορεία προς το θάνατο έπρεπε να κλαίνε: τα δάκρυά τους ήταν ήδη βροχή. Σύμφωνα με την αζτέκικη θρησκεία υπήρχαν πολλοί μεταθανάτιοι παράδεισοι και ο άνθρωπος ανάλογα με το θάνατό του πήγαινε σε έναν από αυτούς. Τον Τλαλοκάν (παράδεισο του Τλάλοκ) πήγαιναν όσοι είχαν θάνατο σχετικό με το νερό.

2.Τάνκα: Θιβετιανή θρησκευτική ζωγραφική.

3.Βλ. Σαρλ Μπωντελαίρ, Τεχνητοί Παράδεισοι, μτφ: Ν. Φωκάς, «Εστία», 1986, σελ. 71.

4.Ακταίων: Πρόσωπο της ελληνικής μυθολογίας, που κατά την παράδοση είδε την Άρτεμη να λούζεται γυμνή. Η Άρτεμη τον μεταμόρφωσε σε ελάφι ραντίζοντάς τον με νερό κι έστειλε τα κυνηγετικά του σκυλιά να τον φάνε.

5.Ζίγκφριντ (Siefried): Ο ήρωας του «Έπους των Νιμπελούνγκεν».

OCTAVIO PAZ

ΚΑΘΕΝΑΣ ΕΧΕΙ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΝΙΚΟΣ ΠΡΑΤΣΙΝΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΠΟΠΕΙΡΑ 1989

Η χώρα των ονείρων – Edgar Allan Poe

Μέσ' από δρόμο έρμο κι ισκιωμένο,

μ' αγγέλους του Άδη μόνο στοιχειωμένο,

που Είδωλο εκεί, σε μαύρου θρόνου ερέβη,

μ' όνομα ΝΥΧΤΑ, ολόρθο βασιλεύει,

κάτω στα μέρη αυτά έχω φτάσει τώρα

από μι' αχνή, στερνή της Θούλης χώρα –

από μιαν άγρια γη θλιμμένη που άυλη, μαγεμένη,

πέρ' από ΧΩΡΟ και από ΧΡΟΝΟ μένει.

Λαγκάδια απύθμενα κι άνοχθες ρεματιές,

φαράγγια, και Τιτάνια δάση, και σπηλιές,

που τη μορφή τους απ' τον άνθρωπο σκεπάζει

πάντα η πάχνη που τριγύρω αργοσταλάζει.

Κορφοβούνια που κυλούν ολοένα αγάλι

σε βαθιά πελάγι δίχως περιγιάλι.

Πέλαγα που ακούραστα κλωθογυρνούννε

σ' ουρανούς γεμάτους φλόγες ν' ανεβούνε.

Λίμνες που ατελείωτα, πέρα μακριά,

έρημα ρείθρα απλώνουν – έρημα και νεκρά, –

ρείθρα ασάλευτα – νεκρά και παγωμένα

με τα χιόνια από τα κρίνα τα γερμένα.

Πέρα εκεί στις λίμνες που όλο πιο μακριά

έρημα ρείθρα απλώνουν, έρμα και νεκρά, –

ρείθρα θλιβερα, νεκρά και παγωμένα

με τα χιόνια από τα κρίνα τα γερμένα, –

στις βουνοκορφές – στ' αργό ποτάμι κάτω

με το αιώνιο, σιγαλό μουρμούρισμά του, –

μες στα γκρίζα δάση, – μες στο τέλμα εκεί

που κοντά στο φρύνο, η σαύρα κατοικεί, –

πλάι στο φριχτό βούρκο, πλάι στα βαλτονέρια

που 'χουν οι δράκοι για λημέρια, –

πλάι στην κάθε αναγελάστρα, ανόσια άκρη –

στης πλαγιάς της πιο μελαγχολικής τα μάκρη, –

βρίσκει εκεί με τρόμο ο ξένος σιωπηλές

πεπλοφόρες κάποιες θύμησες παλιές –

φάσματα που το διαβάτη όταν κοιτάζουν

ξαφνιασμένα προσπερνούν κι αναστενάζουν –

ασπροσάβανες σκιές φίλων, που από χρόνια

σ' Ουρανό και Γης δοθήκαν εναγώνια.

Στην καρδιά που εντός της μύριες πίκρες κλείνει

φέρνει η χώρα αυτή παρήγορη γαλήνη –

για το πνεύμα που διαβαίνει στο σκοτάδι

μοίαζει του Ελντοράδο να 'ναι αυτή σημάδι!

Μα ο ταξιδευτής, εκείθε ως ταξιδέψει,

δεν πάει – δεν τολμάει βαθιά της ν' αγναντέψει.

Μένει πάντα το μυστήριο της κρυμμένο

απ' το δειλό του ανθρώπου μάτι τ' ανοιγμένο.

Έτσι το θέλει ο βασιλιάς της, που 'χει ορίσει

ποτέ ματόφυλλο να μην ανοιγοκλείσει.

Γι' αυτό η φτωχή Ψυχή που εδώ περνάει θλιμμένα

μόνο μέσ' από κρύσταλλα τη βλέπει θαμπωμένα.

Μέσ' από δρόμο έρμο κι ισκιωμένο,

μ' αγγέλους του Άδη μόνο στοιχειωμένο,

που Είδωλο εκεί, σε μαύρου θρόνου ερέβη,

μ' όνομα ΝΥΧΤΑ, ολόρθο βασιλεύει,

πίσω στα μέρη αυτά έχω φτάσει τώρα

απ' την αχνή, στερνή της Θούλης χώρα.

Μετάφραση Ν. Σημηριώτης

--------------------------------------------------------------

Dreamland

By a route obscure and lonely,
Haunted by ill angels only,
Where an Eidolon, named NIGHT,
On a black throne reigns upright,
I have reached these lands but newly
From an ultimate dim Thule-
From a wild clime that lieth, sublime,
Out of SPACE- out of TIME.

Bottomless vales and boundless floods,
And chasms, and caves, and Titan woods,
With forms that no man can discover
For the tears that drip all over;
Mountains toppling evermore
Into seas without a shore;
Seas that restlessly aspire,
Surging, unto skies of fire;
Lakes that endlessly outspread
Their lone waters- lone and dead,-
Their still waters- still and chilly
With the snows of the lolling lily.

By the lakes that thus outspread
Their lone waters, lone and dead,-
Their sad waters, sad and chilly
With the snows of the lolling lily,-
By the mountains- near the river
Murmuring lowly, murmuring ever,-
By the grey woods,- by the swamp
Where the toad and the newt encamp-
By the dismal tarns and pools
Where dwell the Ghouls,-
By each spot the most unholy-
In each nook most melancholy-
There the traveller meets aghast
Sheeted Memories of the Past-
Shrouded forms that start and sigh
As they pass the wanderer by-
White-robed forms of friends long given,
In agony, to the Earth- and Heaven.

For the heart whose woes are legion
'T is a peaceful, soothing region-
For the spirit that walks in shadow
'T is- oh, 'tis an Eldorado!
But the traveller, travelling through it,
May not- dare not openly view it!
Never its mysteries are exposed
To the weak human eye unclosed;
So wills its King, who hath forbid
The uplifting of the fringed lid;
And thus the sad Soul that here passes
Beholds it but through darkened glasses.

By a route obscure and lonely,
Haunted by ill angels only,
Where an Eidolon, named NIGHT,
On a black throne reigns upright,
I have wandered home but newly
From this ultimate dim Thule. 

Edgar Allan Poe

ποίηση και φαντασία

ΕΠΙΛΟΓΗ ΑΛΕΞΗΣ ΖΗΡΑΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΛΕΘΡΟΝ 1982

ΑΝΑΣΥΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΟΥ ΟΦΕΟΣ – ΠΑΥΛΟΣ ΣΠ. ΚΥΡΑΓΓΕΛΟΣ

Πορίσματα απ' την πορεία ανάμεσα στα εμπορευματικά δεδομένα (data) της εμπορικής πρακτικής.

Με την αγγλική αμερικάνικη λέξη cash που είναι λατινική της παλαιοελληνικής (βλέπε ΕΙΣ.Β, α' λέξεως κας = δέρμα = σκύτος) και που σημαίνει ρευστό, συνάλλαγμα, δηλ. ποσότητα νομισμάτων, που έχουμε σ' ένα πορτοφόλι (= κας), μπαίνουμε στη λογική του πουγγιού, δηλ. μικρής δερμάτινης θήκης (τσάντας), που φυλάμε το διαθέσιμο ρευστό μας. Τα καλά πουγγιά, τότε όπως και τώρα είναι φτιαγμένα από δέρμα φιδιού ή σαύρας = serpent, οπότε προκύπτει πάλι το γνωστό μας σύμβολο S. Το ότι το δέρμα λέγεται και σκύτος, μαζί με την πληροφορία για σκύτινα νομίσματα στην αρχαιότητα, προφανώς πρόδρομο του χαρτονομίσματος, μας οδηγεί στην έννοια του σκούδου μέσω της σκυτάλης (απ' το σκύτος), που καταλήγει στο ECU, τη νομισματική μονάδα της πρώην Ε.Ο.Κ.

Η σκυτάλη στην Ελλάδα, όπως τα κιπού στους Ινδιάνους, καθώς και το ογαμικό αλφάβητο στη ρουνική γραφή, ήταν ένα καλό μέσο (αποτελεσματικό) για την καταγραφή, απομνημόνευση και επαλήθευση (λογιστικό έλεγχο) των οικονομικών δεδομένων στις αποθήκες αγαθών με λογιστική μέθοδο, μέσα κι απ' τα συγχρονισμένα λογισμικά δεδομένα, που αναφέρονται στα αγαθά (εμπορεύματα ή υπηρεσίες) γνωστά στο Ρωμαϊκό Δίκαιο (πρόδρομο των σύγχρονων Ευρωπαϊκων Δικαίων) σαν res, δηλ. πράγμα (=κάθε τι) που μπορείς να διαπραγματευτής ή χρησιμοποιήσης = χρήμα.

Ορίζοντας σαν εμπόρευμα κάθε τι που μπορεί να αλλάξη χέρια, δηλ. να γίνη αντικείμενο συναλλαγής (intra commercium), χαρακτηρίζουμε σαν έμπορο το φυσικό ή νομικό πρόσωπο (άνθρωπο ή εταιρία), που διακινεί (άγει) νόμιμα ή παράνομα και με τρόπου τυπικό ή παράτυπο, έντυπο ή άτυπο, πραγματικά ή παραστατικά, αυτά τα πράγματα (res ή εμπορεύματα) μέσω ενός μέσου, φορτίου ή αγωγίου (αγώι), που αρχικά ήτνα ένα ζώο ή μηχάνημα. Εκεί, που ένα βάρος (άχθος) δεν μπορούσε να μεταφερθή με ζώο ή μηχάνημα ή μηχανισμό, το φορτωνότανε (επιβαρυνότανε) εκούσια (θεληματικά) ή με αγγαρεία (φορτικά) ένας βαστάζος ή αχθοφόρος, γνωστός σα χαμάλης.

Η αραβική λέξη hamal (= aAri) δείχνει ο,τιδήποτε μπορεί να χρησιμοποιηθή σαν όχημα (= φέρων οργανισμός), απ' την καμήλα (σύνηθες ως αποτελεσματικό μέσο μεταφοράς) μέχρι το φορείο κι απ' το άρμα μέχρι το πλοίο, ακόμη και μέχρι το Maaseh Merkavah = Έργον του Οχήματος στη ραββινική (καββαλιστική) ορολογία, χωρίς να μας διαφεύγη ο υποκρυπτόμενος όρος merkator = έμπορος στην εβραϊκή λέξη merkavah, απ' το όνομα Merkurius, που σημαίνει στα λατινικά και τον υδράργυρο (ΑΑ30) και τον θεό Ερμή, δεδομένου ότι και ο θεός αυτός, σαν προστάτης των εμπόρων (Κερδώος Ερμής), και ο υδράργυρος, σαν υγρό μέταλλο, διασπείρονται προς όλες τις κατευθύνσεις μέσω της εικόνας του διπλού όφεος (δύο φίδια), που απαρτίζουν το κηρύκειον, δηλ. τη ράβδο της αναγγελίας μιας ειρηνικής προσεγγίσεως και μιας χρήσιμης αγγελίας, λόγος για τον οποίο ο Ερμής λέγεται και Ευάγγελος. Αυτή η παράσταση του ανθρώπου, που κρατάει τα δύο φίδια, έρχεται από πολύ παλιά, και από πολύ μακρυά, είναι η εικόνα της θεάς Αθηνάς γνωστής στην Κρήτη σαν «Θεάς των Όφεων» ή A-ta-na-po-ta-ni-ja, όπου σ' αυτήν την περιοχή ο Μίνως (mines = ορυχεία), αναγραμματισμός, όπως είδαμε, του ονόματος Σίμων, ήλεγχε και το εμπόριο του χαλκού (aes στα λατινικά, aeris στη γενική, εξ ου και Αερία ή Κρήτη, κατά τη γνώμη μου). Το εμπόριο αυτό του χαλκού επεξετάθη στην Αθήνα, πολιούχο της Αθηνάς, γνωστής σαν Άθωρ ή Άθως στην περιοχή της Χαλκιδικής, όπου τα ορυχεία των Αθηναίων («Σκαπτή ύλη») και το Άγιον Όρος ή Άθως των αρχαίων, αφιερωμένο στην Αθάνα ή Αθηνά, άβατον για τους άνδρες στην προχριστιανική εποχή και για τις γυναίκες στη Χριστιανική εποχή.

Το εξαγωγικό και διαμετακομιστικό εμπόριο του χαλκού μεταξύ Αθηνών και Αιγύπτου μέσω Κρήτης διαχρονικά και διαχωρικά κάτω απ' την εξωτερική μορφή του αταθηνίου (=χαλκός, έλυτρον και το σχήμα του σταυρού του Αγίου Ανδρέα), με το οποίο μεταφερότανε, (πρβλ. π.χ. το χρυσό σε ράβδους ή γλώσσες παλαιότερα). Έτσι φθάσαμε και στην εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών δεδομένων του Σινά, κυρίως των ορυχείων χαλκού, που δούλευαν οι Ευραίοι, όπως αναλύσαμε στην αρχή του παρόντος. Είναι σημαντικό να τονίσουμε, ότι η θεότητα του Σινά, γνωστή σαν Hathor ή Ma' na, είναι η γνωστή μας Αθώρ (κατ' εμέ Άθως), μητέρα του Ώρου ή Χετ Χερού, και ότι ο επίγειος θεός των Αιγυπτίων, ο Φαραώ, παρίσταται μ' ένα φίδι στο μέτωπό του (στο στέμμα του) το γνωστό μας Ουραίον, που είναι μια κόμπρα ή νάγια, γνωστή στην ελληνική γλώσσα της περιοχής σαν «ασπίς».

Αναφορικά με όσα περιγράψαμε ανωτέρω για την αποθήκη των αγαθών (ή την αποθήκευση των δεδομένων σ' έναν υπολογιστή), μπορούμε να παρατηρήσουμε, πως μια μικρή αποθήκη (ή πρόχειρη, πρβλ. μπιζουτιέρα) είναι η γαβάθα, που αποδίδεται στα γαλλικά ecueile (προφ. Εκουέιλ), δηλ. σκυτάλη (με τη γνωστή αποβολή του S), απ' όπου προήλθε η προηγούμενη ονομασία ECU του ευρωπαϊκού νομίσματος χωρίς να μας διαφεύγη και η λέξη ecueil (προφ. Εκυέιγ) = σκόπελος, που μπορεί να δηλώνη το Γιβραλτάρ, το μεγάλο βράχο, του οποίου οι στήλες, παριστάμενες αρχικά στο σκούδο και στο δολλάριο, πέρασαν με οριζόντια μορφή στο Εβρώ. Το ότι οι «Στήλες του Γιβραλτάρ» λέγονται και «Στήλες του Ηρακλέους», πέραν απ' τον εμπορικό συμβολισμό της υπερπηδήσεως του εμποδίου αυτού για τα σκάφη των Ελλήνων και αργότερα Φοινίκων, Βενετών κλπ, μας ανακαλεί στη μνήμη την αρχαία παράσταση της κρητικής Αθηνάς, όπως την αναλύσαμε ανωτέρω, εφ' όσον και ο Ηρακλής, γνωστός για τις σχιζοφρενικές η επιληπτικές κρίσεις του, παρίσταται επίσης όρθιος και κρατώντας από ένα φίδι σε κάθε χέρι. Η παράσταση αυτή απλοποιήθηκε αργότερα, μέσω της παραστάσεως της ιέρειας της Ίσιδος, σ' ένα μόνο φίδι διαπλεκόμενο στον αριστερό της βραχίονα, όπως ακριβώς και της Αθηνάς στον Παρθενώνα και της συζύγου του Σίβα (βλ. ΕΙΣ. Β' η, σελ. 1) και αναλυόμενο μυστικιστικώς στο Χάλκωμα ή Νεεσθάν, δηλαδή τον Χαλκούν Όφιν, που ύψωσαν στην έρημο οι Ευραίοι, προκειμένου να σωθούν απ' τα θανατηφόρα δαγκώματα των φιδιών) που τους επετίθεντο. Είναι σαφές απ' όλες τις Βιβλικές, ιστορικές, συμβολικές, οικονομικές) εμπορευματικές και πολεμικές συνυφάνσεις της παρουσίας του χαλκού ότι αυτός σαν κύριο αν όχι αποκλειστικό υλικό όπλων, αγγείων και νομισμάτων ήταν ο κύριος μοχλός της πολιτικής σκέψεως των αρχόντων της περιοχής και κυρίως του Φαραώ.

Η οικονομική δικτατορία του Ιωσήφ στην Αίγυπτο, με την οποία υποδούλωσε τους Αιγυπτίους στο Φαραώ, που μας είναι γνωστός ήδη σαν Δράκων ο Μέγας (δηλ. φίδι ή κόμπρα) και κατά συνέπειαν σαν δράκος, παρέχει (τίει) τη δραχμή (δηλ. το νόμισμα της εποχής), απ' όπου προκύπτει και η διπλή έννοια της διοικητικής δραστηριότητος και μέριμνας του βασιλέως:

1)σαν δράκος, απ' το ρήμα δέρκομαι = παρατηρώ καθαρά, δείχνει την καταμέτρηση, απογραφή και φακέλλωμα όλων εκείνων, που μπορούν να συνεισφέρουν στο δημόσιο κορβανά έμμεσοι και άμεσοι φόροι, τέλη, παροχές υπηρεσιών, χορηγίες κλπ).

2)σαν δράκος, απ' το ρήμα δράττομαι = αρπάζω, κατακρατώ, παίρνω στην κυριότητά μου (βλ. και λήμμα «μεσεγγύση» στο Ταμείο, Κεφ. VII του παρόντος), παίρνει στην κυριότητά του, μέσω των δολίων ενεργειών του Ιωσήφ τα εμπορεύματα, τα ζωντανά, τα κτήματα και τέλος την προσωπική ελευθερία των πολιτών της Αιγύπτου, που τους μετατρέπει σε δούλους, δηλ. ανδράποδα, δηλ. δημοσίους υπαλλήλους (= ιεραρχική υπαλληλία με κεφαλή τον Φαραώ), προκειμένου να εκτελούν τα δημόσια έργα, που χρειάζεται το σύστημα του παραγωγικού και διαμετακομιστικού εμπορίου της περιοχής και εκείνων, οι οποίοι ωφελούνται απ' αυτό, (δηλ. βλ. όπως πάντα το Ιερατείο και ο Βασιλεύς = Φαραώ, σήμερα Διοικητής ή Διευθυντής Διαχειριστής ή Ελεγκτής οποιασδήποτε τράπεζας, που ασκεί χρηματοδοτική πολιτική, ιδιαίτερα δανειοληπτική).

Η καταδυνάστευση των πρώην ελευθέρων Αιγυπτίων πολιτών απ' τον Ιωσήφ και στη συνέχεια τους δύο γιούς του, Εφραίμ και Μανασή, χρησίμευσε σαν άριστο μοντέλλο για την επέκταση του συστήματος παγκοσμίως με τις εβραιοαιγυπτιακές φυλές των δύο γιών του Ιωσήφ, ανταποκρινόμενες κατά πολλούς στους αγγλικούς και αμερικάνικους πληθυσμούς, με ρυθμούς, τακτική και αποτελεσματικότητα ωρολογιακού μηχανισμού παγκοσμίως.

Είναι άκρως σημαντικό (critical point) και αποκαλυπτικό ότι η υπόθεση της υποδουλώσως του πληθυσμού, προκειμένου να μετατραπούν σε μια άβουλη αγέλη παραγωγικών μηχανισμών με επιταχυνόμενους ρυθμούς παραγωγικότητας (τουλ, 6% ετησίως plus), ξεκίνησε απ' το πρότυπο της αγελάδας και του σταριού: πράγματι ο Ιωσήφ διηγείται στον Μεγάλο Δράκοντα το όνειρό του (διάβαζε: Σχεδιασμό του), που είναι:

1)σε 1η φάση, 7 παχείες και 7 εξηντλημένες αγελάδες

2)σε 2η φάση, 7 εύρωστα και 7 άρρωστα στάχυα

3)σε 3η φάση, 7 πλούσια και 7 φτωχά χρόνια (λιμός)

Το σχέδιο αυτό δείχνει την εκμετάλλευση σε γεωργικό επίπεδο (στάχυα, στάρι, ψωμί) και σε κτηνοτροφικό επίπεδο (αγελάδες, κρέας, δέρματα), προκειμένου να ωφεληθή η άρχουσα τάξη απ' το χρονοδιάγραμμα αυτό, δηλ. απ' τη μετατροπή του χρόνου σε χρήμα, λόγος για τον οποίο αποκρύπτεται η αναφορά αρχικά στα χρόνια απ' τον Ιωσήφ, δεδομένου ότι η τριπλή αναφορά αρχικά στις «γενεές 14» στη γενεαλογία του Ιησού στα Ευαγγέλια σημαίνει την τριπλή αναφορά στον αριθμό 14, που εδώ μας αποδίδεται ως

1)7 + 7 αγελάδες = 14 αγελάδες ή 14 ζωικά μέρη

2)7 + 7 στάχυα = 14 στάχυα ή 14 φυτικά μέρη

3)7 + 7 χρόνια = 14 χρόνια ή 14 μονάδες πληροφορήσεως.

Οι 14 μονάδες (units) ή μέρη ή μόρια πληροφορήσεως, (information) αντιστοιχούν στη 14η θέση στον Περιοδικό Πίνακα άρα δείχνουν το 14ο στοιχείο, που είναι το πυρίτιο (ΑΑ14) διεθνώς γνωστό σαν Si, υλικό παραγωγής των μονάδων πληροφορίας μέσω των υπολογιστών, αλλά, μέσω της συνθέσεως 7+7, που δείχνει είτε τη σύνθεση C+O = Si (6+8), είτε το διατομικό στοιχείο άζωτο (ΑΑ&), διεθνώς γνωστό σαν Ν, απαραίτητο μαζί με τον φωσφόρο στα λιπάσματα, δηλαδή την τροφή της παραγωγής της γης, κάτω απ' την άκρως κρίσιμη διαδικασία του «κύκλου του αζώτου». Επομένως ο Νείλος ποταμός, ο υπεύθυνος για την ζωή στην Αίγυπτο, μέσω της διατροφικής αλυσίδας, που ευνοεί πλημμυρίζοντας ετησίως τα χωράφια της Αιγύπτου, είναι ζωτικός και sine qua non παράγων (ατζέντης) της ζωής στα χωράφια, που ελέγχονται απ' αυτόν, και για τον λόγο αυτό θεωρείται, σε θρησκειολογικό επίπεδο από συμβολικής αναφοράς, ότι τα νερά του προέρχονται απ' τα δάκρυα της Ίσιδος, θεάς του όφεος όπως είδαμε, σε 16 επίπεδα (όπου 16ΑΑ = S δηλ. 8+8) με αποτέλεσμα να δημιουργήται ο γνωστός ίασπις στο Νείλο (κρυπτοκρυσταλλικός χαλαζίας = κουάρτς = SiO2 δηλ. «πυριτόλιθος του Νείλου» ή «πέτρα του Νείλου».

Το αριθμητικό ισόψηφο της λέξεως Νείλος (βλ. Εισ. Β', α' & β') μας δίνει 365, αριθμό που σημαίνει αφ' ενός τον ετήσιο κύκλο των πλημμυρών του ποταμού, αφ' ετέρου τον κύκλο των ημερών της τροχιάς του Ηλίου = Ρα ή Ρε, πατέρα του Φαραώ ή Όφεος. Επομένως οι 14 πληροφοριακές μονάδες, που περιέχονται στο σύνολο των 21 (= 3 Χ 7) ενεργειακών μονάδων, δείχνουν μέσα απ' τη διδυμία του αζώτου (Ν) τη χρήση του πυριτίου (Si), προκειμένου να επιτευχθή το σκάνδιο (Sc), απ' το ρήμα σκεδάννυμι = διασκορπίζομαι, ενέργεια που, όπως είδαμε ανωτέρω, ελέγχεται απ' τον Κερδώο Ερμή ή Mercurium, Έφορο και Θεό των εμπόρων (mercatorum) που διασκορπίζονται και σκεδάννυνται (Sc) σ' όλον τον κόσμο, διαλαλώντας δηλ. ευαγγελιζόμενοι (βλ. Ευάγγελος ο Ερμής) την πραμάτεια τους, δηλ. τα «καλά πράγματα» ή αγαθά ή καλούδια (goods στα αγγλικά, πρβλ. και καταστήματα Goody's).

Επομένως η σκέδαση, που οδηγεί και στη διασκέδαση, υπονοεί και αυτή το αρχικό σύμβολο S του Satan = πληρωτού, δηλ. ανθρώπου που διαθέτει χρήμα (πληρώνει) για να αποκτήσει ένα αγαθό (πράγμα ή res) ή υπηρεσία, κατά συνέπειαν γίνεται τιτάν (βλ. και σελ. 13 ισοτιμία: 14$00 = 14 σκούδα).

Ο Φαραώ, προφανώς περσική παραφθορά απ' τον καιρό της περσικής κατοχής της λέξεως Παραώ, προέρχεται απ' την παλαιότερη αιγυπτιακή φράση = «Περ Άα» = Υψηλή Πύλη. Ο τίτλος αυτός, τον οποίον κληρονόμησε, χρησιμοποίησε και διατήρησε ο σουλτάνος, δηλ. ο βασιλεύς = εσσήν = μελέκ των Τούρκων, «η σκιά του Αλλάχ πάνω στη γη μας οδηγεί στον Ιωσήφ του οποίου ο φαραωνικός τίτλος Ψονθομφανηχ (= «εκείνος, δια του οποίου ομιλεί ο Θεός ο Ζων») μας οδηγεί στην ομφή = Θεία φωνή, που έβγαινε στους Δελφούς, όταν χρησμοδοτούσε η Πυθία, θηλυκός τύπος της λέξεως πύθων = όφις, προγενέστερος κυρίαρχος δαίμων της περιοχής, απ' το ρήμα πυνθάνομαι = ζητώ να μάθω, πληροφορούμαι. Άρα ο πύθων ή όφις ή δράκων των Δελφών μας οδηγεί δια της Ομφής του στον Ψονθοφανήχ, 2ο τη τάξει μετά τον Φαραώ ή Υψηλή Πύλη = Μεγάλο Δράκοντα ή Όφιν, απ' το ουραίον = κόμπρα = ασπίδα) στο στέμμα του.

Επομένως η εικόνα στην πρόσθα όψη των χαρτονομισμάτων του ευρώ, που αντιστοιχεί στην κορώνα των κερμάτων, που είναι θύρες ή πύλες ή πόρτες ή ευραί, στην κυριολεξία υψηλές πύλες, είναι στην ουσία η αναφορά στον Φαραώ και στο οικονομικό του σύστημα. Το ότι και το Γιβραλτάρ (που αναφέραμε αρχικά και στη συνέχεια εκτεταμένα σαν παριστάμενο στο σκούδο, δολλάριο και ευρώ) ονομαζόταν απ' τους Έλληνες και «Πύλαι Γαδειρίδες», δείχνει ιστορικά μεν το πέρασμα των Αράβων στην Ισπανία, λειτουργικά δε τα χρηματοοικονομικά δεδομένα, που υπονοεί η προσθία εικόνα του ευρώ. Πέραν τούτων και η Δήμητρα καλούμενη Πύλη, ιδιαίτερα στα Ανθήλια των Θερμοπυλών και Γέφυρα απ' τους Γεφυραίους = Εβραίους (βλ. εισ. Β', η') δείχνει το γεωργικό χαρακτήρα της πρώην ΕΟΚ με τα «πράσινα νομίσματά» της (βλ. σχετικά λήμματα στο Ταμείον του παρόντος) και τη σύνδεση της εικόνας της προσθίας όψεως του ευρώ με την εικόνα της οπισθίας όψεως, που είναι οι γέφυρες. Κρίσιμο σημείο, εν προκειμένω (critical point) είναι ότι οι γέφυρες αυτές είναι πάντα θαλάσσιες ή ποτάμιες και ποτέ χερσαίες, δηλ. περνάνε πάνω από νερά, με αποτέλεσμα τα νερά να περνάνε από κάτω τους και μέσα απ' τις καμάρες τους, ώστε στην ουσία οι γέφυρες αυτές είναι επίσης ευραί = πύλαι, μέσα απ' τις οποίες περνάει το υγρό στοιχείο, ενώ μέσα απ' τις πύλες της εικόνας της προσθίας όψεως περνάνε οι εύραι = άνεμοι.

Κατά συνέπειαν η Γέφυρα ή Δήμητρα ή Αχαΐα, γνωστή και σαν Δηώ, απ' το ρήμα δηώ = ερημώνω, ληστεύω, δείχνει και τη δήωση της αιγυπτιακής = νοτιοελληνικής οικονομίας απ' τον σχεδιασμό του Ιωσήφ και η διπλή όψη του νομίσματος (κορώνα – γράμματα ή Κετέρ – Μαλχούτ), τη δικαιοδοσία Φαραώ – Γέφυρας, που δηλώνεται απ' τη γνωστική ορολογία αντίστοιχα σαν Πλήρωμα ή γκίμελ ή καμήλα (= εισροαί ή αποταμιεύσεις) και Κένωμα ή ντάλεθ ή πόρτα (= εκροαί ή εκταμιεύσεις) αφ' ετέρου απ' την εξισορροπιστική διαδικασία του κρατικού παρεμβατισμού (φορολογία ή δεκάτη, εισφορές κλπ).

ΠΑΥΛΟΣ ΣΠ. ΚΥΡΑΓΓΕΛΟΣ

ΕΥΡΩ

ΕΝΑ ΕΥΡΕΟS ΦΑSΜΑΤΟS

ΕΒΡΑΪΚΟ ΝΟΜΙ$ΜΑ

ΑΘΗΝΑΙ 2002

ΑΙ ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΑΙ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ ΤΩΝ ΡΟΔΟΣΤΑΥΡΩΝ – ΠΕΤΡΟΣ ΓΡΑΒΙΓΓΕΡ

Εγνωρίσαμεν εκ των ανωτέρω σελίδων συνοπτικώς την ιστορικήν πλευράν της Ροδοσταυρικής κινήσεως, οία εγένετο γνωστή κατά τον XVIIον αιώνα εν Ευρώπη. Αι ρίζαι όμως αυτής δέον να αναζητηθούν εις πολύ αρχαιοτέραν εποχήν, εάν λάβωμεν υπ' όψει ότι υπό το σύμβολον του Ρόδου και του Σταυρού περικλείεται ολόκληρος η Ερμητική Παράδοσις και ο Εσωτερισμός της μεταχριστιανικής εποχή. Η ροδοσταυρική Αδελφότης, πράγματι, φαίνεται να ιδρυθή δια πρώτην φοράν ουχί κατά τον XVIIον αιώνα, αλλ' υφ' ης στιγμής η έλευσις του Σωτήρος Χριστού εσήμανε την εμφάνισιν επί της Γης ενός νέου Νόμου: του Νόμου της Αγάπης και της Θυσίας. Δια συνδύασμόυ της αρχαίας Γνώσεως, συμβολιζομένης υπό του Ρόδου, μετά της νέας Χριστιανικής Σοφίας, εικονιζομένης υπό του Σταυρού απετελέσθη εν τέλειον και αρμονικόν σύνολον το οποίον έλαβε το όνομα Ροδοσταυρισμός. Έδραι του πρωταρχικού Ροδοσταυρισμού υπήρξαν κατά τον κ. Σεμελάν(1), διαδοχικώς η Αττική, η Έφεσος και ακολούθως το Βυζάντιον. Μετά την πτώσιν της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αλλά και προ αυτής, δια των Σταυροφόρων, η έδρα της Αδελφότητος μετατίθεται προς τα Βορειοδυτικά και εμφανίζεται εις Αυτστροουγγαρίαν, Γερμανίαν, Αγγλίαν, Γαλλίαν, Δανίαν, μέχρι και του νότου της Νορβηγίας κατά την γνωστήν εποχήν της αναγεννήσεως του Ροδοσταυρικού Τάγματος.

Βλέπομεν όθεν ότι η ενιαία και αναλλοίωτος αύτη παράδοσις, βασιζομένη επί παγκοσμίων και καθολικών αρχών, δεν περικλείεται εις τα στενά όρια μας χρονικής περιόδου. Είναι το ανεκτίμητον κτήμα των αρχαίων Μάγων της Ανατολής και των Εποπτών της αρχαίας Σοφίας. Ομιλούντες περί της Ροδοσταυρικής κινήσεως του XVIIου αιώνος, δέον να εκλαμβάνομεν ταύτην ως μίαν παραφυάδα και ως την αναγεννημένην μορφήν της ενιαίας αρχαίας και σεπτής διδασκαλίας η οποία από καιρού εις καιρόν και από τόπου εις τόπον εμφανίζεται επί της Γης από του 1ου μ.Χ. αιώνος.

Οι Ροδόσταυροι υπήρξαν ανέκαθεν οι υπηρέται της Αληθείας και της Ανθρωπότητος ολοκλήρου. Ηγωνίσθησαν εναντίον των σφαλμάτων των ανθρώπων, εναντίον των προλήψεων και των δεισιδαιμονιών, εναντίον πάσης υποδουλώσεως ψυχικής και πνευματικής, χρησιμοποιήσαντες προς τούτο όχι την βίαν, ουδέ την τιμωρίαν ή τον φόβον, αλλά την χριστιανικήν διδασκαλίαν της Αγάπης και της Αλληλεγγύης και εφαρμόσαντες ως μέσον το παράδειγμα.

Βάσις της Ροδοσταυρικής διδασκαλίας είναι η τριπλή υγεία του ανθρώπου: σωματική, ψυχική και πνευματική. Αύτη συνίσταται ουχί εις την δογματικήν αποστήθησιν θεωριών και δογμάτων άνευ ατομικής επεξεργασίας, ουχί εις την εκμάθησιν μίας τεχνητής επιστήμης διδασκομένης έστω και εις εσωτερικούς κύκλους, αλλ' εις την δημιουργίαν πρώτον, ηθικών και ψυχικών χαρισμάτων, ως η αγάπη, ο σεβασμός, ο αλτρουισμός, η θυσία, είτα δε η διαπαιδαγώγησις του νοητικού ημών είναι εις την σύλληψιν θετικών και λογικών εννοιών, εις τρόπον ώστε ουδέποτε να υπεκφεύγωμεν του σταθερού εδάφους της σωφροσύνης και της συναινέσεως και να επιδιδώμεθα εις την πραγμάτωσιν μυστικοπαθών και φανταστικών ιδεών, οιστρηλατούμενοι υπό της ανερματίστου πίστεως ή της τυφλής ευπιστίας.

Σκοπός της μυήσεως κατά την ροδοσταυρικήν διδασκαλίαν είναι η τρόπον τινά εξύψωσις της ασυνειδήτου καταστάσεως εις την υποσυνείδητον, την υποσυνειδήτου εις την ενσυνείδητον και της ενσυνειδήτου εις την υπερσυνείδητον. Εφαρμοζόμενος ο νόμος ούτος εις την ανθρωπίνην μορφήν, μας δίδει την κλείδα της προόδου και τελειώσεως αυτής.

Τρέφεσθαι, αισθάνεσθαι και σκέπτεσθαι συμφώνως προς τον φυσικόν νόμον. Κάθαρσις και εξαγνισμός τόσον του σώματος, όσον και της ψυχής, δηλ. του αισθησιακού, συναισθηματικού και διανοητικού είναι του ανθρώπου, ίνα η υπάτη αρχή, ο Νους, το αγνόν πνεύμα, απαλασσόμενον των σκωριών των παθών και ελαττωμάτων, αρχίση να ενασκή διαρκή και πεφωτισμένον έλεγχον επί των κατωτέρων αρχών αίτινες εις τον συνήθη άνθρωπον υπερέχουν και δεσμεύουν την ελευθέραν εκδήλωσιν της αθανάτου ημών αρχής.

Ο προτιθέμενος να εισέλθη εις την ατραπόν της μυήσεως οφείλει να διάγη ζωήν φιλοσόφου, απλήν, ενάρετον, ελευθέραν παθών και διαπνεομένην υπό της αγάπης. Πρέπει να γνωρίζη να ανακαλύπτει τας καλλονάς της Φύσεως και ολόκληρος η πλάσις να του ομιλή. Ο τέλειος μαθητής, ο έτοιμος να κρούση την θύραν των μυστηρίων, συγκεντρώνει τα εξής ηθικά και πνευματικά προσόντα(2).

1)Αγαπά τον Θεόν, ήτοι την Απόλυτον Σοφίαν και την Απόλυτον Αγάπην, υπεράνω παντός άλλου. Δεν δυνάμεθα άλλως να αγαπώμεν τον Θεόν, ειμή ακολουθούντες τας διατάξεις του φυσικού νόμου όστις είναι συγχρόνως και ο θείος νόμος. Ούτος υπαγορεύει την βελτίωσιν της ανθρωπίνης υποστάσεως και ανύψωσιν αυτής μέχρι της Τελειότητος. Τούτο επιτυχγάνεται δια της Σοφίας και της Αγάπης.

2)Χρησιμοποιεί τον ελεύθερόν του χρόνον προς ηθικήν του και πνευματικήν πρόοδον. Αι περιστάσεις ουδέποτε ελλείπουν εάν υπάρχη η καλή θέλησις και η διακαής επιθυμία προς τούτο.

3)Είναι αφιλοκερδής, αγαθός, δεν γνωρίζει την πλεονεξίαν.

4)Είναι υπομονητικός, μετριόφρων, εχέμυθος αλλά και ενεργητικός.

5)Ακολουθεί πάντοτε τον κανόνα του καθήκοντος, ουδέποτε δε κάμνει συμβιβασμούς με τον εαυτόν του και ουδέποτε ευρίσκει το δικαιολογητικόν δια μίαν κακήν του πράξιν. Τουναντίον ψέγει τον εαυτόν του με απόλυτον ελευθερίαν και λαμβάνει στερρώς την απόφασιν να μη επαναλάβη την πράξιν ταύτην.

6)προσπαθεί να εκμάθη τον εαυτόν του, βέβαιος ων ότι κατ' ανάλογον τρόπον θα γνωρίση τον Κόσμον και αυτόν τον Θεόν, το τέλος πάσης μυήσεως και πάσης Σοφίας.

7)Τηρεί την διάνοιάν του αγνήν από ρυπαρών σκέψεων, επιζητεί την ανάπτυξιν των διανοητικών του ικανοτήτων δια της διαλεκτικής και της συγκεντρώσεως, και μελετά αδιαλείπτως το αιώνιον και αψευδές Βιβλίον της Φύσεως.

8)Εκμανθάνει την θεωρίαν πριν επιδοθή εις την πράξιν. Επιζητεί την καθοδήγησιν ενός πεπειραμένου Διδασκάλου, βέβαιος ων ότι εν τη περιπτώσει ταύτη θέλει είσθαι εν μεγαλειτέρα ασφαλεία και ότι η Οδός την οποίαν διατρέχει, θέλει σημαντικώς συντομευθή.

9)Ενασκείται εις την ευσπλαχνίαν προς όλα τα όντα, και προς όλα τα βασίλεια της Φύσεως, ιδιαιτέρως προς τον άνθρωπον. Δεν σκέπτεται κακόν περί ουδενός. Όλα τα όντα πηγάζουν εκ της αυτής Πηγής διακρίνονται μόνον εκ της απάτης της μορφής. «Ο συ μισείς, ετέρω μη ποιήσης». Πράττε εις τους άλλους, ό,τι επιθυμείς να πράττουν και εκείνοι δια σε. Μη προκαλείς τον πόνον και την θλίψιν. Τουναντίον έσω πάντοτε πρόθυμος δια θυσίας και δια την παρηγορίαν των ένεκα αγνοίας αναξιοπαθούντων συνανθρώπων σου. Ανάπτυξε τα αισθήματα της λατρείας, του σεβασμού και της αγάπης. Αποτελούν ταύτα τα θρεπτικά στοιχεία της ψυχής. Εκείνος όστις διακρίνεται επί ευσπλαχνία προς μίαν οιανδήποτε άλλην μορφήν, εν τη οποία εκδηλούται η Μοναδική Παγκόσμιος Ζωή, αποφεύγει ταλαιπωρίας του ιδίου του Εγώ.

10)Μελετά τα αρχαία βιβλία της Σοφίας και προσπαθεί να κατανοήση την κεκρυμένην αυτών σημασίαν. Τα εκλεκτά βιβλία είναι δια το μη ώριμον πνεύμα, ό,τι το μητρικόν γάλα δια το βρέφος. Είμεθα ηναγκασμένοι να δεχώμεθα την τροφήν εκ τινος άλλου, πριν ακόμη αποκτήσωμεν την δύναμιν και την πείραν να ανέλθωμεν εις την πηγήν της Σοφίας και να αντλήσωμεν εκείθεν το ύδωρ της Αληθείας. Τα αρχαία βιβλία της Σοφίας δεν είναι συνήθη βιβλία ανταποκρινόμενα προς εξωτερικάς αληθείας τας οποίας δυνάμεθα να κατανοήσωμεν δια του εγκεφάλου. Είναι συλλογαί ασκήσεων έχουσαι ως σκοπόν την εξάσκησιν της διανοίας εις την αναζήτησιν και ανεύρεσιν των κεκρυμένων πνευματικών αληθειών. Δια τούτο ο μαθητής οφείλει να μη σπαταλά τον χρόνον του εις την εν αυτοίς ζήτησιν ιστορικών και εξωτερικών περιγραφών, αλλ' εις την αποκάλυψιν πνευματικών αληθειών.

Επί των 10 τούτων σημείων στηριζόμενος ο άνθρωπος και προσπαθών να εφαρμόση τας αρχάς ταύτας εις τον βίον του, επιτελεί τα πρώτα μεγάλα βήματα επί της οδού της Καθάρσεως και η θύρα του Τεμένους της Μυήσεως τω ανοίγεται διάπλατα. Δύναται, εάν το θέλη να περιληφθή μεταξύ των εκλεκτών, διότι τοιούτοι χαρακτήρες είναι οι αποτελούντες την χορείαν των Μυστών και μόνον ενώπιον τοιούτων αποκαλύπτεται γυμνή η Αλήθεια.

Από του σημείου τούτου και εφεξής αι αποκαλύψεις διαδέχονται αλλήλας. Ο Άνθρωπος-Μύστης καθίσταται επί μάλλον και μάλλον ενάρετος, επί μάλλον και μάλλον Σοφός.

«Οι Ροδόσταυροι εδίδασκον τον άνθρωπον όστις έφθανεν εις ωρισμένον επίπεδον μυήσεως, ότι πας άνθρωπος ώφειλε να προσπαθήση να εξαγάγη και ελευθερώση εκ του ληθάργου, ατομικάς τινας ιδιότητας. Όταν δε η δραστηριότης αύτη θα εξεδηλούτο, η ανθρωπίνη ύπαρξις θα ηδύνατο δι' ευεργετικού τρόπου, να ενεργήση επί της ολότητος, να παραγάγη την γαλήνην, να δαμάση την τρικυμίαν και να επεναφέρη την ειρήνην πέριξ αυτής. Τοιουτοτρόπως καθίστατο προστάτης και όχι κυρίαρχος. Πας μεμυημένος, έλεγον οι Ροδόσταυροι, όστις θέλει να έχη δυνάμεις ανωτέρας πρέπει να αρχίση να εξαπλώνη το καλόν και να δίδη την ευτυχίαν πέριξ αυτού.

«Ακολούθως, όταν ο Μύστης διήρχετο ωρισμένους βαθμούς μυήσεως, ώφειλε να εξωτερικεύη το άτομόν του, επιτρέπων εις την ενσυνείδητον αυτού αρχήν, να απομακρυνθή του σώματος και να καταβή εις απόστασιν, δια να κάμη το καλόν εις τους ομοίους του.

«Περαιτέρω, ο Διδάσκαλος έλεγεν εις τον μαθητήν ότι, εκείνος όστις θα εξωτερικεύετο και όστις θα διήρχετο την περίοδον των δοκιμασιών μετά καλής θελήσεως και αγάπης, εκείνος θα ηδύνατο να ορμήση πέραν του Φυσικού Πεδίου και να έλθη εις επαφήν μετ' ανωτέρων υπάρξεων, αίτινες ζώσι πέραν του Πεδίου ημών». (Σεμελά: Ανά τα Παραδόσεις, ένθ. ανωτέρω, σελ. 30).

Η θεία Παράδοσις, ης φωτεινήν παραφυάδα αντιπροσωπεύει η σεπτή Αδελφότης των Ροδοσταύρων, φροντίζει όπως αι παρθένοι ψυχαί επιτελούν εγκαίρως τους μυστικούς αυτών Γάμους, περί ων το μυστηριώδες βιβλίον του ANDREAE εκτενώς διαλαμβάνει.

Σύμβολον της ιεράς ταύτης Ενώσεως είναι αυτό τούτο το έμβλημα του Ροδοσταυρισμού, το κατ' εξοχήν ζωτικόν σημείον της αληθούς Μυσταγωγίας, όπερ συνδέει την διαίσθησιν και τον Έρωτα μετά της λογικής και της Επιστήμης, την Φύσιν μετά της Αιωνιότητος, τον Άνθρωπον μετά του Θεού.

________________________

1.Δημ. ΣΕΜΕΛΑ. Ανά τας Παραδόσεις εν Περιοδικώ «ΣΦΙΓΞ», έτος 1936, σελ. 39 κ.επ.

2.Π.ρ.β.λ. FRANZ HARTMANN:Βιωτικοί κανόνες των Ροδοσταύρων, Τα καθήκοντα ενός Ροδοσταύρου, Τα μυστικά γνωρίσματα των Ροδοσταύρων. Άπαντα εν περιοδ. «ΣΦΙΓΞ»1936 σελ. 39...40,48. 1937 σελ.38-42

ΠΕΤΡΟΣ ΓΡΑΒΙΓΓΕΡ

ΤΕΚΤΟΝΙΚΟΝ ΜΟΥΣΕΙΟΝ Νο 16

ΣΥΝΕΚΔΟΣΗ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ & ΔΙΜΕΛΗΣ 1999

Που πήγανε τα χρόνια??? - Jonathan Black

Η Έξοδος των Εβραίων από την Αίγυπτο κατά παράδοση τοποθετείται επί της βασιλείας του φαραώ Ραμσή Β', ενός από τους σπουδαιότερους και επεκτατικότερους ηγέτες της Αιγύπτου. Τα μνημεία της βασιλείας του, εκτός από τα μεγάλα έργα του Λούξορ και στο Αμπού Σιμπέλ, περιλαμβάνουν επίσης τον γιγαντιαίο οβελίσκο που σήμερα υψώνεται στην Πλας ντε λα Κονκόρντ στο Παρίσι. Στο έργο του ρομαντικού ποιητή Σέλεϊ «Οζυμανδίας», ο Ραμσής αποτελεί το αρχέτυπο του επίγειου ηγεμόνα, που καταλήγει να πιστέψει ότι τα επιτεύγματά του θα διαρκέσουν εσαεί - «Κοιτάξτε τα έργα μου, Ισχυροί και απελπιστείτε!»

Άξιος αντίπαλος του Μωυσή θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί. Σίγουρα έτσι σκέφτηκε ο Σεσίλ ντε Μιλ. Προέκυψε όμως ένα πρόβλημα. Οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν ότι, αν ψάξουμε για ίχνη των Εβραίων στη διάρκεια της βασιλείας του Ραμσή Β', ή αν αναζητήσουμε, για παράδειγμα, ίχνη της πτώσης της Ιεριχούς ή του Ναού του Σολομώντα στα αντίστοιχα αρχαιολογικά στρώματα, δε θα βρούμε απολύτως τίποτε.

Αυτό οδήγησε τους ειδήμονες στο ομόφωνο συμπέρασμα ότι οι επικοί μύθοι για την προέλευση των Εβραίων ήταν «απλώς μύθοι», με την έννοια ότι δεν είχαν κανένα έρεισμα στην ιστορική πραγματικότητα.

Αξίζει εδώ τον κόπο να κανουμε μια σύντομη παύση για να διερωτηθούμε κατά πόσο οι εν λόγω ειδήμονες ήθελαν να είναι αυτές οι ιστορίες αναληθείς, σε τι βαθμό οι πεποιθήσεις τους είχαν διαμορφωθεί από ένα είδος εφηβικής χαιρεκακίας απέναντι στην ανατροπή των βεβαιοτήτων της παιδικής ηλικίας.

Τη δεκαετία του 1990 μια ομάδα νεότερων αρχαιολόγων με έδρα την Αυστρία και το Λονδίνο με επικεφαλής τον Ντέιβιντ Ρολ άρχισαν να αμφισβητούν τη συμβατική χρονολόγηση της Αιγύπτου. Πιο συγκεκριμένα, κατέληξαν στη διαπίστωση ότι κατά την περίοδο της Τρίτης Ενδιάμεσης Δυανστείας, δύο κατάλογοι βασιλέων που ως τότε θεωρούνταν ότι βασίλευσαν διαδοχικά, στην πραγματικότητα είχαν βασιλεύσει παράλληλα και ανταγωνιστικά.

Αυτό είχε αποτέλεσμα να «συντομευθεί» η χρονολόγηση της αρχαίας Αιγύπτου κατά τετρακόσια περίπου έτη. Η λεγόμενη «Νέα Χρονολόγηση» κερδίζει βαθμιαία έδαφος ακόμα και στις τάξεις των αιγυπτιολόγων της παλαιότερης γενιάς.

Μια συμπτωματική παράπλευρη συνέπεια της Νέας Χρονολόγησης – και λέω «συμπτωματική» επειδή οι εν λόγω αιγυπτιολόγοι δεν έχουν κανένα θρησκευτικό κίνητρο – ήταν ότι, όταν οι αρχαιολόγοι άρχισαν να αναζητούν ίχνη των βιβλικών αφηγήσεων τετρακόσια περίπου χρόνια νωρίτερα, κατέληξαν σε εντυπωσιακές ανακαλύψεις.

Η ανθρώπινη κατάσταση μας αφήνει τεράστια περιθώρια να πιστεύουμε αυτό που θέλουμε να πιστέψουμε, όμως για οποιονδήποτε δεν έχει κάποιο ισχυρό κίνητρο ώστε να πιστεύει ότι οι βιβλικες ιστορίες είναι «απλώς παραμύθια», τα νέα αυτά στοιχεία είναι όντως συγκλονιστικά.

Καταδεικνύουν ότι ο Μωυσής δεν έζησε περί το 1250 π.Χ., και άρα δεν ήταν σύγχρονος του Ραμσή Β'. Αντιθέτως, γεννήθηκε περί το 1540 π.Χ. και η Έξοδος έλαβε χώρα περί το 1447 π.Χ. Χρησιμοποιώντας αναδρομικούς αστρονομικούς υπολογισμούς, παρατηρήσεις του πλανήτη Αφροδίτη που καταγράφονται σε μεσοποταμιακά κείμενα και επαληθεύονται τόσο από τη Βίβλο όσο και από σωζόμενα αιγυπτιακά αρχεία, ο Ντέιβιντ Ρολ κατέδειξε βάσει ισχυρών στοιχείων ότι ο Μωυσής ανατράφηκε ως Αιγύπτιος πρίγκιπας επί βασιλείας Νεφερχοτέπ Α', στα μέσα του 16ου αιώνα π.Χ. Ο Ρολ βρήκε συμπληρωματικά αποδεικτικά στοιχεία σε μια περιγραφή του Εβραίου ιστορικού Αρταπάνου του Αλεξανδρέως, που έζησε τον 3ο αιώνα π.Χ. και ο οποίος είχε πιθανότατα πρόσβαση σε αρχεία των αιγυπτιακών ναών που δεν έχουν διασωθεί. Ο Αρτάπανος ανέφερε ότι ο «Πρίγκιπας Μούσος» αναδείχτηκε σε δημοφιλή διοικητή επί βασιλείας Χενεφρή, διαδόχου του Νεφερχοτέπ Α'. Αργότερα ο φαραώ τον εξόρισε επειδή τον ζήλευε. Τέλος ο Ρολ κετέδειξε ότι ο φαραώ της εξόδου ήταν ο διάδοχος του Χενεφρή, Τουτιμαίος. Οι ανασκαφές στο επίπεδο του Τουτιμαίου αποκάλυψαν τα ερείπια ενός οικισμού ξένων δούλων ή εργατών – όπως αυτοί που μνημονεύει ο Πάπυρος του Μπρούκλιν, ένα βασιλικό διάταγμα που εγκρίνει τη μετεγκατάσταση μιας τέτοιας ομάδας την ίδια ακριβώς εποχή. Ο οικισμός αυτός πιθανώς δημιουργήθηκε από και για τους Εβραίους. Υπάρχουν επίσης ταφικοί λάκκοι και ενδείξεις για εσπευσμένους μαζικούς ενταφιασμούς που αποτελούν ίσως ίχνη των βιβλικών λοιμών.

.............................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................

Πρίν από την πρόοδο που σημειώθηκε με την Νέα Χρονολόγηση του Ντέιβιντ Ρολ, επικρατούσε η αντίληψη ότι ο Σολομών, αν όντως υπήρξε ως ιστορικό πρόσωπο, έζησε την Εποχή του Σιδήρου. Αυτό αποτελούσε μεγάλο πρόβλημα, διότι η αρχαιολογία δεν έβρισκε στα ερείπια της συγκεκριμένης περιόδου κανένα ίχνος από τον πλούτο και τα οικοδομήματα για τα οποία φημιζόταν πάντα ο Σολομών. Η τοποθέτηση του Σολομώντα στα τέλη της Εποχής του Χαλκού αποδείχτηκε απολύτως ταιριαστή. Τα κατάλοιπα των φοινικικού τύπου κτισμάτων, που θα μπορούσαν να αποτελούν έργα του αρχιτέκτονα Χιράμ, ανεσκάφησαν στα αντίστοιχα στρώματα.

JONATHAN BLACK

Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΝΑΣΟΣ ΚΥΡΙΑΖΟΠΟΥΛΟΣ Δ.Φ.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ BELL 2011

[Η στοιχειωμένη βροχή πέφτει γύρω σου] - Κλείτος Κύρου

Η στοιχειωμένη βροχή πέφτει γύρω σου
Σκάβει τον άνεμο που κρύβει μέσα του
Τις φωνές όλων εκείνων που πέθαναν
Για να σε αναστήσουν

Μα εσύ που φύτρωσες μέσα στο μνήμα τους
Χαρούμενος όπως ένα γιορταστικό τραγούδι
Ρήμαξες και βουβάθηκες

Πως να σαλέψεις τα μέλη σου τέτοιον καιρό
Που ο τρόμος είναι πιο φτηνός κι από το σίδερο
Που ξεκινάς απ' την αρχή πιστεύοντας
Στον άδικο χαμό εκείνων που πεθάναν
Για να σε θανατώσουν.


Κλείτος Κύρου
Οι Κατασκευές
Εκδόσεις Κέδρος 1980

Περί Μετενσαρκώσεως – ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΗΣ

Προκειμένου να κατανοήσουμε την ακριβή έννοια της Μετενσαρκώσεως, ν' αξιολογήσουμε σε ποιον βαθμό ή σε ποιες περιπτώσεις ισχύει και ν' αποφύγουμε τις τόσο συνήθεις πλάνες επί του θέματος αυτού – παράγωγα της εκλαϊκεύσεως – που είναι τόσο δημοφιλείς σήμερα, οφείλουμε κατ' αρχήν ν' αποκτήσουμε σαφή έννοια δύο πραγμάτων:

• τι ακριβώς είναι το ανθρώπινο ον. Και
• ποια είναι τα στάδια που διέρχεται κατά την ζωή του.

Το ανθρώπινο ον

Ως ανθρώπινο ον θα θεωρήσουμε τον άνθρωπο του οποίου όλοι έχουμε καθημερινή εμπειρία: εκείνο το ενσαρκωμένο ον που εμφανίζει κατ' αρχήν τριών ειδών εκδηλώσεις:

• νοεί
• συναισθάνεται
• πράττει.

Με άλλα λόγια, ως ανθρώπινο ον θα ορίσουμε εκείνο το συγκρότημα των τριών ετεροφώτων αρχών, που ζωογονούνται και εμψυχώνονται από το μυστικό αλλ' αυτόφωτο Στοιχείο.

Κατά δε το μέτρο της πνευματικής εξελίξεως του ανθρώπου και του συντονισμού των ετεροφώτων στοιχείων του με το αυτόφωτο, η νόησις, το συναίσθημα και η δράσις του θα εκφράζουν – λιγότερο ή περισσότερο – το φωτίζειν και το θερμαίνειν του Φωτός-Πυρός.

Τα στάδια της ζωής του ανθρώπου

Όπως όλοι γνωρίζουμε, η ζωή ενός ανθρώπου ξεκινά με την Σύλληψι, όπου δύο άλλα ανθρώπινα όντα, ένα άρρεν κι ένα θήλυ, συμβάλουν το καθένα με τον δικό του χαρακτηριστικό τρόπο στην δημιουργία εκείνου του σωματικού αιτίου, το οποίο θα σχηματίσει έναν νέο ανθρώπινο οργανισμό.

Ο οργανισμός αυτός του νεοεμφανιζομένου ανθρώπου σχηματίζεται μέσω μιας μυχίας διαδικασίας διαρκείας εννέα μηνών, η οποία καλείται Κυοφορία. Κατ' αυτήν πραγματοποιείται η σύνδεσις των τριών ετεροφώτων στοιχείων (του Αέρος, του Ύδατος και της Γης). Κι όταν συμπληρωθεί το χρονικό τούτο διάστημα, λαμβάνει χώραν η Γέννησις του νέου ανθρωπίνου όντος.

Γεννώμενος λοιπόν ο καινούργιος άνθρωπος εμφανίζεται στον υλικό κόσμο, τον κόσμο των ηθικών εναντιοτήτων. Αναλόγως προς την ηλικία του και προς την αντίληψι που έχει κάθε στιγμή, ευρίσκεται ενώπιον ηθικών επιλογών, οι οποίες μπορούν να συνοψισθούν σε:

• σκέψεις, συναισθήματα και πράξεις σύμφωνες με την ίδια του την πυρίφωτο φύση, και
• σκέψεις, συναισθήματα και πράξεις ενάντιες προς αυτήν.

Αυτή η Ηθική Πάλη του ανθρώπου τον εξελίσσει πνευματικώς, τον φωτίζει και τον υψώνει προς το Φως – Πυρ.

Κάποια στιγμή ο χρόνος της ζωής του τελειώνει. Το συγκρότημα των τριών ετεροφώτων στοιχείων διαλύεται. Και τότε για τον άνθρωπο υπάρχουν δύο ενδεχόμενα:

• ή να έχει κατορθώσει να συγκροτήσει πνευματικό φορέα (1), κατάλληλο να φέρει τη συνείδησί του,
• ή δεν το έχει κατορθώσει, οπότε η συνείδησις παύει.

Στην πρώτη περίπτωσι ο άνθρωπος συνεχίζει να υφίσταται ως ενσυνείδητη οντότης και ζει στον λεγόμενο Πνευματικό Κόσμο.

Στην δεύτερη περίπτωση η συνείδησίς του χάνεται αφού δεν υπάρχει φορέας κατάλληλος να την φέρει(2).

Κι αυτή είναι η τελική έκβασις του ανθρωπίνου όντος.

Τα ανωτέρω στάδια της ζωής του ανθρώπου μπορούμε να τα αποκωδικοποιήσουμε στον εξής πίνακα:

Στάδια της ζωής του ανθρωπίνου όντος

1. Σύλληψις            2. Κυοφορία                           3. Γέννησις

4. Εμφάνισις           5. Ηθική Πάλη                       6. Εξέλιξις

7. Τέλος του βίου   8. Αποκόμισις των πράξεων   9. Τελική έκβασις

Η περίπτωσις της Μετενσαρκώσεως

Είναι εύκολο να εξαγάγουμε το συμπέρασμα ότι στην δεύτερη περίπτωσι που εξετάσαμε, όταν δηλαδή ο άνθρωπος υποστεί τον δεύτερο θάνατο και απολέσει την συνείδησί του και την προσωπικότητά του, δεν απομένει πλέον τίποτε απ' αυτόν.

Τότε το αυτόφωτο στοιχείο – το Φως-Πυρ – επανέρχεται στο επίπεδό του, εντός του εαυτού του, απ' όπου – εάν θελήσει – δύναται να κατέλθει εκ νέου στον κόσμο και να επενδυθεί με τα τρία ετερόφωτα στοιχεία.

Εάν συμβεί τούτο δημιουργείται ένας καινούργιος άνθρωπος, που δεν έχει καμμία σχέσι με τον παλαιό, ο οποίος δεν υφίσταται πλέον. Δεν μπορούμε λοιπόν εδώ να μιλήσουμε περί Μετενσαρκώσεως του ανθρώπου.

Στην περίπτωσι όμως που η τελική έκβασις είναι ευνοϊκή για τον άνθρωπο κι αυτός διατηρήσει την συνείδησί του και συνεχίσει να υφίσταται ως πνευματικό ον, τότε μπορεί – εάν υπάρχει θεία σκοπιμότης – να επανενσαρκωθεί στον κόσμο. Τότε εμφανίζεται μεν ένας νέος άνθρωπος, ο οποίος όμως διατηρεί μυχίους δεσμούς με τον παλαιό. Σ' αυτή την περίπτωσι και μόνον, κατά την γνώμη μας, μπορούμε να μιλούμε για Μετενσάρκωσι του ανθρώπου(3).

Και στις δύο τούτες περιπτώσεις, όμως, το νεοεμφανιζόμενο ανθρώπινο ον υπόκειται στους ίδιους ακριβώς νόμους. Και στις δύο περιπτώσεις πάνω απ' αυτό επικρέμαται σαν δαμόκλειος σπάθη το ενδεχόμενο του δευτέρου θανάτου, εάν δεν πραγματοποιήσει τον συντονισμό των ετεροφώτων του στοιχείων με το Φως-Πυρ που τον εμψυχώνει κι εάν δεν δημιουργήσει άφθαρτο πνευματικό φορέα για την συνείδησί του. Τυχόν προϊστορία ενός ανθρωπίνου όντος δεν το εξασφαλίζει από την ανάγκη της ηθικής και πνευματικής τελειώσεώς του.

Η άλλη άποψις

Τα όσα αναφέραμε παραπάνω βασίζονται στην παραδοχή που κάναμε αναφορικώς προς το τι είναι ο άνθρωπος, τον οποίον ορίσαμε ως ένα τριαδικό συγκρότημα των τριών φανερών ετεροφώτων στοιχείων, που ζωοποιούνται και εμψυχώνονται από το μυστικό αλλ' αυτόφωτο στοιχείο. Οπότε βεβαίως η έκφρασις «Μετενσάρκωσις του ανθρώπου» δεν έχει έννοια παρά μόνον στην περίπτωσι που προαναφέραμε.

Αυτή η αντίληψις περί του ανθρώπου μας φαίνεται ως η πιο λογική, διότι:

• ο άνθρωπος έχει την ελευθερία να προσδιορίζει τον εαυτό του ανά πάσα στιγμή και να του προσδίδει περιεχόμενο ανάλογο προς τις ηθικές του επιλογές
• ο άνθρωπος είναι ον εξελισσόμενο ηθικώς και πνευματικώς
• η συνείδησις του ανθρώπου εξελίσσεται, διευρύνεται και φωτίζεται, κατά το μέτρο που τείνει προς την υπερσυνείδησι του Φωτός-Πυρός
• το «εγώ» του ανθρώπου προσδιορίζεται από το που βρίσκεται η συνείδησις την οποίαν έχει ανά πάσα στιγμή

Εν τουτοις οι ανατολικές κυρίως παραδόσεις προσεγγίζουν τον άνθρωπο από διαφορετική σκοπιά. Ταυτίζουν τον άνθρωπο με το Θείο Αυτόφωτο Στοιχείο και θεωρούν τα τρία ετερόφωτα στοιχεία ως προσωρινά του επενδύματα, τα οποία τούτο χρησιμοποιεί επί ορισμένο χρονικό διάστημα και έπειτα αποβάλλει ως άχρηστα πλέον.

Δεν θα κρίνουμε εδώ αυτή την άποψι, ούτε θ' αναπτύξουμε τα διάφορα θεωρητικά και πρακτικά προβλήματα τα οποία εγείρει. Θα πούμε μόνον ότι εάν υιοθετήσουμε αυτή την οπτική γωνία, τότε μπορούμε να μιλήσουμε για συνεχείς επανενσαρκώσεις του Αυτόφωτου Στοιχείου (και όχι του τριαδικού ανθρώπου), αφού το Αυτόφωτο Στοιχείο – ως Θείο – είναι αθάνατο.

_____________________

1.Δηλαδή το πλέγμα των αρετών που αναφέραμε στις σελ. 28-29

2.Αυτός είναι και ο λεγόμενος «δεύτερος θάνατος» ο οποίος αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη (Αποκ. 2.11, 20.6, 20.14, 21.8)

3.Πρβλ. τα εξής χωρία της Καινής Διαθήκης:

-Λουκ. 1.17: «και αυτός [δηλαδή ο Ιωάννης ο Βαπτιστής] προελεύσεται ενώπιον αυτού εν πνεύματι και δυνάμει Ηλιού...»

-Ματθ. 11.13~15: «...πάντες γαρ οι προφήται και ο νόμος έως Ιωάννου προεφήτευσαν. Και ει θέλετε δέξασθαι, αυτός εστιν ο Ηλίας, ο μέλλων έρχεσθαι»

-Ματθ. 17.10~13: «Τι ουν οι γραμματείς λέγουσιν ότι Ηλίαν δει ελθείν πρώτον; Ο δε Ιησούς αποκριθείς είπεν αυτοίς: Ηλίας μεν έρχεται πρώτον και αποκαταστήσει πάντα. Λέγω δε ημίν ότι Ηλίας ήδη ήλθε και ουκ επέγνωσαν αυτόν, αλλ' εποίησαν εν αυτώ όσα ηθέλησαν... Τότε συνήκαν οι μαθηταί περί Ιωάννου του Βαπτιστού είπεν αυτοίς».

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΗΣ

ΠΥΡ ΑΗΡ ΥΔΩΡ ΓΗ

Μία Διδασκαλία για τον Άνθρωπο και το ρόλο του στο Σύμπαν

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΥΡΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ 1999