Οχι διόλου το δάσος μήτε το περιγιάλι, κάθε μέρα τοπίο
του περιπάτου μου είναι ένας τοίχος,
Ενας τοίχος είναι πάντα δεξιά μου.
Ενας τοίχος που τον ακολουθώ και μ' ακολουθεί και
τον ξετυλίγω πίσω μου περπατώντας και μπρος μου
μένει ακόμη κάμποση σοδειά.
Ενας τοίχος ολοένα δεξιά μου.
Ζερβά μου η πόλη κι οι μεγάλες λεωφόροι στο
ξεκίνημα για όλη τη γη.
Ομως ένας τοίχος είναι δεξιά μου.
Στρίβω (σε τούτη τη στάση του τραμ) και ξέρω πως
από δω είναι η θάλασσα,
Ομως ο τοίχος μένει αξεκόλλητος δεξιά μου.
Κάτω απ' τα πόδια μου μια ολάκερη πόλη,
ένας ολάκερος κόσμος εύθραυστος μέσα στο β΄ραδυ
που ανάβει και σβήνει,
Ομως τούτο δεν εμποδίζει τον τοίχο δεξιά μου.
Εναν τοίχο που μ' οδηγεί αλλού μόνο για να με
ξαναφέρει στο ίδιο σημείο,
Κι όταν θα κλείνω τα μάτια, φτάνει ν' απλώσω το χέρι
Για να βεβαιώσω τούτη την παρουσία δεξιά μου.
............................................................................................
Κατοικώ έξω από ένα δαχτυλίδι.
Το έμαθα, δεν είναι απέξω ο τοίχος που με κρατά
φυλακισμένο, είναι απομέσα.
Το έμαθα πως για να πας απ' το ένα στο άλλο σημείο
μπορείς να περάσεις από παντού παρεκτός από το κέντρο.
Γιώργος Σεφέρης
ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΚΑΡΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου