Το σύμπαν, σάν το συνολικό άθροισμα όλων των πραγμάτων και των ζωντανών πλασμάτων, θεωρείται ότι έχει την πρωταρχική πηγή του στο Απειρο Διάστημα, Αϊν το Ουδέν ή το Παραμπράχμαμ, η Αναίτια Αιτία όλης της εκδήλωσης. Στο Ζοχάρ αναφέρεται:
“Προτού δώσει κάποιο σχήμα στον κόσμο, προτού δημιουργήσει κάποια μορφή, Εκείνος ήταν μόνος, χωρίς μορφή, όμοιος με το τίποτε. Ποιός θα μπορούσε να Τον εννοήσει όπως ήταν τότε, πριν τη Δημιουργία, αφού δεν είχε μορφή;”
Το Αϊν δεν είναι μια ύπαρξη. Είναι τίποτε. Αυτό που είναι ακατανόητο, άγνωστο, και μη αναγνωρίσιμο δεν υπάρχει – τουλάχιστον, για να είμαστε ακριβέστεροι, όσον αφορά τη δική μας συνείδηση. Η Μπλαβατσκι καθορίζει αυτή την αρχέγονη πραγματικότητα σαν μια αρχή, Αιώνια, Απεριόριστη, και Πανταχού Παρούσα, για την οποία όλες οι θεωρίες είναι απολύτως αδύνατες, εφόσον υπερβαίνει σε τέτοιο βαθμό την ανθρώπινη αντίληψη και σκέψη, ώστε απλά θα μειωνόταν από κάθε συγκριτική αναφορά.
Η φύστη του Αϊν είναι άγνωστη, ασύλληπτη και ανείπωτη. Ο ραβίνος Αζαριήλ μπεν Μεναχέμ (γεν. 1160 μ.Χ.), μαθητής του Ισαακ του τυφλού, αναφέρει ότι το Αϊν δεν μπορεί να γίνει κατανοητό από τη διάνοια, ούτε να περιγραφτεί με λέξεις, επειδή δεν υπάρχει γράμμα ή λέξη για να το περιγράψει.
Σε ένα άλλο σημαντικό σύστημα, αυτή η ιδέα παρουσιάζεται πολύ γραφικά και παραστατικά σαν τη θεά Νουίτ, τη Βασίλισσα του Απόλυτου Διαστήματος και της γυμνής λαμπρότητας του νυχτερινού ουρανού – η Γυναίκα που “διαχέει το γάλα των άστρων (κοσμική σκόνη) από τις θηλές της”.
Είναι το Απόλυτο ή το Αγνωστο του Αγνωστικισμού, όπως διατυπώθηκε από το Χέρμπερτ Σπένσερ (Herbert Spencer) το τρισμέγιστο Σκότος της Αιγυπτιακής ιερατικής κάστας. Και το Κινέζικό Ταό, το οποίο “ομοιάζει με την κενότητα του Χώρου” και “δεν έχει Πατέρα. Είναι πέρα από κάθε σύλληψη, ανώτερο και από το ανώτατο”. Σε ένα διαλογισμό του Τσουανγκ Τσου βρίσκουμε ότι “Το Ταό δεν μπορεί να υπάρχει. Αν υπήρχε δε θα μπορούσε να είναι ανύπαρκτο... Το Ταό είναι κάτι πέρα από τις υλικές υπάρξεις. Δεν μπορεί να αποδοθεί ούτε με λόγια, ούτε με σιωπή. Σε εκείνη την κατάσταση, η οποία δεν είναι λόγος, ούτε σιωπή, μπορεί να κατανοηθεί η υπερβατική του φύση”. Σε αυτή την καββαλιστική αντίληψη ή την αρχή του Μηδέν, θα αντιστοιχούσε ο ορισμός του Μπαρούχ Σπινόζα για τον Θεό ή την Ουσία: “Αυτό που για τη σύλληψή του δεν προϋποθέτει την κατανόηση κανενός άλλου πράγματος”.
Κάποιο από τα πολλά ινδικά σύμβολα που παριστάνουν αυτό το Μηδέν, ήταν και το ερπετό Ανάντα, το οποίο περιέκλειε το Σύμπαν και δάγκωνε την ουρά του, αναπαριστώντας έτσι την περιοδική φύση του Απείρου.
ISRAEL REGARDIE
Η ΚΑΒΒΑΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΤΗΣ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΟΝΤΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου