Τα Ρευστά Φαντάσματα και τα Μυστήριά τους – Eliphas Levi

Οι αρχαίοι τους είχαν δώσει διάφορα ονόματα: λάρβα, λεμούρια*. Τους άρεσε ο ατμός του χυμένου αίματος και απέφευγαν τις λάμες των σπαθιών.

Οι θεουργοί τα επικαλούνταν και οι Καββαλιστές τα χαρακτήριζαν σαν στοιχειακά πνεύματα.

Δεν ήταν όμως πνεύματα, επειδή ήταν θνητά.

Ήταν πυκνοποιημένα ρευστά τα οποία ήταν δυνατό να καταστραφούν με τεμαχισμό.

Ήταν ένα είδος εμψυχωμένων αντικατοπτρισμών, ατελείς εκπορεύσεις της ανθρώπινης ζωής. Οι παραδόσεις της Μαύρης Μαγείας λένε ότι η γέννησή τους οφειλόταν στη σεξουαλική στέρηση του Αδάμ. Ο Παράκελσος αναφέρει ότι οι ατμοί του αίματος των υστερικών γυναικών γεμίζουν τον αέρα με φαντάσματα. Και αυτές οι ιδέες είναι τόσο αρχαίες, ώστε βρίσκουμε ίχνη τους στον Ησίοδο, ο οποίος απαγορεύει με έντονο τρόπο οποιοδήποτε μόλυσμα.

Τα πρόσωπα που συνήθως καταλαμβάνονται από φαντάσματα, είτε διεγείρονται, λόγω αυστηρής σεξουαλικής αποχής, είτε εξασθενούν λόγω υπερβολικής ερωτικής ενασχόλησης.

Τα ρευστά φαντάσματα, είναι εκτρώματα του ζωτικού φωτός. Είναι εύπλαστα διάμεσα, χωρίς σώμα και πνεύμα, γεννημένα από τις υπερβολές του πνεύματος και τις διαταραχές του σώματος.

Αυτά τα περιπλανώμενα διάμεσα μπορούν να θελκτούν από ορισμένους εκφυλισμένους, οι οποίοι είναι μοιραία συμπαθητικοί προς αυτά και οι οποίοι – με δικό τους κόστος – τους δανείζουν μια τεχνητή ύπαρξη μεγάλης ή μικρής διάρκειας. Τότε αυτά, χρησιμεύουν σαν συμπληρωματικά όργανα των ενστικτωδών επιθυμιών αυτών των εκφυλισμένων. Ποτέ δεν τους θεραπεύουν, τους παραπλανούν όλο και περισσότερο και τους δίνουν όλο και μεγαλύτερες παραισθήσεις.

Εφόσον τα σωματικά έμβρυα μπορούν να πάρουν τις μορφές που τους δίνει η φαντασία της μητέρας τους, τότε και αυτά τα περιπλανώμενα ρευστά έμβρυα θα πρέπει να έχουν τεράστια ποικιλία και να μεταμορφώνονται με καταπληκτική ευκολία. Η τάση τους να παίρνουν κάποιο σώμα για να έλξουν μια ψυχή, τα κάνει να στερεοποιούνται και να αφομοιώνουν με φυσικό τρόπο τα σωματικά μόρια που υπάρχουν στην ατμόσφαιρα.

Έτσι, στερεοποιώντας τον ατμό του αίματος, ξαναδημιουργούν αίμα, εκείνο που οι μανιακοί των παραισθήσεων βλέπουν να κυλάει από τις εικόνες και τα αγάλματα. Δεν τα βλέπουν όμως μόνο αυτοί. Οι Βιντράς και η Ρόουζ Ταμισιέ δεν είναι απατεώνες, ούτε μύστες. Το αίμα πραγματικά κυλάει. Οι γιατροί το εξετάζουν, το αναλύουν. Είναι αίμα, αληθινό ανθρώπινο αίμα. Από που όμως προέρχεται; Μπορεί να σχηματιστεί από μόνο του στην ατμόσφαιρα; Μπορεί να κυλήσει από ένα μάρμαρο, από ένα ζωγραφισμένο καμβά, από μια όστια; Αναμφίβολα όχι. Αυτό το αίμα κυκλοφορούσε κάποτε σε φλέβες, έπειτα χάθηκε, εξατμίστηκε, στέγνωσε. Ο ορός έγινε ατμός, τα αιμοσφαίρια έγιναν ανεπαίσθητη σκόνη, όλο μαζί υψώθηκε και στροβιλίστηκε στην ατμόσφαιρα και στη συνέχεια προσελκύστηκε μέσα στο ρεύμα κάποιου ιδιαίτερου ηλεκτρομαγνητισμού. Ο ορός ξαναέγινε υγρός. Απορρόφησε πάλι τα αιμοσφαίρια που χρωματίστηκαν από το αστρικό φως και το αίμα κυλάει.

Η φωτογραφία αποδεικνύει ικανοποιητικά ότι οι εικόνες είναι πραγματικές διαφοροποιήσεις του φωτός. Υπάρχει, λοιπόν, μια συμπτωματική και τυχαία φωτογραφία, η οποία αποτυπώνει διαρκείς εντυπώσεις από τους περιπλανώμενους στην ατμόσφαιρα αντικατοπτρισμούς, επάνω σε φύλλα δέντρων, στο ξύλο, ακόμη και στις πέτρες. Κατ' αυτόν τον τρόπο σχηματίζονται εκείνες οι φυσικές μορφές στις οποίες ο Γκαφαρέλ έχει αφιερώσει διάφορες σελίδες του βιβλίου του Ανήκουστα Παράδοξα, εκείνες οι πέτρες στις οποίες αποδίδει μαι απόκρυφη δύναμη και τις οποίες ονομάζει gamahes. Έτσι έχουν σχηματιστεί εκείνα τα γράμματα και τα σχέδια, τα οποία αφήνουν κατάπληκτους τους παρατηρητές των ρευστών φαινομένων. Αποτελούν αστρικές φωτογραφίες, οι οποίες εντυπώθηκαν από τη φαντασία των μέντιουμ με ή χωρίς τη βοήθεια των ρευστών αστρικών κελυφών.

Η ύπαρξη αυτών των αστρικών κελυφών αποδείχτηκε καθοριστικά από μια μάλλον περίεργη εμπειρία. Διάφορα άτομα, θέλοντας να δοκιμάσουν τη μαγική δύναμη του αμερικανού Χόουμ, του ζήτησαν να καλέσει διάφορους συγγενείς και υποκρίνονταν ότι είχαν χάσει, ενώ στην πραγματικότητα ποτέ δεν είχαν υπάρξει. Τα φαντάσματα δεν άργησαν να ανταποκριθούν στο κάλεσμα και τα φαινόμενα που ακολούθησαν μετά το κάλεσμα του μέντιουμ ήταν τελείως υλικά.

Αυτή η εμπειρία είναι αρκετή για να καταδικάσει την πολύπαθη ευπιστία και τα τυπικά σφάλματα εκείνων που πιστεύουν ότι μεσολαβούν δήθεν τα πνεύματα, για να προκαλέσουν αυτά τα παράξενα φαινόμενα. Για να επιστρέψουν οι νεκροί, είναι πάνω από όλα απαραίτητο να είχαν κάποτε υπάρξει και οι δαίμονες δε θα γίνουν εύκολα τα θύματα της σύγχυσής μας.

Σαν όλους τους Καθολικούς, πιστεύουμε στην ύπαρξη των πνευμάτων του σκότους, γνωρίζουμε όμως ότι η θεϊκή δύναμη τους έδωσε το σκοτάδι για αιώνια φυλακή και ότι ο Λυτρωτής είδε το Σατανά να πέφτει από τον Ουρανό σαν αστραπή. Εάν οι δαίμονες μας βάζουν σε πειρασμό, αυτό οφείλεται στην εκούσια συνενοχή των παθών μας και δεν τους επιτρέπεται να σηκώσουν κεφάλι ενάντια στην αυτοκρατορία του Θεού και να διαταράσσουν την αιώνια τάξη της Φύσης με ανόητες και άχρηστες εκδηλώσεις.

Οι διαβολικές σφραγίδες και τα σύμβολα που παράγονται χωρίς το μέντιουμ να έχει ιδέα γι' αυτά, προφανώς δεν αποτελούν αποδείξεις μιας σιωπηλής ή επίσημης συμφωνίας μεταξύ αυτών των εκφυλισμένων και των διανοιών της αβύσσου. Αυτά τα σύμβολα εκφράζουν εξαρχής την αστρική δίνη και παραμένουν σε μια κατάσταση αντικατοπτρισμού μέσα στις αντανακλάσεις του αποκαλυμμένου φωτός. Η Φύση επίσης, έχει τις δικές της αναμνήσεις και μας στέλνει τα ίδια σύμβολα για να αντιστοιχούν στις ίδιες ιδέες. Τίποτε το υπερφυσικό ή το καταχθόνιο δεν υπάρχει σε όλα αυτά.

«Τι; Θέλετε να παραδεχτώ», μας είπε ο Κιρέ ντε Σερβόζ, ο πρώτος ιερέας του Βιντράς, «ότι ο Σατανάς τολμάει να εντυπώνει τα σιχαμερά του στίγματα επάνω σε καθαγιασμένα αντικείμενα, τα οποία έγιναν το πραγματικό σώμα του Ιησού Χριστού;» Του δηλώσαμε αμέσως και εμείς πως ήταν αδύνατο να συμβεί αυτή η βλασφημία. Και όμως – όπως αποδείξαμε και στα άρθρα μας στο Estafette, – τα σύμβολα που αποτυπώθηκαν με ματωμένους χαρακτήρες επάνω στις όστιες του Βιντράς, οι οποίες είχαν κανονικά καθαγιαστεί από τον Σερβόζ, ήταν εκείνα που η Μαύρη Μαγεία αναγνωρίζει σαν σφραγίδες των δαιμόνων.

Η αστρική γραφή συχνά είναι γελοία ή αισχρή. Όταν ερωτώνται τα υποτιθέμενα πνεύματα σχετικά με τα μεγαλύτερα μυστήρια της Φύσης, συχνά απαντούν με έναν άξεστο τρόπο, ο οποίος κάποτε έγινε, ας πούμε, ηρωικός μέσα από τη στρατιωτική φυσιογνωμία του Καμπρόν. Τα σχέδια που δημιουργούνται μέσω αυτόματης γραφής πολύ συχνά είναι κακοσχηματισμένοι φαλλοί, σαν εκείνους που ζωγραφίζει αμέριμνα κάποιος νεαρός αλήτης στους τοίχους, για να το πούμε πιο παραστατικά. Τούτο αποτελεί μια επιπλέον απόδειξη ότι η ευφυία δεν έχει εκαμία σχέση με αυτές τις εκδηλώσεις και θα ήταν τελείως παράλογο να αναγνωρίσουμε σε αυτές τη μεσολάβηση απελευθερωμένων από τους περιορισμούς της ύλης πνευμάτων.

Ο Ιησουίτης Πολ Σαουφίντιους, ο οποίος έγραψε για τα ήθη και τα έθιμα των Ιαπώνων, αναφέρει μια αξιοσημείωτη ιστορία. Κάποια φορά διέσχιζε μια έρημο μια ομάδα από ιάπωνες προσκυνητές. Εκεί που πήγαιναν, είδαν να έρχεται προς το μέρος τους μια ομάδα φαντασμάτων. Όσοι ήταν οι προσκυνητές, τόσα ήταν και τα φαντάσματα και μάλιστα προχωρούσαν με τον ίδιο βηματισμό. Στην αρχή έμοιαζαν σαν κάμπιες, αλλά πλησιάζοντας έπαιρναν ανθρώπινο σχήμα. Σύντομα συναντήθηκαν με τους προσκυνητές και γλίστρησαν σιωπηλά ανάμεσά τους. Τότε ο κάθε προσκυνητής είδε το αντίγραφό του, επειδή το κάθε φάντασμα είχε γίνει η τέλεια εικόνα και η πραγματική αντανάκλασή του. Οι Ιάπωνες φοβήθηκαν και έπεσαν στο έδαφος, ενώ ο ιερέας που τους οδηγούσε άρχισε να προσεύχεται με μεγάλες φωνές και υποκλίσεις. Όταν οι προσκυνητές σηκώθηκαν πάλι, τα φαντάσματα είχαν εξαφανιστεί και η ομάδα των πιστών μπόρεσε να συνεχίσει ειρηνικά το ταξίδι της. Αυτό το φαινόμενο, την αλήθεια του οποίου δεν αμφισβητούμε, παρουσιάζει το διπλό χαρακτήρα των αντανακλάσεων και την ξαφνική προβολή των αστρικών κελυφών σαν αποτέλεσμα της ατμοσφαιρικής ζέστης και της εξουθενωτικής εξάντλησης των προσκυνητών.

Ο δρ. Μπριέρ ντε Μπουασμόν,στην ενδιαφέρουσα πραγματεία του, με τίτλο, Θεραπεία των παραισθήσεων, μας μιλάει για κάποιον πνευματικά υγιή άντρα, ο οποίος δεν είχε οράματα. Ένα πρωί, όμως, είδε ένα φοβερό και μυστηριώδη πίθηκο που του έτριζε τα δόντια και επιδόθηκε στους πλέον τρομερούς μορφασμούς. Ο άνθρωπος ξύπνησε απότομα, ήταν ήδη μέρα. Πήδηξε από το κρεβάτι και πάγωσε από το φόβο του, βλέποντας μπροστά του τον πίθηκο. Ήταν ακριβώς ο πίθηκος του εφιάλτη, το ίδιο παράλογος, το ίδιο τρομερός, κάνοντας ακόμη και τους ίδιους μορφασμούς. Δεν πίστευε στα μάτια του. Για σχεδόν μισή ώρα έμεινε ακίνητος, παρατηρώντας αυτό το μοναδικό φαινόμενο και διερωτώμενος εάν είναι τρελός ή παραληρεί. Τελικά, πλησιάζοντας το φάντασμα για να το αγγίξει, αυτό εξαφανίστηκε.

Ο Κορνήλιος Τζέμα στην Παγκόσμια Κριτική Ιστορία, αναφέρει ότι το 454 στην Κρήτη εμφανίστηκε σε μερικούς Εβραίους το φάντασμα του Μωυσή στην παραλία. Στο μέτωπό του είχε φωτεινά κέρατα και κρατούσε το φοβερό του ραβδί. Τους είπε να τον ακολουθήσουν δείχνοντάς τους προς την κατεύθυνση της Γης της Επαγγελίας. Το θαύμα γρήγορα διαδόθηκε παντού και ο εβραϊκός όχλος έτρεξε προς την παραλία. Είδαν όλοι, ή υποκρίθηκαν ότι έβλεπαν, την υπέροχη παρουσία σύμφωνα με το χρονογράφο, ο οποίος υποπτευόμαστε ότι υπερβάλλει σε αυτό το σημείο, ήταν είκοσι χιλιάδες. Αμέσως άναψαν τα πνεύματα και η φαντασία τους αποχαλινώθηκε. Όλοι τους πίστεψαν σε ένα θαύμα πιο εκπληκτικό και από το πέρασμα της Ερυθράς Θάλασσας. Ολόκληρη φάλαγγα δημιουργήθηκε από εκείνους που έτρεχαν προς τη θάλασσα. Οι πίσω έσπρωχναν με μανία τους μπροστινούς. Νόμιζαν ότι βλέπουν το δήθεν Μωυσή να βαδίζει επάνω στα νερά. Επακολούθησε μια τρομερή καταστροφή: όλοι σχεδόν οι άνθρωποι πνίγηκαν και η παραίσθηση έσβησε μαζί με τη ζωή των περισσότερων από αυτούς τους δύστυχους οραματιστές.

Η ανθρώπινη σκέψη είναι ο δημιουργός των φαντασιακών εικόνων. Τα φαντάσματα της δεισιδαιμονίας προβάλλουν τις παραμορφώσεις τους στο αστρικό φως και ζουν από τους ίδιους φόβους που τα γέννησαν. Ο μαύρος γίγαντας που απλώνει τα φτερά του από ανατολή έως δύση για να κρύψει το φως από τον κόσμο, το τέρας που καταβροχθίζει ψυχές, η φοβερή θεότητα της άγνοιας και του φόβου – με μια λέξη, ο διάβολος – παραμένει για τα περισσότερα παιδιά κάθε ηλικίας, μια φοβερή πραγματικότητα. Στην Υψηλή Μαγεία τον παρουσιάζαμε σαν τη σκιά του Θεού και λέγοντας αυτό μεταφέραμε το μισό της σκέψης μας. Ο Θεός είναι φως χωρίς σκιά. Ο διάβολος είναι απλώς η σκιά της οπτασίας του Θεού!

_______________

* Στη μεσαιωνική φιλολογία του αποκρυφισμού λάρβα ονομαζόταν το κέλυφος του αστρικού σώματος και λεμούρα αποκαλείτο το στοιχειακό του πεθαμένου.

ELIPHAS LEVI

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΟΝΤΟΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ 1991